Αν ο Καραμανλής είχε στηρίξει τη μοναρχία στο δημοψήφισμα του 1974, τότε η Ένωση Κέντρου πιθανότατα θα παρέμενε το εναλλακτικό κόμμα της Ελλάδας υπό την ηγεσία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης επέστρεψε στην Ελλάδα το 1974 με την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας. Οι πολιτικές επιλογές του Μητσοτάκη κατά την επιστροφή του ήταν περιορισμένες. Ο Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε τότε (δηλ. Το 1974) να αναλάβει την ηγεσία της Ένωσης Κέντρου, επειδή οι αναμνήσεις από τον χωρισμό του με τον Γεώργιο Παπανδρέου ήταν πολύ φρέσκες.
Ως τέκνο του βενιζελικού φιλελεύθερου ρεύματος, ο Μητσοτάκης το 1974 δεν θα μπορούσε τότε να γινει δεχτός στην Νέα Δημοκρατία. Ούτε ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να ειχε εμπλακεί με την ένθερμη μοναρχική ΕΔΕ (ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ του Στεφανόπουλου και του Γαρουφαλλιά) επειδη η τοπική του εκλογικη βάση στην Κρήτη ήταν συντριπτικά δημοκρατική. Οι περιορισμένες πολιτικές επιλογές του Μητσοτάκη ήταν εμφανείς όταν στάθηκε ανεπιτυχώς ως ανεξάρτητος στις βουλευτικές εκλογές του 1974.
Παραδόξως, η άνοδος του Παπανδρέου οδήγησε σε μια πολιτική επιστροφή Μητσοτάκη επειδή η Νέα Δημοκρατία αναγνώρισε ότι το πολιτικό του ανάστημα θα χρειαζόταν για να αντιμετωπίσει τον Παπανδρέου μετά την αποχώρηση του Καραμανλή από την ηγεσία της ΝΔ. Ο Μητσοτάκης εξελέγη βουλευτής στις εκλογές του Νοεμβρίου 1977 (διεξήχθησαν ένα χρόνο νωρίτερα από το χρονοδιάγραμμα) υπό το κομμα των Νέων Φιλελευθέρων με έδρα την Κρήτη. Την επόμενη χρονιά, 1978, ο Μητσοτάκης εισήλθε στη Νέα Δημοκρατία με μια έτοιμη ισχυρή πολιτική βάση λόγω των διαπιστευτηρίων του κατά του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αν είχε προηγηθεί η υποστήριξη της μοναρχίας από τον Καραμανλή στο δημοψήφισμα του Δεκεμβρίου 1974, ένας μοναρχικός εναντίον μιας ρεπουμπλικανικής πολιτικής διχοτόμησης(αβασίλευτης δημοκρατίας) θα είχε στηρίξει αντίστοιχα μια συντηρητική - φιλελεύθερη έναντι μιας φιλελεύθερης διχοτόμησης σε σχέση με τα μεγάλα κόμματα και τις ιδεολογικές διαφορες. Αυτό θα είχε ματαιώσει την μετέπειτα άνοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία μετά το 1974. Η διατήρηση του δεύτερου κόμματος της Ένωσης Κέντρου μετά τις εκλογές του 1977 θα είχε ως αποτέλεσμα το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου να παραμείνει στο πολιτικό περιθώριο. Πράγματι, το ΚΚΕ* οδήγησε την Ενωμένη Αριστερά, η οποία κατέλαβε την τέταρτη θέση με το 9% των ψήφων στις εκλογές του 1974, πιθανότατα θα είχε απορροφήσει το ΠΑΣΟΚ εάν αυτό το κόμμα δεν είχε αντικαταστήσει τη Δημοκρατική Ένωση Κέντρου στις εκλογές του 1977.
(*Όσο αντιδημοκρατικό κι αν ήταν το ΚΚΕ, και είναι, η νομιμοποίηση αυτού του κόμματος το 1974 ήταν ένα τεράστιο βήμα στην επίτευξη του πλήρους εκδημοκρατισμού της Ελλάδας. Ένας ζωτικός πυλώνας του παρακράτους ήταν η απαγόρευση του ΚΚΕ επειδή οι νομιμες υπηρεσίες κρατικης ασφαλείας επεμβαίνουν στην εθνική πολιτική ζωη).
Μια συνεχιζόμενη φιλελεύθερη πολιτική παράδοση μέσω μιας ισχυρής Ένωσης Κέντρου θα μπορούσε να έχει δει έναν Μητσοτάκη να μπαίνει και τελικά να οδηγεί αυτό το κόμμα στη νίκη. Εάν ο Μητσοτάκης ήταν πρωθυπουργος μιας κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου σε μια βασιλευομένη Δημοκρατία θα μπορούσε τελικά να τερματίσει τον μοναρχικό-δημοκρατικό διχασμό του πολιτικού κόσμου , ενώ θα εξασφάλιζε ακόμη ότι τα δύο κόμματα της Ελλάδας θα παρέμεναν το φιλελεύθερο έναντι του αλλου του φιλελεύθερου-συντηρητικού.
Η άρνηση του Καραμανλή να υποστηρίξει τη μοναρχία στο δημοψήφισμα του 1974 μας θυμίζει ένα προηγούμενο πολιτικο τέχνασμα του Καραμανλή, τοτε που προσκάλεσε στην Ελλαδα τον Ανδρεα Παπανδρέου το 1959, με σκοπο να αφαιρεσει απο την Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου τις φιλομοναρχικές- φιλελεύθερες ψήφους (διοτι ποιος σοβαρος και φιλήσυχος πολίτης θα ψήφιζε το κομμα που ανήκε ο εξτρεμιστής αριστερος Ανδρεας Παπανδρεου;;). Επειδή εξαρτάται τόσο πολύ από τις ενέργειες του Καραμανλή το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 1974, η δυναμική αυτής της ψηφοφορίας δικαιολογεί την ανάλυση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου