Η δυναστεία του Γεωργίου Α’ τίμησε την Ελλάδα.

 Ανδρεας  Μεγγος.


Από την αυγή της υπάρξεως του το έθνος βασιλεύεται. Το αρχαιοελληνικό κάλλος αντανακλάται στα μάρμαρα των παλατιών που οικοδομήθηκαν από Έλληνες βασιλείς. Ακόμα και η μούσα συνέτρεξε τον Όμηρο όχι για να διηγηθεί βίους θνητών, αλλά για να υψώσει στην αιωνιότητα βασιλικά κατορθώματα με θεϊκή επίβλεψη. Αλλά και αργότερα, όταν το έθνος ντύθηκε τη Ρωμιοσύνη για να πορευτεί στους αιώνες, ήταν η βασιλική πορφύρα που σκέπασε τους ανδρείους και τύλιξε την ίδια την ιστορία. Πίστη στο Θεό και στον ηγεμόνα ζήτησε ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος πριν την τελευταία ιππηλασία στην Πόλη. Και στη μνήμη αυτού του βασιλιά έγειρε η ελπίδα του σκλαβωμένου έθνους στους τέσσερις αιώνες οδύνης.
Η νέα Ελλάς αναγεννήθηκε κάτω από βασιλικό θυρεό. Η πρόνοια του Όθωνα οργάνωσε σε σύγχρονες βάσεις την ταλαίπωρη πατρίδα. Η δυναστεία του Γεωργίου Α’ τίμησε την Ελλάδα, την υπερδιπλασίασε και έδωσε όλη της την ψυχή. Για δεκαετίες ολόκληρες τα βασιλικά ανάκτορα ήταν η πύλη της Ελλάδος για τον δυτικό, τον πολιτισμένο κόσμο. Όμως η χώρα χρεοκόπησε από τα τέκνα των γνωστών πολιτικών οικογενειών, όχι από τα τέκνα Ελλήνων βασιλέων και πριγκίπων.
Λησμονούμε ότι οι περισσότερες από τις δεκαετίες του νέου ελληνικού κράτους φέρουν τη σφραγίδα των βασιλέων. Τα χρόνια της προεδρευομένης δημοκρατίας είναι κατά πολύ λιγότερα από τα έτη της βασιλευομένης και τα δεινά επακόλουθα της προεδρευομένης πάρα πολλά. Η μνήμη του έθνους έχει πρώτα κορώνα και μετά γράμματα.