Το ζήτημα της μοναρχικής αποκατάστασης επανεμφανίστηκε διακριτικά το 1929 όταν προτάθηκε η ιδέα το κοινοβούλιο να εκλέξει τον Πρίγκιπα Ανδρέα ως τον επόμενο «πρόεδρο» διαδοχο του «Προέδρου» Κουντουριώτη. Ο πρίγκιπας Ανδρέας ήταν γιος του Γιώργου Α' και θείος του εξόριστου Γεωργίου Β '. Ο πρίγκιπας (ο οποίος ήταν ο πατέρας του πρίγκιπα Φίλιππου, του Δούκα του Εδιμβούργου) ηταν ο αποδιοπομπαίος τράγος για στρατιωτική ήττα από τους Τούρκους στη Μάχη του Σαγγάριου το 1921 και καταδικάστηκε σε θάνατο από ένα στημμενο τερατωδες στρατιωτικό δικαστήριο το 1922.
Ένα βρετανικό πολεμικό πλοίο HMS Calypso απεστάλη στην Αθήνα για να σώσει τον πρίγκιπα Ανδρέα και υπό την απειλή στρατιωτικής δράσης παρελαβε τον πρίγκιπας και την οικογένειά του (συμπεριλαμβανομένου του δεκαπέντε μηνών πρίγκιπα Φίλιππου) και αναχώρησαν από την Ελλάδα τον Δεκέμβριο του 1922. Η απειλη της βρετανικής στρατιωτικής επέμβασης θα ήταν αργότερα ενας ισχυρισμος των βενιζελικων για να υποστηρίξουν τον ισχυρισμό τους ότι η ελληνική βασιλική οικογένεια ήταν προσφιλής στα ξένα συμφέροντα.
Πράγματι, η απειλούμενη βρετανική επέμβαση οφειλόταν στην πίεση που άσκησε το βρετανικό κατεστημένο στον Αγγλο βασιλια Γεωργιο Ε' για να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να σώσει τον πρίγκιπα Ανδρέα. Ο Βρετανός βασιλιάς δεν συγχωρήθηκε ποτέ πλήρως από το κατεστημένο για το ρόλο του στην άρνηση της Αγγλιας να χορηγησει ασυλο στον εκθρονισθεντα τσαρο Νικολάο Β της Ρωσίας και της οικογενειας του μετά την Επανάσταση του 1917. Αυτή η άρνηση κόστισε τη ζωή στον Νικόλαο Β και στην οικογένεια του.
Ο Γεωργιος Ε΄ δυσφημίστηκε περαιτέρω επειδή πιστεύεται ευρέως μεταξυ των βασιλικων οικων ότι ο Νίκολαος Β ' θα είχε την αξιοπρέπεια και το θάρρος να κάνει το σωστό απέναντι στους Βρετανούς συγγενείς του, σε παρόμοια κατάσταση (διοτι ο Νικολαος Β και ο Γεωργιος Ε ηταν εξαδελφοι). Σε αυτό το πλαίσιο απειλήθηκε η βρετανική στρατιωτική δράση για να σωθεί ένας πρίγκιπας του οποίου ο ανιψιός του δεν υποστήριζε (;) τη συμμαχική πλευρά κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου (εννοει εδω τον διαδοχο του βασιλεως Κωνσταντινου ΙΒ', τον πριγκιπα Γεωργιο).
Ο πρίγκιπας Ανδρέας από μόνος του είχε επιδείξει μεγάλο θάρρος κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του υπηρεσιας , και ηταν αγαπητος στους Έλληνες που ήταν αηδιασμένοι από την εκκαθάριση του 1922.
Η υποψηφιότητα για προεδρία το 1929 του εξόριστου πρίγκιπα δεν ήταν ποτέ πραγματικά βιώσιμη επειδή οι λαϊκοι βασιλοφρονες ήταν τότε το κόμμα της μειοψηφίας. Ωστόσο, επειδη υπηρχε ο φοβος να προκυψει ενα στρατιωτικό πραξικόπημα απο τους βενιζελικους ,εάν εκλεγονταν ο πρίγκιπας Ανδρέας «πρόεδρος», αυτος ο φοβος εδωσε σε πολλους Εληνες να καταλαβουν οτι δεν ειναι ελευθεροι να καθορίσουν το συνταγματικό τους πεπρωμένο οπως ηταν το απολυτο δικαιωμα τους λογω του βενιζελισμου. Αυτή η συνειδητοποίηση ενίσχυσε με τη σειρά της την συμπαθεια προς την μοναρχια.
Ο πρώην στρατηγός Μεταξάς χτύπησε την ευαισθητη χορδη όταν έθεσε το ζήτημα της αποκατάστασης της μοναρχιας στις πρώτες πολιτικες προτεραιοτητες της Δεύτερης Ελληνικής Δημοκρατίας. Ωστόσο, σε αντίθεση με τη δημοφιλή άποψη, ο Μεταξάς δεν ήταν πάντα ένας αναγνωρισμένος μοναρχικός. Είχε επιστρέψει στην Ελλάδα για να συμμετάσχει στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1926 ως ηγέτης του νεοσύστατου Κόμματος Ελευθεροφρονων. Αυτό το κόμμα αναγνωρισε αρχικά την Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία και ήταν μια μεγάλη απειλή για το Λαϊκό Κόμμα στην κεντροδεξιά. Λόγω των εσωτερικων διενεξεων εντος του κομματος των Ελευθεροφρονων, η εκλογικη του επιρροη μειώθηκε απότομα στις διαδοχικές εκλογές μεταξύ του 1926 και του 1936. Για να διατηρήσει την πολιτική συνάφεια, ο Μεταξάς αναδιατύπωσε τον εαυτό του ως ένθερμο μοναρχικό υποστηρικτη για να προσελκυσει και να διατηρήσει τους φιλομοναρχικους ψηφοφορους του.
Ο αναγνωρισμένος μοναρχισμός του Μεταξά τόνισε ότι η απόλυτη εξουσία βρισκόταν στον στρατό. Παρόλο που η Δεύτερη Ελληνική Δημοκρατία υποτίθεται ότι ήταν δημοκρατική, υπήρχαν στην πραγματικοτητα περιορισμοί και λογοκρισία του Τύπου κατά της υπεράσπισης της βασιλικής αποκατάστασης, οι οποίοι χρησίμευσαν για την προαγωγή του φιλομοναρχικού συναισθήματος.
Λόγω οικονομικής κρίσης ο Βενιζέλος δεν κατάφερε να κερδίσει επανεκλογή το 1932 και τον Μάρτιο του 1933 (μετά από μια ενδιάμεση περίοδο πολιτικής αστάθειας) οι μοναρχικοι λαϊκοι με επικεφαλής τον Παναγιώτη Τσαλδάρη εξελεξαν πρωθυπουργο *. Ο νέος πρωθυπουργός είχε προηγουμένως φυλακιστεί για την πίστη του στη μοναρχία. Είχε θάρρος να ζητήσει πλήρη ελευθερία του Τύπου και ζήτησε την αποκατάσταση της μοναρχίας.
(* Στρατιωτικό πραξικόπημα επιχειρήθηκε από τον Πλαστήρα εναντιον του Λαικου κομματος που κέρδισε τις εκλογές του 1933, αλλά είχε αποτύχει λόγω αντιθεσης του Βενιζέλου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου