Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΤΟΥ Α'

 Γεώργιος Α’: Θύμα ενός αναρχικού και ανισόρροπου δολοφόνου

Ο Γεώργιος Α’, αν του έπρεπε ένας φυσιολογικός θάνατος, θα ήταν ο πιο ευτυχισμένος βασιλιάς της Ελλάδας. Όμως κι έτσι, που χέρι δολοφονικό έκοψε βίαια το νήμα της μακρόχρονης ζωής του, πρόλαβε να ζήσει και να χαρεί τον υπερδιπλασιασμό των εδαφών του βασιλείου του, τη δόξα του μεγάλου γιου του στρατηλάτη Κωνσταντίνου, την κατάληψη θέσεων ηγετικών κι από άλλους γιους του, όπως την ανάληψη της διοίκησης της Θεσσαλονίκης από τον πρίγκιπα Νικόλαο κ.ά., χωρίς να λογαριάσουμε την αρμονική οικογενειακή ζωή του.

Ο Γεώργιος Α’, όσο συνεχίζονταν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, έσπευσε να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη, για να προσθέσει την εγγύηση της βασιλικής παρουσίας του σε μια νεοκαταληφθείσα πόλη νευραλγικής σημασίας, που την εποφθαλμιούσαν ακόμη οι Βούλγαροι. Ο άνακτας συνήθιζε κάθε απόγευμα, μετά το μεσημεριανό φαγητό, να κάνει τον περίπατό του, παίρνοντας στοιχειώδη μέτρα ασφαλείας. Το απόγευμα της μοιραίας 5ης/18ης Μαρτίου 1913, κάποιος Σερραίος, ονόματι Αλέξανδρος Σχινάς, διέλαθε της προσοχής της βασιλικής φρουράς, πλησίασε τον γηραιό βασιλιά από πίσω και τον πυροβόλησε με περίστροφο μια μόνο φορά. Όμως το τραύμα ήταν καίριο και ο πυροβοληθείς, μεταφερόμενος στο νοσοκομείο, εξέπνευσε. Ο δολοφόνος οδηγήθηκε στο Διοικητήριο και υποβλήθηκε σε παρατεταμένη και εξουθενωτική ανάκριση. Οι ανακριτικές αρχές ήθελαν να μάθουν ποια ήσαν τα κίνητρα του δράστη κι αν πίσω απ’ αυτόν κρύβονταν εντολείς ή ηθικοί αυτουργοί. Εκείνος σιωπούσε πεισματικά και μια από τις κατοπινές ημέρες ρίχτηκε από το παράθυρο του Διοικητηρίου και έδωσε τέρμα στη ζωή του.

Η άρνησή του να αποκαλύψει το «μυστικό» του τροφοδότησε τη λαϊκή φαντασία με την υποψία ότι πίσω από τον δράστη κρυβόταν βουλγαρική ενέργεια. 

      Μετά τον Διχασμό, μάλιστα, διατυπώθηκε και η θεωρία, την οποία υποστήριξαν και κάποιοι σοβαροί μελετητές της ζωής των βασιλέων, ότι δολοφονία του βασιλιά ήταν η πραγματοποίηση ενός γερμανικού σχεδίου, να βγει από τη μέση ο αγγλόφιλος Γεώργιος και να ανεβεί στον θρόνο, ενόψει του πολέμου, ένας γερμανόφιλος βασιλιάς, ο Κωνσταντίνος.           Αλλά γιατί να εξοντωθεί ο γηραιός Γεώργιος, όταν όλοι γνώριζαν ότι είχε αποφασίσει να παραιτηθεί υπέρ του «σθεναρού» πρωτότοκου γιου του τον Οκτώβριο του 1913, όταν συμπληρωνόταν η πεντηκονταετηρίδα της βασιλείας του (η πρόθεση του άνακτα είχε διαρρεύσει, σύμφωνα με τα όσα γράφει στη βιογραφία του ο προσωπικός φίλος και βιογράφος του Ου. Κρίσμας).

Η αυτοκτονία του δολοφόνου Σχινά αγνωστοποίησε τα ελατήρια της δολοφονίας και έκανε πιο λογικοφανή την εξήγηση ότι ο δολοφόνος ήταν αναρχικός και σίγουρα ανισόρροπος, που το μόνο κίνητρο της πράξης του ήταν να αποκτήσει υστεροφημία από μιαν έστω ειδεχθή αλλά υψηλής στόχευσης πράξη. Ποιος λογικός άνθρωπος, εκτελεστής ενός σχεδίου και πληρωμένος φονιάς, δεν θα φρόντιζε να επιζήσει για να καρπωθεί τα οικονομικά οφέλη της πράξης του;

Η δολοφονία του πρώτου άρχοντα της χώρας είχε τις επιπτώσεις της. Κατ’ αρχήν, επειδή επιστεύετο ότι ο δολοφόνος ήταν ξένος και, το πιθανότερο, όργανο των Βουλγάρων, υπήρχε ένας οξύς ερεθισμός της κοινής γνώμης που αξίωνε αντίποινα εις βάρος του βουλγαρικού στοιχείου. Η ευτυχής έμπνευση του διοικητή της Θεσσαλονίκης πρίγκιπα Νικολάου να διαδοθεί από όργανα της Αστυνομίας και της φρουραρχίας, ότι ο δράστης είναι Έλληνας, συνετέλεσε στην εκτόνωση της κατάστασης.

Ο ίδιος ο πρίγκιπας, μέσω τηλεγραφημάτων, στη σύνταξη των οποίων βοήθησε ο φίλος του ανταποκριτής των «Τάιμς» Κρώφορντ–Πράις, ενημέρωσε τους πολλούς συγγενείς της βασιλικής οικογένειας στην Ευρώπη.

Τον διάδοχο του θρόνου, ενημέρωσε ο Βίκτωρ Δούσμανης. «Συνεκινήθη πολύ, έκλαυσε και έμεινε σιωπηλός», γράφει ο ίδιος. Αμέσως αναχώρησε, για λόγους ασφαλείας, μέσω Κρυονερίου για Θεσσαλονίκη «συγκινημένος και ωχρός», ενώ οι πάντες τον συλλυπούνταν, αλλά και τον συνέχαιραν. Η χήρα βασίλισσα Όλγα και οι βασιλόπαιδες μετέβησαν στη Θεσσαλονίκη με το ρωσικό πλοίο «Ουράλετς». Ο νέος βασιλιάς ορκίστηκε σε έκτακτη συνεδρίαση της Βουλής (την ενδεκάτη πρωϊνή της 8ης/21ης Μαρτίου) και αμέσως αναχώρησε για τη Θεσσαλονίκη, με την «Αμφιτρίτη», τη βασιλική θαλαμηγό. Με το ίδιο πλοίο μεταφέρθηκε η σορός του νεκρού βασιλιά, συνοδευόμενη από τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τη βασιλική οικογένεια (μεσημέρι της 12ης/25ης Μαρτίου). Την «Αμφιτρίτη» συνόδευαν ο «Πάνθηρ», η «Νέα Γενεά» και η «Σφενδόνη». Αλλά και πλοία των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η κηδεία έγινε με εξαιρετική μεγαλοπρέπεια στις 20 Μαρτίου/2 Απριλίου. Όλη η πρωτεύουσα είχε πλημμυρίσει από ανθρώπους οι οποίοι, παρά τη γενικότερη διάθεση χαράς για τη νίκη στους Βαλκανικούς και την εμπιστοσύνη που τους ενέπνεε ο νέος βασιλιάς, δεν μπορούσαν να κρύψουν τη θλίψη τους για την απώλεια ενός συνετού και σώφρονος εστεμμένου, ο οποίος γνώριζε άριστα τους Έλληνες, τους συμπαθούσε και πάσχισε για το καλό της χώρας, παρά το γεγονός ότι συχνά παρεξέκλινε από το αυστηρό πνεύμα της κοινοβουλευτικής βασιλείας. Ο βασιλιάς Γεώργιος Ε’ της Αγγλίας, όταν πληροφορήθηκε τη δολοφονία του, έγραψε: «...πολύ τρομερόν. Ήμουν αφοσιωμένος εις αυτόν, και θα είναι μεγάλη απώλεια για την Ελλάδα». Η εκτίμηση ότι, αν ζούσε ο Γεώργιος Α’, κατά την έναρξη του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου, ίσως είχε αποφευχθεί ο Διχασμός, αποτελεί μια εκ των υστέρων δικαίωση.

http://www.istoria.gr/may03/thanatoi.htm