Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΙΓΚΙΠΑ ΛΕΟΠΟΛΔΟ

 

Της Μαρίας – Ελένης Κασαπάκη,

Μετά την εκλογή του ως Κυβερνήτη του Νέου Ελληνικού Κράτους στην Εθνοσυνέλευση της Τροιζήνας, ο Ιωάννης Καποδίστριας κατέφθασε στην Ελλάδα με πρωταρχικό μέλημα την ανεξαρτησία και τον καθορισμό των συνόρων της χώρας. Αφού προηγήθηκαν επίπονες διπλωματικές διεργασίες, στις 3 Φεβρουαρίου 1830 υπογράφηκε στο Λονδίνο το Πρωτόκολλο Ανεξαρτησίας της Ελλάδας μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλία, Ρωσία, Γαλλία), μέσω του οποίου αναγνωριζόταν η αυτονομία του Ελληνικού Κράτους, το οποίο απαλλασσόταν από οποιαδήποτε σχέση υποτέλειας προς την Οθωμανική Πύλη. Το όνειρο της ελευθερίας των Ελλήνων είχε εκπληρωθεί, ωστόσο η συμφωνία περιλάμβανε κάποιους όρους.

Αρχικά, η συνθήκη όριζε, μεταξύ άλλων, ότι η Ελληνική Κυβέρνηση θα ήταν μοναρχική και κληρονομική κατά τάξη πρωτοτοκίας, ενώ «Ηγεμών Κυριάρχης της Ελλάδος» θα εκλεγόταν κατόπιν συμφωνίας κάποιος γόνος βασιλικής οικογένειας που δεν ανήκε στις χώρες που υπέγραψαν τη Συμφωνία του Λονδίνου (1827). Το ζήτημα της επιλογής του ηγεμόνα της Ελλάδας απασχολούσε από το 1825 τους στρατιωτικούς και πολιτικούς παράγοντες του Ναυπλίου. Καθεμία από τις Δυνάμεις, που υπέγραψαν το Πρωτόκολλο, είχε τη δυνατότητα να προτείνει έναν με δύο υποψήφιους. Οι Γάλλοι θεώρησαν ότι ο πρίγκιπας Κάρολος της Βαυαρίας και ο Ιωάννης της Σαξονίας ήταν κατάλληλες επιλογές, οι Βρετανοί πρότειναν τον Φίλιππο του Έσσεν, ενώ οι Ρώσοι τον Βερνάρδο της Βαϊμάρης.

Ωστόσο, η ελληνική κυβέρνηση είχε ήδη αναπτύξει επαφές μέσω του Άγγλου πολιτικού Τζωρτζ Κάνινγκ με τον πρίγκιπα της Σαξονίας-Κόμπουρκ, Λεοπόλδο, γιο του δούκα Φραγκίσκου της Σαξονίας-Κόμπουρκ-Ζάαλφελτ. Ο Λεοπόλδος είχε παντρευτεί την Καρλόττα, κόρη του Γεωργίου Δ΄ της Βρετανίας, όμως, καθώς η πριγκίπισσα είχε πεθάνει, ο ίδιος δεν αποτελούσε πλέον μέλος της βρετανικής βασιλικής οικογένειας και ήταν δυνατόν να εκλεγεί. Οι Μεγάλες Δυνάμεις κατέληξαν στον Λεοπόλδο, αφού απέκλεισαν όλους τους υπόλοιπους υποψηφίους. Η επιλογή του έγινε δεκτή από τον Ιωάννη Καποδίστρια χωρίς ενδοιασμούς, καθώς είχε προσωπική γνωριμία μαζί του λόγω της παραμονής τους στη Γενεύη. Έτσι, εξελέγη ομόφωνα Ηγεμόνας της Ελλάδας.

Ο Λεοπόλδος, λόγω της επαφής του με τον Καποδίστρια και γνωρίζοντας την πρόθεση της ελληνικής κυβέρνησης να του παραχωρήσει τον ελληνικό θρόνο, είχε ήδη αρχίσει να καλλιεργεί στο μυαλό του την προοπτική της ανάληψης των βασιλικών καθηκόντων της χώρας. Αποδέχτηκε την πρόταση ανάληψης της ηγεσίας του θρόνου, όμως γρήγορα συνειδητοποίησε ότι το έργο του θα ήταν κάθε άλλο παρά εύκολο, ίσως μάλιστα πολύ πιο απαιτητικό από ό,τι φανταζόταν. Καταρχάς, ένας από τους όρους του Πρωτοκόλλου του Λονδίνου είχε προκαλέσει μεγάλη δυσαρέσκεια στους Έλληνες. Η συμφωνία προέβλεπε ότι δεν θα εντάσσονταν στην επικράτεια του Ελληνικού Κράτους τα νησιά της Κρήτης και της Σάμου, αλλά θα παρέμεναν υπό οθωμανική κατοχή. Ο Καποδίστριας, στον οποίο είχε μεγάλη εμπιστοσύνη και πάντα επιζητούσε την καθοδήγησή του, τον προέτρεπε σθεναρά να διεκδικήσει τις δύο νήσους για την ευημερία και το συμφέρον της Ελλάδας. Μια ακόμη δυσκολία, με την οποία επρόκειτο να έρθει αντιμέτωπος ο Λεοπόλδος, ήταν ότι οι Έλληνες βρίσκονταν σε δεινή οικονομική κατάσταση και ήταν ψυχικά και πνευματικά εξουθενωμένοι από τον δεκαετή επαναστατικό Αγώνα. Παράλληλα, ο εσωτερικός διχασμός και οι ταραχές ανάμεσά τους δεν είχαν υποχωρήσει. Κάποιοι από αυτούς, μάλιστα, θεωρούσαν ότι ο ίδιος ο ελληνικός λαός έπρεπε να επιλέξει τον μονάρχη του και αυτό προβλημάτισε αρκετά τον πρίγκιπα της Σαξονίας.

Την ίδια περίοδο, ο Λεοπόλδος κλήθηκε στο Λονδίνο από τη βρετανική βασιλική οικογένεια λόγω της επιδείνωσης της υγείας του βασιλιά Γεωργίου Δ΄. Εκεί βρέθηκε αντιμέτωπος με την πίεση του ανώτατου συμβουλίου για το ελληνικό ζήτημα, να μην τροποποιηθούν οι διατάξεις της συμφωνίας, όπως είχε υποδείξει ο Καποδίστριας. Εκείνος απάντησε, ότι, αν το συμβούλιο δεν προχωρούσε σε νέες αποφάσεις, θα υπέβαλε την παραίτησή του, γεγονός που είχε γνωστοποιήσει ήδη και στον Καποδίστρια. Ωστόσο, οι εκπρόσωποι των Μεγάλων Δυνάμεων δεν πτοήθηκαν από αυτή την απειλή και συνέχισαν να εμμένουν στις θέσεις τους. Ο Λεοπόλδος αντιλαμβανόμενος ότι δεν επρόκειτο ούτε ο ίδιος να λάβει βοήθεια στο εξαιρετικά δυσχερές έργο του, αλλά ούτε και οι εξαθλιωμένοι Έλληνες, έλαβε την τελική του απόφαση. Την 1η Ιουνίου 1830, ανακοίνωσε στον Ιωάννη Καποδίστρια μέσω επιστολής την παραίτησή του και τους λόγους αυτής σημειώνοντας ότι «ἤδη μὲ μένει ἡ παρηγορία ὅτι πιστῶς καὶ μὲ καθαράν συνείδησιν ὑπεράσπισα τὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδος, κατόρθωσα νὰ ἀπολαύση διὰ τοῦ Πρωτοκόλλου τῆς 20ης Φεβρουαρίου πραγματικάς καὶ οὐσιώδεις ὠφέλειας τὰς ὁποίας δὲν τὴν έδιδε παντελῶς τὸ Πρωτόκολλον τῆς 3ης».

Την επόμενη χρονιά, το νεοσύστατο κράτος του Βελγίου, που ανεξαρτητοποιήθηκε από την Ολλανδία τον Οκτώβριο του 1830, πρόσφερε τον θρόνο στον Λεοπόλδο και εκείνος τον αποδέχτηκε. Ως βασιλιάς παντρεύτηκε την πριγκίπισσα Λουίζα της Ορλεάνης και παρέμεινε στην εξουσία για 34 χρόνια, μέχρι τον θάνατό του, το 1865. Με απόφαση των Μεγάλων Δυνάμεων, το 1832, ορίστηκε μονάρχης των Ελλήνων ο Βαυαρός πρίγκιπας Όθωνας σε ηλικία μόλις 17 ετών.

Η παραίτηση του Λεοπόλδου σε συνδυασμό με την αναβλητική πολιτική του Καποδίστρια οδήγησε σε νέα Διάσκεψη τον Ιούλιο του 1831 που πρότεινε στην Τουρκία την επέκταση των συνόρων στη γραμμή Αμβρακικού-Παγασητικού. Η Τουρκία αναγκάστηκε να αποδεχθεί τους όρους και τελικά υπογράφηκε νέο πρωτόκολλο (14/ 26 Σεπτεμβρίου 1831). Δυστυχώς όμως ο Καποδίστριας δολοφονείται λίγες μέρες αργότερα (27 Σεπτεμβρίου/ 9 Οκτωβρίου 1831) , χωρίς να προλάβει να δει τα θετικά αποτελέσματα της πολιτικής του.

Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια με το πρωτόκολλο της 1/ 13 Φεβρουαρίου 1832 και την συνθήκη της 25 Απριλίου/7 Μαΐου 1832 αναγνωριζόταν – μετά την παραίτηση του Λεοπόλδου – ως βασιλεύς, πλέον, της Ελλάδος ο πρίγκιψ Όθων της Βαυαρίας. Ο σουλτάνος συμφώνησε , μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις, με την υπογραφή στις 9/ 21 Ιουλίου 1832 της Συνθήκης της Κωνσταντινουπόλεως που προέβλεπε την ανεξαρτησία της Ελλάδος και τα διευρυμένα σύνορα Παγασητικού-Αμβρακικού (ενω το αρχικο Πρωτοκολλο καθοριζε τα συνορα στην γραμμη Αχελλωου - Σπερχειου, η απροθυμια του Λεοπολδου να δεχθει το αρχικο Πρωτοκολλο συνέβαλλε στην επεκταση των συνορων απο τον Αχελλωο ποταμο στον Παγασητικο κολπο).

Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος (1828-1829) και συνθήκη της Ανδριανούπολης (14-09-1829)

ΟΛΑ ΞΕΚΙΝΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΣΑΡΙΚΗ ΡΩΣΙΑ

Μετά το Ρωσοτουρκικό πόλεμο που έληξε με ήττα της Τουρκίας, η Ρωσία  αναγκάζει την Τουρκια να υπογράψει τη Συνθήκη της Αδριανούπολης (14 Σεπτεμβρίου 1829) και με το άρθρο 10 αποδεχόταν:

α. τη συνθήκη της 6ης Ιουλίου 1827 και

β. το πρωτόκολλο του Μαρτίου 1829 που όριζε τη συνοριακή γραμμή Αμβρακικού – Παγασητικού

https://www.offlinepost.gr/2021/06/02/h-arnhsh-tou-thronou-ths-elladas-apo-ton-leopoldo-a/

«Αλφρέδος, Ο Άγνωστος Βασιλιάς Της Ελλάδας Που Εκλέχθηκε Από Τον Λαό»!

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας και στην χρονική της διαδρομή ως Έθνος, έχουν συμβεί πολλά γεγονότα και έχουν ληφθεί αποφάσεις που την σημάδεψαν καταλυτικά και διαμόρφωσαν την τελική δομή και μορφή της.

Κάποιες τέτοιες καθοριστικές στιγμές παραμένουν ακόμα και σήμερα άγνωστες, η άλλες που τις γνωρίζουν λίγοι, φαντάζουν… εξωπραγματικές!

Για παράδειγμα, ελάχιστοι ξέρουν ότι υπήρξε βασιλιάς των Ελλήνων, που εκλέχθηκε απ ευθείας από τον λαό!

Για να κατανοήσουμε αυτό το απίστευτο, θα πρέπει να γνωρίσουμε πολυδαίδαλα βασιλικά γενεαλογικά δέντρα και τις ιντρικες των ισχυρών κρατών της Ευρώπης.

Πίσω απ όλα αυτά, κρύβεται ο… Αλφρέδος!

ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Ο Αλφρέδος, δευτερότοκος γιος της Βασίλισσας Βικτωρίας και μετέπειτα Δούκας του Edinburgh (Εδιμβούργου), υπήρξε ο μοναδικός μονάρχης που, μετά την έξωση του Όθωνα και πριν από την ανάρρηση στο θρόνο του Γεωργίου Α’, εκλέχθηκε πανηγυρικά και απευθείας από το λαό βασιλιάς των Ελλήνων.

Η ματαίωση, ωστόσο, της εκλογής του αποκάλυψε για μια ακόμη φορά τον ανταγωνισμό και τους απώτερους στόχους της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η αναζήτηση μονάρχη μετά τον Όθωνα έμελλε να αποδειχθεί επίπονη καθώς, ο ελληνικός θρόνος ήταν ήδη επιβαρυμένος με μία έξωση και, ως εκ τούτου, δεν ήσαν πολλοί εκείνοι που δέχονταν να υποβάλουν υποψηφιότητα.

Υπήρξαν, μάλιστα, και προτάσεις σε Έλληνες, αλλά εξαιτίας των διαφορών που υπήρχαν, ακόμα και της ζήλιας μεταξύ των υποψηφίων, δεν τελεσφόρησε.

Έτσι, εστράφησαν και πάλι στην αναζήτηση από τις βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης.

Το μεσοδιάστημα μέχρι την εξεύρεση Βασιλιά έχει ιδιαίτερο διπλωματικό, πολιτικό αλλά και ιστορικό ενδιαφέρον… η κατάσταση στην Ελλάδα "αγρίευε", η κοινή γνώµη βρισκόταν σε αναβρασµό.Το κακό πήρε µεγαλύτερη έκταση όταν εστασίασαν οι µαθητές των σχολείων σε Αθήνα,Σύρο, Τρίπολη Λαµία και αλλού. Έδιωξαν τους δασκάλους και σταµάτησαν τα µαθήµατα(αθάνατη Ελλάδα, ποτέ δεν πεθαίνεις). Η ληστεία πήρε επικίνδυνες διαστάσεις. Η περίοδος αυτή έµεινε γνωστή στην Ιστορία ως "περίοδος της Μεσοβασιλείας", συνώνυµη του αχαλίνωτου κοµµατισµού και της αναρχίας.

Αρχικά οι Έλληνες, υπό τις βρετανικές διπλωματικές ίντριγκες, ήταν υπέρ του δευτερότοκου γιου της Βασίλισσας Βικτωρίας, Πρίγκιπα Αλφρέδου, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν ήδη δεσμευτεί με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1832 να μην ανέλθει στο θρόνο της Ελλάδας γόνος καμιάς δικής τους βασιλικής οικογένειας.

Έτσι, ξεκίνησαν ένα αγώνα δρόμου για το ποιος οίκος θα επικρατήσει, υπενθυμίζοντας, παράλληλα, στους Έλληνες την κυρίαρχη εξουσία της Εθνοσυνέλευσης και την ανεξάρτητη βούληση, με την οποία θα έπρεπε να ληφθούν οι αποφάσεις της που αφορούσαν στη διαδοχή.

Η πρώτη αναφορά στον Πρίγκιπα Αλφρέδο (1844-1900) έγινε από την ελληνική εφημερίδα «Βρετανικός Αστήρ» (British Star) που εκδίδετο στο Λονδίνο από τον Στέφανο Ξένο.

Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, η Βρετανική Κυβέρνηση δεν αντιμετώπιζε ευνοϊκά το θέμα της υποψηφιότητάς του για τον ελληνικό θρόνο.

Οι Έλληνες, αντίθετα, εξέταζαν σοβαρότατα το ενδεχόμενο εκλογής Βρετανού πρίγκηπα. Παρολο που η βασιλισσα Βικτωρια ηταν τελειως αρνητικη.

Και κερδισμένη βγαίνει η Βρετανική διπλωματία. Πώς;

Έπεισαν, αρχικά, τον Χαρίλαο Τρικούπη να διεξάγει δημοψήφισμα με τον ελληνικό λαό να επιλέγει το πρόσωπο που θέλει για Βασιλιά.

Είχαν, όμως, γνωστοποιήσει ότι οι ίδιοι θα προτιμούσαν τον Αλφρέδο, δευτερότοκο γιο της Βασίλισσας Βικτωρίας.

Δεν ορίστηκε ενιαία ημέρα ψηφοφορίας για όλη την επικράτεια, αλλά δόθηκε σε κάθε δήμο προθεσμία δέκα ημερών, που θα άρχιζε από την τρίτη ημέρα της δημοσίευσης του ψηφίσματος σε καθέναν απ’ αυτούς.

Δικαίωμα ψήφου είχε κάθε Έλληνας πολίτης που είχε συμπληρώσει το εικοστό έτος της ηλικίας του.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το δημοψήφισμα για την εκλογή του μελλοντικού βασιλιά μεταβλήθηκε σε «νομιμοποίηση» της ήδη ευρύτατης αποδοχής της βρετανικής πρότασης, που υπήρχε για τον Αλφρέδο.

Τα αποτελέσματα ήταν συντριπτικά.

Ο Αλφρέδος έλαβε 230.016 ψήφους, πάνω από το 85% των ψηφισάντων.

Ο Αλφρέδος υπήρξε, λοιπόν, ο μοναδικός μονάρχης -σε παγκόσμια πρωτοτυπία- που εκλέχθηκε απευθείας από το λαό ως βασιλιάς των Ελλήνων.

Να σημειώσουμε πως δεύτερος με 2.400 (!) ψήφους ήταν ο «Ηγεμονόπαις Λάυχτεμβεργ» Ευγενιος , τρίτος με 1841 ψήφους ο Αλέξανδρος της Ρωσίας, ενώ 2 ψήφους πήρε ο… Μέγας Ναπολέων, και μόλις μία ψήφο ο προηγούμενος βασιλιάς της Ελλάδος, ο Όθων. Ωστόσο, 93 έγραψαν –ψήφισαν «Δημοκρατία»!

Η ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ

Οι Έλληνες ειδοποιήθηκαν ωστόσο και μάλιστα άμεσα, πως η εκλογή του Αλφρέδου δεν ήταν δυνατό να γίνει αποδεκτή από τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις.

Στις 22 Ιανουαρίου 1863, όμως, η Εθνοσυνέλευση, παρακάμπτοντας τις επιταγές των Δυνάμεων, ανακήρυξε τον Αλφρέδο Συνταγματικό Βασιλιά των Ελλήνων, παρά το γεγονός ότι ο Τρικούπης είχε ήδη τηλεγραφήσει από τις 28/11 πως το θέμα της υποψηφιότητας του Αλφρέδου έπρεπε να θεωρείται λήξαν.

Μαζί με το Μαυροκορδάτο, μάλιστα, κατηγόρησε ευθέως την Αγγλία πως «είναι πλέον εκείνη που έχει την αποκλειστική ευθύνη για τον κίνδυνο εγκαθίδρυσης στην Ελλάδα δημοκρατικού πολιτεύματος».

Τελικά όμως η χώρα υπέκυψε στις επιταγές των Μεγάλων Δυνάμεων.

Στις 18 Μαρτίου 1863 εκδόθηκε το Ψήφισμα της Β’ των Ελλήνων Συνελεύσεως:

H εν Αθήναις Β’ των Ελλήνων Συνέλευσις:

«Αναγορεύει παμψηφεί τον πρίγκιπα της Δανίας Χριστιανόν, Γουλιέλμον, Φερδινάνδον, Αδόλφον, Γεώργιον, δευτερότοκον υιόν του πρίγκιπος Χριστιανού της Δανίας, συνταγματικόν βασιλέα των Ελλήνων υπό το όνομα Γεώργιος Α’ Βασιλεύς των Ελλήνων…

Οι νόμιμοι διάδοχοι αυτού θέλουσι πρεσβεύει το Ανατολικόν Ορθόδοξον δόγμα.

Τριμελής επιτροπή εκλεχθησομένη υπό της Εθνοσυνελεύσεως θέλει μεταβεί εις την Κοπεγχάγην και προσφέρει αυτώ εν ονόματι του Ελληνικού Έθνους το Στέμμα.» Η Επιτροπή αποτελούµενη (κατόπιν µυστικής ψηφοφορίας)από τον Κωνστ. Κανάρη (Πρόεδρο), Θ. Ζαΐµη και ∆. Γρίβα µετέβη στην Κοπενχάγη για να προσφέρει συµβολικώς το στέµµα. Έγινε δεκτή µε µεγάλες τιµές και γιορτές που ολοκληρώθηκαν στις 25 Μαΐου µε την αποδοχή του στέµµατος.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ικανοποίησε τους Άγγλους καθώς όλα έγιναν σύμφωνα με το δικό τους «σχέδιο», το οποίο:

1ον Κατέστησε προφανή στη Γαλλία και τη Ρωσία τη βούληση του Ελληνικού λαού ότι με την ψήφο τους έδειξε πως επιθυμούν κάποιον που να έχει την υποστήριξη της Μ. Βρετανίας.

2ον Εξασφάλισε την αγγλική επιρροή και τον πρώτο λόγο ως προς τον έλεγχο της Ελλάδος, και

3ον Ανέδειξαν την υπεροχή της Βρετανικής διπλωματίας.

Αξίζει, ωστόσο, στο σημείο αυτό να αναφερθεί το παρασκήνιο της εκλογής του Γεωργίου:

Στις 10 Μαρτίου 1863, ο διάδοχος του δανικού θρόνου, πρίγκιπας Χριστιανός, αδελφός του βασιλιά της Δανίας, Φρειδερίκου Ζ΄, είχε βρεθεί στο Λονδίνο για τους γάμους της κόρης του Αλεξάνδρας με τον διάδοχο του αγγλικού θρόνου, και υιό της Βικτωρίας, Αλβέρτο Εδουάρδο.

Κατά τη διάρκεια της δεξίωσης έγινε η πρώτη γνωριμία του Άγγλου πρωθυπουργού, Palmerston, με τον αδελφό της νύφης, πρίγκιπα Χριστιανό, Γουλιέλμο, Φερδινάνδο, Αδόλφο, Γεώργιο.

ΟΙ ΔΑΝΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΣΤΟΝ ΘΡΟΝΟ

Ο Palmerston, αν και γνώριζε πως η βασιλισσα  Βικτώρια δε συμπαθούσε ιδιαίτερα την οικογενεια του Δανου πριγκιπα, πρότεινε τον σχεδόν 17χρονο νέο για τη θέση του βασιλεως  του ελληνικού βασιλείου.

Αξιοσημείωτο είναι ότι στο Ψήφισμα αυτό ο Γεώργιος αποκαλείται «Βασιλεύς των Ελλήνων», κατόπιν προτροπής του ιδίου, και όχι Βασιλεύς της Ελλάδας, όπως ονομαζόταν ο Όθων.

Παρά τις διαμαρτυρίες της Υψηλής Πύλης για την προσηγορία αυτή, που σήμαινε ότι ο Γεώργιος θα ήταν Βασιλιάς όχι μόνο των κατοίκων της Ελλάδας, αλλά και όλων των Ελλήνων, όπου κι αν βρισκόταν, η προσωνυμία έμεινε.

Στα ξενόγλωσσα κείμενα ο τίτλος ήταν «Roi Des Grecs».

Αργότερα όμως, για να ικανοποιηθεί η Υψηλή Πύλη (ο Σουλτάνος) έγινε Roi Des Hellenes.

Έτσι, μετά από περίοδο μεσοβασιλείας, ο ελληνικός θρόνος δόθηκε στον Δανό πρίγκιπα Γεώργιο, που αναγορεύτηκε Βασιλιάς των Ελλήνων ως Γεώργιος Α’.

Ο νεαρός Πρίγκηπας Γεώργιος  ήταν ενθουσιασµένος µε την ιδέα να γίνει βασιλιάς στην Ελλάδα. ∆υσανασχετούσε για την καθυστέρηση που προκαλουσαν οι συζητησεις μεταξυ των Μεγαλων Δυναμεων και ζητούσε από τους γονείς του να σταµατήσουν τις διαπραγµατεύσεις και να του επιτρέψουν να πάει στην Ελλάδα άνευ όρων και χωρίς οικονοµική αποζηµίωση.

Ο νέος βασιλικός οίκος του Γεωργίου Α’ ήταν ο Βασιλικός Οίκος της Ελλάδας για τα επόμενα 111 χρόνια, από το 1863 έως την αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, με το (''unfair'') δημοψήφισμα του 1974. Η ελευση του Γεωργιου Α΄στην Ελλαδα εφερε την ενωση των Επτανησων με την εως τοτε ελευθερη ελληνικη γη.

https://www.ksipnistere.com/2022/02/blog-post_308.html

ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ. ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 16ης ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1964.

 

   Η Α.Μ. Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΑΥΛΟΣ Α΄

Πατιαλιάκας Κωνσταντίνος

ΓΕΝΙΚΑ.

  Στις 16 Φεβρουαρίου 1964, πριν από 58 χρόνια, διεξήχθησαν βουλευτικές εκλογές στη χώρα. Νικήτρια αναδείχθηκε η Ένωση Κέντρου υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου με ποσοστό 52,8 %. Ένα ποσοστό ασυνήθιστο για τα συνταγματικά δρώμενα στην πατρίδα μας, που οφειλόταν και σε ειδικούς λόγους. Περισσότερα στο κείμενο, που ακολουθεί:                                                                               

Η Κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Παναγιώτη Πιπινέλη, που είχε σχηματισθεί στις 18 Ιουνίου 1963, μετά από την παραίτηση του μέχρι τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Καραμανλή, παραιτήθηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1963 και προκηρύχθησαν βουλευτικές εκλογές για τη 3η Νοεμβρίου 1963 από υπηρεσιακή κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Πρόεδρο του Αρείου Πάγου Στυλιανό Μαυρομιχάλη. Τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών ήταν: Ένωση Κέντρου 42,04% των φήφων, έδρες 138. ΕΡΕ 39,37% των ψήφων, έδρες 130. ΕΔΑ 14,54% των ψήφων, έδρες 30 και Προοδευτικοί 3,74%, έδρες 2. Όπως συμπεραίνεται από τα αποτελέσματα η Ένωση Κέντρου χωρίς τη σύμπραξη άλλου κόμματος δεν μπορούσε να σχηματίσει κυβέρνηση. Από την επομένη λοιπόν ο Βασιλεύς Παύλος άρχισε τις συσκέψεις με τους πολιτικούς Αρχηγούς και παρά την αρνητική άποψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή ανέθεσε τον σχηματισμό κυβέρνησης στον Γεώργιο Παπανδρέου, παρότι δεν διέθετε την πλειοψηφία στη Βουλή.

     ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ.

  Σε εκτέλεση της εντολής σχηματισμού το μεσημέρι της 8ης Νοεμβρίου 1963 ορκιζόταν η πρώτη κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου με Πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου, την οποία ο ίδιος είχε χαρακτηρίσει ως μεταβατική. Στόχος του ήταν οι νέες εκλογές το ταχύτερο, γιατί είχε συλλάβει το μήνυμα των καιρών και δεν είχε αμφιβολίες ότι θα αποκτούσε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία με δεύτερες εκλογές. Με την αναχώρηση στις 9 Δεκεμβρίου 1963 του Κωνσταντίνου Καραμανλή για το εξωτερικό και την εκ τούτου παραίτησή του από την αρχηγία της ΕΡΕ η θέση του Γ. Παπανδρέου ισχυροποιήθηκε. Υπήρχε όμως ο Βασιλεύς, που του παρείχε μεν την εύνοιά του, αλλά τηρούσε παράλληλα επιφυλακτική στάση. Κατ΄απαίτησή του παρέμεινε Υπουργός Εθνικής Αμύνης ο Δ. Παπανικολόπουλος, ο οποίος ήταν και στην προηγούμενη υπηρεσιακή κυβέρνηση. Μόνο εάν ελάμβανε αυτοδύναμη ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή και όχι ευκαιριακή θα μπορούσε ο Γ. Παπανδρέου να αντικαταστήσει το Δ. Παπανικολόπουλο με δικό του στέλεχος.

  Ο Αρχηγός της Ένωσης Κέντρου και Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου απάντησε στην πρόκληση του Βασιλέως με τη σύγκληση τη 10η Δεκεμβρίου 1963 του Ανωτάτου Στρατιωτικού Συμβουλίου Εθνικής Αμύνης με θέμα την αλλαγή της ηγεσίας των Ενόπλων Δυνάμεων. Κατά πάγια πρακτική των κρατούντων και την ηθική τάξη στην Ελλάδα υπηρεσιακή κυβέρνηση ή πολιτική, που δεν είχε λάβει ακόμα ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή δεν αντικαθιστούσε τις ανώτατες ηγεσίες των Ενόπλων Δυνάμεων, εκτός εάν υπήρχε ύψιστη ανάγκη. Και εάν ακόμα έχει έλθει ο χρόνος των αλλαγών και των κρίσεων τις αναβάλλει, έως ότου λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. Αλλά ο Γ. Παπανδρέου με το πρόσχημα της << ετήσιας αναδιάρθρωσης >>, χωρίς να έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης, αποφάσισε την αποστρατεία των Αρχηγών του Ναυτικού και της Αεροπορίας Δ. Κιοσσέ και Δ.Θεοδοσιάδη αντίστοιχα καθώς και των Αντιστρατήγων Κ. Παπαγεωργόπουλου, Διοικητού 1ης Στρατιάς, Σ. Τζανετή, Γενικού Επιθεωρητού Στρατού και Π. Βέλλιου, Διοικητού Α΄Σώματος Στρατού.

  Τη 13η Δεκεμβρίου ο αποστρατευθείς Αντιστράτηγος Π. Βέλλιος αποχωρώντας εξέδωσε Ημερήσια Διαταγή, με την οποία εξαπέλυε βαριά επίθεση κατά της κυβέρνησης. Η ενέργεια αυτή του Σωματάρχου συνιστούσε με βάση τη τότε ισχύουσα νομοθεσία το ποινικό αδίκημα της πολιτικολογίας. Αρμόδιος να κινήσει τη διαδικασία ήταν ο Υπουργός Εθνικής Αμύνης, που απουσίαζε στο Παρίσι σε διάσκεψη του ΝΑΤΟ, απ΄όπου θα γύριζε την επόμενη εβδομάδα. Μόλις ο Γ. Παπανδρέου πληροφορήθηκε το περιεχόμενο της Ημερήσιας Διαταγής του Σωματάρχου, επισκέφθηκε τον Βασιλέα στις 14 Δεκεμβρίου στα ανάκτορα, επέτυχε την ανάληψη των καθηκόντων του Υπουργού Εθνικής Αμύνης και την επομένη άσκησε ποινική δίωξη κατά του Σωματάρχου Π. Βέλλιου για περιύβριση αρχής. Η ενέργεια αυτή έγινε χωρίς να ενημερωθεί ο Παπανικολόπουλος και προκάλεσε, όπως ήταν φυσικό, σχόλια, γιατί ακόμα η κυβέρνηση δεν είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. Αργότερα έπαυσε η ποινική διαδικασία κατά του Σωματάρχου.

   Μετά την ορκωμοσία των βουλευτών  και την εκλογή του Προεδρείου της Βουλής, ο Πρωθυπουργός παρουσίασε στις 20 Δεκεμβρίου τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης και τις πρωινές ώρες της 23ης Δεκεμβρίου έγινε η ψηφοφορία. Παρίσταντο 297 βουλευτές(απουσίαζαν Κ. Καραμανλής και Κ. Παληός της ΕΡΕ, Θ. Ανδρέου της ΕΚ) και η κυβέρνηση έλαβε 167 ψήφους, στις οποίες περιλαμβάνονταν και οι ψήφοι των βουλευτών της ΕΔΑ. Παρά τη λήψη ψήφου εμπιστοσύνης την επομένη ο Πρωθυπουργός μετέβη στα ανάκτορα και ζήτησε από τον Βασιλέα διάλυση της Βουλής και νέες εκλογές από υπηρεσιακή κυβέρνηση. Ο Βασιλεύς συμφώνησε και την 30η Δεκεμβρίου 1963 διαλυόταν η Βουλή και προκηρύσσονταν βουλευτικές εκλογές με υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Ι. Παρασκευόπουλο, Υποδιοικητή της Εθνικής Τράπεζας. Ήταν γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες του 1963 όλες οι εισηγήσεις του Γ. Παπανδρέου, μία προς μία, γίνονταν δεκτές από το Βασιλέα. Οι εκλογές ορίσθηκαν για τη 16η Φεβρουαρίου 1964. Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Γ. Παπανδρέου τον κατηγόρησαν για ρουσφετολογικές παρεμβάσεις στη Διοίκηση και στους ελεγχόμενους απ΄αυτήν οργανισμούς και υπηρεσίες, αλλά και για παροχές σε διάφορες τάξεις, θυμίζοντας εποχές Μαυρογιαλούρου.

ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 16ης ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1964.

   Η προεκλογική κίνηση υπήρξε έντονη με κύρια χαρακτηριστικά το ρεύμα υπέρ του Γ. Παπανδρέου και την απεγνωσμένη προσπάθεια του Π. Κανελλόπουλου να το ανακόψει. Αλλά τις τελευταίες ημέρες της προεκλογικής περιόδου ένα δραματικό περιστατικό επρόκειτο να προκαλέσει αναταραχή σ΄ολόκληρη την Ελλάδα. Τις πρώτες πρωινές ώρες της 7ης Φεβρουαρίου ο Σοφοκλής Βενιζέλος επάνω στο πλοίο << ΕΛΛΑΣ >>, που γύριζε από την Κρήτη, μετά από προεκλογική ομιλία στα Χανιά, άφηνε τη τελευταία του πνοή από οξύ πνευμονικό οίδημα. Επόμενο ήταν η είδηση του θανάτου να αναστατώσει την πολιτική ζωή του τόπου και όλοι να αναμετρούν τις συνέπειες στις επερχόμενες εκλογές. Η προεκλογική περίοδος τερματίσθηκε ομαλά με έναν ακόμα νεκρό πολιτευτή, τον πρώην βουλευτή της ΕΡΕ και τότε υποψήφιο στο Νομό Λέσβου Περίανδρο Ξενοδοχειάρη, που στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου απέθανε στο Νοσοκομείο της Μύρινας Λήμνου από οξύ έμφραγμα.

   Οι κάλπες της 16ης Φεβρουαρίου απέδωσαν ό,τι γενικά αναμενόταν και η Ένωση Κέντρου αποκτούσε αυτοδυναμία στη Βουλή. Τα αποτελέσματα ήταν σαφή: Η Ένωση Κέντρου έλαβε ποσοστό 52,8% με 171 έδρες, η ΕΡΕ( και κόμμα Προοδευτικών) 35,2% με 107 έδρες και η ΕΔΑ 11,8% με 22 έδρες και 0,20% διάφορα μικρά κόμματα. Σε σύγκριση με τα αποτελέσματα των εκλογών της 3ης Νοεμβρίου 1963 η πτώση της ΕΡΕ ήταν καταφανής(4,17%) και η νίκη της Ένωσης Κέντρου πραγματικός θρίαμβος για τα Ελληνικά δεδομένα. Οι πολιτικοί αντίπαλοι απέδωσαν τη μεγάλη νίκη στα μέτρα πολιτικής ''Μαυρογιαλούρου'', που έλαβε ο Γ. Παπανδρέου όταν ήταν Πρωθυπουργός για 7-8 εβδομάδες τον προηγούμενο χρόνο και στην έμμεση υποστήριξη της ΕΔΑ, η οποία δεν είχε κατεβάσει συνδυασμούς σε πολλές εκλογικές περιφέρειες. Οπωσδήποτε ρόλο διαδραμάτισε στο εκλογικό αποτέλεσμα και η εγκατάλειψη της πολιτικής από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή.

   Το πρωί της 17ης Φεβρουαρίου ο υπηρεσιακός Πρωθυπουργός Ι. Παρασκευόπουλος υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του και ο Γ. Παπανδρέου εκαλείτο στα ανάκτορα, βέβαιος φορέας της δεδηλωμένης στη Βουλή. Μια συγκλονιστική όμως τραγωδία συνέβαινε στα ανάκτορα εκείνη την περίοδο. Συγκεκριμένα ο Βασιλεύς Παύλος ήταν καταδικασμένος καρκινοπαθής και πολύ λίγο απείχε από το μαρτυρικό θάνατο. Τη 30η Ιανουαρίου ο Διάδοχος Κωνσταντίνος επληροφορείτο από τους θεράποντες ιατρούς ότι ο πατέρας του έπασχε από καρκίνο, πλην όμως η πάθηση κρατήθηκε μυστική για να μην επηρεασθούν οι εκλογές. Το μεσημέρι της 19ης Φεβρουαρίου τα μέλη της νέας κυβέρνησης ανέβηκαν στο Τατό'ι' για την ορκωμοσία, όπου πληροφορούνταν τη βαριά ασθένεια του Βασιλέως, που με πολύ μεγάλη προσπάθεια κατόρθωσε να ορκίσει τη νέα κυβέρνηση. Η πορεία της υγείας του Βασιλέως χειροτέρευε ημέρα με την ημέρα, ώσπου το απόγευμα της 6ης Μαρτίου άφησε τη τελευταία του πνοή.

   Από τα μελη της κυβέρνησης απουσίαζαν ορισμένα σημαίνοντα στελέχη, όπως ο Σάββας Παπαπολίτης, Αρχηγός της ΕΠΕΚ, ο Δημήτριος Παπασπύρου κ.α., τα πρώτα εμφανή σημάδια τριγμών στη νέα κυβέρνηση. Ήταν γνωστό ότι η Ένωση Κέντρου αποτελούσε γίγαντα πλαδερό, που έκλεινε μέσα του τα σπέρματα της αποσύνθεσης. Το βασικό χαρακτηριστικό της ήταν η ανομοιογένεια. Υπήρχαν έκδηλες οι διαφορές των πτερύγων της, κεντροδεξιά, κεντρική και κεντροαριστερά, αλλά και των βασικών της στελεχών. Τα προβλήματα αυτά αλλά και εκείνα, που θα έρχονταν στην οικονομία, ιδίως όμως το Κυπριακό, που από τον προηγούμενο Δεκέμβριο ήταν σε έξαρση, μετά από 17 μήνες προκάλεσαν τα γνωστά γεγονότα του Ιουλίου 1965 με την παραίτηση του Γ. Παπανδρέου από την πρωθυπουργία και τη διάσπαση της Ένωσης Κεντρου.

   Μεγάλη και η ευθύνη του Γεωργίου Παπανδρέου στην επελθούσα κρίση, ο οποίος μετά τη νίκη του στις εκλογές της 3ης Νοεμβρίου 1963 επέδειξε έλλειψη δημοκρατικής ευαισθησίας. Η εμμονή του αργότερα να αναλάβει και Υπουργός Άμυνας, τη στιγμή κατά την οποία η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ, στην οποία η ηθική συμμετοχή του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν βέβαιη, βρισκόταν σε εξέλιξη, ενώ ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ο Β΄ του είχε προτεινει να ορίσει οποιοδήποτε μέλος του κόμματός του, αποτέλεσε την αφορμή των λυπηρών γεγονότων του Ιουλίου 1965 και των μετέπειτα.

  Η Α.Μ. ΒΑΣΙΛΕΥΣ  ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ

    ΠΗΓΕΣ.

  1. Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας 1941-1974 του Σόλωνος Γρηγοριάδη.

  2. Η Δημοκρατία στο Απόσπασμα του Ανδρέα Παπανδρέου.

   Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.

ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΙΝΕΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΤΟΥ (ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ).

Ο Ελευθεριος Βενιζελος  παραιτηθηκε απο την πρωθυπουργια επειδη ο βασιλιας Κωνσταντινος ΙΒ δεν συναινουσε στον διακαη ποθο του Βενιζελου να μπει η Ελλλαδα  στον Α Παγκοσμιο Πολεμο. Σε ομιλια του 6 ημερες μετα την παραιτηση του  απεδιδε την αντιδημοφιλια της πολιτικης του στην ''ξενικη'' προπαγανδα. Ενας λαος που μεχρι το 1913 πολεμουσε  για την απελευθερωση της Μακεδονιας  ,που δεν επιθυμουσε αλλη πολεμικη συρραξη για χαρη  των Μεγαλων Δυναμεων, ποσο χρειαζοταν την ''ξενικη'' προπαγνδα για να απορριψει ενα καινουργιο πολεμο;; Ο Βενιζελος εφτασε στο σημειο να ζητησει χρηματα απο τους Γαλλους για να διωξει τον Κωνσταντινο απο την Ελλαδα. Η εσωτερικη πολιτικη καταστασις εν Ελλαδι ειχε χειροτερευσει πολυ. Η ενταση  των σχεσεων του Βενιζελου ,θερμου θιασωτου της εξοδου της Ελλαδος εις τον πολεμον και του βασιλεως Κωνσταντινου ,οπαδου της ουδετεροτητος, ειχε φθασει εις οξυτατον σημειον. Ο βενιζελος μετα  την πτωσιν της κυβερνησεως του ,αποφασιζει να εκδιωξει τον βασιλεα της Ελλαδος. Ο ελληνας πρεσβευτης στο Παρισι Ρωμάνος ενημερωνει τον Γαλλο υπουργο των εξωτερικων Μπριάν για τα σχεδια του Βενιζελου και ρωτα να μαθει αν η Γαλλια ειναι διατεθειμενη να υποστηριξει οικονομικα τον Βενιζελο (ο οποιος θεωρουσε απαραιτητο να στησει μηχανισμο προπαγανδας για να ανατρεψει τον Βασιλεα). Ο Μπριάν συμφωνει με την προθεση του Βενιζελου και μεσω του Γαλλου πρεσβευτη στην Αθηνα τον ενημερωνει οτι  του χορηγει 350.000 φραγκα. Κατα τα Χριστουγεννα του 1915 καλει ο Μπριάν τον Ζαχαρωφ και συζητει μαζι του το σχεδιο  δρασης κατα του βασιλεα Κωνσταντινου  που ειχαν εκπονησει ο Βενιζελος μαζι με τον Γαλλο πρεσβευτη  στην Ελλαδα!! Ο Ζαχαρωφ μετεφερε τα χρηματα  απο την Γαλλια προσωπικα στον βενιζελο. Σε ερωτηση του Μπριαν αν ο Βενιζελος δεχθηκε τα χρηματα ο Ζαχαρωφ πληροφορησε τους γαλλους οτι ο Βενιζελος  με ευχαριστηση και ευγνωμοσυνη δεχτηκε την προσφορα του Ζαχαρωφ. Με τα γαλλικα φραγκα ο Βενιζελος  ιδρυσε μηχανισμο κατασκοπείας εντος της Ελλαδος προς οφελος της Γαλλιας αφενος και για να ανατρεψει τον αρχηγο του ελληνικου κρατους αφετερου. Αυτα αναφερονται στο  βιβλιο του Ριχαρδου Λέβινσον,''Σερ Μπαζιλ Ζαχαρωφ.Ο μυστηριωδης Ελληνας που κατεκτησε την Ευρωπη'' .Εκδοσεις Συλλεκτης Αθηνα 1997,σελ 101 και 102. 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΑΚΟΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ,6 ΦΕΒ 2022.

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ,Η ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΚΑΙ Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΜΗΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ.

Εφθασε αεροπορικως  στην Κερκυρα ο Βασιλευς Κωνσταντινος την 0715μ.μ., Τον Βασιλεα υπεδεχθησαν εις το αεροδρομιον οι τοπικες αρχες και ο διοικητης της Μεραρχιας . Αν και δεν ειχε οργανωθει επισημος υποδοχη ο Βασιλευς εγενετο τοσο κατα  την αφιξιν του οσον και κατα την διαδρομην του απο του αεροδρομιου μεχρι του ανακτορου ''Μον Ρεπό'' οπου κατελυσεν, αντικειμενον θερμοτατων εκδηλωσεων υπο του λαου. 

.

 .

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 3/7/1964

ΘΑ ΚΟΠΟΥΝ 2 ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΤΕΜΑΧΙΑ 30ΔΡΑΧΜΑ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ

                  
                               

Στην ημερησια διαταξη της σημερινης συνεδριασεως της Βουλης ενεγραφη προς συζητηση και ψηφιση ως υπηρεσιακο και επειγον Νομοθετικο  Διαταγμα ,το διαταγμα  δια του οποιου κυρουται  η συμβαση του Ελληνικου Δημοσιου με την Τραπεζα της Ελλαδος για την εκδοση τριακονταδράχμων αναμνηστικων κερματων  για την επετειον των 100 χρονων της  ελληνικης Δυναστειας. Επισης ο υπουργος των Οικονομικων κ Κ. Μητσοτακης  με την ευκαιρια της ψηφισης του παραπανω νομοσχεδιου  θα ζητησει απο την βουλη να εγκρινει την εκδοση ειδικου αναμνηστικου κερματος με την ευκαιρια των γαμων του βασιλεως.  Το κερμα αυτο θα ειναι 30δραχμο ασημενιο ,με παραστασεις στην μια πλευρα τις προτομες των βασιλεων και στην αλλη ενα περιστερι που θα περιβαλλεται απο φυλλα δαφνης.Η τελευταια αυτη παρασταση  εληφθη απο νομισμα της αρχαιας Σικυώνος που κοπηκε κατα τον Δ΄π.Χ. αιωνα. Το παραπανω κερμα μετα την αφαιρεση ολων των εξοδων κοπης του θα αποδωσει δημοσιον εσοδον 20 περιπου εκατομυριων δραχμων  το οποιον προβλεπεται οτι δυναται να διατεθει εν μερει υπερ κοινοφελων σκοπων.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 1/7/1964