Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ,ΤΟ ΚΟΙΝΟΦΕΛΕΣ ΕΡΓΟ)

Μεταστροφή στην Ορθοδοξία

Το φθινόπωρο του ίδιου έτους, η Σοφία ταξίδεψε στο Βερολίνο προκειμένου να συζητήσει με την οικογένειά της την επιθυμία της και το χρέος της ως μελλοντική βασίλισσα των Ελλήνων να μεταστραφεί από τον Προτεσταντικό στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Ο αυτοκράτορας της Γερμανίας και αδερφός της, Γουλιέλμος Β΄, είχε σφοδρές αντιρρήσεις αλλά έχοντας τη συγκατάθεση της μητέρας της και της γιαγιάς της, βασίλισσας Βικτωρίας, αποφάσισε να κατηχηθεί και να ασπαστεί το ορθόδοξο δόγμα. Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Γερμανός Β΄ ανέλαβε να την κατηχήσει. [6]

Το Μεγάλο Σάββατο 20 Απριλίου/ 2 Μαΐου 1891 έγινε η επίσημη τελετή της βάπτισής της, την οποία η εφημερίδα «Το Άστυ» σχολίασε ως εξής:

«Εἰς τὴν πίστην τῶν πατέρων μας, εἰς τὴν πίστην ἐν ἦ καὶ δι΄ ἧς το ἔθνος ἐσώθη, καὶ τῆς ὁποίας τὰ σεπτὰ σύμβολα κατέστησαν τὰ σύμβολα τοῦ ἐθνισμοῦ μας, προσῆλθε χθές προσήλυτος εὐγενὴς καὶ γλυκεῖα, λευκὰ ἐνδεδυμένη τὸ σῶμα, λευκὴν ἔχουσα καὶ τὴν ψυχήν.[...] Λόγοι ὑπέρτατοι ἐθνικῆς καὶ οἰκιακῆς ἁρμονίας, ἡ ἀνατροφή τῶν τέκνων τοῦ βασιλικοῦ Οἴκου τῆς Ἑλλάδος ἠ μεγάλη ἀποστολὴ ἔπεισαν τὴν ἡγεμονίδα, ὅτι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἐπετάσσετο εἰς αὐτὴν νὰ προσέλθῃ προσήλυτος εὐπρόσδεκτος εἰς τοὺς κόλπους τῆς μητρὸς Ἐκκλησίας.

Χθὲς τὸ πρωί διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὰ δόγματα τῆς ἐκκλησίας μας καὶ διὰ τῆς εὐώδους χάριτος τοῦ ἁγίου μύρου, ἡ πριγκίπησσα ἐδέχθη τὸ βάπτισμα τῆς Όρθοδοξίας έν συγκινήσει ἰερᾷ, τῆς όποίας μετεῖχον και ὅλοι οἰ παριστάμενοι.»

Στο ρεπορτάζ της η εφημερίδα αναφέρει ότι η τελετή έλαβε χώρα στις 8 το πρωί, πριν την ακολουθία του Μεγάλου Σαββάτου, στην εκκλησία των Ανακτόρων. Παρόντες ήταν η βασιλική οικογένεια, ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης και μερικοί ιεράρχες, ενώ τη βάπτιση δια χρίσματος τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Γερμανός. Η τελετή έγινε κατά το τυπικό του Συμεώνος Τραπεζουντίου. Ακολούθησε η θεία λειτουργία και στο τέλος της η Σοφία κοινώνησε τα άχραντα μυστήρια για πρώτη φορά. [7]

Η Ηγεμονίδα Σοφία το 1902.

Κοινωφελές έργο

Το 1896 αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για την ίδρυση και λειτουργία ενός νοσοκομείου για παιδιά. Ήρθε σε επαφή με το ηγουμενοσυμβούλιο της Ιεράς Μονής Πετράκη η οποία διέθετε ένα μεγάλο και κατάλληλο χώρο στο Γουδί και κατάφερε να της παραχωρηθεί δωρεάν το οικόπεδο έκτασης 50 στρεμμάτων. Στις 26 Αυγούστου του 1896 εκδόθηκε το σχετικό βασιλικό διάταγμα και στις 9 Σεπτεμβρίου ο πληρεξούσιος της Σοφίας, συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Σαπουντζάκης και το Ηγουμενοσυμβούλιο της Μονής, υπέγραψαν το συμβόλαιο δωρεάν παραχώρησης του χώρου, στο οποίο αναφέρετο ότι «παρεχωρεῖτο εἱς τήν Α.Β.Υ. τήν Ηγεμονίδα Σοφίαν διά δωρεᾶς τελείας καί ἀμετακλήτου μεταξύ ζώντων».[8] Τα χρήματα για την ανέγερση του νοσοκομείου συγκεντρώθηκαν με πανελλήνιο έρανο στον οποίο συμμετείχαν εκτός από τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, όλοι οι εύποροι Αθηναίοι και κυρίως ο Ανδρέας Συγγρός, με την δωρεά του οποίου ανεγέρθηκε το πρώτο περίπτερο. [9] Οι πρώτοι στόχοι της Σοφίας ήταν το νοσοκομείο «Ν' ἀποδίδη τήν ὑγείαν στά ἄρρωστα Ἑλληνόπουλα καί νά μορφώνῃ Ἑλληνίδας Νοσοκόμους, ἁξίας τοῦ ὑψηλοῦ προορισμοῦ των». Για το δεύτερο αυτό σκοπό, τρεις νοσοκόμες, επιλεγμένες από την Πριγκίπισσα, στάλθηκαν με δικά της έξοδα στην Αγγλία, προκειμένου να σπουδάσουν τη νοσηλευτική ενώ φρόντισε να φθάσει και να διδάξει σε αυτό η Κλεονίκη Κλωνάρη, απόφοιτος της νοσηλευτικής σχολής της Μασσαχουσέττης.[10] 

Η τελετή του θεμέλιου λίθου έλαβε χώρα την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 1896, στις 9 Ιανουαρίου 1900 κυρώθηκε το καταστατικό (γραμμένο από την ίδια την Πριγκίπισσα) Νοσοκομείου των Παίδων «Η Αγία Σοφία», όπως ονομάστηκε. Σύμφωνα με το καταστατικό, τη γενική διοίκηση αναλάμβανε αυτοπροσώπως η Σοφία, η οποία εξέλεγε και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Από αυτήν επίσης επιλέγονταν και διορίζονταν το ανώτερο προσωπικό του Ιδρύματος.[11]

Τον Δεκέμβριο του 1897 τιμήθηκε από την βασίλισσα Βικτωρία με το παράσημο του Βασιλικού Ερυθρού Σταυρού για την προσφορά της στη νοσηλεία των τραυματιών του ελληνοτουρκικού πολέμου.

Κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897 η Σοφία ασχολήθηκε ενεργά με την περίθαλψη και τη νοσηλεία των στρατιωτών, στο τμήμα της σχολής Ευελπίδων που είχε μετατραπεί σε νοσοκομείο βαρέως τραυματισμένων.[12] Επίσης είχε θέσει υπό την προστασίας της, το «Οικονομικό Συσσίτιο» την πρώτη οργανωμένη προσπάθεια αρωγής των απόρων. Το «Οικονομικό Συσσίτιο» που λειτουργούσε από τον Δεκέμβριο του 1896, προσφέροντας καθημερινή τροφή στους φτωχούς, κατά τη διάρκεια του πολέμου ανέλαβε και τη σίτιση των άπορων στρατιωτών που εξαιτίας του πολέμου έμεναν προσωρινά στην Αθήνα. Το 1897 είχε συνολικά παρασκευάσει και διανείμει 2.690.000 μερίδες φαγητού. [13]

Έντονη δραστηριότητα επέδειξε και στο θέμα της δενδροφύτευσης της Πρωτεύουσας. Επίτιμη πρόεδρος της «Φιλοδασικής Εταιρείας», συμμετείχε συχνά, σαν παράδειγμα προς μίμηση σε πρωτοβουλίες δενδροφύτευσης, με πρώτη αυτή που έγινε τον Νοέμβριο του 1901 για την αναδάσωση του λόφου του Φιλοπάππου. Υποστήριξε επίσης όλες τις δενδροφυτεύσεις της περιόδου-Αρδηττός, πρόποδες του Λυκαβηττού, δημιουργία Άλσους Ζαππείου, όπως και Παγκρατίου και Καισαριανής.

Κίνημα στο Γουδί

Η κυβέρνηση Θεοτόκη, ξεκινώντας μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης του στρατεύματος, αναθέτει, τη γενική διοίκηση του Στρατού στο διάδοχο Κωνσταντίνο. Η διοίκηση του Κωνσταντίνου και η ανάθεση των ανώτατων αξιωμάτων στους Πρίγκιπες, προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια, καθώς κατηγορούνταν για νεποτισμό, ευνοιοκρατία, και κακή διαχείριση. Όλα αυτά, έκαναν την μυστική στρατιωτική οργάνωση, Στρατιωτικό Σύνδεσμο να πραγματοποιήσει στις 15 Αυγούστου 1909 στρατιωτικό πραξικόπημα, που έμεινε γνωστό ως Κίνημα στο Γουδί.[14]

Σαν αποτέλεσμα του Κινήματος, όλοι οι πρίγκιπες αλλά και ο Διάδοχος παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους (προκειμένου να μη φέρουν σε δύσκολη θέση τον Βασιλιά, και διακινδυνεύσουν ακόμα και τον Θρόνο του) και έφυγαν στο εξωτερικό. Η Σοφία, και τα παιδιά τους –η οικογένεια είχε αυξηθεί κατά δυο μέλη: Την 1η/14 Δεκεμβρίου γεννήθηκε ο Παύλος (κατοπινός βασιλιάς των Ελλήνων) ενώ την 31η Ιανουαρίου/14η Φεβρουαρίου 1904 γεννήθηκε η Ειρήνη (κατοπινή Βασίλισσα της Κροατίας)-, αναχώρησαν από την Αθήνα για το Κάστρο του Κρόνμπεργκ στην Έσση, φιλοξενούμενη της αδερφής της, Μαργαρίτας, με το ξέσπασμα του Κινήματος, και λίγες μέρες αργότερα τους ακολούθησε και ο Διάδοχος.

Μετά το Κρόνμπεργκ εγκαταστάθηκαν στο Βερολίνο, όπου η Σοφία είχε την ευκαιρία να συμφιλιωθεί με τον αδερφό της Γουλιέλμο (με τον οποίο είχαν διαταραχτεί οι σχέσεις τους λόγω της μεταστροφής της Σοφίας στην Ορθοδοξία)3, ενώ ο Διάδοχος ανέλαβε τη διοίκηση ενός πρωσικού τμήματος στρατού και συνέχισε την στρατιωτική του εκπαίδευση δίπλα στον μοιραίο για τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στρατάρχη Κόλμαρ Φράιχερ φον ντερ Γκολτς.[15]

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

Στου Όθωνα τα χρόνια

Γράφει η Ανθούλα Δανιήλ //

Παναγιώτης Κιμουρτζής- Άννα Μανδυλαρά: «Φιλέορτο Βασίλειο» Δημόσιες εορτές και εθνικές επέτειοι κατά την οθωνική περίοδο, Εκδ.Gutenberg 2023

Πώς εορτάζουν οι Έλληνες στου Όθωνα τα χρόνια; Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου με τον τίτλο Φιλέορτο Βασίλειο, και διευκρινιστικό υπότιτλο «Δημόσιες εορτές και εθνικές επέτειοι κατά την οθωνική περίοδο». Στην ουσία, πρόκειται για ένα πρωτόκολλο και γεννιέται μια ιδεολογία, γεμάτη από συμβολισμούς που «εξευρωπαΐζει» τους απαίδευτους φουστανελοφόρους Έλληνες.

Ωραιότατο εξώφυλλο, Προλεγόμενα, Εισαγωγή, δύο μεγάλα Μέρη, Επιλεγόμενα, τέσσερα Παραρτήματα, Φωτογραφικό υλικό, Πηγές, βιβλιογραφία –Αρθρογραφία και Ευρετήριο είναι οι επιμέρους τίτλοι αυτού του βιβλίου.

Οι δύο συγγραφείς είναι ο Παναγιώτης Κιμουρτζής, Καθηγητής Νεότερης Ιστορίας και Ιστορίας της Εκπαίδευσης στην Εκπαιδευτική Πολιτική, στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου και η Άννα Μανδυλαρά, Μόνιμη Επίκουρη Καθηγήτρια Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Και οι δύο, μεταξύ άλλων, έχουν ποικίλες δραστηριότητες, οι οποίες πηγάζουν από τους τίτλους τους, όπως συνεργασίες με άλλα πανεπιστήμια, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, συγγραφές και συμμετοχές σε συνέδρια.

Η συγγραφή ενός βιβλίου από δύο επιστήμονες φαίνεται μάλλον δύσκολο εγχείρημα, όπως οι ίδιοι λένε, αλλά και καθόλου ακατόρθωτο, όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα. Επομένως έχουμε στα χέρια μας ένα πόνημα À quatre mains, με τέσσερα χέρια δηλαδή, σαν να έπαιζαν στο πιάνο «το ίδιο μουσικό κομμάτι». Το βιβλίο αφιερώνουν στον αγαπημένο τους δάσκαλο Γιώργο Δερτιλή.

Στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα, και προηγουμένως το Ναύπλιο, αλλά και όλες τις πόλεις και κωμοπόλεις την ημέρα της εορτής, εθνικής, θρησκευτικής ή άλλης, θα ξυπνούσαν τον λαό είκοσι ένας κανονιοβολισμοί που έπεφταν από το πολυβολείο του Λυκαβηττού. Στρατιωτικές μπάντες στους δρόμους, εωθινά άσματα και άλλα της εορτής συμπαρομαρτούντα θα καλούσαν τον λαό στο ναό της Αγίας Ειρήνης, όπου θα συναντούσαν όλη την ελίτ της χώρας∙ τους βασιλείς Όθωνα και Αμαλία, τους πολιτικούς, στρατιωτικούς και θρησκευτικούς άρχοντες. Μετά το πέρας της δοξολογίας θα έπιναν τον καφέ τους στο καφενείο «Η Ωραία Ελλάς», στη γωνία Αιόλου και Ερμού, θα μάθαιναν τα νέα της Ελλάδας και του εξωτερικού, θα διασκέδαζαν πίνοντας και χορεύοντας με νταούλα και ζουρνάδες στους δρόμους και στις πλατείες. Οι βασιλείς θα δεξιώνονταν τους επίσημους επισκέπτες της Αθήνας και θα χόρευαν μια «πολωνέζα» με τη ζωηρή βασίλισσα. Αυτά επί Όθωνος, αλλά και πριν από τον Όθωνα οι Έλληνες είχαν αρκετούς αγίους για να βρίσκουν την ευκαιρία να διασκεδάζουν (επειδή ισχύει πάντα το βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος). Πέραν αυτών, αφορμή για διασκέδαση έδινε και η επίσκεψη επιφανών. Για παράδειγμα, η άφιξη του Υψηλάντη στο Βουκουρέστι, 22 Μαρτίου /3 Απριλίου 1821 εορτάστηκε με επαναστατικό οίστρο και λιτανεία. Τον Όθωνα, όταν έφτασε στην Ελλάδα με τους 3.500 Βαυαρούς τον υποδέχτηκαν οι στόλοι των τριών Προστάτιδων Δυνάμεων (να θυμίσουμε πως όταν κατέφθασε ο Καποδίστριας είχε γίνει Βαϊφόρος∙ ο συμβολισμός είναι μέγας∙ σαν τον Χριστό τον υποδέχτηκαν με βάγια και στο τέλος τον δολοφόνησαν).

Οι εορτές, γράφουν οι συγγραφείς, έχουν σκοπό να συνδέσουν το ποικιλόμορφο πλήθος με το ελληνικό παρελθόν, αλλά και να καθρεφτίζουν τους στόχους του νέου κράτους με τον Βασιλιά στο κέντρο∙ οι ευκαιρίες είναι πολλές: η άφιξη του Όθωνα, η πρώτη προκήρυξη, η ηλικίωση, ο γάμος του, τα εγκαίνια του οθωνικού πανεπιστημίου, η ορκωμοσία επί του Συντάγματος, η 25ετηρίδα του Όθωνος, η 25η Μαρτίου (από το 1838), η 3η Σεπτεμβρίου (από το 1844), η ονομαστική εορτή των βασιλέων, το νέος έτος… Γενικά, υπάρχει μία τάση όλες αυτές οι επέτειοι να ενσωματωθούν στην ελληνική παράδοση –μια «επινοημένη παράδοση»- που συμπεριλαμβάνει τους βασιλείς και φέρνει ομοιογένεια στο ετερόκλητο βασίλειο, στο οποίο παρατηρείται ένα βαθύ «πολιτιστικό ρήγμα», το οποίο δεν περιορίζεται στο ντύσιμο οπλαρχηγών ή και στο «φράγκικο» των ξένων, αλλά και σε ό,τι αφορά τα πολιτιστικά και οικονομικά προγράμματα, τις κοινωνικές θεσμοθετήσεις, το φορολογικό σύστημα, την αντιμετώπιση των ηρώων του ’21, και πολλά άλλα, τα οποία ένας ιστορικός οφείλει να μελετά γιατί άλλα συμπεράσματα συνάγει από τις διαθέσεις κατά την άφιξη του Όθωνα π.χ. και άλλα από τις ανάλογες που οδήγησαν στην έξωσή του. Συμπερασματικά: «όλες οι ιεροτελεστίες είναι επαναλαμβανόμενες και η επανάληψη υπονοεί αυτομάτως, συνέχεια με το παρελθόν».

Κατά τον Freud πρόκειται για μια «τυφλή προσπάθεια να χαλιναγωγηθεί ο κλονισμός που προκάλεσε τη διαταραχή… χωρίς ωστόσο να μπορεί να αποσπασθεί από το αβίωτο παρόν και τελικά να τεθεί υπό έλεγχο». Η έρευνα είναι μεγάλη σ’ αυτό το σημείο και οι δύο επιστήμονες έχουν πολλούς λαβυρίνθους να εξερευνήσουν, αλλά ας καταλήξουμε στο ότι οι οθωνικές εορτές δημιουργούν μια νέα μνήμη, όπου πολλά αποσιωπώνται, ενώ επιπλέει η ελπίδα για νέο μέλλον.

Οι συγγραφείς του βιβλίου θα διεισδύσουν στο πολύπλοκο πλέγμα των αντεγκλήσεων, ιδεολογημάτων, σκοπιμοτήτων και συμφερόντων… Οι εορτές, που είναι στην ουσία τελετουργίες, συνιστούν αυτό που ονομάζουμε πρωτόκολλο. Το πρωτόκολλο υπονοεί κάτι σημαντικό, εγγυάται τη συνέχεια και διατηρεί τη μνήμη των πολιτικών θεσμών που εκφράζονται με σύμβολα. Σύμβολο είναι η σημαία, και ανάλογα με τις εικόνες που φέρει, αποκτά περαιτέρω συμβολισμούς.

Αρχής γενομένης από το κίνημα του φιλελληνισμού, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, πολλοί επιφανείς ενδιαφέρθηκαν για την ελληνική κληρονομιά. Ο Βαυαρός βασιλιάς και πατέρας του Όθωνα Λουδοβίκος είχε μετατρέψει τον φιλελληνισμό σε κρατική πολιτική, μεθοδεύοντας συστηματική και την εγκαθίδρυση μιας μοναρχίας περιβεβλημένης με δραστηριότητες αρχιτεκτονικές, ζωγραφικές, πολεοδομικές, Γράμματα και Τέχνες, για όσο, τουλάχιστον, εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους.

Απομνημονευματογράφος ο Αλέξανδρος Ριζος Ραγκαβής, «αυλικός ποιητής», πολιτικός, πρέσβης, γνωστός για την πίτση του στη βασιλεία περιγράφει μεν την ημέρα της αφίξεως του Όθωνα αλλά προσθέτει και το δικό του σχόλιο, στο οποίο συνδέει το σημείο της άφιξης του Όθωνα στην Τίρυνθα με την απέναντι Λερναία ακτή, όπου αποβιβάστηκε ο μυθικός Δαναός για να κομίσει στην Ελλάδα τα φώτα εξ Ανατολής. Ο Γερμανός Καρλ Μέντελσον Μπαρτόλντυ, κάνει λόγο για την ενθουσιώδη υποδοχή, την οποία σχολιάζει ο Λουδοβίκος Ρος και ο Λούντβιχ Μάουερ οι οποίοι θεωρούν την υποδοχή ως ζήτημα πρωτοκόλλου ανάμεσα σε οπλαρχηγούς και βασιλιά. Η υποδοχή έχει παρασταθεί σε πίνακες από επιφανείς ζωγράφους μεταξύ των οποίων είναι και ο Πέτερ φον Ες.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η Προκήρυξη του Όθωνα στην οποία κεκαλυμμένα διακρίνεται η αντιπαλότητα των στρατιωτικών και πολιτικών μονάδων τις οποίες ο Βασιλιάς θα αντιμετωπίσει ως «αναρχία, διχόνοια και βδελυρό εγωισμό».

Παρατίθεται το Πρόγραμμα της τελετής Ενηλικίωσης του Όθωνα με όλες τις λεπτομέρειες, δυσκολίες που συνάντησε και αδυναμίες που είχε. Στέμμα και σπαθί είχαν παραγγελθεί σε μεγάλους οίκους χρυσοχοΐας στο Παρίσι. Τα εμβλήματα του Βασιλείου της Βαυαρίας όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν και συν τω χρόνω επεκράτησε η πολύπτυχη φουστανέλα, έτσι ο Όθωνας από Γερμανός έφιππος έγινε φουστανελοφόρος, διότι η «ελληνοπρέπεια» τον κατέτασσε στους άμεσους απογόνους των Ελλήνων και ισχυροποιούσε τον μυθικό δεσμό της βαυαρικής μοναρχίας με το ελληνικό έθνος.

Στις 3 Μαΐου 1837 ο Όθων εγκαινίασε το Οθώνειον Πανεπιστήμιο, κατά τα πρότυπα των γερμανικών Πανεπιστημίων. Η 3η Μαΐου όμως είναι και ημέρα των γενεθλίων του, οπότε η 3η Μαΐου συνέδεσε τη μοναρχία με την παιδεία. Ενδιαφέρουσα και ιδεολογικά φορτισμένη ήταν η ομιλία του Πρύτανη Κ.Δ.Σχινά, σπουδασμένου στην Γερμανία και οπαδού της μοναρχίας.

Τα γενέθλια του Όθωνα συνεορτάζονται με τα γενέθλια τους πανεπιστημίου, τα γενέθλια όμως της Ελλάδας εορτάζονται στις 25 Μαρτίου. Και επειδή ένα έθνος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς εθνική υποδομή, ο αγώνας των Ελλήνων προβάλλεται, οι αγωνιστές και οι διάδοχοί τους καλούνται στα ανάκτορα και σε άλλες εκδηλώσεις, ο Όθωνας ενισχύει χήρες και ορφανά, προσπαθεί όσο μπορεί να τους αποζημιώσει όλους, και δεν υπάρχει κάποιος, Έλληνας η Φιλέλληνας και ξένος που να μην ζητά κάποια χάρη ή αποζημίωση για την δράση του στον Αγώνα. Ο Όθωνας ζητά από τον φον Ες να φιλοτεχνήσει πορτρέτα των Αγωνιστών και να στολίσει με αυτά τις στοές του βασιλικού κήπου και να φαίνεται ότι η επιλογή του για τον θρόνο είναι απόφαση του λαού.

Φροντίζει να περιστοιχίζεται από ήρωες ή γόνους ηρώων, όπως Κ. Μπότσαρης, γιος του Μάρκου και το 1835 μεταφέρει τα οστά του στρατάρχη Γεωργίου Καραϊσκάκη στο προς τιμήν του μνημείο στο Φάληρο.

Επειδή στην αρχαία Ελλάδα τέσσερις μεγάλες εορτές ένωναν τους Έλληνες -τα Πύθια, τα Ίσθμια, τα Νέμεα και οι Ολυμπιακοί αγώνες- τέσσερις έπρεπε να είναι οι εθνικές επέτειοι του νέου κράτους: οι αγώνες της Τριπολιτσάς, της Ύδρας, της Αθήνας και του Μεσολογγίου.

Ο Παναγιώτης Σούτσος, σε κλίμα άκρατης αρχαιολατρίας, απορρίπτει θρησκεία και Θεό και στη θέση του βάζει το Υπέρτατον Ον, το οποίο δανείζεται από την ανεξιθρησκία της Γαλλικής Επανάστασης, ο Όθωνας όμως θέλει να έρθει κοντά στον λαό και τις συνήθειές του. Έτσι, καθιέρωσε, με βασιλικό διάταγμα, την 25η Μαρτίου για την διπλή εορτή του Ευαγγελισμού και της έναρξης της επανάστασης, μια χειρονομία προς τον θρησκευόμενο λαό. Από την άλλη η αυτονομία της Εκκλησίας από το Πατριαρχείο το 1850 ήταν μια υπόμνηση του ρόλου που έπαιξε ο κλήρος κατά την Επανάσταση. Η Επέτειος της 25ης Μαρτίου του 1838 έγινε με μεγάλη προβολή και επισημότητα, κανονιοβολισμούς και φωταψίες, χορούς και ευθυμία, όπου γυναίκες και παιδιά ξέφυγαν από τον δημόσιο αποκλεισμό τους και εμφανίστηκαν ανάμεσα στον ανδροκρατούμενο χορό. Στα αποσπάσματα από τα σχόλια των εφημερίδων θα δούμε τον έπαινο για τις γυναίκες που μπήκαν στον χορό σαν αρχαίες Σπαρτιάτισσες και τη μητέρα Λέκκα που έχασε τρεις γιους στη Μάχη των Αθηνών, να σπεύδει να χορέψει κάτω από την Σημαία με την άκρη της οποίας σκούπιζε τα δάκρυά της, γεγονός που συγκίνησε τους βασιλείς.

Στην Ολυμπία οργανώθηκαν αθλητικοί αγώνες, πράγμα που αγνοούσε ο Βασιλιάς και δυσαρεστήθηκε διότι η εθνική επέτειος δεν ήταν «ένα “αθώο ιδεώδες” που μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς κατά βούληση». Στην επέτειο παρευρέθηκαν αντιπρέσβεις, ανώτατοι στρατιωτικοί και άλλοι επίσημοι, με εμφανή την απουσία των πρέσβεων της Ρωσίας, Αυστρίας, Βαυαρίας, πράγμα που σχολιάστηκε. Ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας δυσαρεστήθηκε που ο Όθωνας παρεχώρησε εθνική εορτή στους Έλληνες για την Επανάστασή τους, φοβούμενος την περαιτέρω απαίτησή τους για παραχώρηση Συντάγματος. Από αντιπολιτευόμενη εφημερίδα σχολιάστηκαν δυσμενώς τα «μπαβαρέζικα βάλσια» εκεί που έπρεπε να ακούγεται ελληνική μουσική. Ακόμα και η μέρα ήταν βροχερή όπως το 1821, είπαν.

Η άλλη μεγάλη επέτειος, μετά την 25η Μαρτίου, είναι η επέτειος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, η οποία ξεκίνησε από τους στρατιωτικούς. Λαός και στρατός με μπάντα και φωνές έφτασαν στα ανάκτορα και απαίτησαν Σύνταγμα το οποίο υποχρεώθηκε ο βασιλιάς να παραχωρήσει. Οι επαναστάτες, αντάρτες, αποστάτες, στασιαστές, είναι οι ίδιοι ανάλογα από την οπτική του κρίνοντος.

Βεβαίως μεγάλο είναι το θέμα του τι είναι οι εθνικές εορτές από όπου προκύπτει ότι «η 25η Μαρτίου και ο εορτασμός της καθιερώνεται ως ο κατεξοχήν φορέας των εθνικών εορτών» διότι «συμβολίζει τα ιερά και τα όσια του κρατικού εθνικισμού του νεαρού βασιλείου» και στο εξής οι εθνικές εορτές θα είναι οι φορείς εθνικών ιδεολογημάτων, γι’ αυτό και όλα έπρεπε να γίνουν αυστηρά, σύμφωνα με τον νόμο, αλλιώς μπορούσε κανείς να κατηγορηθεί για εθνική μειοδοσία. Ο εορτασμός στα Επτάνησα έλαβε τον συμβολισμό της Ένωσης με την Ελλάδα. Σε κάθε πόλη αναφύονται διαφορετικά προβλήματα και προστριβές με πολιτικές προεκτάσεις πάντα. Οι μεγάλες δυνάμεις δεν συμπαθούν την Ελλάδα, ιδίως μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο, γι’ αυτό τα πλοία τους δεν απέτισαν τιμή με κανονιοβολισμούς στη εθνική μας επέτειο, ενώ δυο χρόνια αργότερα απέκλεισαν το λιμάνι του Πειραιά. Τέλος, επανήλθε η «κανονικότητα».

Η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου έδωσε αφορμή να γραφούν πολλά ποιητικά και θεατρικά έργα, να γίνουν πίνακες και λιθογραφίες και έτσι να μεγαλυνθεί ο μύθος της. ΄

Εν ολίγοις, είναι πολλά τα παιχνίδια και της πολιτικής και της διπλωματίας τα οποία καταγράφονται, σχολιάζονται και ερμηνεύονται, όπως πολλά είναι και τα θέματα που απασχολούν τους δύο συγγραφείς.

Ο Παναγιώτης Κιμουρτζής και η Άννα Μανδυλαρά, με μια αφήγηση συναρπαστική, μας δίνουν την ιστορία της πολύπαθης Ελλάδας, μέσα από τις πηγές, τα επίσημα έγγραφα, αλλά και μέσα από τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες, καθώς και από την πολύ ενδιαφέρουσα αλληλογραφία της Αμαλίας, από την οποία προκύπτουν ευχάριστα συναισθήματα και αγάπη για τον απλό λαό και τις λαϊκές γιορτές του, αλλά χαρακτηρίζει «καρκίνο» του φραγκοφορεμένους που σπούδασαν στη Γερμανία και ξεσηκώνουν τους στρατιωτικούς εναντίον του Βασιλιά.

Τέλος, το βιβλίο διαβάζεται με βαθιά συγκίνηση όχι μόνο από ειδικούς επιστήμονες αλλά και από κάθε Έλληνα που δεν έχει κόψει τις ρίζες του  με τα ιστορικά θεμέλιά του και από κάθε μελετητή που θέλει να δει τις λεπτομέρειες πίσω από την επιφάνεια.

https://www.fractalart.gr/fileorto-vasileio/

Η CIA αναφέρει τον Καραμανλή ως συνεργάτη των Γερμανών.

Υπερσιβηρικός
Η CIA αναφέρει τον Καραμανλή ως συνεργάτη των Γερμανών. Μία από τις άπειρες αποδείξεις των "πατριωτών" για το τι έκαναν όντως οι παππούδες τους στην Κατοχή.
Το λινκ: https://cia.gov/readingroom/document/519b7f95993294098d512b57



https://www.press-gr.com/2025/10/cia_28.html

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.(ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ,Ο ΓΑΜΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΙΑΔΟΧΟ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ)

Η Σοφία γεννήθηκε στα Νέα Ανάκτορα του Πότσδαμ στις 14 Ιουνίου 1870 και ήταν το πέμπτο (επβιώσαν) παιδί και η τρίτη κόρη του Φρειδερίκου, Διαδόχου της Γερμανίας, και της Βικτωρίας, Βασιλικής Πριγκίπισσας.

Από την πλευρά του πατέρα της ήταν εγγονή του Γουλιέλμου Α΄ της Γερμανίας, ενώ από την πλευρά της μητέρας της εγγονή της Βικτωρίας του Ηνωμένου Βασιλείου.

Αδέλφια της ήταν ο Γουλιέλμος, η Καρλόττα, ο Ερρίκος, η Βικτωρία και η Μαργαρίτα, ενώ είχε και άλλα δύο αδέλφια, τον Σιγισμόνδο και το Βλαδίμηρο, που πέθαναν σε νεαρή ηλικία από σοβαρές ασθένειες.

Ήταν γνωστή στην οικογένειά της ως Σόσσυ για να ταιριάζει με το χαϊδευτικό όνομα της αδελφής της, Μαργαρίτας (Μόσσυ).

Γάμος με το διάδοχο Κωνσταντίνο

Σε ηλικία 17 ετών και κατά την διάρκεια παραμονής της στην Αγγλία με αφορμή τον εορτασμό του Χρυσού Ιωβηλαίου της βασίλισσας Βικτωρίας, θα γνωρίσει για πρώτη φορά στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 1887, τον 19χρονο Κωνσταντίνο, Δούκα της Σπάρτης και Διάδοχο της Ελλάδας.

Η γνωριμία τους θα συνεχιστεί και θα αναπτυχθεί στο Βερολίνο, όπου ο Κωνσταντίνος σπούδαζε στην «Πρωσική Ακαδημία Πολέμου» της πόλης. Το ειδύλλιο προχώρησε γρήγορα και παρόλο το διπλό πένθος του βασιλικού οίκου των Χοεντσόλλερν (ο παππούς της, Γουλιέλμος Α΄ της Γερμανίας, πέθανε στις 26 Μαρτίου και ο πατέρας της, Φρειδερίκος Γ΄, στις 15 Ιουνίου 1888) οι επίσημοι αρραβώνες ζευγαριού ανακοινώθηκαν από τον ίδιο τον Γεώργιο Α΄ της Ελλάδας στις 15 Οκτωβρίου 1888.

Συγκεκριμένα, κατά την έναρξη των συνεδριάσεων της Γ΄ συνόδου της ΙΑ΄ κοινοβουλευτικής περιόδου, κατά την ομιλία του στους αντιπροσώπους του Έθνους, είπε: «[...] ευτυχής λογίζομαι αγγέλων υμίν, ότι ησφαλίσθη το μέλλον της Δυναστείας και επληρώθη πόθος εθνικός δια των αρραβώνων του προσφιλούς υιού και διαδόχου Μου μετά της Α.Υ. της Ηγεμονίδος Σοφίας αδελφής του Βασιλέως της Πρωσίας και Γερμανού Αυτοκράτορος. Τον δεσμόν τούτον μετά κραταιάς και ενδόξου δυναστείας συνήψεν αυθόρμητως στοργή, επιτυχέστερον δ΄ αυτού δεν θα ηδύνατο να συναρμόση η πολιτική φρόνησις.[...]»[1]

Ο Δανός φιλέλληνας Βάλτερ Κρίστμας ανακαλούσε αργότερα το κλίμα των ημερών εκείνων διαπιστώνοντας την επίδραση που είχε αυτός ο αρραβώνας στο συλλογικό υποσυνείδητο του Έλληνα:

«Μια παλιά προφητεία ανήγγειλε την αναγέννηση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας όταν η Ελλάδα θα αποκτήσει έναν Βασιλιά Κωνσταντίνο και μια Βασίλισσα με το όνομα Σοφία. Όταν λοιπόν ο επίδοξος διάδοχος του θρόνου αρραβωνιάστηκε την Πριγκίπισσα Σοφία, την κόρη του Αυτοκράτορα Φρειδερίκου, υπήρξε αγαλλίαση σε όλη τη χώρα. Οι Έλληνες είναι αρκετά προληπτικοί και παρ΄όλο που σε ηρεμότερες στιγμές ίσως αρνούνται ότι τρέφουν φιλοδοξίες μεγαλείου, κατά πως τους αποδίδεται, βαθιά μέσα στο πιο κρυφό μέρος της καρδιάς τους υπνώττει ακόμα η Μεγάλη Ιδέα. Πέρα όμως από εθνικές φιλοδοξίες και μυστικιστικούς συσχετισμούς με ονόματα της βυζαντινής ιστορίας, η Ελλάδα είχε κάθε λόγο να αγαλλιάζει με τον δεσμό που αποκτούσε η βασιλική της οικογένεια με τον Οίκο των Hohenzollern. [Γιατί] κάθε προσδοκία άμεσης υποστήριξης της εξωτερικής της πολιτικής είχε μέχρι τώρα πικρά διαψευστεί.[...]» [2]

Η πριγκίπισσα Σοφία, αφού υπογράφηκε το προικοσύμφωνο, ξεκίνησε συνοδευόμενη από τη μητέρα της και τις αδερφές της, Βικτωρία και Μαργαρίτα, για τη νέα της ζωή στην Ελλάδα.

Στις 13 Οκτωβρίου 1889, έφτασε με το πλοίο στην Κόρινθο, όπου την υποδέχτηκαν ο Βασιλιάς, ο Διάδοχος αλλά και πλήθος κόσμου. Από την Κόρινθο (διαμέσου Καλαμακίου Κορίνθου, μια που η διώρυγα του ισθμού της Κορίνθου δεν είχε ακόμα κατασκευαστεί) έφτασαν στον Πειραιά με τη βασιλική θαλαμηγό Αμφιτρίτη το απόγευμα της 13ης Οκτωβρίου. Ο ποιητής Γεώργιος Σουρής καλωσόρισε τη νύφη με τον χαρακτηριστικό του τρόπο με το ποίημα «Και ο Ρωμηός προβάλλει και την νύφη ψάλλει[α]».Ο χορός που δόθηκε το 1889 στα Ανάκτορα για τους γάμους της Σοφίας με τον Κωνσταντίνο.

Οι γάμοι τελέστηκαν στην Μητρόπολη των Αθηνών την Κυριακή 15 Οκτωβρίου 1889 και ήταν η πρώτη φορά που τελέστηκαν πριγκιπικοί γάμοι στο ελληνικό κράτος.2 Το θέαμα το παρακολούθησε όλη η Αθήνα, εμβρόντητη από την πολυτέλεια αλλά και την παρουσία τόσων ξένων προσωπικοτήτων -κυρίως εστεμμένων- και όπως ήταν φυσικό ήταν το μόνιμο θέμα των συζητήσεων αλλά και της ειδησεογραφίας για πολλές μέρες πριν και μετά.

Οι νεόνυμφοι αμέσως μετά τον γάμο τους εγκαταστάθηκαν προσωρινά και μέχρι την ανέγερση ιδιαίτερου Ανακτόρου στο (κατεδαφισμένο σήμερα) Μέγαρο του Μιλτιάδη Νεγρεπόντη, που βρισκόταν στη συμβολή των οδών Όθωνος και Αμαλίας [4]. Κυρία επί των Τιμών της πριγκίπισσας διαδόχου Σοφίας επιλέχτηκε η Ελίζα Σούτσου, η οποία όμως το 1891 λόγω του γάμου της με τον πρεσβευτή της Ισπανίας στην Αθήνα, μαρκήσιο Πρα ντε Ναντουγιές [5], εγκατέλειψε τη θέση της. Τελικά, δίπλα στη Βασίλισσα θα διοριστεί τον Αύγουστο του 1893 η ανιψιά του τότε Υπουργού Εξωτερικών Αλέξανδρου Κοντόσταυλου, Αγγελική Κοντοσταύλου, η οποία και θα παραμείνει δίπλα της για όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της.

Στις 7 Ιουλίου 1890 στις 9:12 π.μ., η Σοφία γέννησε στα θερινά Ανάκτορα του Τατοΐου το πρώτο παιδί της, τον Γεώργιο. Κοντά της βρισκόταν ήδη η μητέρα της και οι δυο αδερφές της, Βικτωρία και Μαργαρίτα, πολύτιμη συντροφιά στη δύσκολη εγκυμοσύνη που είχε. Η γέννηση χαιρετίστηκε με 101 κανονιοβολισμούς από τον Λόφο των Νυμφών(Αστεροσκοπειο).

Το φθινόπωρο του 1890 ανακοινώθηκε η απόφαση της κυβέρνησης Τρικούπη να προχωρήσει με έξοδα του Δημοσίου στην εδώ και καιρό σχεδιαζόμενη ανέγερση νέου ανακτόρου, ειδικά για τον Διάδοχο. Ο σχεδιασμός και η ανέγερση της κατοικίας ανατέθηκαν στο φημισμένο αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλλερ. Η οικοδόμηση ολοκληρώθηκε έξι χρόνια αργότερα, το 1897(το σημερινο προεδρικο μεγαρο).

Η μετακόμιση στην καινούργια κατοικία βρήκε την οικογένεια να έχει αυξηθεί κατά δυο μέλη, αφού στις 21 Ιουλίου 1893 γεννήθηκε ο Αλέξανδρος και στις 20 Απριλίου 1896 η Ελένη.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82