Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΟΣ...ΒΑΣΙΛΕΩΣ

  ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ

Γράφει ο Γιώργος Βολουδάκης

Η Ελλάδα βρέθηκε σε μία από τις πιο εξευτελιστικές θέσεις, αν και κατά παράδοση οι Ευρωπαίοι «εταίροι» της την τοποθετούσαν πάντοτε στις  πλέον ταπεινές θέσεις, από καθαρό σύμπλεγμα κατωτερότητος  απέναντί της εξ αιτίας του γεγονότος ότι  Εκείνη, χιλιάδες χρόνια πριν, κόμισε τον πολιτισμό στον τότε ημιάγριο κόσμο…

Έχουν ποικιλοτρόπως και με βαθύτητα αναλυθεί από πολλούς τα αίτια αυτής της καταστάσεως, δηλαδή πως φτάσαμε ως εδώ.

Η πλέον επιδερμική βέβαια εκδοχή είναι ότι ζούσαμε ξοδεύοντας παραπάνω από ότι μπορούσαμε να παράγουμε.

Μια άλλη άκρη βλέπει την αιτία για την κρίση και το χρέος στο γιγαντωμένο δημόσιο.

Είναι σαφές όμως σε όλους ότι το παρόν χρηματοοικονομικό σύστημα είναι δομημένο έτσι ώστε να είναι αναπόφευκτες και εν πολλοίς επιβεβλημένες ή τεχνητές οι κρίσεις χρέους...

Όσοι βλέπουν την πραγματικότητα με τα γυαλιά του Marx-ισμού (όχι του Marx για να μην παρεξηγηθούμε) βλέπουν ως αιτία γενικώς και αορίστως τον καπιταλισμό. 

Δυστυχώς όμως ο Marx-ισμός (αυτός ο τυφλός και μονολιθικός του ΚΚΕ) καταγγέλοντας αόριστα τον καπιταλισμό και εξισώνοντας το ντόπιο με το ξένο κεφάλαιο, βασιζόμενος στο ότι το κεφάλαιο όντως δεν έχει σύνορα, δεν δίνει ένα σαφές όραμα αντίστασης ούτε μια προοπτική αλλά θέτει ως προϋπόθεση για την λύση όλων αυτών των προβλημάτων, την επικράτηση του σοσιαλισμού, μη έχοντας ακόμη ξεπεράσει (αν και δεν την αναφέρει ανοιχτά) την δικτατορία του προλεταριάτου.

Και ενώ απλώς καταγγέλλει και τα δύο κεφάλαια ως ένα, αυτό που μάχεται κυρίως είναι το ντόπιο κεφάλαιο!  Έτσι αυτό που πετυχαίνει, είναι η απρόσκοπτη ανάπτυξη του ξένου κεφαλαίου. 
Αυτό που έχει πετύχει με την δράση του ο δογματικός Marx-ισμός, είναι η διευκόλυνση της εξάπλωσης δίκην λοιμικής νόσου, ενός άγριου κανιβαλικού καπιταλισμού που τρώει το μεδούλι των λαών.

Από την άλλη, οι ευρωπαϊκές αριστερές, που κάποτε εμπνεύστηκαν από τις αρχές και τα οράματα του Antonio Gramsci, με την εισροή στις τάξεις τους τεχνοκρατών και δυτικών φιλοσόφων και την επήρεια που αυτοί ασκούν, έδωσαν προτεραιότητα και έμφαση στην "οικονομιοκρατία". 

Ακόμη και σήμερα δεν έχουν κατανοήσει (ή παριστάνουν πως δεν ξέρουν) ότι ο Gramsci ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την οικονομία γιατί στη Δύση, "όπου οι αστικές τάξεις ήταν (και είναι) σαφώς ισχυρότερες, είχαν δημιουργήσει (και υπάρχει ακόμα) ένα ευρύ πλέγμα κοινωνικών δικτύων ώστε να αποσπούν ευκολότερα τη συναίνεση των εργατών"  και επομένως η απάντηση της αριστεράς έπρεπε να είναι διαφορετική και οι προτάσεις της θα έπρεπε να λαμβάνουν σοβαρά υπ΄όψη τις οικονομικές συνθήκες και συγκυρίες.

Οι ευρωπαϊκές αριστερές σήμερα δεν έχουν καμία σχέση με τον μεγάλο εκείνο οραματιστή της αριστεράς, (παρά το γεγονός ότι και κείνος ήταν επηρεασμένος από την νόσο του κρατισμού) είναι ξεπλυμένα  patchworks από νεοφιλελεύθερες ιδέες, στολισμένες με σκόρπιες αναφορές στον Gramsi  ή στον Marx, από  τεχνοκρατικά άλλοθι που καλύπτουν την δεξιόστροφη σκέψη τους, από εθνομηδενιστικά ρετάλια και από ιδεολογήματα που θυμίζουν τον "αναρχικό τραπεζίτη" του Πεσόα και πάντως είναι απόλυτα διαβρωμένες από την παγκόσμια "νοοτροπία του κέρδους".

Επομένως η παγκόσμια και ιδιαίτερα η ευρωπαϊκή αριστερά που ψάχνει να βρει τον δρόμο της χαμένης της ιδεολογίας, στρέφεται προς την Ελλάδα. Από αυτήν περιμένει να ξαναγεννηθεί. Να πατήσει ξανά στα χώματα όπου πρωτοείδε το φως! 

Ναι, ας ακούγεται παράξενο, ο Σόλων είναι ο πρώτος θεωρητικός και ο Ιωάννης ο Βατάτζης  ο πρώτος πολιτικός, της όντως αριστερής ιδεολογίας! Δεν θα επεκταθώ στην ανάπτυξη αυτού του ισχυρισμού μου, διότι θα αποτελέσει το θέμα επομένου και εκτενέστερου άρθρου και ίσως δοκιμίου μου.  Εδώ μας απασχολεί το Ελληνικό πρόβλημα καθώς και η επίλυσή του, από την οποία εξαρτάται άμεσα το μέλλον της χώρας μας.

Η Ελλάδα όπως όλοι γνωρίζουμε, βρέθηκε στην δίνη της τεχνητής "οικονομικής κρίσης", του εργαλείου που συνθλίβει τους λαούς για να τους κλέψει τις πατρίδες τους για να τους ρίξει στο χωνευτήριο της παγκόσμιας δικτατορίας. Και επειδή, όπως θεωρούσαν, ο ελληνικός λαός ήταν ο πλέον επικίνδυνος και ικανός να αντιδράσει ουσιαστικά, επελέγη να χτυπηθεί πρώτος, ώστε αν υποταχθεί να είναι εύκολη η καταστολή όλων των ευρωπαϊκών λαών.

Αντιδράσαμε, στην αρχή σπασμωδικά, έπειτα πιο οργανωμένα.
 Αυτό περίμεναν όλοι οι λαοί, ιδιαίτερα της Ευρώπης,  για τούτο δεν είναι παράξενο που η προσοχή ολόκληρου του κόσμου είναι τα τελευταία χρόνια στραμμένη στην Ελλάδα. 

Χρειάστηκε μια πενταετία για να συνειδητοποιήσουμε σαν σύνολο την ανάγκη ενός εθνικού απελευθερωτικού αγώνα, αλλά τα χτυπήματα του κατακτητή ήταν πρωτόγνωρα, τέτοια που η μέχρι τώρα εθνική εμπειρία δεν είχε καταγράψει. Σήμερα έχουμε σαν λαός φθάσει σε υψηλό επίπεδο συνειδητότητας των κινδύνων και αναγκών μας.  Αυτό είναι όμως το πρώτο βήμα. Για να πάμε μακριά δεν αρκεί να επουλώσουμε τις οικονομικές πληγές μας, που όπως είπαμε προκλήθηκαν τεχνητά. Χρειαζόμαστε ένα όραμα με πολιτική ευφυΐα, μια στροφή στις αρχαίες αριστερές μας αξίες.

Και αυτή η στροφή δεν μπορεί ποτέ να γίνει με μια ευρωπαΐζουσα  αριστερά και για να το διατυπώσω ακριβέστερα, με μια  αμερικανίζουσα αριστερά, που είναι διαποτισμένη από το κυρίαρχο οικονομοκρατικό μοντέλο πλοήγησης του κράτους και το μόνο που έχει να μας προσφέρει στην καλύτερη περίπτωση είναι μια κάπως καλύτερη οικονομική διανομή βαρών, ένα καλύτερο μπουντρούμι με περισσότερο αέρα κι ένα παραθυράκι να βλέπουμε και λίγο ουρανό.

To είδαμε κατά την επτάμηνη "αριστερή" κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος αφού διέγραψε αλλοπρόσαλλες τροχιές με  πιρουέτες  και ανάποδες κυβιστήσεις, κατέληξε να κομίσει το τρίτο και χειρότερο από όλα, μνημόνιο υποταγής και πωλήσεως της  Ελλάδας. Και αφού δέχτηκε και υπέγραψε τον εξανδραποδισμό των  Ελλήνων με βαριά φορολόγηση όχι των εισοδημάτων αλλά των αποκτημάτων, τώρα υπόσχεται αυτό ακριβώς το μπουντρούμι του τρίτου μνημονίου να το γεμίσει με αέρα, τώρα υπόσχεται πως θα μας ανοίξει ένα παραθυράκι στο κελί μας.

Όμως κι αν ακόμη πιστεύαμε τις υποσχέσεις τους, αρκεί αυτό σ΄έναν άνθρωπο; Πολύ περισσότερο, αρκεί αυτό σ΄έναν Έλληνα;  Την διάκριση δεν την κάνω με καμία διάθεση δήλωσης υπεροχής αλλά με την απόλυτη γνώση ότι η ελληνική ψυχή σε σχέση με την ομαδική ψυχή των λαών όλων των "προηγμένων" χωρών, Ευρώπης και Αμερικής, είναι πιο κοντά, σε άμεση επαφή, με την ελευθερία.

Δεν μας αρκεί λοιπόν μια οικονομική διευθέτηση της ζωής μας, αλλά μια συνολική διευθέτηση του οικονομικού και κυρίως του υπαρξιακού προβλήματος. Οι "μπολσεβίκικες" αριστερές καθώς και τα ευρωπαϊκά τους αποκυήματα και συνοθυλεύματα, μολυσμενες από τα χνώτα και το χρήμα του σιωνισμού, απαντούν στο υπαρξιακό πεδίο με παιδαριώδη επιχειρήματα, κατασκευάζοντας την, νεώτερη και αφελέστερη απ΄όλες, θρησκεία του υλισμού.     

Η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από μια όντως αριστερά! Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια ιδεολογική πατριωτική αναγέννηση των αριστερών ιδανικών της! Και "πηγαίνοντας στις πηγές" όπως θα έλεγε και ο Νίκος Καρούζος, η Ελλάδα οφείλει να "συναντηθεί" με τα πρόσωπα εκείνα του Ελληνισμού, που εξέφρασαν το αριστερό ιδεώδες εκατοντάδες χρόνια πριν διατυπωθούν οι πρώτες "επαναστατικές" ιδέες στον ευρωπαϊκό χώρο, να ξαναμελετήσει τις δομές και τις πρακτικές που εφάρμοσαν οι μόνες αληθινές "κομμούνες", οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες...
Συνοψίζοντας λοιπόν θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Ελλάδα έχει την ιστορική και πνευματική ανάγκη ενός...βασιλέως! 
Ναι ενός βασιλέως, αλλά με την αρχική κυρία σημασία της λέξεως (βάσις+λαός) , δηλαδή ενός ηγέτη που θα είναι βάση για τον λαό, θα είναι στην υπηρεσία του λαού με όλη του την ύπαρξη και αποφασισμένος να θυσιάσει και την ζωή του ακόμα για την ελευθερία και την ανεξαρτησία του λαού. 
Τέτοιος ηγέτης σήμερα δεν υπάρχει!

Η ψευδής εικόνα της λεγομένης αλλά ούτε κατά διάνοιαν ζώσας και υπαρκτής αριστεράς, την οποία ο λαός εξαπατούμενος οικτρά  έφερε στην εξουσία, αποσυντίθεται τάχιστα, ενώ οι Έλληνες που πάντα πιστεύουν και πάντοτε προδίδονται, έχουν απομείνει  έρμαια, και πελαγοδρομούν σαν μετανάστες μέσα στην ίδια τους την Πατρίδα.

Η μόνη λύση λοιπόν είναι να υπάρξει μια επανασύσταση της παράταξης με τα ιδανικά που έχει στην συνείδηση των ανθρώπων η αριστερά, η όντως αριστερά, δηλαδή της αγάπης και της δικαιοσύνης, ιδανικά που είναι δομικά συστατικά της ανθρώπινης υπάρξεως και βρίσκονται μακράν και υψηλότερα της εργαλειοθήκης που ονομάζεται οικονομία, και η οποία δεν είναι ανθρώπινη αξία, αλλά ένα σύνολο εργαλείων για την πρακτική αντιμετώπιση των αναγκών της καθ ημέραν ζωής.

Αυτά τα ιδανικά της αγάπης και της δικαιοσύνης, πρέπει να τα ενσαρκώνει ένας αληθινά αριστερός ηγέτης, ένας βασιλεύς. Γιατί βασιλεύς στην κυριολεξία, είναι ο τελευταίος, ο ταπεινότερος όλων, για να μπορεί να σηκώνει τα βάρη του λαού, να είναι απλά ο οδηγός και όχι ο δυνάστης να είναι ο σύντροφος και όχι ο εξουσιαστής, ο πατέρας κι όχι ο τύραννος. 

Ένας τέτοιος όντως Βασιλεύς, υπόδειγμα δικαιοσύνης και αγάπης, ωσάν τον άγιο Ιωάννη Βατάτζη, ο οποίος χώρισε το βασίλειο της Νικαίας σε κτήματα και αφού τα μοίρασε σε όλους τους υπηκόους, πήρε και εκείνος ένα, από την καλλιέργεια του οποίου αποκόμιζε τα απαραίτητα για την βασιλική του οικογένεια!

Αυτό δεν είναι το ιδανικό πρότυπο ενός αληθινά αριστερού ηγέτη;
Αυτό τον ηγέτη πρότυπο έχει ανάγκη η Ελλάδα σήμερα,. Έναν βασιλέα. Έναν ηγέτη-βάση για να ακουμπήσει πάνω του τα βάρη ο τυραννισμένος λαός της.


Γιώργος Βολουδάκης Λογοτέχνης   
  
http://oimos-athina.blogspot.gr/