ΓΕΝΙΚΑ.
Την 5η Φεβρουαρίου 1946 η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ αποφάσισε να απόσχει από τις βουλευτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου 1946, μια ενέργεια που χαρακτηρίσθηκε και από τον ίδιο τον Στάλιν ως <<μεγάλη ανοησία>> της ηγεσίας του ΚΚΕ. Τη νύκτα της 30ης Μαρτίου 1946 δύναμη ανταρτών επιτέθηκε στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου με τα γνωστά θλιβερά γεγονότα. Από την ημέρα εκείνη άρχιζε η τριετής 1946-1949 εγκληματική ένοπλη ανταρσία του ΚΚΕ για κατάληψη της εξουσίας ή κατ΄ελάχιστον την αυτονόμηση της Μακεδονίας και την ένταξή της στην σχεδιαζόμενη ίδρυση της <<Σοσιαλιστικής Βαλκανικής Μακεδονίας>>, με χιλιάδες νεκρούς, μάχιμους, αλλά και αμάχους ανεξάρτητα ηλικίας και φύλου από τους <<ήρωες αγωνιστές>> του <<γενναίου>> <<Δημοκρατικού Στρατού>>, καθώς και καταστροφές δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων και έργων υποδομής με ανυπολόγιστο οικονομικό κόστος. Την 29η Αυγούστου 1949 με την περιφανή νίκη του Ελληνικού Στρατού στον Γράμμο, το <<άπαρτο κάστρο>>, συντρίβεται ο συμμοριτισμός και ο <<Δημοκρατικός Στρατός>> διαφεύγει στην Αλβανία κατανικημένος και διαλυμένος.
Τον Σεπτέμβριο του 1949 ο Ζαχαριάδης απέστειλε επιστολή στον Στάλιν, με την οποία ανακοίνωσε την ήττα και την αποχώρηση του <<Δημοκρατικού Στρατού>>, αλλά ταυτόχρονα διατύπωσε την επιδίωξη για <<διατήρηση και ενίσχυση του παρτιζάνικου αγώνα σ΄όλη τη χώρα>> και έκρινε απαραίτητη την προετοιμασία και την ενίσχυση <<πολιτικά, οργανωτικά και στρατιωτικά>> των δυνάμεων στο εξωτερικό. Τελικά, <<εφόσον θα αναπτύξουμε τους μαζικούς και λαϊκούς αγώνες, θα διατηρήσουμε την παρτιζάνικη δραστηριότητα σ΄όλη τη χώρα, έχοντας έτοιμες τις δυνάμεις στο εξωτερικό και σε σχέση με τη διαμόρφωση της διεθνούς κατάστασης θα μπορέσουμε την κατάλληλη στιγμή να γενικεύσουμε πάλι τον ένοπλο αγώνα για την ανατροπή του μοναρχοφασισμού>>.
Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΚΕ ΓΙΑ <<ΟΠΛΑ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ>>
Την 9η Οκτωβρίου 1949 και πριν στεγνώσει ακόμα το αίμα των νεκρών και τραυματιών και ενώ η συντριβή αποτελούσε αναμφισβήτητο γεγονός συνήλθε η 6η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ, της οποίας οι αποφάσεις συμπυκνώθηκαν στο σύνθημα <<το όπλο παρά πόδα>>. Την 16η Οκτωβρίου 1949 ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Νικόλαος Ζαχαριάδης ανακοίνωσε από το Ραδιοφωνικό Σταθμό του ΚΚΕ στο Βελιγράδι ότι βάζουμε το <<όπλο παρά πόδα>>.
Την επομένη 17η Οκτωβρίου 1949 η εξόριστη <<Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση>> με διάγγελμά της έδινε τέλος στις εχθροπραξίες, στο οποίο μεταξύ των άλλων αναφέρονταν: <<Ο ΔΣΕ δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα. Υποχώρησε μπροστά στη τεράστια υλική υπεροχή, που συγκέντρωσαν οι ξένοι κατακτητές, ενισχυμένοι από τη τιτοϊκή αποστασία και προδοσία, που τον χτύπησε πισώπλατα. Μα ο ΔΣΕ δεν λύγισε και δεν συντρίφτηκε. Παραμένει ισχυρός με ακέραιες τις δυνάμεις του. Σταμάτησε την αιματοχυσία για να σώσει την Ελλάδα από την ολοκληρωτική εκμηδένιση και έβαλε τα συμφέροντα του τόπου πάνω απ΄ όλα. Οι δυνάμεις μας στο Βίτσι και στο Γράμμο σταμάτησαν τον πόλεμο για να διευκολύνουν την ειρήνευση στην Ελλάδα. Αυτό δεν σημαίνει συνθηκολόγηση. Σημαίνει απόλυτη προσήλωση στο συμφέρον της πατρίδας, που δεν θέλαμε να δούμε ολοκληρωτικά κατεστραμμένη...>>
ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ <<ΟΠΛΑ ΠΑΡΑ ΠΟΔΑ>> ΚΑΤΑ ΤΗ 10ΕΤΙΑ 1950.
Η άρνηση της ηγεσίας του ΚΚΕ να αποδεχθεί την συντριβή και την ήττα του <<Δημοκρατικού Στρατού>> στον συμμοριτοπόλεμο είχε αρνητικές συνέπειες τόσο για το ΚΚΕ, όσο και για τη χώρα. Οι μερικές εκατοντάδες συμμοριτών, που διασκορπίσθηκαν σε διάφορα σημεία της χώρας, και τα καταζητούμενα εγκληματικά μέλη του ΚΚΕ, συνέχισαν την προσωπική τραγωδία τους και την παράταση του κλίματος του συμμοριτοπολέμου.
Η πολιτική του <<όπλα πάρα πόδα>>, δηλαδή η θέση ότι αυτό, που συνέβη στο Γράμμο την 29η Αυγούστου 1949 δεν ήταν ήττα, αλλά μια προσωρινή υποχώρηση μέχρι να διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες, προκειμένου να αναληφθεί μια νέα αντεπίθεση. Αυτή ήταν η βασική γραμμή του κόμματος μέχρι και τον θάνατον του Στάλιν το 1953. Δεν ήταν σύνθημα για εσωτερική κατανάλωση, ούτε απηχούσε την ανάγκη του κόμματος για προσαρμογή στις νέες συνθήκες μετά την ήττα, αλλά εντάσσονταν στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου.
Η ηγεσία του ΚΚΕ επηρεαζομένη από τις ψυχροπολεμικές αντιλήψεις, που επικρατούσαν στη Σοβιετική Ένωση κατά τη τελευταία φάση της Σταλινικής περιόδου και σε εφαρμογή της πολιτικής <<τα όπλα πάρα πόδα>> και όχι κατατιθεμένα, προσπαθούσε να επεμβαίνει στα εσωτερικά της χώρας, εκμεταλλευόμενη τα διαμένοντα στην Ελλάδα και καταζητούμενα μέλη ή στέλνοντας από το εξωτερικό έμπειρα στελέχη για αναδιοργάνωση και συγκρότηση παράνομων οργανώσεων, με σκοπό την κατασκοπεία και διεξαγωγή τρομοκρατικών πράξεων.
Χαρακτηριστικές υπήρξαν οι περιπτώσεις του Νικ. Μπελογιάννη και των συντρόφων του καθώς και του Νικ. Πλουμπίδη, οι οποίοι παραπέμφθηκαν στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών για παράβαση των Αναγκαστικών Νόμων 375/1936(Περί τιμωρίας εγκλημάτων κατασκοπείας...) και 509/1947(Περί μέτρων ασφαλείας του κράτους, του πολιτεύματος...), από τους οποίους ορισμένοι καταδικάσθηκαν σε θάνατο και εκτελέσθηκαν. Και αυτές οι ενέργειες του ΚΚΕ σε μια περίοδο, κατά την οποία αφενός το αίμα των εγκλημάτων του ακόμα ήταν νωπό και αφετέρου η Κυβέρνηση Κέντρου(Εθνική Προοδευτική Ένωση Κέντρου(ΕΠΕΚ) του Νικ. Πλαστήρα, Φιλελεύθεροι του Σοφοκλή Βενιζέλου, Δημοκρατικόν Σοσιαλιστικόν Κόμμα του Γ. Παπανδρέου και άλλα μικρότερα κόμματα) προσπαθούσε με νομοθετικές παρεμβάσεις να επιβάλει την πολιτική της λήθης, της ειρήνευσης και της ομαλότητας. Έτσι ενώ υπήρχε η Δημοκρατική Παράταξη και αργότερα η ΕΔΑ, η νόμιμη έκφραση της Αριστεράς, το ΚΚΕ επέμενε στην εφαρμογή του τυχοδιωκτικού συνθήματος <<το όπλο παρά πόδα>>.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Μετά τη μεταπολίτευση και τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974 η πολιτική του <<όπλα παρά πόδα>> αποβλέπει πλέον σε πόλεμο άλλης μορφής, όχι σε πόλεμο με όπλα, αλλά με άλλα μέσα και άλλους τρόπους, όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει ο Χαρίλαος Φλωράκης. Βασικό όπλο η μαύρη προπαγάνδα με την οποία επιχειρείται η διαστροφή και η παραχάραξη της ιστορίας της θλιβερής εκείνης περιόδου. Συνεχείς αναφορές στο παρελθόν με εκδόσεις βιβλίων με διαστρεβλωμένη καταγραφή των γεγονότων, με πανηγυρικούς εορτασμούς και φιέστες επετείων, με προβολή καταστάσεων και προσώπων, που θα έπρεπε να λησμονηθούν, με κατασκευές μνημείων, προτομών <<ηρώων>> και μουσείων και τέλος μόλυνση των διδακτικών βιβλίων με μονόπλευρες και ανακριβείς θέσεις. Η ιστορία όμως δεν φιμώνεται, δεν διαστρέφεται, δεν παραγράφεται από τη συνείδηση του Ελληνικού Λαού και δεν υποτάσσεται σε ιδεολογίες και σκοπιμότητες. Δυστυχώς γι΄αυτούς η αδέκαστη ιστόρία δεν τους δικαίωσε.
Και η άλλη πλευρά τι πράττει; Σιγή ως να έχει την ευθύνη για όσα δεινά υπέστη η πατρίδα μας κατά την περίοδο εκείνη! Σιωπή ως να μην υπάρχει απάντηση σε όσα ψευδή της καταμαρτυρούν! Στάση παθητική με ελάχιστες εξαιρέσεις, που ηχούν ως σποραδικές βολές τυφεκίων. Απεναντίας διαθέτει το βαρύ πυροβολικό της αλήθειας, της πραγματικότητας και του δικαίου. Μα στις μέρες μας χρειάζεται ομόνοια, ομοψυχία και αγαστή συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων στα δύσκολα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στον πλανήτη, που προϋποθέτουν λήθη των τραγικών γεγονότων της περιόδου εκείνης. Ναι λήθη, αλλά αυτή να είναι αμφοτερόπλευρη, όχι επιφανειακή, ειλικρινής, συνειδητή και ουσιαστική με λόγια και έργα. Είναι όμως έτσι από την πλευρά του ΚΚΕ; Ασφαλώς και όχι.
ΠΗΓΕΣ.
1. Φωτιά και τσεκούρι του Ευάγγελου Αβέρωφ-Τοσίτσα.
2. Ο αντισυμμοριακός αγών της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.
3. Δημοσιεύματα ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της περιόδου εκείνης.
Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου