Τον Οκτώβριο του 1923 η Ελλάδα βάδιζε ολοταχώς για τις εκλογές της 2ας Δεκεμβρίου, τις οποίες είχε προκηρύξει η βενιζελική Επαναστατική Επιτροπή υπό τον Νικόλαο Πλαστήρα, που κυβερνούσε δικτατορικά, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Πρωθυπουργός ήταν το ηγετικό στέλεχος της Επανάστασης, Στυλιανός Γονατάς, ο οποίος φρόντισε να πριμοδοτήσει τα βενιζελικά κόμματα με ένα εκλογικό νόμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους.
Το στρατιωτικό κίνημα των στρατηγών Παναγιώτη Γαργαλίδη (1870-1948) και Γεώργιου Λεοναρδόπουλου (1867-1936), που εκδηλώθηκε τα μεσάνυχτα της 21ης προς 22α Οκτωβρίου, ήταν μια συμμαχία ετερόκλητων στρατιωτικών στοιχείων: από βενιζελικούς αξιωματικούς, όπως οι επικεφαλής του, που είχαν παραγκωνισθεί από την Επαναστατική Επιτροπή του Πλαστήρα, μέχρι βασιλόφρονες αξιωματικούς («Ομάδα Ταγματαρχών»), που φοβόντουσαν ότι οι επικείμενες εκλογές θα οδηγούσαν σε αβασίλευτο καθεστώς. Την τριάδα των πατριωτων κινηματιών συμπλήρωνε ο βασιλόφρων συνταγματάρχης Γεώργιος Ζήρας.
Ο πιο σπουδαιος λογος που οδηγησε στην εκρηξη του κινηματος ηταν η αδικαιολογητη εγαταλειψη της Ανατολικης Θρακης στους τουρκους χωρις να πεσει ουτε μια τουφεκια! Μια υποπτη πραξη που αγγιζει τα ορια της προδοσιας και βαρυνει τον κινηματια Πλαστηρα που διοικουσε την Ελλαδα δικτατορικα απο τον προηγουμενο χρονο.
Πρόθεση των δύο στρατηγών ήταν να αναγκάσουν την δικτατορικη κυβέρνηση Γονατά σε παραίτηση, χωρίς να καταφύγουν σε ένοπλη βία και την ανάληψη της εξουσίας από μία κυβέρνηση που θα οδηγούσε τη χώρα σε τίμιες εκλογές και στην τιμωρια οσων εγκατελειψαν την Ανατολικη Θρακη στα χερια των τουρκων.
Στο διάγγελμά τους, που δημοσιεύτηκε σε τρεις αντιβενιζελικές εφημερίδες («Νέα Ημέρα», «Καθημερινή» και «Πολιτεία»), σημείωναν: «Ο στρατός βεβαιοί ότι δεν θα επέμβη το παράπαν, ούτε εις τον καταρτισμόν της νέας κυβερνήσεως, ούτε εις το κατόπιν έργον αυτής. Θα περιορισθή εις την τήρησιν της τάξεως και εις τα καθαρώς στρατιωτικά αυτού καθήκοντα».
Παρά την αριθμητική τους υπεροχή, οι κινηματίες έμειναν αδρανείς, χάνοντας πολύτιμο χρόνο. Αυτό έδωσε το χρόνο στην Επανάσταση να αναδιοργανωθεί και να προετοιμάσει την αντεπίθεσή της. Στη Θεσσαλονίκη ο στρατηγός Κονδύλης, που είχε ανακληθεί στην ενεργό υπηρεσία, τέθηκε επικεφαλής της καταστολής. Στις 25 Οκτωβρίου η Επανάσταση ήλεγχε και πάλι όλη τη Βόρειο Ελλάδα.
Στην Πελοπόννησο οι δυνάμεις των Γαργαλίδη και Λεοναρδόπουλου, που αριθμούσαν 4.500 άνδρες, συγκεντρώθηκαν στην Κόρινθο, με σκοπό να βαδίσουν στην Αθήνα. Ο στόλος, που ήταν πιστός στην Επανάσταση, απείλησε με βομβαρδισμό την Κόρινθο, αναγκάζοντας τον φρούραρχο της πόλης Μανιαδάκη (μετέπειτα στέλεχος της «4ης Αυγούστου») να παραδώσει την πόλη χωρίς αντίσταση. Στις 27 Οκτωβρίου, έπειτα από μία σύντομη συμπλοκή με τις κυβερνητικές δυνάμεις, ο Γαργαλίδης αποδέχεται την άνευ όρων παράδοση που του επέβαλε ο Πλαστήρας.
1284 αξιωματικοί αποτάχθηκαν ως ενεχόμενοι ή συμπαθούντες το αντεπαναστατικό κίνημα, ανάμεσά τους και ο υπασπιστής του βασιλιά Γεώργιου Β', Νικολαίδης. Οι αρχηγοί του κινήματος, Παναγιώτης Γαργαλίδης και Γεώργιος Λεοναρδόπουλος, καταδικάσθηκαν σε θάνατο, αλλά τους δόθηκε χάρις στη συνέχεια με την παρεμβαση του Πάπα της Ρώμης Πιου ΙΑ΄. Οι εκλογές έγιναν, τελικά, στις 16 Δεκεμβρίου και εξελίχθηκαν σε θρίαμβο των βενιζελικών κομμάτων, καθώς τα φιλομοναρχικά απείχαν (δηλαδη νοθες εκλογες που δεν αντιπροσωπευαν την βουληση του λαου).
Το αποτυχόν κίνημα των Γαργαλίδη - Λεοναρδόπουλου απέκτησε σημασία για την κατοπινή εξέλιξη των πολιτικών πραγμάτων, δυσανάλογη με τις περιορισμένες επιδιώξεις των εμπνευστών του. Ισχυροποίησε τα αντιμοναρχικά αισθήματα στους κόλπους των βενιζελικών κομμάτων, με αποτέλεσμα την έξωση του βασιλιά Γεώργιου Β' και την ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας στις 25 Μαρτίου 1924 από την κυβέρνηση Παπαναστασίου που κερδισε στις νοθες εκλογες.
Ο Γαργαλιδης και ο Λεοναρδοπουλος δεν ηταν βασιλοφρονες,απλως αγανακτησαν για την προδοτικη ενεργεια του Πλαστηρα να εγκαταλειψει χωρις καμμια δικαιολογια και χωρις μαχη την Ανατολικη Θρακη.Ο Πλαστηρας και οι ανταρτες του ,οι βενιζελικοι που κυβερνουσαν, πηραν εντολη απο τον βενιζελο και την αγγλικη πρεσβεια να κανουν δωρο στους τουρκους την Ανατολικη Θρακη,αυτο εξοργισε αφανταστα τους σοβαρους πατριωτες αξιωματικους που δεν συμφωνουσαν με την προδοτικη ενεργεια της εγκαταλειψης της Ανατολικης Θρακης στους τουρκους χωρις λογο.
Ολη η ελληνικη επαρχια και το ναυτικο εταχθηκε με το μερος των πατριωτων-κινηματιων οι οποιοι δεν θελησαν να γινουν σκοτωμοι και ετσι τελικα επεκρατησαν οι δυναμεις των ανταρτων Πλαστηρα και Παγκαλου.Αρα ακομη και το 1923 οι βασιλοφρονες ηταν πολλοι μεσα στον λαο και στο στρατευμα και οι ανταρτες Παγκαλος και Πλαστηρας που κυβερνουσαν τους φοβοντουσαν.
ΤΕΚΜΗΡΙΑ
https://www.sansimera.gr/articles/181
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου