Η Γέννηση μιας Βασιλευομενης Δημοκρατίας

 

Ο Γεωργιος Α 'ανέλαβε τον τίτλο «Βασιλιάς των Ελλήνων» * για να υποδηλώσει ότι ένας έμμεσος στόχος της βασιλείας του θα ήταν η απελευθέρωση της υποδουλης Ελλάδας. Επιπλέον, ο νέος βασιλιάς ορκίστηκε να υποστηρίξει το σύνταγμα του 1864 (που συντάχθηκε μετά τις αυταρχικές τάσεις του Όθωνα) όρισε επισήμως την Ελλάδα ως «Συνταγματικη Μοναρχια» στην οποία ο ρόλος και η νομιμότητα της βασιλειας  ήταν η διαφύλαξη του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτευματος.

(* Για λόγους απλότητας, το Βασίλειο των Ελλήνων και η ελληνική βασιλική οικογένεια θα αναφέρονται αντίστοιχα ως «Ελλάδα» και «ελληνική βασιλική οικογένεια»).

Η Ελλάδα έκανε ένα τεράστιο βήμα για να γίνει μια πραγματική λειτουργούσα δημοκρατία το 1881 όταν το Σύνταγμα του 1864 τροποποιήθηκε για να υποχρεώσει τον βασιλιά να διορίζει τον αρχηγό της μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής φατρίας(κομματος) ως πρωθυπουργό. Η επιρροή αυτής της συνταγματικής απαίτησης ήταν ότι τα ελληνικά κοινοβούλια ανέπτυξαν μια εγγενή τάση να έχουν δύο συνεκτικά κοινοβουλευτικά μπλοκ. Ως αποτέλεσμα, το ελληνικό κομματικό σύστημα (παρόμοιο με τη Βρετανία) έκτοτε παραδοσιακά είναι σύστημα δύο κομμάτων.

Σε αντίθεση με το βρετανικό κομματικό σύστημα, τα δύο μεγάλα κόμματα της Ελλάδας , αναδιαμορφώθηκαν και υπόκεινται στην εμφάνιση ισχυρών τρίτων κομματων . Οι πολιτικές αντιπαραθέσεις σχετικά με την ελληνική μοναρχία και την ανθεκτικότητά της έχουν συνυφασθεί και προέρχονται από το γεγονός ότι μέχρι τη δεκαετία του 1970 τουλάχιστον ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα ήταν μοναρχικό.

Οι δύο μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες (και αντίπαλοι) στη βασιλεία του Γιώργου Α μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν ο Χαρίλαος Τρικούπης και ο Θεόδωρος Ντιλιγιάννης. Οι αντιπαλότητες μεταξύ αυτών των δύο πολιτικών ηγετών βοήθησαν στη δημιουργία των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, του Εθνικιστικού Κόμματος και του Νέου Κόμματος. Αυτά τα δύο κόμματα μεταμορφώθηκαν στον εικοστό αιώνα για να γίνουν αντίστοιχα οι λαϊκιστές και οι φιλελεύθεροι. Η αντιπαλότητα μεταξύ αυτών των δύο κομμάτων ήταν έντονη αλλά μη ιδεολογική.

Ο ελληνικός αγροτικός τομέας κυριαρχούσε (και εξακολουθεί να) κυριαρχείται από μικρούς γαιοκτήμονες των οποίων η οικονομική θέση προήλθε συχνά από κυβερνητική υποστήριξη ή / και πολιτικές σχέσεις. Τα χωριά και οι πόλεις λοιπόν συχνά χωρίζονταν σε κομματα για να κερδίσουν την προστασία. Ποιο συμβαλλόμενο μέρος υποστήριζε συχνά εξαρτάται από οικογενειακές συνδέσεις και υποταγές Αυτή η κληρονομική προσέγγιση της κομματικής πίστης επεκτάθηκε στις μεγάλες πόλεις λόγω των οικογενειακών δικτύων που διαρρέουν από χωριά σε αστικές περιοχές.

Ο Γιώργος Α΄ παρέμεινε σχολαστικά πάνω από τα κομματικές διαμαχες και ως εκ τούτου εξασφάλισε ότι η ελληνική μοναρχία έγινε αποδεκτή από τον λαό. Η απουσία αριστοκρατικής ιδιοκτησίας γης βοήθησε επίσης το λαό της ελληνικής μοναρχίας. Κατά συνέπεια, όταν η Ελλάδα εισήλθε στον εικοστό αιώνα, η ταση για ελληνική αβασιλευτη  δημοκρατία ήταν σχεδόν ανύπαρκτη. (υπηρχε μονον η συνταγματικη μοναρχια χωρις φεουδαρχικες διαιρεσεις και ιδεολογικες αντιπαλοτητες).

https://www.socialactionaustralia.com/project/183-the-fall-of-constantine-ii-and-the-greek-financial-crisis.html?