11 Οκτ 1912.—Μὲ τὴν ἄφιξή του στὰ Σέρβια, ὁ Ἀρχιστράτηγος – Διάδοχος Κωνσταντῖνος μὲ τοὺς ἐπιτελεῖς του, πληροφορήθηκε μὲ πόνο ψυχῆς τὴν ἀποτρόπαια δολοφονία ἑκατὸν δεκαεπτὰ Ἑλλήνων ἀπὸ τὴν ἐκδικητικὴ μανία τῶν τούρκων μετὰ τὴν πανωλεθρία τους στὸ Σαραντάπορο (ἄλλες πηγὲς ἀναφέρουν 75 τὰ θύματα). Μεταξὺ τῶν ἐκτελεσθέντων ἦταν οἱ ἱερεῖς, Παπανικόλας Στεργιόπουλος ἀπό τὸ Παλαιογράτσανο, Παπαγιῶργος Κατσούνης ἀπό τὸ Ὀρτάκι, Παπαβασίλης Παπαβασιλείου, Παπαθανάσης Μπατσίλας καὶ Παπαγιάννης Παπαγιάννη ἀπό τὸ Μεταξᾶ. Ὁ ἀνταποκριτὴς τῶν “Τάιμς” τοῦ Λονδίνου, Κρώφορδ Πράις, ἔγραψε στὴν ἐφημερίδα του σχετικὰ μὲ τὴν σφαγὴ τῶν ἀμάχων. «[…] Πάντοτε ὑπῆρξεν ἀδύνατον νὰ ἀντιληφθῶμεν διατὶ πράττουσι τοιαῦτα ἐγκλήματα. Ἡ ἐν Σερβίοις σφαγή, οὐδόλως ἦτο ἀναγκαία. Ἦταν ἀδικαιολόγητος καὶ πιθανότατα θὰ προεκάλῃ ἀντεκδικήσεις ἐναντίον τῶν Μουσουλμάνων κατοίκων, οἴτινες παρέμειναν ὄπισθεν τῶν ἡττηθέντων. Ἐν τούτοις καίτοι οὐδεμία μομφὴ ἦτο δυνατὸν νὰ δοθῇ εἰς τοὺς Ἕλληνας ἄν ἐφήρμοζον τὸ “ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ”, οὐδεμία βιαιότης ἐσημειώθη.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου