Η επαναφορά της μοναρχίας θα μπορούσε να έχει συμβεί το 1974 για τον ιδιο λόγο που συνέβη το 1946, οταν ο αναγνωρισμένος ηγέτης της κεντροδεξιάς (Κων.Τσαλδαρης)υποστήριξε τη μοναρχία στη διαδικασία αναβίωσης του πολιτικού του κόμματος. Η μοναρχία είχε αποκατασταθεί στο παρελθόν τον Σεπτέμβριο του 1946 επειδή τα μοναρχικά δίκτυα είχαν ενεργοποιηθεί για να επανεκκινήσει το Λαϊκό Κόμμα μετά από δέκα χρόνια αδρανοποίησης. Ο Κωνσταντίνος Τσαλδάρης δεν θα μπορούσε να επανεκκινήσει το Λαϊκό Κόμμα χωρίς να πατήσει σε μοναρχικά οικογενειακά πολιτικά δίκτυα. Η επανεμφάνιση του Λαϊκού Κόμματος στις εκλογές του Μαρτίου 1946 διευκολύνθηκε σημαντικά από το ζήτημα της μοναρχικής αποκατάστασης.
Η αρνητική εικονα της μοναρχιας που σχετίζεται με την προηγούμενη σχέση της μοναρχίας με τον Μεταξά (σχεση ομως που είχε διαλυθεί οταν προεκυψε το ζήτημα της συνέχισης της συμμαχίας της Ελλάδας με τη Βρετανία) αντισταθμίστηκε από την επίκληση του Κωνσταντίνου Τσαλδάρη στο κύρος του αείμνηστου θείου του, Παναγιώτη Τσαλδάρη. Ο παλαιότερος Τσαλδάρης είχε αναδειχθεί συμβολο της ηρωικής αντίστασης στον στρατιωτικό δημοκρατισμό. Η φασιστική κληρονομιά του Μεταξά ήταν πολύ δυσφημισμένη, αλλά οι κεντροδεξιοί Έλληνες είχαν ακόμα μια δημοκρατική μοναρχική παράδοση ως ζωτικό σημείο αναφοράς. (Οι τραγωδίες της δικτατορίας Μεταξά και του Ελληνικού Εμφυλίου, 1946 έως 1949, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν ο Παναγιώτης Τσαλδάρης δεν είχε πεθάνει το 1936).
Οι προοπτικές για έναν τύπο Τσαλδάρη που δημιουργούσε μια μοναρχική επανέναρξη θα μπορούσαν να είχαν επανεμφανιστεί το 1974 αν ήταν ευθυγραμμισμένη με την κεντροδεξιά πολιτική επανεμφάνιση. Αυτό δεν συνέβαινε. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενω ήταν το σύγχρονο πολιτικό ισοδύναμο ενός Κωνσταντίνου Τσαλδάρη το 1974, σκόπιμα απέφυγε να υποστηρίξει την επαναφορά της μοναρχίας.
Ο Καραμανλής εχει επαίνεθεί για τη διάλυση του μηχανισμού της πρώην στρατιωτικής δικτατορίας. Ωστόσο, η έξαρση της δημόσιας αντίθεσης στη δικτατορία λίγο πριν την επιστροφή του Καραμανλή εξασφαλιζε οτι δεν υπηρχε και η παραμικρη πιθανοτητα ο στρατός να μπορούσε να ασκήσει ξανά πολιτική επιρροή, πόσο μάλλον να επιστρέψει στην εξουσία (Αρα αδικως του καταλογιζεται οτι διελυσε τους μηχανισμους της χουνταςΑ.Π.). Πράγματι, οι εκτεταμένες διαδηλώσεις που καλωσόρισαν την πτώση της δικτατορίας τερμάτισαν επίσης κάθε αντίληψη ότι θα μπορούσε να υπάρξει επιζών το Παρακράτος του Παπαγου. Αυτός ο ''ηγέτης'' που επέστρεψε (απο την αυτοεξορια Α.Π.) επαινέθηκε επίσης για την επιτυχία του στην αποτροπή ενός πολέμου με την Τουρκία για την Κύπρο(εγκαταλειποντας την μιση Κυπρο στους ΤουρκουςΑ.Π.). Αλλά η Τουρκία ήταν μια χώρα του ΝΑΤΟ που χρειαζόταν αμερικανική προστασία από τη γειτονική Σοβιετική Ένωση. Η Τουρκία δεν θα μπορούσε να αντέξει οικονομικά να αποξενωθεί απο τις Ηνωμένες Πολιτείες υπονομεύοντας περαιτέρω την Ελλάδα, η οποία ήταν επίσης χώρα του ΝΑΤΟ. Ο Καραμανλής ήταν έξυπνος στο ότι απέσυρε την Ελλάδα από τη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ, ενώ παρέμεινε επίσημη ένταξη στο ΝΑΤΟ. Με αυτόν τον τρόπο ο Καραμανλής διατήρησε εγκάρδιες σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ αμβλύνθηκε η βαθύτερη αντιαμερικανική εχθρότητα (αλλα απο τοτε αρχισε η Τουρκια να αμφισβητει τον εθνικο εναεριο χωρο και τα θαλασσια σύνορα Α.Π.).
Η μεγάλη πολιτική πανουργια που επέδειξε ο Καραμανλής ήταν να αναβιώσει το ισοδύναμο ενός κεντροδεξιού πολιτικού κόμματος χωρίς να υποστηρίξει την επαναφορά της μοναρχίας. Ο Καραμανλής αρνήθηκε να διατηρήσει την EΡE και το κύρος του ήταν τέτοιο που μπόρεσε να αντικαταστήσει αυτό το θανατηφόρο πολιτικό κόμμα με το νεοσύστατο Κόμμα της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ) στις 4 Οκτωβρίου 1974. Οι βουλευτικές εκλογές είχαν προγραμματιστεί για τις 17 Νοεμβρίου 1974. Οι προοπτικές επιτυχίας της ΝΔ βασίζονταν στο τεράστιο κύρος του Καραμανλή. Το προεκλογικό σύνθημα της ΝΔ, «Καραμανλής ή τα τανκς» πόνταρε στην ανακούφιση του λαού από τη δικτατορία και στον φόβο του οτι ο στρατος θα μπορουσε να επαναβεβαιώσει τη δύναμή του στο μέλλον αν δεν εκλεγονταν ο Καραμανλης Πρωθυπουργος. Κατά συνέπεια, οι περισσότεροι υποψήφιοι βουλευτες της ΝΔ φορεσαν σαν πιστα σκυλια το φιμωτρο που τους επεβαλε ο Καραμανλης κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας σχετικά με τη στάση τους σε σχέση με την επιστροφή της μοναρχίας. (Ο Σύπρος Θεοτόκης από την Κέρκυρα αψήφησε τον Καραμανλή ζητώντας με δυνατη φωνη την αποκατάσταση της βασιλευομενης Δημοκρατίας).
Κατά ειρωνικό τρόπο, οι πολιτικοί που προερχονταν απο την πλευρα των ''αποστατών'' ήταν περισσότερο μοναρχικοί (ή τουλάχιστον ομολογουμένως μοναρχικοί) από το ρεύμα EΡE/NΔ που προερχόταν από μοναρχικά οικογενειακά δίκτυα. Οι ''αποστατες'' είχαν ρεπουμπλικανικές ρίζες ως απόγονοι του φιλελεύθερου στρατοπέδου. Παρ 'όλα αυτά, ο πρώην ''αποστάτης'' πρωθυπουργός (1965-1966) Στέφανος Στεφανόπουλος και ο πρώην υπουργός Άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς ίδρυσαν την Εθνική Δημοκρατική Ένωση (ΕΔΕ) που μπήκε στις βουλευτικές εκλογές με μια μοναρχική ιδεολογικη πλατφόρμα.
Η ΕΔΕ δυστυχώς έλαβε μόνο το 1,1% των ψήφων (που πιστεύεται ότι ήταν οι ψηφοι των οπαδων των συνταγματαρχών μιας και δεν υπηρχε φιλοστρατιωτικό κόμμα) σε αντίθεση με το 54% των ψήφων της ΝΔ. Η ΕΔΕ δεν μπόρεσε να κερδίσει καμία έδρα, επειδή η μοναρχική βάση των ψηφοφορων πήγε συντριπτικά στη Νέα Δημοκρατία. Η παραδοσιακή ψήφος των φιλελεύθερων οπαδων παρέμεινε στην Ένωση Κέντρου, η οποία ήρθε δεύτερη με περίπου 20% των ψήφων. Η Ένωση Κέντρου υπό τον Γιώργο Μαύρο συνήψε πολιτική συμμαχία με τις Νέες Δυνάμεις, για να σχηματίσει έναν συνδυασμό Ενωσης Κέντρου-Νέες Δυνάμεις. (Οι Νέες Δυνάμεις ήταν μια διαμόρφωση πολιτικών ομάδων κατά του στρατιωτικού καθεστώτος).
Εαν είχε ο Καραμανλής διατυπώσει δημοσια το μισος του προς την μοναρχια τοτε η ΕΔΕ θα είχε εξασφαλισει ψηφους απο την βαση της ΝΔ για να αμφισβητήσει ενδεχομένως την Ένωση Κεντρου -Νέες Δυνάμεις για τη δεύτερη θέση. Κάτω από ένα τέτοιο σενάριο, ακόμη και χωρίς την αποκατάσταση μιας βασιλευομενης δημοκρατίας, θα υπήρχε ένα ισχυρό μοναρχικό κόμμα στο κοινοβούλιο και μια βιώσιμη μοναρχική πολιτική παράδοση σε μια δημοκρατική Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου