Ο ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΒΙΚΤΩΡ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ(1862-1949)

Βιογραφία

Ο Βίκτορας Δούσμανης, Έλληνας ανώτατος αξιωματικός με το βαθμό του αντιστρατήγου και συγγραφέας, γεννήθηκε το 1862 στην Κέρκυρα και πέθανε  στις 13 Ιανουαρίου 1949 στην Αθήνα. Η κηδεία του έγινε στις 14 Ιανουαρίου 1949 στο Α΄ νεκροταφείο Αθηνών.

Ήταν παντρεμένος με την Ουρανία Δούσμανη, το γένος Δενδρινού.

Παππούς του Βίκτορα Δούσμανη ήταν ο Αντώνιος Λευκόχειλος-Δούσμανης, διαπρεπής πολιτικός, πατέρας του ο Ιωάννης Δούσμανης, ενώ μικρότερος αδερφός του ήταν ο ναύαρχος Σοφοκλής Δούσμανης και είχε μία αδελφή, την Ελίζα. 

Στρατιωτική δράση

Ο Βίκτορας αποφοίτησε από τη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων, [Σ.Σ.Ε.], ως ανθυπολοχαγός του Μηχανικού. Το 1893 έγινε καθηγητής Γεωδαισίας και τοπογραφίας στη Σχολή Ευελπίδων, ενώ το 1896 λόγω της αναμείξεως του στην Κρητική επανάσταση μετατέθηκε στο Μεσολόγγι, με απαίτηση της τουρκικής κυβερνήσεως και το 1897 ήταν επιτελικός αξιωματικός, με τον βαθμό του Λοχαγού, του Διαδόχου Κωνσταντίνου. Το 1904 μετατάχθηκε στο νεοσύστατο Σώμα Γενικών Επιτελών, το μετέπειτα Γενικό επιτελείο Στρατού, όπου συνέταξε με τον Ιωάννη Μεταξά νέους κανονισμούς, οι οποίοι ψηφίστηκαν στη Βουλή τον ίδιο χρόνο και ανέλαβε την οργάνωση του Ταμείου Εθνικής Αμύνης, χάρις στο οποίο έγινε δυνατή η οχύρωση των περιοχών Θεσσαλίας και Ηπείρου και ανανέωσε τον εξοπλισμό του στρατού.

Βαλκανικοί Πόλεμοι

Στον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο από τις 5 Οκτωβρίου 1912 έως τις 18 Μαΐου 1913, πήρε μέρος με το βαθμό του Ταγματάρχη στην υπογραφή του πρωτοκόλλου παραδόσεως της Θεσσαλονίκης και διετέλεσε, με το βαθμό του αντισυνταγματάρχη, υπαρχηγός του επιτελείου στρατού Θεσσαλίας και διευθυντής του τμήματος επιχειρήσεων και ως υπαρχηγός του Επιτελείου στις 21 Φεβρουαρίου 1913, στην απελευθέρωση της πόλεως των Ιωαννίνων.

Η κατάληψη της Θεσσαλονίκης

Στις 26 Οκτωβρίου 1912, λίγη ώρα πριν τα μεσάνυχτα , συνυπέγραψε ως Ταγματάρχης-υπασπιστής του βασιλιά, τη συνθήκη της άνευ όρων παραδόσεως της Θεσσαλονίκης από τον Χασάν Ταξίν Πασά. Το πρωτόκολλο παραδόσεως της Θεσσαλονίκης υπογράφηκε στο Διοικητήριο, εκεί που στεγάζεται σήμερα το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης, κι όπως έγραψε ο Δούσμανης στα απομνημονεύματά του «..η σύνταξις της συμβάσεως και η υπογραφή επερατώθη περί την 1.30 μετά μεσονύκτιον, εσυμφωνήσαμεν όμως να θέσωμεν ως ημερομηνίαν την 26ην Οκτωβρίου, διότι εξ υπαιτιότητος των Τούρκων εβραδύναμεν να συναντηθώμεν…». Στη συνέχεια ανέλαβε επιτελάρχης του στρατού εκστρατείας, με το βαθμό του συνταγματάρχη και μετά τη λήξη των Βαλκανικών Πολέμων ανέλαβε αρχηγός του Επιτελείου την περίοδο από το 1915 έως το 1916, με το βαθμό του αντιστρατήγου, και υπασπιστής του βασιλέα Κωνσταντίνου.

Η δολοφονία του Βασιλιά Γεωργίου

Στα Ιωάννινα, έχοντας τη θέση του υπαρχηγού στο Επιτελείο κι ενώ προετοίμαζε τις διαταγές για την επίσκεψη του διαδόχου Κωνσταντίνου στο Αργυρόκαστρο, πληροφορήθηκε  τη δολοφονία του Βασιλιά Γεωργίου του Α΄ από τον φυματικό κι ανισόρροπο, Σχινά. Για τη δολοφονία τον ενημέρωσε ο διευθυντής της τηλεγραφικής υπηρεσίας του Στρατηγείου, Λεοντάρης, που του είπε,
«- Σκότωσαν τον Γεώργιο!
-Πώς το ξέρεις;
- Αυτή τη στιγμή πέρασε από τη Λάρισα τηλεγράφημα του Πάλη από την Θεσσαλονίκη στην κυβέρνηση. Ο τηλεγραφητής Λαρίσης Δούσης με πληροφόρησε γι’ αυτό. Τί με συμβουλεύετε να κάμω;
- Έλα μαζί μου.»
Αφού διασταύρωσε την πληροφορία από τη Λάρισα, μετέβη στην κατοικία του Διαδόχου και στην αίθουσα υποδοχής του είπε,
«- Αυτήν την στιγμήν έλαβα μια πολύ λυπηράν είδησιν.
- Από την Θεσσαλονίκη;  

Ρώτησε ο Κωνσταντίνος σαν να είχε κάποιο προαίσθημα.
- Μάλιστα, Υψηλότατε … Εδολοφόνησαν τον σεπτόν Σας πατέρα».
Στη συνέχεια ενημέρωσε την πριγκίπισσα Μαρία κι επέστρεψε στο γραφείο του για να φροντίσει τις διαδικασίες για την αναχώρηση του Κωνσταντίνου για την Αθήνα.

Δίκη-Εξορία-Αποκατάσταση

Απομακρύνθηκε με κακό τρόπο από τη θέση, στην οποία τον διαδέχθηκε ο Ιωάννης Μεταξάς, που κι εκείνος παραιτήθηκε, αφού διαφώνησε με την απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου να πολεμήσει η Ελλάδα στο πλευρό των Συμμάχων. Ο Βενιζέλος τον ανακάλεσε στην ενέργεια και στο Συμβούλιο του Στέμματος που συγκλήθηκε προκειμένου να αποφασισθεί ή συμμετοχή ή όχι της Ελλάδος στην εκστρατεία της Καλλιπόλεως, ο Κωνσταντίνος με την εισήγηση του Δούσμανη, απέρριψε την πρόταση του Βενιζέλου, ο οποίος του υπέβαλε την παραίτησή του. Στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου καταδικάστηκε σε θάνατο από ειδικό στρατοδικείο, ποινή που μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά, και στη συνέχεια εξορίστηκε από τους οπαδούς του Ελευθερίου Βενιζέλου το 1917 στην Κορσική μαζί με άλλους πολιτικούς και στρατιωτικούς.

Η δίκη του Επιτελείου

Οι Βίκτωρ Δούσμανης, Ιωάννης Μεταξάς, Ξενοφών Στρατηγός και Αθανάσιος Εξαδάκτυλος ήταν κατηγορούμενοι και δικάστηκαν στο έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, από τις 7 Νοεμβρίου 1919 έως τις 14 Φεβρουαρίου 1920,  κατηγορούμενοι για την παράδοση της Ανατολικής Μακεδονίας, του Δ΄ Σώματος Στρατού και άφθονου πολεμικού υλικού στα Γερμανικά και Βουλγαρικά στρατεύματα.

Στη «Δίκη του πρώην Επιτελείου», που οι εφημερίδες της εποχής την αποκάλεσαν και «Υπόθεση Ρούπελ», από την παράδοση του ομώνυμου οχυρού στους Βούλγαρους.  Βασική κατηγορία υπήρξε η εσχάτη προδοσία για τους Δούσμανη και Μεταξά.
 O Δούσμανης στην απολογία του επισήμανε τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας, που δεν πίστευε στις δυνατότητες της πολιτικής ουδετερότητος και αναφέρθηκε στις εγγυήσεις που παρείχε η Γερμανία, ενώ και στα απομνημονεύματά του υπερασπίστηκε την πολιτική της ουδετερότητας που έσωσε την Ελλάδα από την καταστροφή, τις προσωπικές επιλογές του και εκθείασε την προσωπικότητα και τη γενικότερη πολιτική και στάση του βασιλιά Κωνσταντίνου .

Mε την απόφαση οι Βίκτωρ Δούσμανης και Ιωάννης Μεταξάς κρίθηκαν: για τη μεταβολή του πολιτεύματος αθώοι, για παράδοση της Ανατολικής Μακεδονία αθώοι, για την παράδοση των οχυρών της Ανατολικής Μακεδονίας ομόφωνα ένοχοι, για τον εξοπλισμό των επιστράτων αθώος ο Δούσμανης και ομόφωνα ένοχος ο Μεταξάς, ενώ αθωώθηκαν για την παράδοση κρατικών εγγράφων. Στον Ιωάννη Μεταξά επιβλήθηκε η θανατική ποινή και στον Δούσμανη η ποινή των ισοβίων δεσμών. Οι Ξενοφών Στρατηγός και Αθανάσιος Εξαδάκτυλος κηρύχθηκαν αθώοι .
Φυλακίστηκε στις 14 Φεβρουαρίου 1920, όμως αποφυλακίστηκε σχεδόν αμέσως μετά τις εκλογές, το απόγευμα της 22ας Νοεμβρίου 1920 και μετά την επάνοδο του βασιλέα Κωνσταντίνου, στα τέλη του ίδιου έτους, επανήλθε στο στράτευμα και χρημάτισε ως τον Οκτώβριο του 1921 αρχηγός στο Γενικό Επιτελείο, αναδιοργανώνοντας το στρατό της Μικράς Ασίας(Το επιτελειο του Δουσμανη δεν ειχε λογο αποφασιστικο στην διεξαγωγη των επιχειρησεων ηταν συμβουλευτικος ο ρολος του.Το επιτελειο της Στρατιας ηταν αυτο που διηυθυνε τις επιχειρησεις και που επαιρνε εντολες απο τον Πρωθυπουργο και τον υπουργο Αμυνας). Το Φεβρουάριο του 1921 με έκθεσή του εκδήλωσε την αντίθεση του με την περαιτέρω προέλαση των Ελληνικών στρατευμάτων και ζητούσε την ενίσχυση του μετώπου με 50.000 άνδρες. Σύμφωνα με την εκτίμησή του για τις επιχειρήσεις, «..ο τουρκικός στρατός ούτε συνετρίβη ούτε διελύθη. Ηττήθη μεν εις το τακτικόν πεδίον, όχι όμως ανεπανορθώτως». Μετά την επανάσταση του 1922, το κινημα του πλαστηρα, συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, απ΄όπου αποφυλακίστηκε το απόγευμα της 22ας Νοεμβρίου του ίδιου χρόνου και το 1923 αποστρατεύθηκε. Συμμετείχε ως διευθυντής συντάξεως στην έκδοση της εγκυκλοπαίδειας «Πυρσός». Τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Σωτήρος και άλλα πολλά μετάλλια ανδρείας Ελληνικά και ξένα.

Εργογραφία

Έγραψε έργα με στρατιωτικό περιεχόμενο και ιστορικά βιβλία για τους Βαλκανικούς και την Μικρασιατική εμπλοκή καθώς και απομνημονεύματα από την υπηρεσία του στο στρατό. Έγραψε βιβλία, όπως «Γεωδαισία»,
«Στρατηγικαί τακτικαί οδηγίαι»,
«Το βιβλιάριον του Ιταλού στρατιώτου» το 1883, μετάφραση από τα Ιταλικά,
«Παρατηρήσεις επί του προσδιορισμού του πεδίου μάχης μεταξύ Πομπηίου και Κάισαρος εν Θεσσαλία» το 1900,
«Ιστορία του πολέμου του 1913»,
«Ιστορία της Θεσσαλίας από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των καθ' ημάς» το 1925,
«Ο συμμαχικός πόλεμος κατά των βουλγάρων: Ιστορούμενος επί τη βάσει των δυο συμμαχικών γενικών στρατηγείων, των διαταγών του αρχιστρατήγου και των ημερησίων αναφορών των μεράρχων» το 1928,
«Η εσωτερική όψις της Μικρασιατικής Εμπλοκής: διατί απέτυχον αι προσπάθειαι μου κατά το χρονικόν διάστημα 1920-22 προς αποτροπήν της καταστροφής» το 1928,
«Απομνημονεύματα, Βίκτωρ Δούσμανης-Ιστορικαί σελίδες τας οποίας έζησα»  το Μάιο του 1946.

https://el.metapedia.org/wiki/%CE%92%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%89%CF%81_%CE%94%CE%BF%CF%8D%CF%83%CE%BC%CE%B1%CE%BD%CE%B7%CF%82

ΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΑΝΝΟΒΕΡΟΥ - ΣΑΝΤΡΟΥΝΤΙΝ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

 

ΑΦΙΧΘΗΣΑΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑΝ Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΟΥ ΑΝΝΟΒΕΡΟΥ ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΣ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΣΑΝΤΡΟΥΝΤΊΝ  ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ  ΤΩΝ ΙΣΜΑΗΛΙΤΩΝ (ΠΑΚΙΣΤΑΝ)  ΑΛΗ-ΧΑΝ ,(ΟΙ ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΙΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΑΝΤΟΤΕ).

Ο  ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ  ΘΑ ΔΩΣΕΙ ΜΕ ΝΟΜΟ ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ  ΕΥΘΥΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΟΥΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΟΛΓΑΣ.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 1/8/1964

Ο ΒΑΣΙΛΟΦΡΩΝ ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ (1887-1982)

                                   

Ο Αλέξανδρος Σακελλαρίου (1 Ιανουαρίου 1887 – 7 Ιουλίου 1982) ήταν Έλληνας ναύαρχος και πολιτικός, αρχηγός του Βασιλικού Ναυτικού την περίοδο του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Την 1η Ιουλίου 1947 του απονεμήθηκε το ανώτατο ελληνικό πολεμικό παράσημο, ο Σταυρός Ταξιαρχών του Αριστείου Ανδρείας, σε ένδειξη αναγνώρισης του ρόλου του κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Καριέρα

Γεννήθηκε στη Μάνδρα Αττικής. Εισήχθη στη Ναυτική Ακαδημία το 1902 και αποφοίτησε από εκεί το 1906. Υπηρέτησε στο Βασιλικό Ναυτικό κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Το 1918 εκδιώχθηκε από το Ναυτικό εξαιτίας της αρνητικής του στάσης απέναντι στους βενιζελικούς κατά τον Εθνικό Διχασμό. Όπως έγινε με πολλούς άλλους βασιλόφρονες αξιωματικούς, κατατάχθηκε ξανά στο Ναυτικό τη δεκαετία του 1920.

Το Μάρτιο του 1935, έχοντας φτάσει πλέον στο βαθμό του Αντιναυάρχου, ήταν διοικητής των ναυτικών δυνάμεων που εστάλησαν με σκοπό την καταστολή της απόπειρας πραξικοπήματος από βενιζελικούς αξιωματικούς. Μετά την καταστολή του πραξικοπήματος, υπηρέτησε ως πρόεδρος του Στρατοδικείου που δίκασε τους στασιαστές αξιωματικούς και εν συνεχεία προήχθη σε αρχηγό της Διοίκησης του Στόλου. Από τη θέση αυτή διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο κατά το κίνημα του Κονδύλη τον Οκτώβριο του 1935, που είχε ως αποτέλεσμα την κατάργηση της Δεύτερης Ελληνικής Δημοκρατίας. Κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο ο Σακελλαρίου παρέμεινε στο αξίωμά του.

Έπειτα από την αυτοκτονία του πρωθυπουργού Κορυζή στις 18 Απριλίου 1941, στη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής, ο Σακελλαρίου διορίστηκε από το Βασιλιά Γεώργιο Β΄ ως υπουργός Ναυτικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, με τον Εμμανουήλ Τσουδερό να αναλαμβάνει καθήκοντα πρωθυπουργού (στις 20 Απριλίου). Συνετέλεσε στη διαφυγή του ελληνικού στόλου στην Αίγυπτο στον απόηχο της γερμανικής προέλασης και των ηττών του ελληνικού στόλου. Στο Κάιρο σχηματίστηκε κυβέρνηση σε εξορία που παρέμεινε ως το 1944. Ο Σακελλαρίου παραιτήθηκε από τις κυβερνητικές του θέσεις στις 2 Μαΐου 1942,ωστόσο παρέμεινε επικεφαλής του Ελληνικού Ναυτικού κατά τον πόλεμο..

Έπειτα από την απελευθέρωση, το 1946 ο Σακελλαρίου κατήλθε ως υποψήφιος στις εκλογές του 1946 και κέρδισε την έδρα της Αττικοβοιωτίας. Στις 29 Ιουλίου 1947 διορίστηκε υπουργός Ανεφοδιασμού και υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας στην κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη. Στην επόμενη κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη έγινε ξανά υπουργός Ναυτικών (ως τις 18 Νοεμβρίου 1948).

Στην κυβέρνηση του Πλαστήρα, ο Σακελλαρίου διορίστηκε υπουργός Εθνικής Άμυνας το 1951. Στο αξίωμα αυτό παρέμεινε ως την παραίτησή του, στις 31 Μαρτίου 1952.Απεβίωσε πλήρης ημερών, το 1982.

https://www.wikiwand.com/el/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85

Σοφοκλής Δούσμανης: από τον θρίαμβο του Ελληνικού στόλου στους Βαλκανικούς πολέμους, στην καταστολή του Βενιζελικού κινήματος της 1ης Μαρτίου 1935

Αρχική σταδιοδρομία

Γεννήθηκε στην Κέρκυρα και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια ηπειρώτικης καταγωγής, η οποία συγγένευε με βασιλικούς και πριγκιπικούς οίκους. Παππούς του ήταν ο Αντώνιος Λευκόχειλος - Δούσμανης, διαπρεπής πολιτικός, ενώ μεγαλύτερος αδερφός του ήταν ο στρατηγός Βίκτωρ Δούσμανης. Γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1868. Αποφοίτησε από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων το 1888 με τον βαθμό του σημαιοφόρου.  Με το βαθμό του αντιπλοιάρχου διετέλεσε διαδοχικά αρχηγός της μοίρας ατμομυοδρομόνων, κυβερνήτης αντιτορπιλικού, κυβερνήτης θωρηκτού, αρχιεπιστολεύς της Μοίρας Γυμνασίων (1910) και διευθυντής της Διοικητικής Υπηρεσίας του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού (Γ.Ε.Ν.) (1912).

Βαλκανικοί πόλεμοι - Εθνικός Διχασμός - Μικρασιατική εκστρατεία

Η σημαντικότερη υπηρεσία που προσέφερε ήταν ως κυβερνήτης του θρυλικού θωρηκτού «Γεώργιος Αβέρωφ» και αρχιεπιστολεύς του Στόλου του Αιγαίου κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, ενώ έλαβε μέρος και στην απελευθέρωση της Μυτιλήνης  Προήχθη σε υποναύαρχο το 1914 σε αναγνώριση των σημαντικών υπηρεσιών του στους Βαλκανικού πολέμους και τοποθετήθηκε διοικητής της Μοίρας Θωρηκτών. Διετέλεσε αρχηγός Γ.Ε.Ν. από τον Ιούνιο του 1915 έως το 1917. Μετά το κίνημα της Άμυνας στην Θεσσαλονίκη και την επικράτηση του Βενιζέλου στην Αθήνα, αποστρατεύτηκε και εξορίστηκε στη Σαντορίνη, λόγω των πολιτικών διώξεων που ακολούθησαν την περίοδο 1917-1920 εις βάρος πολλών πολιτικών και στρατιωτικών προσώπων που είχαν παραμείνει νομιμόφρονες.

.

Μετά την εκλογική νίκη των αντιβενιζελικών στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1920, ο Δούσμανης απελευθερώθηκε και επανήλθε στην ενεργό υπηρεσία διατελώντας αρχηγός του Στόλου του Αιγαίου (Ιανουάριος –Απρίλιος 1921) και αρχηγός ΓΕΝ (Νοέμβριος 1921-Οκτώβριος 1922). Δεν έλαβε μέρος στην "επανάσταση του 1922" καθώς συντάχθηκε με τον Θρόνο, έτσι οι Πλαστήρας και Γονατάς των αποστράτευσαν, μετά την προαγωγή του σε αντιναύαρχο τον Ιανουάριο του 1923. στην περίοδο 1923-1932 δεν έλαβε μέρος στην πολιτική διαπάλη ούτε στις ατέλειωτες συνωμοσίες στρατιωτικών και πολιτικών για την (κοινοβουλευτική η μη) κατάληψη της εξουσίας.

Η δράση του Δούσμανη κατά το Βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935

Όταν ξέσπασε το μεγάλο Βενιζελικό κίνημα τον Μάρτιο του 1935, οι Βενιζελικοί πλοίαρχοι Κολιαλέξης και Δεμέστιχας κατάφεραν με μια τολμηρή πειρατική κίνηση να καταλάβουν τα περισσότερα πλοία του Ελληνικού στόλου (ανάμεσα τους και το "Αβέρωφ") τα οποία οδήγησαν στην Κρήτη που είχε εξεγερθεί υπό τον Βενιζέλο και αργότερα στην Βόρεια Ελλάδα και στα νησιά του Αιγαίου.  Όσα πλοία δεν κατάφεραν να αποσπάσουν, οι κινηματίες προσπάθησαν να τα αχρηστεύσουν

.

προκαλώντας τους ζημιές και αφαιρώντας εξαρτήματα. Η πειρατεία των πλοίων έφερε σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση Τσαλδάρη, που παρ΄ ότι ήδη είχε σχεδόν ανακοινωθεί από τον Τύπο ότι θα γινόταν κίνημα. Υπήρχε διάχυτο η αίσθηση ότι ο στόλος ήταν ασφαλής καθώς ο υπουργός Ναυτικών Αλέξανδρος Χατζηκυριάκος είχε λάβει δρακόντια μέτρα ασφαλείας στον ναύσταθμο. Η πειρατεία του στόλου ταπείνωσε τον Χατζηκυριάκο που παραιτήθηκε αμέσως, ενώ το Βενιζελικό κίνημα σοβούσε και αποτραβήχτηκε από τον δημόσιο βίο. Στην δύσκολη αυτή στιγμή ο πρωθυπουργός Παναγής Τσαλδάρης μετακάλεσε στην ενεργό υπηρεσία και όρισε υπουργό Ναυτικών τον Σοφοκλή Δούσμανη με την αποστολή να επισκευάσει και να θέσει σε υπηρεσία όσο το δυνατόν συντομότερα τα πλοία του στόλου που είχαν απομείνει στον ναύσταθμο του Πόρου.

 Ο Δούσμανης έδρασε μεθοδικά και δίνοντας αυστηρές διαταγές κατάφερε να θέσει σε υπηρεσία όλες τις μονάδες που είχαν παραμείνει. Από τα αντιτορπιλικά που δεν είχαν καταληφθεί και δεν βρίσκονταν σε κατάσταση γενικής επισκευής, τα «ΠΑΝΘΗΡ», «ΙΕΡΑΞ», «ΣΦΕΝΔΟΝΗ» και «ΘΥΕΛΛΑ», αφού συμπλήρωσαν πυρομαχικά και καύσιμα ήταν έτοιμα για άμεση δράση. Τα αντιτορπιλικά «ΣΠΕΤΣΑΙ», «ΥΔΡΑ» και «ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ» βρίσκονταν σε επισκευή και επιπλέον οι στασιαστές είχαν αφαιρέσει διάφορα εξαρτήματα για τα οποία δεν υπήρχαν ανταλλακτικά. Τα Συνεργεία του Ναυστάθμου με πραγματικά υπεράνθρωπη εργασία μέσα σε πέντε μόνο ημέρες πέτυχαν να κατασκευάσουν τα εξαρτήματα που είχαν αφαιρεθεί και να συναρμολογήσουν τα μηχανήματα που βρίσκονταν σε επιθεώρηση. Την 7η Μαρτίου 1935 τα 3 αυτά αντιτορπιλικά εκτελούσαν δοκιμαστικό πλου και πυρά και την επομένη είχαν συμπληρώσει πυρομαχικά, τορπίλες μάχης , καύσιμα και πάσης φύσεως εφόδια. Ετοιμάστηκαν επίσης τα υποβρύχια που μπορούσαν να κινηθούν. Η ταχύτητα εξοπλισμού του εναπομείναντος στόλου εξέπληξε την κυβέρνηση σε σημείο ο Τσαλδάρης να μην πιστεύει τις διαβεβαιώσεις των υπευθύνων, και να μεταβεί ο ίδιος προσωπικά στον ναύσταθμο του Πόρου για να δει τα πλοία.

Επειδή θεωρούνταν πιθανό ο Στόλος των στασιαστών να πλεύσει προς Θεσσαλονίκη, ο Δούσμανης έδωσε διαταγή και εξοπλίστηκαν επειγόντως τα επάκτια πυροβολεία του Καραμπουρνού που ήταν παροπλισμένα και την 8η Μαρτίου εκτέλεσαν δοκιμαστική βολή.   Επικεφαλής του κυβερνητικού στολίσκου ορίστηκε ο ναύαρχος Αλέξανδρος Σακελαρίου, ο οποίος παρενόχλησε με τόλμη και αρκετά αποτελεσματικά στα παράλια της Β. Ελλάδας τα πλοία που ήλεγχαν οι Βενιζελικοί.

Συγγραφικό έργο, αρχείο και προσωπική ζωή

Μετά την καταστολή του κινήματος ο Δούσμανης ορίστηκε πρόεδρος της «Επιτροπής Εράνου υπέρ του Εθνικού Στόλου», που σκοπό είχε τη συλλογή χρημάτων για την αγορά ενός μεγάλου πλοίου και την αποκατάσταση των ζημιών των πλοίων του στόλου που είχαν γίνει κατά το κίνημα. Το 1939 ο Σοφοκλής Δούσμανης συνέγραψε το βιβλίο "Το ημερολόγιον του κυβερνήτου του «Γ. Αβέρωφ» κατά τους πολέμους 1912-1913", στο οποίο αναφέρεται λεπτομερώς στον ρόλο του στις ναυμαχίες της Έλλης (3 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (3 Ιανουαρίου 1913), αλλά και εμμέσως επικριτικά κατά του Κουντουριώτη και πολλών άλλων στελεχών του Ελληνικού στόλου. Το βιβλίο αυτό αναδημοσιεύτηκε από τις εκδόσεις "Ελεύθερη Σκέψις" το 2006 και είναι διαθέσιμο στο αναγνωστικό κοινό. Λεπτομερές αρχείο του Δούσμανη από όλες τις περιόδους του δημόσιου βίου του φυλάσσεται στο Ελληνικό Λογοτεχνικό Ιστορικό Αρχείο. Ο Σοφοκλής Δούσμανης, είχε νυμφευθεί την Μαρία Βούρου, θυγατέρα του Κωνσταντίνου Βούρου και αδελφή της μητέρας του Λάμπρου Ευταξία. Μετά τον γάμο του, έζησε στην οικία Βούρου (ήδη «Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών»), στην οδό Ι. Παπαρρηγοπούλου 5. Τμήμα της οικοσκευής του και των προσωπικών του αντικειμένων φυλάσσονται στο Μουσείον της Πόλεως των Αθηνών.

Ο Δούσμανης τιμήθηκε με πολλά ελληνικά και ξένα παράσημα για τις υπηρεσίες του και τις επιδόσεις του στην θάλασσα. Υπήρξε ένας ικανότατος αξιωματικός του ναυτικού, οπαδός της νομιμότητας και αναμφίβολα συντηρητικών πολιτικών πεποιθήσεων. Πέθανε την 6η Ιανουαρίου 1952.

(για την συναρμολόγηση) Ι. Β. Δ.

Επίμετρον

Ο Σοφοκλής Δούσμανης περιγράφει την πορεία του θωρηκτού Αβέρωφ κατά τη ναυμαχία της Λήμνου (Ιανουάριος 1913):

Ο “Αβέρωφ” εξακολουθεί μόνος διώκων τα εχθρικά σκάφη, βάλλων πάντοτε δι’ ομοβροντιών πότε εκ της μιας και πότε εκ της άλλης πλευράς… Τοιουτοτρόπως η πλεύσις του “Αβέρωφ” σχηματίζει είδος μαιάνδρου και είναι έξοχον το θέαμα, αλλά και πολύ σπάνιον συνάμα, αν όχι μοναδικόν εις την ναυτικήν Ιστορίαν, να βλέπη τις δηλ. ολόκληρον στόλον, εκ πολλών αποτελούμενων σκαφών, να φεύγη καταδιωκόμενος υφ’ ενός μόνον πλοίου, και τούτου ουχί ανωτέρου (κατωτέρου μάλιστα) κατά την επιθετικήν δύναμιν των αντιπάλων του… Ο “Αβέρωφ” κατά τη διάρκειαν όλης της διώξεως ταύτης μου έκαμνε την εντύπωσιν μανδροσκύλου, γαυγίζοντος διαρκώς και τρέχοντος πότε μεν προς τα εδώ, πότε δε προς τα εκεί, διά να αναγκάση τα πρόβατα του κοπαδιού να εισέλθουν εις την στάνην…

"ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΔΟΥΣΜΑΝΗΣ “ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ ΤΟΥ ΚΥΒΕΡΝΗΤΟΥ ΤΟΥ Γ. ΑΒΕΡΩΦ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΟΥ 1912-13″

https://www.istorikathemata.com/2013/01/Sofoklis-Dousmanis-1868-1952.html?m=1&fbclid=IwAR2oecUfRvo3KUtetALfS6aJRcwHNSKjY3zjx83tdXVZPcNnLA8E9uU2vYw

Νικόλαος Β’ Ρομανόφ: Στέφεται τσάρος της Ρωσίας – Ο στυγνός μονάρχης που κατέσφαξε τον λαό του, στο τέλος έγινε άγιος

 Την  26 Μαΐου του 1896 ο Νικόλαος Β΄ Ρομανόφ στέφεται τσάρος της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Ήταν ο τελευταίος και μοιραίος αυτοκράτορας της αχανούς χώρας του Πούσκιν, του Τολστόι, του Ντοστογιέφσκι...

Ο Νικόλαος κυβέρνησε μέχρι την αναγκαστική παραίτησή του από τον θρόνο το 1917, οπότε και ανετράπη από τους επαναστάτες.

Ο Νικολάι Αλεξάντροβιτς Ρομάνοφ είχε γεννηθεί το 1868 στο Τσάρσκογιε Σελό (τώρα Πούσκιν), κοντά στην Αγία Πετρούπολη. Ούτε η ανατροφή ούτε η ιδιοσυγκρασία του έδωσαν στον Νικόλαο τις αρετές εκείνες για να διοικήσει την αχανή χώρα του· ήταν παντελώς ακατάλληλος για τα περίπλοκα καθήκοντα που τον περίμεναν· ήταν αυταρχικός ηγεμόνας και μισητός στους υπηκόους του! Ο τελευταίος τσάρος θεωρείτο χαμηλής νοημοσύνης, του άρεσαν η σωματική άσκηση και τα πλουμιστά στολίδια στη στολή του. Αν και ήταν γοητευτικός ως άνθρωπος, ο Νικόλαος, ήταν δειλός και αγοραφοβικός. Προτιμούσε να κλείνεται επί μέρες στο Παλάτι από το να κυκλοφορεί στα Γραφεία και στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης!

Η σύζυγός του Νικόλαου, Αλεξάνδρα, τον εξουσίαζε απόλυτα. Ο Νικόλαος επίσης εμπιστευόταν και είχε ως συμβούλους ανθρώπους αμφίβολης ηθικής και νοημοσύνης που αυτοί τον οδήγησαν ουσιατικά στο τραγικό τέλος του· δεν εμπιστευόταν τους υπουργούς του, κυρίως επειδή τους θεωρούσε πνευματικά ανώτερους από τον εαυτό του και φοβόταν ότι προσπαθούσαν να σφετεριστούν τα κυριαρχικά του προνόμια . Ο Νικόλαος θεωρούσε (και έτσι είχε διδαχθεί) ότι αντλούσε την εξουσία του από τον Θεό, στον οποίο ήταν αποκλειστικά και μόνο υπεύθυνος να δίνει αναφορά… Το πρώτο δυνατό χαστούκι ήρθε με την ήττα στον Ρωσο - ιαπωνικό πόλεμο το 1905. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε το δραματικό τέλος του Νικόλαου και της οικογένειάς του.

Παραίτηση και εκτέλεση

Ο τσάρος παραιτήθηκε μετά τη Ρωσική Επανάσταση, συνελήφθη και τον Απρίλιο του 1918, αυτός και η οικογένειά του μεταφέρθηκαν στο Αικατερινούπολη των Ουραλίων. Εκεί σφαγιάστηκαν από τους Μπολσεβίκους. Παρά την αντιλαϊκή πολιτική του, τις σφαγές αμάχων επί των ημερών του και την εξαθλίωση του μεγαλύτερου ποσοστού των κατοίκων της Ρωσίας, αγιοκατατάχθηκε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία με το όνομα «Άγιος Νικόλαος ο το Πάθος Φέρων»…

Δεν δεχθηκε  την ελληνικη βοηθεια κατα τον Α΄ Παγκοσμιο Πολεμο διοτι δεν θα  μπορουσε  να  ανεχθει να εισελθει στην Κωνσταντινουπολη ελληνας βασιλιας(!) ,δηλαδη ο Κωνσταντινος ΙΒ΄. Αυτα ειναι  γραμμενα  σε εγγραφα των υπουργειων της τοτε εποχης.

Με δικη του καθοδηγηση προσπαθησε  να  ρωσοποιησει το Αγιον Ορος,αλλα με θαυμα της Παναγιας δεν πετυχε το σχεδιο του.

Ο πριγκιπας της Ελλαδος Γεωργιος ο Κρης τον εσωσε απο θανατο οταν του επιτεθηκε ενας ιαπωνας σε μια περιοδεια του στην Ιαπωνια οταν ηταν διαδοχος.Η αχαριστια !

Βεβαια πιεσε τους τουρκους το 1897 για να σταματησουν την καταληψη των ελευθερων ελληνικων περιοχων, λογω της θειας του, της βασιλισσας των Ελληνων της Ολγας.

https://www.ethnos.gr/todayinhistory/article/209503/nikolaosbe28099romanofstefetaitsarosthsrosiasostygnosmonarxhspoykatesfaxetonlaotoystotelosegineagios

Ο ΒΑΣΙΛΟΦΡΩΝ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΤΣΙΠΟΥΡΑΣ.

 Ο Νικόλαος Τσίπουρας,  υποστηρικτής της Βασιλικού θεσμού και μαχητικός αντικομμουνιστής, υποστράτηγος ε.α. και αρχηγός του Πεζικού στο Στρατό Ξηράς, που πήρε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς Πολέμους, στον πόλεμο για την αυτονομία της Βορείου Ηπείρου, στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και στη Μικρασιατική Εκστρατεία, αλλά και πολιτικός που διατέλεσε Υπουργός του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου επί πρωθυπουργίας του Ιωάννη Μεταξά και αργότερα Νομάρχης Αττικοβοιωτίας επί κυβερνήσεως του  στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου, γεννήθηκε την 1η Ιουνίου 1880 στο ορεινό χωριό Πλάτανος  Ναυπακτίας στον νομό Αιτωλοακαρνανίας και πέθανε στις 10 Φεβρουαρίου 1968 στην Αθήνα.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Νικόλαος, που ήταν απόγονος φτωχής οικογένειας και πατέρας του ήταν ο κτηνοτρόφος Δημήτριος Τσίπουρας, παρακολούθησε τα μαθήματα της βασικής εκπαιδεύσεως στη γενέτειρα του, ενώ φοίτησε και αποφοίτησε από το Γυμνάσιο του Μεσολογγίου.

Στρατιωτική σταδιοδρομία

Ο Νικόλαος κατατάχθηκε -ως εθελοντής- στον Ελληνικό Στρατό τον Οκτώβριο του 1901 και το 1905, με το βαθμό του Ανθυπασπιστού, ήταν μεταξύ των Ελλήνων στρατιωτικών που εντάχθηκαν στις ανταρτικές ομάδες που συμμετείχαν στον Μακεδονικό Αγώνα , πολεμώντας αρχικά στην περιοχή Φλώρινας-Μοναστηρίου. Το διάστημα από τον Φεβρουάριο του 1907μέχρι τον Ιούνιο του 1908 ο Τσίπουρας υπήρξε ο τελευταίος αρχηγός της περιφερείας Ναούσης-Εδέσσης, με το ψευδώνυμο «Νικόλαος Τράϊκος» ή «Καπετάν Τραϊανός», και είχε συγκροτήσει ένοπλη ομάδα Ελλήνων ανταρτών που την αποτελούσαν ντόπιοι Οστροβίτες και Τσεγανιώτες υπό την αρχηγία του Οστροβίτη δασκάλου Χρ. Στογιαννίδη, γνωστός με το ψευδώνυμο «Ιάσων», η οποία κινείτο γύρω από τη λίμνη των Γιαννιτσών .

Βαλκανικοί / Α' Παγκόσμιος Πόλεμος

Ο Τσίπουρας συμμετείχε στους Α' και Β' Βαλκανικούς Πολέμους του 1912–13 ως αξιωματικός σε Τάγμα Ευζώνων της 8ης Μεραρχίας Πεζικού στο μέτωπο της Ηπείρου, όπου τραυματίστηκε στη Μάχη του Μπιζανίου. Μετά το τέλος των Βαλκανικών Πολέμων παραιτήθηκε προσωρινά από τις τάξεις του Ελληνικού Στρατού και εντάχθηκε στις δυνάμεις της Αυτόνομης Δημοκρατίας της Βορείου Ηπείρου, ως διοικητής των δυνάμεων στην περιοχή Λεσκοβίκι. Το 1917 πολέμησε στο Μακεδονικό μέτωπο στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και διακρίθηκε ιδιαίτερα στη Μάχη του Σκρα τον Μάιο του 1918, όπου αν και τραυματίστηκε -για δεύτερη φορά σε πεδίο μάχης- δεν προήχθη στον επόμενο βαθμό, καθώς δεν ήταν οπαδός του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Μικρασιατική εκστρατεία

Στην Μικρασιατική εκστρατεία, ο Τσίπουρας υπηρέτησε ως αναπληρωτής διοικητής και αργότερα -μετά την προαγωγή του στο βαθμό του Συνταγματάρχη- ως διοικητής του 53ου Συντάγματος Πεζικού και διακρίθηκε στην Μάχη του Ντουμπουτίν. Στις 18 Αυγούστου 1922, η Ανεξάρτητη Μεραρχία, στην οποία ανήκε το 53ο Σύνταγμα Πεζικού -όπου υπηρετούσε ως Διοικητής ο Τσίπουρας, ενώ βρισκόταν σε πορεία, υπέστη επίθεση κοντά στην Κιουτάχεια από την 1η Τουρκική Μεραρχία. Ύστερα από 12ωρο σκληρό αγώνα ανέτρεψε τους τούρκους και συνέχισε την πορεία της προς Τσεντίζ. Στις 20 Αυγούστου έλαβε ερματισμένο φάκελο, που της έριξε ο αεροπόρος λοχαγός Γ. Ξηρός. Ο φάκελος περιείχε ειδοποίηση της Στρατιάς, που κατατόπιζε για τις εξελίξεις στο νότιο συγκρότημα και εξουσιοδοτούσε την Μεραρχία να διασωθεί όπως μπορούσε. Ο διοικητής Δημήτριος Θεοτόκης, οι διοικητές των συνταγμάτων της Ιωάννης Κωνσταντίνου, Ν. Σκύρος και Νικόλαος Τσίπουρας αλλά και οι άλλοι αξιωματικοί πέτυχαν, διανύοντας επί 17 μέρες 630 χιλιόμετρα.

Απόσπασμα του ΙΙ/53ου Τάγματος με έναν ουλαμό ορεινού πυροβολικού, υπό την διοίκηση του Νικολάου Τσίπουρα, προηγήθηκε και ανακατέλαβε το Δεκελί από ομάδα Τσετών και προετοίμασε το έδαφος για την άφιξη της Μεραρχίας. Στο Δεκελί η κατάσταση ήταν αρκετά κακή, αφού τα τμήματα των Τούρκων ατάκτων είχαν λεηλατήσει την κωμόπολη. Αφού έγινε η ανακατάληψη της και η αποκατάσταση της τάξεως, το απόσπασμα πέρασε στην Λέσβο, όπου επίταξε τα ατμόπλοια «Ιωνία» και «Αιτωλία», με τα οποία διέφυγε η Μεραρχία μαζί με 3.000 πρόσφυγες στην Ελλάδα. Καθ’ όλη την διάρκεια της αποχωρήσεως από την κωμόπολη, τμήματα τακτικού ιππικού και ατάκτων Τσετών έβαλαν κατά της οπισθοφυλακής που είχε αναλάβει το δύσκολο έργο της άμυνας της περιοχής μέχρι να ολοκληρωθεί η μετάβαση τόσο της μεραρχίας όσο και των προσφύγων στην Λέσβο. Τελευταίοι επιβιβάστηκαν οι διοικητές των Συνταγμάτων Ιωάννης Κωνσταντίνου και Νικόλαος Τσίπουρας, ο Επιτελάρχης της Μεραρχίας Αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Μομφεράτος, ο διοικητής της οπισθοφυλακής Ταγματάρχης Α. Μπουντούρογλου και ο διορισμένος φρούραρχος του Δεκελί Αντισυνταγματάρχης Σ. Μαυρογένους την 30η Σεπτεμβρίου του 1922, σώζοντας και τους Έλληνες και τους Αρμένιους κατοίκους . Με την επιστροφή του στην Ελλάδα ο Τσίπουρας συμμετείχε στο Κίνημα των Πλαστήρα, Γονατά και Φωκά και ήταν αυτός που φρόντισε για την διανομή της σχετικής προκηρύξεως στην Θεσσαλονίκη όπου υπηρετούσε.

Μεσοπόλεμος

Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα ο Τσίπουρας υπηρέτησε ως αρχηγός διαφόρων μονάδων και σχηματισμών. Τον Σεπτέμβριο του 1922 ήταν Φρούραρχος της Θεσσαλονίκης κι έγινε αποδέκτης επιστολών Υπαξιωματικών και στρατιωτών μονάδων του Ελληνικού Στρατού που αρνούνταν να παραλάβουν τα απολυτήρια της αποστρατείας τους και ζητούσαν να παραμείνουν στην υπηρεσία. Τα μεσάνυχτα της 21ης προς 22α Οκτωβρίου 1923, ο Τσίπουρας συμμετείχε στο αποτυχημένο κίνημα των υποστρατήγων Παναγιώτη Γαργαλίδη, Γεωργίου Λεοναρδόπουλου και του συνταγματάρχη Γεωργίου Ζήρα, που είχε ως αφορμή την χωρις μαχη και χωρις λογο  παράδοση στους Τούρκους της κατεχόμενης υπο του ελληνικου στρατου  ανατολικής Θράκης, που αποφασισε ο Πλαστηρας και οι αλλοι κινηματιες(Παγκαλος και Φωκας) με εντολες του εξοριστου Βενιζελου. Μετά την αποτυχία του κινήματος αποστρατεύθηκε, όμως επανήλθε στις τάξεις του Ελληνικού στρατού ένα χρόνο αργότερα. Ανήλθε όλους τους βαθμούς της στρατιωτικής ιεραρχίας και υπηρέτησε ως διοικητής μεραρχίας, ενώ έφτασε στη θέση του Αρχηγού Πεζικού. Αποστρατεύθηκε οριστικά στις 10 Οκτωβρίου του 1929 με το βαθμό του υποστρατήγου.

4η Αυγούστου

Ο Τσίπουρας συνεργάστηκε με το καθεστώς της 4ης Αυγούστου υπό τον Ιωάννη Μεταξά και στις 2 Ιουνίου 1936, διορίστηκε Υπουργός-Γενικός Κυβερνήτης της Μακεδονίας , θέση στην οποία υπηρέτησε μέχρι τις 21 Μαρτίου 1937, όταν υπέβαλλε παραίτηση η οποία έγινε αποδεκτή.

Β' Παγκόσμιος Πόλεμος /Κατοχή

Στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο ανατέθηκε στον Τσίπουρα η διοίκηση της 2ης Μεραρχίας Πεζικού. Στη διάρκεια της κατοχής της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα, όταν συγκροτήθηκε η Κυβέρνηση του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου διορίστηκε Νομάρχης Ατικοβοιωτίας, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος του 1942.

Στις αρχές του 1943, ο στρατηγός Ιωάννης Πιτσίκας μαζί με άλλους πέντε αντιστρατήγους, Αλέξανδρος Παπάγος, Γεώργιος Κοσμάς, Κωνσταντίνος Μπακόπουλος, Παναγιώτης Δέδες και Δημήτριος Παπαδόπουλος, προχώρησαν στην ίδρυση της αντιστασιακής οργανώσεως «Στρατιωτική Ιεραρχία», η οποία φιλοδοξούσε να διαδραματίσει καθοριστικό ρόλο στον συντονισμό των αντιστασιακών δυνάμεων, ενώ στόχευε να ενισχύσει τον συνεχιζόμενο αγώνα της Ελλάδας και παράλληλα να αντιταχθεί σε κάθε απόπειρας διασαλεύσεως ή ανατροπής του κοινωνικού καθεστώτος και δήλωνε την σταθερή προσήλωσή της στον Βασιλιά Γεώργιο Β' και την εξόριστη κυβέρνηση του Καΐρου. Το καλοκαίρι του 1943(18 Ιουλιου 1943) η οργάνωσε απέστειλε τον στρατηγό Τσίπουρα στο Κοινό Γενικό Στρατηγείο των Ανταρτών στο Περτουλι Τρικαλων  που είχε μόλις συγκροτηθεί, προκειμένου να αναλάβει ως ο παλαιότερος αξιωματικός την ηγεσία του αγώνα. Ο Τσίπουρας όχι μόνο δεν έγινε αποδεκτός, αλλά συνελήφθη με την κατηγορία ότι είχε αναλάβει αξιώματα επί Ιωάννου Μεταξά και επί Γεωργίου Τσολάκογλου.

Μνήμη Νικολάου Τσίπουρα

Σύμφωνα με την κρίση συναδέλφων του ο Υποστράτηγος Τσίπουρας ήταν ικανός αξιωματικός, με πνεύμα ασυμβίβαστο. Ο ίδιος ο Τσίπουρας φέρεται πως έλεγε για τον εαυτό του: «Θα είμαι πάντοτε αντιπολιτευόμενος των εκάστοτε κρατούντων».

https://el.metapedia.org/wiki/%CE%9D%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BB%CE%B1%CE%BF%CF%82_%CE%A4%CF%83%CE%AF%CF%80%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B1%CF%82

ΑΝΑΚΤΟΡΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΤΗΣ 31 ΙΟΥΛ1964

 

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ  ΜΕΤΕΒΗ ΕΙΣ  ΚΕΡΚΥΡΑΝ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ  ΒΑΣΙΛΟΜΗΤΩΡΑ  ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ

Η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ  ΕΙΡΗΝΗ  ΣΤΟ   ΗΡΩΔΕΙΟ 

Ελευθερια 31/7/1964

ΒΑΣΙΛΙΚΟΙ ΑΡΡΑΒΩΝΕΣ ΣΤΗΝ ΙΟΡΔΑΝΙΑ

 
Από τη μια χαρά στην άλλη πάει η βασίλισσα της Ιορδανίας Ράνια, καθώς μετά τον αρραβώνα της κόρης της Ιμάν με τον ελληνικής καταγωγής Τζαμίλ Αλέξανδρο Θερμιώτη, τον Ιούλιο, τώρα ανακοίνωσε ότι αρραβώνιασε τον πρωτότοκο γιο της, που είναι ο διάδοχος στον θρόνο.

«∆εν πίστευα ότι ήταν δυνατόν να αντέξω τόσο χαρά στην καρδιά μου! Συγχαρητήρια στον μεγαλύτερο γιο μου Χουσεΐν και στην όμορφη μέλλουσα σύζυγό του Ράτζουα», έγραψε στον προσωπικό λογαριασμό της στο Instagram, αναρτώντας φωτογραφίες από τους μελλονύμφους.Σύμφωνα με το ισπανικό περιοδικό «Hola!», ο αρραβώνας του 28χρονου γιου της βασίλισσας Ράνια και του βασιλιά Αμπντάλα Β’ με τη Ράτζουα Χάλεντ αλ Σαΐφ έγινε στις 17 Αυγούστου, στο σπίτι του πατέρα της νύφης, στο Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, παρουσία μελών και των δύο οικογενειών.Η 28χρονη Ράτζουα κατάγεται από οικογένεια σεΐχηδων της Σαουδικής Αραβίας, με επικεφαλής τον πατέρα της Χαλίντ μπιν Μουσάεντ μπιν Σαΐφ μπιν Αμπντουλαζίζ αλ Σαΐφ. Μεγάλωσε με τις αδερφές της Ντάνα, Φαϊζάλ και Νάγιεφ, και σπούδασε στις ΗΠΑ, όπου πήρε πτυχίο αρχιτεκτονικής από το Syracuse University της Νέας Υόρκης.Σπουδαγμένος στις ΗΠΑ, με πτυχίο στη ∆ιεθνή Ιστορία από το Georgetown University, είναι και ο αρραβωνιαστικός της, πρίγκιπας Χουσεΐν, ο οποίος μελλοντικά θα αναλάβει τα ηνία της μακροβιότερης δυναστείας στον αραβικό κόσμο και της τριτης  αρχαιότερης στον κόσμο έπειτα από τον βασιλικό οίκο της Ιαπωνίας και  της  Δανιας.

https://www.espressonews.gr/celebrities/334294/vasilissa-rania-arravones-gios-iordania/

Ο ΒΑΣΙΛΟΦΡΩΝ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ ΣΧΗΣ ΒΛΑΣΗΣ ΚΑΡΑΧΡΗΣΤΟΣ

 ΥΠΕΣΤΗ ΔΙΩΞΕΙΣ  ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ....

Το 1867 στο μικρό και φτωχό χωριό Χαλκίοπουλο Αιτωλοακαρνανίας είδε το φως της μέρας για πρώτη φορά ένα αγόρι μιας πολυμελούς οικογένειας. Το αγόρι αυτό ονομάστηκε Βλάσιος και έμελλε να δώσει το όνομα του – το επώνυμο για την ακρίβεια – σε έναν λόφο στα βάθη της Μικράς Ασίας, αρκετά χρόνια αργότερα.

Εισήλθε στην Προπαρασκευαστική Σχολή Υπαξιωματικών την 1η Οκτωβρίου 1884 και αποφοίτησε δύο χρόνια αργότερα με το βαθμό του λοχία. Ο Ελληνικός Στρατός την περίοδο αυτή σε πολλές περιπτώσεις υφίσταντο μόνο κατ’ όνομα, με την πλειοψηφία των ανδρών να απουσιάζει από τις μονάδες με μακροχρόνιες άδειες, με πενιχρό εξοπλισμό, μέτρια εκπαίδευση και κάθε άλλο παρά εμπεδωμένη την πειθαρχία.

Υπό αυτές τις συνθήκες ο Βλάσης παρέμεινε για 10 ολόκληρα χρόνια στον βαθμό του λοχία και μόλις την 1η Μαρτίου 1896 προήχθη στον βαθμό του επιλοχία και τοποθετήθηκε στο 6ο Σύνταγμα Πεζικού, της 1ης Ταξιαρχίας του Στρατού Ηπείρου.

Εκεί τον βρήκε η έκρηξη του πολέμου του 1897. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στην μάχη του Ανωγείου – Χάνι Καρβασαρά, κρατώντας με πείσμα τις θέσεις στο Χάνι Καρβασαρά, στις 17 Απριλίου 1897, αν και οι Τούρκοι είχαν ρίξει στον τομέα πολύ ισχυρές δυνάμεις.

Αργότερα οι ελληνικές δυνάμεις επιτέθηκαν κατά των Τούρκων, εισβάλλοντας στο τουρκοκρατούμενο ακόμα τμήμα της Ηπείρου. Η μεγάλη μάχη δόθηκε στο Γρίμποβο (1-3 Μαίου 1897), όπου το 6ο Σύνταγμα διακρίθηκε ιδιαίτερα πολεμώντας την τουρκική 2η Μεραρχία Πεζικού.

Το Σύνταγμα με προφυλακή το ΙΙΙ/6 Τάγμα Πεζικού πέτυχε να διασπάσει την τουρκική αμυντική τοποθεσία που επανδρώνονταν από τέσσερα τάγματα και να τρέψει τους Τούρκους σε άτακτη φυγή. Ο επιλοχίας Καραχρήστος ήταν και πάλι ανάμεσα στους διακριθέντες.

Ο πόλεμος εκείνος έληξε όπως είναι γνωστό με ήττα της Ελλάδας. Ελάχιστοι στρατιωτικοί διασώθηκαν από το ναυάγιο. Ο Καραχρήστος ήταν ανάμεσά τους και μάλιστα προήχθη στον βαθμό του ανθυπασπιστή για τη δράση του. Όπως όλοι οι Έλληνες αξιωματικοί, έτσι και αυτός ένιωθε βαθιά πικρία για την ήττα από τον προαιώνιο εχθρό, για την ταπείνωση του Ελληνικού Στρατού και της πατρίδας γενικότερα.

Τα γεγονότα πάντως ακολούθησαν την πορεία τους. Το 1909 εξερράγη το κίνημα στο Γουδί και λίγο αργότερα ο Ελ. Βενιζέλος ανέλαβε την πρωθυπουργία της χώρας χωρις εκλογες. Παράλληλα ανασυγκροτούνταν και ισχυροποιούνταν ο στρατός, ενόψει της νέας αναμέτρησης με τους Τούρκους.

Στο μεταξύ ο Καραχρήστος, ένας από τους λίγους ήρωες του «ατυχούς» πολέμου του 1897, είχε προαχθεί το 1901 σε ανθυπολοχαγό και το 1908 σε υπολοχαγό. Με αυτό τον βαθμό τον βρήκε η έκρηξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου τον Οκτώβριο του 1912, να διοικεί λόχο πεζικού του 6ου Συντάγματος. Επικεφαλής του λόχου έλαβε μέρος στη μάχη του Σαρανταπόρου.

Η ΙΙΙ Μεραρχία στην οποία υπαγόταν το σύνταγμα είχε αναλάβει την αποστολή να διασπάσει την τουρκική τοποθεσία στο χωριό Σαραντάπορο. Με θάρρος και ορμή το μεραρχιακό πεζικό εξόρμησε παρά το δύσβατο έδαφος και τα σφοδρά πυρά του τουρκικού πυροβολικού και κατάφερε να φτάσει σε απόσταση 600 μέτρων από την κύρια τουρκική γραμμή άμυνας. Την επομένη το Σαραντάπορο έπεσε και η προέλαση συνεχίστηκε. Ακολούθησε η σφοδρή μάχη των Γιαννιτσών και η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Ο πόλεμος όμως δεν είχε τελειώσει και η ελληνική στρατιά στράφηκε προς τη δυτική Μακεδονία και αφού νίκησε και πάλι τους Τούρκους στη μάχη της Άρνισσας, απελευθέρωσε την Φλώρινα και την Καστοριά Ο Καραχρήστος συμμετείχε στις επιχειρήσεις αυτές και διακρίθηκε και πάλι στις μάχες στην Αγ. Παρασκευή Έδεσσας, στην Ιεροπηγή Φλώρινας και στην Μπιγλίτσα και στην Κρυσταλοπηγή.

Ήταν τότε που ο υπολοχαγός Καραχρήστος πάτησε για πρώτη φορά στα χώματα της Βόρειας Ηπείρου, όταν η ΙΙΙ Μεραρχία πέρασε τον Δεβόλη ποταμό, αφού πρώτα τσάκισε την τουρκική αντίσταση στις μάχες στα χωριά Μπρατσάνι και Κουρίλα.

Μετά τη νίκη το 6ο Σύνταγμα Πεζικού παρέμεινε στο χωριό Κουρίλα, ενισχυμένο με ορειβατική πυροβολαρχία, αποτελώντας την σταθερή πλαγιοφυλακή της ελληνικής στρατιάς που συνέχιζε την προέλασή της. Η ΙΙΙ Μεραρχία, μερικές μέρες αργότερα απελευθέρωσε, για πρώτη φορά, την Κορυτσά.

Μετά την απελευθέρωση και των Ιωαννίνων έληξε ο πόλεμος κατά της Τουρκίας, αλλά σε λίγο ξέσπασε ο Β’ Βαλκανικός Πόλεμος, όταν οι Βούλγαροι προσέβαλαν αιφνιδιαστικά τους μέχρι τότε συμμάχους τους.

Ο Καραχρήστος βρέθηκε και πάλι στη μάχη, αρχικά στη μεγάλη και αιματηρή μάχη του Κιλκίς και κατόπιν στην καταδίωξη των Βουλγάρων και στις μάχες των στενών της Κρέσνας και της Τζουμαγιάς – Ονιάρ Μαχαλά. Στην τελευταία ειδικά επέδειξε εξαιρετική γενναιότητα, ηγούμενος προσωπικά της επίθεσης του λόχου του κατά των Βουλγάρων που πίεζαν σκληρά το ελληνικό μέτωπο.

Η λήξη των Βαλκανικών Πολέμων βρήκε την Ελλάδα διπλάσια σχεδόν σε έκταση, με απελευθερωμένο μεγάλο μέρος των ελληνικών εδαφών. Ωστόσο η Βόρεια Ήπειρος όχι μόνο δεν της αποδόθηκε, αλλά με τη βοήθεια των Ιταλών «φίλων» μας, δημιουργήθηκε το κράτος της Αλβανίας, στο οποίο προσαρτήθηκε και η ελληνική αυτή περιοχή. Οι Βορειοηπειρώτες ζήτησαν τη συνδρομή της κυβέρνησης Βενιζέλου, αλλά δεν τους δόθηκε.

Έτσι άρχισαν μόνοι να αγωνίζονται κατά των Αλβανών. Ο Καραχρήστος κατατάχθηκε εθελοντής στο Σύνταγμα Δελβίνου, την οργάνωση του οποίου ανέλαβε. Διακρίθηκε μάλιστα ιδιαίτερα στη μάχη της Μονής Τσέπου (1914), σώζοντας το Αργυρόκαστρο από τους μανιασμένους Αλβανούς. Το γεγονός αυτό ήταν η απαρχή της δυσμένειας στην οποία περιέπεσε από τους βενιζελικούς.

Η βορειοηπειρωτική εξέγερση είχε την γνωστή κατάληξη και ο πικραμένος λοχαγός επέστρεψε στα ίδια το 1914. Το επόμενο δε έτος ονομάστηκε ταγματάρχης. Εξωτερικεύοντας την πικρία του γα τον Βενιζέλο και τη στάση του στο Βορειοηπειρωτικό ζήτημα, ο Καραχρήστος τάχθηκε, την περίοδο του Διχασμού υπέρ του βασιλιά Κωνσταντίνου. Το 1917 προήχθη σε αντισυνταγματάρχη, αλλά μετά την επικράτηση του Βενιζέλου διώχθηκε από το στράτευμα και αποστρατεύτηκε ατιμωτικά, το 1918, χωρίς καν να ενταχθεί στα στελέχη της εφεδρείας.

Το πλήγμα για αυτόν, έναν στρατιώτη που είχε δώσει τα πάντα στην Ελλάδα ήταν βαρύ. Ωστόσο η αποστρατεία του κράτησε μόνο δύο χρόνια. Το 1920 ο Βενιζέλος ηττήθηκε στις εκλογές και η νέα κυβέρνηση επανέφερε τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Υπ’ αυτές τις συνθήκες επανήλθε, το 1920, στο στράτευμα με τον βαθμό του συνταγματάρχη, που του αποδόθηκε αναδρομικά.

Αμέσως μετά την ανάκλησή του στην υπηρεσία ανέλαβε τη διοίκηση του 37ου Συντάγματος Πεζικού της ΙΙΙ Μεραρχίας στη Μικρά Ασία. Οι νίκες πάντως του Ελληνικού Στρατού στις μάχες Εσκί Σεχίρ – Κιουτάχεια – Αφιόν Καράχισαρ δεν εξασφάλισαν την επιτυχία που προσδοκούσε η ελληνική διοίκηση, αφού οι Τούρκοι υποχώρησαν πίσω από τον Σαγγάριο και οργάνωσαν νέες γραμμές άμυνας. Η ελληνική διοίκηση αποφάσισε να επιτεθεί στις νέες τουρκικές θέσεις με στόχο να καταλάβει την Άγκυρα, τελευταία επιμελητειακή βάση των Τούρκων.

Η προέλαση ανατολικά του Σαγγαρίου ήταν ιδιαίτερα επίπονη. Ο Καραχρήστος διοικούσε τώρα το 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων Μεσολογγίου, τα «δικά» του δηλαδή παιδιά. Η επίθεση προς την Άγκυρα και προς τη νίκη, όπως πίστευαν οι Έλληνες, άρχισε με επιτυχία, παρά τη σφοδρή αντίδραση των Τούρκων. Στις 18 Αυγούστου 1921, η ΙΙΙ Μεραρχία, ενταγμένη στο Γ’ Σώμα Στρατού, πολεμούσε σκληρά του Τούρκους στην περιοχή του Καρακόγιου. Η Μεραρχία επιτέθηκε με δύο συντάγματα, το 2/39 Ευζώνων δεξιά και το 12ο αριστερά.

Και το μεν 2/39 κατέλαβε τον οχυρωμένο λόφο, βορειανατολικά του χωριού Καρακόγιου, εξορμώντας με την λόγχη και κυριεύοντας τέσσερα τουρκικά πυροβόλα και άλλο υλικό. Αριστερά και το 12ο Σύνταγμα Πεζικού πέτυχε να καταλάβει το ομώνυμο χωριό. Ωστόσο οι Τούρκοι ενισχύθηκαν το βράδυ και έριξαν στη μάχη κατά των δύο ελληνικών συνταγμάτων την 61η Μεραρχία Πεζικού και την επίλεκτη 5η Μεραρχία Καυκάσου. Μοιραία η τουρκική αντεπίθεση πέτυχε και οι ελληνικές δυνάμεις απωθήθηκαν. (Ενα ελληνικο συνταγμα χωρις εφοδια ειχε να αντιμετωπσει μια τουρκικη  μεραρχια πληρως εφοδιασμενη και υποστηριζομενη,ας ειναι καλα οι συμμαχοι του βενιζελου).

Ωστόσο η μάχη για τον λόφο δεν είχε τελειώσει. Στις 20 Αυγούστου η ΙΙΙ Μεραρχία, με την ίδια  διάταξη, επιτέθηκε και πάλι. Το 2/39 ανέλαβε το τραχύ έργο να εκπορθήσει τον οργανωμένο πετρώδη λόφο του Καρακόγιου. Το έδαφος ήταν παντελώς ακάλυπτο και το τουρκικό πυροβολικό χτυπούσε μανιασμένα.

Οι Εύζωνοι εξόρμησαν αλλά τα δραστικά πυρά των εχθρών τους υποχρέωσαν να οπισθοχωρήσουν στις γραμμές εξόρμησης. Εκεί τα τμήματα αναδιοργανώθηκαν, παρουσία του συνταγματάρχη Καραχρήστου.

Αμέσως μετά οι σάλπιγγες σήμαναν το «Προχωρείτε- προχωρείτε» και οι Εύζωνοι με τις λόγχες προτεταμένες εξόρμησαν ξανά. Αυτή τη φορά κατάφεραν να περάσουν από τον τουρκικό φραγμό, να φτάσουν στον οχυρωμένο λόφο και με την ορμή τους να διασπάσουν τις τουρκικές γραμμές άμυνας και να καταλάβουν την τοποθεσία.

Ωστόσο οι Τούρκοι διέθεταν ισχυρές εφεδρείες και αμέσως εξαπέλυσαν ισχυρή αντεπίθεση, ανακαταλαμβάνοντας τον πετρώδη λόφο, που είχε πλέον κατακοκκινίσει από το αίμα. Ο Καραχρήστος αμέσως ανασύνταξε τα τμήματά του και επιτέθηκε.

Οι Εύζωνοι του 2/39 κατέλαβαν και πάλι τον λόφο. Νέα τουρκική αντεπίθεση απείλησε να τους ρίξει και πάλι πίσω, αλλά κρατήθηκαν στους πρόποδες και με τον Καραχρήστο, κυριολεκτικά, επικεφαλής, οι άνδρες εξόρμησαν και πάλι προς την αιματοβαμμένη κορυφή.

Σώμα με σώμα, με όπλα, χέρια, πόδια, με κλωτσιές και γροθιές, με τα δόντια ακόμα, Έλληνες και Τούρκοι συνεπλάκησαν. Μια προς μία οι τουρκικές γραμμές χαρακωμάτων έπεφταν, με τίμημα βαρύ. Ο Καραχρήστος βρισκόταν εκεί, ανάμεσα στους άνδρες του. Ξαφνικά μέσα στον αχό της μάχης ο συνταγματάρχης κλονίστηκε, έπεσε.

Ο λόφος τελικά καταλήφθηκε και η Γαλανόλευκη στήθηκε τιμημένα πάνω του. Ο φόρος αίματος ήταν βαρύς. Εκτός από τον Καραχρήστο στη μάχη έπεσαν άλλοι 29 αξιωματικοί και 534 στρατιώτες. Στο τόπο αυτό της θυσίας κηδεύτηκαν οι ένδοξοι νεκροί.

Ο Καραχρήστος κοιμήθηκε εκεί, ανάμεσα στους άνδρες του, πεθαίνοντας σαν στρατιώτης, όπως έζησε όλη του τη ζωή. Προς τιμή του το φονικό ύψωμα ονομάστηκε “λόφος Καραχρήστου”, αποτελώντας απλώς ένα χαμένο τοπωνύμιο στα βάθη της Ανατολίας πια… Μετά θάνατο, πολλά χρόνια αργότερα, προήχθη σε υποστράτηγο. Το 2/39 Σύνταγμα Ευζώνων, από το 2000 μέχρι την κατάργησή του το 2018, έφερε το όνομά του.

Ο συνταγματάρχης Καραχρήστος.

 

Αφίσα για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του 2/39 Συντάγματος,  το 2013.

ΠΑΝΤΕΛΗΣ Δ. ΚΑΡΥΚΑΣ

ΠHΓH https://www.history-point.gr/aplos-ena-toponymio-sti-mikra-asia-o-syntagmatarchis-kai-oi-eyzonoi-toy

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΟΙ  ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΙ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΕΥΘΥΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ.ΟΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΕΣΑ ΕΚΕΙ ΚΑΙ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΣ.

                            Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

 Ὅπως μάθαμε ἀπὸ τὰ ἠχογραφημένα Πρακτικὰ τοῦ Πολεμικοῦ Συμβουλίου τῆς 20ης Ἰουλἰου 1974*, ὁ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ εἶχε κάνει μυστικὴ συμφωνία μὲ τοὺς Τοὐρκους (κατ'ἐντολὴν Κίσσινγκερ) γιὰ ΔΙΠΛΗ "ΕΙΡΗΝΙΚΗ" ΕΙΣΒΟΛΗ στὴν Κύπρο σύμφωνα μὲ τὴν ὁποίαν ,οἱ Τοῦρκοι θά ΑΠΟΒΙΒΑΖΟΝΤΟΥΣΑΝ ΑΝΑΙΜΑΚΤΑ στὴν Κυρήνεια τὴν ὁποίαν θὰ συνέδεαν μὲ τὸν τουρκοκυπριακὸ θύλακα Λευκωσίας—Ἀγὐρτας (καὶ οἱ Ἕλληνες στὴν Λεμεσό..).

 ΣΚΟΠΟΣ ,Η ΔΙΠΛΗ ΕΝΩΣΗ τοῦ παλιοῦ σχεδίου ΑΤΣΕΣΟΝ.

 Ὅμως τὸ σχέδιο αὐτὸ κατέρρευσε ἐν τῇ γενέσει του· 

ἡ ΕΘΝΙΚΗ ΦΡΟΥΡΑ χτύπησε τὶς ἀποβατικὲς δυνάμεις τῶν εἰσβολέων (οἱ ὀποῖοι ΑΙΦΝΙΔΙΑΣΤΗΚΑΝ γιατί δὲν  περίμεναν κάτι τέτοιο) καί οἱ Τοῦρκοι  ἄρχισαν νὰ βομβαρδίζουν ὁλόκληρη τὴν Κύπρο. 

Τότε ὁ  δικτάτορας  Ἰωαννίδης κήρυξε  Πόλεμο κατὰ τῆς Τουρκίας,ἀλλὰ ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ (Μπονᾶνος,Γαλατσᾶνος,Ἀραπάκης,

Παπανικολάου)  ΔΕΙΛΙΑΣΑΝ  ΝΑ ΗΓΗΘΟΥΝ ΕΝΟΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ στὸν ὁποῖον μάλιστα ἀντιδροῦσαν  οἱ ΗΠΑ (ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ—ΣΙΣΚΟ) καί ἀποφάσισαν  ΝΑ ΚΑΛΕΣΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΤΟ ΦΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΥΠΑ, "ἀδειάζοντας"  ἔτσι τὸν Ἰωαννίδη.

 Οἱ Τοῦρκοι βλέποντας ὅτι Η ΕΛΛΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΟΛΕΜΗΣΕΙ ,δὲν ἀρκέστηκαν στὴν Κυρήνεια, ἀλλὰ Παραμονὲς Δεκαπενταύγουστου '74 ξεκίνησαν τὸν Ἀττίλα‒2, καταλαμβάνοντας ΟΛΗ τὴν βόρεια Κύπρο , ἐνῶ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΣΤΕΙΛΕ ΚΑΜΜΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΟΝΗΣΟ...

Τὰ εἶπα ἐν συνόψει, γιατὶ μαθητὴς Γυμνασίου τότε ,μοῦ χαράχτηκε ἐκείνη ἡ ΠΡΟΔΟΣΙΑ  στὸ νοῦ καὶ στὴν καρδιά..

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ

(20-7-1974)

ΑΤΤΙΛΑΣ-2

(14-8-1974)

ΑΤΤΙΛΑΣ-2

(16-8-1974)

_______

* Α.ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ,   Ἕνα σκοτεινὸ δωμάτιο, ἐκδ.Μεταίχμιο, 2021

ΑΛ. ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΙΔΗΣ:

Δκτὴς Κλιμακίου ΚΥΠ Κυρήνειας

ΥΓ ἡ δικτατορία ἔστειλε στὶς 21 ΙΟΥΛΙΟΥ '74  στὴν Κύπρο ,μὲ νυχτερινὴ πτήση, τὴν 1η Μοῖρα Καταδρομῶν τοῦ ἡρωικοῦ Τ/χη   Γ. ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ (στὴν Μοῖρα αὐτὴ στό ΜΑΛΕΜΕ εἶχα πάει γιὰ ἄσκηση ὅταν ὑπηρετοῦσα στὴν ΣΕΑΠ) μὲ τὸ γνωστὸ τραγικὸ συμβὰν τῆς καταρρίψεως  τοῦ ΝΟΡΑΤΛΑΣ στὸ ἀεροδρόμιο Λευκωσίας ἀπό φίλια πυρά.

 Ὅμως χἀρις σὲ αὐτοὺς τοὺς 300 καταδρομεῖς κρατὴθηκε τὸ ἀεροδρόμιο κατὰ τὸν  Ἀττίλα ‒1 καθὼς καὶ ἡ ἰδια ἡ ΛΕΥΚΩΣΙΑ κατὰ τὸν ΑΤΤΙΛΑ‒2

 Ἐκεῖ στὸν λόφο Κολοκασσίδη (ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΜΥΝΑΣ ) ἕνας κρητικὸς καταδρομέας τῆς 1ης Μ/Κ , ὀ Μ. ΜΠΙΚΑΚΗΣ (πέθανε σέ τροχαῖο τὸ 1994) σταμάτησε μὲ τὸ ΠΑΟ του τὴν ἵλη τουρκικῶν ἁρμάτων ποὺ προπορευόταν τῆς ἐπίθεσης. 

Τὴν ἲδια ὥρα ἀμυνόταν ἡ ΕΛΔΥΚ στὸν Γερόλακκο (ποὺ τελικὰ ἔπεσε κατὰ τὸν Ἀττίλα‒2) καὶ τὸ 336  Τάγμα  τοῦ Τ/χη ΔΗΜΗΤΡΗ  ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΥ τῶν Ἀμμοχωστιανῶν στὸ δυτικό τομέα Λευκωσίας. 

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΤΟ ΟΤΙ Η ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ.

ΥΓ2 γνωρίζω μὲ λεπτομέρειες ὅλη τὴν Μάχη τῆς Κύπρου (καὶ τὸ πολιτικὸ παρασκήνιο) ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. Μιὰ φορά μάλιστα πρὶν 25 χρόνια ἦρθε ἕνας πατέρας κι ἄρχισε νά μέ ἀγκαλιάζει φωνάζοντας & κλαίγοντας:

"μοῦ εἶπε τὸ παιδί μου ὃτι τοὺς μίλησες χτὲς γιὰ τὴν Μάχη τοῦ Ἀεροδρομίου· 

ΗΜΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΚΕΙ ..." 

Καὶ μοῦ διηγήθηκε λεπτομέρειες ποὺ βεβαίωσαν πολλὲς ὑποψίες μου γιὰ τὴν τότε συντελεσθεῖσα ΠΡΟΔΟΣΙΑ ...

(τἄχω γράψει αὐτά ἄλλοτε λεπτομερῶς· https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2020/09/74.html )

1η Μ/Κ

Ο ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ

ΠΗΓΗ Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2022/08/blog-post_14.html

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ —1974 - Η ΕΝΑΡΞΗ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

ΠΡΩΤΑ Η ΧΟΥΝΤΑ ΕΔΙΩΞΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ  ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΤΗΝ  ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.

ΧΑΡΤΗΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ-2

(14-16/8/1974)

19-7-1974

ΤΟ BBC ΜΕΤΑΔΙΔΕΙ ΤΟΝ ΑΠΟΠΛΟΥ

ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ 

ΜΕ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

20-7-1974

                                                  Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ

                                                                       (20-7-1974)

Κυρήνεια: ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΝΙΣΧΥΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ

ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ 

(26-7-1974)

 Ξεκινῶ μὲ μία διευκρίνιση γιὰ τοὺς μὴ γνωρίζοντες· 

ἡ Κύπρος ἦταν ΗΔΗ  διχοτομημένη ἀπὸ τὸ 1963 μετὰ τὴν  συνταγματικὴ "ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ" τῶν 13 Σημείων τοῦ Μακαρίου. Οἱ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ—κατὰ τὸ πλεῖστον ἑλληνογενεῖς ἐξισλαμισθέντες—εἶχαν ἀποσυρθεῖ στοὺς λεγόμενους ΘΥΛΑΚΕΣ στὶς μεγάλες πόλεις (ΒΟΡΕΙΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑ,ΛΕΜΕΣΟΣ,ΛΑΡΝΑΚΑ,ΠΑΦΟΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ) ὅπου ζοῦσαν ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ καὶ ἐξοπλισμένοι μὲ δικὰ τους ΕΝΟΠΛΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ. 

Γιὰ νὰ γίνει κατανοητὸ αὐτὸ ἀναφέρω ὅτι οὐδεὶς Ἑλληνοκύπριος μποροῦσε νὰ μεταβεῖ ἀπευθείας ἀπὸ τὴν ΛΕΥΚΩΣΙΑ στὴν ΚΥΡΗΝΕΙΑ , παρὰ μόνο κάνοντας μεγάλη παράκαμψη, λόγῳ τῆς παρεμβολῆς τοῦ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΘΥΛΑΚΑ ΒΟΡΕΙΑΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ—ΑΓΥΡΤΑΣ...

ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΣ ΔΕΝ ΕΙΣΗΡΧΕΤΟ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑΚΟΥΣ ΘΥΛΑΚΕΣ 

ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΗΣΑΝ ΚΡΑΤΟΣ ΕΝ ΚΡΑΤΕΙ 

ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟ 1963 ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

-καὶ αὐτὸ εἶναι μιὰ ἀλήθεια ποὺ συχνὰ ΛΗΣΜΟΝΕΙΤΑΙ.

Παρακάτω ἐξιστορῶ τὶς στρατιωτικὲς ἐπιχειρήσεις τῆς Μάχης τῆς Κύπρου, μὲ μιὰν ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ἱστορικὴ καταγραφή τῶν γεγονότων,μακρὰν τῶν μυθολογιῶν τῆς Μεταπολίτευσης, δεδομένου ὅτι πολλοὶ ἔχουν παραβλέψει ὅτι τὸ 1974 ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΕΓΙΝΕ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΩΝ

 —μισὸν αἰῶνα περίπου ἀπὸ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή.

ΑΤΤΙΛΑΣ-1.

20-7-1974 :

 Ἡ Εἰσβολὴ δὲν ἦταν κεραυνὸς ἐν αἰθρίᾳ διότι ΤΗΝ ΜΕΤΕΔΙΔΑΝ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΑ ΞΕΝΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ ΔΙΚΤΥΑ (πχ BBC) .

 Λέγεται ὅτι ὁ  μόνος ποὺ δὲν ἀνέμενε (;) τὴν εἰσβολὴ ἦταν ὁ "ἀόρατος" δικτάτωρ Δ.ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ , ἐπειδὴ ἔτσι τὸν εἶχαν διαβεβαιώσει κλιμάκια τῆς CIA  

( πχ  ὁ σύνδεσμος του  Γ. Ἀβρακῶτος).

 Ὅμως  τὰ ἀποκαλυφθέντα ἠχογραφημένα πρακτικὰ τοῦ πολεμικοῦ συμβουλίου τῆς 20ης Ἰουλίου (ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ, 2021)  παρουσιάζουν ΤΟΝ  ΙΩΑΝΝΙΔΗ  ΝΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΕΙ  ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ   ΟΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΜΥΣΤΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ  ΜΙΑΣ 

"ΕΙΡΗΝΙΚΗΣ ΔΙΠΛΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ" ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ  ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΑ ΑΠΟΒΙΒΑΖΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΚΥΡΗΝΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΥΝΔΕΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ Τ/Κ ΘΥΛΑΚΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ  (φαίνεται ὅτι τὸ σχέδιο αὐτὸ ποὺ προέβλεπε τὴν ΔΙΠΛΗ ΕΝΩΣΗ  τῆς Κύπρου—ἀνάλογη τοῦ Σχεδίου Ἄτσεσον—εἶχε συμφωνηθεῖ μεταξὺ τῶν ΕΤΣΕΒΙΤ, ΙΩΑΝΝΙΔΗ, μέσῳ  CIA,κατ’ἐντολὴν  τοῦ ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ ).

Γι αὐτὸ καὶ τὶς πρῶτες ὧρες ἡ ἐντολὴ ἐξ Ἀθηνῶν πρὸς τὸ ΓΕΕΦ (=ΓΕΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΕΘΝΙΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ) καὶ τὸν διοικητὴ ΓΕΩΡΓΙΤΣΗ ἦταν "ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ" γιατὶ ἐπρόκειτο ΔΗΘΕΝ  περὶ  τουρκικῶν γυμνασίων...

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ ΕΝ  Τῌ ΓΕΝΕΣΕΙ ΤΟΥ ,ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΠΟΒΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΔΕΧΤΗΚΑΝ ΠΥΡΑ (κάτι ποὺ φαίνεται αἰφνιδίασε τοὺς εἰσβολεῖς ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΝ ) ΚΑΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΡΧΙΣΑΝ ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΟΥΝ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ...

  Οὕτως ἢ ἄλλως, οἱ ἑλληνικὲς δυνάμεις στὴν Κύπρο  ΔΕΝ ΠΙΑΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΥΠΝΟ—Ο ΔΚΤΗΣ ΤΟΥ ΚΛΙΜΑΚΙΟΥ ΚΥΠ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ ΑΛΕΞ. ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΙΔΗΣ ΕΔΙΝΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΠΛΗΡΕΙΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ— κι ἔτσι,  ἤδη ἀπὸ τὶς 2 τὰ χαράματα ἡ ΕΛΔΥΚ βγῆκε σὲ διασπορὰ ἐνῶ κατὰ τὶς 5 τὸ πρωὶ δύο κυπριακὲς τορπιλάκατοι ἐπιχείρησαν κατὰ τῶν πλοίων τῆς εἰσβολῆς ἀλλὰ ΚΑΤΑΣΤΡΑΦΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ (ἀπὸ τὴν τορπιλάκατο Τ3 σώθηκε μόνο ὁ ἀρχικελευστὴς Μαγέτας,ἀπὸ τὸ δεκαμελὲς πλήρωμα) .

  Ἐξάλλου, ἀπὸ τὶς 5μμ τῆς 19ης Ἰουλίου εἶχε διαταχθεῖ ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΚΡΙΣΙΜΩΝ ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΩΝ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΕΦ ΜΟΛΙΣ ΤΑ ΡΑΝΤΑΡ ΣΥΝΕΛΑΒΑΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΑΠΟΒΑΤΙΚΩΝ ,ἐνῶ στὶς 4.40 πμ ΕΝΗΜΕΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΑΤΑΔ  ΣΤΗ ΛΑΡΙΣΑ ΜΕ ΣΗΜΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ  ΕΝΕΡΓΟΥΜΕΝΗ ΑΠΟΒΑΣΗ.

ΑΛ. ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΙΔΗΣ: Δκτής

Κλιμακίου ΚΥΠ Κυρήνειας

ΤΟ " ΣΧΕΔΙΟ Κ"  ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΡΟΕΒΛΕΠΕ  ΟΤΙ ΜΟΛΙΣ Ο ΤΟΥΡΚΙΚΟΣ ΣΤΟΛΟΣ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΤΑ 12 ΜΙΛΙΑ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΑΚΩΝ ΧΩΡΙΚΩΝ ΥΔΑΤΩΝ 

 ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΤΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΑΚΤΕΣ, ΕΠΑΝΔΡΩΣΗ ΠΟΛΥΒΟΛΕΙΩΝ κλπ

κάτι ποὺ δὲν ἔκανε ὁ Ταξίαρχος  Γεωργίτσης, ὁ ὁποῖος  ἐπικοινωνοῦσε μὲ τὸ ΑΕΔ  

(ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ) στὴν Ἀθήνα, τὸ ὁποῖο, ὅπως προανέφερα,σύστηνε"ΑΥΤΟΣΥΓΚΡΑΤΗΣΗ" λόγῳ τοῦ ὁτι ἐπρόκειτο περὶ ἀσκήσεων..

ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΕΙΧΑΝ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΟΥΝ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 5.15 ΤΟ ΠΡΩΙ ΤΗΣ 20ης ΙΟΥΛΙΟΥ..

Στὶς 7.25 πμ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΑΠΟΒΙΒΑΣΤΗΚΑΝ στὸ ΠΕΝΤΕΜΙΛΙ δυτικὰ τῆς ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ (ἡ ἀπόβαση προβλεπόταν γιὰ τὶς 5.30 πμ ἀλλὰ καθυστέρησε ΔΙΟΤΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΙΧΑΝ  ΚΑΤΕΥΘΥΝΘΕΙ ΣΕ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΣΦΕΡΟΤΑΝ ΓΙΑ ΑΠΟΒΑΣΗ...)

Ἐν τῷ μεταξὺ συνεχίχονταν οἱ βομβαρδισμοί τῶν Τούρκων κατὰ ἑλληνικῶν στόχων καθώς καὶ ἡ ΡΙΨΗ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΟΜΜΑΝΤΟΣ στὸν τουρκοκυπριακὸ θύλακα Λευκωσίας‒Ἀγύρτας.

Στὶς 8πμ συγκλήθηκε ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ καὶ στὶς 8.40 ἐδόθη ἡ Διαταγὴ: "ΧΤΥΠΑΤΕ ΔΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΕΣΩΝ", 

ἐνῶ κηρύχτηκε ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ *.

 Ἡ περιοχὴ Κυρήνειας ἦταν στὴν περιοχὴ εὐθύνης τοῦ 251 Τ.Π.(=ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΠΕΖΙΚΟΥ) τοῦ ἀντισυνταγματάρχη ΠΑΥΛΟΥ ΚΟΥΡΟΥΠΗ ὁ ὁποῖος διέταξε διασπορὰ στὶς 7.15 καὶ ἐπίθεση μὲ τοὺς 200 ἄνδρες του κατὰ τῶν 3.500  εἰσβολέων τοῦ 50ου ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ  ΤΗΣ 38ης ΜΕΡΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ 6ου  ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΣΤΡΑΤΟΥ ΤΩΝ ΑΔΑΝΩΝ ,ἡ ὁποία ὅμως ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΗΚΕ καὶ  ἔτσι δὲν μπόρεσε νὰ ρίξει τοὺς Τούρκους πεζοναῦτες στὴ θάλασσα λόγῳ ΕΛΛΕΙΨΗΣ  ΑΡΜΑΤΩΝ & ΒΑΡΕΩΝ ΟΠΛΩΝ καὶ βεβαίως λόγῳ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ ΣΕ ΑΡΙΘΜΟ ΑΝΔΡΩΝ.

 Τὰ λιγοστὰ ρωσικὰ Τ‒34 ἦταν ἀπαρχαιωμένα

 μὲ μηχανικὰ προβλήματα 'ἐξάλλου οἱ Καταδρομεῖς ποὺ θἄπρεπε νὰ ἦταν στὴν περιοχὴ τῆς Κυρήνειας  βρίσκονταν ἀκόμα στὴ Λευκωσία ΛΟΓῼ ΤΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΕΝΤΟΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

 [ τὸ ὁποῖο, ἐκ τῶν ὑστέρων κρίνοντας, ἦταν ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΟ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ ΜΑΚΑΡΙΟΣ εἶχε ἀπαιτήσει  ἀπὸ τὴν Χούντα ΤΗΝ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΑΔΙΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ..]

  Ἡ  ΜΟΙΡΑ ΠΥΡΟΒΟΛΙΚΟΥ ποὺ κατευθυνόταν στὸ Πεντεμίλι ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΚΕ ΑΠΟ ΕΝΕΔΡΑ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΩΝ ,ἐνῶ ἡ τουρκικὴ ἀεροπορία καθιστοῦσε ΑΔΥΝΑΤΗ ὁποιαδήποτε μετακίνηση μονάδων στὸ φῶς τῆς ἡμέρας.

 Ὅμως οὔτε οἱ Τοῦρκοι κατάφεραν νὰ διευρύνουν τὸ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ πρὸς ἀνατολὰς ,μὲ κατεύθυνση τὴν Κυρήνεια, διότι τοὺς ἀναχαίτησε τὸ 251 ΤΠ τοῦ Π.ΚΟΥΡΟΥΠΗ μὲ τὴ συνδρομὴ δύο ρωσικῶν ἁρμάτων Τ‒34.

 Ἔτσι τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς Εἰσβολῆς ἡ κατάσταση παρέμενε ΣΤΑΣΙΜΗ , μὲ τοὺς  εἰσβολεῖς ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΚΤΗ καὶ τοὺς ἀμυνόμενους νὰ μὴν μποροῦν νὰ τοὺς πετάξουν ὅμως στὴ θάλασσα , κυρίως λόγῳ ἔλλειψης τεθωρακισμένων. 

ΟΛΑ ΘΑ ΚΡΙΝΟΝΤΑΝ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΝΥΧΤΑ.

Στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ ἀναφέρω ὅτι ὑπῆρχαν στρατιωτικὰ δύο ἐναλλακτικές·

ἤ θὰ ἐξολοθρεύνταν τὸ τουρκικὸ προγεφύρωμα 

—ΠΡΙΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΠΡΩΙ, ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΑΡΜΑΤΩΝ —ἤ θὰ ἐξολοθρεύονταν οἱ τουρκοκυπριακοὶ θύλακες.

ΚΑΙ ΒΕΒΑΙΩΣ ΑΠΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΠΟΨΗ ΣΩΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΩΤΗ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ,  ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑΤΟΣ ,καθόσον ἄν ἔμενε τὸ προγεφύρωμα, λίγη σημασία θὰ εἶχε ἡ ἐξολόθρευση τῶν θυλάκων, ἐνῶ ἄν ἐξολοθρευόταν τὸ προγεφύρωμα, θὰ ἐρχόταν κατόπιν ἡ σειρὰ τῶν θυλακων..

 Ὅμως ἡγεσία τοῦ ΓΕΕΦ( Γεωργίτσης)  ἀποφάσισε λανθασμένα νὰ γίνει τὸ δεύτερο, ἐνῶ στὴν Ἀθήνα εἶχε , ὅπως προεῖπα, κηρυχθεῖ ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ἤδη στὸ Πολεμικὸ Συμβούλιο ἀπὸ τὶς 8 τὸ πρωί, ΧΩΡΙΣ ΟΜΩΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡ̣ΜΕΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ .

ΚΙ ΑΝ ΤΟΤΕ ΣΤΕΛΝΟΝΤΑΝ ΤΑ ΑΕΡΟΣΚΑΦΗ 

F-4 ΘΑ ΕΙΧΑΝ ΕΞΑΫΛΩΣΕΙ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ ΕΝ ΡΙΠΗ ΟΦΘΑΛΜΟΥ, ἀλλὰ φαίνεται ΟΤΙ ΟΙ ΕΠΙΤΕΛΕΙΣ ΦΟΒΗΘΗΚΑΝ ΝΑ ΗΓΗΘΟΥΝ ΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΙ ΟΤΑΝ Ο ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΤΗΝ ΚΗΡΥΞΗ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΑΥΤΟΙ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΚΡΥΦΙΩΣ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ...

(Γεννᾶται ἐπίσης  ἡ ὑποψία ΜΗΠΩΣ ΕΠΙΤΗΔΕΣ Ο ΓΕΩΡΓΙΤΣΗΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΣΤΟΥΣ ΘΥΛΑΚΕΣ ΚΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ ΔΙΟΤΙ ΗΤΑΝ ΕΝΗΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΜΥΣΤΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΤΗΣ "ΔΙΠΛΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ" ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ...)

Κατὰ συνέπειαν,  Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΟΘΗΚΕ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ Τ/Κ ΘΥΛΑΚΩΝ: οἱ ἑλληνοκυπριακὲς δυνάμεις καὶ ἡ ΕΛΔΥΚ ἐπιτέθηκαν ΚΑΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ Τ/Κ ΘΥΛΑΚΩΝ —καθ'ὅλην τὴν διάρκεια τῆς 20ης Ἰουλίου—καὶ ἐξολόθρευσαν τοὺς  Τ/Κ θύλακες ΛΕΜΕΣΟΥ—ΛΑΡΝΑΚΑΣ—ΠΑΦΟΥ

 (στὴν Πάφο βομβαρδίστηκε ὁ Τ/Θ ἀπὸ τὸ ἁρματαγωγὸ "ΛΕΣΒΟΣ" τοῦ πλωτάρχη ΕΛΕΥΘ. ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ , ὁ ὁποῖος ἀποβίβασε ἐκεῖ τὴν παλιὰ σειρὰ τῆς ΕΛΔΥΚ ποὺ ἐπανέφερε στὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ ἔμαθε γιὰ τὴν εἰσβολὴ ἔξω πλέοντας στὰ ἀνοικτὰ τῆς Πάφου..). 

Ὅμως ὁ Τ/Κ θύλακας ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ δὲν ἐξολοθρεύτηκε ,ἐνῶ ἡ ΕΛΔΥΚ ἀπέτυχε νά ἐκκαθαρίσει τὸν κεντρικὸ θύλακα Λευκωσίας‒Ἀγύρτας λόγῳ ἔλλειψης τεθωρακισμένων καὶ λόγῳ τῆς δράσης τῆς Τουρκικῆς Ἀεροπορίας 

ΑΛΛΆ ΚΥΡΙΩΣ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΣΘΕΝΑΡΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΤΩΝ 2000 ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΟΜΜΑΝΤΟΣ ποὺ ἔπεφταν ἀπὸ τὸ πρωὶ ἐντὸς τοῦ Τ/Κ  θύλακα. 

ΤΗΝ ΚΡΙΣΙΜΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ 20 ΠΡΟΣ 21 ΙΟΥΛΙΟΥ τὸ ΓΕΕΦ διέταξε τὴν ΕΛΔΥΚ νὰ εἰσβάλει ΞΑΝΑ  καὶ νὰ ἐκκαθαρίσει τὸ θύλακα Λευκωσίας ,ἐπειδὴ τὴ νύχτα δὲν πετοῦσαν τουρκικὰ ἀεροσκάφη. 

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ  τῆς ΕΛΔΥΚ κσὶ τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΦΡΟΥΡΑΣ ἦταν Η ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΑΓΥΡΤΑΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΤΗΝ ΔΙΟΔΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΤΟΥ Τ/Κ ΘΥΛΑΚΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΟΒΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΚΥΡΗΝΕΙΑ.

 Τὴν ΕΛΔΥΚ θὰ ὑποστήριζαν τὰ ρωσικὰ τεθωρακισμένα Τ‒34.

  Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΑΠΕΤΥΧΕ · 

Η ΕΛΔΥΚ ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΗΚΕ ΣΤΟ Τ/Κ ΧΩΡΙΟ ΚΙΟΝΕΛΙ ΛΟΓΩ  ΑΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΒΛΑΒΩΝ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΑΡΜΑΤΩΝ καὶ κυρίως λόγῳ —ὅπως προανέφερα—τῆς σθεναρῆς ἀντίστασης τῶν ΤΟΥΡΚΩΝ ΚΟΜΜΑΝΤΟΣ ποὺ εἶχαν πέσει ἀπὸ τὸ πρωὶ ἐντὸς τοῦ Τ/Κ θύλακα. 

Ξημερώνοντας διατάχτηκε ἡ ἀπαγκίστρωση ἀπὸ τὸ Κιόνελι , λόγῳ ἔναρξης δράσης τῆς Τουρκικῆς Ἀεροπορίας.ΕΤΣΙ ΧΑΘΗΚΕ  καί Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ

   ΝΑ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΕΙ ΤΟ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΝΥΧΤΑ καί ὁ Τ/Κ θὐλακας Λευκωσίας‒Ἀγύρτας ἔμεινε ἀνέπαφος..

Στὴν περιοχὴ τοῦ τουρκικοῦ προγεφυρώματος στὸ Πεντεμίλι, τὰ Τάγματα ποὺ διατάχτηκαν νὰ ἐπιτεθοῦν,εἴτε διαλύθηκαν καθ'ὅδὸν , ἀπὸ τὴν Τουρκικὴ Ἀεροπορία , εἴτε, ὅταν εἶχε πέσει ἡ νύχτα , ἀποκρούστηκαν ἀπὸ τοὺς Τούρκους πεζοναῦτες..

21‒7‒1974: 

Ξημερώνοντας ἡ 21η Ἰουλίου , ἀφοῦ οἱ Τοῦρκοι εἶχαν διασώσει καὶ τὸν θὐλακα Λευκωσίας  (ὅπου ἔγιναν οἱ πιὸ αἱματηρὲς μάχες τοῦ ΑΤΤΙΛΑ -1 )

καὶ τὸ προγεφύρωμα στὸ Πεντεμίλι, 

ἄρχιζαν νὰ ἑτοιμάζουν τὸ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΥΜΑ ΕΙΣΒΟΛΗΣ ποὺ θὰ ἔκρινε τὸν ἀγῶνα , μὲ τὴν μεταφορὰ  σύγχρονων ΑΡΜΑΤΩΝ ΜΑΧΗΣ Μ‒47 καί Μ-48. .

  Ὁ ἀπόπλους θὰ ξεκινοῦσε ἀπὸ τὴν ΜΕΡΣΙΝΑ τὸ μεσημέρι τῆς 21ης Ἰουλίου καὶ θὰ ἔφτανε στὸ Πεντεμίλι τὸ πρωὶ τῆς 22ας. 

Ταυτόχρονα ἡ Τουρκικὴ Ἀεροπορία "ἔκανε πάρτυ" στοὺς κυπριακοὺς οὐρανοὺς βομβαρδίζοντας ἀνεξέλεγκτα · μάλιστα τουρκικὰ ἀεροσκάφη βομβάρδισαν ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ  ..τουρκικὰ ἀντιτορπιλικὰ  ἀνοικτὰ τῆς Πάφου ,μὲ ΔΕΚΑΔΕΣ ΝΕΚΡΟΥΣ (νομίζοντας πρόκειται γιὰ σκάφη τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου τοῦ ΧΑΝΔΡΙΝΟΥ )  καὶ τὰ ὁποῖα ἔφεραν παραπλανητκῶς, τουρκικὲς σημαῖες

(στὸ ἐν λόγῳ ἐπεισόδιο. τὰ τουρκικὰ ἀεροσκάφη βύθισαν ἐνα τουρκικὸ πολεμικό,

ἐνῶ χτυπήθηκαν καὶ καμμιὰ δεκαριὰ  τουρκικὰ ἀεροσκάφη ἀπὸ τὰ ἀντιαεροπορικὰ πυρὰ τῶν τουρκικῶν πλοίων...)

 

Στὴν Ἀθήνα τὸ ΑΕΔ ἀποφἀσισε τὴν ἀποστολὴ 2 ΥΠΟΒΡΥΧΙΩΝ ("ΓΛΑΥΚΟΣ"—"ΝΗΡΕΥΣ") γιὰ νὰ ἐμποδιστεῖ τὸ β' κῦμα τῆς ἀπόβασης καθὼς

 καὶ ἡ ἀποστολὴ τῆς 1ης ΜΟΙΡΑΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ἀπὸ τὸ ΜΑΛΕΜΕ Χανίων ὑπὸ τὸν Τχη Γ. ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ  (ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "ΝΙΚΗ") ,ἐνῶ ΔΕΝ θεωρήθηκε ἐφαρμόσιμη ἡ ἀεροπορικὴ ἐπιχείρηση ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΑΠΟΒΑΤΙΚΟΥ ΣΤΟΛΟΥ ἀπὸ τὰ ἀεροσκάφη F-4 τῆς ἑλληνικῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας .

Εἶναι γνωστὸ τὶ συνέβη μὲ τὴν ἐπιχείρηση "ΝΙΚΗ" τῶν ΝΟΡΑΤΛΑΣ ποὺ μετέφεραν τοὺς 300 περίπου  Ἕλληνες κομμάντος στὸ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ καὶ κτυπήθηκαν ἀπὸ Ἑλληνοκυπρίους πολυβολητὲς λόγῳ ΑΡΓΟΠΟΡΙΑΣ ΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΣΗΜΑΤΟΣ ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ ΤΩΝ Α/Α ΠΥΡΟΒΟΛΩΝ  ΣΤΗ ΦΡΟΥΡΑ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΗΣ ΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΣΜΗΝΑΡΧΟΥ, ΤΟΤΕ,  ΙΩΑΝΝΗ ΚΑΡΑΣΤΡΑΤΗΡΑ Δκτοῦ ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΥΠΡΟΥ 

 (τὸ σῆμα ἐστάλη μόλις 20' πρὶν τὴν προσγείωση τοῦ πρώτου Νοράτλας,μὲ τραγικὴ συνἐπεια νὰ καταρριφθεῖ ΑΠΟ ΦΙΛΙΑ ΠΥΡΑ  τὸ τρίτο ἀεροσκάφος  στὸ ὁποῖο βρῆκε τὸν θάνατο ὅλη ἡ Διμοιρία -ΠΛΗΝ ΤΟΥ ΑΘ. ΖΑΦΕΙΡΙΟΥ..).

ΧΑΡΙΣ ΣΕ ΑΥΤΗΝ  ΤΗΝ 1η ΜΟΙΡΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΝ ΥΠΟ ΤΗΝ "ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ" ΤΩΝ ΕΚΕΙ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΟΥ ΟΗΕ ,ΤΗΝ 23-7-1974, ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΗΣ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑΣ...

Γ.Παπαμελετίου

22 ‒7‒1974 :

ἐν τῷ μεταξὺ μετὰ τὴν κήρυξη Ἐπιστράτευσης στὴν Ἑλλάδα , οἱ Ἀμερικανοὶ μέσῳ τοῦ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗ ΤΑΣΚΑ καὶ ΤΟΥ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΣΙΣΚΟ ἔχουν ξεκινήσει διπλωματικὸ μαραθώνιο  προσπαθῶντας  ἀπεγνωσμένα νὰ ἀποφύγουν ἑλληνοτουρκικὸ πόλεμο ποὺ ΘΑ ΔΙΕΛΥΕ ΤΟ ΝΑΤΟ..

Ἔτσι μὲ ἀλλεπάλληλες συσκέψεις καὶ τσξίδια σὲ Ἄγκυρα καὶ Ἀθήνα, ὁ ΣΙΣΚΟ πετυχαίνει τελικὰ νὰ συμφωνήσουν ΕΛΛΑΔΑ—ΤΟΥΡΚΙΑ γιὰ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΤΗΝ 22α ΙΟΥΛΙΟΥ

( ἀπὸ τὶς 4 τὸ ἀπόγευμα ) καὶ ΕΝΑΡΞΗ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΣΥΝΟΜΙΛΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ  ΣΤΗ ΓΕΝΕΥΗ στὶς 24 Ἰουλίου (ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα συνομιλητὲς μὲ τοὺς Ἀμερικανοὺς , δηλ. ΣΙΣΚΟ καὶ ΚΙΣΣΙΝΓΚΕΡ,  δὲν ἦταν ἡ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙΣΑ κυβέρνηση ἀλλὰ οἱ ΜΠΟΝΑΝΟΣ καὶ ΑΡΑΠΑΚΗΣ , ἀρχηγὸς Ἐνόπλων Δυνάμεων καὶ Ναυτικοῦ , ἀντίστοιχα).

Γνωρίζοντας τὰ  παραπάνω συμφωνηθέντα ὁ Τοῦρκος διοικητὴς τῆς 39ης Μεραρχίας στρατηγὸς ΝΤΕΜΙΡΕΛ καὶ πὼς Ο ΧΡΟΝΟΣ ΠΙΕΖΕΙ διέταξε τὶς δυνάμεις στὸ Πεντεμίλι 

—ποὺ εἶχαν ἀπὸ τὸ πρωὶ τῆς 22ας ἐνισχυθεῖ μὲ ἅρματα Μ‒48—ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΕΙ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ , ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ, ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ,ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΝΑ ΕΝΩΘΕΙ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΟΒΑΣΗΣΜΕ ΤΟΝ ΚΕΝΤΡΙΚΟ Τ/Κ ΘΥΛΑΚΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΙ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ.

Οἱ Τοῦρκοι ἔδρασαν ἀστραπιαῖα καὶ μὲ τὴν δύναμη τῶν ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΩΝ δέλυσαν τὸ 251 ΤΠ καὶ ΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΤΗ ΚΥΡΗΝΕΙΑ 

ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΗΣ 22 ‒7‒1974 ,

 ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ , ποὺ ὅπως εἴπαμε ἦταν γιὰ τὶς 4μμ.

Τότε χάθηκε στὴ μάχη καὶ ὁ (ἔκτοτε ἀγνοούμενος) διοικητὴς τοῦ 251 ΤΠ Ανχης Π.ΚΟΥΡΟΥΠΗΣ καθὼς καὶ ὁ λοχαγὸς τῶν Καταδρομῶν ΚΑΤΟΥΝΤΑΣ (ὅσοι ἀμυνόμενοι γλύτωσαν, τὸ κατάφεραν ἐοειδὴ διέφυγαν μέσῳ τῆς σήραγγας τοῦ μεσαιωνικοῦ κάστρου τῆς Κυρήνειας ποὺ ἔβγαζε ἀνατολικὰ  τῆς πόλης πρὸς τὸν Ἁγ.Ἐπίκτητο)

 ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΑΘΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ , ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ΤΗΣ 22ας ΙΟΥΛΙΟΥ, ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ, 

ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ ΤΩΝ  ΤΡΙΩΝ  ΟΠΛΩΝ   ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΑΝ ΣΤΟΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΓΚΙΖΙΚΗ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ  ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ.

Νὰ σημειώσω ἐδῶ ὅτι παρ'ὅλη τὴν κατάπαυση τοῦ πυρὸς —βάσει τῆς ὁποίας ἔγινε καὶ ἡ ἀνάκληση τῶν δύο ὑποβρυχίων καθὼς καὶ ἡ ἐπιστροφὴ στὴ Ρόδο τοῦ ὀχηματαγωγοῦ "ΡΕΘΥΜΝΟΝ" ποὺ μετέφερε Κυπρίους ἐθελοντὲς ὑπὸ τὸν ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ— οἱ μάχες στὴν Κύπρο συνεχίστηκαν· καὶ στὴν πόλη τῆς Κυρήνειας ἀλλὰ καὶ στὸ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ τὸ ὁποῖον κράτησε ἡ 1η ΜΟΙΡΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ (23-7-1974) τοῦ ἡρωικοῦ Τχη Γ. ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ ποὺ εἶχε φτάσει τὴν προηγούμενη νύχτα  μὲ τὰ ΝΟΡΑΤΛΑΣ, ὅπως προανέφερα ΠΑΡ'ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΗΧΑΝΟΡΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΟΗΕδων ,ΟΥ ΜΗΝ ΑΛΛΑ' ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΕΤΑΖΕ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙ ΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ (ἐδῶ ἀποκαλύπτεται ὁ κρυφὸς σχεδιασμὸς ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ, ΠΕΡΑΝ ΤΗΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ, ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ,τὸν ὁποῖον σχεδιασμὸ γνώριζαν,φαίνεται, καὶ οἱ διοικητὲς τῶν δυνάμεων τοῦ ΟΗΕ—ἐξ οὗ καὶ οἱ πλάτες ποὺ ἔκαναν στοὺς Τοὐρκους ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΗΣ ΕΚΕΧΕΙΡΑΣ..).

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ "ΝΙΚΗ"

 1η Μ/Κ : Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ  ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

 ΚΑΤΑ  ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ -1

& ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΚΟΛΟΚΑΣΣΙΔΗ 

 ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ-2

Πάντως ξημερὼνοντας ἡ 23 Ἰουλίου βρῆκε τὴν Τουρκία ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΚΥΡΗΝΕΙΑΣ νὰ ἔχει πετύχει μὲ τὸν ΑΤΤΙΛΑ -1 ὅτι ἐπεδίωκε ἀπὸ δεκαετίας δηλ ΕΞΟΔΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΘΥΛΑΚΑ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ( ΕΝΩ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΑΝ ΝΑ  ΕΠΕΔΙΩΚΟΥΝ ΜΕ ΤΗΝ ΣΥΝΔΡΟΜΗ ΤΩΝ ΚΥΑΝΟΚΡΑΝΩΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ,  ΠΑΡ'ΟΛΗΝ ΤΗΝ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ, ΚΑΙ ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΤΗΣ  ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ).

Ἀπό στρατιωτικὴ ἄποψη  μποροῦμε νὰ ποῦμε ὄτι στὸν ΑΤΤΙΛΑ -1 τὸν ἀγῶνα  ΣΤΗΝ ΞΗΡΑΝ ἔκριναν τὰ ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΑ κατὰ πρῶτον καὶ ἐν συνεχείᾳ βεβαίως ἡ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ .

 ΟΜΩΣ  ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΠΙΤΕΛΕΙΣ ,ὅπως προεῖπα, ΦΟΒΟΥΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ Ο ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ  (ΟΤΑΝ ΕΙΔΕ ΟΤΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΚΥΡΗΝΕΙΑ) ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΣΙΣΚΟ ΟΤΙ ΟΙ ΗΠΑ ΔΕΝ ΘΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ  ΓΙΑ ΝΑ ΕΞΑΛΕΙΨΕΙ ΤΟ ΕΥΑΛΩΤΟ ΠΡΟΓΕΦΥΡΩΜΑ

 (επὶ 2ήμερον  οἱ Τουρκικὲς δυνάμεις παρἀπαιαν..)

Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ

(ΜΠΟΝΑΝΟΣ—ΓΑΛΑΤΣΑΝΟΣ—ΑΡΑΠΑΚΗΣ—ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ)  ΤΕΛΙΚΑ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗ ΔΕΙΛΗ ΜΗΝ ΕΧΟΥΣΑ ΤΗΝ ΒΟΥΛΗΣΗ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΕΙ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΜΙΑΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΣΥΡΡΑΞΗΣ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

—καὶ αὐτὴ εἶναι ἠ καθαρὴ ἀλήθεια.

  Καὶ βεβαίως, ἡ στρατιωτικὴ ἡγεσία δὲν δικάστηκε ποτέ·  

 ἡ αἰτία ἦταν ὅτι ΑΥΤΗ ἔφερε τὴν ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ καὶ φαίνεται πὼς ὑπῆρξε συμφωνία ΑΜΝΗΣΤΕΙΑΣ πρὸς τοῦτο. 

ΓΙ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΠΟΤΕ ΔΙΚΗ 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ 

(ὅπως ἔγινε πχ. γιὰ τὸ Πραξικόπημα τοῦ 67

 ἤ τὸ Πολυτεχνεῖο...)

ΑΤΤΙΛΑΣ-2

  Οἱ Τοῦρκοι —οἱ ὁποῖοι καθ'ὅλην τὴν περίοδο τῶν συνομιλιῶν τῆς Γενεύης ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΑΡΜΑΤΑ ΚΑΙ ΒΑΡΕΑ ΟΠΛΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ καί μιὰ δεύτερη Μεραρχία, τὴν 28η ὑπὸ τὸν Στρατηγὸ ΠΟΛΑΤ,ἐνῶ εἶχαν  ἤδη  ἐξαπλωθεῖ δυτικά  ὥς τὴν ΛΑΠΗΘΟ—κατέλαβαν  στὴ συνέχεια ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΤΗΝ ΒΟΡΕΙΑ ΚΥΠΡΟ 

ΣΤΑΜΑΤΩΝΤΑΣ ΜΟΝΟΝ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΤΡΟΟΔΟΣ

 ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΚΗ ΒΑΣΗ ΔΕΚΕΛΕΙΑΣ

ΕΝΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ  ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΑΔΡΑΝΗΣΕ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΑ..

 Ἤδη κατὰ τὴν περίοδο τῶν συνομιλιῶν τῆς Γενεύης —ὅπου οἱ Τοῦρκοι ἀπαιτοῦσαν τὸ 34% τοῦ κυπριακοῦ ἐδάφους —εἶχαν ἀποβιβαστεῖ στὴν Κύπρο 40.000 στρατοῦ καὶ 160  ἅρματα Μάχης Μ-47 & Μ-48, ἔναντι 10.000 Ἑλληνοκυπρίων καὶ  Ἑλλαδιτῶν ποὺ διὲθεταν καμμιὰ 10αριὰ ἀπαρχαιωμένα  ΚΑΙ ΜΕ ΜΗΧΑΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ρωσικὰ ἅρματα Τ‒34.

Πρώτη , ἔπεσε ΑΜΑΧΗΤΙ τὸν Δεκαπενταύγουστο ἡ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ  —ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΒΕΛΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΤΟΥ ΓΕΕΦ  ΕΥΘ. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ—

καὶ κατόπιν στὶς 16 Αὐγούστου ἡ ΜΟΡΦΟΥ .

 Ὅμως ὁ αἱματηρὸς ἀγῶνας ἐπρόκειτο νὰ δοθεῖ στὴν δυτικὴ κυρίως ΛΕΥΚΩΣΙΑ στὴν γραμμή :

ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ—

ΛΟΦΟΙ ΚΟΛΟΚΑΣΣΙΔΗ—ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΕΛΔΥΚ—ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΛΗΔΡΑ ΠΑΛΛΑΣ—ΠΥΛΗ ΠΑΦΟΥ.

 Οἱ Τοῦρκοι ἐπεδίωκαν τὴν κατάληψη τῆς παλιᾶς πόλης καὶ ἡ ἐπίθεση ἐκδηλώθηκε ὡς ἑξῆς

—πρὸς ἀνατολὰς ,στὴν περιοχὴ ΜΙΑ ΜΗΛΙΑ , ὅπου ἡ γραμμὴ ἄμυνας τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς ΔΙΑΣΠΑΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΑΡΜΑΤΑ Μ‒47 καὶ Μ‒48 (τότε χὰθηκε , ὁ ἔκτοτε ἀγνοούμενος ,Τχης ΤΑΣΟΣ ΜΑΡΚΟΥ) 

—δυτικὰ ,πρὸς τὸν ΓΕΡΟΛΑΚΚΟ ,στὴν ΕΞΕΧΟΥΣΑ τοῦ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ τὸ ὁποῖο κατελήφθη ἀπὸ τοὺς Τούρκους μετὰ ἀπὸ φονικώτατες μάχες ἐπὶ τριήμερον 

στὶς 16 ΑΥΓ τὸ μεσημέρι, μὲ τοὺς 318  ὑπερασπιστὲς τῆς ΕΛΔΥΚ, ἀφενὸς τοῦ Λόχου  Δοικήσεως  (ὑπὸ τὸν πεσόντα ἡρωικῶς, ἐκεῖ, Λοχαγὸ ΣΤΑΥΡΙΑΝΑΚΟ)  ἀφετέρου

μὲ τοὺς  δύο ἄλλους λόχους ,2ο καὶ 4ο,

ὀλους  ὑπὸ τὴν γενικὴ διοίκηση τοῦ   Ἀνχη τότε,  Π.ΣΤΑΥΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ 

νὰ  ἀντιμετωπίζουν ΜΟΝΟΙ ,αὐτοὶ οἱ 318 ,

ΧΩΡΙΣ ΒΑΡΕΑ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΑΡΜΑΤΑ,

 7000 Τούρκους στρατιῶτες  καὶ 4 ἵλες ἁρμάτων σὲ μιὰ σύγχρονη μάχη Θερμοπυλῶν..

(πάλι τὴ νίκη, στὴ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΕΛΔΥΚ, 

χάρισαν στοὺς Τούρκους τὰ ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΑ)

—καί στὸν κεντρικὸ τομέα ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

 ποὺ ὑπεράσπιζε τὸ 336 ΤΑΓΜΑ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΕΩΣ ΤΗΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ (ἀντιμακαριακῶν κατὰ πλειοψηφία) ὑπὸ τὸν ἡρωικὸ Ταγματάρχη ΔΗΜ. ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟ,

ἐνισχυμένο μὲ ἕνα λόχο  τοῦ  211 Τ.Π.

 Οἱ Ἀμμοχωστιανοὶ ΑΝΤΙΜΑΚΑΡΙΑΚΟΙ ἑνωτικοὶ τοῦ Ἀλευρομάγειρου εἶναι ποὺ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ μετὰ ἀπὸ διἠμερο σφοδρὸ καὶ ἀπέλπιδα ἀγῶνα, χωρὶς νὰ τοὺς λυγίσουν οὕτε τὰ τουρκικὰ τὰνκς οὕτε τὰ τουρκικὰ ἀεροπλὰνα διότι ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΕΔΑΦΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΕΤΡΕΠΕ ΤΗΝ ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΑΡΜΑΤΩΝ (ἀντίθετα μὲ τὸ ἐπἰπεδο ἔδαφος πχ τοῦ στρατοπέδου τῆς ΕΛΔΥΚ).

ΕΠΙΣΗΣ ΚΑΙΡΙΟ ΡΟΛΟ ΣΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΣΕΙ ΟΛΗ Η ΛΕΥΚΩΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΕΠΑΙΞΕ ΠΑΛΙ Η 1η ΜΟΙΡΑ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑΜΕΛΕΤΙΟΥ ΠΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ ΤΑ ΤΟΥΡΚΙΚΑ ΤΑΝΚΣ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΛΟΦΟΥ ΚΟΛΟΚΑΣΣΙΔΗ ΧΑΡΙΣ ΣΤΙΣ ΕΥΣΤΟΧΕΣ ΒΟΛΕΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΑΡΜΑΤΙΚΩΝ ΠΑΟ ΤΟΥ ΗΡΩΙΚΟΥ  ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΜΑΝΩΛΗ ΜΠΙΚΑΚΗ..

 Ἐμμ.Μπικάκης

Τελικὰ στὶς 16‒8‒1974 καί ὥρα 4μμ ξεκίνησε ἡ νέα κατάπαυση τοῦ πυρὸς ,ΑΝ ΚΑΙ  ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΠΙΤΕΘΗΚΑΝ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΟΥ ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΗΣ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑΣ...

Δ.ΑΛΕΥΡΟΜΑΓΕΙΡΟΣ

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

(14-16/8/1974)

Τελικὰ ἡ λήξη τοῦ ΔΕΥΤΕΡΟΥ ΑΤΤΙΛΑ  βρῆκε τὰ Τουρκικὰ Στρατεύματα νὰ κατέχουν ΟΛΗ  τὴ βόρεια Κύπρο καὶ τὸν Ἑλληνισμὸ νὰ μετρᾶ 200.000 πρόσφυγες , πάνω ἀπὸ 2000 νεκροὺς ,ἀμάχους καὶ μαχητὲς καὶ ἄλλους τόσους ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ.

ΡΙΚ : Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

ΑΤΤΙΛΑΣ -2/14-8-1974

ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ

Ἀπὸ στρατιωτικὴ ἄποψη —ἐκ τῶν ὑστέρων πάντα—ἡ τουρκικὴ ἐπιχείρηση τῶν δύο ΑΤΤΙΛΩΝ θεωρεῖται καὶ ἄσχημα σχεδιασμένη καὶ ἄσχημα ἐκτελεσθεῖσα —δύο μέρες ἔμενε ἀγκιστρωμένη ἡ ἀποβατικὴ δύναμη στὸ Πεντεμίλι, προσφέροντας θαυμάσιο στόχο—ὅμως εἶχε ἐπιτυχῆ ἔκβαση λόγῳ τῆς ΑΒΕΛΤΗΡΙΑΣ τῆς ἑλληνικῆς ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ  καθὼς & τῆς ἔλλειψης  σύγχρονων ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΝΩΝ ἐκ μέρους τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς.

 

Φάνηκε δηλ. νὰ ἰσχύει γιὰ πολλοστὴ φορὰ στὴν πολεμικὴ ἱστορία ὅτι νικᾶ ὅποιος ἔχει τὰ καλύτερα μέσα καὶ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΛΙΓΩΤΕΡΑ ΛΑΘΗ.

 Ὅμως γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες ἡ ἀλήθεια παραμένει πικρή·

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ  ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΒΟΗΘΗΣΕ.

Κι ἄν ἡ ΧΟΥΝΤΙΚΗ Ἑλλάδα ἔστειλε μόνο μιὰ Μοῖρα Καταδρομῶν ,ἡ ΔΗΜΟΚΡΑΤ̣ΙΚΗ Ἑλλάδα τοῦ Καραμανλῆ ΔΕΝ ΕΣΤΕΙΛΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ...

Καὶ γιὰ νὰ τελειώνουμε μὲ τὶς εὔκολες μεγαλοστομίες·

στὴν Μάχη τῆς Κύπρου δὲν ὑπῆρξε Προδοσία μὰ κάτι ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ: 

ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ.

————————

 ΥΓ.  Βεβαίως ,θα ήμουν άδικος ἄν δὲν προσέθετα τὸ ἑξῆς : τὸ  τότε Αμυντικό Δόγμα τῆς Ἑλλάδος  ἐπίτασσε ὁ σχεδιασμός τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων νἆναι στραμμένος πρὸς τὸν ΑΠΟ ΒΟΡΡΑΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ,μὲ συνέπεια τὸ 1974 τὰ νησιά τοῦ ΑΙΓΑΙΟΥ νὰ εἶναι σχεδὸν ΑΟΠΛΑ..

Αὐτό ἐλαβε ὑπόψιν του ὁ Καραμανλῆς καὶ δὲν θέλησε νὰ ἐμπλέξει τὴν Ελλάδα  σὲ ΑΤΥΧΗ ΠΟΛΕΜΟ μὲ τὴν Τουρκία ἐκείνη τὴν περίοδο

ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΜΕΝΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ΟΤΙ ΟΙ ΗΠΑ ΕΙΧΑΝ ΔΙΑΜΗΝΥΣΕΙ ΟΤΙ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΑΔΟΣ—ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΒΟΗΘΟΥΣΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ...

 Ἔκτοτε τὰ νησιά  κι ὁ Ἕβρος- ἐξοπλίστηκαν σὰν ἀστακοί καθιστῶντας ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ ὁποιαδήποτε ἐπιθετική ενέργεια τῆς Τουρκίας καὶ στὸ Αἰγαῖο & στὸν Ἕβρο & στὴν Κύπρο. 

21-7-1974

Η ΜΑΧΗ ΣΤΟ LEDRA PALACE

ΑΤΤΙΛΑΣ-2

Η ΠΡΟΕΛΑΣΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ

______________________________

*  Ἡ Γενικὴ Ἐπιστράτευση ὑπῆρξε ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ πράξη τῶν ΣΤΡΑΤΗΓΩΝ γιὰ νὰ πάρουν τὸν ἔλεγχο τοῦ στρατεύματος ἀπὸ τοὺς ΙΩΑΝΝΙΔΙΚΟΥΣ. 

Πράγματι στὶς Μονάδες ποὺ θὰ κατακλύζονταν ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΛΑΣΕΙΣ ΕΦΕΡΔΡΩΝ ποιὰ δύναμη ἐπιβολῆς θὰ εἶχαν οἱ Ἰωαννιδικοί ;

Ὡστόσο ,ἀπό στρατιωτικῆς ἄποψης , μιὰ ΓΕΝΙΚΗ ἐπιστράτευση ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΛΑΣΕΩΝ ,μόνον ΧΑΟΣ ἐπιφέρει, ἐπειδὴ ἡ ἐπιστράτευση  ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ γίνεται ΣΤΑΔΙΑΚΑ καὶ ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΑ ὅπως πχ τὸ 1940 ,ποὺ εἶχε ξεκινήσει ἤδη ἀπὸ τὸν Δεκαπενταύγουστο μετὰ τὸν τορπιλισμὸ τῆς " Ἕλλης" .

 Ἐξάλλου κανεὶς Στρατὸς δὲν μπορεῖ νὰ ἀντέξει γενικὴ συρροὴ ὅλων τῶν κλάσεων ἐφέδρων..

_____________

ΥΓ2 .  βέβαια σὲ μιὰν μικρὴ ἀνάρτηση δὲν χωρᾶ ἡ ἐξιστόρηση ὅλων τῶν γεγονότων στὴν Κύπρο ἐκεῖνο τὸ τρομερὸ καλοκαῖρι τοῦ 1974·

 τὰ βασικὰ σημεῖα τῶν ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ἐπιχειρήσεων ἤθελα νὰ ἐπισημάνω τῆς ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ γιὰ τὴν ἐξαγωγὴ  ἱστορικῶν συμπερασμάτων. Ποιὰ λάθη ἔγιναν, ποιὲς ἐλλείψης ἔπαιξαν ρόλο, τὶ θὰ μποροῦσε νὰ γίνει καὶ δὲν ἔγινε

 καὶ τὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ γίνει.

Ἕνα εἶναι  τὸ σίγουρο :

 ἄν εἶχε ἐνισχύσει τὴν Ἐθνικὴ Φρουρὰ 

( ΙΔΡΥΘΕΙΣΑ ΤΗΝ 1-6-1964)

 μὲ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΤΕΘΩΡΑΚΙΣΜΕΜΑ ὁ Μακάριος 

ΚΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΑ ΠΕΠΑΛΑΙΩΜΕΝΑ ΡΩΣΙΚΑ Τ-34,

θὰ ἦταν ΑΛΛΗ ἡ ἔκβαση τοῦ Ἀγῶνα

(ἤ ἄν ὑπῆρχε ἡ ΜΕΡΑΡΧΙΑ ποὺ ἔστειλε κρυφίως τὸ 1964 ὁ Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ καὶ  ποὺ ἀπέσυρε ἡ Χούντα τὸ ’67).

Ὅμως φαίνεται ὅτι ὁ Μακάριος ΑΠΕΦΥΓΕ  νὰ ἐνισχύσει τὴν Ἐθνικὴ Φρουρὰ μέ ΣΥΓΧΡΟΝΑ  ἀρματα φοβούμενος πραξικόπημα.

Ὡστόσο νὰ προσθέσω καὶ τοῦτο :

δὲν πήγαινε ἄλλο καὶ ἡ κατάσταση μὲ τοὺς ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΥΣ  Τουρκοκύπριους ἐντὸς τῶν θυλάκων ποὺ ἀποτελοῦσαν ΚΡΑΤΟΣ ΕΝ ΚΡΑΤΕΙ ἀπὸ τὸ 1963 . Τὸ Κυπριακὸ ἔπρεπε νὰ εἶχε ἤδη βρεῖ λύση ἀπὸ τὴν δεκαετία τοῦ ’60 , ἐπὶ δικαίας βάσεως ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΟ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ .

 Ἀντ’αὐτοῦ ἐπιλύθηκε τελικὰ τὸ ’74 

ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΤΟΥ ΕΤΣΕΒΙΤ 

ΧΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ ΣΕ ΝΟΤΟ ΚΑΙ ΒΟΡΡΑ ΣΕ ΜΙΑ ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ δηλαδή...

__

ΥΓ 3. . ἡ βιβλιογραφία γιὰ τὰ γεγονότα τοῦ 74

 εἶναι ἀπέραντη . Νομίζω ὅτι τὸ  πολύτομο ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ποὺ περιέχει τὸ περιβόητο ΦΑΚΕΛΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ εἶναι κατατοπιστικώτατο καὶ χρήσιμο γιὰ κάθε ἱστορικὴ ἔρενα.  ΕΠΙΣΗΣ ΣΥΣΤΗΝΩ ΩΣ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ Μ. ΔΡΟΥΣΙΩΤΗ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΑΛΛΑ’ ΚΑΙ ΤΑ ΑΓΝΩΣΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΟΥ.

ΕΠΙΣΗΣ ΘΕΩΡΩ ΑΚΡΩΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΙΩΑΝΝΙΔΗ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΠΑΠΑΧΕΛΑ "ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ"  (2021) ΜΕ ΤΑ ΑΠΟΜΑΓΝΗΤΟΦΩΝΗΜΕΝΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ 2Οης ΙΟΥΛΙΟΥ 1974.

Μ.Δρουσιώτης

___________________________________________________

ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΤΟ 1971

ΤΟ ΛΗΔΡΑ-ΠΑΛΑΣ ΤΟ 1971

Η ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΤΟ 1971

( ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΒΙΝΤΕΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ ΤΟΥ 1971

" Ο ΚΥΡ-ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΙ ΟΙ ΤΡΕΛΕΣ ΤΟΥ"

ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΞΙΑ 

ΓΙΑΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΚΑΠΟΤΕ 

ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ  ΤΟΥ '74)

__________

_____________________________________________________

ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ Ν.ΣΑΜΨΩΝ

(15-7-1974)

_____

ΤΟ ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ 

ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ

(15-7-1974)

Η ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΗ ΟΜΙΛΙΑ

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΣΤΟΝ ΟΗΕ

19 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974

___________

Δημ. Καρακώστας (ΥΠ.ΤΥΠΟΥ):

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ 

ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΟΥ

________

Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

("Φάκελοι"-ΠΑΠΑΧΕΛΑΣ)

_____

ΑΔΑΝΑ :  ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΟΙ & ΕΛΛΑΔΙΤΕΣ

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ

(Κάποιοι ἀπὸ αύτοὺς δὲν γύρισαν ποτέ...)

ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ

—————

Χούντα & Κυπριακό

(1967-1974)

Ὁ φάκελλος τῆς προδοσίας

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΙΩΑΝΝΙΔΗ

Ν.Σαμψών :

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ-ΜΑΚΑΡΙΟΥ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ

ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ

Διαμαντῆς Κούτουλας / Diamantis Koutoulas

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

       https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2020/09/74.html