Η ακεραιότητα του Παναγιώτη Τσαλδάρη
Αν και ένθερμος μοναρχικός ο Τσαλδάρης ήταν διατεθειμένος να υπηρετήσει ως πρωθυπουργός κάτω από τη αβασιλευτη δημοκρατία έως ότου ένα δημοκρατικό δημοψήφισμα θα αποκαθιστουσε την μοναρχία.
Η απειλή ενός δημοκρατικού αβασιλευτου στρατιωτικού πραξικοπήματος επανεμφανίστηκε τον Απρίλιο του 1934 * όταν οι κοινοβουλευτικές εκλογές ενός «προέδρου» έφεραν εκ νέου παράδοξα το ζήτημα της βασιλικής αποκατάστασης. Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης, ο οποίος είχε προηγουμένως υπηρετήσει ως μη κομματικός πρωθυπουργός μεταξύ του 1926 και του 1928 και είχε εκλεγεί «πρόεδρος» από το κοινοβούλιο το 1929 και επανεκλέχθηκε ως μια συμβιβαστική λύση το 1934,(αυτη η εκλογικη διαδικασια επανεφερε το ζητημα της παλινορθωσης γεγονος που δειχνει ποσο ψευτικη και ασθενικη ηταν η δημοκρατια τοτε,μηπως και κατι τετοιο δεν συμβαινει και στις ημερες μας;; Δεν βλεπετε πως φοβαται η ''δημοκρατια'' εναν γερο σε αναπηρικο καροτσακι;;ΣΗΜ Α.Π.).
(* Ο γάμος του πρίγκιπα της Μεγάλης Βρετανίας, του Δούκα του Κεντ, με την ξαδέλφη του Γεωργίου Β 'πριγκίπισσα Μαρίνα τον Οκτώβριο του 1934 δημιούργησε φήμες στα καφε της Αθήνας ότι το νέο παντρεμένο βασιλικό ζευγάρι θα μπορούσε να γίνει ο νέος Βασιλιάς και Βασίλισσα της Ελλάδας με έναν πολιτικό συμβιβασμό. Αναμενόταν μεταξύ της βρετανικής βασιλικής οικογένειας ότι ο Δούκας του Κεντ θα ανέβαινε το θρόνο μετα την παραίτηση του Εδουάρδου VIII τον Δεκέμβριο του 1936 αντί του οδυνηρά ντροπαλού μεγαλύτερου αδελφού του Πρίγκιπα Άλμπερτ, του Δούκα της Υόρκης, ο οποίος έγινε ο Γεωργιος ΣΤ' . Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου φημολογήθηκε ότι ο αντι-σοβιετικός Δούκας του Κεντ Γεωργιος (ο οποίος σκοτώθηκε σε ατύχημα κατά τη διάρκεια πτήσης το 1942 σε ηλικια 40 ετων) προτάθηκε να γίνει βασιλιάς της Πολωνίας από τον Πολωνό πρωθυπουργό στην εξορία, στρατηγός Wladyslaw Sikorski (ο οποίος επίσης αργότερα πέθανε σε αεροπορικό δυστύχημα) υπό την προϋπόθεση ότι η Βρετανία θα βοηθούσε να εξασφαλιστεί η πραγματική πολωνική ανεξαρτησία στο τέλος του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.
Όμως το ζήτημα της βασιλικής αποκατάστασης δεν εξαφανίστηκε επειδή ο πρωθυπουργός Τσαλδάρης δεν θα άφηνε τον στόχο του πλήρους ελέγχου επί του στρατού. Τα αλληλένδετα ζητήματα του μοναρχισμού και του πλήρους στρατιωτικού ελέγχου βγήκαν σε κρίση τον Μάρτιο του 1935 όταν επιχειρήθηκε ένα δημοκρατικό (αβασιλευτο ) στρατιωτικό πραξικόπημα. Το πραξικόπημα δεν θα είχε πραγματοποιηθεί χωρίς την υποστήριξη του Βενιζέλου.
Γιατί ο Βενιζέλος υποστήριξε το πραξικόπημα του Μαρτίου του 1935 είναι ενα μυστήριο. Ο Έλληνας πολιτικός ήταν ''φιλομοναρχικός'' (για τα ματια του κοσμου κατά τη Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία) και στην πραγματικοτητα ήταν σταθερά αντιβασιλικος δημοκράτης. Αν το πραξικόπημα του Μαρτίου του 1935 πετυχαινε η Ελλάδα, στην καλύτερη περίπτωση, θα επέστρεφε σε μια στρατιωτική αβασίλευτη δημοκρατία που θα υποστηριζόταν από το ήμισυ περίπου του πληθυσμού, όπως συνέβη μεταξύ του 1924 και του 1925 (περίοδος κατά την οποία ο Βενιζέλος αρνήθηκε σοφά να αναλάβει τα καθήκοντά του πρωθυπουγου). Στη χειρότερη περίπτωση, ένα επιτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα του 1935 θα μπορούσε να σήμαινε μια δημοκρατία τύπου Παγκαλου που υποστηρίχθηκε από τον Βενιζέλο, οπως εγινε την περιόδου 1925-1926.
Το στρατιωτικό πραξικόπημα του Μαρτίου του 1935 (το οποίο υποκινήθηκε και πάλι κυρίως από τον ''Στρατηγό'' Πλαστήρα) αναμφίβολα θα είχε πετύχει εάν ο στρατηγός Κονδύλης δεν έκανε το αντι-πραξικόπημα.
Η αποτυχία του πραξικοπήματος είχε αποτελεσμα ο Βενιζελος να φυγει απο την Ελλαδα και να πεθανει στο Παρισι τον Μάρτιο του 1936 απογοητευμενος πο τα εργα του. Η αποτυχία του πραξικοπήματος του 1935 σήμαινε ότι η συνταγματική κυβέρνηση παρέμεινε ανέπαφη όπως και η λανθάνουσα πολιτική δύναμη του στρατού. Αυτή τη φορά όμως η στρατιωτική πολιτική εξουσία κατευθυνόταν στην αποκατάσταση της μοναρχίας αντί να εμποδίσει την επιστροφή του θεσμού.
Οι πρόωρες εκλογές πραγματοποιήθηκαν τον Ιούνιο του 1935 μετά την αποτυχία του πραξικοπήματος. Λόγω του μποϊκοτάζ του Φιλελεύθερου Κόμματος, επέστρεψε ένα εξαιρετικά φιλομοναρχικό κοινοβούλιο. Ο πρωθυπουργός Τσαλδάρης ειρωνικά βρέθηκε να αντιμετωπίζει το αίτημα ενός νέου στρατιωτικού ισχυρού ανδρα (του Κονδυλη) να αποκαταστήσει αμέσως τη μοναρχία. Ο πρωθυπουργός ήταν ένας ένθερμος κοινοβουλευτικος που αρνήθηκε να ενεργήσει με αυθαίρετο τρόπο. Κατά συνέπεια, ο πρωθυπουργός και ο στρατηγός Κονδύλης διαπίστωσαν ότι είχαν αντιθετους σκοπούς.
Για τον στρατηγό Κονδύλη, η δημιουργία της στρατοκρατουμενης δημοκρατίας το 1924 τον είχε προστατεύσει (και τους συναδέλφους του) από οποιαδήποτε ευθυνη για την υποστήριξη του στρατιωτικού πραξικοπήματος του 1922. Ομοίως, ο ρόλος του Κονδύλη στη λήξη της δικτατορίας του Παγκαλου το 1926 εξασφάλισε φαινομενικά την ασυλια του ενάντια στις ποινικες ευθυνες επειδή ήταν μέλος μιας ανοιχτής στρατιωτικής δικτατορίας. Κατά συνέπεια, η προοπτική στήριξης του πραξικοπήματος του 1935 ενάντια σε μια μοναρχική πλειοψηφία του πληθυσμού (αν και μάλλον με μικρή πλειοψηφία) δεν ήταν μια προοπτική που ηθελε ο στρατηγός Κονδύλης.
Ο στρατηγός Κονδύλης, ο οποίος είχε διακινδυνεύσει τη ζωή του προδίδοντας το πραξικόπημα του 1935, τον Οκτώβριο του 1935 αναγκασε τον Τσαλδάρη να παραιτηθει απο πρωθυπουργος και απελυσε με συνοπτικες διαδικασιες τον «πρόεδρο» Ζαϊμή * και ανακηρύχθηκε αντιβασιλέας και πρωθυπουργός.
Στις αρχές Νοεμβρίου εγινε βιαστικά ένα δημοψήφισμα (το οποίο μποϊκοτάρισαν οι Έλληνες φιλευλευθεροι τυ Βενιζέλου), το οποίο έδειχνε ποσοστο 96% υποστήριξη στην βασιλική αποκατάσταση. Δυστυχώς, οι βαριές ενέργειες του στρατηγού αμαύρωσαν τη νομιμότητα της ελληνικής μοναρχίας, η οποία το 1935 πιθανότατα είχε πλειοψηφική υποστήριξη. Πράγματι, οι ενέργειες του Κονδύλη υπονόμευσαν έναν από τους λόγους για τους οποίους υπήρχε υποστήριξη προς την ελληνική μοναρχία - εναντίον της λανθάνουσας πολιτικής δύναμης του στρατού υπό τη Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία.
1935: Αποκαταστάθηκε η μοναρχία
Ο Γιώργος Β' όταν επέστρεψε στην πατρίδα του στα τέλη Νοεμβρίου 1935 αρνήθηκε να συνεργαστεί με τον Κονδύλη και κατά συνέπεια ανάγκασε τον στρατηγό να παραιτηθεί. Διορίστηκε μια νέα υπηρεσιακή κυβέρνηση με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Δεμερτζή και οι νέες κοινοβουλευτικές εκλογές πραγματοποιήθηκαν τον Ιανουάριο του 1936. Τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν καταστροφικά αναποφάσιστα. Το συγκροτημένο κοινοβούλιο μοιράστηκε σχεδόν ομοιόμορφα μεταξύ των Λαϊκών, (οι οποίοι διαιρέθηκαν οι ίδιοι σε αντίπαλες πτέρυγες Τσαλδάρη και Κονδύλη) των Φιλελευθέρων και των αντίστοιχων κομμάτων των μοναρχικών και των δημοκρατικών. Το κόμμα που κατείχε την ισορροπία δύναμης ήταν το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (ΚΚΕ)!
Η πολιτική κατάσταση περιπλέχθηκε περαιτέρω από τους αντίστοιχους θανάτους (φυσικών αιτιών) μεταξύ Ιανουαρίου και Απριλίου 1936 των Βενιζέλου, Τσαλδάρη, Κονδύλη και Δεμερτζη. Ο θάνατος του Βενιζέλου τον Μάρτιο 1936 στο Παρίσι είχε τον πιο βαθύ αντίκτυπο. Αυτό ήταν εμφανές στη μαζική και συναισθηματική έκρηξη θλίψης κατά την κηδεία του στην Ελλάδα. Η θλίψη για τον Βενιζέλο ενίσχυσε το συναίσθημα και την αντίληψη ότι η μοναρχία ήταν ένας επιβλημένος θεσμός στην Ελλάδα.
Ο πρώην πρωθυπουργός Βενιζέλος ανακηρύχθηκε μάρτυρας του ελληνικού εθνικισμού και της δημοκρατίας. Ο Βενιζέλος ήταν πιθανώς ο μεγαλύτερος σύγχρονος Έλληνας πολιτικός στο ότι ήταν κατά κύριο λόγο υπεύθυνος για τον διπλασιασμό της ελληνικής επικράτειας. Υπήρξε επίσης δημοκράτης και μοναρχικός, παρόλο που η βάση του ήταν υπερβολικά δημοκρατική. Ο Βενιζέλος παρέμεινε φιλομοναρχικός (και δημοκράτης) μεχρι την στιγμή που υποστήριξε τραγικά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα του 1935(μετα εδειξε το μισος του για την βασιλεια και με αυτο πεθανε το 1936 στο Παρισι).
Αν ο Βενιζέλος είχε υποστηρίξει τον Τσαλδάρη (ο οποίος πάντα παρέμενε κοινοβουλευτικος δημοκράτης), η μοναρχία θα μπορούσε να αποκατασταθεί με δημοκρατικό δημοψήφισμα και με αυτό η Ελλάδα θα μπορούσε να αποφύγει τις ταραχώδεις διαιρέσεις της δεκαετίας του 1930 που ξέσπασαν κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής και τελικά κατέληξαν στον Ελληνικό Εμφύλιο Πόλεμο του 1946 έως το 1949. Κατά ειρωνικό τρόπο, η παραβίαση των δημοκρατικών αρχών του Βενιζέλου τον συμφιλίωσε πλήρως με τον αβασιλευτο δημοκρατισμό των υποστηρικτών του.(Προξενει εντυπωση η προσπαθεια του συγγραφεα του αρθρου να αποδειξη οτι ο Βενιζελος ηταν φιλος της μοναρχιας, κατα την γνωμη μου αυτο ποτε δεν ισχυσε ΣΗΜ.Α.Π.). Αλλος τραγικός θάνατος το 1936 ήταν αυτός του Τσαλδάρη.Οι δημοκρατικές αρχές του Τσαλδαρη και ο φιλομοναρχισμος του θα εδιναν στον βασιλέα Γεωργιο Β' την αναγκαία πολιτική βάση για τη σταθεροποίηση της αποκατεστημένης συνταγματικής μοναρχίας. Το κενό που δημιουργήθηκε από τον θάνατο του Τσαλδάρη συμπληρώθηκε από τον αψίδα του αντιπάλου του στην κεντροδεξιά, Ιωάννη Μεταξά.
Η 4η Αυγούστου 1936: Η Ελλάδα αποφεύγει μια πιθανή κομμουνιστική ανάληψη
Πράγματι, με τους θανάτους των Βενιζέλου, Τσαλδάρη και Κονδύλη δημιουργήθηκε ένα κενό σε τετοιο βαθμό που τα δύο μεγάλα κόμματα, οι Φιλελεύθεροι και οι Λαϊκοί συμφώνησαν στο διορισμό απο τον βασιλιά του Μεταξά ως πρωθυπουργού μετα το θάνατο του Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Δεμερτζη τον Απρίλιο του 1936, ως συμβιβαστική λυση. Λόγω της πολωμένης φύσης της πολιτικής κατάστασης, το κοινοβούλιο αυτοκαταργηθηκε και η εκτελεστική εξουσία ανατέθηκε σε μια εκτελεστική επιτροπή αποτελούμενη ομοιόμορφα από φιλελεύθερους και λαϊκούς.
Το πολύ καλά οργανωμένο ΚΚΕ (με επικεφαλής τον πολύ ικανό Νίκο Ζαχαριάδη) χρησιμοποίησε δημοφιλείς μετωπικές μεθόδους συγκρουσης για να χειραγωγήσει τις μαζες και να αυξησει την επιρροη του ΚΚΕ μεταξυ των οπαδων του Φιλελευθερου κόμματος για να υποστηρίξει μια γενική απεργία που είχε προγραμματιστεί για τις 5 Αυγούστου 1936. Η προοπτική αυτού του αποτελέσματος να συμβεί ήταν βιώσιμο λόγω της ανεξήγητης απόφασης του φιλελεύθερου ηγέτη Θεμιστοκλή Σουφούλη να συνάψει σύμφωνο με το ΚΚΕ! Το άγχος που προκλήθηκε από την προβλεπόμενη απεργία του 1936 έγινε ένας θρύλος που οι μνημες της ήταν ένας παράγοντας σε ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού που δέχθηκε το πραξικόπημα των συνταγματάρχων του 1967.
Όσον αφορά το πλαίσιο του 1936, ο Γεώργιος Β' αντιμετώπισε την προοπτική μιας κομμουνιστικής υποκίνησης και κατευθυνόμενης εξέγερσης που θα οδηγούσε είτε σε εμφύλιο πόλεμο είτε σε κομμουνιστική βιαιη καταληψη της εξουσιας. Προκειμένου να προστατευθεί η κατάσταση, ο Γεώργιος Β 'αποδέχθηκε απρόθυμα τον υπερ-αποτελεσματικό Μεταξά, ο οποιος ελαβε ισχυρά αντίθετα μέτρα για την πρόληψη της προγραμματισμένης γενικής απεργίας επιβάλλοντας στρατιωτικό νόμο στις 4 Αυγούστου 1936.
Βασιλική συγκατάθεση για τη δικτατορία του Μεταξά έδωσε στους Ελληνες αβασιλευτους δημοκρατες την αιτια για να νομιμοποιήσουν την εχθρότητα τους προς την ελληνική μοναρχία. Ωστόσο, πρέπει να θυμόμαστε ότι η υποστήριξη του Γιώργου Β προς τον Μεταξά ήταν γιά να αποτρέψει μια πραγματική κομμουνιστική απειλή. Ο μονάρχης θεωρουσε τη δικτατορία του Μεταξά ως απαραίτητο μεσοδιάστημα μέχρι να αποκατασταθεί αργότερα η δημοκρατία. Αντίθετα, ο Μεταξάς θεώρησε τη δικτατορία του ως μέσο ανανέωσης αυτού που θεωρούσε ως απείθαρχη ατομικότητα της ελληνικής ιδιοσυγκρασίας για να οδηγήσει την Ελλάδα σε ένα φασιστικό μέλλον, σύμφωνα με τον ολοκληρωτισμό της Ιταλίας του Μουσολίνι και της Γερμανίας του Χίτλερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου