Ο ΜΙΚΡΟΣ ΜΕΛΙΓΑΛΑΣ ΤΗΣ ΣΠΑΡΤΗΣ ! ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟΣΟ ΑΠΥΘΜΕΝΟ ΜΙΣΟΣ ?

«Η Τρύπα του Ταράτσα», ο «Μικρός Μελιγαλάς».

Παραμονή Πρωτοχρονιάς 1944,

 39 Μολαϊτες σφάζονται και ρίχνονται στην Τρύπα.

Είναι η Πρώτη Μαζική Σφαγή του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ στην Πελοπόννησο.

Τις τελευταίες ημέρες του Οκτωβρίου 1943

με την επίθεση του ΕΛΑΣ

 ενατίον της Πατριωτικής Οργάνωσης ΕΣ (Ελληνικός Στρατός)

του ίλαρχου Τηλέμαχου Βρετάκου

 στην Παλιόχωρα της Καλαμάτας,τη σύλληψή του και τη δολοφονία του

 μαζί με άλλους αξιωματικούς και αντάρτες του,

 επικρατεί το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ στην Πελοπόννησο.

Ακολουθεί η

 Α΄ Παμπελοποννησιακή Συνέλευση στη Στρέζοβα 

όπου κηρύσσεται και επισήμως η Κόκκινη Τρομοκρατία

 με το σύνθημα «να ξεπατωθεί η αντίδραση».

Κτίζεται ο «Ελεύθερος Μωριάς», το «κράτος» του ΕΑΜ,

και ξεφυτρώνουν παντού Στρατόπεδα Κρατουμένων του ΕΑΜ,

«Λαϊκά Δικαστήρια», βία και εκτελέσεις.

Η πρώτη αντίδραση έρχεται από τη Σπάρτη.

Ο αδελφός του νεκρού Βρετάκου, κρατούμενος κι αυτός

 σε Στρατόπεδο του Ταϋγέτου, δραπετεύει,

καταφεύγει στους Γερμανούς της Σπάρτης και ζητά όπλα με τα οποία σε ελάχιστο χρόνο

 δημιουργεί το αντικομμουνιστικό τάγμα Λεωνίδας 

με πάνω από 1000 οπλίτες και αξιωματικούς.

Ακολουθεί μιά ομάδα 18 επίλεκτων μελών

της κοινωνίας της μικρής κωμόπολης των Μολάων,

«η Επιτροπή Εθνικού Αγώνος».

Απευθύνονται στους Γερμανούς,και με 200 περίπου ιταλικά τουφέκια που τους δίνουν οπλίζουν 150 ανδρες.

Στις 28 Δεκεμβρίου 1943 ο ΕΛΑΣ Πάρνωνος επιτίθεται στους Μολάους και σε λίγες ώρες μπαίνει στην πόλη.

Στήνεται «Λαϊκό Δικαστήριο» και απαγγέλλεται η προαποφασισμένη θανατική ποινή σε 40 άτομα, εκ των οποίων στη συνέχεια απαλλάσσεται ο ένας.

Η συνέχεια από το βιβλίο μου «ΑΘΩΩΝ ΑΙΜΑ, «Ελεύθερος Μωριάς» 1943-44»:
«...Τό ἑπόμενο πρωϊνό, 30η Δεκεμβρίου 1943, ἕνα ἀπόσπασμα ἀνταρτῶν παρέλαβε τούς 32 ἀπό τούς καταδικασθέντες. Δεμένους ἀνά δύο μέ καλώδια, τούς ἀνέβασαν σ᾽ ἕνα παλιό φορτηγό καί τούς πῆγαν στόν Πάρνωνα, στό χωριό Ἅγιος Δημήτριος τοῦ Ζάρακα. Ἐκεῖ τούς ἔκλεισαν στό σχολεῖο γιά νά περάσει ἡ νύχτα. Ἡ τελευταία σκηνή τῆς τραγωδίας καί τοῦ ἀπαίσιου ἐγκλήματος γράφτηκε τήν ἑπομένη, τήν 31η Δεκεμβρίου 1943, Παράλληλα Πρωτοχρονιᾶς, τῆς τρίτης καί τελευταίας πού πέρασε ἡ Ἑλλάδα ὑπό Κατοχή. Ἡ πομπή τῶν 32 μελλοθανάτων, μεταξύ τῶν ὁποίων ἦταν ἡ «ἀφρόκρεμα καί ὁ κορμός τῆς ἀστικῆς τάξης» τῆς μικρῆς πόλης τῶν Μολάων, ξεκίνησε γιά τό τελευταῖο σκέλος τοῦ μαρτυρικοῦ ταξιδιοῦ. Ἀπό τόν Ἅγιο Δημήτριο, προχώρησαν βορειοανατολικά 2-3 χιλιόμετρα, στή βορινή πλαγιά τοῦ βουνοῦ Κουμαριά καί στόν δρόμο πρός τό μικρό χωριό Γκιότσαλι.

Προορισμός τους ἦταν ἕνα βάραθρο μέ τό ὄνομα «Τρύπα τοῦ ΤΑΡΑΤΣΑ», στήν τοποθεσία Πλακούρα.

Παραλείπω ὅλες τίς προσβολές πού δέχτηκαν στήν ἀνθρώπινή τους ἀξιοπρέπεια καί τίς ἀνατριχιαστικές πράξεις βίας πού ὑπέστησαν οἱ μελλοθάνατοι, ὅταν ἔφθασαν ἐκεῖ. 

Ἀρκεῖ νά ἀναφερθεῖ τό τέλος τους.

Οἱ φονιάδες ὅταν κόρεσαν τόν σαδισμό τους, τούς ἔρριξαν γυμνούς στήν Τρῦπα πού εἶχε ἄνοιγμα περίπου 1 μέτρο καί βάθος 39 μέτρα.

Κάποιοι τυχεροί ἦταν ἤδη νεκροί ἀπό τίς μαχαιριές, ἀλλά εἶναι βέβαιο ὅτι πολλοί ρίχτηκαν ζωντανοί, ἀφοῦ οἱ μαρτυρίες ἀνθρώπων τῆς περιοχῆς ὁμιλοῦσαν γιά γοερές κραυγές καί ἀπεγνωσμένες ἐκκλήσεις γιά βοήθεια νά βγαίνουν ἀπό τήν Τρῦπα.

Αὐτήν τήν τύχη σίγουρα εἶχε ὁ ἱερέας τῶν Μολάων Νικόλαος Καρυτσιώτης, τόν ὁποῖον ἔρριξαν πρῶτο καί ὑπό τίς λοιδορίες τους.

Ὅτι πολλά ἀπό τά θύματα ρίχτηκαν στήν Τρύπα ζωντανά,ἀναφέρει στό βιβλίο του καί ὁ τότε διοικητής τοῦ 8ου συντάγματος τοῦ ΕΛΑΣ, λοχαγός Δημ. Καραγιαννάκος, ὁ ὁποῖος γιά λίγες ἡμέρες ἔλλειπε ἀπό τή θέση του.

Γράφει: «...Ἑτοιμαζόμουν νά ἐπιστρέψω στούς Μολάους ὅταν ἔμαθα τό συνταρακτικό γεγονός τοῦ φόνου 50 Μολαϊτῶν. Κι ἀκόμη χειρότερα. Διαδόθηκε ὅτι τούς ἔριχναν ζωντανούς σέ μία Τρῦπα. Ἄλλοι ἔλεγαν πώς τούς ἔσφαζαν καί στή συνέχεια τούς ἔριχναν στήν Τρῦπα...».
Σέ λίγες ἡμέρες οἱ κομμουνιστές συνέλαβαν καί τούς ὑπόλοιπους 7 πού εἶχαν ἀποφασίσει νά δολοφονήσουν. Τούς 5 ἐξ αὐτῶν τούς μετέφεραν στήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα» καί ἐκεῖ τούς θανάτωσαν μέ τόν ἴδιο τρόπο ὅπως καί τούς 32 πρώτους. Τούς δυό τελευταίους, ἕναν πατέρα μέ τό παιδί του, τούς ἐκτέλεσαν ἔξω ἀπό τό κοντινό χωριό Γεράκι.

Στό βιβλίο τοῦ Μολαΐτη Δημητρίου Π. Ἀνδριτσάκη, «ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΣΥΓΚΛΟΝΙΖΟΥΝ», ὑπάρχει ἐκτεταμένη περιγραφή τῶν σχετικῶν γεγονότων γύρω ἀπό τούς Μολάους καί τήν ἐπαρχία Ἐπιδαύρου Λιμηρᾶς γιά ὁλόκληρη τήν περίοδο 1941-44. Λεπτομέρειες τῆς μάχης τῶν Μολάων καί τῶν φρικτῶν ἐγκλημάτων πού ἀκολούθησαν στήν πόλη καί ἰδιαίτερα τῆς ἀνθρώπινης παραφροσύνης πού συνετελέσθη στήν «Τρῦπα τοῦ Ταρατσα». Περιγράφει ἀκόμη τήν ἀνάσυρση τῶν ὀστῶν τῶν θυμάτων πού ἔλαβε χώρα 28 χρόνια ἀργότερα, τό 1971 καί τῶν στοιχείων τοῦ ἐγκλήματος πού ἦρθαν ἔτσι στό φῶς. Ἡ ἀνακομιδή ἔγινε μέ ἔξοδα καί τήν προσωπική φροντίδα δυό μεταναστῶν ἀδελφῶν ἀπό τήν Καλιφόρνια, πού ὁδηγήθηκαν ἀπό τήν ἐπιθυμία τους νά βγάλουν ἀπό τήν «Τρῦπα τοῦ Ταρατσα» τά ὀστᾶ τοῦ πατέρα τους, τοῦ Σταμάτη Καναβάρου ἀπό τά Πάκια.

Στήν Τρῦπα τότε βρέθηκαν 39 κρανία, μόνο 2 περισσότερα ἀπό τά 37 θύματα τῶν κομμουνιστῶν, ὅλα ἄθικτα, χωρίς ἴχνος πυροβολισμοῦ ἤ χαριστικῆς βολῆς. Αὐτό εἶπαν οἱ γυναῖκες πού ἔπλυναν τά ὀστᾶ. Τά δυό ἐπιπλέον κρανία καί σκελετοί, πολύ πιθανόν ἦταν ἕνα τοῦ Ταράτσα, πού ἔδωσε καί τό ὄνομά του στήν Τρῦπα καί ἑνός ἀγνώστου. Αὐτό διαψεύδει τή φήμη πού καλλιέργησαν κάποιοι ἀριστεροί, ὅτι στήν Τρῦπα ἔριχναν ἀνθρώπους καί οἱ παρακρατικοί τῆς δεξιᾶς.
Κάτι ἀντίστοιχο ἔχει συμβεῖ καί μέ τό ἔγκλημα τῆς «Πηγάδας τοῦ Μελιγαλᾶ». Κάποιοι ἱστοριογράφοι τῆς Ἀριστερᾶς, γιά νά ἐλαττώσουν τόν ἀριθμό τών εκτελεσθέντων από τον ΕΛΑΣ, ἔχουν γράψει ὅτι δῆθεν στήν Πηγάδα ρίχτηκαν καί οἱ νεκροί ἀντάρτες τοῦ ΕΛΑΣ!
Ἡ «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα» μπορεῖ νά ἦταν πρόβα γιά τήν «Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ», ἀφοῦ ὑπάρχει σοβαρή ὑποψία ὅτι μερικοί τουλάχιστον ἀπό τούς σφαγεῖς, ἀντάρτες τοῦ 8ου συντάγματος τοῦ ΕΛΑΣ μέ καταγωγή ἀπό τά χωριά τοῦ Πάρνωνα, συμμετεῖχαν καί στίς δυό αὐτές μαζικές σφαγές.

Ἀπό τούς σφαγεῖς στήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα» γνωστοί ἔγιναν μόνο 2-3 ἀντάρτες ἀπό τόν κοντινό Ἅγιο Δημήτριο. Οἱ συγκεκριμένοι σφαγεῖς εἶναι γνωστό ὅτι ἐπέζησαν, γιατί δικάστηκαν ἀργότερα, ἄρα ἦταν καί στόν Μελιγαλά.

 Ἄν ἦταν καί ἐκεῖ σφαγεῖς μαζί μέ τούς ὑπόλοιπους σφαγεῖς τῆς «Τρύπας τοῦ Ταράτσα» καί μέ ἄλλους πού ὑπηρετοῦσαν στή Διμοιρία τοῦ 8ου πού ἔσφαζε στήν «Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ», εἶναι ἄγνωστο μέχρι σήμερα.

Παρότι τά θύματα ἦταν πολύ λιγότερα στήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα», τά δυό ἐγκλήματα μοιάζουν σέ πολλές πτυχές τους. Θεωρῶ βέβαια ὅτι τό πρῶτο ἦταν σαφῶς φρικτότερο, γιατί πολλοί ρίχτηκαν στό στενό βάραθρο ζωντανοί. Τουλάχιστον στήν Πηγάδα, ἐκτός ὀλίγων ἴσως περιπτώσεων, τά θύματα ρίπτονταν μετά τήν θανάτωσή τους, ἔστω καί μέ παρόμοιες φρικιαστικές μεθόδους βασανισμοῦ καί σφαγῆς.

Ὅμως ἡ μεγάλη ὁμοιότητα μεταξύ τῶν ἐγκλημάτων στούς Μολάους καί τόν Μελιγαλά, ἀπορέει ἀπό κάτι βαθύτερο.

Ἀπό τήν ἴδια ἀπάνθρωπη ψυχρότητα καί τόν ἴδιο ἀποτρόπαιο ὑπολογισμό πού ἔδειξαν οἱ δολοφόνοι πού ἔφεραν εἰς πέρας αὐτά τά «ἰδιαζόντως εἰδεχθῆ» μαζικά ἐγκλήματα. Καί στίς δυό περιπτώσεις, τά θύματα κρατήθηκαν γιά ἡμέρες, μεταφέρθηκαν ἀπό τόπο σέ τόπο, βασανίστηκαν, γδύθηκαν, λοιδωρήθηκαν ἀπό συμπατριῶτες τους καί ξένους, πρίν σφαγοῦν μέ ἄγριο καί ἀπάνθρωπο τρόπο. Οἱ δολοφόνοι τους, ἠθικοί καί φυσικοί, δέν ἔκαναν ἕνα βῆμα πίσω, δέν δίστασαν. Ἀναρωτιέται κανείς, ποῦ βρέθηκε τόσο μῖσος; Ἦταν ἄραγε ταξικό ἤ πολιτικό;

Ἡ Τραγωδία τῶν Μολάων καί τό ἔγκλημα στήν «Τρῦπα τοῦ Ταράτσα» ἔχουν καί άλλες πρωτιές, τουλάχιστον γιά τήν Πελοπόννησο. Ἦταν ἡ πρώτη ἐπίθεση τοῦ ΕΛΑΣ ἐναντίον κατοίκων πόλεως ἤ χωριοῦ πού ὁπλίσθηκαν γιά νά κρατήσουν μακριά τό ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ. Ἀκολούθησε τό Βαλτέτσι, τό Ἀραχναῖο, τό Ἀγγελόκαστρο καί ἄλλα. Ἦταν καί ἡ πρώτη φορά πού οἱ σφαγεῖς τοῦ ΕΑΜ/ ΕΛΑΣ ἔριξαν τά θύματα, νεκρά ἤ μισοζώντανα, σέ Τρῦπα ἤ καταβόθρα. Θά ἀκολουθήσουν ἡ «Τρῦπα στό Κακοβούνι» στόν Φενεό τῆς Κορινθίας, ἡ «καταβόθρα τοῦ Ζάρακα» κοντά στό Σοφικό, τό ξεροπήγαδο τῆς Ἀγνάντας στή Νέα Ἐπίδαυρο, τά ξεροπήγαδα κοντά στά χωριά Λίμνες Ἀργολίδος καί Ἁγιονόρι Κορινθίας καί φυσικά ἡ «Πηγάδα τοῦ Μελιγαλᾶ». Νά πιστέψει κανείς ὅτι ὅλα αὐτά ἔγιναν μετά ἀπό ἀποφάσεις τοπικῶν παραγόντων τοῦ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΚΚΕ, χωρίς σχεδιασμό καί καθοδήγηση κεντρικῶν ὀργάνων αὐτῶν τῶν ὀργανώσεων; Δέν νομίζω!".

ΥΓ// Υπάρχει άλλη μία σχέση μεταξύ των δύο μαζικών εγκλημάτων του ΚΚΕ, στους Μολάους και στον Μελιγαλά. Επικεφαλής του ΕΑΜ στην περιοχή των Μολάων, και βασικό μέλος του Λαοδικείου που απεφάσισε ποιοί και πως θα εκτελεστούν, ήταν ο φοιτητής Νομικής Γκίκας Φράγκος. Μετά τη Βάρκιζα,για να αποφύγει τους παρακρατικούς αντικομμουιστές (που σύμφωνα με την Αριστερή ιστοριογραφία δεν κυνηγούσαν εγκληματίες αλλά όλους «τους Δημοκρατικούς πολίτες ανεξαρτήτως φύλλου και ηλικίας»), το ΚΚΕ τον έστειλε στο στρατόπεδο Μπούλκες στη Γιουγκοσλαβία. Στο τέλος του 1947 επέστρεψε στην Ελλάδα μαζί με άλλα στελέχη, ένας των οποίων ήταν ο δικηγόρος Βασίλης Μπράβος από τον Μελιγαλά, μέλος της τριμελούς Επιτροπής που απεφάσισε ποιοί κρατούμενοι στο Μπεζεστένι θα εκτελεστούν στην Πηγάδα. Ο Ζαχαριάδης ανεκήρυξε τον Φράγκο στρατηγό και τον τοποθέτησε «μέραρχο» Πελοποννήσου, ενώ τον Μπράβο τον τοποθέτησε «επιτελάρχη» του. Οι δυό τους είχαν γίνει καλοί φίλοι στο Μπούλκες, και σίγουρα θα αντήλλασσαν και ιστορίες από τα κατορθώματά τους.
Καθ’οδόν για την Πελοπόννησο, στη Φωκίδα, έπεσαν σε ενέδρα του Ελληνικού Στρατού και σκοτώθηκαν.

Ιωαννης Μπουγας -Καθηγητης-Τοροντο-Καναδας.

https://www.facebook.com/ioannis.bougas/posts/10154263595335415