Ο Ιωάννης Μεταξάς διηγήθηκε κάποτε το πώς γνωρίστηκε με τον Στρατηλάτη Βασιλιά Κωνσταντίνο ΙΒ΄. Εχει ενδιαφέρον να τον «ακούσετε»: «Ημουν νέος ανθυπολοχαγός του Μηχανικού, όταν γνώρισα από κοντά τον Κωνσταντίνο. Είχαμε χάσει τον Πόλεμο του 1897 και ο Διάδοχος με το επιτελείο του βρισκόταν στην Αγία Μαρίνα. Εγώ δεν ανήκα στο επιτελείο και αποσπάσθηκα εκείνες τις ημέρες σε ένα γραφείο επιφορτισμένο να συλλέξει τα στοιχεία, βάσει των οποίων ο Διάδοχος θα συνέτασσε την έκθεσή του. Εργαζόμασταν στην Αγία Μαρίνα και θυμάμαι συχνά τον Κωνσταντίνο να έρχεται και να κάθεται μαζί μας. Ηταν απλός, μολονότι κατόρθωνε χωρίς την παραμικρή προσπάθεια να κρατάει σε απόσταση τους συνομιλητές του. Οσοι αξιωματικοί μαζεύαμε τα στοιχεία, διαπιστώσαμε πόσο άδικες ήταν οι κατηγορίες που ορισμένοι απόλεμοι κύκλοι του κέντρου εκτόξευαν κατά του Διαδόχου αρχιστρατήγου. Είδαμε πόσο πολιτικά απαράσκευος, πόση έκταση παραφροσύνης είχε εκείνος ο Πόλεμος, βλέπαμε σε κάθε βήμα της αναζήτησής μας τους πραγματικούς υπεύθυνους της στρατιωτικής εκείνης κακοτυχίας (σ. Εθνική Εταιρεία) και θαυμάζαμε το ψυχικό μεγαλείο του Διαδόχου και την στωικότητα με την οποία δεχόταν τα άδικα βέλη. Εκείνος παρακολουθούσε την δουλειά μας και με την ευθυκρισία του δίκαιου αρχηγού είχε εκτιμήσει τον μόχθο μας. Μια μέρα με κάλεσε.
- Διατάξατε Υψηλότατε, του είπα.
Με κοίταξε με το αυστηρό στρατιωτικό του βλέμμα και με ρώτησε:
- Θα ήθελες τώρα που πάω στον κουνιάδο μου στην Γερμανία (σ. Κάιζερ Γουλιέλμος) να τον παρακαλέσω να δεχθεί υποτρόφους λίγους Ελληνες αξιωματικούς, μεταξύ των οποίων θα είσαι και εσύ;
- Το θέλω πολύ Υψηλότατε και δεν γνωρίζω πώς να σας εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, του είπα.
- Γνωρίζεις Γερμανικά;, με ρώτησε.
- Όχι Υψηλότατε, απάντησα.
- Τότε εσύ και ο Παπαβασιλείου να μάθετε αμέσως.
Εληξε η ανακωχή, υπογράφτηκε η ειρήνη, εγώ μετατέθηκα στο Ναύπλιο και λησμόνησα, με τον καιρό, την τιμητική εύνοια του Διαδόχου. Υπέθεσα, μάλλον, ότι θα ήταν μια ωραία διάθεση της στιγμής, που δεν είχε συνέχεια στη μνήμη του. Αλλά έκανα λάθος. Δεν γνώριζα ακόμη τότε καλά τον Κωνσταντίνο και δεν είχα εννοήσει πόσο συνεπής ήταν σε αυτά που έλεγε. Οταν μετά από μήνες γύρισε από την Γερμανία ρώτησε κάποιον φίλο μου αξιωματικό: «Δεν μου λες, έμαθε Γερμανικά ο Μεταξάς;». Οταν μου μεταβίβασε την ερώτηση του Διαδόχου ο συνάδερφός μου, του είπα: «Δεν έμαθα, αλλά θα μάθω». Και πράγματι άρχισα μαθήματα και μετά από ολίγο καιρό με έστειλαν στην Πολεμική Σχολή του Βερολίνου, εκεί όπου έμεινα για 4 έτη. Κάθε φορά που ο Κωνσταντίνος ερχόταν στο Βερολίνο μας καλούσε για να πληροφορηθεί την πορεία των σπουδών μας και της ζωής μας. Εβλεπα με συγκίνηση πόσο ενήμερος ήταν ο Διάδοχος για στρατιωτικά θέματα, πόσο πολύ πίστευε στην Ελλάδα και στον προορισμό της… Για μένα ήταν η μεγαλύτερη μορφή της νεοελληνικής Ιστορίας».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου