Ἑλληνική Ἱστορία
Τα νέα του ειδυλλίου του Διαδόχου με την αδελφή του Αυτοκράτορος της Γερμανίας Σοφία, έγιναν δεκτά στας Αθήνας με μεγάλον ενθουσιασμό. Η δε ανακοίνωση της επισκέψεως του Γουλιέλμου το 1889 επί τη τελέση των γάμων σκόρπισε ευφορία στον παρεπιδημούντα πληθυσμό. Ο οποίος μετ' επευφημιών και βαΐων εσυνόδευσε την υψηλή νύφη από τον Πειραία.
«Καθ' ὄλην τήν διάβασίν της μία γνώμη ἠκούετο, καί ἡ γνώμη αὐτή ἦτο ἀληθής θαυμασμός διά τήν ἀγγελικήν μορφήν τῆς ἠγεμονικῆς νεάνιδος ἤτις πέπρωται, σύν Θεῷ, ν' ἀνέλθῃ μίαν ἠμέραν ἐπί τοῦ βασιλικοῦ θρόνου τῆς Ἑλλάδος. Ὁ λαός ὅλος, οἱ ἄνδρες αἱ γυναῖκες, τά μικρά παιδιά δέν εἶχον χθές ἄλλο θέμα ὁμιλίας ἤ τόν ἔπαινον τῆς γλυκείας μορφῆς τῆς χαριεστάτης νύμφης μας, ἡ ὁποία ἐβαπτίσθη ὑπο τοῦ λαοῦ, μετά τῆς ἰδιαζούσης οἰκειότητος: Ἡ Σοφία μας.»
Παρότι ήταν γνωστές οι σχέσεις της Γερμανικής Αυτοκρατορίας με την Πύλη, πολλοί δε δίστασαν να υποθέσουν ότι η Ελλάς εκέρδισε έναν σύμμαχο. Και ωνειρεύοντο τας τύχας της Ελλάδος προσδεδεμένας εις το άρμα της Τευτονικής δυνάμεως. Έναν σύμμαχο που ίσως συνέδραμε στο όραμα της απελευθέρωσης των σκλαβωμένων Ελλήνων, τη Μεγάλη Ιδέα και ίσως, και αυτό το Βυζάντιο.
«Καί μόνον ἡ ἀθάνατος μεγαλειώτης τῶν παλαιῶν ἠμών κειμηλίων, ὑπέρ ὦν τοιοῦτον τρέφει ἔρωτα, εἶνε ἀδύνατον νά μή τόν ἐνθουσιάσῃ καί τῷ ἐμπνεύσῃ ἀγάπην εἰλικρινῆ ὑπέρ τοῦ ἔθνους τούτου, ἐφ' οὖ μίαν ἡμέραν θέλει βασιλεύσει ἡ τόσο ὑπ' αὐτοῦ ἀγαπωμένη ἀδελφή. Ὁ ἑλληνικός λαός ἔχει πεποίθησιν εἰς τοῦτο· ἔχει πἐποίθησιν ὄτι παρ' εὐγενεῖ καρδία, οἴα ἡ τοῦ νεαροῦ ἄνακτος, ἀδύνατον νά μή ὑπερνικήσῃ μία ὑψηλή καί εὐγενής ἰδέα τῶν σκοτίων ὑπολογισμῶν τῆς ψυχρᾶς πολιτικῆς. Καί τῇ ἐλπίδι ταύτῃ μετ' ἐνθουσιασμοῦ τῷ προσφωνεῖ: Ὡς εὖ παρὲστης, Καῖσαρ!»
Με αυτές τις ελπίδες διεπνέετο επί τριακονταετίας ο αναγιγνώσκων πληθυσμός. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο Βασιλεύς δε δίστασε να κινηθεί κατά του Σαγγαρίου το 1921, μετά το συμβούλιο της Κιουτάχειας και τις υποδείξεις των παρευρισκομένων για «τσάϊ στήν Ἄγκυρα», «Κόκκινες Μηλιές» καί τα τοιαύτα. Άλλωστε η Ελλάς ήταν νικηφόρος των Βαλκανικών και του Α' ΠΠ. Ούτε όταν η απόπειρα αυτή απέτυχε, απέτρεψε να παραμείνει ο Ελληνικός Στρατός εν ακινησία εν μέσω της Ανατολίας για ένα χρόνο. Κανείς δεν λάμβανε το πολιτικό κόστος μίας υποχωρήσεως στην εκχωρημένη Σμύρνη. Παρότι ήταν άποψη του Ι. Μεταξά, του Βενιζέλου και ακόμα του Χ''ανέστη· που κατά την μαρτυρία του δήλωσε, «εἶχε τό προσόν τό μέγα νά μυρίζῃ Ἑλλάδα, διότι ἦσαν Ἔλληνες καί ὄχι ὄπως εἰς τό Ἀφιόν Καραχισάρ, ὄπου ὑπῆρχεν ἔ ν α ς Ἕλλην ὀνόματι Κωνσταντινίδης.»
https://ellinikihistoria.com/2019/03/27/ἡ-σοφία-μας/
Εφημερίς «Ακρόπολις», 14 Σεπτεμβρίου 1889
