Η Μοναρχία Ξεκινά την Διάλυση του Παρακράτους .
Η διένεξη της μοναρχίας με τον Παπάγο επιλύθηκε όταν πέθανε από φυσικά αίτια τον Οκτώβριο του 1955. Ενεργώντας μετά από εισηγηση του πολιτικού συμβούλου του Παναγιώτη Πιπινέλη, ο Βασιλιάς Παύλος διόρισε νέο πρωθυπουργό τον υπουργό Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αυτή η επιλογή ήταν μια έκπληξη γιατί ο βασιλιάς είχε παρακάμψει τους παλαιοτερους υπουργούς του Παπαγου όπως ο Στέφανος Στεφανόπουλος και ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Η παράκαμψη του Στεφανόπουλου ήταν ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη επειδή το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων του Λαϊκού Κόμματος που είχε προσχωρησει στον Ελληνικό Συναγερμό ήταν πιστή στον Στεφανοπουλο.
Συνεπώς, ο διορισμός του Καραμανλή βοήθησε στην επιτάχυνση της κατάρρευσης του κομματος του Ελληνικού Συναγερμού, καθώς ο νέος πρωθυπουργός ίδρυσε την Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση (EΡE) η οποία κέρδισε σαφώς και δίκαια τις κοινοβουλευτικές εκλογές του Φεβρουαρίου 1956. Ο διορισμός ενός πολιτικά άγνωστου Καραμανλή ως πρωθυπουργού βοήθησε τη μοναρχία να διαλυσει την κληρονομιά του Παπάγου (παρακράτος). Υπό την ηγεσία του Καραμανλή έγιναν προσεκτικές κινήσεις για τον περιορισμό του παρακράτους. Αυτό επιτευχθηκε όταν ο Καραμανλής είχε απελευθερώσει πάνω από χίλιους κομμουνιστές,που εκρατουντο φυλακισμενοι στην Γυαρο κλπ λογω της δρασης τους κατα τον εμφυλιο πολεμο, πριν από τις εκλογές του Φεβρουαρίου 1956.
Τα σημαντικότερα επιτεύγματα της εποχής του Καραμανλή (1955 έως 1963) ήταν οι χρηματοοικονομικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της δραχμής που είχε ως στόχο την τελική ένταξη της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Οι ξένες επενδύσεις ενθαρρύνθηκαν για να τονώσουν την οικονομική ανάπτυξη και ιδρύθηκαν τα θεμέλια μιας ακμάζουσας τουριστικής βιομηχανίας. Η Ελλάδα υπό τον Καραμανλή διατήρησε έναν φιλοδυτικό προσανατολισμό εξωτερικής πολιτικής. (Η Ελλάδα είχε προηγουμένως προσχωρήσει στο Συμβούλιο της Ευρώπης το 1949 και στο Βόρειο Ατλαντικό Οργανισμό Συνθήκης, το ΝΑΤΟ το 1951).
Ένα τεράστιο βήμα για την αποσυναρμολόγηση του παρακράτους έγινε όταν ακυρωθηκαν τα μέτρα έκτακτης ανάγκης τον Ιουλιο 1962 ,που ειχαν ληφθει στην διαρκεια του εμφυλίου πολέμου . Η προοδευτική διάλυση του παρακράτους από τον Καραμανλή εγινε εμφανής όταν η κομμουνιστική Ενιαια Δημοκρατική Αριστερά (EΔA) εμφανίστηκε ως το μεγάλο κόμμα της αντιπολίτευσης μετά τις κοινοβουλευτικές εκλογές του Μαΐου 1958 *. Η ανοδος της φιλο-κομμουνιστικής αριστεράς της ΕΔΑ (το ΚΚΕ απαγορεύτηκε επισήμως) αντικατοπτρίζει την εκτεταμένη δυσαρέσκεια μεταξύ τμημάτων της κοινωνίας που αισθάνθηκαν ταλαιπωρημένα από τη συνέχιση της λειτουργιας του Παρακράτους του Παπαγου. Αυτή η ξαφνικη άνοδος της EΔA οφειλόταν επίσης στη διάσπαση του Φιλελεύθερου Κόμματος και του Ελληνικού Συναγερμου σε μυριάδες πολιτικά κόμματα μετά τον θάνατο του Παπάγου και την άνοδο του Καραμανλή στην εξουσία.
(* Το Σύνταγμα του 1952,επετρεψε ωστε οι παλαιοι και σταθεροι πρωθυπουργοί της μετεμφυλιακης περιοδου να χασουν τις εκλογες και να εξαφανισθουν απο το προσκηνιο της πολιτικης ζωης και να ανηλθουν αμεροληπτες νεες κυβερνήσεις που κερδισαν τις εκλογες νομιμα).
Ο Βασιλιάς Παύλος Βοηθά στην Αναβίωση της Φιλελεύθερης Πολιτικής Παράταξης.
Με την εισήγηση του Πρωθυπουργού Καραμανλή, ο Βασιλιάς Παύλος βοηθησε στην συμφιλίωση των μη κομμουνιστικών κομμάτων της αντιπολίτευσης για να δημιουργηθει ενα ενιαιο μη κομμουνιστικό κόμμα της αντιπολίτευσης το 1961, της Ένωσης Κέντρου. Αυτό το κόμμα συμπεριέλαβε τους δύο κύριους αντιπάλους στο στρατόπεδο των Φιλελευθέρων, τον Γεώργιο Παπανδρέου και τον Σοφοκλή Βενιζέλο, γιο του Ελευθέριου Βενιζέλου. Η Ένωση Κέντρου συμπεριέλαβε επίσης ομαδες ψηφοφορων που εκπροσωπούσαν οι Σπύρος Μαρκεζίνης και ο Στέφανος Στεφανόπουλος που είχαν συσχετιστεί με τον Παπάγο.
Ήταν ειρωνικό ότι το ισοδύναμο στην Ελλάδας ένός συντηρητικού πολιτικού κόμματος, η EΡE, ήταν εκφραστικά «ριζοσπαστικό» και ο κύριος κοινοβουλευτικός αντίπαλός του ήταν το πολιτικο κοινοβουλευτικο κεντρο! Αυτά τα δύο κόμματα, EΡE και Ενωση Κέντρου, θεωρήθηκαν μεταμορφώσεις των αντιστοιχων συντηρητικών και φιλελεύθερων κομμάτων της Ελλάδας.
Τα γεγονότα που ξετυλίχτηκαν υπό την ηγεσία του Γεωργίου Παπανδρέου και του γιου του Ανδρέα ήταν να διασφαλίσουν ότι η ιδεολογική διχοτομία στην ελληνική πολιτική θα ήταν τελικά μεταξύ ενός φιλελεύθερου / συντηρητικού κόμματος και ενός αριστερού λαϊκιστικού σοσιαλιστικού κόμματος.
Ο Γεώργιος Παπανδρέου και ο Σοφοκλής Βενιζέλος συμμετείχαν στις εκλογές του Οκτωβρίου 1961 ως συν-ηγέτες της Ε.Κ. Μετά την εκλογικη τους ηττα , ο Γεώργιος Παπανδρέου αναδείχθηκε ως de facto ηγέτης της Ενωσης Κέντρου(Ε.Κ), ξεκινώντας τον «ανένδοτο αγώνα» του ενάντια στην εκλογική απάτη που ισχυρίστηκε ότι εξασφάλισε την επανεκλογή της EΡE. Οι ισχυρισμοί του δεν ήταν αξιόπιστοι επειδή υπήρχε μια σεβαστή υπερκομματικη υπηρεσιακη κυβέρνηση τη στιγμή των εκλογών του 1961.
(Ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ως ενας απο τους κύριοτερους ηγέτες της Ε.Κ., συνειδητοποίησε ότι ο κύριος στόχος της εκστρατείας του ''ανενδοτου αγώνα'' του Παπανδρέου ήταν η δημιουργία ενός αριστερού κοινωνικού κινήματος. Κατά συνέπεια, ο Μαρκεζίνης αποχώρησε από την Ε.Κ. μετά τις εκλογές του 1961 για να σχηματίσει το Κόμμα των Προοδευτικών).
Η εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής του Παπανδρέου υποστηρίχθηκε από εκείνους που μισούσαν το παρακράτος του Παπαγου. Στην πραγματικότητα, ο «ανένδτος αγώνας» του Παπανδρέου δεν ήταν πραγματικά ενάντια στην εκλογική απάτη αλλά ενάντια στο παρακράτος. Η εκστρατεία του ''ανενδοτου αγώνα'' εντατικοποιήθηκε όταν ένας βουλευτής της ΕΔΑ, Γρηγοριος Λαμπράκης αντιπροεδρος της «Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη», τραυματίστηκε θανάσιμα από δύο δεξιούς νέους, που φέρεται να συνδέονταν με μια παρακρατική οργάνωση, σε μια διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη,τον Μάιο του 1963. Ο θάνατος του Λαμπράκη προκάλεσε περαιτέρω διαδηλώσεις και πολιτικό πάθος.
ΒΙΝΤΕΟ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ ΠΑΥΛΟ Α'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου