Το στέμμα, το σκήπτρο και το ξίφος

 
Τα βασιλικά εμβλήματα του Βασιλέως της Ελλάδος Όθωνος, το στέμμα, το σκήπτρο και το ξίφος, εντοπίστηκαν, στο Τατόι, κατά τη διάρκεια των εργασιών τεκμηρίωσης των πολιτιστικών αγαθών και κινητών αντικειμένων από στελέχη των αρμοδίων υπηρεσιών του Υπουργείου Πολιτισμού.

Τα βασιλικά εμβλήματα, για τα οποία έχει γίνει πολύς λόγος και έχουν διατυπωθεί πολλές εικασίες -συχνά ευφάνταστες- βρέθηκαν, σε πολύ καλή κατάσταση, καλά φυλαγμένα και προσεκτικά συσκευασμένα.

Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη μόλις ενημερώθηκε για το εύρημα, δήλωσε τα εξής:

«Θέλω να ευχαριστήσω τις αρμόδιες υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού για την εξαιρετικά εργώδη, συστηματική επιστημονική δουλειά, που κάνουν τα τελευταία χρόνια στο Τατόι. Η εύρεση των βασιλικών εμβλημάτων του Οθωνος, βασιλιά της Ελλάδος, ήταν απρόσμενη. Η σημασία τους είναι εξαιρετική για το Ελληνικό Κράτος, ανεξάρτητα της πολιτειακής μεταβολής που έχει συντελεστεί. Αποτελούν τα πρώτα επίσημα διακριτικά του νέου Ελληνικού Κράτους και προσφέρουν απτά ίχνη της συνέχειάς του στο χρόνο. Είναι προφανές ότι τα βασιλικά εμβλήματα ανήκουν στον Ελληνικό Λαό και το Εθνος (Δωρεα και αυτα του Βαυαρου Βασιλεα Λουδοβικου Α΄). Μόλις ολοκληρωθεί η συντήρησή τους, τα αντικείμενα, μετά από σχετική συνεννόηση με τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Βουλής, θα παραδοθούν στη Βουλή των Ελλήνων –Ανάκτορο του Όθωνος- προκειμένου να εκτίθενται μονίμως στην Αίθουσα των Τροπαίων «Ελευθέριος Βενιζέλος» (Αφου η Βουλη ειναι το ανακτορο του Οθωνος επρεπε η αιθουσα τροπαιων να ονομαζεται ''Βασιλευς Οθων",επρεπε εξω απο αυτην να υπαρχει αγαλμα του .Ο Οθων ειναι σιγουρα πολυ καλλιτερος απο τον Βενιζελο και πιο χρησιμος στην Ελλαδα).

Ο Όθων, πρίγκιπας της Βαυαρίας, του οίκου των Βίττελσμπαχ, βασίλευσε στην Ελλάδα με τον τίτλο Βασιλεύς της Ελλάδος, από το 1832 έως το 1862. Το στέμμα και το σκήπτρο, κατασκευάστηκαν από το περίφημο παρισινό οίκο χρυσοχοϊας Fossin et Fils, ενώ για το ξίφος συνεργάστηκαν οι Fossin με τον ξιφοποιό Jules (;) Manceaux, του ομώνυμου οίκου οπλοποιών.

Η κατασκευή τους έγινε μετά από παραγγελία του Λουδοβίκου της Βαυαρίας, πατέρα του Όθωνα, το 1835, για να αποδοθούν στο νεαρό βασιλιά κατά στη στέψη του, η οποία θα γινόταν, την ίδια χρονιά, με την ενηλικίωσή του. Ωστόσο, το πλοίο που τα μετέφερε δεν έφτασε εγκαίρως στην Ελλάδα και η στέψη έγινε χωρίς αυτά. Ο Όθωνας αποχωρώντας, το 1862, από την Ελλάδα πήρε μαζί του τα εμβλήματα του θρόνου, καθώς ποτέ δεν αποδέχθηκε την έξωσή του ούτε και παραιτήθηκε από το θρόνο. Έτσι, τα πρώτα εμβλήματα του ελληνικού κράτους βρίσκονταν από το 1862 στην κατοχή του βασιλικού οίκου της Βαυαρίας.

Τα αντικείμενα, φτιαγμένα από χρυσό και κράματα μετάλλων, χαρακτηρίζονται από την υψηλή τέχνη των κατασκευαστών τους. Είναι μάλλον απλά, δεν φέρουν πολύτιμους λίθους (πλην του lapis lazuli στη λαβή του ξίφους), αλλά οι συμβολισμοί των διακοσμητικών τους στοιχείων είναι σημαντικοί. Αποτελούν την αφετηρία για την παράδοση διαμόρφωσης των κρατικών συμβόλων που θα ακολουθήσουν τους επόμενους δύο αιώνες, παρά την αλλαγή στη δυναστεία και στο πολίτευμα.

Η τελευταία φορά, που είχαν παρουσιαστεί τα τρία εμβλήματα μαζί ήταν τον Δεκέμβριο 1959, στην τελετή παράδοσής τους από τον Οίκο των Βίτελσμπαχ στον  Βασιλιά των Ελλήνων Παύλο Α΄. Μετά από διπλωματικές διαπραγματεύσεις, ο αρχηγός του Οίκου των Βίττελσμπαχ, Αλβέρτος, προσέφερε τα εμβλήματα του θρόνου ξανά στην Ελλάδα. Η τελετή της παράδοσής τους έγινε στο Ανάκτορο της Αθήνας (νυν Προεδρικό Μέγαρο), τον Δεκέμβριο του 1959, παρουσία του Πρωθυπουργού  και μελών του υπουργικού συμβουλίου. Η ημερομηνία επιλέχθηκε για να συμπέσει με την επέτειο της άφιξης του Όθωνα στην Αθήνα, το 1834, και την ανακήρυξη της πόλης ως πρωτεύουσας του νέου ελληνικού βασιλείου. Ο γιος του Αλβέρτου πριγκιπας Μαξιμιλιανός-Εμμανουήλ παρέδωσε στο βασιλικό ζεύγος τα πρώτα εμβλήματα του ελληνικού θρόνου, σε μια συμβολική ημέρα για το κράτος και την πρωτεύουσά του.

Το στέμμα, είχε χρησιμοποιηθεί στην κηδεία του βασιλέως Παύλου, τον Μάρτιο 1964, και στην κηδεία της βασίλισσας Φρειδερίκης, τον Φεβρουάριο 1981.

Αν και η κατάσταση διατήρησής τους είναι πολύ καλή, η Διεύθυνση Συντήρησης Αρχαίων και Νεώτερων Μνημείων του ΥΠΠΟ έχει ήδη επιληφθεί, δεδομένου του μακρού χρόνου αποθήκευσής τους. Οι διαθέσιμες αναφορές -ανάμεσά τους και μια επιστημονική δημοσίευση- επιτρέπουν την ασφαλή ταύτισή τους. οπωσδήποτε απαιτείται περαιτέρω έρευνα και μελέτη, έργο που ήδη έχουν αναλάβει τα στελέχη της Διεύθυνσης Νεώτερης Πολιτιστικής Κληρονομιάς του ΥΠΠΟ.

To Στέμμα του ΟΘωνα

Υλικό: Χρυσός και επιχρυσωμένο μέταλλο, σμάλτο, βελούδο. Διαστάσεις: Ύψος 25 εκ., Μέγ. Διάμετρος 29 εκ.

Επιγραφή: Fossin et fils Joailliers du Roi à Paris.

Το στέμμα φέρει στεφάνι διακοσμημένο με φυτική ταινία που παραπέμπει σε δάφνινο στεφάνι. Στο σημείο αυτό υπάρχει επίθετη επιγραφή με την υπογραφή του καλλιτέχνη. Από εκεί ξεκινάνε οκτώ τόξα, διακοσμημένα με αρχαιοπρεπή φύλλα άκανθας και λεοντοκεφαλές, από τα οποία φύονται αντίστοιχα οκτώ τοξωτά στελέχη σε σχήμα κλαδιών φοίνικα. Η όλη σύνθεση ενώνεται στο κέντρο όπου σχηματίζεται η επίστεψη του στέμματος με την υδρόγειο σφαίρα, κάτω από τον σταυρό. Στο εσωτερικό διατηρείται το πορφυρό βελούδο, αλλά παρουσιάζει εκτεταμένες φθορές.

Το Σκήπτρο με το μονόγραμμα του Οθωνα

Υλικό: Χρυσός και επιχρυσωμένο μέταλλο, σμάλτο

Διαστάσεις: Ύψος 78 εκ., Μέγ. Πάχος 7,4 εκ.

Επιγραφή: Fossin et fils Joailliers du Roi à Paris.

Σκήπτρο αποτελούμενο από τρία επιμήκη στελέχη που ενώνονται με κομβία διακοσμημένα. Στην επίστεψη φέρει στέμμα ολόγλυφο που στο εσωτερικό έχει διακόσμηση με σμάλτο. Στο ανώτερο κυβικό κομβίο σύνδεσης εναλλάσσεται διακόσμηση, με το μονόγραμμα του Όθωνα και σμάλτο με λευκό σταυρό. Στην ένωση των κεραιών διακρίνονται τα χρώματα της βαυαρικής σημαίας. Ακολουθεί στέλεχος, χωρίς διακόσμηση και κομβίο με αντίστοιχη διακόσμηση, όπου αντί για το μονόγραμμα του Όθωνα απεικονίζονται ολόσωμοι αντωποί λέοντες. Το κεντρικό στέλεχος είναι ολόκληρο διακοσμημένο με φυτική διακόσμηση άκανθας. Το κατώτερο στέλεχος απολήγει σε σφαίρα με φυτική διακόσμηση. Σε αυτό το σημείο είναι εγχάρακτη η επιγραφή του κατασκευαστή.

To Ξίφος του Οθωνα με το εθνόσημο

Υλικό: Χρυσός και επιχρυσωμένο μέταλλο, σμάλτο, lapis lazuli

Διαστάσεις: Ύψος 92 εκ., Πλάτος 12,7 εκ.

Επιγραφή: Manceaux Fabricant d’armes et Fossin et Fils Joailliers du Roi à Paris.

Το ξίφος φέρει περίτεχνα διακοσμημένη λαβή και θήκη, όπου κυριαρχούν τα φυτικά και ζωικά μοτίβα. Η λαβή σχηματίζεται από λαζουλίτη λίθο και απολήγει σε κομβίο, όπου απεικονίζονται ανάγλυφα δύο γυναικείες μορφές. Η διακόσμηση συνεχίζεται και στον σταυρό που σχηματίζουν τα οριζόντια στελέχη του δακτυλοφύλακα. Η θήκη φέρει στο άνω άκρο ανάγλυφο το μονόγραμμα του Όθωνα και ακολουθεί το εθνόσημο της Ελλάδας, σε σμάλτο. Στην πίσω όψη διαμορφώνεται διάχωρο με την επιγραφή του κατασκευαστή. Οι οπές για την ανάρτηση του ξίφους σχηματίζονται από ελισσόμενα φίδια. Η όλη σύνθεση περικλείεται από λεπτή ζώνη με λεοντοκεφαλές. Κοντά στη βάση της θήκης διακρίνεται παράσταση με γυναικεία μορφή, μάλλον Νίκη, που περιβάλλεται από μετάλλιο σε σχήμα φοίνικα, ενώ στο βάθος διακρίνονται πολεμικά τρόπαια. Στη χαμηλότερη διακοσμητική ζώνη και των δύο όψεων, επίθετη διακόσμηση με δελφίνια που ελίσσονται γύρω από τρίαινα.

https://epirusonline.gr/eidiseis/ellada/tatoi-vrethikan-ta-vasilika-emvlimata-toy-othona/

Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΤΗΝ ΚΑΒΑΛΑ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ

 28/8/1916 

Η τριανδρία τού πραξικοπήματος Εθνικής Άμυνας, διατάζει το τμήμα τού Στρατού τής Καβαλάς να αποχωρήσει από την πόλη με προορισμό την Θεσσαλονίκη, αφήνοντάς την ανυπεράσπιστη. 

Ελάχιστες ημέρες μετά (30 Αυγούστου), οι βούλγαροι εισβάλλουν και καταλαμβάνουν εκ νέου την Καβάλα, ρίχνοντάς την γιά 2η φορά στην χειρότερη σκλαβιά. [Αυτή η δεύτερη κατάληψη τής Καβάλας από τούς βούλγαρους, γιά δύο ολόκληρα χρόνια, είναι άγνωστη γιά το ευρύ κοινό και πολύ περισσότερο η αιτία τής καταλήψεως.] Αφου προηγουμενως   η τριανδρια αναγκασε το Δ' ΣΣ να μεταβει στο Γκαιρλιτς της Γερμανιας!! 

29η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1949. ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΜΝΗΜΗΣ Η΄ ΜΙΣΟΥΣ;

Πατιαλιάκας Κωνσταντίνος

10 ώρ.
Συμπληρώνονται 29 Αυγούστου 2023 74 χρόνια από την κατάληψη του ορεινού όγκου ΓΡΑΜΜΟΣ, όπου σημειώθηκε η τελευταία φάση της νίκης των Ενόπλων Δυνάμεων της Ελλάδας κατά των ξενοκίνητων δυνάμεων του λεγόμενου <<Δημοκρατικού Στρατού>>, τον οποίο ο Γέρος της Δημοκρατίας, ο αείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, σε ομιλία του στην Πάτρα τη 14η Αυγούστου 1949 είχε χαρακτηρίσει ως συρφετό προδοτών.
Εκεί έληξε ο αιματηρός συμμοριτοπόλεμος, με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, αλλά και αμάχους ανεξάρτητα από φύλο και ηλικία, με ανυπολόγιστες υλικές ζημίες, τον οποίο τα στελέχη του ΚΚΕ, υπό την ηγεσία του Ν. Ζαχαριάδη, με φανατισμό, με χωρίς όρια πίστη σε δογματικές αντιλήψεις, με τυφλή υπακοή και προσήλωση σε παράνομες αρχές και επιδιώξεις, με τη μη αναγνώριση και αποδοχή δημοκρατικών μεθόδων και πράξεων, είχε αρχίσει από τη 30η Μαρτίου 1946 από το Λιτόχωρο Πιερίας, με την επίθεση κομουνιστών ανταρτών κατά φρουράς εκλογικών τμημάτων, αποτελούμενης από άνδρες του στρατού μας και της Ελληνικής Χωροφυλακής.
Είχαν ελπίσει οι σχεδιάσαντες με εγκληματικό και αντιδημοκρατικό τρόπο την κατά της χώρας ένοπλη ανταρσία, ότι θα εγκαθιστούσαν τον παράδεισο του υπαρκτού σοσιαλισμού και την λαοκρατία, πλην όμως θα οδηγούσαν τον Ελληνικό λαό, κατά τον χαρακτηρισμό του αείμνηστου τότε Πρωθυπουργού Θεμιστοκλή Σοφούλη, φιλελευθέρων και δημοκρατικών αντιλήψεων, στην <<Κοινωνία των κατέργων>>.
Ευτυχώς ηττήθηκαν, όπως γράφει στο πολυσυζητηθέν βιβλίο του <<Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι>> ο αριστερός Τάκης Λαζαρίδης, που πραγματικά συνετάραξε τους αριστερούς με την αυτοκριτική του, ενώ στο νέο του βιβλίο <<Αναγκαστική Προσγείωση>> αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ταραχώδους εκείνης εποχής, γεγονός που ενοχλεί τους οπαδούς του ΚΚΕ. Σε ανάλογη όμως αυτοκριτική προέβησαν και άλλα ιστορικά, δυστυχώς ελάχιστα, στελέχη του ΚΚΕ, όπως ο Γρηγόριος Φαράκος και ο Λεωνίδας Κύρκος, βουλευτές για πολλά χρόνια. Μάλιστα ο τελευταίος αναλογίζονταν τι θα συνέβαινε εάν είχε επικρατήσει το ΚΚΕ. Θα είχαμε ανεκδιήγητους κομουνιστές ως Πρωθυπουργό και Υπουργούς.
Τα τελευταία χρόνια στις εκδηλώσεις μνήμης, φόρου τιμής και ευγνωμοσύνης προς τους αγωνισθέντες και θυσιασθέντες στα πεδία των μαχών άνδρες των ενδόξων Ενόπλων Δυνάμεών μας, οι οποίοι αυθόρμητα και συνειδητά προσέτρεξαν στο κάλεσμα της τότε πολυκομματικής Κυβέρνησης, κατά τη διάρκεια του <<Εμφυλίου Πολέμου>>, του Συμμοριτοπολέμου, η απουσία της επίσημης πολιτείας είναι χαρακτηριστική. Η δικαιολογία ότι πρόκειται για εκδηλώσεις μίσους και αναμόχλευσης των παθών και η άποψη ότι κάποια γεγονότα του παρελθόντος οφείλουμε όλοι μας να τα διαγράψουμε, γιατί δεν έχουν να κάνουν με το παρόν και το μέλλον, στερούνται κάθε λογικής και δεν εξυπηρετούν το σκοπό της διδαχής από την ιστορία, είτε πρόκειται για σπουδαία γεγονότα, είτε για τραγικά σφάλματα. Οι ιστορικές μνήμες του Ελληνικού Λαού δεν μπορούν να σβήσουν με διαγραφή επετείων στο βωμό της εξυπηρέτησης οποιασδήποτε μορφής σκοπιμοτήτων. Γιατί κατά το Νομπελίστα Γεώργιο Σεφέρη, <<σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνουμε κι ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον>>.
Πρέπει να μάθουμε να μην σιωπούμε για το παρελθόν, αλλά να το κοιτάζουμε κατάματα και αποβάλλοντας σκοπιμότητες, φίμωτρα και υποκρισίες να ασκούμε αντικειμενική κριτική. Μόνο έτσι θα περιορίσουμε ή και θα εξαλείψουμε τα σφάλματά μας, που τόσο πολύ έχουν κοστίσει στο Έθνος.
Το σεμνό και θρησκευτικό μνημόσυνο, που τελεί κάθε χρόνο η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού στο Γράμμο και στο Βίτσι, διαπνέεται από πνεύμα προβληματισμού, κριτικής, καταλαγής και ομοψυχίας, υπέρ αναπαύσεως των ψυχών χιλιάδων νεκρών, άξιων τέκνων της Μάνας Ελλάδας, οι οποίοι προσέφεραν την ίδια τη ζωή τους στην εκπλήρωση του καθήκοντος προς την Πατρίδα, για μια ελεύθερη Ελλάδα, ευνομούμενη και δημοκρατική. Την ίδια μάλιστα περίοδο, που το ΚΚΕ, αντί της οποιασδήποτε αυτοκριτικής και μεταμέλειάς του, κατασκευάζει μνημεία και μουσεία και προβαίνει σε εκδηλώσεις σε διάφορες περιοχές της χώρας μας για τους <<ηρωικούς>> αγώνες του λεγόμενου <<Δημοκρατικού Στρατού>>.
Οι θυσιασθέντες για τα ιδεώδη της ελευθερίας και της δημοκρατίας στο Βίτσι, στο Γράμμο και σ΄άλλα βουνά της Πατρίδας μας, μαχητές των Ενόπλων Δυνάμεων μας, γενναίοι Αξιωματικοί και Οπλίτες του Στρατού μας, αεροπόροι και ναυτικοί, ετάφησαν χωρίς να τους κλάψουν οι χαροκαμένοι γονείς, η σύζυγος, τα αδέλφια και τα παιδιά των. Έμειναν εκεί, με τον ουρανό να τους κλαίει με στάλες βροχής αντί για δάκρυα και τους μανιασμένους βοριάδες να τους θρηνούν με το σφύριγμά τους. Έμειναν εκεί για πάντα και περιμένουν από εμάς να αναγνωρίζουμε τη θυσία και την προσφορά τους και να μην τους λησμονούμε, γιατί κατά τον μεγάλο ποιητή μας Κωστή Παλαμά, <<χρωστάμε σ΄όσους ήρθαν, πέρασαν, θα΄ρθούνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι, οι νεκροί>>.
Γενναίοι ήρωές μας σας ευχαριστούμε και σας ευγνωμονούμε!!!!
ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΑΣ!!!!
ΣΧΟΛΙΑ.
1. Στην Πατρίδα μας συμβαίνουν τα πιο παράξενα γεγονότα του κόσμου. Είναι επικρατούσα αρχή στον πλανήτη μας την ιστορία να γράφουν οι νικητές και όχι οι ηττημένοι. Στην Ελλάδα την ιστορία έχουν γράψει οι ηττημένοι. Και ό,τι έχουν γράψει οι νικητές το αμφισβητούν, το παραχαράσσουν ή ακόμα και το διαγράφουν.
2. Επιτρέπεται ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να πραγματοποιούν διάφορες εκδηλώσεις στο Γράμμο, στις Πρέσπες, στη Μακρόνησο και αλλού, για τους <<ηρωικούς>> αγώνες του <<Δημοκρατικού Στρατού>>, να κατασκευάζουν μνημεία, μουσεία, να στήνουν προτομές και ανδριάντες, χωρίς να θεωρούνται αυτές ενέργειες μίσους και αναμόχλευσης παθών; Αλήθεια δεν αποτελούν αναμόχλευση παθών οι διοργανώσεις των εκδηλώσεων αυτών από το ΚΚΕ; Απεναντίας ανάλογες εκδηλώσεις στη μνήμη των ανδρών του Ελληνικού Στρατού μας να θεωρούνται και να στιγματίζονται ως εορτές μίσους και αναμόχλευσης των παθών του Λαού μας; Μα είναι αυτή λογική; Όχι ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ σε αμετανόητους και προκλητικούς παραχαράκτες της ιστορικής αλήθειας, εκτός και εάν ειλικρινά με δηλώσεις και πράξεις την ζητήσουν, κάτι όμως που δεν φαίνεται να γίνεται!!! Όχι στη ΛΗΘΗ των εγκλημάτων του ΚΚΕ.
Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.

Η ΤΕΛΕΣΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΕ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΑ ΟΘΩΝΟΣ

 

19 Αυγ 1858.—Μὲ Βασιλικὸ Διάταγμα, καὶ μετὰ ἀπό πρόταση τοῦ ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Ἀλ. Ραγκαβῆ, τροποποιήθηκε ἡ ἀρχική ἰδέα τῆς αὐτόνομης διεξαγωγῆς τῶν ἀγώνων καὶ οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες θὰ διεξάγονταν πλέον παράλληλα μὲ ἐμπορική ἔκθεση. Ὁ Βορειοηπειρώτης ἀγωνιστὴς τοῦ 1821 καὶ ἐθνικός μας εὐεργέτης, Εὐάγγελος Ζάππας, συνέλαβε πρῶτος τὴν ἰδέα ἀναβιώσεως τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων καὶ μὲ ἐπιστολή του πρὸς τὸν βασιλιᾶ Ὄθωνα δήλωσε τὴν πρόθεσή του νὰ ἐπωμισθῇ ὅλες τὶς ἀπαιτούμενες δαπάνες. Ἡ ὀργάνωση τῶν Ἀγώνων ἀνατέθηκε στὴν Ἐπιτροπή Ὀλυμπίων. Ἡ ἔναρξη τῶν Α΄ Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων ἔγινε τὴν 18η Ὀκτωβρίου 1859. Λόγῳ τῆς ἐξώσεως τοῦ Ὄθωνα καὶ τοῦ θανάτου τοῦ Ευάγγελου Ζάππα, τὸ 1865, οἱ Β΄ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες διεξήχθησαν τὸ 1870 στὸ πρόχειρα ἀνακαινισμένο Παναθηναϊκὸ Στάδιο παρουσίᾳ 30.000 θεατῶν. Οἱ Ἀγῶνες ἦταν διεθνεῖς καὶ γιὰ πρώτη φορὰ δόθηκε ἐκεῖ ὁ ὅρκος τῶν ἀθλητῶν καὶ ἀκούστηκε ὁ Ὀλυμπιακός ὕμνος. Στὴν ταραχώδη καὶ δύσκολη ἐκείνη ἐποχή, καὶ παρὰ τὶς ἀντιξοότητες, κατέστη τελικὰ ἐφικτὴ ἡ διοργάνωση τῶν Γ΄ Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τὸ 1875 καὶ τῶν Δ΄ Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων τὸ 1888, μὲ ἐμψυχωτὴ τὸν Ἰωάννη Φωκιανό.

https://ellinoistorin.gr/?p=42940

ΜΕ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΤΟΥ ΟΘΩΝΟΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥΡΚΙΚΩΝ ΝΟΜΙΣΜΑΤΩΝ.

 

17 Αυγ 1833. Με Βασιλικό Διάταγμα, απαγορεύεται πλέον η κυκλοφορία τουρκικών νομισμάτων. Στις 8 Φεβρουαρίου (20 με το ν. ημ.) με Διάταγμα τής αντιβασιλείας (ανα)γεννιέται η δραχμή. Είχε προηγηθεί ο Φοίνικας τού Καποδίστρια. Επισήμως εισάγεται το ισχύον διεθνώς διμεταλλικό νομισματικό σύστημα. Στην πράξη όμως λειτουργεί ο μονομεταλλισμός τού αργύρου. Οι πρώτες δραχμές (χρυσές, αργυρές και χάλκινες) εκτυπώθηκαν στο νομισματοκοπείο τού (Βαυαρικού) Μονάχου. Με μεταγενέστερο διάταγμα, τον Αύγουστο απαγορεύτηκε ρητώς η αποδοχή τουρκικών νομισμάτων από τα δημόσια ταμεία, με πρόστιμα γιά όσους επιχειρήσουν εισαγωγή και ανταλλαγή.

https://ellinoistorin.gr/?p=28008#more-28008

ΟΡΙΣΤΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΔΙΑ ΧΕΙΡΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ.

Πατιαλιάκας Κωνσταντίνος

9 ώρ. ·

17 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1916. ΓΕΝΕΘΛΙΟΣ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΔΙΧΑΣΜΟΥ.

Με δεδομένη την επικρατούσα σύγκρουση του Βασιλέως Κωνσταντίνου Α΄ και του Ελευθερίου Βενιζέλου και με τον κίνδυνο απωλείας της Μακεδονίας αποφασίσθηκε από την <<Επιτροπή Εθνικής Αμύνης>> η εκδήλωση στις 17 Αυγούστου 1916 του <<Κινήματος Εθνικής Αμύνης>>. Ήταν ένα κίνημα πολιτικο-στρατιωτικό και εκδηλώθηκε στη Μακεδονία, στην Κρήτη και σε νησιά του Αιγαίου Πελάγους με Αρχηγό τον Ελευθέριο Βενιζέλο και την υποστήριξη της ΑΝΤΑΝΤ.

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1916 σχηματίσθηκε στη Θεσσαλονίκη προσωρινή κυβέρνηση υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο και τα δύο άλλα μέλη της Τριανδρίας, τον Στρατηγό Παναγιώτη Δαγκλή και τον Ναύαρχο Πάυλο Κουντουριώτη. Περιέλαβε μέλη από την <<Επιτροπή Εθνικής Αμύνης>>, που είχε συγκροτηθεί στη Θεσσαλονίκη το Δεκέμβριο του 1915. Με βάση τα στρατιωτικά τμήματα, που προσχώρησαν στο <<Κίνημα Εθνικής Αμύνης>> στη Θεσσαλονίκη και με υποχρεωτικη στρατολογία ανδρών από τη Μακεδονία, τα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη, η προσωρινή κυβέρνηση επιδόθηκε με την ενίσχυση των Συμμάχων στη ταχεία οργάνωση ισχυρού στρατού, με άμεσο σκοπό να πολεμήσει εναντίον των Βουλγάρων και των Κεντρικών Δυνάμεων, που ήδη κατείχαν μεγάλα τμήματα του Εθνικού Εδάφους,οχι μονιμα αλλα προσωρινα, στην Ανατολική Μακεδονία. Απώτερος πολιτικός σκοπός της προσωρινής κυβερνήσεως ήταν να συμπαρακαθήσει στη Συνδιάσκεψη της Ειρήνης, ως Σύμμαχος των Δυνάμεων, που αναμενόταν να νικήσουν και να διεκδικήσει την απελευθέρωση των αλύτρωτων Ελληνικών πληθυσμών, που εξακολουθούσαν να ζουν στις περιοχές, της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, που κατείχαν αντίστοιχα οι Βούλγαροι και οι Τούρκοι.

Από την ημέρα εκείνη πλέον υπήρχαν στη τότε Ελλάδα δύο κυβερνήσεις, των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης, με τον Εθνικό Διχασμό στο απόγειό του. Οι Δυτικοί Σύμμαχοι είχαν καταλύσει κάθε έννοια της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα για τα γεωπολιτικά και στρατηγικά συμφέροντά τους. Η διαίρεση του Ελληνικού Λαού σε Βασιλικούς(Αντιβενιζελικούς) και Βενιζελικούς ήταν πλέον αναμφισβήτητο γεγονός με τραγικό θύμα την ίδια την Ελλάδα. Η προσωρινή κυβέρνηση τον Ιούνιο του 1917 μετατράπηκε σε κανονική, μετά την απομάκρυνση του Βασιλέως Κωνσταντίνου και την ενθρόνιση του δευτερότοκου υιού του Αλεξάνδρου και την είσοδο πλέον της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο πλευρό της ΑΝΤΑΝΤ, των Δυτικών Συμμάχων.

Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.

Σημειωση ΑΠ

Με την ασφαλη αποσταση των χρονων που περασαν ,μπορουμε να πουμε οτι η ενεργεια του βενιζελου ,το να διχασει τον λαο και το κρατος ,δεν επετυχε τιποτε το θετικο. Αν  δουμε τον χαρτη της σημερινης Ελλαδος και τον χαρτη της Ελλαδος του 1913 ,θα διαπιστωσουμε οτι ειναι σχεδον ιδιοι. Η Ελλαδα του σημερα δεν ειναι η Ελλαδα του βενιζελου δυστυχως ,αλλα ειναι η Ελλαδα του 1913 του βασιλεως κωνσταντινου ΙΒ΄.Απο το 1913 μεχρι το 1921 που κυβερνησε ο βενιζελος δεν ειχε κανενα εδαφικο κερδος η Ελλαδα, μονο καταστροφες,προδοσιες,θανατους με την υπογραφη του βενιζελου.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ...

 

Την 28 Οκτωβριου 1912 ο Προμαχιωτης οπλαρχηγος Τσοτσος  (Βεσκος)  εστησε την ελληνικη σημαια (με το Στεμμα του Βασιλεου των Ελληνων) στην πρωτευουσα του καζά(επαρχιας) Καρατζόβας το Σούμπουσκο ,σημερινη Αρδέα ,και την κατελαβε εν ονοματι του βασιλεως των Ελληνων Γεωργιου Α΄, επτα ολες ημερες πριν φθασει  ο ελληνικος στρατος στην περιοχη.Σελ.105

''ΧΩΡΙΑ - ΦΡΟΥΡΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ''

Γ.ΜΟΔΗ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΥΡΟΣ.

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΗΠΕΙΡΟ 1534-1803.

 

Αυτή είναι η σημαία του Βασιλείου της Νέας Γαλλίας. 

ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ΕΙΚΟΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΠΛΕ ΧΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΧΑΡΤΗ.
Η Γαλλία κατέβαλε  προσπάθειες για να αποικίσει τον Νέο Κόσμο. 

Η γαλλική κυβέρνηση παρείχε χρηματικά κίνητρα σε οικογένειες Γαλλων να εγκατασταθούν στις αποικιες  της Γαλλίας στη Βόρεια Αμερική. Η σκέψη ήταν ότι αυτή η επένδυση θα επιστραφεί τελικά στην Γαλλια με  την παραγωγή αγαθών από τις αποικίες. Δόθηκε προτεραιότητα σε οικογένειες που θελαν να φυγουν απο την ευρωπαικη Γαλλια, λόγω της σημασίας τους για τη μακροπρόθεσμη διατήρηση των αποικιών. Στις Νεες Χωρες η Γαλλία  συγκρούονταν  στα σύνορα με τους Βρετανούς, και αυτό, μεταξύ άλλων λόγων, οδήγησε στον  Γαλλο΄ι΄νδιανικό πόλεμο(1754-1763).

Η Βρετανία κέρδισε την κοιλάδα του ποταμού Οχάιο και μερικά άλλα μικρά κομμάτια γης, αλλά η Νέα Γαλλία επέζησε του πολέμου λίγο πολύ ανέπαφη. 

Κατά τη διάρκεια του πολέμου, οι Βρετανοί κατάφεραν να καταλάβουν και την Κούβα. Η Κούβα παρείχε πρώτες ύλες για τις βορειοαμερικανικές αποικίες της Βρετανίας, οι οποίες, μαζί με το γεγονός ότι ήταν περικλεισμενες από τον ποταμό Μισισιπή, σήμαινε ότι οι αποικίες αυτες έμειναν πιστές στη Βρετανία. Έτσι, δεν υπήρξε Αμερικανική Επανάσταση σε αυτόν τον κόσμο.

Το ίδιο, ωστόσο, δεν θα μπορούσαμε να πούμε για τη Γαλλική Επανάσταση. Οι αποικίες της Γαλλίας είχαν βοηθήσει να εκτονωθεί λίγο η πίεση στους πολίτες της Γαλλιας , αλλά η υπερφορολόγηση, σε συνδυασμό με μια κακή χρονια συγκομιδής, οδηγησαν τις εξελιξεις στο ξεσπασμα της Γαλλικης  επανάστασης 1789. Ωστόσο, όταν έγινε φανερό ότι οι επαναστάτες επρόκειτο να κερδίσουν  η γαλλική μοναρχία κατέφυγε στη Νέα Γαλλία.

Αρχικά, αυτή η εξόριστη κυβέρνηση ήταν γνωστή ως France-d'outre-mer. Ωστόσο, όταν έγινε φανερό ότι η ανακατάληψη της ευρωπαϊκής Γαλλίας δεν ήταν εφικτή, η μοναρχία κήρυξε τη Νέα Γαλλία ανεξάρτητη από τη Γαλλία. Έτσι, ιδρύθηκε το Βασίλειο της Νέας Γαλλίας. Τελικά, τα πράγματα ηρέμησαν στην Ευρώπη, αλλά η Γαλλία παρέμεινε αβασιλευτη  δημοκρατια.

Το βασιλειο της  Νέας Γαλλίας  έγινε  μια οικονομική και πολιτιστική δύναμη της Βόρειας Αμερικής. 

Με τα χρόνια,  παραχωρησε  ορισμένες από τις νότιες περιοχές της στην Κυριαρχία της Βόρειας Αμερικής, αλλά αυτο το διαστημα τα δυο κράτη  είχαν  φιλικές σχέσεις μεταξύ τους. 

Τα δύο κράτη δεχονταν ελευθερα  μετανάστες από όλο τον κόσμο. Οι άνθρωποι όλων των φυλών απολαμβαναν  προστασία βάσει των νομων του βασιλειου  της Νέας Γαλλίας. 

Καποιος ιθαγενης ειχε μαλιστα εκλεγει ως  κυβερνήτης της επαρχίας του Καναδά. 

Η Νέα Γαλλία προσπαθησε να πείσει έθνη, όπως η Αυτοκρατορία του Μεξικού και η Αυτοκρατορία της Βραζιλίας, να δημιουργήσουν μια ένωση μοναρχιών του Νέου Κόσμου. 

Το Βασιλειο της νεας Γαλλιας δεν αναγνωριστηκε απο τον Ναπολεοντα Α Βοναπατρη ο οποιος το 1803 πουλησε στις ΗΠΑ την Λουιζιανα, οποτε οι ΗΠΑ κατελυσαν την κυριαρχια του βασιλειου με την συγκαταθεση του Ναπολεοντα, διοτι η Νεα Γαλλια δεν τον αναγνωριζε ως νομιμο  ηγετη της Γαλλιας.

Το βασίλειο της  Νέας Γαλλίας  απορροφήθηκε από τον Καναδά και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Το μόνο έδαφος της Νέας Γαλλίας που ανήκει μέχρι σήμερα στη Γαλλία είναι οι Νήσοι Σαιν Πιέρ και Μικελόν. 

Η κληρονομιά της Νέας Γαλλίας είναι σημαντική στον Καναδά, καθώς το Κεμπέκ και  κάποιες παραπλήσεις περιοχές παραμένουν γαλλόφωνες μέχρι σήμερα.   Στις Ηνωμένες Πολιτείες η κληρονομιά της Νέας Γαλλίας περιλαμβάνει πολλά γαλλικά τοπωνύμια και ορισμένους γαλλόφωνους θύλακες.

Η σημαία έχει σχέδιο πανό με τρεις ουρές και διαθέτει μπλε και άσπρο, παραδοσιακά χρώματα της Νέας Γαλλίας. Μια μεγεθυμένη βασιλική σφραγίδα εμφανίζεται σε περίοπτη θέση στη σημαία.

1-30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1921. ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΑΓΚΥΡΑ.

Πατιαλιάκας Κωνσταντίνος
9 ώρ. ·
ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ.
ΨΗΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΝΕΩΤΕΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗς ΕΛΛΑΔΑΣ ΘΕΜΑ: 1-30 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1921. ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΑΓΚΥΡΑ.
Οι πολεμικές επιχειρήσεις Ιουνίου-Ιουλίου 1921 δεν απέδωσαν τα αποτελέσματα εκείνα που ανέμενε η Ελληνική πλευρά. Η συντριβή της στρατιωτικής δύναμης του αντιπάλου και ο εξαναγκασμός του να επιζητήσει τη σύναψη ειρήνης δεν επιτεύχθηκε. Η απώθηση των Τούρκων από τις οχυρές θέσεις τους γύρω από την Κιουτάχεια και η κατάληψη των ζωτικών συγκοινωνιακών κόμβων του Εσκί Σεχίρ και του Αφιόν Καραχισάρ αποτέλεσε αναμφισβήτητα μεγάλη νίκη του Ελληνικού Στρατού. Η κατάληψη επίσης της παράλληλης προς το μέτωπο σιδηροδρομικής γραμμής, που συνδέει αυτά τα δύο κέντρα, διέκοψε τη σιδηροδρομική επικοινωνία ανάμεσα στην Άγκυρα και το Ικόνιο. Ωστόσο η νίκη του Ελληνικού Στρατού περιορίσθηκε στο τακτικό πλαίσιο, χωρίς να πραγματοποιηθεί ο κύριος σκοπός της συντριβής των Τουρκικών στρατευμάτων και ο τερματισμός του πολέμου.
Οι σοβαρές απώλειες που προξενήθηκαν στον αντίπαλο και οι ποσότητες οπλισμού και κάθε είδους υλικού, που εγκαταλείφθηκε απ΄αυτόν, μεταδόθηκαν πολύ διογκωμένες από τα ανακοινωθέντα της Στρατιάς Μικράς Ασίας και δημιούργησαν τέτοια αισιόδοξη εντύπωση, ώστε να πιστευθεί προς στιγμή και από την Ελληνική Κυβέρνηση ακόμα, ότι θα μπορούσε να θεωρηθεί ολοκληρωμένο το πολεμικό έργο στη Μικρά Ασία. Στη δημιουργία της εντύπωσης αυτής σημαντικά συνέτεινε και η έκθεση του Συνδέσμου της Κυβέρνησης στη Στρατιά, απόστρατου Υποστρατήγου και Πληρεξούσιου Κερκύρας Ξενοφώντος Στρατηγού. Σύμφωνα με την έκθεσή του, η οποία συντάχθηκε αμέσως μετά τη λήξη των επιχειρήσεων, η φθορά της Κεμαλικής Στρατιάς υπολογιζόταν στο 1/3 της δύναμής της, ενώ η διάλυση των υπολειμμάτων της δε θα εβράδυνε να έλθει.
Ο Τουρκικός Στρατός όμως ούτε συνετρίβη, ούτε διαλύθηκε. Ηττήθηκε στο τακτικό πεδίο, αλλά η ηθική και η υλική φθορά του δεν ήταν ανεπανόρθωτη. Με την επιθετική του επιστροφή προς Εσκί Σεχίρ απέδειξε ότι διατηρούσε τη μαχητική του ικανότητα. Συμπτύχθηκε πριν να επιτευχθεί η κύκλωσή του από τον Ελληνικό Στρατό στην Κιουτάχεια και με την αντεπίθεσή του στις 8 Ιουλίου διευκόλυνε την υποχώρηρη του όγκου των δυνάμεών του και τη μεταφορά των εφοδίων. Η Τουρκική Στρατιά αποσύρθηκε ακώλυτα σε μεγάλο βάθος, ακολουθώντας τον άξονα της σιδηροδρομικής γραμμής από το Εσκί Σεχίρ προς την Άγκυρα, όπου και συγκεντρώθηκε μετά τη διέλευση του Σαγγάριου ποταμού. Η περιοχή της Άγκυρας αποτελούσε το τέρμα της σιδηροδρομικής γραμμής και επικοινωνούσε με την υπόλοιπη Ασιατική Τουρκία μόνο με φτωχό οδικό δίκτυο. Αποτελούσε συνεπώς για το Τουρκικό Στρατό το τελευταλιο έρεισμα, πέρα από το οποίο θα αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα κινήσεων και μεταφορών. Εάν έχανε και την περιοχή αυτή θα ήταν υποχρεωμένος να αναζητήσει άλλες βάσεις και γραμμές εφοδιασμού και επιχειρήσεων στις νότιες περιοχές τη Μικράς Ασίας.
ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΚΙΟΥΤΑΧΕΙΑΣ.
Μόλις πέρασαν οι πρώτες εντυπώσεις και οι ενθουσιασμοί από τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων και διαπιστώθηκε το αδικαιολόγητο της πρόωρης και υπερβολικής αισιοδοξίας, η Ελληνική Κυβέρνηση βρέθηκε υποχρεωμένη να μελετήσει την πολιτική όψη του Μικρασιατικού ζητήματος, με βάση την πραγματική στρατιωτική κατάσταση, που διαμορφώθηκε μετά τις επιχειρήσεις. Εφόσον δεν επιτεύχθηκε ο αντικειμενικός σκοπός, δηλαδή η συντριβή του αντιπάλου, η Μικρασιατική υπόθεση καθόλου δεν είχε προαχθεί και εξακολουθούσε να παραμένει στο ίδιο σημείο, όπως και πριν από τις επιχειρήσεις. Ειρηνευτική διευθέτηση του ζητήματος, με την επέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων, αποκλειόταν, αφού η κυβέρνηση είχε απορρίψει τη διακοίνωση που της είχε επιδοθεί στις 8 Ιουνίου 1921, με την οποία προτεινόταν η αναστολή των πολεμικών επιχειρήσεων και η μεσολάβηση για την ειρήνευση. Η λύση συνεπώς του Μικρασιατικού ζητήματος έπρεπε να βρεθεί το δυνατό ταχύτερο από την ίδια, γιατί η Ελλάδα, χώρα πτωχή, δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά μακροχρόνιο πόλεμο.
Στις 14 Ιουλίου 1921 έφθασε στην Κιουτάχεια ο Έλληνας Πρωθυπουργός Δημήτριος Γούναρης, για να σχηματίσει προσωπική αντίληψη της στρατιωτικής κατάστασης. Για το σκοπό αυτό την επομένη, 15 Ιουλίου, συγκλήθηκε Πολεμικό Συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν, εκτός από τον Πρωθυπουργό, ο Υπουργός Στρατιωτικών Νικόλαος Θεοτόκης, ο Διοικητής της Στρατιάς Αντιστράτηγος Αναστάσιος Παπούλας, ο Αρχηγός της Επιτελικής Υπηρεσίας Αντιστράτηγος Βίκτωρ Δούσμανης, ο Επιτελάρχης της Στρατιάς Συνταγματάρχης Πυροβολικού Κωνσταντίνος Πάλλης και ο Υποστράτηγος Ξενοφών Στρατηγός. Μετά την ενημέρωση του Πρωθυπουργού για τη στρατιωτική κατάσταση και την ανταλλαγή απόψεων, αποφασίσθηκε ομόφωνα, εφόσον δεν προσφερόταν άλλος τρόπος επίλυσης του Μικρασιατικού ζητήματος, παρά μόνο με την προσφυγή και πάλι στα όπλα, η συνέχιση των επιχειρήσεων προς την κατεύθυνση της Άγκυρας. Ο χρόνος προπαρασκευής υπολογίσθηκε περίπου σε 20 ημέρες και ο χρόνος εκτέλεσης της από 20 έως 40 ημέρες. Μετά από αυτό η Στρατιά κατέθεσε στο Συμβούλιο υπόμνημα, απόσπασμα όπως παρακάτω: <<...Εκ της μέχρι τούδε μελέτης της επιχειρήσεως η Στρατιά έφθασεν εις το συμπέρασμα ότι δύναται να προχωρήση μέχρι του ανατολικωτέρου τμήματος του Σαγγαρίου, ήτοι της γραμμής Μπεϊλίκ Κιοπρού-Καβάκ. Αν κατά το διάστημα τούτο συναντήση τον εχθρόν και συντρίψη αυτόν, τότε η καταδίωξις προς Άγκυραν δια τμήματος της Στρατιάς, δεν θα παρουσιάζη δυσχερείας. Αν τουναντίον ο εχθρός υποχωρήση πέραν του Σαγγαρίου, η Στρατιά θα προχωρήση ή θα σταματήση, αναλόγως των παρουσιαζομένων μέχρι της εποχής εκείνης συνθηκών. Αν
δηλαδή αι συνθήκαι αύται είναι ευμενείς π.χ. κατάληψις της σιδηροδρομικής γραμμής μη κατεστραμμένης, οδοί και αυτοκίνητα εν καλή καταστάσει κ.λ.π. δυνατόν να συνεχισθή η προς Άγκυραν πορεία, άλλως η Στρατιά θα αναλάβη την προς Δορύλαιον επάνοδον, καταστρέφουσα ριζικώς τα από Μπεϊλίκ Κιοπρού μέχρις ανατολικώς Δορυλαίου 100 χιλιόμετρα τη σιδηροδρομικής γραμμής >>.
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΑΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ.
Η απόφαση για τη συνέχιση των επιχειρήσεων βρήκε το στράτευμα έτοιμο για θυσίες, με την ελπίδα να τερματισθεί σύντομα ο πόλεμος, οπότε θα ερχόταν ο γενικός πόθος της αποστράτευσης. Η απόφαση για τη συνέχιση των επιχειρήσεων προς την Άγκυρα κρίθηκε από ορισμένους Διοικητές Μεγάλων Μονάδων ως παρακινδυνευμένη και τα αποτελέσματα των επιχειρήσεων επισφαλή. Ανάμεσά τους οι Διοικητές του Α΄ Σώματος Στρατού Υποστράτηγος Αλέξανδρος Κοντούλης και του Β΄ Σώματος Στρατού Πρίγκηπας Ανδρέας, αδελφός του Βασιλέως Κωνσταντίνου. Και οι δύο, γνωρίζοντας καλά λόγω της θέσης τους την κατάσταση της Στρατιάς, είχαν την άποψη ότι για να φθάσει σε αίσιο τέλος μία επιχείρηση τέτοιας έκτασης, έπρεπε να προηγηθεί σοβαρή ενίσχυση της Στρατιάς σε προσωπικό και πολεμικά μέσα, καθώς και επιμελημένη οργάνωση και εκπαίδευση. Χωρίς αυτή την προπαρασκευή, θεωρούσαν την επιχείρηση καταδικασμένη σε αποτυχία. Ο ανεφοδιασμός της Στρατιάς ήταν το σημαντικότερο ζήτημα, που απασχολούσε τη Διοίκησή της, εξαιτίας των μεγάλων αποστάσεων ανάμεσα στα μαχόμενα τμήματα και στις βάσεις ανεφοδιασμού.
Η κυρία δύναμη της Στρατιάς, που προοριζόταν να ενεργήσει επιθετικά, περιελάμβανε τα Α΄, Β΄και Γ΄ Σώματα Στρατού, των 3 Μεραρχιών το καθένα, ένα Σύνταγμα Πεζικού, μια Ταξιαρχία Ιππικού, ένα Σύνταγμα Βαρέος Πυροβολικού, δύο Μοίρες Πυροβολικού Σκόντα και τρεις Μοίρες αεροπλάνων. Η μάχιμη δύναμη τους ανερχόταν περίπου σε 1.860 Αξιωματικούς και 75.200 οπλίτες με 50.000 τυφέκια, 2.084 οπλοπολυβόλα, 684 πολυβόλα, 296 πυροβόλα διαφόρων διαμετρημάτων, 1380 σπάθες(ιππέων) και 18 αεροπλάνα. Την ασφάλεια των νώτων και των εγκαταστάσεων Διοικητικής Μέριμνας είχαν αναλάβει δύο μάχιμες Μεραρχίες, με δύναμη 290 Αξιωματικούς και 14.000 οπλίτες με ανάλογο οπλισμό και μέσα.
Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΤΟΥΡΚΙΑ.
Η Στρατιά Δυτικού Μετώπου, όπως αποκαλούνταν η αντιμέτωπη της Ελληνικής Στρατιάς Τουρκική Δύναμη, αποσύρθηκε μετά τις επιχειρήσεις Ιουνίου-Ιουλίου 1921 Ανατολικά του ποταμού Σαγγάριου. Σκοπός της ήταν να φράξει την οδό προς την Άγκυρα σε ενδεχόμενη προέλαση του Ελληνικού Στρατού. Εκεί εγκαταστάθηκε στην πιο κατάλληλη τοποθεσία άμυνας, την οποία είχε οργανώσει εσπευσμένα, ενώ συγχρόνως προέβαινε στην ανασυγκρότηση των Μονάδων της. Η σύμπτυξη της Στρατιάς, που είχε αρχίσει τη νύκτα της 8/9 Ιουλίου, ολοκληρώθηκε το βράδυ της 12ης Ιουλίου, όταν ο όγκος της δύναμης είχε διέλθει το Σαγγάριο. Κηρύχθηκε γενική επιστράτευση και μέχρι της 10ης Αυγούστου, ημέρα έναρξης της Ελληνικής επίθεσης, προωθήθησαν επαρκώς οι εργασίες ανασυγκρότησης, ενίσχυσης και εκπαίδευσης της Στρατιάς Δυτικού Μετώπου, καθώς και της αμυντικής οργάνωσης της τοποθεσίας.
Επειδή η σύμπτυξη πέρα από το Σαγγάριο προκάλεσε αντιδράσεις στο λαό, για να αποκατασταθεί η τάξη και η πειθαρχία η Μεγάλη Τουρκική Εθνοσυνέλευση θέσπισε το θεσμό του Αρχιστρατήγου, ώστε όλες οι εξουσίες, πολιτικές και στρατιωτικές, να συγκεντρωθούν στα χέρια ενός και μόνο ικανού ανδρός, του οργανωτή του επαναστατικού κινήματος Μουσταφά Κεμάλ. Αυτός άρχισε να λαμβάνει όλα τα αναγκαία μέτρα, που θα συνέβαλαν στην αποκατάσταση της ηρεμίας στη χώρα και στην ταχύτερη αξιοποίηση του στρατού. Με σειρά εγκυκλίων διαταγών, που είχαν ισχύ νόμου, ρύθμισε τα περισσότερα επείγοντα ζητήματα και για την εξασφάλιση της εφαρμογής τους συνέστησε τα ειδικά << Δικαστήρια της Ανεξαρτησίας >>. Ιδιαίτερα τέλος ενδιαφέρθηκε για την οργάνωση της επιμελητείας και του εφοδιασμού του στρατού, με την προώθηση των προμηθειών του πολεμικού υλικού από το εξωτερικό, κυρίως από την Ιταλία, τη Γαλλία και τη Σοβιετική Ένωση.
Οι Τουρκικές δυνάμεις, που αντιμετώπισαν τελικά τη Ελληνική Στρατιά Μικράς Ασίας Ανατολικά του Σαγγαρίου, περιλάμβαναν 16 Μεραρχίες Πεζικού, 4 μεραρχίες Ιππικού, μία Ταξιαρχία Ιππικού και 3 Ανεξάρτητα Συντάγματα Πεζικού με ανάλογες Μονάδες Πυροβολικού. Το σύνολο των παραπάνω Τουρκικών Δυνάμεων ανερχόταν περίπου σε 90.000 άνδρες, με 200 οπλοπολυβόλα, 545 πολυβόλα, 167 πυροβόλα διαφόρων διαμετρημάτων, 6.000 σπάθες και ανάλογο αριθμό ατομικών τυφεκίων. Συγκρίνοντας τις δυνάμεις των δύο αντιπάλων υπήρχε μία ισορροπία, με την υπεροχή του ενός στην ποσότητα και του άλλου στην ποιότητα.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΑΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ.
Στις 25 Ιουλίου 1921 η Στρατιά Μικράς Ασίας εξέδωσε τις διαταγές της για τις επιχειρήσεις εναντίον της Άγκυρας. Οι διαταγές αυτές συντάχθηκαν με βάση τις πληροφορίες της, που έφεραν τους Τούρκους να έχουν εγκατασταθεί αμυντικά στην ανατολική όχθη του ποταμού Σαγγαρίου, με τον όγκο των δυνάμεών τους στην περιοχή Πολατλί. Δυτικά του ποταμού είχαν 2-3 Μεραρχίες και διατηρούσαν την επαφή στο υπόλοιπο μέτωπο με τμήματα ιππικού. Απόφαση της Στρατιάς ήταν να επιτεθεί για να συντρίψει και να καταδιώξει τις δυνάμεις του αντιπάλου, μέχρι την πλήρη διάλυσή τους. Στη συνέχεια θα καταλάμβανε την Άγκυρα και θα κατέστρεφε τις εκεί στρατιωτικές εγκαταστάσεις, ώστε να αποστερήσει από τους Τούρκους την πολύτιμη βάση τους. Εφόσον οι αντίπαλες δυνάμεις κατείχαν την οργανωμένη τοποθεσία πίσω από το αδιάβατο, εκτός των γεφυρών, κώλυμα του Σαγγαρίου, το σχέδιο προέβλεπε την απασχόληση του εχθρού κατά μέτωπο με λίγες δυνάμεις και την επίθεση με τον όγκο της Ανατολικά του Σαγγαρίου, υπερκερώντας και κυκλώνοντας την παραπάνω αμυντική τοποθεσία από Νότια και Νοτιοανατολικά. Το σχέδιο επιχειρήσεων καθόριζε ως γενικό σκοπό των επιχειρήσεων τη συντριβή και διάλυση των Τουρκικών δυνάμεων Ανατολικά του Σαγγαρίου και περιλάμβανε ιδιαίτερα σχέδια συνδέσμων, συγκοινωνιών, εφοδιασμού, διακομιδών και έργων, που έπρεπε να εκτελεσθούν.
ΕΠΙΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΉΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΤΡΑΤΙΑΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ.
Οι Μονάδες της Στρατιάς άρχισαν να προελαύνουν προς το Σαγγάριο την 1η Αυγούστου 1921, κάτω από την επιβράδυνση των Τουρκικών στρατευμάτων. Οι συνθήκες όμως, κάτω από τις οποίες εκτελέσθηκαν οι μακρές και επίπονες πορείες με αφόρητον καύσωνα την ημέρα και δριμύ ψύχος τη νύκτα, σε έδαφος κατά το μεγαλύτερο μέρος αμμώδες και άνυδρο, επέφεραν στο στράτευμα υπερβολικό κάματο. Μετά από 7ήμερη συνεχή πορεία η Στρατιά παρέμεινε στις 8 Αυγούστου στις κατεχόμενες θέσεις, για ανάπαυση των στρατευμάτων της και συμπλήρωση του εφοδιασμού τους.
Η επιθετική ενέργεια άρχισε στις 10 Αυγούστου, όταν η Ελληνική Στρατιά εξόρμησε από τις κατεχόμενες θέσεις και κινήθηκε με τα τρία Σώματα Στρατού συμπαρατεταγμένα προς το Νότιο τμήμα του Τουρκικού μετώπου. Στα υψώματα Ταμπούρ Ογλού, της Σαπάντζας, του Καλέ Γκρότο, του Πολατλί, του Αρντίζ Νταγ και Τσαλ Νταγ συνήφθησαν σφοδρότατες και αιματηρότατες μάχες για την κατάληψή τους. Οι Μονάδες της Στρατιάς Μικράς Ασίας έγραψαν λαμπρές σελίδες δόξας, ηρωϊσμού και αυτοθυσίας, κάτι που παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Μουσταφά Κεμάλ στον Ελευθέριο Βενιζέλο σε μεταγενέστερη συνάντησή τους.
ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΣΤΙΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΞΟΡΜΗΣΗΣ.
Η Στρατιά Μικράς Ασίας, έχοντας αποτύχει στις αρχικές της προθέσεις να υπερκεράσει το αριστερό των Τούρκων με το Β΄ Σώμα Στρατού, καθώς και στη μετέπειτα προσπάθειά της να καταλάβει τα τελευταία υψώματα, Δυτικά της Άγκυρας που την εξασφάλιζαν, οπότε η πόλη θα καταλαμβάνονταν, βρισκόταν ήδη εμπεπλεγμένη σε αγώνα κάτω από δυσχερείς συνθήκες σε θέματα εφοδιασμού και αναπληρώσεων απωλειών υγείας, οι οποίες ημέρα με την ημέρα γίνονταν ακόμη πιο δύσκολες. Μετά από εξέταση της μέχρι τότε στρατιωτικής κατάστασης η Στρατιά άρχισε να σκέπτεται κατά πόσο συνέφερε η συνέχεια της προσπάθειας για την κατάληψη της Άγκυρας, η οποία απαιτούσε όλο και περισσότερες θυσίες. Κατόπιν αυτού στις 22 Αυγούστου 1921 συνέταξε εμπεριστατωμένη έκθεση, στην οποία εξέθετε το έργο που είχε γίνει μέχρι τότε και προέβαινε στη σύγκριση των δυνάμεών της με αυτές των Τούρκων, υπολογίζοντας αυτές ως ισοδύναμες μετά τις απώλειες που είχε υποστεί. Απέναντι στις Τουρκικές δυνάμεις της απόμεινε το πλεονέκτημα της επιθετικής πρωτοβουλίας και το υπέρτερο ηθικό, που πήγαζε ακριβώς από την ενέργεια αυτή. Ωστόσο η προοδευτική μείωση της μάχιμης δύναμης θα καθιστούσε αδύνατη τη συνέχιση της επιθετικής ενέργειας και αυτό θα επιδρούσε οπωσδήποτε δυσμενώς και στο ηθικό του στρατεύματος. Η συνέχιση της προέλασης εξάλλου θα επηρέαζε τις μεταφορές, ενώ τα οχήματα μειώνονταν καθημερινά χωρίς να αναπληρώνονται. Για τους παραπάνω λόγους η Στρατιά ζητούσε από την Κυβέρνηση να λάβει ταχεία απόφαση, πριν να είναι πολύ αργά.
Μετά την αποτυχία να καταληφθούν τα τελευταία υψώματα προ της Άγκυρας και σε συνδυασμό με τα μεγάλα προβλήματα, που αντιμετώπιζε, η Στρατιά διέκοψε την επίθεση, μετέπεσε από τις 24 Αυγούστου σε κατάσταση άμυνας και ανέμενε τις αποφάσεις της Κυβέρνησης στην έκθεση, που είχε υποβάλει στις 22 Αυγούστου. Το βράδυ της 26ης Αυγούστου η Στρατιά ανέφερε στον Υπουργό των Στρατιωτικών στην Προύσα ότι θεωρούσε επικίνδυνη την παράταση των επιχειρήσεων και ότι μετά τις μέχρι τότε επιτυχίες θα αποτελούσε άριστη λύση η σύναψη ανακωχής. Ο Υπουργός όμως είχε διαφορετική γνώμη και πίστευε ότι η διακοπή των επιχειρήσεων θα είχε δυσμενή επίπτωση στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό, γι΄αυτό και αιφνιδιάσθηκε από το χαρακτηρισμό της κατάστασης ως επικίνδυνης. Ανέφερε τότε στον Πρωθυπουργό ότι η Στρατιά με αλλεπάλληλα τηλεγραφήματα τον έφερε στο απροχώρητο. Συγχρόνως μεταβίβασε πρόταση του Αντιστρατήγου Βίκτωρος Δούσμανη να προσκληθεί η Στρατιά και να αποφανθεί υπεύθυνα κατά πόσο θα μπορούσε να συνεχίσει τον αγώνα νικηφόρα.
Ο Πρωθυπουργός, λαμβάνοντας γνώση της έκθεσης της Στρατιάς και των τηλεγραφημάτων, που επακολούθησαν, γνώρισε με τηλεγράφημά του προς τον Υπουργό των Στρατιωτικών στις 0300 ώρα της 28ης Αυγούστου, ότι η Στρατιά οφείλει να μείνει ανεπηρέαστη και αδέσμευτη από κάθε πολιτική σκέψη και επιδίωξη και να ρυθμίσει τις αποφάσεις και ενέργειές της σύμφωνα με το στρατιωτικό συμφέρον. Έτσι άφηνε την Στρατιά να αποφασίσει κατά την κρίση της για τη συνέχιση ή όχι των επιχειρήσεων. Καθόριζε όμως ότι, σε περίπτωση διακοπής των επιχειρήσεων, εξαιτίας των αστάθμητων παραγόντων, που μεσολάβησαν, επιβαλλόταν η κατοχή όσο το δυνατόν μεγαλύτερης εδαφικής έκτασης, από αυτή που προβλεπόταν να κρατηθεί οριστικά, ώστε να αποτελεί μέσον πίεσης του αντιπάλου. Η Στρατιά όφειλε να εκλέξει την εδαφική γραμμή, που είχε το πλεονέκτημα αυτό, την οποία θα καταλάμβανε και θα εξασφάλιζε με τη μικρότερη δύναμη, ώστε να επιτρέπεται η αριθμητική μείωση της δύναμής της.
Η Στρατιά, έχοντας ήδη λάβει την απόφαση να διακόψει τις επιχειρήσεις και να επιστρέψει στις θέσεις εξόρμησης της Ανατολικά της γραμμής Εσκί Σεχίρ-Αφιόν Καραχισάρ, όταν έλαβε τις παραπάνω απαντήσεις του Πρωθυπουργού, έσπευσε το βράδυ της 29ης Αυγούστου να αναφέρει ότι οι Τούρκοι ενισχύθησαν σοβαρά και ανέλαβαν επίθεση. Μετά από αυτό δεν μπορούσε να διατηρηθεί Ανατολικά του Σαγγαρίου και ήταν αναγκασμένη να διέλθει τον ποταμό κάτω από δυσχερείς συνθήκες. Οι παραπέρα αποφάσεις της θα καθορίζονταν από την εξέλιξη της κατάστασης, μετά τη διάβαση του ποταμού. Συγχρόνως ζητούσε τη αποστολή ενισχύσεων και την πρόσκληση των στρατευσίμων της στρατολογικής κλάσης 1922, δηλαδή τους γενηθέντες το 1901, προτείνοντας αντί μείωσης την αύξηση της δύναμής της. Τις αποφάσεις της η Στρατιά, μετά από προηγούμενο προϊδεασμό των Σωμάτων Στρατού, κοινοποίησε σ΄αυτά το βράδυ της 29ης Αυγούστου. Από της 30ης Αυγούστου 1921 άρχισε ο επιβραδυντικός αγώνας της Στρατιάς Μικράς Ασίας από τις κατεχόμενες Ανατολικά του Σαγγαρίου ποταμού τοποθεσίες προς Δυτικά του ποταμού, με συνεχείς αγώνες επιβράδυνσης και άμυνας για περιορισμένο χρόνο σε επιλεγμένες διαδοχικές τοποθεσίες, αλλά και με επιθέσεις περιορισμένου σκοπού, κάτω από τις συνεχείς επιθετικές επιχειρήσεις των Τουρκικών στρατευμάτων. Μέχρι τέλους Σεπτεμβρίου 1921 εγκαταστάθηκε αμυντικά επί της γραμμής Νίκαια-Εσκί Σεχίρ-Αφιόν Καραχισάρ, όπου και σταθεροποιήθηκε το μέτωπο.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Κατ΄αυτόν το τρόπο έληξε η εκστρατεία προς την Άγκυρα, που στοίχισε στον Ελληνικό Στρατό 23.613 Αξιωματικούς και Οπλίτες εκτός μάχης. Αναλυτικότερα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι απώλειες της Ελληνικής Στρατιάς Μικράς Ασίας στην περίοδο από 1ης Αυγούστου μέχρι τη 30η Σεπτεμβρίου 1921 ανήλθαν σε 234 Αξιωματικούς και 3.392 Οπλίτες νεκρούς, 750 Αξιωματικούς και 18.594 Οπλίτες τραυματίες και 3 Αξιωματικούς και 640 Οπλίτες αγνοούμενους.
Οι απώλειες της Τουρκικής Στρατιάς Δυτικού Μετώπου, η οποία αντιμετώπισε την Ελληνική Στρατιά Μικράς Ασίας, σύμφωνα με το Αρχείο της Ιστορίας του Τουρκικού Στρατού, ανήλθαν από της 1ης Αυγούστου μέχρι τη 17η Σεπτεμβρίου 1921 σε 743 Αξιωματικούς και 18.072 Οπλίτες εκτός μάχης, από τους οποίους 145 Αξιωματικοί και 2.074 Οπλίτες νεκροί, 571 Αξιωματικοί και 9.582 Οπλίτες τραυματίες και 27 Αξιωματικοί και 5.043 αγνοούμενοι.
Αυτός υπήρξε ο απολογισμός των στρατιωτικών επιχειρήσεων προς την Άγκυρα. Και οι δύο πλευρές είχαν λόγους να είναι ικανοποιημένες από την έκβαση των επιχειρήσεων. Οι Τούρκοι πανηγύριζαν τη σωτηρία της Άγκυρας και οι Έλληνες αισθάνονταν υπερήφανοι για τις νίκες τους στο Ταμπούρ Ογλού, στο Καλέ Γκρότο, στη Σαπάντζα, στο Τσαλ Νταγ και στο Αρντίζ Νταγ. Η μή επίτευξη τελικά του στρατηγικού σκοπού των επιχειρήσεων, που ήταν η κατάληψη της Άγκυρας και η συντριβή των Κεμαλικών στρατευμάτων, δεν επισκιάζει τις λαμπρές τακτικές νίκες της Στρατιάς Μικράς Ασίας.
Ο Ελληνικός Στρατός αναμφισβήτητα υπήρξε ο κυρίαρχος των μαχών του Σαγγαρίου και σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις έφερε σε κρίσιμη θέση τον αντίπαλο. Υποχρεώθηκε να επανέλθει στη γραμμή της εξόρμησής του κυρίως από την έλλειψη εφεδρειών και τα δυσεπίλυτα προβλήματα ανεφοδιασμού, υγειονομικής υποστήριξης και συντήρησης του υλικού και μέσων, λόγω της επιμήκυνσης των γραμμών συγκοινωνιών του, χωρίς να ηττηθεί. Επέδειξε επιθετικό πνεύμα, αποφασιστικότητα, μαχητικότητα, πειθαρχία, θάρρος και ηρωϊσμό, κάτω από αντίξοες περιστάσεις, αλλά η επιδιωκόμενη νίκη δεν ήλθε.
Η τιτάνια στρατιωτική προσπάθεια, που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 1921, δεν έφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή τη συντριβή των Κεμαλικών στρατευμάτων, καθώς επρόκειτο για μια επιχείρηση υψηλής επικινδυνότητας, που έπασχε σε στρατηγικό και τακτικό σχεδιασμό. Μετά την αποτυχία επίτευξης του στρατηγικού σκοπού μόνο η διπλωματία μπορούσε να δώσει λύση στο Μικρασιατικό πρόβλημα. Και η Ελλάδα είχε ανάγκη από αυτή τη λύση το συντομότερο δυνατό, για να αποφύγει την οικονομική χρεοκοπία και την ενδεχόμενη κατάρρευση του μετώπου. Δυστυχώς ο ίδιος ο Ελληνικός Στρατός, ακριβώς έναν χρόνο μετά, υπέστη μια αδικαιολόγητη ήττα, που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή.
ΠΗΓΕΣ.
Η Εκστρατεία στη Μικρά Ασία της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.
Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.
ΣΧΟΛΙΟ: Η απόβαση στις 2 Μαΐου 1919 Μονάδων του Ελληνικού Στρατού στη Σμύρνη, σε εκτέλεση απόφασης των Συμμάχων, χωρίς σταθερές εγγυήσεις ενέπλεξε την Ελλάδα σε μια εκστρατεία, πέραν των στρατιωτικών και οικονομικών δυνατοτήτων της. Η εύθραυστη Συνθήκη των Σεβρών, η ήττα του Βενιζέλου στις εκλογές της 14ης Νοεμβρίου 1920 και η επάνοδος στο θρόνο του Βασιλέως Κωνσταντίνου, παρά τις αντιρρήσεις των Συμμάχων, επιδείνωσαν την στρατιωτική, διπλωματική, πολιτική και οικονομική κατάσταση της χώρας μας. Αλλά και ο Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας Λεωνίδας Παρασκευόπουλος τον Αύγουστο του 1920, μετά τη Συνθήκη των Σεβρών, για την ήττα του Κεμάλ είχε εισηγηθεί επιχειρήσεις προς Άγκυρα και Ικόνιο ακόμα.
Η εκστρατεία προς την Άγκυρα με αβέβαιο σκοπό την καταστροφή των Κεμαλικών στρατευμάτων, δυστυχώς δεν επέλυσε το πρόβλημα και η επελθούσα Μικρασιατική Καταστροφή σφράγισε την απώλεια για πάντα της Ελληνικότατης από αιώνων Μικράς Ασίας.

.