3 Δεκεμβρίου 1944. Αρχίζει το Δεκεμβριανό Κίνημα του ΚΚΕ στην Αθήνα.
Στίς 3 Δεκεμβρίου 1944, σέ ἀπάντηση τοῦ τελεσίγραφου τοῦ Παπανδρέου νά ἀφοπλισθεῖ ὁ ΕΛΑΣ (η διάλυση όλων των ανταρτικών στρατών είχε συμφωνηθεί στην Καζέρτα της Ιταλίας με τον ΕΔΕΣ, την κυβέρνηση και τους Βρετανούς), οἱ κομμουνιστές ὀργάνωσαν ἀντικυβερνητική διαδήλωση στό Σύνταγμα πού κατέληξε σέ αἱματηρή σύγκρουση μέ τή Χωροφυλακή καί τήν ἀρχή τῶν Δεκεμβριανῶν.
Φαίνεται ὅτι τό τελεσίγραφο αἰφνιδίασε τά μέλη τοῦ Πολιτικοῦ Γραφείου τοῦ ΚΚΕ, οἱ ὁποῖοι παρά τό ὅτι ,σύμφωνα μέ τό μελος Γιάννη Ἰωαννίδη, εἶχαν ἤδη μυστικά ἀποφασίσει νά καταλάβουν τήν ἐξουσία, πίστευαν ὅτι θά τό ἐπετύγχαναν εὔκολα καί μέ τό δικό τους χρονοδιάγραμμα, χωρίς ἔνοπλη σύγκρουση, καί μόνο λόγω τῆς μεγάλης ἀριθμητικῆς ὑπεροχῆς τοῦ ΕΛΑΣ ἔναντι τῶν Βρετανῶν καί τῶν κυβερνητικῶν δυνάμεων.
Γι᾽ αὐτό ἀπέρριψαν καί τήν πρόταση γιά πραξικοπηματική κατάληψη τῆς ἐξουσίας πού εἶχε γίνει νωρίτερα ἀπό 12 καπετάνιους μεγάλων μονάδων τοῦ ΕΛΑΣ. Ἡ ἀπόφαση ἐκείνη ἐλήφθη σέ συνάντηση τῶν 12 καπετάνιων στή Λαμία, στίς 17-18 Νοεμβρίου 1944, καί τήν παρουσίασε τήν ἑπομένη ἡμέρα στό Πολιτικό Γραφεῖο τοῦ ΚΚΕ ὁ στρατηγός Σαράφης, πού ταξίδεψε πρός τοῦτο στήν Ἀθήνα.
Παρά τήν ἀρχική συντριπτική ὑπεροχή τοῦ ΕΛΑΣ σέ ἄνδρες καί ὁπλισμό καί παρά τά σοβαρά λάθη των Βρετανών, οἱ κομμουνιστές μετά ἀπό ἀγώνα 30 περίπου ἡμερῶν δέν κατάφεραν ἀπολύτως τίποτε, ἐκτός ἀπό τόν θάνατο περισσοτέρων Ἑλλήνων ἀπό τούς νεκρούς τοῦ πολέμου τοῦ 1940-41 καί τή φυσική καταστροφή μεγάλου μέρους τῶν κτιρίων τῆς Ἀθήνας καί τό πλιάτσικο ἰδιωτικῆς καί δημόσιας περιουσίας. Στούς νεκρούς τῶν Δεκεμβριανῶν περιλαμβάνονται καί περίπου 6.500 ἄμαχοι, οἱ ὁποῖοι συνελήφθησαν βάσει καταστάσεων τῶν τοπικῶν ἡγετῶν τοῦ ΕΑΜ/ΚΚΕ. Οἱ ἐκτελέσεις, μέ ὅπλα, μαχαίρια ἤ ἄλλα φονικά ὄργανα, γίνονταν ἀπό ὀργανωμένα κλιμάκια τῆς ΟΠΛΑ. Βαρύ φόρο αἵματος πλήρωσαν καί οἱ χωροφύλακες καί οἱ ἀστυφύλακες. Οἱ Σταθμοί Χωροφυλακῆς τῶν προαστίων τῆς Ἀθήνας καί τά Ἀστυνομικά Τμήματα της πρωτεύουσας δέχθηκαν πρῶτα τήν ἐπίθεση τοῦ ΕΛΑΣ καί οἱ χωροφύλακες καί οἱ ἀστυφύλακες μέ τίς οἰκογένειές τους ἦταν στόχοι τῶν κλιμακίων τῆς ΟΠΛΑ.
Τά ἐγκλήματα στήν Ἀθήνα ἦταν τόσα πολλά, οἱ κακοποιήσεις καί οἱ ἐκτελέσεις τῶν θυμάτων τόσο βάρβαρες καί ἀπάνθρωπες, πού προκάλεσαν τεράστιο ἀποτροπιασμό ἀκόμη καί σέ πολλούς πού ἀρχικά ἔβλεπαν τίς πολιτικές ἐπιδιώξεις τοῦ ΚΚΕ μέ συμπάθεια. Οἱ πιό πολυάριθμοι τόποι θυσίας ἦταν: ἡ χωματερή στό Περιστέρι μέ πάνω ἀπό 2.000 θύματα, ἡ δεξαμενή τῆς Οὖλεν, τά σφαγεῖα τῆς Ἀθήνας, τά Τουρκοβούνια, τό Πυριτιδοποιεῖον, ἡ Καισαριανή, τό Γκύζη, τά λατομεῖα τῆς Νέα Ἐλβετίας, τό Μπραχάμι καί τό τέρμα τῆς ὁδοῦ Μεσολογγίου στόν Βύρωνα. Οἱ σοροί τῶν θυμάτων ρίχνονταν σέ πηγάδια καί ξεροπήγαδα πού ὑπῆρχαν ἀκόμη πολλά στά προάστια τῆς Ἀθήνας, σέ χαράδρες καί ρέματα ἤ σκεπάζονταν πρόχειρα σέ κοινούς τάφους.
Ἕνα ἀκόμη ἔγκλημα τῶν κομμουνιστῶν στά Δεκεμβριανά ἦταν ἡ ὁμηρία πολλῶν χιλιάδων ἀμάχων, οἱ ὁποῖοι μετά τήν Πρωτοχρονιά τοῦ 1945, μέσα στήν καρδιά τοῦ χειμώνα, ὁδηγήθηκαν πεζοί μέχρι τή Θεσσαλία καί τό Καρπενήσι. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν ἡλικιωμένοι, καθώς καί γυναῖκες καί παιδιά. Στή διαδρομή, πολλοί ἐκτελέστηκαν, συνήθως ὅταν εἶχαν δυσκολία νά ἀκολουθήσουν τούς ἄλλους. Μεταξύ τῶν ὁμήρων ἦταν ὁ τότε 13 χρονῶν νεαρός καί μετέπειτα γνωστός συγγραφέας Μένης Κουμανταρέας, μαζί μέ τή μητέρα του (Ὁ Κουμανταρέας ἀργότερα κατέγραψε τίς ἐμπειρίες του σέ διάφορα ἔργα του, ἰδιαίτερα στό διήγημα: «Τά Χιόνια τοῦ Δεκέμβρη Παραμονεύουν Πάντα», «ΤΟ ΒΗΜΑ», 25.12.2004.). Τό ἴδιο καί ὁ γνωστός συγγραφέας καί σκηνοθέτης Κώστας Ἀσημακόπουλος μέ τούς γονείς του καί τά δυό μικρότερα ἀδέλφια του (Ὁ Ἀσημακόπουλος κατέγραψε τίς δικές του ἐμπειρίες τῆς ὁμηρίας του στό βιβλίο του: «Μιά ζωή νά ζεῖς». Ἕνα μικρό ἀπόσπασμα: «..Ζύγωναν τά Χριστούγεννα καί ἤμασταν στό ὑπόγειο τοῦ θερινοῦ -τότε- κινηματογράφου «Φοῖβος». Πάνω κάτω, πεντακόσιοι ἄνθρωποι. Μπορεῖ καί ἐξακόσιοι, ἴσως περισσότεροι. Στοιβαγμένοι, κατάκοποι, ἄλλοι ὄρθιοι καί ἄλλοι ζαρωμένοι, κι ἄλλοι φοβισμένοι, περίλυποι.[...] Ὅσο κράταγε ἡ νύχτα, ἄνοιγε ἡ πόρτα καί ἕνας φρουρός στεκόταν στά σκαλιά καί διάβαζε ὀνόματα, γραμμένα σέ «κόλλες διαγωνισμοῦ». Τά φώναζε κι ὅσοι ἄκουγαν τό δικό τους ἔπρεπε ἀμέως νά ξεχωρίσουν ἀπ᾽ τόν ἀνθρώπινο πολτό τοῦ ὑπογείου, νά περάσουν δίπλα του, νά βγοῦν στό ἄλλο σκοτάδι, ἔξω, «καί», [...] τό ἄλλο πρωί μᾶς ἔβγαλαν ἔξω καί ξανάρχισε ὁ δρόμος μας. Μέ παγωνιά καί ἀγριοβόρι. Βαδίζαμε τέσσερις-τέσσερις, φάλαγγα. Μόλις ἀφήσαμε πίσω μας καί τό τελευταῖο σπίτι, εἴδαμε νά ἔρχεται ἕνα σκυλί πρός ἐμᾶς, σηκώνοντας στό στόμα του κάτι πού μᾶς προκάλεσε φρίκη. Μιά παλάμη, ἕνα χέρι κομμένο λίγο πιό πάνω ἀπ᾽ τόν καρπό. Ἦταν τό πρῶτο σημάδι πού παίρναμε γιά ὅσους ἄκουγαν τά ὀνόματά τους. Πιό πέρα εἴδαμε πάνω στά χιόνια ἄλλα δυό ποδάρια, ἕνα κεφάλι,...» (Σελ. 33-35). ).
Τά ἄγρια ἐγκλήματα πού ἔγιναν στά Δεκεμβριανά, καθώς καί ἡ ὁμηρία χιλιάδων ἀμάχων ἔχουν ὁμολογηθεῖ ἀκόμη καί ἀπό τόν ἴδιο τόν Γ.Γ. τοῦ ΚΚΕ Νῖκο Ζαχαριάδη. Στήν 12η Ὁλομέλεια τῆς Κεντρικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ ΚΚΕ, πού ἔγινε στίς 25 - 27 Ιουνίου 1945, εἶπε: « …Ἀγριότητες ἔγιναν τό Δεκέμβρη, καί τέτοιες ἔκαμαν καί μέλη τοῦ κόμματος… Μένει τό ζήτημα τῆς ὁμηρίας. Τό λάθος δέν εἶναι ὅτι διατάχθηκε ἡ ὁμηρία ἀπό τ᾽ ἀπάνω. Τό λάθος εἶναι ὅτι διατάχθηκε ἡ ὁμηρία χωρίς πειθαρχία καί σχεδόν ἐκφυλίστηκε σέ ἐξωπολιτική πράξη…».
Μεταξύ τῶν μονάδων τοῦ ΕΛΑΣ πού πολέμησαν στήν Ἀθήνα στά Δεκεμβριανά, ἦταν καί τό μεγαλύτερο μέρος τῆς 3ης μεραρχίας Πελοποννήσου μέ ὁλόκληρο τό 6ο σύνταγμα Κορινθίας ὑπό τόν ''ταγματάρχη'' Βαζαῖο. Ὁ Βαζαῖος στά Ἀπομνημονεύματά του ἀναφέρει ὅτι τό 6ο σύνταγμα Κορινθίας τοῦ ΕΛΑΣ κατά τήν περίοδο τῆς δράσης του εἶχε συνολικά 147 νεκρούς. Στά Δεκεμβριανά εἶχε 80 νεκρούς, 100 περίπου τραυματίες καί 140 ἀγνοούμενους. Ἡ συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἀγνοουμένων ἦταν λιποτάκτες. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι το 6ο σύνταγμα Κορινθίας είχε και 25 τουλάχιστον νεκρούς σε μιά μάχη με τα Τάγματα Ασφαλείας (στον Αχλαδόκαμπο), απομένουν κατά μέγιστο 42 νεκροί σε συγκρούσεις με τους Γερμανούς, τους οποίους υποτίθεται ότι είχε συστηθεί για να πολεμήσει.
 |
| Ιωαννης Μπουγας |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου