ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Η΄ ΒΑΣΙΛΙΑΣ;;;

 .

.

.

.

.

.

.

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

 .                                        

Ο Βασιλευς θα παρακολουθησει ωρισμενες  απο τις προσεχεις  εκδηλωσεις του Φεστιβαλ των Αθηνων. Η Αννα-Μαρια θα επιστρεψει στην Δανια.

Ο Βασιλευς εδεχθη τον αποχωρουντα αρχηγον της  Αμερικανικης Στρατιωτικης Αποστολης

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 26/7/1964

ΘΕΜΑ: 1920-1922. Η ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΘΡΑΚΗ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

                                                   ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Α΄ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ.

Τα αηδόνια της Ανατολής

Και τα πουλιά της Δύσης

Κλαίγουν αργά, κλαίγουν ταχιά,

Κλαίγουν το μεσημέρι,

Κλαίγουν την Αδριανούπολη,

Την πολυκουρσεμένη,

Όπου την εκουρσέψανε

τις τρεις γιορτές του χρόνου.

Μετά την απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης, της σημερινής Ελληνικής Θράκης, μέχρι της 25ης Μαΐου 1920, το Διασυμμαχικό Συμβούλιο των Παρισίων για λόγους ειρήνης και ασφαλείας αποφάσισε την κατάληψη της Ανατολικής Θράκης από την Ελλάδα. Έτσι την 20η Ιουνίου 1920 ο Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος απέστειλε από το Σπα τηλεγραφική διαταγή στον Αρχιστράτηγο Λεωνίδα Παρασκευόπουλο για άμεση δράση. Μέχρι τα τέλη του Ιουλίου 1920 η Ανατολική Θράκη, μια Ελληνική περιοχή από αιώνων απελευθερώθηκε, μετά από σκλαβιά πέντε (5) αιώνων από τον Ελληνικό Στρατό. Περισσότερα στο κείμενο, που ακολουθεί:

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ.

Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Νεϋγύ, στις 27 Νοεμβρίου 1919, μεταξύ των Συμμάχων και της Βουλγαρίας, τον Μάιο του 1920, απελευθερώθηκε η Δυτική Θράκη, η σημερινή Ελληνική Θράκη, μέχρι τον ποταμό Έβρο. Ο Στρατιωτικός Διοικητής της Αδριανούπολης και Διοικητής του Α΄ Οσμανικού Σώματος Στρατού Συνταγματάρχης Τζαφέρ Ταγιάρ, οπαδός των ιδεών των Νεοτούρκων, βρισκόταν σε τακτική επικοινωνία με τον Μουσταφά Κεμάλ και άλλα στελέχη των εθνικιστικών κύκλων στη Θράκη και στη Μικρά Ασία. Στις 3 Μαρτίου 1920, μετά από συμφωνία με τους παράγοντες του εθνικιστικού κινήματος στη Θράκη << Trakya-Pasaeli Mudafaa Heyet-i Osmaniyye >>, κατάγγειλε την ανακωχή, που είχε υπογράψει η επίσημη Οσμανική Κυβέρνηση, δήλωσε ότι δεν υπακούει πλέον στις εντολές του Σουλτάνου, του δέσμιου των Συμμάχων, διακήρυξε την ανεξαρτησία της Θράκης, της οποίας αυτοχαρακτηρίσθηκε Γενικός Διοικητής, και εξέδωσε σειρά διαταγών με σκοπό την οργάνωση της αντίστασης του μουσουλμανικού πληθυσμού της απέναντι στους εισβολείς. Η απάντηση της Κυβέρνησης της Κωνσταντινούπολης ήταν άμεση. Ο Ταγιάρ καθαιρέθηκε και αποτάχθηκε από τις τάξεις του Οσμανικού Στρατού.

Παρά ταύτα ο Ταγιάρ συνέχισε τις προσπάθειες του. Αποκομμένος από τις εθνικιστικές δυνάμεις της Ανατολής ως προς τη δυνατότητα λήψης βοήθειας ο Ταγιάρ εκτιμούσε ότι τέσσερις παράγοντες μπορούσαν να επιδράσουν ευνοϊκά στον αγώνα του:

1. Πίστευε ότι το κίνημά του θα ετύγχανε ανάλογης υποστήριξης από τη Βουλγαρία, η οποία και αυτή είχε λόγους να μην θέλει να δει τα Ελληνικά στρατεύματα να προελαύνουν και να καταλαμβάνουν την Ανατολική Θράκη.

2. Διατηρούσε καλές σχέσεις με πολλούς Γάλλους κατώτερους Αξιωματικούς, γνωστοί για τα ανθελληνικά τους αισθήματα, οι οποίοι υπέθαλπαν τις κινήσεις του και πιθανόν να είχαν υποσχεθεί την υποστήριξη του κινήματός του στις ανώτερες διοικήσεις των.

3. Έλαβε οδηγίες από τον Μουσταφά Κεμάλ να ενεργήσει έτσι στη Θράκη, ώστε η αντίδραση των Τούρκων να παρουσιασθεί ως καθολική, δηλαδή από όλες τις περιοχές που τελούσαν υπό καθεστώς ξένης κατοχής, καθώς και διαβεβαιώσεις από τους εθνικιστικούς παράγοντες ότι ο μουσουλμανικός πληθυσμός θα υποστήριζε ένα τέτοιο εγχείρημα.

4. Στηρίχθηκε, μετά την απόσυρση των Γαλλικών στρατευμάτων από τη Θράκη προς την Κιλικία, στις σταθμεύουσες Οσμανικές στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή της Ανατολικής Θράκης, οι οποίες συγκροτούνταν σε τρεις Μεραρχίες.

Για την συμπλήρωση των Μεραρχιών αυτών στη πολεμική τους δύναμη εξέδωσε διαταγή επιστράτευσης ορισμένων ηλικιών, διαταγή για την οποία ο Γάλλος Αρχιστράτηγος Φρανσαί Ντ΄ Εσπεραί, που ομολογουμένως διέκειτο πολλές φορές ευνοϊκά προς τα συμφέροντα της χώρας μας, τον επέπληξε πολύ σοβαρά. Η προσέλευση για κατάταξη δεν υπήρξε ανάλογη των προσδοκιών των εθνικιστικών κύκλων. Μετά μάλιστα τη δημοσίευση και κυκλοφορία της ιερωνυμικής απόφασης[fetva] από τον πρωθερμηνευτή του Κορανίου την 29η Μαρτίου 1920 στην Κωνσταντινούπολη, η οποία αποκήρυσσε το εθνικιστικό κίνημα και τους παράγοντές του ως υβριστές του προσώπου του χαλίφη[ και Σουλτάνου] η προσέλευση ατόνησε. Κινούμενος προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης από τη Βουλγαρία ο Ταγιάρ στις 22 Απριλίου μετέβη στη μεθόριο, όπου συναντήθηκε με το Διοικητή της ΙΧ Βουλγαρικής Μεραρχίας. Στις 25 Απριλίου Τούρκοι εθνικιστές μετέβησαν στη Σόφια για να οργανώσουν την αποστολή δυνάμεων, ενώ ανάλογη συνάντηση έγινε και στην Αδριανούπολη.Ο Ταγιάρ ήλπιζε στην ενίσχυση με δυνάμεις του τακτικού Βουλγαρικού στρατού, αλλά και με δυνάμεις ατάκτων Βουλγάρων, οι οποίοι δρούσαν σε συνεργασία με τις Τουρκικές Τσέτες.

Το σχέδιο αμύνης των Τούρκων προέβλεπε την αμυντική εγκατάσταση των Μονάδων τους επί της τοποθεσίας΄Υψαλα-Μακρά Γέφυρα-Αδριανούπολη, προς απαγόρευση της επίθεσης των Ελληνικών στρατευμάτων από τον Έβρο ποταμό, και επί της τοποθεσίας Μάλγαρα-Ραιδεστός-Τυρολόη, προς απαγόρευση αποβατικής ενέργειας των Ελληνικών στρατευμάτων στα παράλια της Ανατολικής Θράκης. Για την ενίσχυση των Μονάδων του Ταγιάρ στα δύο μέτωπα εκδόθηκε στις 13 Μαίου για δεύτερη φορά διαταγή επιστράτευσης του μουσουλμανικού πληθυσμού, η οποία απέδωσε περί τους 15.000 άνδρες και έτσι η δύναμη των Τουρκικών στρατευμάτων ανήλθε στις 23.000 άνδρες.

Στις 20 Ιουνίου 1920 ο Πρωθυπουργός Ε. Βενιζέλος εξουσιοδότησε τον Αρχιστράτηγο να καταλάβει την Ανατολική Θράκη, ενώ Μονάδες του Ελληνικού Στρατού στην Μικρά Ασία προέλαυναν Βόρεια και Δυτικά προς Πάνορμο, μετά την κατάληψη του οποίου θα επιχειρούσαν αποβατική ενέργεια με τη βοήθεια και του Στόλου. Παράλληλα η ΙΧ Μεραρχία υπό τον Υποστράτηγο Γεώργιο Λεοναρδόπουλο, από την περιοχή του Καράαγατς και Νοτιότερα και η Μεραρχία Ξάνθης υπό τον Υποστράτηγο Κωνσταντίνο Μαζαράκη στην περιοχή Διδυμοτείχου και Νοτιότερα θα επιτίθενταν Ανατολικά προς κατάληψη της περιοχής Βουρτουδίζου[ Μπαμπά Εσκί], με σκοπό να διασπάσουν στη μέση τα Τουρκικά στρατεύματα και να αποκλείσουν την Αδριανούπολη. Με τις συνδυασμένες επιθετικές επιχειρήσεις των Μονάδων του Ελληνικού Στρατού από την περιοχή του Έβρου προς Ανατολάς και από την περιοχή Ραιδεστού-Τυρολόης προς Δυτικά και Βορειοδυτικά τα Ελληνικά στρατεύματα έφθασαν προ της Τσατάλτζας, καταλαμβάνοντας μεχρι τέλους Ιουλίου 1920 και απελευθερώνοντας την Ανατολική Θράκη. Οι δυνάμεις του Α΄ Οσμανικού Σώματος Στρατού, υπό τη διοίκηση του Συνταγματάρχου Τζαφέρ Ταγιάρ, διαλύθηκαν. Αιχμαλωτίσθηκαν 167 Αξιωματικοί και 3.000 οπλίτες και κυριεύθησαν 121 πυροβόλα, 65 πολυβόλα, 14.000 όπλα και παντοειδές άλλο υλικό. Ο Ταγιάρ αποκδύθηκε τη στολή του Τούρκου Αξιωματικού και κυκλοφορούσε με πολιτικά. Με πολιτική περιβολή συνελήφθηκε τη 14/27η Ιουλίου από χωρικούς της περιοχής και παραδόθηκε στους άνδρες του 28ου Συντάγματος Πεζικού.

Υπό την Ελληνική διοίκηση άρχισε ένα σημαντικό έργο ανασυγκρότησης και αναδημιουργίας. Τα έτη 1921 και 1922, μέχρι τη διάσπαση του μετώπου στην Μικρά Ασία, κύλησαν χωρίς σημαντικά γεγονότα από τη μεριά των Τούρκων εθνικιστών και στρατιωτικών. Η Ελληνική στρατιωτική παρουσία εξασφάλισε ισοπολιτεία και ισονομία για τους χριστιανούς και μουσουλμάνους κατοίκους της περιοχής και την ειρηνική, χωρίς τρομοκρατία, διαβίωση των Ελληνικών πληθυσμών. Σποραδικά γεγονότα, που διαδραματίζονταν κυρίως στην Βουλγαρο-Οσμανική Μεθόριο, από Τούρκους και Βουλγάρους ατάκτους, που εισήρχονταν στην περιοχή για να πλιατσικολογήσουν από τους μεθοριακούς πληθυσμούς, αντιμετωπίζονταν άμεσα από τα Ελληνικά στρατεύματα.

Μετά τη διάσπαση του μετώπου στην Μικρά Ασία και την επακολουθήσασα καταστροφή, στις 28 Σεπτεμβρίου/ 11 Οκτωβρίου 1922, ημέρα υπογραφής του πρωτοκόλλου της ανακωχής στα Μουδανιά, η Διοίκηση της Ανατολικής Θράκης ανατέθηκε στον Refet Pasa[Bele]. H διασυμμαχική επιτροπή στην Κωνσταντινούπολη στις 10/23 Οκτωβρίου του υποσχέθηκε ότι η Ανατολική Θράκη θα εκκενωθεί από τα Ελληνικά στρατεύματα μέχρι τις 7/20 Νοεμβρίου. Στις 12/25 Νοεμβρίου οι Τούρκοι παρέλαβαν από τους << Συμμάχους >> μας τη διοίκηση της Αδριανούπολης. Εκτεταμένης κλίμακας διώξεις και ένα καθεστώς τρόμου επιβλήθηκε στους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς από τους εθνικιστές, που είχαν επιστρέψει στη Θράκη, σε συνεργασία και με τους στρατιωτικούς.

Η έξοδος των Ελλήνων Θρακών παρουσίαζε θέαμα, που προκαλούσε ακόμα και στον πιο ψυχρό παρατηρητή, βαθύτατης και αλγεινότατης εντύπωσης. Κατά κακή σύμπτωση ραγδαία βροχή και χαλάζι έπλητταν τους ατυχείς πληθυσμούς, που χρησιμοποιούσαν ένα προβληματικό οδικό δίκτυο στην κίνησή τους προς τον Έβρο. Έφευγαν εγκαταλείποντας τα πάντα με την ελπίδα ότι μετά την απομάκρυνση των γυναικόπαιδων θα μπορούσαν να διασώσουν τα σιτηρά και τα ζώα τους, χωρίς να υπολογίζουν τις ένοπλες Τουρκικές συμμορίες. Ακόμα τραγικότερη ήταν η θέση των αγροτικών πληθυσμών, οι οποίοι σχηματίζοντας καραβάνια διέσχιζαν διάφορες περιφέρειες με διεύθυνση προς τον Έβρο, σύροντας τον σταυρό του μαρτυρίου. Κάτω από αυτές τις τραγικές συνθήκες έλαβε χώρα η έξοδος των κατοίκων της Ανατολικής Θράκης, που κατοικούσαν την περιοχή αυτή από αμνημονεύτων χρόνων. Αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν την γη των πατέρων τους, με την οποία συνδέονταν με άρρηκτους οικογενειακούς, ιστορικούς και εθνολογικούς δεσμούς.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Πιθανόν εάν η Επανάσταση του 1922, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ελάμβανε άμεσα μέτρα ενίσχυσης του Στρατού Θράκης, σε συνδυασμό και με τον Στόλο, που ήλεγχε τα Στενά και την Προποντίδα, να σωζόταν η Ανατολική Θράκη, καθόσον ο Κεμάλ δεν διέθετε πολεμικά πλοία για την διαπεραίωση των στρατευμάτων του στην Ανατολική Θράκη.

<< Πάψε το θρήνο ακριβή μου λιγόκαρδη

και γέλα και στήσε χορό.

Ζω.-Δε με βλέπεις; Τραγούδησε όλο χάρη

Θριάμβου παιάνα >>.

έγραψε στο ποίημά του << ένας για όλους >> ο Νικόλαος Πορόντης, που γεννήθηκε στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης το 1870, αφού στη Θράκη ανήκει το προνόμιο της μακρότερης σε διάρκεια Τουρκικής Κατοχής, που κράτησε πεντέμισι αιώνες.

ΠΗΓΕΣ.

1. Επιχειρήσεις στη Θράκη της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.

2. Συνέντευξη στον Ρ/Σ της Εκκλησίας του Ιακ. Ακτσόγλου, καθηγητού Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης.

Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.

Πατιαλιάκας Κωνσταντίνος

3 ώρ.  · 
.

. ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ -ΤΑΓΙΑΡ

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ Λ.ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΣ

ΕΙΣΟΔΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Α΄ΣΤΗΝ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗ

.

ΤΑΓΙΑΡ

ΣΑΡΑΝΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ 1920

Ανδρέας Μιαούλης: Ο «ατρομητότατος» ναυμάχος (1769-1835)

 Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Ο Ανδρέας Μιαούλης (1769-1835) ήταν και εξακολουθεί να είναι εκ των δημοφιλεστέρων αγωνιστών της Εθνεγερσίας. Αυτό γιατί οι πολλές νίκες των Ελλήνων στη θάλασσα αυτόν είχαν πρωταγωνιστή, μαζί με τους Κανάρη, Σαχτούρη και τους άλλους θαλασσινούς ήρωες. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος θεωρεί ότι ήταν «ατρομητότατος των ανθρώπων, επιτείνων την αρετήν του ταύτην μέχρι των εσχάτων ορίων της φρονήσεως και της αφροσύνης» («Ιστορία του Ελληνικού Έθνους», Εκδ. Οίκ. Ελευθερουδάκη, Εν Αθήναις, 1925, Τόμος στ΄, σελ. 86).

          Με την έναρξη της Επανάστασης ο Μιαούλης ορίστηκε επικεφαλής του Υδραίικου στόλου, αλλά στη συνέχεια και χωρίς κάποιο διορισμό αναδείχθηκε ηγέτης και των πλοίων από τις Σπέτσες και τα Ψαρά. Διορισμό κανονικό  ναυάρχου του Ελληνικού Στόλου έλαβε από τον Καποδίστρια, αφού ο Κυβερνήτης νωρίτερα είχε με διπλωματικό τρόπο απομακρύνει από τη θέση αυτή τον αδρά αμειβόμενο άγγλο ναύαρχο Κόχραν. Είναι λυπηρό το γεγονός ότι ο Μιαούλης κυριευθείς από τα πάθη του πείσματος, της εμπαθείας και του θυμού πλήγωσε μέχρι θανάτου τον ευεργέτη του και βεβαίως την Ελλάδα, που έκανε τα πρώτα της βήματα ως ελεύθερη χώρα.

 Έχει υποστηριχθεί ότι από τη στιγμή που ο Μιαούλης εισήλθε στην επανάσταση ταυτίσθηκε με τον θαλασσινό αγώνα των Ελλήνων από το 1821 έως το 1827, γιατί με τα τρία του πλοία (Σημ. Είχαν τα ονόματα «Κίμων», «Άρης» και «Ηρακλής») δεν έχασε ούτε μία ναυμαχία, από τις σημαντικές, έως τις μικρότερης σημασίας επιχειρήσεις και έως την κυρίευση φρουρίων και το σπάσιμο του από θαλάσσης οσμανικού αποκλεισμού στο Μεσολόγγι. Όπως γράφει ο Αντώνιος Σαχίνης είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς όλες τις ναυμαχίες στις οποίες συμμετέσχε, γιατί είναι η πλήρης ιστορία των ελληνικών ναυμαχιών. («Σύντομος βιογραφία του Ναυάρχου Ανδρέου Δ. Μιαούλη», Ναύπλιο, 1882, σελ. 30). Οι περισσότερες από τις ναυμαχίες είχαν νικηφόρο αποτέλεσμα για τους Έλληνες. Μεταξύ αυτών της Πάτρας (20/2/1822), των Σπετσών (8/9/1822) και του κόλπου του Γέροντα (29/8/1824).

Είναι στενόχωρο να γραφτεί κάτι το αρνητικό για έναν θρύλο της Επανάστασης, όταν μάλιστα έχει επαινεθεί από πολλούς, έλληνες και ξένους, που τον γνώρισαν και όταν η επέτειος του θανάτου του, η 24^η Ιουνίου, έχει οριστεί ως η τοπική εθνική εορτή, με το όνομα Μιαούλεια, της ιδιαίτερης πατρίδας του της Ύδρας. Τα γεγονότα της αρχικής αντίδρασής του έναντι της Επανάστασης, της στάσης του έναντι του Αντώνη Οικονόμου, πρωτεργάτη της Επανάστασης στην Ύδρα κατά των Οσμανίδων, της ενεργού συμμετοχής του στον διχαστικό πόλεμο των Ελλήνων, της φυλάκισης του Θεοδ. Κολοκοτρών, του περιορισμού σε πλοίο του συναγωνιστού του Κων. Κανάρη, κυρίως της ανατίναξης πλοίων του Ελληνικού Στόλου στον Πόρο και της ανταρσίας κατά της υπό τον Ιωαν. Καποδίστρια νόμιμης κυβέρνησης αποσιωπώνται ή, ακόμα χειρότερα, δικαιολογούνται.

Τα λάθη πάντως του Μιαούλη δεν μειώνουν την αποφασιστική συμμετοχή του στον Αγώνα των Ελλήνων για Ελευθερία και την ευσέβεια του. Ο Κων. Παπαρρηγόπουλος απαντά  με την ιστορία του στα λεγόμενα ότι ο ήρωας δεν ευλαβείτο τον Θεό. Όπως γράφει, στον Γ΄ Τόμο των Αρχείων Λαζάρου και Γεωργίου Κουντουριώτη 1821 – 1832 και στη σελίδα 232 υπάρχει επιστολή του Μιαούλη προς τον τότε αρχηγό της Κυβέρνησης Γεώργιο Κουντουριώτη. Σε αυτήν αναφέρει ότι οι εχθροί ηττήθηκαν και καταισχύνθηκαν γιατί « ο έφορος της Ελλάδος Θεός ενέπνευσεν εις τας καρδίας των άκραν δειλίαν και φόβον... Ελπίζω εντός ολίγου με την βοήθειαν του τιμίου Σταυρού και των θεοπειθών της πατρίδος ευχών να σας χαροποιήσω...». (Αυτ. σελ. 85).

Ο Παπαρρηγόπουλος συνεχίζει τονίζοντας ότι σε καμία σχεδόν των πολλών επιστολών που απέστειλε ο Μιαούλης δεν λείπει η μνεία «του τιμίου Σταυρού» και «του παναγάθου Θεού». Ο ιστορικός μας δίδει και παραδείγματα. Σε έκθεσή του από τον κόλπο του Γέροντα (30 Αυγούστου 1824) γράφει: «Ελπίζομεν εις την βοήθειαν του Θεού και εις το έλεος της αγαθότητός Του ότι ο εχθρός δεν θέλει βραδύνει να ομολογήση ότι ο Θεός μεθ΄ ημών και ουδείς δύναται αντιστήναι εις τον δυνατόν βραχίονά Του».

Ως κορωνίδα της προς τον Θεό ευσεβείας του Μιαούλη ο Παπαρρηγόπουλος αναφέρει άλλη επιστολή του προς τον Γ. Κουντουριώτη, στην οποία τονίζει μεταξύ άλλων αυτός να συνεργήσει να γίνουν οι προς τον Κύριο ικεσίες « δια τας αμαρτίας και εμού του αναξίου και όλου του χριστεπωνύμου λαού, τον οποίον τω ιδίω Αυτού αίματι εξηγόρασεν από τας χείρας του νοητού διαβόλου, όπως συνοδευούσης της θείας Αυτού αγαθότητος ενισχυθώσιν από την παντοδύναμον χάριν Του οι βραχίονες των Ελλήνων και ούτω κατατροπώσαντες δια του επί της ελληνικής σημαίας τιμίου  Σταυρού και τους αισθητούς εχθρούς τούτους αυτούς μεν υποχρεώσωμεν και άπαντας να ομολογώσι και να κηρύττωσι “Μέγας ο Θεός και η πίστις των χριστιανών”, ημείς δε δοξολογούντες να ψάλλωμεν το του Προφητάνακτος “Η δεξιά Σου, Κύριε, δεδόξαστε”». (Αυτ. σελ. 86).

Ένα ιστορικό ερώτημα είναι αν ο Μιαούλης μετάνιωσε για την πράξη του να κάψει πλοία του στόλου, που δεν ανήκαν στον Κυβερνήτη αλλά στο Έθνος  και που με αίμα είχαν αγοραστεί και συντηρούντο. Επίσης αν παραδέχθηκε ότι ο Μαυροκορδάτος βρισκόταν πίσω από το ανοσιούργημα. Για τον εμπρησμό ο Νικόλαος Δραγούμης γράφει ότι ο Μιαούλης το 1833 και βλέποντας ψύχραιμα το γεγονός είπε στον Σπ. Τρικούπη: « Αν σε είχα σιμά μου εις τον Πόρον να με συμβουλεύσεις όταν αποφάσισα να καύσω την φρεγάδα, δεν θα την έκαια». Ο Δραγούμης σημειώνει ότι ο Τρικούπης του είχε πολλές φορές επαναλάβει ότι ο Μιαούλης είχε μετανοήσει για τον εμπρησμό. (Ν. Δραγούμη «Ιστορικαί αναμνήσεις», τ. Α΄, σελ. 193 και Ντίνας Αδαμοπούλου και Αννίτας Πρασσά «Ανδρέας Μιαούλης», Ειδ. Έκδ. για εφημ. ΤΑ ΝΕΑ, 2^η έκδοση, σελ., 105). Ο Μιαούλης απάλλαξε τον Μαυροκορδάτο από τις κατηγορίες για τον εμπρησμό, αναλαμβάνοντας πλήρως την ευθύνη.

Λίγο πριν από το θάνατό του έγραψε στη διαθήκη του: «Εγώ ο Ανδρέας Μιαούλης έχων σώας τας φρένας μου πρώτον μεν συστήνω την ψυχήν μου εις τον παντοδύναμον Θεόν και εις όλους τους αγίους δια να με παρασταθώσιν εν ώρα θανάτου». Στα τελευταία του και στο επί της οδού Αιόλου σπίτι του τον επισκέφθηκε δύο φορές ο βασιλιάς Όθωνας. Στη δεύτερη του απένειμε τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος. Η κηδεία του  ήταν πάνδημη και με όλες τις στρατιωτικές τιμές. Ετάφη στον Πειραιά, στη σημερινή ακτή Μιαούλη, και η καρδιά του ταριχεύθηκε και βρίσκεται στο Ιστορικό Αρχείο Μουσείο της Ύδρας. Τελικά στην ψυχή του λαού η προσφορά του στον Αγώνα μέτρησε πολύ περισσότερο από τα όποια σφάλματα ή τις αδυναμίες του.-

https://www.istorikathemata.com/2022/06/1769-1835.html

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΕΔΕΞΙΩΘΗ ΧΘΕΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ.

 .

 ''ΦΙΛΙΚΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΙΝ'' ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΕ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ. ΠΑΡΙΣΤΑΤΟ ΚΑΙ Η ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ .ΕΝΝΟΕΙ ΑΛΛΑ ΔΙΣΤΑΖΕΙ ΝΑ ΟΜΙΛΗΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΑ.Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΜΕ ΘΕΡΙΝΗ ΣΤΟΛΗ ΝΑΥΑΡΧΟΥ ΚΡΑΤΩΝ ΤΗΝ ΜΝΗΣΤΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ.ΕΜΦΑΝΙΣΘΗΚΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΩΝ.

Η ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΑΝΟΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΑΛΛΑ ΔΙΣΤΑΖΕΙ ΝΑ ΟΜΙΛΗΣΕΙ.Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ  ΑΡΕΣΚΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΙΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΝΝΑ-ΜΑΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΞΕΝΙΚΟ ΤΟΝΟ ΤΗΣ ΠΡΟΦΟΡΑΣ ΤΗΣ.

''ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΔΕΙΞΩ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ '' ΔΗΛΩΣΕ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ  ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝΜΙΚΡΗ ΞΕΝΑΓΗΣΗ .Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗΝ ΜΝΗΣΤΗ ΤΟΥ ΞΕΝΑΓΗΣΕ ΑΥΤΟΠΡΟΣΩΠΩΣ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥΣ ΣΤΟ ΜΟΝ ΡΕΠΟ. ΘΥΜΗΘΗΚΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ ΠΟΥ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ ΚΛΑΔΕΥΕ ΤΑ ΔΕΝΤΡΥΛΙΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙΦΡΑΞΗΣ..

ΟΙ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΤΗΜΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕ ΜΙΚΡΑ ΔΙΘΕΣΙΑ ΣΚΟΥΤΕΡ ΠΟΥ ΚΙΝΟΥΝΤΑΙΜΕ ΜΠΑΤΑΡΙΑ.

Ο ΑΥΛΑΡΧΗΣ ΕΠΙΣΚΕΦΘΗΚΕ  ΤΟΝ ΠΡΕΣΒΥΝ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΕΒΙΒΑΣΕ ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΩΝ ΓΕΝΕΘΛΙΩΝ ΤΟΥ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΤΗΣ ΑΙΘΙΟΠΙΑΣ ΧΑΙΛΕ ΣΕΛΑΣΙΕ.

ελευθερια 24/7/1964

4ΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ.

 
1.ΕΠΙ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Β΄ ΑΡΧΙΣΕ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΛΕΚΤΡΟΦΩΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΥΠΑΙΘΡΟΥ. ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ ΣΕ 645 ΧΩΡΙΑ ΜΕ 415.000 ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ .4ΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΔΟΤΗΣΗ 4000 ΧΩΡΙΩΝ. ΔΕΝ ΤΑ ΕΚΑΝΕ Η ΧΟΥΝΤΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΤΑ ΒΡΗΚΕ ΕΤΟΙΜΑ.

2.ΟΙ  ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΠΑΡΗΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΒΡΑΔΙΑ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΣΕ Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ''ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ''.

3.ΟΙ ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΝ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ ΜΕ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΑΕΡΟΣΚΑΦΟΣ.

4.Η ΤΟΥΡΚΙ ΠΑΡΗΓΓΕΙΛΕ ΤΡΙΑ ΟΠΛΙΤΑΓΩΓΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΤΗΣ ΣΤΟΛΟ (ΜΕΤΑ 10 ΧΡΟΝΙΑ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!!)

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 23/7/1964

Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΡΑΔΙΔΕΙ ΤΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ ΣΤΙΣ ΜΟΙΡΕΣ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ

 

Η ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ 7-6-1948 ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ 

ΕΠΙ ΤΗ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙ ΤΩΝ ΣΗΜΑΙΩΝ ΥΠΟ ΤΗΣ Α.Μ.ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΠΑΥΛΟΥ.

<< Τρία έτη παρήλθον αφ΄ης η Σημαία, την οποίαν οι πρώτοι Έλληνες Καταδρομείς, άνδρες του Ιερού Λόχου, περιέφερον από Νίκης εις Νίκην ανά τας ερήμους της Αφρικής και τας θαλάσσας της Μεσογείου, υπεστάλη και εναπετέθη ως πολύτιμον του Έθνους κειμήλιον εις το Εθνικόν Μουσείον.

  Ο τρίτος Ιερός Λόχος της Ελληνικής Ιστορίας διελύθη και οι άνδρες του με ήρεμον την συνείδησιν επεδόθησαν εις τα ειρηνικά των έργα, οπότε νέα Εθνική περιπέτεια, ο σκληρός αγών, τον οποίον Δυνάμεις του σκότους μας επέβαλον, εδημιούργησεν την ανάγκην συγκροτήσεως επιλέκτων ελαφρών Μονάδων, των Δυνάμεων Καταδρομών.

  Από έτους ήδη αι Δυνάμεις αύται, κληρονόμοι της λαμπράς παραδόσεως του Ιερού Λόχου, συγκροτηθείσαι από νέους πλήρεις σφρίγους άνδρες και με πυρήνας τους παλαιούς Καταδρομείς της Μεσογείου αγωνίζονται επιτυχώς κατά των εχθρών της Πατρίδος και καταφέρουν αλλεπάλληλα τα ισχυρά των πλήγματα κατά της υπό των εχθρών κινουμένης ανταρσίας.

  Καλούνται σήμερον αι Μοίραι Καταδρομών να λάβωσιν εκ των χειρών της Α.Μ. του Βασιλέως, εκπροσωπούντος την ισχυράν του Έθνους ψυχήν, τας Πολεμικάς Σημαίας.

  Δεν παρουσιάζονται με τας χείρας κενάς αι Μοίραι Καταδρομών. Καταθέτουσιν την ιεράν ταύτην στιγμήν εις τον Βωμόν της Πατρίδος τας Νίκας, της Κονίτσης, του Λυκομόρου, του Πλατάνου, του Αγίου Βλασίου, του Ελικώνος, των Πιερίων, της Ανάβρας, της Βίνιαννης, του Μαστρογιάννη.

  Καταθέτουσιν επίσης την θυσίαν των 112 νεκρών και των 256 τραυματιών των, οίτινες προσέφερον την ωραίαν νεότητα και την σωματικήν των ακεραιότητα υψίστην θυσίαν εις τον Βωμόν της Πατρίδος.

  Δυνάμεθα να διαβεβαιώσωμεν την Α.Μ. τον Βασιλέα και τους ενταύθα εκπροσώπους του Έθνους ότι αι τέσσαρες αύται Πολεμικαί Σημαίαι παραδίδονται εις χείρας ικανάς, αίτινες θα τας περιαγάγωσιν ανά τας υπερηφάνους κορυφάς των ορέων της Ελλάδος, σύμβολα της ισχυράς Ελληνικής Πολεμικής άλκης και δεν θα τας υποστείλωσιν παρά μόνον όταν θα έχη εκλείψει και το τελευταίον ίχνος της ερυθράς ορδής>>.

ΚΑΛΛΙΝΣΚΗΣΑΝΔΡΕΑΣ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ   ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ   ΚΑΤΑΔΡΟΜΩΝ.

ΣΧΟΛΙΟ.                                                     Σημαντικότατη η συμβολή των Δυνάμεων Καταδρομών στην συντριβή της ένοπλης και ξενοκίνητης ανταρσίας του ΚΚΕ για κατάληψη της εξουσίας. Το υψηλό ηθικό, η υπέροχη δράση και οι συνεχείς λαμπρές επιτυχίες των Μονάδων Καταδρομών της εποχής εκείνης, σχημάτισαν δικαιολογημένα διάχυτη την εικόνα του θρυλικού <<Λοκατζή>>, ως πρότυπο ριψοκίνδυνου και άτρωτου πολεμιστού, αλλά και το <<Πνεύμα Μονάδος>>, ως υπόδειγμα στις Ένοπλες Δυνάμεις. Γιαυτό οι Λοκατζήδες είχαν γίνει ο τρόμος και ο φόβος των <<ηρώων>> του <<γενναίου Δημοκρατικού Στρατού>>. Ο καπετάν Γιώτης, Χαρίλαος Φλωράκης, εξέδωσε στις 5 Μαρτίου 1949 την με αριθμό Πρωτοκόλλου 513 διαταγή, στην οποία μεταξύ των άλλων τόνιζε επαγρύπνηση και λήψη μέτρων ασφαλείας για την αποφυγή του αιφνιδιασμού, ο οποίος θα αντιμετωπιζόταν με τα πιο σκληρά μέτρα.

  Τα παραπάνω χαρακτηριστικά γνωρίσματα των Μονάδων Καταδρομών, που επιβεβαιώθηκαν κατά την επιχείρηση <<ΝΙΚΗ>> της Α΄ Μοίρας Καταδρομών το 1974 στην Κύπρο, συνεχίζουν να αποτελούν τις δύο σπουδαιότερες ιστορικές παρακαταθήκες και για τις σύγχρονες Ελληνικές Δυνάμεις Καταδρομών του 21ου αιώνα. Αποτελούν μαζί με τις υπόλοιπες Ένοπλες Δυνάμεις εγγύηση και ασφάλεια της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, ιδιαίτερα στον ευαίσθητο χώρο του Ανατολικού Αιγαίου και των Δωδεκανήσων.

ΑΝΤΓΟΣ ΠΑΤΙΑΛΙΑΚΑΣ ΚΩΝ/ΝΟΣ