ΓΕΝΙΚΑ.
Την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών στις 10 Αυγούστου 1920(Νέο ημερολόγιο) ακολούθησε στο σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών της Γαλλίας η ανεπιτυχής απόπειρα δολοφονίας του Πρωθυπουργού Ελευθερίου Βενιζέλου από τους απότακτους Αξιωματικούς, τον Υποπλοίαρχο Απόστολο Τσερέπη και τον Υπολοχαγό Μηχανικού Γεώργιο Κυριάκη. Στην Αθήνα μόλις έγινε γνωστή η είδηση της απόπειρας δολοφονίας κατά του Βενιζέλου επακολούθησαν καταστροφές στα γραφεία των αντιβενιζελικών εφημερίδων, πυρπολήσεις οικιών πολιτικών αντιπάλων των Βενιζελικών και άλλα έκτροπα, με αποκορύφωμα την εν ψυχρώ εκτέλεση του Ίωνος Δραγούμη στις 12 Αυγούστου επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας από τους άνδρες του <<Τάγματος Ασφαλείας>> του Παύλου Γύπαρη.
Μέσα σ΄αυτό το έντονο διχαστικό πολιτικό κλίμα και ενώ η εκστρατεία στη Μικρά Ασία συνεχιζόταν, ο Βενιζέλος απόφάσισε τη διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών, οι οποίες, μετά τον απροσδόκητο θάνατο του Βασιλέως Αλεξάνδρου, διεξήχθησαν στις 14 Νοεμβρίου 1920. Νικητής των εκλογών αναδείχθηκε η Ηνωμένη Αντιπολίτευση(Κατά βάση Βασιλόφρονες), που έλαβε 260 έδρες, έναντι των Φιλελευθέρων(Βενιζελικών), που έλαβαν 110 έδρες. Μάλιστα ο ίδιος ο Βενιζέλος απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής.
ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΟΠΑΔΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΗΤΤΑ.
Ο Βενιζέλος μετά την ήττα του και την αποτυχία των κινήσεων ορισμένων Βενιζελικών Αξιωματικών και Μονάδων για μη αναγνώριση των βουλευτικών αποτελεσμάτων, αναχώρησε για το εξωτερικό, χωρίς να παραδώσει την εξουσία. Στο στράτευμα παρατηρήθηκαν σοβαρά προβλήματα, που κατέγραψε στο βιβλίο του <<Συμβολή εις την ιστορία της δεκαετίας 1912-1922>> ο Αντιστράτηγος Π. Παναγάκος, Ταγματάρχης την περίοδο εκείνη, όπως παρακάτω:
<<...Την επαύριον των εκλογών, ο Βενιζελισμός επεχείρησε να μην αναγνωρίση την θέλησιν του Ελληνικού Λαού. Όλαι όμως αι ενέργειαί του εναυάγησαν. Ούτω: Συγκέντρωσις εις το Φρουραρχείον των εν Αθήναις Βενιζελικών Αξιωματικών εις ουδεμίαν απόφασιν κατέληξεν. Απόπειρα εξεγέρσεως της Μεραρχίας Κυδωνιών, ήτις είχε μεταφερθή εις Αθήνας εκ του Μετώπου διά τας εκλογάς και ομοία τοιαύτη της δια τον αυτόν σκοπόν μεταφερθείσης εξ Ηπείρου VΙΙΙ Μεραρχίας, απέτυχον. Ανάλογοι απόπειραι του Επιτελάρχου της Στρατιάς Υποστρατήγου Παγκάλου, ομοίως απέτυχον τη επεμβάσει της Ταξιαρχίας Ιππικού, ήτις απείλησεν ότι θα λάβη μέτρα κατά παντός, αποπειρωμένου να αγνοήση το αποτέλεσμα των εκλογών. Ετέρα απόπειρα του Υποστρατήγου Τσιμηκάλη, Διοικητού της εν Σαλιχλή εδρευούσης V Μεραρχίας, απέτυχεν επίσης λόγω αντιδράσεως των ανδρών της, ιδία δε του Ταγματάρχου του Πυροβολικού Κ. Μπακοπούλου...
Την φυγήν του Βενιζέλου εμιμήθησαν πάντες σχεδόν οι Ανώτεροι Υπάλληλοι του Υπουργείου των Εξωτερικών, συναποκομίσαντες μάλιστα εκ του Αρχείου αυτού τα σημαντικώτερα έγγραφα εις τρόπον ώστε αι μετανοεμβριναί Κυβερνήσεις να ευρεθούν προ μεγάλων δυσχερειών κατά τον προσανατολισμόν των επί της διεθνούς θέσεως των Ελληνικών ζητημάτων. Οι μεγαλόσχημοι Υπάλληλοι εκείνοι είχον πιστεύσει, φαίνεται, ότι το Υπουργείον των Εξωτερικών ήτο ιδιοκτησία του Βενιζέλου!!!
Ομοία αναστάτωσις επήλθε και εις τας διοικήσεις του Στρατού. Ο Αρχιστράτηγος Παρασκευόπουλος, ο Επιτελάρχης της Στρατιάς Υποστράτηγος Πάγκαλος και αρκετοί άλλοι Ανώτατοι και Ανώτεροι Αξιωματικοί υπέβαλον τας παραιτήσεις των και απεχώρησαν εκ της Μικράς Ασίας.
Ο Αντιστράτηγος Ιωάννου, οι Υποστράτηγοι Μαζαράκης, Κολομενόπουλος, Ζυμβρακάκης, ο Συνταγματάρχης Κονδύλης και περί τους 60 άλλοι Ανώτεροι και Κατώτεροι μόνιμοι Αξιωματικοί και τινες Έφεδροι, εγκαταλείψαντες εν ώρα πολέμου τας Μονάδας των, ελιποτάκτησαν εις την Κωνσταντινούπολιν. Άλλων τέλος Ανωτάτων και Ανωτέρων Αξιωματικών η εν τω Στρατώ παραμονή καθίστατο αδύνατος, διότι, ενεργήσαντες σκανδαλωδέστατα προς νόθευσιν του αποτελέσματος των εν τω Στρατώ του Μετώπου διεξαχθεισών εκλογών, δεν ήσαν ανεκτοί εν τη Διοικήσει των Μονάδων των>>.
Απαράδεκτη και θλιβερή ήταν η στάση και συμπεριφορά ορισμένων Βενιζελικών Αξιωματικών, που είχαν διακριθεί στους Βαλκανικούς Πολέμους και στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και αντιτίθεντο στη νέα κατάσταση. Πίστευαν ότι ο καλύτερος τρόπος αντίδρασης κατά της νέας κατάστασης ήταν να εγκαταλείψουν τις Μονάδες τους ενώπιον του εχθρού και να συγκεντρωθούν στην Κωνσταντινούπολη με σκοπό τη δημιουργία επαναστατικής κίνησης εναντίον της Κυβέρνησης, η οποία είχε εκλεγεί νόμιμα στις βουλευτικές εκλογές από τον κυρίαρχο Ελληνικό Λαό.
Μόνο η οξύτητα των κομματικών παθών την εποχή εκείνη μπορεί να δώσει εξηγήσεις, αλλά όχι βέβαια δικαιολογίες, το πως γενναίοι Αξιωματικοί, που είχαν προσφέρει μεγάλες υπηρεσίες στην Ελλάδα, υπονόμευαν από την Κωνσταντινούπολη έναν αγώνα ζωής και θανάτου για την Πατρίδα των, που έδινε η νόμιμη Κυβέρνησή της. Δεν εγνώριζαν ότι η αποτυχία της Κυβέρνησης θα συμπαρέσερνε κι αυτούς στην καταστροφή; Και ο Βενιζέλος από το εξωτερικό δεν έβλεπε ότι ο διχασμός αυτός συνέφερε τους Συμμάχους και αποτελούσε δώρο εξ ουρανού για τα σχέδια του Μουσταφά Κεμάλ; Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς πόσο βαθύ ήταν το ρήγμα, που είχε δημιουργήσει ο Εθνικός Διχασμός. Τι άβυσσος αισθημάτων εχθρότητας είχε πλημμυρίσει τις ψυχές των υπευθύνων προσώπων της εποχής εκείνης, που δεν δίσταζαν να προβούν στην πλήρη καταστροφή των πάντων, αρκεί να επικρατήσει η δική τους <<αλάθητη>> άποψη. Το αποτέλεσμα ασφαλώς των ενεργειών θα το πλήρωνε η Ελλάδα και μάλιστα πολύ ακριβά.
ΑΜΕΣΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ. ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΠΙΛΥΣΗ.
Τη 17η Νοεμβρίου 1920 σχηματίσθηκε κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Δημήτριο Ράλλη και μετά από λίγες ημέρες ανατέθηκε η Αντιβασιλεία στη Βασιλομήτορα Όλγα. Την 19η Νοεμβρίου, μετά την αναφορά παραίτησης του Αρχιστρατήγου Λεωνίδα Παρασκευόπολου, ανατέθηκε η ηγεσία των ευρισκομένων στη Μικρά Ασία Ελληνικών στρατευμάτων στον Αντιστράτηγο Αναστάσιο Παπούλα, που την 22α Νοεμβρίου ανέλαβε τα καθήκοντά του. Τα στρατεύματα στην Μικρά Ασία στο εξής ονομάζονταν Στρατιά Μικράς Ασίας.
Η νέα Κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει σωρεία δύσκολων και δισεπίλυτων προβλημάτων, από τα οποία σπουδαιότερα ήταν τα ακόλουθα:
1. Την εφαρμογή των όρων της Συνθήκης των Σεβρών, την οποία αρνείτο ο Κεμάλ, ενώ δεν επικυρώθηκε από τα Κοινοβούλια των Συμμάχων, που την είχαν υπογράψει, πλην της Ελληνικής Βουλής.
2. Τη δημιουργηθείσα βαθειά εχθρότητα μεταξύ των Ελληνικών και Τουρκικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας.
3. Την έντονη πολιτική διαίρεση της χώρας σε Βενιζελικούς και Αντιβενιζελικούς.
4. Την ανάγκη επιβολής της τάξεως και της ασφαλείας στην περιοχή της Δυτικής Μικράς Ασίας, μέχρι Προύσας και Ουσάκ, από τα Ελληνικά στρατεύματα, με απαιτούμενη δύναμη μεγαλύτερη των 100.000 ανδρών.
5. Την αβέβαιη για την Ελλάδα διπλωματική και πολιτική κατάσταση στην περιοχή, η οποία από πλευράς Συμμάχων επιδεινώθηκε, μετά την επάνοδο με δημοψήφισμα στο θρόνο του Βασιλέως Κωνσταντίνου. Έδωσε την αφορμή στη Γαλλία και Ιταλία να υποστηρίξουν για τα δικά τους γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά συμφέροντά απροκάλυπτα τον εθνικιστή Κεμάλ.
Είναι περίεργο πως η νέα κυβέρνηση δέχθηκε να συνεχίσει την πολιτική του Βενιζέλου, προς την οποία ήταν αντίθετη η Ηνωμένη Αντιπολίτευση κατά την προεκλογική περίοδο. Με το σύνθημα το τερματισμό του πολέμου κέρδισε τις εκλογές, εν τούτοις συνέχισε με μεγαλύτερη ένταση τη Μικρασιατική Εκστρατεία.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ.
Με κληρονομιά τα σοβαρά και άλυτα προβλήματα από την Κυβέρνηση του Ε. Βενιζέλου και τα σοβαρά λάθη και παραλείψεις των μετανοεμβριανών κυβερνήσεων η Ελλάδα, το Ελληνικό Έθνος, ανηφόριζε μόνη της προς το Γολγοθά της, προς την σταύρωση της, στην καταστροφή των στρατευμάτων της Στρατιάς Μικράς Ασίας, στον ξεριζωμό του Ελληνικού πληθυσμού από τις πατρογονικές εστίες του, εδώ και αιώνες, χωρίς ελπίδες για μια ανάσταση.
Γιατί η Μικρασιατική Καταστροφή υπήρξε η μεγαλύτερη Εθνική τραγωδία στην πορεία του Ελληνισμού ανά τους αιώνες, μεγαλύτερη ακόμα και από την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Γιατί προκάλεσε τον οριστικό αφανισμό του Ελληνισμού από πατρογονικές εστίες χιλιάδων χρόνων. Γιατί αυτή η Εθνική πληγή ακόμα και σήμερα αιμορραγεί με τις καθημερινές αυθαίρετες δηλώσεις επισήμων της Τουρκίας και προκλητικές ενέργειες της στο Αιγαίο Πέλαγος και στα Δωδεκάνησα, αμφισβητώντας απαράγραπτα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
ΜΕΤΕΦΕΡΕ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΗΣΟΥΝ ...ΥΠΕΡ ΤΟΥ!! ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΨΗΦΟΘΗΡΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ!!!
ΠΗΓΕΣ.
1. Επίτομη ιστορία της Μικρασιατικής Εκστρατείας της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.
2. Συμβολή εις την ιστορίαν της δεκαετίας 1912-1922, του Αντιστρατήγου Π. Παναγάκου.
3. Όταν μεγάλωνε η Ελλάς του Ταξίαρχου Χρήστου Π. Κοσσιώρη.
Αντιστράτηγος ε.α. Κωνσταντίνος Πατιαλιάκας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου