"Ο Έλληνας που καθιέρωσε το 'χακί' σε όλον τον κόσμο" .

   

Μια ιδεα του Γαργαλιδη που εφαρμοσε ο Πριγκιπας-Διαδοχος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ στον Ελληνικο Στρατο.

Ο Παναγιώτης Γαργαλίδης (1870-1942) ήταν Έλληνας στρατιωτικός .

Γεννήθηκε το 1870 στη Μεσσήνη. Ακολούθησε στρατιωτική σταδιοδρομία φοιτώντας στη Σχολή Υπαξιωματικών του Στρατού. Έλαβε μέρος στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 ως υπαξιωματικός και ως αξιωματικός στους Βαλκανικούς πολέμους. Διακρίθηκε ιδιαίτερα στη μάχη της Νιγρίτας και στη μάχη του Ογνιάρ Μαχαλά.Ο βασιλευς αρχιστρατηγος Κωνσταντινος τον παρασημοφορησε μετα την μαχη της Νιγριτας.

Συμμαθητης του Πριγκιπος Διαδοχου Κωνσταντινου

Απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων (1887) ο υπολοχαγός Π. Γαργαλίδης σπούδασε εν-συνεχεία στη Στρατιωτική Ακαδημία του Παρισιού. Το 1892 εισηγήθηκε την καθιέρωση του βαθέως "γαιόχρου" χρώματος για τις στολές εκστρατείας, έχοντας παρατηρήσει ότι τα χρώματα που χρησιμοποιούνταν στις εμφανίσεις των στρατιωτών (μπλε χιτώνια, γκρίζο ή μαύρο παντελόνι και κόκκινα ή βυσσινόχρωμα "παραράμματα") επέτρεπαν την επισήμανσή τους από μακρινές αποστάσεις, ενώ οι στολές λερώνονταν εύκολα και φθείρονταν σε σύντομο χρόνο. Η εισήγησή του αγνοήθηκε από τις αρμόδιες ελληνικές υπηρεσίες, ωστόσο η επίσημη αναφορά-πρότασή του που είχε υποβληθεί προς τον υπουργό Στρατιωτικών, συνταγματάρχη του Μηχανικού, Ν. Τσαμαδό, έτυχε του ενδιαφέροντος του στρατιωτικού ακολούθου της Βρετανικής Πρεσβείας στην Αθήνα. Ο τελευταίος, ζήτησε μεταφρασμένο αντίγραφό της και την προώθησε στο Βρετανικό Βασιλικό Επιτελείο Στρατού, το οποίο υιοθέτησε τη χρήση αυτού του είδους των στολών εκστρατείας. Μετά τη γνωστοποίηση στην Αθήνα, της απόφασης των Βρετανών, μαζί με τις ευχαριστίες των βρετανων  προς τον Έλληνα αξιωματικό, ο Γαργαλίδης επανήλθε εκ νέου, προτείνοντας τη χρήση των στολών για τους άνδρες της Ελληνικής Χωροφυλακης, όμως και πάλι η πρότασή του απορρίφθηκε, με απόφαση του τότε πρωθυπουργού, Δημήτριου Ράλλη. Εν τω μεταξύ και ενώ οι Βρετανικές δυνάμεις συμμετείχαν στον πόλεμο των Μπόερς (1901-1902) με τις νέες στολές, αυτές κίνησαν το ενδιαφέρον του Ιάπωνα στρατιωτικού ακολούθου που παρακολουθούσε τις μάχες εκ του σύνεγγυς. Η πρότασή του προς την κυβέρνηση της χώρας του έγινε δεκτή και έτσι οι στολές (υπό την επωνυμία "κάκι") υιοθετήθηκαν από τον Ιαπωνικό Αυτοκρατορικό Στρατό, για να γίνουν, ακολούθως, δεκτές προς χρήση και από τη Γερμανική κυβέρνηση. Τελικά, το 1906 ο τότε διάδοχος του ελληνικού θρόνου Κωνσταντίνος, παλαιός συμφοιτητής του Γαργαλίδη στη Σχολή Ευελπίδων, αφού τον συγχάρηκε, του δήλωσε ότι, μετά την έγκριση τοσων χωρών , που είχε πληροφορηθεί, αποφάσισε να καθιερώσει τη στολή ("χακί") και για τον ελληνικό στρατό, ως την αποκλειστική για εκστρατείες αλλά και ασκήσεις. 

Η δραση του στον Α΄Παγκοσμιο Πολεμο και η συγκροτηση της Στρατιας του Εβρου

Στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν διοικητής του 35ου Συντάγματος Πεζικού της Β΄ Μεραρχίας. Κατά τη συμμαχική επίθεση του Σεπτεμβρίου 1918 προς διάσπαση του γερμανοβουλγαρικού αμυντικού μετώπου, δια της ορμητικής του επίθεσης που ενήργησε με το σύνταγμά του πέτυχε τη ταχύτατη κατάληψη του ορεινού όγκου Πρεσλάπ. Για την επιτυχία του αυτή του απενεμήθη στο πεδίο της μάχης ο γαλλικός πολεμικός σταυρός μετά επίχρυσου αστέρος και μνημονεύθηκε υπό τον Γάλλο αρχιστράτηγο Ντ΄ Εσπεραί στην ημερήσια διαταγή της στρατιάς. Απο εκει αρχισε να ξηλωνεται το γερμανο βουλγαρικο μετωπο της Μακεδονιας  που εφερε την οριστικη συντριβη των κεντρικων αυτοκρατοριων.

Στη συνέχεια έλαβε μέρος στην Εκστρατεία της Κριμαίας κατά των Μπολσεβίκων. Μετά την ατυχή κατάληξη αυτής, συνέπεια της οποίας ήταν και ο διωγμός των Ελλήνων εκ της περιοχής αυτής, το 1920 μεταφέρθηκε στη Μικρασιατική εκστρατεία όπου και οργάνωσε την 11η Μεραρχία. Με την κατάρρευση του μετώπου και την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού στρατού συντάχθηκε δυστυχως με τους κινηματίες της επανάστασης του 1922 όπου και ανέλαβε τη διοίκηση του Γ΄ Σώματος Στρατού της Θράκης προαχθείς σε υποστράτηγο.Στις δικες του αοκνες προσπαθειες οφειλεται η ταχυτατη οργανωση της στρατιας του Εβρου αν και ολοι θεωρουν εσφαλμενα τον Παγκαλο ως τον ανθρωπο που την οργανωσε .Επειδη ο Γαργαλιδης δεν ηταν συμπαθης στον Πλαστηρα και στον Παγκαλο τον απεστρατευσαν. Αυτος ειναι και ο λογος που δεν ειναι ευρεως γνωστο ς ο καταλυτικος ρολος που επαιξε ο Γαργαλιδης  στον τερματισμο του Α΄ΠΠ,διοτι δεν ηταν συμπαθης στο περιβαλον  του ανταρτη Πλαστηρα.

Κινηματίας  χαριν της Ανατολικης Θρακης και οχι μονο.

Ένα χρόνο αργότερα και μετά την αμαχητί παράδοση στους Τούρκους της κατεχόμενης ανατολικής Θράκης οργάνωσε το αποτυχόν Eπαναστατικό Kίνημα της 22ης Οκτωβρίου 1923 μαζί με τον Γεώργιο Λεοναρδόπουλο και άλλους αξιωματικούς όπου τελικά συνελήφθη παρά τον Κιθαιρώνα. Στις 15 Νοεμβρίου το συσταθέν "Στρατοδικείο Εκστρατείας" στην Ελευσίνα, τον καταδίκασε σε θάνατο, παμψηφεί και σε στρατιωτική καθαίρεση μαζί με τους Γεώργιο Λεοναρδόπουλο και τους αντισυνταγματάρχες Αβράμπο και Νικολαρέα. Με την εμπλοκή και του Πάπα της Ρώμης Πίου ΙΑ΄ για χορήγηση αμνηστίας η δικτατορικη κυβέρνηση μαριονεττα του Πλαστηρα δεν τόλμησε να προχωρήσει σε εκτελέσεις και τελικά του δόθηκε αμνηστία και απομακρύνθηκε από τον Στρατό.

Αποκαταστάθηκε το 1935 αναδρομικά. Απεβίωσε το 1942 στη Καλαμάτα.

ΑΠ

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CE%BD%CE%B1%CE%B3%CE%B9%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%93%CE%B1%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82

Το Κίνημα Γαργαλίδη - Λεοναρδόπουλου

Το στρατιωτικό κίνημα των στρατηγών Παναγιώτη Γαργαλίδη και Γεώργιου Λεοναρδόπουλου, που εκδηλώθηκε τα μεσάνυχτα της 21ης προς 22α Οκτωβρίου 1923, ήταν μια συμμαχία ετερόκλητων στρατιωτικών στοιχείων που αγανακτησαν για την αδικαιολογητη απωλεια της Ανατολικης Θρακης...

Τον Οκτώβριο του 1923 η Ελλάδα βάδιζε ολοταχώς για τις εκλογές της 2ας Δεκεμβρίου, τις οποίες είχε προκηρύξει η βενιζελική Επαναστατική Επιτροπή υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα, που κυβερνούσε δικτατορικά, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πρωθυπουργός ήταν το ηγετικό στέλεχος της Επανάστασης, Στυλιανός Γονατάς, ο οποίος φρόντισε να πριμοδοτήσει τα βενιζελικά κόμματα με ένα εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.

Το στρατιωτικό κίνημα των στρατηγών Παναγιώτη Γαργαλίδη (1870-1948) και Γεώργιου Λεοναρδόπουλου (1867-1936), που εκδηλώθηκε τα μεσάνυχτα της 21ης προς 22α Οκτωβρίου, ήταν μια συμμαχία ετερόκλητων στρατιωτικών στοιχείων: από βενιζελικούς αξιωματικούς, όπως οι επικεφαλής του, που είχαν παραγκωνισθεί από την Επαναστατική Επιτροπή του Πλαστήρα, μέχρι βασιλόφρονες αξιωματικούς («Ομάδα Ταγματαρχών»), που φοβόντουσαν ότι οι επικείμενες εκλογές θα οδηγούσαν σε αβασίλευτο καθεστώς. Την τριάδα των πατριωτων κινηματιών συμπλήρωνε ο βασιλόφρων συνταγματάρχης Γεώργιος Ζήρας.

Ο πιο σπουδαιος λογος που οδηγησε στην εκρηξη του κινηματος ηταν η αδικαιολογητη εγαταλειψη της Ανατολικης Θρακης στους τουρκους χωρις να πεσει ουτε μια τουφεκια! Μια υποπτη πραξη που αγγιζει τα ορια της προδοσιας και βαρυνει τον κινηματια Πλαστηρα που διοικουσε την Ελλαδα δικτατορικα απο τον προηγουμενο χρονο.

Πρόθεση των δύο στρατηγών ήταν να αναγκάσουν την δικτατορικη κυβέρνηση Γονατά σε παραίτηση, χωρίς να καταφύγουν σε ένοπλη βία και την ανάληψη της εξουσίας από μία κυβέρνηση που θα οδηγούσε τη χώρα σε τίμιες εκλογές και στην τιμωρια οσων εγκατελειψαν την Ανατολικη Θρακη στα χερια των τουρκων.

 Στο διάγγελμά τους, που δημοσιεύτηκε σε τρεις αντιβενιζελικές εφημερίδες («Νέα Ημέρα», «Καθημερινή» και «Πολιτεία»), σημείωναν: «Ο στρατός βεβαιοί ότι δεν θα επέμβη το παράπαν, ούτε εις τον καταρτισμόν της νέας κυβερνήσεως, ούτε εις το κατόπιν έργον αυτής. Θα περιορισθή εις την τήρησιν της τάξεως και εις τα καθαρώς στρατιωτικά αυτού καθήκοντα».

Το κίνημα δεν εκδηλώθηκε στην πρωτεύουσα, όπως απαιτούσε ο μετέπειτα δικτάτωρ Ιωάννης Μεταξάς, ούτε στη Θεσσαλονίκη, αλλά στην περιφέρεια. Το πρωί της 22ας Οκτωβρίου μόνο η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η Λάρισα και τα Ιωάννινα βρίσκονταν υπό τον έλεγχο της κυβερνήσεως. Ωστόσο, η αντίδραση της Επαναστάσεως ήταν αστραπιαία. Στην Αθήνα την κατάσταση πήρε στα χέρια του ο στρατηγός Πάγκαλος, ως αρχηγός του Στρατού, ενώ δημοτικά συμβούλια, η Ιερά Σύνοδος και πολιτικοί καταδίκαζαν το κίνημα. Ο Πλαστήρας στο διάγγελμά του σημείωνε: «Η άτιμος και η προδοτική πράξις δύο στρατηγών και ενίων ανωτέρων αξιωματικών εις στιγμάς κατά τας οποίας η πατρίς επρόκειτο διά των εκλογών να εισέλθη εις ομαλήν κοινοβουλευτικήν περίοδον, σύμφωνα με εξαγγελθέν πρόγραμμα της Επανάστασεως, καταδικάζεται εις την συνείδησιν του ελληνικού έθνους ολοκλήρου».

Παρά την αριθμητική τους υπεροχή, οι κινηματίες έμειναν αδρανείς, χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Αυτό έδωσε το χρόνο στην Επανάσταση να αναδιοργανωθεί και να προετοιμάσει την αντεπίθεσή της. Στη Θεσσαλονίκη ο στρατηγός Κονδύλης, που είχε ανακληθεί στην ενεργό υπηρεσία, τέθηκε επικεφαλής της καταστολής. Στις 25 Οκτωβρίου η Επανάσταση ήλεγχε και πάλι όλη τη Βόρειο Ελλάδα.

Στην Πελοπόννησο οι δυνάμεις των Γαργαλίδη και Λεοναρδόπουλου, που αριθμούσαν 4.500 άνδρες, συγκεντρώθηκαν στην Κόρινθο, με σκοπό να βαδίσουν στην Αθήνα. Ο στόλος, που ήταν πιστός στην Επανάσταση, απείλησε με βομβαρδισμό την Κόρινθο, αναγκάζοντας τον φρούραρχο της πόλης Μανιαδάκη (μετέπειτα στέλεχος της «4ης Αυγούστου») να παραδώσει την πόλη χωρίς αντίσταση. Στις 27 Οκτωβρίου, έπειτα από μία σύντομη συμπλοκή με τις κυβερνητικές δυνάμεις, ο Γαργαλίδης αποδέχεται την άνευ όρων παράδοση που του επέβαλε ο Πλαστήρας.

1284 αξιωματικοί αποτάχθηκαν ως ενεχόμενοι ή συμπαθούντες το αντεπαναστατικό κίνημα, ανάμεσά τους και ο υπασπιστής του βασιλιά Γεώργιου Β', Νικολαίδης. Οι αρχηγοί του κινήματος, Παναγιώτης Γαργαλίδης και Γεώργιος Λεοναρδόπουλος, καταδικάσθηκαν σε θάνατο, αλλά τους δόθηκε χάρις στη συνέχεια με την παρεμβαση του Πάπα της Ρώμης Πιου ΙΑ΄. Οι εκλογές έγιναν, τελικά, στις 16 Δεκεμβρίου και εξελίχθηκαν σε θρίαμβο των βενιζελικών κομμάτων, καθώς τα φιλομοναρχικά απείχαν (δηλαδη νοθες εκλογες που δεν αντιπροσωπευαν την βουληση του λαου).

Το αποτυχόν κίνημα των Γαργαλίδη - Λεοναρδόπουλου απέκτησε σημασία για την κατοπινή εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων, δυσανάλογη με τις περιορισμένες επιδιώξεις των εμπνευστών του. Ισχυροποίησε τα αντιμοναρχικά αισθήματα στους κόλπους των βενιζελικών κομμάτων, με αποτέλεσμα την έξωση του βασιλιά Γεώργιου Β' και την ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας στις 25 Μαρτίου 1924 από την κυβέρνηση Παπαναστασίου που κερδισε στις νοθες εκλογες.

Ο Γαργαλιδης και ο Λεοναρδοπουλος δεν ηταν βασιλοφρονες,απλως αγανακτησαν για την προδοτικη ενεργεια του Πλαστηρα να εγκαταλειψει χωρις καμμια δικαιολογια και χωρις μαχη την Ανατολικη Θρακη.Ο Πλαστηρας και οι ανταρτες του ,οι βενιζελικοι που κυβερνουσαν, πηραν εντολη απο τον βενιζελο και την αγγλικη πρεσβεια να κανουν δωρο στους τουρκους την Ανατολικη  Θρακη,αυτο εξοργισε αφανταστα τους σοβαρους πατριωτες αξιωματικους που δεν συμφωνουσαν με την προδοτικη ενεργεια της εγκαταλειψης της Ανατολικης Θρακης στους τουρκους χωρις λογο.

Ολη η ελληνικη επαρχια και το ναυτικο εταχθηκε με το μερος των πατριωτων-κινηματιων οι οποιοι δεν θελησαν να γινουν σκοτωμοι και ετσι τελικα επεκρατησαν οι δυναμεις των ανταρτων Πλαστηρα και Παγκαλου.Αρα ακομη και το 1923 οι βασιλοφρονες ηταν πολλοι μεσα στον λαο και στο στρατευμα και οι ανταρτες Παγκαλος και Πλαστηρας που κυβερνουσαν τους φοβοντουσαν.

ΤΕΚΜΗΡΙΑ

Εφημερίδα «Εμπρός», 23 Οκτωβρίου 1923

Εφημερίδα «Εμπρός», 24 Οκτωβρίου 1923

https://www.sansimera.gr/articles/181

ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Β ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ 1946

  

Στις 28/9/1946 προσέρχονται στο λιμάνι του Φαλήρου ο Πρωθυπουργός ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΑΛΔΑΡΗΣ και άλλα μέλη της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας για να υποδεχθούν τον Βασιλιά ΓΕΩΡΓΙΟ Β, τον Διάδοχο ΠΑΥΛΟ και την Πριγκίπισσα ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ που επιστρέφουν στην Ελλάδα μετά το δημοψήφισμα του 1946. Σμήνος της Πολεμικής Αεροπορίας πετάει σε σχηματισμό, ενώ τα πολεμικά πλοία που μεταφέρουν τον Βασιλιά και το πριγκιπικό ζεύγος ρίχνουν κανονιοβολισμούς. Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ο Διαδοχος ΠΑΥΛΟΣ και η πριγκιπισσα ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ αποβιβάζονται από άκατο στην αποβάθρα και χαιρετούν δια χειραψίας τους πολιτικούς. Ο Βασιλιάς επιθεωρεί τα τιμητικά αγήματα και η βασιλική αυτοκινητοπομπή αναχωρεί για την ΑΘΗΝΑ, ενώ κατά μήκος της διαδρομής το συγκεντρωμένο πλήθος επευφημεί τα μέλη της βασιλικής οικογένειας. Με τη συνοδεία δύναμης μοτοσικλετιστών η αυτοκινητοπομπή διασχίζει τις λεωφόρους ΣΥΓΓΡΟΥ και ΑΜΑΛΙΑΣ κατευθυνόμενη στη Μητρόπολη. Στα σκαλιά του ναού οι Πριγκίπισσες ΕΛΕΝΗ του ΝΙΚΟΛΑΟΥ και ΑΛΙΚΗ και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ υποδέχονται τον ΓΕΩΡΓΙΟ, τον ΠΑΥΛΟ και τη ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ, ενώ πλήθος κόσμου χειροκροτεί. Μετά τη δοξολογία η αυτοκινητοπομπή, με επικεφαλής μοτοσικλετιστές της Αστυνομίας Πόλεων, μεταφέρει τον Βασιλιά και το πριγκιπικό ζεύγος στα Παλαιά Ανάκτορα (ΒΟΥΛΗ). Από τον εξώστη του κτηρίου ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ χαιρετίζει το συγκεντρωμένο πλήθος και παρακολουθεί παρέλαση στρατιωτικών μονάδων, μαθητών και συλλόγων. Μετά το τέλος της παρέλασης η αυτοκινητοπομπή μεταφέρει τον ΓΕΩΡΓΙΟ, τον ΠΑΥΛΟ και τη ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ στα Νέα Ανάκτορα της οδού ΗΡΩΔΟΥ ΑΤΤΙΚΟΥ. (Το υλικό αυτό τεκμηριώθηκε από το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο)

https://archive.ert.gr/category/archio-idiseon/gegonota-dekaetias-1940/page/3/

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΤΟΥ Β.ΚΟΥΤΣΑΒΛΗ.

Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Κτήματος Τατοΐου, Βασίλης Κουτσαβλής,  στον Κίμωνα Φραγκάκη αναφερεται στον  βασιλιά Κωσταντίνο .Ημερομηνια συνετευξης28/3/2020.

«Με τον  Βασιλιά Κωνσταντίνο κλείνει μια μεγάλη ιστορική εποχή. Είναι ο τελευταίος εν ζωή Βασιλιάς της χώρας» (Photo by Ole Jensen – Corbis/Corbis via Getty Images/Ideal image). 

– Ο  βασιλιάς  Κωνσταντίνος είναι πια άρρωστος και τα παιδιά του δεν έχουν πολιτικά ερείσματα. Το πολιτειακό ζήτημα έχει βεβαίως κλείσει από το 1974 στην πατρίδα μας ωστόσο θεωρείτε ότι βιώνουμε και ένα επιπλέον τέλος εποχής στη χώρα μας με τη βασιλεία να περνά οριστικά στη λήθη; 

--Ιστορικά το τέλος εποχής για την Μοναρχία στην Ελλάδα ήρθε στις 13 Δεκεμβρίου του 1967. Ουσιαστικά είχε έρθει λίγα χρόνια πριν με τον πρόωρο θάνατο του Βασιλιά Παύλου. Τυπικά ήρθε το 1974. Η βασιλεία σαν ενεργό πολίτευμα στην Ελλάδα πιστεύω ότι έχει περάσει στη λήθη σε ένα συντριπτικά μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού. Είναι ένας θεσμός που ζει και έχει νόημα ύπαρξης μόνο αν έχει μεγάλο λαϊκό έρεισμα. Δεν ανήκω σε αυτούς που βλέπουν κάποιο έρεισμα στην παρούσα φάση. Ακρότητες, λιβανιστήρια, φωνασκίες, γραφικότητες, και η ύπαρξη αρκετών στην Ελλάδα που θεωρούν εαυτούς βασιλικότερους του βασιλέως δεν συνιστούν υπολογίσιμη δύναμη για μια αναβίωση του θεσμού. 

 – Δεν περίμενα ότι θα απορρίπτατε τους έστω γραφικούς βασιλόφρονες μας τόσο… συνοπτικά. 

--Θεωρώ ότι κάνουν τεράστια ζημιά στη μελέτη της ιστορίας του θεσμού στη χώρα μας και στην αποδοχή του ως ιστορικής πραγματικότητας από το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού λαού. Αν κάνετε ένα γύρο στα social media για παράδειγμα σε διάφορες σχετικές σελίδες θα διαπιστώσετε τον ακραίο λόγο, το μίσος απέναντι σε πολιτικά πρόσωπα και θεσμούς της Ελληνικής Δημοκρατίας, εθνικιστικά παραληρήματα και φωτογραφίες με τον  Βασιλιά να μπαίνει στην Αγιά Σοφιά. Φαντάζομαι δεν θέλετε να τα σχολιάσω. Καταλαβαίνουμε όλοι τη ζημιά που γίνεται στην μελέτη και κατανόηση της Ελληνικής ιστορίας. »Αυτό που λέω πάντα και το πιστεύω βαθύτατα είναι ότι πρέπει να δώσουμε σε όλους τους Έλληνες την δυνατότητα να μάθουν ιστορία. Όχι την ιστορία των σχολικών εγχειριδίων. Ιστορία πλουραλιστική. Ελληνική και ξένη βιβλιογραφία. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το 1821 διαβάζοντας τις πηγές που μας σερβίρει το σχολείο. Ούτε το 1922. Ούτε την πτώση της μοναρχίας στην Ελλάδα. Αφήστε που στην έρευνα σε αυτά τα ζητήματα είμαστε πίσω και κρυβόμαστε πάντα πίσω από τα ιδεολογικά και πολιτικά μας πρόσημα. Εξαίρεση εδώ αποτελεί η βαθύτατη, τεκμηριωμένη ιστορική έρευνα του Κώστα Σταματόπουλου που με συνέπεια τα τελευταία χρόνια υπηρετεί και μας κάνει όλους κοινωνούς άγνωστων και παραποιημένων πτυχών της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Τον ευχαριστούμε θερμά για αυτό. Εν πάσει περιπτώσει, με τον  Βασιλιά Κωνσταντίνο κλείνει μια μεγάλη ιστορική εποχή. Είναι ο τελευταίος εν ζωή Βασιλιάς της χώρας. Τα παιδιά του δεν βασίλεψαν. Όλα πλην του Πρίγκιπα Νικολάου ζουν στο εξωτερικό πολύ μακριά από την Ελλάδα και τους Έλληνες. 

.

O Παύλος, ο Νικόλαος και η σύζυγός του Τατιάνα (Photo by Milos Bicanski/WireImage/Ideal image). – Όταν ήταν πρωθυπουργός ο πατέρας του Κυριάκου Μητσοτάκη, Κωνσταντίνος, υπήρχαν φιλομοναρχικοί στο υπουργικό του συμβούλιο. Σήμερα υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και πρώην βασιλικής οικογένειας; 

--Φαντάζομαι ότι υπάρχουν σε κοινωνικό επίπεδο και καλό είναι να υπάρχουν. Δεν περισσεύει κανείς στην εθνική προσπάθεια ανόρθωσης της χώρας. Ο καθένας από το μετερίζι του. Η χώρα μας βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, τραυματίστηκε βαθιά στα χρόνια της κρίσης, οι θεσμοί της μέχρι σήμερα βάλλονται πανταχόθεν, η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό ήταν εξαιρετικά άσχημη. Εθνικά θέματα και μεταναστευτικό ενέχουν κινδύνους και η οικονομία έχει ανάγκη από βαθιές τομές και επενδύσεις για να μπορέσει μακροπρόθεσμα να καταστεί βιώσιμη. Για να αντιστραφεί αυτό το κλίμα χρειάζεται εθνική πανστρατιά, ενότητα και ομοψυχία. Όσοι αγαπούν την Ελλάδα εντός και εκτός της χώρας και θέλουν να βοηθήσουν πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να το κάνουν. 

– Νομίζω ότι ακούγεστε λίγο αιθεροβάμων εδώ. Έχει κάτι να προσφέρει σήμερα η  βασιλική οικογένεια π.χ. διπλωματικά; 

--Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι στο παρελθόν μέλη της  Βασιλικής Οικογένειας είχαν προσφερθεί να βοηθήσουν στην εθνική προσπάθεια μέσα από το δίκτυο γνωριμιών τους και διεθνών επαφών τους, χωρίς κανένα πολιτικό έρεισμα (το τονίζω) και αυτό δεν κατέστη δυνατόν. Διότι, “τι θα πει ο κόσμος…”, κλπ. Ψίθυροι όπως “σίγουρα θα έχει κάποιο πολιτικό κόστος όλο αυτό, προσπαθούν να φέρουν τη Βασιλεία από την πίσω πόρτα” και άλλες τέτοιες ανοησίες βάρυναν στις αποφάσεις των ηγετών μας. Οι δεξιοί για να μην τους πουν φιλοβασιλικούς, οι αριστεροί από ιδεολογία. »Θυμίζω επίσης ότι ο  Βασιλεύς τόσο για την διεκδίκηση όσο και και την πραγματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, ως μέλος της ΔΟΕ, έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Μπορείς να προσάψεις πολλά σε αυτούς τους ανθρώπους αλλά κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους αμφισβητήσει την βαθιά τους αγάπη για την Ελλάδα, τους Έλληνες και τον γνήσιο πατριωτισμό τους. Στην Ελλάδα δεν έχουμε ξεπεράσει δυστυχώς ακόμα τα φοβικά σύνδρομα του παρελθόντος. Η εγχώρια πολιτική σκηνή σας υπενθυμίζω άφησε το Τατόι να ρημάξει επειδή φοβόταν ότι αν το βασιλικό κτήμα παράξει προϊόντα και γίνει μουσείο θα επανέλθει η μοναρχία στη χώρα! Επιτρέψτε μου να μην έχω πειστεί ακόμα ότι έχουμε ξεπεράσει αυτό το κόμπλεξ. Υπάρχουν άνθρωποι σε κρίσιμα πόστα που διαχειρίζονται παραμέτρους του Κτήματος που δεν έχουν πατήσει το πόδι τους, δεν έχουν ιδέα από την ιστορία του κτήματος. Δεν συζητώ για το γεγονός ότι δεν έχουν πάρει μυρωδιά για το πως λειτουργούν αντίστοιχα ιστορικά σύνολα στο εξωτερικό αποφέροντας τεράστια έσοδα και δημιουργώντας χιλιάδες θέσεις εργασίας. 

.

. Δεκαετία του ’50 στο Τατόι: Η Φρειδερίκη με τις  πριγκίπισσες Ειρήνη και Σοφία και τον Κωνσταντίνο (Photo by Evans/Three Lions/Getty Images/Ideal image). 

– Σε συνέντευξη του στο Andro ο ιστορικός Κώστας Σταματόπουλος είχε δηλώσει ότι «σε εμάς οι γερμανο-δανοί βασιλείς έγιναν Έλληνες πέρα ως πέρα. Όπως έγιναν Ισπανοί οι Γάλλοι Βουρβώνοι, Άγγλοι οι γερμανοί Ανοβεριανοί/Ζάξεν – Κόμπουργκ, Βέλγοι οι επίσης Ζάξεν-Κόμπουργκ, Ολλανδοί οι Γερμανοί Νασάου, Ρουμάνοι οι Γερμανοί Χόεντζόλλερν, Σουηδοί οι Γάλλοι Μπερναντότ και πάει λέγοντας». Το συμμερίζεστε; Ή ισχύει ότι στη βασιλεία δεν υπάρχουν εθνικότητες, αλλά μόνο συγγένειες; 

--Δεν χωρεί καμία αμφιβολία ότι οι άνθρωποι αυτοί έγιναν Έλληνες πέρα ως πέρα. Κάποιοι δε εξ αυτών περισσότερο Έλληνες από κάποιους γεννημένους ως Έλληνες! Τι να πει κανείς για τον Γεώργιο Α’, τον ικανότερο Έλληνα Μονάρχη που ξεψύχησε στη μέση του δρόμου στη Θεσσαλονίκη υπερασπιζόμενος με την εκεί παρουσία του την Ελληνικότητά της. Όλοι τους ανεξαιρέτως.

Πηγή:Andro.gr [ https://www.andro.gr/apopsi/vasilis-koutsavlis-megxit-interview/ ]

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ, Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΑΡΙ ΣΑΝΤΑΛ ΦΤΑΝΟΥΝ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΤΟΥ ΜΠΑΚΙΝΓΧΑΜ.

 Την Ελληνική Βασιλική Οικογένεια, στην κηδεία της Βασίλισσας Ελισάβετ, εκπροσωπούν η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ, ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΠΑΥΛΟΣ, (οι οποίοι εικονίζονται στην φωτογραφία να αποτίουν φόρο τιμής), η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΑΡΙ ΣΑΝΤΑΛ και η ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΘΕΟΔΩΡΑ την οποία είχε βαπτίσει η Βασίλισσα Ελισαβετ .

Ποια θα είναι η επόμενη μέρα για τον θρόνο της Αγγλιας ; Πηγή : Andro.gr

ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΠΟΥ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΤΗΝ 07 ΙΟΥΝ 2022 ΑΛΛΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΑΙΡΟ.

Μπορεί ως θεσμός η μοναρχία να είναι κατι παλιο , αλλά η Ελισάβετ αποδείχθηκε ομοθύμως μια πολύ καλή Βασίλισσα. Τώρα, στα 96 της αναμένεται να δώσει τη σκυτάλη στον Πρίγκιπα Κάρολο, από τον οποίο όλοι περιμένουν να κάνει αλλαγές.

Γράφει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης.

Το Σαββατοκύριακο κορυφώθηκαν οι εορτασμοί για το πλατινένιο Ιωβήλαιο της Ελισάβετ Β΄ με τη στρατιωτική τελετή Trooping the Colour. Όπου συμμετείχαν πάνω από 1.500 στρατιωτικοί και μουσικοί, 240 άλογα και μια δοξαστική υπερπτήση της Royal Air Force. Το θέαμα παρακολούθησαν πάνω από 2 δις άτομα ανά τον κόσμο. Ένας απολύτως δίκαιος φόρος τιμής.

Διότι πολλοί μόνον αυτήν γνώρισαν. Μετά από 70 χρόνια με βασίλισσα την Ελισάβετ (μοναδικό αντίστοιχο ο Γάλλος Λουδοβίκος ΙΔ’ το πάλαι ποτέ), υπάρχουν Βρετανοί που γεννήθηκαν, πήγαν σχολείο, παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, καριέρα, και είναι στη σύνταξη σήμερα, χωρίς να έχουν αλλάξει Αρχηγό Κράτους. Ζούμε το τέλος μιας εποχής.

Εν τω μεταξύ, η αποικιοκρατική αυτοκρατορία έχει πάψει να υφίσταται, τα δικαιώματα των γυναικών αποκαθίστανται ολοένα, το Ίντερνετ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έχουν αλλάξει άρδην τον τρόπο επικοινωνίας, το τείχος του Βερολίνου ορθώθηκε και μετά έπεσε. Όλα αυτά ενώ η Λίζυ βασίλευε. Σ’ αυτήν την Ευρώπη, λίκνο της Δημοκρατίας, την οποία πλέον θεωρούμε αυτονόητη κανονικότητα, υπάρχουν μοναρχίες που όχι μόνον παραμένουν, αλλά και δεν αμφισβητούνται.

H Ελισάβετ γεννήθηκε με τον ομιλούντα κινηματογράφο και ολοκληρώνει τη θητεία της με το Instagram.

Το πρόβλημα της προσαρμογής των μοναρχιών στο δημοκρατικό πολίτευμα δεν είναι νέο φρούτο. Απασχολεί τις κοινωνίες από το 19ο αι. Το θέμα που τίθεται είναι πώς ένα αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς μπορεί να φαντάζει μοντέρνο και γκλάμορους.

Η απάντηση είναι απλή: βγαίνει από το πολιτικό προσκήνιο. Oι ηγεμόνες μετατρέπονται σε σύμβολα του έθνους, ενσαρκώνουν την ιστορία της χώρας. Η Ελισάβετ είναι το πιο τρανό παράδειγμα, όλο αρώματα. Μια εμβληματική φιγούρα ισοδύναμη με εκείνη της ίδιας της Μεγάλης Βρετανίας. Καθότι η Δημοκρατία είναι ευεπίφορη στις ταχύτατες αλλαγές, ενώ η Μοναρχία εγγυάται μια καθησυχαστική σταθερότητα. Αυτού του είδους οι θεσμοί ακολουθούν τη λογική των απανταχού Εκκλησιών, αν και κατ’ ανάγκην πιο ευέλικτοι.

Η Ελισάβετ έφερε βόλτα 15 πρωθυπουργούς. Από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ ώς τον Μπόρις Τζόνσον. Γεννήθηκε με τον ομιλούντα κινηματογράφο και ολοκληρώνει τη θητεία της με το Instagram. Ειρήσθω εν παρόδω, στα 96 της σήμερα, έχει ποζάρει για 200 επίσημα πορτρέτα, αλλά δεν έχει δώσει ποτέ συνέντευξη.

Όσοι δημοσιογράφοι ειδικεύονται επί του θέματος, αναφανδόν ομονοούν ότι η Ελισάβετ υπήρξε μια σχεδόν τέλεια βασίλισσα, μια βασίλισσα στην οποία δεν έχεις τίποτα να προσάψεις. Ανέβηκε στο θρόνο την 6η Φεβρουαρίου του 1952, στην ηλικία των 25 ετών. Και έδωσε όντως την ευκαιρία στη μοναρχία να εξελιχθεί.

Η Ελισάβετ έφερε βόλτα 15 πρωθυπουργούς. Από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ ώς τον Μπόρις Τζόνσον (Φωτογραφία: Paul Grover /Pool / AFP)

Έγινε, ομολογουμένως, σημείο αναφοράς, περίπτωση φωτεινή και θαυμαστή στο ρόλο της. Διαθέτει τη σοφία να βρίσκεται πάντα σε επαφή με τις προσδοκίες και τις εξελίξεις της βρετανικής κοινωνίας, χωρίς να φαίνεται ότι προσπαθεί υπερβολικά. Την ικανότητα να είναι σε φάση με τους συμπολίτες της κι εκείνοι να της το επιστρέφουν με την αγάπη τους. Μην ξεχνάμε ότι η Ελισάβετ δεν έχει πολιτική εξουσία. Διέθετε όμως πάντα πολιτική ευφυΐα. Και παρέμεινε πιστή στον όρκο που έδωσε στα 21 της χρόνια.

Δεν πρέπει να μπερδεύουμε το Στέμμα, τη μοναρχία και το πρόσωπο που την ενσαρκώνει με τις αναταράξεις που σημάδεψαν την ιστορία των Γουίνδσορ. Από μιαν άποψη, συνέβαλαν στο να συντηρηθεί το ενδιαφέρον ενός μέρους τους πληθυσμού για το θεσμό. Εν είδει μελό τηλεοπτικής σειράς. Βλέπε και το The Crown στο Netflix. Τους εκθέτει λίγο, τους διαφημίζει πολύ.

Τι πρόκειται όμως να γίνει από δω και πέρα; Θα διαδεχτεί τη μητέρα του ο 73χρονος Κάρολος. Μπορεί και φέτος. Εντάξει, όχι για πολύ. Και θα φέρει αλλαγές. Είναι λίγο εκσυγχρονιστής, λίγο καινοτόμος και αρκετά οραματιστής. Μπορεί να είναι αγαπητός μόνο στο 20% του πληθυσμού, σε αντίθεση με την αποδοχή άνω του 80% της μητέρας του ή το 55% του Ουίλιαμ, αλλά έχει σημειώσει επιτυχίες. Και παρότι δεν έχει καμιά κάψα να αναλάβει το ρόλο, αναμένεται να τον φέρει σε πέρας με -φλεγματική- επιτυχία.

O 73χρονος Κάρολος θα φέρει αλλαγές. (Φωτογραφία: SHUTTERSTOCK).

Πέρα από τις παλαιόθεν οικολογικές του ανησυχίες, το ενδιαφέρον για την ιατρική πρόνοια, τον αγώνα του κατά του ρατσισμού ή και το θρησκευτικό οικουμενισμό του (είναι τακτικός επισκέπτης και στον Άθω), υπάρχει και ο φιλανθρωπικός μηχανισμός The Prince’s Trust (από το 1976) που έχει στήσει και εκπλήσσει. Καθότι, στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Κράτος Πρόνοιας είναι πολύ λιγότερο ανεπτυγμένο.

Η μεγάλη παρακαταθήκη της Ελισάβετ είναι ότι έκανε το θεσμό της βασιλείας δημοφιλή τόσο ώστε να προικίσει με πολιτικό κεφάλαιο και τον γιο της. Παρά την πανδημία, τον πόλεμο της Ουκρανίας, την οικονομική κρίση, το Brexit, τα σκάνδαλα του Megxit ή τον πρίγκιπα Άντριου, η βασίλισσα αποδείχτηκε υπεράνω. Αποτελεί το έσχατο ηθικό στήριγμα του λαού της. Αυτό αντανακλά και στον διάδοχο ως έναν βαθμό.

Υπάρχει, βέβαια, κι ένας ορισμένος αριθμός κρατών που θέλουν ν’ αφήσουν πίσω τους την Κοινοπολιτεία. Όπως οι Βερμούδες ή η Τζαμάικα. Και πρέπει να δεχτούμε ότι οι Βρετανοί είναι σήμερα στα κάγκελα, με περισσότερους Σκοτζέζους και Βορειοϊρλανδούς να θέλουν την πλήρη ανεξαρτησία τους.

Κι υπάρχουν κι οι αναφανδόν Ρεπουμπλικάνοι που θέλουν να καταργήσουν τη μοναρχία. Αλλά αντιπροσωπεύουν μόλις ένα 10%. Για τους Βρετανούς, πρόκειται για ελιτιστές, σχετιζόμενους με μια ιντελιγκέντσια της αριστεράς, χωρίς αντίκρυσμα στην κοινή γνώμη. Πέρα από τα μεγάλα αστικά κέντρα και τον κύκλο αναγνωστών του Guardian, η προβληματική αυτή δεν έχει πέραση.

Μην ξεχνάμε ότι οι Βρετανοί δεν έχουν γνωρίσει παρά μόνον ένα μοντέλο απευθείας «δημοκρατικής» διακυβέρνησης, αυτό του Κρόμγουελ το 17ο αι., από το οποίο διατηρούν μια τραυματική ανάμνηση. Ορισμένοι το θεωρούν ένα είδος σταλινισμού προ ώρας.

Μια άλλη εξέλιξη που έρχεται να ενισχύσει το θεσμό είναι πως πλέον η βασίλισσα από το 1994 πληρώνει παραπάνω φόρους και έχει περιορίσει κάπως το χλιδάτο τρόπο ζωής της βασιλικής οικογένειας. Για τους Βρετανούς, πρόκειται για μια καλή σχέση ποιότητας/τιμής. Όχι παραπάνω από το κόστος ενός λίτρου γάλακτος ανά κάτοικο και ανά έτος.

Το αντίκρισμα είναι θεαματικό. Καθότι τα τουριστικά έσοδα ανέρχονται στα 2,5 δις το χρόνο, εν μέρει οφειλόμενα στο soft power και την ακτινοβολία του Στέμματος. Όσο για το διπλωματικό soft power στο εξωτερικό, η επίδραση είναι έως και ανεκτίμητη.

Θα υπάρξουν βέβαια προβλήματα. Ο πρίγκιπας Χάρι τσίμπησε $15 εκατ. για τη βιογραφία του. Το ποσό δεν είναι αμελητέο. Δεν θα το δίνανε χωρίς καυτές αποκαλύψεις.

Συμπερασματικά: Η Ελισάβετ θα παραμείνει στο θρόνο όσο της επιτρέπει η ασθενής πλέον υγεία της (δεν αναμένεται να παραβεί τον όρκο της και να παραιτηθεί) και εν συνεχεία ο Κάρολος θα βασιλεύσει, εκτός απροόπτου, με ένα πόδι στην παράδοση της μητέρας του και το άλλο στην ήπια καινοτομία. Ο δικός του διάδοχος, ο Ουίλιαμ, θα περιμένει τη σειρά του, σαν έτοιμος από καιρό. Η μοναρχία στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν έχει πει την τελευταία της λέξη.

https://www.andro.gr/apopsi/queen-elizabeth-ii-prince-charles/

Ποιος ο λόγος να καγχάζεις για τον θάνατο της Ελισάβετ; Πηγή : Andro.gr

 

Η ζώσα -μέχρι χθες- ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας (φωτογραφία: Royal Family).

ΚΩΣΤΑΣ  ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Προς τι όλα αυτά τα βιτριολικά σχόλια, τα αναθέματα ακόμη και οι κατάρες προς την αποθανούσα Βασίλισσα Ελισάβετ; Είναι μια χαιρέκακη στάση η οποία συχνά υποκρύπτει μια βαθύτερη περιφρόνηση στους θεσμούς κάθε κράτους.

Κανονικά η απάντηση στην ερώτηση του τίτλου θα έπρεπε να είναι αυταπόδεικτη: ακόμη και ο στυγερότερος εγκληματίας έχει δικαίωμα στη μακαριά. Είναι κάτι που μας το δίδαξαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Αλλιώς ποιος ο λόγος να υπήρχε η Αντιγόνη που ζητάει να θάψει τον αδελφό της;

Επιπλέον, η Βασίλισσα Ελισάβετ δεν υπήρξε εγκληματίας όσο κι αν η βασιλεία της βαρύνεται με αμαρτήματα που έχουν να κάνουν με την εξωτερική πολιτική της Αγγλίας και την εγγενή προσπάθειά της (παλαιότερα) να εμπλακεί ιμπεριαλιστικά στα εσωτερικά άλλων χωρών.

Το να εξισώνει, κανείς την Ελισάβετ με δικτάτορες που δυνάστευσαν τον κόσμο, που κολυμπούσαν μέσα στο αίμα και ήταν ο φόβος και ο τρόμος εχθρών και φίλων, συνιστά πολιτικό και ιστορικό ακροβατισμό. Η Ελισάβετ υπήρξε ο φορέας ενός θεσμού που ουσιαστικά κανοναρχεί ακόμη και στις μέρες μας την Αγγλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μπορεί, πλέον, οι εξουσίες του παλατιού να είναι ελάχιστες, όμως, σε συμβολικό επίπεδο υπήρξε (και παραμένει) μια σταθερά.

Φυσικά, υπάρχουν και Άγγλοι που βλέπουν με έντονο σκεπτικισμό την έννοια της βασιλείας. Είναι απόλυτο δικαίωμα τους. Ιδιαιτέρως οι νέες γενιές που επιδιώκουν να απογαλακτιστούν από όλη την παρελθοντική ρητορεία και τους ασήκωτους συμβολισμούς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως η μεγάλη πλειοψηφία των Άγγλων δεν λυπάται γνησίως σήμερα για τον χαμό της Βασίλισσα τους. Αυτό οφείλουμε να το σεβαστούμε.

Ακόμη και ο κεντροαριστερός βρετανικός Guardian, από τις εφημερίδες που ανοιχτά έχουν ταχθεί κατά του θεσμού, έντυσε τη σελίδα του στα μαύρα και παρέχει πλήρη και εκτενή, σεβάσμια ειδησεογραφική κάλυψη για το τι σημαίνει ο θάνατος της Ελισάβετ και ποια θα είναι η επόμενη ημέρα στο Παλάτι. Το θεωρούμε δημοσιογραφικά και δεοντολογικά αυτονόητο.

Η Ελισάβετ ως σύμβολο αντιπροσωπεύει έναν κόσμο που έλκει την καταγωγή του από το μακρινό παρελθόν και παραδίδει στη σκυτάλη στους επόμενους.

Είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, η Ελισάβετ υπήρξε ένα πολύ σημαντικό ιστορικό πρόσωπο. Αντιπροσωπεύει -ως σύμβολο πέρα από πρόσωπο- έναν κόσμο που έλκει την καταγωγή του από το μακρινό παρελθόν, έφτασε ως το σήμερα και παραδίδει στη σκυτάλη στους επόμενους. Δηλαδή, ενσαρκώνει τη συνέχεια.

Η ενσάρκωση της συνέχειας είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Είναι εν τέλει κυνικό και ατελέσφορο να θέλει κανείς να στρέψει τα νώτα του σε τούτο το παρελθόν θεωρώντας πως μόνο το μέλλον έχει σημασία. Οχι, δεν έχει μόνο το μέλλον σημασία.

Αναφύονται σημαντικότερα θέματα, όμως, με την αντιμετώπιση που τυγχάνει ο θάνατος της Ελισάβετ από κάποιους και στη χώρα μας. Ένα ζήτημα ηθικής τάξης και ένα ζήτημα αποδοχής των θεσμών. Το ηθικό σκέλος αγγίζει τα όρια της ανθρωπιάς. Το να χαίρεσαι με τον θάνατο ενός ανθρώπου, να τον οικτίρεις, ακόμη και να τον καταριέσαι συνιστά ύβρι.

Οσο για το άκρως σημαντικό σκέλος της θεσμικής θωράκισης ενός κράτους: Για τους Αγγλους ήταν η Βασίλισσα. Για κάποιο άλλο κράτος προσωποποιείται σε κάτι ή κάποιον άλλο. Σεβαστές όλες οι εκδοχές. Η κοινή συνισταμένη είναι πάντως ότι κανένα δυτικό κράτος δεν μπορεί να συγκροτηθεί εν τοις πράγμασι δίχως ευθεία παραπομπή στα στοιχεία που το συνέχουν ιστορικά (να ξανά το παρελθόν) και δίχως τα πρόσωπα που θα ενσαρκώσουν τους θεσμούς που εγγυώνται τη συνοχή και τη συνέχεια αυτή.

Δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια στείρα παράδοση ή παρελθοντολαγνεία. Ακόμη κι αν ένας θεσμός έχει ατονήσει επειδή, όντως, οι σημερινές κοινωνίες έχουν άλλες ανάγκες, αυτό δεν σημαίνει ότι το πνεύμα του θεσμού καταργείται ή ρίχνεται αυτομάτως στην πυρά. Ολοι οι θεσμοί λειτουργούν ως ο αναγκαίος συνεκτικός ιστός ενός λαού. Κανένας δεν προέρχεται από παρθενογένεση. Κανένας δεν φύτρωσε πάνω στην πέτρα.

Η Ελισάβετ πέθανε, αλλά όχι όσα σε συμβολικό και ιστορικό πλαίσιο κουβαλάει το πρόσωπό της.

Εν προκειμένω: για τους Άγγλους, ο θεσμός της Βασίλισσας είναι κάτι παραπάνω από τελετουργικά, δεξιώσεις, χρυσοποίκιλτα παλάτια ή δεσμευτικά πρωτόκολλα. Είναι η ιστορία τους που χθες εξεμέτρησε το ζην της στο πρόσωπο της Βασίλισσάς τους. Και συνεχίζεται στο πρόσωπο του διαδόχου. Η Ελισάβετ πέθανε, αλλά όχι όσα σε συμβολικό και ιστορικό πλαίσιο κουβαλούσε το πρόσωπό της.

Εν τέλει, σε ψυχολογικό επίπεδο, είναι ωραίο να χαιρόμαστε για τη ζωή κάποιου (και τη δική μας), να την διατρανώνουμε, να ψάχνουμε να βρούμε τα θετικά της. Και να κρίνουμε αυστηρά τα αρνητικά της. Το να πανηγυρίζουμε όμως για τον θάνατο ενός ανθρώπου δεν είναι μόνο μίζερο, προδίδει και ανωριμότητα.

 https://www.andro.gr/apopsi/queen-elizabeth-death-antidraseis/

Η ΣΥΣΚΕΨΗ ΣΤΗΝ ΚΙΟΥΤΑΧΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΥ ΠΛΗΝ ΟΜΩΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ

Δημοσιευουμε παρακατω ενα αρθρο που για πρωτη φορα εγινε γνωστο σε συνεχειες στην εφημεριδα ''ΕΜΠΡΟΣ'' τον Ιουν και Ιουλ 1949. Στο αρθρο ιστορειται το ταξιδι του βασιλεως Κωνσταντινου ΙΒ ΄στην Σμυρνη.Καταδεικνυεται φανερα  οτι οι πολιτικοι δεν επετρεπαν στον Βασιλεα Κωνσταντινο να διευθυνει τις στρατιωτικες επιχειρησεις. Ο Κωνσταντινος υπακουσε ,οπως συνηθιζε αλλωστε, στην εκτελεστικη εξουσια του πρωθυπουργου συμφωνα με το Συνταγμα. Εγκαιρως διαμορφωσε την γνωμη οτι ηταν αδυνατη η καταληψη της Αγκυρας κατι το οποιο δεν ασπαστηκαν οι πολιτικοι ,οι οποιοι εξωθησαν τον στρατο στην συνεχιση των επιχειρησεων προς την Αγκυρα που εφερε την καταστροφη στο τελος.

Αν οι πολιτικοι Βενιζελος και Γουναρης ακουγαν τον βασιλεα Κωνσταντινο ΙΒ΄ ουτε ο διχασμος θα γινοταν ουτε η μικρασιατικη καταστροφη!

Εφημεριδα ''Εμπρος'' 8,9,14,16 Ιουν-10 Ιουλ 1949