Οι μεγάλες βασιλικές μορφές: ο Λουδοβίκος XVI, ο παρεξηγημένος βασιλιάς και η ασυγχώρητη βασιλοκτονια.

ce Monarchie page officielle

France Monarchie

Οι μεγάλες βασιλικές προσωπικότητες: Ο Λουδοβίκος ο 16ος, ο παρεξηγημένος βασιλιάς και η ασυγχώρητη βασιλοκτονία

Κληρονόμος ενός ένδοξου αλλά εύθραυστου βασιλείου

Όταν ο Λουδοβίκος ΙΣΤ ́ ανέβηκε στο θρόνο το 1774, κληρονόμησε ένα βασίλειο που ήταν πολύ διάσημο. Η Γαλλία εξακολουθεί να είναι η πρώτη ευρωπαϊκή δύναμη, ειχε μια αύρα πολιτιστικής και πολιτικής ακτινοβολίας που σφυρηλατήθηκε από τον Λουδοβίκο Ι Αλλά στα παρασκηνια , τα οικονομικά είναι αμειλικτα , οι θεσμοί πάγωσαν και η κοινωνία διψουσε για βαθιές μεταρρυθμίσεις. Ο νεαρός βασιλιάς, αυστηρά εκπαιδευμένος και καθοδηγούμενος από μια ειλικρινή ηθική αίσθηση, αντιμετωπίζει ένα σχεδόν αδύνατο καθήκον: να συμφιλιώσει την παράδοση και τον νεωτερισμό.

Η ευθραυστότητα ενός ανθρώπινου ηγεμόνα.

Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ' έχει συχνά κατηγορηθεί για  αναποφάσιστος μονάρχης. Η επιφυλακτική φύση του, η ορεξη του για μελέτη και επιστήμη, η έλλειψη δυναμικου χαρακτηρα τον έκαναν ευάλωτο σε μια εποχή όπου η εξουσία έπρεπε να διεκδικήσει τον εαυτό της με λαμπρότητα. 

Αλλά οι μαρτυρίες των συγχρόνων του αποκαλύπτουν μια άλλη αλήθεια. Ο Jean-Baptiste Cléry, ο πιστός υπηρέτης του , περιγράφει στο ημερολόγιό του έναν βασιλιά μεγάλης αξιοπρέπειας, βαθιά δεμένο με την οικογένειά του, ο οποίος υπέμεινε με χριστιανική καρτερια  την ταπείνωση της αιχμαλωσίας του. Αυτές οι σελίδες δείχνουν έναν ευαίσθητο, θαρραλέο και ανθρώπινο χαρακτηρα, μακριά από τα επαναστατικά στερεοτυπα που επικρατησαν και  που τον δειχνουν τελειως διαφορετικο.

Οι πραγματικές προθέσεις  ενός βασιλιά μεταρρυθμιστή.

Θα ήταν άδικο να μειωθεί ο Λουδοβίκος 16ος. Ήταν ένας ειλικρινής μεταρρυθμιστής: κατάργηση των δικαστικών βασανιστηρίων, αυξημένη ανοχή προς τους διαδηλωτές, πιο δίκαιο σχέδιο δημοσιονομικής μεταρρύθμισης.

Ο Pierre-Victor Malouet, βουλευτής των Γενικών Πολιτειών και κοντά στον Βασιλιά, καταθέτει στα Απομνημονεύματά του την ειλικρίνεια των βασιλικών προθέσεων και την επιθυμία του να συμφιλιώσει τις μεταρρυθμίσεις με τη μοναρχική συνέχεια. Ο Malouet επισημαίνει ότι ο Λουδοβίκος ΙΣΤ ́ ήθελε να «σώσει τη μοναρχία κάνοντάς την δίκαιη», αλλά οι προσπάθειές του ματαιώθηκαν από την αδιαλλαξία των φατριών των κοινωνικων ταξεων και την σφοδροτητα των παθών.

Βασιλοκτονία, ένα λάθος κατά του πολιτισμού.

21 Ιανουαρίου 1793, η γκιλοτίνα πέφτει πάνω στον βασιλιά. Αυτή η πράξη, που παρουσιάζεται ως νίκη της λαϊκής κυριαρχίας, αποτελεί στην πραγματικότητα μια βαθιά πληγή στην ιστορία της Γαλλίας. 

Ο Cléry αναφέρει τις τελευταίες στιγμές του Ηγεμόνα: την προσευχή του, την ηρεμία του και τη συγχώρεσή του στους δημιους του. 

Βασιλοκτονία δεν είναι μόνο ο θάνατος ενός ανθρώπου: είναι η βάναυση παραβίαση μιας αρχής του πολιτισμού, αυτής που απαγορεύει τη δολοφονία του κυρίαρχου, μια μορφή συνέχειας και νομιμότητας. 

Με την εκτέλεση του Λουδοβίκου ΙΣΤ', το έθνος προκάλεσε μια ηθική ουλή στον εαυτό του, η ηχώ του εξακολουθεί να αντηχεί.

Καλός βασιλιάς, αλλά παρεξηγημένος.

Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ ́ ήταν ένας καλός βασιλιάς, οδηγούμενος από την ανησυχία του για δικαιοσύνη και μεταρρύθμιση, αλλά ηταν αιχμάλωτος ενός ιστορικού πλαισίου που δεν του άφησε ούτε το χρόνο ούτε το χώρο για να πετύχει. Οι πιο κοντινοί σύγχρονοί του, από τον Cléry στον Malouet, μαρτυρούν την καλοσύνη, την ειλικρίνεια και το ηθικό του θάρρος. Η τραγική του μοίρα απεικονίζει τη σκληρότητα των παρεξηγήσεων ανάμεσα σε έναν ειλικρινή ηγέτη και έναν θυμωμένο λαό. Η ιστορία, κρίνοντας τον μετα την παρελευση πολλων χρονων , πρέπει να αναγνωρίσει ότι ήταν θύμα παρα ενοχος , μεταρρυθμιστής παρα τυραννος , παρεξηγημένος παρα καταπιεστης.

Εικονογράφηση: λάδι σε καμβά του Joseph-Siffred Duplessis (1725-1802) ενός από τους πιο εξέχοντες ζωγραφους πορτραίτων του γαλλικού 18ου αιώνα, ιδιαίτερα αναγνωρισμένος για τις επίσημες απεικονίσεις του Λουδοβίκου ΙΣΤ ́ - Ιδιωτική Συλλογή

Μοναρχία και Υπέρβαση

 Ο ρόλος του ιερού στη νομιμότητα της  μοναρχιας.

Στις αρχαίες κοινωνίες, όπως και στις νεότερες μοναρχίες, η νομιμότητα του κυρίαρχου δεν περιορίστηκε ποτέ σε μια απλή νομική ή δυναστική πράξη. Είχε τις ρίζες του σε μια βαθύτερη

 διάσταση: αυτή του ιερού. 

Πριν γίνει  δύναμη, η βασιλική οικογένεια ήταν σημαντικη. Πριν γίνει λειτουργία, ήταν λειτούργημα. Και είναι ακριβώς αυτή η άρθρωση ανάμεσα στην πολιτική εξουσία και το μυστικιστικό του ιερού που έχει διαμορφώσει, εδώ και αιώνες, την αντίληψη του κυρίαρχου ως ένα ον «υπερβατικο».

Το ιερό δεν ήταν θρησκευτικό βερνίκι που εφαρμόστηκε σε πολιτική δομή, ήταν το αόρατο πλαίσιο του. Το χρίσμα, τα τελετουργικά, οι όρκοι, τα διακριτικά δεν ήταν στολίδια, αλλά εκτελεστικές πράξεις: έφεραν τον βασιλιά στην ύπαρξη. Τον συνέδεσαν με μια πηγή νομιμότητας που δεν εξαρτιόταν από τη γνώμη, τη στρατιωτική επιτυχία ή ακόμα και μόνο από την κληρονομιά. Το ιερό προσέφερε στον ηγεμόνα μια μορφή κάθετης συνέχειας, μια άγκυρα σε μια ιστορία ευρύτερη από τη δική του, ευρύτερη ακόμα και από αυτή του λαού του.

Υπό αυτή την προοπτική, η μοναρχία δεν ήταν απλώς ένα πολιτικό σύστημα: ήταν μια γλώσσα. Μια γλώσσα που έλεγε ότι η εξουσία δεν είναι κατάκτηση, αλλά μετάδοση· ότι δεν ανήκει, αλλά λαμβάνεται. Ο βασιλιάς δεν ήταν νόμιμος επειδή κυβερνούσε: κυβερνούσε επειδή ήταν νόμιμος. Και αυτή η νομιμότητα, μακριά από το να είναι αφηρημένη, υλοποιείται σε χειρονομίες, σύμβολα, τελετουργίες που έκαναν τον κυρίαρχο μοναρχη  μεσολαβητή μεταξύ ανθρώπου και αόρατου.

Αυτός ο σύνδεσμος με το ιερό δεν υπονοεί απαραίτητα θρησκευτική πίστη με αυστηρή έννοια. Αναφερόταν σε μια πιο καθολική διαίσθηση: αυτή που κάθε κοινότητα χρειάζεται ένα σταθερό σημείο, ένα κέντρο, μια φιγούρα που ενσαρκώνει την τάξη, τη συνέχεια, τη μνήμη. Το ιερό έδωσε στον βασιλιά αυτή τη λειτουργία του άξονα, περιστροφής, του σημείου αναφοράς. Δεν τον έκανε ηγέτη μεταξύ άλλων, αλλά τον κατεστησε παρουσία. Μια παρουσία που καθησυχάζει, που σταθεροποιεί, που καταγράφει τον ανθρώπινο χρόνο για μεγαλύτερη περίοδο.

Ακόμα και σήμερα, ακόμη και στις πιο κοσμικές συνταγματικές μοναρχίες, η διάσταση αυτή επιβιώνει στο εθνοσημο. Διαβάζεται σε τελετές, σε στέψεις, σε χειρονομίες που φαίνεται να ανήκουν σε άλλη εποχή αλλά εξακολουθούν να κινούνται. Γιατί πίσω από το πρωτόκολλο, προκύπτει πάντα το ίδιο ερώτημα: ποια είναι η βάση της εξουσίας; Τι δίνει στην εξουσία τη νομιμότητά της; Και γιατί, παρά τον νεωτερισμό, χρειάζεται ακόμα να πιστεύουμε ότι συγκεκριμένες λειτουργίες ξεπερνούν εκείνους που τις επιτελουν;

Το ιερό, στη μοναρχία, δεν είναι διακόσμηση. Είναι δομη αρχιτεκτονική. Μια αόρατη αρχιτεκτονική που θυμίζει ότι η δύναμη, για να γίνει αποδεκτή, πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από μηχανισμός: πρέπει να είναι νόημα.

"Ἡ Ἐπανάστασις νὰ πληρώσει τοὺς καφέδες της".—ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ (1909).

Από Διαμαντῆς Κούτουλας / ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Δεκεμβρίου 19, 2025

Τὸ στρατιωτικὸ κίνημα στοῦ Γουδῆ (ποὺ ὡς πρότυπο του εἶχε, τὸ κίνημα τοῦ 1908 τῶν Νεοτούρκων στὴν Θεσσαλονίκη) ἐξερράγη στὶς 15 ΑΥΓ 1909 στούς στρατῶνες τοῦ Γουδῆ ἀπὸ τὴν μυστικὴ ὀργἀνωση τοῦ "ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ" καὶ εἶχε ὡς ΚΥΡΙΟ αἴτημα του ΤΗΝ ΠΡΟΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΥΠΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ ΣΕ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ.

Γι αύτὸ καὶ ὁ μεγἀλος πυρήνας τῶν κινηματιῶν τοῦ 1909 ἦταν ΥΠΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ἀπὸ τὶς σχολὲς ὑπαξιωματικῶν πού ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΦΟΙΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ (πχ

Πλαστήρας) ἀπόφοιτος ΣΜΥ) ἢ εἶχαν πάρει βαθμοὺς στὰ πεδία τῶν μαχῶν ὑπηρετῶντας ὡς ἁπλοῖ στρατιῶτες (πχ.Κονδυλης ἔφεδρος Λοχίας).

Τὸ αἴτημα τοῦτο ἀπόκτησε ἰδιαίτερη ὀξύτητα ὅταν ὁ ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ μετὰ τὸν ἀτυχῆ πόλεμο τοῦ 1897 εἶχε ἀποκλείσει ἀπὸ τὸ σῶμα τῶν Ἀξιωματικῶν ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΦΟΙΤΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ..

Ὅτι αύτὸ ἦταν τὸ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ αἴτιο ποὺ ὁδήγησε στὸ κίνημα στοῦ Γουδῆ φαίνεται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ τοῦ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ, ἡ ὁποία ΕΝΩ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ { "..ὅπως ὁ Διὰδοχος καὶ οἱ Βασιλόπαιδες ἀπόσχωσι τῆς ἐνεργοῦ ὐπηρεσίας...καὶ ο Βασιλεὺς διορίζει ὐπουργοὺς Στρατιωτικῶν ἐξ ἀνωτέρων ἐν ἐνεργείᾳ ἢ διαθεσιμότητι ἀξιωματικῶν.."} κατόπιν καταλήγει στὰ γνωστὰ ΓΕΝΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ πολιτικάντικα ΕΥΧΟΛΟΓΙΑ τῆς μορφῆς: "ὅπως ἠ θρησκεία μας ὑψωθῇ είς τὸν ἐμπρέποντα ἰερὸν προορισμόν της" ἢ "ὅπως τὰ οἰκονομικὰ ἀνορθωθῶσι"

(Γ.ΚΟΡΔΑΤΟΣ, ΙΣΤ.ΝΕΩΤ.ΕΛΛ., Ε', σ.114‒117).

Τὸ κίνημα πέτυχε διότι μετεῖχαν πολλοὶ ὑπαξιωματικοί, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦσαν τὴν ΡΑΧΟΚΟΚΚΑΛΙΑ τοῦ στρατεύματος καὶ ὁ Βασιλιᾶς ΓΕΩΡΓΙΟΣ ἀπεδέχθη ἀμἐσως τὸ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ αἴτημα τους γιὰ τὴν ἐξἐλιξη τῶν ὑπαξιωματικῶν.

Ὅμως μαζὶ μέ τοὺς στρατιωτικούς, ὁλόκληρη ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία ὑπέφερε ἀπὸ τὴν ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΥΣΠΡΑΓΙΑ λόγῳ τοῦ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ (ποὺ εἶχε ἐπιβληθεῖ μετὰ τὴν ἦττα τοῦ 1897) καὶ κυρίως λόγῳ τῆς ΣΤΑΦΙΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ* πού εἶχε ξεκληρίσει τὴν άγροτιά.

Ὁἱ στρατιωτικοὶ μετὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ κινήματος, ἔπαιζαν τὸν ρόλο τῶν βουλευτῶν καὶ τῶν πολιτικάντηδων ΙΚΑΝΟΠΟΙΩΝΤΑΣ ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ συχνάζοντας στὰ γραφεῖα τῆς ἐφημερίδας "ΧΡΟΝΟΣ" ποὺ τοὺς ἐξέφραζε (μάλιστα ἄφηναν ἀπλἠρωτους τοὺς καφέδες καὶ ἡ ἐφημερίδα ἔβγαλε ἀνακοίνωση "Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΦΕΔΕΣ ΤΗΣ") .

Τελικὰ βέβαια τὸ 1910 ἐκλήθη ἐκ Κρήτης ὁ ΕΛ.ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ, ὁ ὁποῖος μέ τὴν σώφρονα πολιτικἠ του ἐξέφρασε τὰ αἰτήματα τῆς μικροαστικῆς καὶ ἀστικῆς τάξης τὰ ὁποῖα ἀδυνατοῦσε νά ἱκανοποιήσει ὁ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ (τοῦ ὁποἰου ἡ ἡγεσία εἶχε δοθεῖ στὸν ἄχρωμο καὶ ἄτολμο Σχη Ν.ΖΟΡΜΠΑ) καὶ κυρίως ἡ κατάσταση στὴν χώρα ἄλλαξε ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΝΙΚΕΣ ΣΤΟΥΣ ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ (1912/13).

Τί ἔμεινε ἀπὸ τὸ κίνημα στοῦ Γουδῆ ;

Δεδομένου ὅτι ὁ Βενιζέλος θὰ έρχόταν ἀργὰ ἢ γρήγορα νὰ κυβερνήσει τὴν χώρα (ἤδη εἶχε ἀνατείλει τὸ πολιτικό του ἄστρο ἀπὸ τὰ γεγονότα τοῦ ΘΕΡΙΣΟΥ τὸ 1906), τὸ μόνο ποὺ οὐσιαστικὰ πέτυχε τὸ Κίνημα στοῦ Γουδῆ (ἐκτὸς ἀπὸ τὴν δυνατότητα νὰ γίνονται ἀξιωματικοὶ οἱ ὑπαξιωματικοί ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΦΟΙΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ) ἦταν νὰ δημιουργήσει τὴν παράδοση τῶν ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ—κάτι ποὺ ὀδήγησε στὴν Χοὐντα τοῦ 1967..

______

* ἠ σταφιδικὴ κρίση ΜΕ ΤΗΝ ΡΑΓΔΑΙΑ ΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΤΙΜΩΝ (300 φράγκα τὸ 1890 , 42 φράγκα τὰ 1000 λίτρα, τὸ 1893) προῆλθε ἐπειδὴ μετὰ τὴν ΦΥΛΛΟΞΗΡΑ τοῦ 1877 στὰ ἀμπέλια τῆς ΓΑΛΛΙΑΣ, ἡ Ἕλλάδα ἀπέκτησε ΥΠΕΡΠΑΡΑΓΩΓΗ ΣΤΑΦΙΔΑΣ, μέ συνέπεια, ὅταν ἐπανῆλθε ἡ γαλλικὴ παραγωγή, Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΤΑΦΙΔΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟΥΛΗΤΗ..

Τὸ πρόβλημα ἐπέλυσε ἐν τἐλει Η άθρόα ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ τῶν έκ πελοποννὴσου σταφιδοπαραγωγῶν στὶς ΗΠΑ..

https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2025/12/1909.html

Συνταγματολογούντες παιδίατροι και άλλες ιστορίες... Κατάργηση της κυριαρχίας όπου είναι υποτίθεται "για καλό"...

Ακολουθει ενα ενδιαφερον αρθρο του κ.Μπελαντη Δ. Αυτα που λεει για την επικαιροτητα ταιριαζουν απολυτα με τα δραματικα γεγονοτα του 1974 οταν ο καραμανλης  εκανε  ενα συνταγματικο πραξικοπημα και εφερε μια κοινοβουλευτικη χουντα που την ονομασαν μεταπολιτευση ,η οποια μετα απο ενα νοθο ,αδικο δημοψηφισμα εφερε μια ψευτικη δημοκρατια στην Ελλαδα ,την σημερινη στρεβλη ποιτειακη - πολιτικη κατασταση δηλαδη.  Υπεραμυνεται ο κ Μπελαντης του δικαιωματος του ελληνικου συνταγματος να ειναι ανωτερο του ενωσιακου δικαιου και καταδικαζει την καταργηση του συνταγματος ταχα μου για το καλο του λαου και της πατριδας. Δεν ξερω τι πιστευει ο συγγραφεας αλλα αυτα που γραφει δειχνουν οτι  επιστημονικα στεκει να ονομαζουμε  πολιτικη ανωμαλια την μεταπολιτευση απο το 1974 και εδω.

Δημήτρης Μπελαντής

Συνταγματολογούντες παιδίατροι και άλλες ιστορίες...

Παρά την τραγικότητα της υπόθεσης των Τεμπών και την τερατώδη κρατική συγκάλυψη, δεν είναι δυνατόν να τοποθετούνται με ελαφρότητα γιατροί και παιδίατροι, όσο συμπαθείς και να είναι, όσο και να εκτιμούμε τον δίκαιο αγώνα τους, ότι ήταν... νομικά μονόδρομος και μάλιστα αδιαμφισβήτητος για την Ευρωπαία Εισαγγελέα κ. Παπανδρέου να παρακάμψει το άρθρο 86 Σ που απονέμει -κάκιστα μεν αλλά απονέμει- αρμοδιότητα σε άμεσο συνταγματικό όργανο για την έρευνα δίωξης των υπουργων, και μόνο με αναθεώρηση μπορεί και πρέπει να φύγει. Και ότι ήταν εύκολο να διώξει ποινικά η κ. Παπανδρέου ή η κ. Κοβεσι άμεσα τους υπουργούς, καταργώντας de facto την συνταγματική διάταξη.

Αυτό θα ήταν, νομικά μιλώντας, ένα συνταγματικό πραξικόπημα. Θα μας πούνε, έχουν γίνει τόσα από το 2010, ας γίνει κι ένα ακόμη για "καλό σκοπό". Να ξέρετε ότι ούτε πάει έτσι ούτε και θα βγάλει σε καλό σκοπό.

Δεν είμαι τεχνοκράτης, αλλά εκ του κλάδου μου, του δημοσίου δικαίου, γνωρίζω καλά ότι εδώ το ζήτημα δεν είναι αν ένα δικαίωμα ασκείται με βάση πιο πολύ το Σύνταγμα ή το ενωσιακό δίκαιο, αλλά η απόδοση εκ του Συντάγματος αρμοδιότητας σε άμεσο συνταγματικό όργανο, που καμία ευρωπαϊκή αρχή δεν μπορεί μόνη της να την παρακάμψει.

Μη μου πείτε ότι το ίδιο λέει ο Φλωρίδης ή ο Μητσοτάκης, γιατί το μόνο αξιόλογο ζήτημα που υπάρχει στην υπόθεση είναι ότι το λέει ρητώς... το ίδιο το Σύνταγμα.

Μου αρέσει επίσης η επιμονή των συμπαθών μεν αλλά επιστημονικά άσχετων ότι το ενωσιακό υπερισχύει... παντού και πάντοτε του Εθνικού Συντάγματος. Δεν είναι έτσι, υπάρχει ολόκληρη επιστημονική συζήτηση, είναι πολύ πιο μπερδεμένο. Επίσης, ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας και καθηγητής Δημοσίου Δικαίου κ. Παυλόπουλος είχε πει στην Βουλή ως εισηγητής γύρω στο έτος 2000 ότι ένα Σύνταγμα που δέχεται παντού και χωρίς εξαίρεση το πρωτογενές ενωσιακό να υπερισχύει των δικών του διατάξεων δεν αξίζει καν να λέγεται εθνικό Σύνταγμα. Και δεν ήταν ο κ. Παυλόπουλος και η επιτομή του αντιευρωπαϊσμού ούτε τότε ούτε ποτέ του.

Το να δεχόμαστε την κατάργηση της κυριαρχίας όπου είναι υποτίθεται "για καλό" σημαίνει ότι θα την δεχόμαστε αναγκαστικά και για το "κακό", όπως συμβαίνει από τα μνημόνια και δώθε... Και όλα αυτά δεν οδηγούν στην ήττα της διαφθοράς και της μαφιοζοποίησης αλλά σε Επιχειρήσεις Καθαρά Χέρια άνωθεν και σε ελεγχόμενες αλλαγές πολιτικού προσωπικού.

Ο αγώνας για πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα είναι αγώνας για την υπεράσπιση και όχι για το πλήρες ξεθεμελίωμα της κυριαρχίας της χώρας. Τους καρκίνους μέσα στο εθνικό μας Σύνταγμα απομένει σε εμάς να τους αφαιρέσουμε και όχι στους "σωτήρες της ΕΕ". Και όποιος δεν ασχολιόταν ποτέ με την πολιτική, δικαιούται βεβαίως να μην το ξέρει. Όσοι όμως ασχολούμαστε χρόνια τώρα με την κινηματική και όχι την επαγγελματική πολιτική αλλά και με την επιστήμη του δικαίου, και το ξέρουμε και οφείλουμε να τους το πούμε.

https://www.press-gr.com/2025/12/blog-post_570.html

Σπάνιο Βίντεο του 1913 από την Θερμή Υποδοχή των Ελλήνων της Β. Ηπείρου στον Διάδοχο Γεώργιο

 

Αυτό το σπάνιο βίντεο του 1913 καταγράφει μια ιστορική στιγμή για τον Ελληνισμό της Βόρειας Ηπείρου. Στις 3 Μαρτίου 1913, οι κάτοικοι της Κορυτσάς και της Πρεμετής υποδέχθηκαν τον διάδοχο Γεώργιο με μεγαλοπρέπεια και ενθουσιασμό.

Η Κορυτσά το 1913 ήταν μια πόλη με ζωντανή ελληνική κοινότητα που εκφράστηκε με μεγαλοπρέπεια κατά την υποδοχή του Έλληνα Διαδόχου Γεώργιου. Η πόλη είχε στολιστεί με ελληνικές σημαίες, οι οποίες κυμάτιζαν παντού, από τα μπαλκόνια των σπιτιών μέχρι τους δρόμους και τις πλατείες.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με Θεία Λειτουργία στη Μητρόπολη Κορυτσάς, τελεσμένη από τον Μητροπολίτη Γερμανό. Μετά τη λειτουργία, ακολούθησε μια σχολική και στρατιωτική παρέλαση, όπου μαθητές και στρατιώτες παρέλασαν μπροστά από τον διάδοχο και τους συγκεντρωμένους πολίτες.

Η φωνή του Ελληνισμού της Βόρειας Ηπείρου αντήχησε δυνατά με το σύνθημα «Ζήτω ο Βασιλιάς», δείχνοντας την πίστη και τον πατριωτισμό τους. Το βίντεο αυτό αποτελεί πραγματικό θησαυρό, αποτυπώνοντας τη συγκινητική και ιστορική αυτή στιγμή.

Στο βίντεο μπορείτε να δείτε τους κατοίκους της Κορυτσάς να συνοδεύουν τον διάδοχο και τον στρατό με ελληνικές σημαίες από το στενό του Τσαγκόνι. Οι πολίτες με ελληνικές σημαίες τον υποδέχονται στην πόλη με ενθουσιασμό και χαρά, παρόλο που η ταινία είναι βουβή, αυτά φαίνονται ξεκάθαρα. Ο κεντρικός δρόμος, με τον Άγιο Γεώργιο στο φόντο, είναι στολισμένος σε κάθε πόρτα και παράθυρο με ελληνικές σημαίες.

Τον Μητροπολίτη Γερμανό, μαζί με τον Ιμάμη της Κορυτσάς, τους ιερείς και τη δημογεροντία, να υποδέχονται τον διάδοχο στη Μητρόπολη και να ακούγεται η ομιλία του από το μπαλκόνι της Ιεράς Μητροπόλεως Κορυτσάς. Ακολουθούν οι παρελάσεις των εθελοντικών σωμάτων της Κορυτσάς, με τον εθνομάρτυρα διάκονο Βασίλειο Γκιώνη να ξεκινά από τον παλιό ναό της Ζωοδόχου Πηγής. Στη συνέχεια, μικροί μαθητές και μαθήτριες της Κορυτσάς, μετά την υποδοχή που έγινε στην Πρεμετή, δείχνουν την αδιαμφισβήτητη ελληνική συνείδηση ολόκληρης της Ηπείρου. Μετά την Πρεμετή, οι εικόνες δείχνουν τον διάδοχο στην αυλή του Αγίου Γεωργίου.

Αυτό το βίντεο, χωρίς χιλιάδες άλλες ιστορικές αποδείξεις, αρκεί για να δείξει τι ποθούσε, τι αγαπούσε και τι αισθανόταν ο απλός λαός της Κορυτσάς. Όλα τα υπόλοιπα είναι παραμύθια της αλβανικής προπαγάνδας, η οποία αδυνατεί να δεχτεί την αλήθεια.

Ποιος είναι ο πρίγκιπας Χισαχίτο

08/09/25 16:06

ΣύνταξηΣυντακτική ομάδα ertnews.gr

(Yoshikazu Tsuno/Pool Photo via AP)

Ο πρίγκιπας Χισαχίτο (Hisahito) της Ιαπωνίας είναι ο πρώτος άνδρας μέλος της βασιλικής οικογένειας που φτάνει στην ενηλικίωση εδώ και 40 χρόνια. Πολλοί στην Ιαπωνία ανησυχούν ότι ίσως να είναι ο τελευταίος.

Οι περίτεχνοι βασιλικοί τελετουργικοί εορτασμοί για την επίσημη αναγνώριση του Χισαχίτο ως ενήλικα το Σάββατο (6/9) θυμίζουν την ζοφερή προοπτική για την αρχαιότερη μοναρχία του κόσμου. Αυτό οφείλεται κυρίως στην πολιτική διαδοχής μόνο ανδρών και στον μειούμενο αριθμό μελών της οικογένειας.

Ο Χισαχίτο είναι δεύτερος στη σειρά για τον Θρόνο των Χρυσανθέμων και είναι πιθανό να γίνει αυτοκράτορας κάποια μέρα. Ωστόσο, μετά από αυτόν, δεν υπάρχει κανένας άλλος, αφήνοντας την Αυτοκρατορική Οικογένεια με το δίλημμα εάν θα πρέπει να αντιστρέψει έναν κανόνα του 19ου αιώνα που κατάργησε τη διαδοχή γυναικών.Ο πρίγκιπας Ακισίνο της Ιαπωνίας (αριστερά) συνομιλεί με τη σύζυγό του, πριγκίπισσα Κίκο (δεξιά), και τα παιδιά τους: την πριγκίπισσα Μακό (δεύτερη από αριστερά), την πριγκίπισσα Κάκο (δεύτερη από δεξιά) και τον πρίγκιπα Χισαχίτο (στο κέντρο)(Imperial Household Agency of Japan via AP) Φωτογραφία Αρχείου

Ο Χισαχίτο είναι φοιτητής βιολογίας και αγαπά τα έντομα

Φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Tsukuba κοντά στο Τόκιο, ο Χισαχίτο σπουδάζει βιολογία και απολαμβάνει να παίζει μπάντμιντον. Είναι ιδιαίτερα αφοσιωμένος στις λιβελούλες και έχει συγγράψει από κοινού μια ακαδημαϊκή εργασία για την καταγραφή αυτών των εντόμων στους κήπους της ιδιοκτησίας του Akasaka στο Τόκιο. Στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου τον Μάρτιο, ο πρίγκιπας δήλωσε ότι ελπίζει να εστιάσει τις σπουδές του στις λιβελούλες και άλλα έντομα, περιλαμβανομένων τρόπων προστασίας των πληθυσμών εντόμων σε αστικές περιοχές.

Ο Χισαχίτο γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 2006 και είναι ο μοναδικός γιος του στεφανωμένου πρίγκιπα Ακισίνο (Akishino), διαδόχου του θρόνου, και της συζύγου του, της στεφανωμένης πριγκίπισσας Κίκο (Kiko). Έχει δύο μεγαλύτερες αδελφές, τη δημοφιλή πριγκίπισσα Κάκο (Kako) και την πρώην πριγκίπισσα Μάκο (Mako), της οποίας ο γάμος με μη βασιλικό υποχρέωσε να εγκαταλείψει τον βασιλικό της τίτλο.Ο πρίγκιπας Χισαχίτο της Ιαπωνίας, φορώντας παραδοσιακή τελετουργική ενδυμασία, συνοδεύεται από τους γονείς του, τον πρίγκιπα Ακισίνο και την πριγκίπισσα Κίκο, καθώς και από τις αδερφές του, την πριγκίπισσα Μακό (αριστερά) και την πριγκίπισσα Κάκο (δεξιά) (AP Photo/Issei Kato, Pool, File)

Οι τελετουργίες ενηλικίωσης του Χισαχίτο πραγματοποιήθηκαν ένα χρόνο μετά τα 18α γενέθλιά του, καθώς ήθελε να επικεντρωθεί στις εξετάσεις εισαγωγής στο πανεπιστήμιο.

Μπορεί να είναι ο τελευταίος αυτοκράτορας

Ο Χισαχίτο είναι ανιψιός του αυτοκράτορα Ναρουχίτο (Naruhito), που έχει μόνο μία κόρη, την πριγκίπισσα Άικο (Aiko). Ο πατέρας του Χισαχίτο, ο Ακισίνο, ο νεότερος αδελφός του αυτοκράτορα, ήταν ο τελευταίος άνδρας που έφτασε στην ενηλικίωση στην οικογένεια, το 1985.(David Mareuil/Pool Photo via AP)

Ο Χισαχίτο είναι το νεότερο μέλος της 16μελούς, ενήλικης Αυτοκρατορικής Οικογένειας. Εκείνος και ο πατέρας του είναι οι μόνοι άνδρες διάδοχοι νεότεροι του Ναρουχίτο. Ο πρίγκιπας Χιτάτσι (Hitachi), ο νεότερος αδελφός του πρώην αυτοκράτορα Ακιχίτο (Akihito), είναι τρίτος στη σειρά διαδοχής, αλλά είναι ήδη 89 ετών.

Η έλλειψη ανδρών διαδόχων αποτελεί σοβαρή ανησυχία για τη μοναρχία, που, σύμφωνα με ιστορικούς, υπάρχει εδώ και 1.500 χρόνια. Το ζήτημα αντικατοπτρίζει τη γρήγορα γερασμένη και μειούμενη πληθυσμιακή κατάσταση της Ιαπωνίας.

Η Ιαπωνία παραδοσιακά είχε άνδρες αυτοκράτορες, αλλά η διαδοχή γυναικών επιτρεπόταν. Υπήρξαν οκτώ γυναίκες αυτοκράτειρες, συμπεριλαμβανομένης της τελευταίας Γκοσακουραμάτσι (Gosakuramachi), που κυβέρνησε από το 1762 έως το 1770. Καμία όμως δεν γέννησε διάδοχο κατά τη διάρκεια της βασιλείας της.

Η διαδοχή περιορίστηκε νομικά μόνο σε άνδρες για πρώτη φορά το 1889, με το προπολεμικό Σύνταγμα. Ο Μεταπολεμικός Νόμος της Αυτοκρατορικής Οικογένειας του 1947, που διατηρεί σε μεγάλο βαθμό τις συντηρητικές οικογενειακές αξίες της προπολεμικής Ιαπωνίας, επίσης επιτρέπει μόνο ανδρική διαδοχή.(Photo by JAPAN POOL / JIJI PRESS / AFP)

Οι ειδικοί, όμως, λένε ότι το σύστημα διαδοχής μόνο για άνδρες είναι δομικά ελαττωματικό και λειτουργούσε παλαιότερα μόνο χάρη στις βοηθητικές συντρόφους (concubines), που μέχρι περίπου 100 χρόνια πριν, γεννούσαν παιδιά για την αυτοκρατορική οικογένεια.

Η ιδιαίτερα δημοφιλής πριγκίπισσα Άικο, μοναδική κόρη του αυτοκράτορα Ναρουχίτο και της αυτοκράτειρας Μασάκο (Masako), δεν μπορεί να γίνει διάδοχος του πατέρα της, παρά το ότι μεγάλο μέρος του κοινού την υποστηρίζει ως μελλοντική μοναρχίδα.

Σφοδρή συζήτηση για τη διαδοχή

Για να αντιμετωπιστούν οι ανησυχίες για τη διαδοχή, η κυβέρνηση ετοίμασε πρόταση το 2005 που επέτρεπε γυναίκα αυτοκράτορα. Ωστόσο, η γέννηση του Χισαχίτο άλλαξε γρήγορα την κατάσταση και οι εθνικιστές στράφηκαν ενάντια στην πρόταση.Ο πρίγκιπας Ακισίνο της Ιαπωνίας (αριστερά) και η σύζυγός του, πριγκίπισσα Κίκο, κρατώντας τον γιο τους, πρίγκιπα Χισαχίτο, υποδέχονται το προσωπικό μιας αυτοκρατορικής φάρμας στο Τακανεζάουα, βόρεια του Τόκιο (AP Photo/Koji Sasahara, File)Ο πρίγκιπας Χισαχίτο της Ιαπωνίας (στο κέντρο), συνοδευόμενος από τον πατέρα του, πρίγκιπα Ακισίνο, και τη μητέρα του, πριγκίπισσα Κίκο (AP Photo/Junji Kurokawa, Pool)

Μια ξεχωριστή, κυρίως συντηρητική επιτροπή ειδικών τον Ιανουάριο του 2022 πρότεινε στην κυβέρνηση να διατηρηθεί η ανδρική διαδοχή, ενώ τα γυναικεία μέλη θα μπορούσαν να κρατούν τον βασιλικό τους τίτλο μετά τον γάμο και να συνεχίζουν τα επίσημα καθήκοντά τους. Οι συντηρητικοί επίσης πρότειναν να υιοθετηθούν άνδρες από αποθανόντες ή μακρινά βασιλικά σπίτια για να συνεχιστεί η ανδρική γραμμή.

Ωστόσο, η συζήτηση έχει παγώσει σχετικά με το εάν πρέπει να δοθεί βασιλικός τίτλος σε μη βασιλικούς που παντρεύονται πριγκίπισσες και τα παιδιά τους.

Η παγωμένη συζήτηση έχει αναγκάσει τον Χισαχίτο να φέρει μόνος του το βάρος της μοίρας της Αυτοκρατορικής Οικογένειας, δήλωσε ο πρώην επικεφαλής της Αυτοκρατορικής Υπηρεσίας Σίνγκο Χακέτα (Shingo Haketa) σε άρθρο της εφημερίδας Yomiuri «Το θεμελιώδες ερώτημα δεν είναι αν θα επιτρέψουμε διαδοχή ανδρών ή γυναικών, αλλά πώς θα σωθεί η μοναρχία».(David Mareuil/Pool Photo via AP)

Η συντηρητική Yomiuri πρότεινε τον Μάιο επείγουσα αναθεώρηση του Νόμου της Αυτοκρατορικής Οικογένειας ώστε να δοθεί βασιλικός τίτλος σε συζύγους και παιδιά πριγκιπισσών και να επιτραπεί σε γυναίκες να διαδεχθούν τον θρόνο. Η εφημερίδα κάλεσε το κοινοβούλιο να «λάβει υπεύθυνα απόφαση για την κρίση γύρω από το κράτος και το σύμβολο της ενότητας του λαού».

Στέμμα, άμαξα και προσευχές

Το Σάββατο, η τελετή για τον Χισαχίτο ξεκίνησε στην οικογενειακή του κατοικία, με τον πρίγκιπα να εμφανίζεται με σμόκιν για να παραλάβει το στέμμα από αγγελιοφόρο του Ναρουχίτο.(Photo by HANDOUT / Imperial Household Agency / AFP)

Στην κύρια τελετή στο Αυτοκρατορικό Παλάτι, παρουσία άλλων βασιλικών μελών και κορυφαίων κυβερνητικών αξιωματούχων, φορούσε παραδοσιακή ενδυμασία με μπεζ ρόμπα που συμβόλιζε την προ-ενηλικίωσή του. Το κεφάλι του καλύφθηκε με το στέμμα, ένα μαύρο ενήλικο «kanmuri», επισημοποιώντας την ενηλικίωσή του. Ο Χισαχίτο έσκυψε βαθιά και ευχαρίστησε τον αυτοκράτορα για το στέμμα και τους γονείς του για τη διοργάνωση της τελετής, δεσμευόμενος να εκπληρώσει τις ευθύνες του ως μέλος της βασιλικής οικογένειας.(Photo by HANDOUT / Imperial Household Agency / AFP)(Photo by HANDOUT / Imperial Household Agency / AFP)

Ο πρίγκιπας, πλέον στεφανωμένος, άλλαξε σε ενήλικο ένδυμα και επέβαινε σε βασιλική άμαξα για να προσευχηθεί στους τρεις ναούς εντός του συγκροτήματος του παλατιού.(Yoshikazu Tsuno/Pool Photo via AP)

Το απόγευμα, ο Χισαχίτο επρόκειτο να ξαναφορέσει το σμόκιν για να επισκεφθεί το Αυτοκρατορικό Παλάτι και να χαιρετήσει τον Ναρουχίτο και την αυτοκράτειρα Μασάκο, θείο και θεία του, στην περίφημη αίθουσα Matsu-no-Ma (αίθουσα των πεύκων).(Photo by JAPAN POOL / JIJI PRESS / AFP)

Σε άλλη τελετή θα λάβει μετάλλιο, το Μεγάλο Στέμμα της Υπέρτατης Τάξης του Χρυσανθέμου, σύμφωνα με μεταπολεμική παράδοση. Θα συναντήσει επίσης τους παππούδες του, τον Ακιχίτο και τη σύζυγό του, πρώην αυτοκράτειρα Μίτζικο (Michiko), στο παλάτι τους. Το βράδυ, οι Ακισίνο και Κίκο θα διοργανώσουν ιδιωτική γιορτή για τον γιο τους σε ξενοδοχείο του Τόκιο για τους συγγενείς τους.

Οι τελετές περιλαμβάνουν επίσης τις επισκέψεις του την επόμενη εβδομάδα στο Ise, τον κορυφαίο ναό Shinto της Ιαπωνίας. Στο μαυσωλείο του μυθικού πρώτου αυτοκράτορα Τζίνμου (Jinmu) στη Nara, καθώς και στο μαυσωλείο του αείμνηστου προπάππου του, του αυτοκράτορα Χιροχίτο (Hirohito), στα προάστια του Τόκιο. Θα έχει επίσης γεύμα με τον Πρωθυπουργό Σιγκερού Ισίμπα (Shigeru Ishiba) και άλλους αξιωματούχους την Τετάρτη.

Πηγή: CNN | Μετάφραση – Επιμέλεια: Γεωργία Κανταρτζή

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΘΡΟΝΟ)

 Επιστροφή στον θρόνο

Οι εκλογές του 1920 –οι πρώτες εκλογές μετά το 1915– στάθηκαν η αιτία της επιστροφής των Βασιλέων στην Ελλάδα. Οι Έλληνες καταψήφισαν τον Βενιζέλο και το κόμμα του, με αποτέλεσμα νικητής των εκλογών να αναδειχθεί ο φιλοβασιλικός συνασπισμός των κομμάτων της Ηνωμένης Αντιπολίτευσης. Με το δημοψήφισμα που πραγματοποιήθηκε στις 22 Νοεμβρίου 1920 από την κυβέρνηση του Δημητρίου Ράλλη, ο ελληνικός λαός αποφάσισε την επιστροφή του Βασιλιά. Πράγματι, στις 6 Δεκεμβρίου 1920 η βασιλική οικογένεια επέστρεψε και πάλι στην Ελλάδα. Την επομένη της αφίξεως (7 Δεκεμβρίου) η βασιλική οικογένεια επισκέφτηκε τον τάφο του Αλέξανδρου στο Τατόι, όπου τέλεσαν τρισάγιο και έραναν τον τάφο με χρυσάνθεμα. Η Βασίλισσα ανέλαβε ξανά την προστασία των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων. Στις 23 Μαρτίου 1921 ο Υπουργός Περίθαλψης ενημέρωσε τον τότε πρόεδρο του «Πατριωτικού Ιδρύματος Περιθάλψεως» Λουκά Ρούφο ότι το Ίδρυμα θα επέστρεφε και πάλι στην ιδρύτριά του, και πράγματι ο Πατριωτικός Σύνδεσμος αναβίωσε και νομοθετικά, ενώ στις 9 Απριλίου 1921 έγινε η πρώτη συνέλευση του Διοικητικού Συμβουλίου με πρόεδρο τη βασίλισσα Σοφία. Η φροντίδα του Συνδέσμου εστιάστηκε πλέον στην περίθαλψη και ενίσχυση των στρατιωτών του μετώπου της Μικράς Ασίας.

Φήμες για μεροληπτική διαχείριση των δωρεών

Το 1922, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, ο ευεργέτης Εμμανουήλ Μπενάκης έστειλε 5.000 λίρες στην κόρη του Πηνελόπη Δέλτα με ρητή εντολή να διατεθούν αποκλειστικά στους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Η Σοφία όμως έβγαλε διαταγή, όσοι έχουν χρήματα για τους πρόσφυγες να της τα παραδώσουν, για να τα διαμοιράσει εκείνη. Η Δέλτα όμως δεν την εμπιστευόταν, γιατί θεωρούσε πως δεν είναι αμερόληπτη και ότι έδινε τα χρήματα μόνο σε αντιβενιζελικούς. Δεν της έδωσε λοιπόν τα χρήματα και τα διέθεσε η ίδια η Δέλτα χωρίς μεσάζοντες.

Τέως βασίλισσα

Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, ξέσπασε το Κίνημα των στρατηγών Πλαστήρα και Κονδύλη, κύριος στόχος του οποίου ήταν η τιμωρία των υπευθύνων της Μικρασιατικής καταστροφής. Ως πρωταίτιος της Καταστροφής θεωρήθηκε και ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και οι κινηματίες του ζήτησαν να εγκαταλείψει τον θρόνο και την Ελλάδα. Στις 14 Σεπτεμβρίου 1922 ο Κωνσταντίνος παραιτήθηκε από τον θρόνο υπέρ του γιού του Γεώργιου και στις 17 Σεπτεμβρίου η βασιλική οικογένεια εγκατέλειψε την Ελλάδα, οριστικά αυτή τη φορά. Το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου, πάλι από τον Ωρωπό και πάλι με πλήθος ανθρώπων να τους συνοδεύουν μέχρι το λιμάνι, η βασιλική οικογένεια μαζί με τη συνοδεία της επιβιβάστηκε στο ατμόπλοιο «Πατρίς» με προορισμό το Παλέρμο της Σικελίας. Εκεί θα εγκατασταθούν στη Βίλλα Ιτζέα, μια που η επιδείνωση της υγείας του Βασιλιά δεν τους επέτρεπε περαιτέρω μετακίνηση.

Η ανακαινισμένη πλέον, Βίλλα Σπάρτα.

Ο Βασιλιάς ήδη βαριά ασθενής, αφού υπέφερε από μετρίου βαθμού νεφρική ανεπάρκεια, χρόνια πνευμονοπάθεια και υψηλή αρτηριακή πίεση, πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία[27] στις 29 Δεκεμβρίου 1923. Μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου, η Σοφία εγκατέλειψε το Παλέρμο και εγκαταστάθηκε στη Φλωρεντία, στην πόλη Φιέζολε και συγκεκριμένα στη Βίλλα Σπάρτα. Τοποθέτησε το ταριχευμένο σώμα του Βασιλιά στην κρύπτη της Ρωσικής Εκκλησίας της Ρώμης και τον επισκεπτόταν κάθε μέρα φροντίζοντας τον τάφο του. Στη Φλωρεντία έχοντας δίπλα της ως το τέλος της ζωής της την Αγγελική Κοντοσταύλου, δεχόταν όλους τους Έλληνες που την επισκέπτονταν, προκειμένου να μαθαίνει νέα για τη χώρα.

Σύμφωνα με τον βιογράφο της, Ανδρέα Σκανδάμη, κατά το μεγάλο σεισμό της Κορίνθου το 1928, η Βασίλισσα προκειμένου να ενισχύσει οικονομικά τους σεισμοπαθείς έδωσε σε δημοπρασία ένα δικό της παλαιό κόσμημα. Η κυβέρνηση Ζαΐμη, ωστόσο, δεν αποδέχτηκε τη δωρεά.[28] Η Σοφία αργότερα με αυτό το ποσό κάλυψε τα έξοδα εκπαίδευσης στο εξωτερικό μερικών Κορινθίων νέων.

Το τέλος

Από το 1930 η υγεία της δεν ήταν πλέον καλή, καθώς πόνοι στο στομάχι την ενοχλούσαν όλο και περισσότερο. Ακολουθώντας τη συμβουλή των παιδιών της, στις αρχές του 1931 εγκατέλειψε τη Φλωρεντία για να εγκατασταθεί στη Φραγκφούρτη, στο Ανάκτορο Φρήντριχσχοφ της αδερφής της, Μαργαρίτας, και να υποβληθεί σε ενδελεχή ιατρικό έλεγχο. Πράγματι, οι γιατροί ανακάλυψαν την ύπαρξη κακοήθων όγκων στα εσωτερικά της όργανα –κυρίως στο συκώτι και στο στομάχι. Πέθανε στο νοσοκομείο στις 13 Ιανουαρίου 1932. Η σορός της μεταφέρθηκε κατ΄ επιθυμίαν της στη Ρωσική Εκκλησία της Φλωρεντίας και τοποθετήθηκε πλάι σε αυτή του βασιλιά Κωνσταντίνου και της πεθεράς της, Όλγας, που είχε πεθάνει το 1926.

Οικογένεια

Παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Α΄ της Ελλάδας και απέκτησαν έξι παιδιά:

Γεώργιος Β΄ (1890 - 1947), Βασιλιάς της Ελλάδας.

Αλέξανδρος (1893 - 1920), Βασιλιάς της Ελλάδας.

Ελένη (1896 - 1982), παντρεύτηκε τον Κάρολο Β΄ της Ρουμανίας.

Παύλος (1901 - 1964), Βασιλιάς της Ελλάδας.

Ειρήνη (1904 - 1974), παντρεύτηκε τον Αϊμόνε της Σαβοΐας-Αόστα, Βασιλιά της Κροατίας[29].

Αικατερίνη (1913 - 2007), παντρεύτηκε τον ταγματάρχη Ρίτσαρντ Μπράντραμ.

Σημειώσεις

1: Οι ημερομηνίες στο κείμενο ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο (για πιο εύκολη πρόσβαση στις πρωτογενείς πηγές), εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά

2: Οι γάμοι των προηγούμενων δύο βασιλέων είχαν τελεστεί, ο μεν του Όθωνος, στην ιδιαίτερη πατρίδα της Αμαλίας, Ολδεμβούργο της Γερμανίας, ο δε του Γεωργίου Α΄ στην Αγία Πετρούπολη, πατρίδα της Όλγας.

3: Ο Γουλιέλμος μάλιστα, σε ένδειξη εκτίμησης, την ονόμασε Επίτιμο Διοικητή του Γ΄ Τάγματος της Αυτοκρατορικής Φρουράς

4: Σύμφωνα με τον βιογράφο της, Ανδρέα Σκανδάμη, η Σοφία έστειλε στο εξωτερικό για θεραπεία και αποκατάσταση, 35 τραυματίες αξιωματικούς και 45 στρατιώτες.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ( ΒΑΛΚΑΝΙΚΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ,ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ, ΕΞΟΡΙΑ)

Το Νοσοκομείο της ΑΒΥ της Πριγκίπισσας Σοφίας, έξω από τη Φιλιππιάδα, τον Ιανουάριο του 1913.

Ύστερα από έναν χρόνο απουσίας, ο Διάδοχος με την οικογένειά του και τους αδερφούς του, επέστρεψαν στην Ελλάδα τον Οκτώβριο του 1910, και σύντομα αποκαταστάθηκαν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στα πρότερα αξιώματά τους.

Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων, τα άρρενα μέλη της δυναστείας καθοδηγούσαν τον πόλεμο στα πεδία των μαχών, ενώ τα θήλεα καθοδηγούσαν τη φροντίδα των τραυματιών στα μετόπισθεν. Οι πριγκίπισσες Σοφία, Μαρία (σύζυγος του Γεωργίου), Ελένη (σύζυγος του Νικολάου) και Αλίκη (σύζυγος του Ανδρέα) με προεξάρχουσα, τη βασίλισσα Όλγα, κινητοποίησαν όλο σχεδόν το ανθρώπινο δυναμικό της Ελλάδας προκειμένου να βοηθήσουν στην πολεμική προσπάθεια. Οργάνωσαν νοσοκομεία τόσο στα μετόπισθεν όσο και στην πρώτη γραμμή, τα οποία επισκέπτονταν συχνά προκειμένου να ανυψώσουν το φρόνημα των στρατιωτών, λειτούργησαν πλωτό νοσοκομείο καθώς και ασθενοφόρο τρένο. 

Η Σοφία ειδικά, μετακάλεσε από την Αγγλία και τη Γερμανία, έμπειρες νοσοκόμες του Στρατού, οργάνωσε νοσοκομειακές μονάδες στη Θεσσαλονίκη, στη Φιλιππιάδα της Ηπείρου την περίοδο της πολιορκίας του Μπιζανίου και πρόσφερε από τα προσωπικά της εισοδήματα για την αγορά τεχνητών μελών ή ειδικών θεραπειών σε βαριά τραυματισμένους.

Βασίλισσα των Ελλήνων

Στις 5 Μαρτίου 1913, ο Γεώργιος Α΄ δολοφονήθηκε στη Θεσσαλονίκη από κάποιον ψυχικά διαταραγμένο- όπως είναι η κυρίαρχη εντύπωση- ονόματι Αλέξανδρος Σχινάς. Ο απροσδόκητος αυτός θάνατος γέμισε θλίψη ένα έθνος που γιόρταζε τις μεγάλες νίκες των Βαλκανικών πολέμων. Στις 8 Μαρτίου 1913, ο Κωνσταντίνος, αναγορευόταν Βασιλιάς Κωνσταντίνος των Ελλήνων, σε μια σεμνή (λόγω του πένθους) τελετή, που έλαβε χώρα ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων, και η πριγκίπισσα διαδόχου Σοφία, καλείτο πλέον Βασίλισσα Σοφία των Ελλήνων.

Με την ευκαιρία της ενθρόνισης του Κωνσταντίνου, ο χρονογράφος και λογοτέχνης Σωτήρης Σκίπης έγραψε σε χρονογράφημα, με τίτλο «Ἠ νέα μας Βασίλισσα», για την αγάπη που είχε ο ελληνικός λαός στη νέα του Βασίλισσα:

«...Ἱδιαιτέρως ὅμως ἁπό ὅλα τά μέλη τῆς Βασιλικῆς Οἰκογενείας, ὁ Ἑλληνικός λαός ἠγάπησε πάντοτε τήν νέαν Βασίλισσάν του. Κανείς δέν γνωρίζει ποῦ νἀποδώσῃ τήν διάκρισην αὐτήν, ἡ ὁποία ἔν τούτοις ὐπάρχει μέσα εἰς τήν ψυχήν τοῦ Ἔλληνος. Τόση δέ εἶνε ἡ λατρεία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ είς τό σεπτόν πρόσωπον τῆς νέας μας Ἀνάσσης, ὥστε ὅταν, σπανιώτατα ἄλλως τε, ἐδημιουργοῦντο παρωδικαί δυσαρέσκειαι μεταξύ ἀυτοῦ καί τῶν Ἀνακτόρων, ἐγνώριζον νά μή ἀναμιγνύουν είς αὐτάς τήν λατρευτήν των Πριγκίπησσαν Σοφίαν καί νῦν Βασίλισσαν τῆς Ἑλλάδος. Αὐτό παρετηρήθη προπάντων κατά τήν ἑπανάστασιν, ἡ ὁποία ἄλλως τε παραμένει ἡ μόνη περίστασις εἰς τήν ὀποίαν μεταξύ Θρόνου καί Λαοῦ ἐδημιουργήθησαν πρός στιγμήν ἀσήμαντοι παρεξηγήσεις διά νά ἐκλείψουν τήν ἄλλην ἠμέραν. [...]

Ἠ νέα Βασίλισσα ὠς χαρακτήρ εἶνε ἐντελώς διάφορος τῆς Βασιλίσσης Ὄλγας. Ὅσον διαχυτική ὐπῆρξε πάντοτε αυτή, τόσον ἐκείνη συγκρατημένη. Τά λόγια της εἶνε ἐλάχιστα καί ἀρέσκεται πάντοτε νά κρατῇ κάποιαν ἀπόστασιν ἀπό ἐκείνους ὄσοι λαμβάνουν τήν τιμήν νά τήν πλησιάσουν. Αὐτό τό κάτι τι ἀγέρωχον, τό ὀποῖον ἔχει ἐπάνω της, καί τό ὀποίον εἶνε ἔνα ἀπό τά μεγάλα γνωρίσματα τῶν Χοέντζολερν, ὄχι μόνον δέν δυσαρεστεῖ τόν λαόν, ἀλλά τόν γοητεύει. Ἠ γοητεία τήν ὀποίαν ἐξασκεί Αὕτη, προέρχεται καί ἀπό ἄλλους ψυχολογικωτέρους λόγους. Οἰ Ἐλληνες εἴμεθα ὄλοι, ποιός λίγο, ποιός πολύ, λάτραι τοῦ σπιτιοῦ. Αὐτός ὀ νοικοκυρισμός μας κολακεύθη τά μέγιστα ἀπό τόν νοικοκυρισμόν τῆς Βασιλίσσης μας. Πιστή καί αφωσιωμένη σύζυγος ἠ Αὐτῆς Μεγαλειότης Σοφία, ἐπέρασε τήν νεότητά Της ὠς τελεία νοικοκυρά. Σπανίως ἐταξείδευσε καί ἰδίως μόνη της, καί ἐπάνω ἀπό ὄλας τάς κοσμικάς «ντρισταξιόν» ἐλάτρευσε πάντοτε τήν οἰκογένειάν Της. Κυρία ἀνωτέρου διακεκριμένου ἀξιωματικοῦ μ' ἐβεβαίωσεν ὄτι ἠ Βασίλισσα Σοφία ἔρραβε μόνη της πάντοτε τά φορεματάκια τῶν μικροτέρων παιδιῶν της καθώς ἀκόμη ἐξακολουθεῖ νά ράβῃ τά φορέματα τοῦ πρίγκηπος Παύλου. Ἐπίσης συχνά σιδερώνει μόνη της τίς μπλοῦζες τού συζύγου Της.[...]»

«...Το έκτο παιδί, η Αικατερίνη, γεννήθηκε μέσα στους Βαλκανικούς. Ήταν η πριγκίπισσα που βάφτισε ο ελληνικός στρατός, κι έτσι ο βασιλιάς απέκτησε το προσωνύμιο ο «κουμπάρος».[...].

Στις 21 Απριλίου 1913 και ενώ ο βασιλιάς Κωνσταντίνος είχε επιστρέψει στο Μακεδονικό μέτωπο, η Σοφία γέννησε το έκτο και τελευταίο παιδί τους, την Αικατερίνη. Ο Βασιλιάς θέλοντας να ενώσει και με πνευματικούς δεσμούς την βασιλική οικογένεια με τις Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας, αποφάσισε να γίνουν ο Στρατός και ο Στόλος οι πνευματικοί πατέρες (νονοί) της νεογέννητης πριγκίπισσας. Στη βάπτισή της που έγινε την 1η Ιουλίου εκ μέρους του Στρατού νονός έγινε ο Ελευθέριος Βενιζέλος (που εκείνη την περίοδο εκτός από Πρωθυπουργός ήταν και Υπουργός Στρατιωτικών) και εκ μέρους του Στόλου, ο τότε Υπουργός Ναυτικών, Νικόλαος Στράτος.

Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελληνίδων

Το καλοκαίρι του 1914, η βασίλισσα Σοφία, συλλαμβάνει και επεξεργάζεται τη δημιουργία ενός φιλανθρωπικού σωματείου κυριών, κατά τα πρότυπα των άλλων παρόμοιων σωματείων της Ευρώπης. Τον Νοέμβριο του 1914 δημιουργείται το σωματείο «Πατριωτικός Σύνδεσμος Ελληνίδων», του οποίου ο κανονισμός εγκρίθηκε από το Πρωτοδικείο Αθηνών στις 8 Νοεμβρίου. Πρόεδρος του Σωματείου ήταν η ίδια η Βασίλισσα, αντιπρόεδρος η Ιουλία Στρέιτ και γενική γραμματέας η Καλλιρρόη Παρρέν. Το σωματείο είχε ως αντικείμενό του σε καιρό πολέμου τη βοήθεια προς τον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και την περίθαλψη τραυματιών και σε καιρό ειρήνης την περίθαλψη απόρων παιδιών και ενηλίκων, τη φροντίδα θυμάτων θεομηνιών, τη βελτίωση των συνθηκών υγιεινής ιδιαίτερα στα φτωχότερα στρώματα του λαού. κ.α. Τα πρώτα χρήματα τα προσέφερε από το ιδιαίτερο ταμείο της η βασίλισσα Σοφία, 47.000 δρχ., ενώ γενναία συνέβαλε και ο Κωνσταντίνος Αγγελής (έμπορος και πρόξενος της Ελλάδας στο Αννόβερο) με 50.000 δρχ., η Εθνική Τράπεζα με 10.000 δρχ. και πολλοί ιδιώτες.

Από την έναρξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και κυρίως μετά τον συμμαχικό αποκλεισμό της Αθήνας, από τον Νοέμβριο του 1916 και μέχρι τον Ιούνιο του 1917, ο Σύνδεσμος επικεντρώνεται στην παροχή τροφίμων και κυρίως παιδικών τροφών. Λειτουργεί καθημερινά επτά συσσίτια σε διάφορες συνοικίες της Αθήνας, διένειμε σε όλους ψωμί με δελτίο, παρείχε γάλα και «γαλακτούχο φαρίνα» για τα βρέφη και προωθούσε νέο πιο οικονομικό τρόπο μαγειρέματος τα «αυτόματα μαγειρεία» –ένα είδος ξύλινων κιβωτίων επενδυμένων με άχυρα, μέσα στα οποία τοποθετούνταν η χύτρα– που διανέμονταν από τα γραφεία του συνδέσμου. Η πρωτοβουλία αυτή στόχευε να βοηθήσει τον πληθυσμό να επιβιώσει καθώς ο αποκλεισμός στερούσε την Αθήνα από τρόφιμα και καύσιμα, ενώ παράλληλα είχε εκτοξευτεί η ανεργία αλλά και η κερδοσκοπία στις τιμές των προϊόντων.

Ο Πατριωτικός Σύνδεσμος συνεισέφερε πάρα πολύ στη βελτίωση των συνθηκών ζωής ιδιαιτέρως των παιδιών και των νέων κοριτσιών ωστόσο τα γεγονότα και οι αντιλήψεις κατά την περίοδο του Εθνικού Διχασμού, οδήγησαν την κυβέρνηση Βενιζέλου στη διακοπή της λειτουργίας του Σωματείου και στην αλλαγή του ονομασίας του. Το Σωματείο διαλύθηκε στις 31 Αυγούστου 1917 με τον νόμο 808, και η περιουσία του μεταβιβάστηκε στον νέο ημικρατικό οργανισμό, που ονομάστηκε «Πατριωτικόν Ίδρυμα Περιθάλψεως», και που αργότερα θα μετονομαστεί σε Π.Ι.Κ.Π.Α. 

Στην εξορία

Η διαφορά των πολιτικών επιλογών όσον αφορά τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο των δυο κυρίαρχων πόλων της πολιτικής ζωής, του Ελευθέριου Βενιζέλου που υποστήριζε την έμπρακτη συμμετοχή της Ελλάδας στο πλευρό της Αντάντ, και του βασιλιά Κωνσταντίνου που υποστήριζε την ουδετερότητα της χώρας, οδήγησε την Ελλάδα σε αυτό που οι ιστορικοί έχουν ονομάσει "Εθνικός Διχασμός". Οι δυο εξουσίες μην θέλοντας να υποχωρήσουν και να συμβιβαστούν μεταξύ τους οδήγησαν τη χώρα στην στρατιωτική της κατάληψη από τους Συμμάχους –σφοδρός υποστηρικτής των οποίων ήταν ο Βενιζέλος– και τον εξαναγκασμό του βασιλιά Κωνσταντίνου σε αποπομπή όχι μόνο από το θρόνο του αλλά και από τη χώρα.  Ο Κωνσταντίνος, αναγκάστηκε να δεχτεί τους όρους των Συμμάχων και έτσι, την 1η Ιουνίου 1917 –αφήνοντας το θρόνο στον γιο του, Αλέξανδρο– η βασιλική οικογένεια αναχώρησε από την Ελλάδα με τελικό προορισμό την Ελβετία

.

Το Σαιν Μόριτς την δεκαετία του ΄20.

Η Σοφία λόγω της καταγωγής της και της συγγένειας με τον αρχηγό των Κεντρικών Αυτοκρατοριών, Γουλιέλμο Β΄ της Γερμανίας, κατηγορήθηκε πολλές φορές ότι επηρέαζε τον Βασιλιά στη διαμόρφωση της πολιτικής του, και ιδιαίτερα στην φιλογερμανική στάση του. Αν και οι κατηγορίες δεν επισημοποιήθηκαν ποτέ, και παρέμειναν στο πλαίσιο των φημών, ωστόσο αποτελούν την κυρίαρχη ιστορική άποψη.

Οι άνθρωποι που με κατηγορούν –είπε– δεν έχουν ούτε την ψυχραιμία ούτε τη λογική να εννοήσουν ότι αν η Γερμανία είναι ιδική μου μητέρα, η Ελλάς είναι η μητέρα του Συζύγου μου και των παιδιών μου. 

Στις 30 Μαΐου 1917 κατέπλευσε στον Πειραιά το γαλλικό πολεμικό Bruix, φέρνοντας σε μια Αθήνα γεμάτη συμμαχικά στρατεύματα, τον Ύπατο Αρμοστή της Αντάντ στην Ελλάδα, Σαρλ Ζοννάρ, για να οργανώσει και να επιβλέψει την αναχώρηση της βασιλικής οικογένειας. Με τη διάδοση της είδησης ότι ο Βασιλιάς φεύγει, η Αθήνα και κυρίως οι δρόμοι γύρω από τα Ανάκτορα, πλημμύρισαν με κόσμο που ήταν αντίθετος με αυτήν την εξέλιξη. Την επόμενη ημέρα, 31 Μαΐου, στις 13:00 το μεσημέρι ο Αλέξανδρος ορκίστηκε νέος βασιλιάς και η υπόλοιπη βασιλική οικογένεια ετοιμάστηκε για αναχώρηση, αν και το συγκεντρωμένο πλήθος αρνιόταν να ανοίξει την δίοδο για την έξοδο. Τελικά, στις 17:30 ξεγελώντας τον κόσμο, υποδεικνύοντας άλλη έξοδο από αυτήν που βγήκε το βασιλικό αυτοκίνητο, ο Κωνσταντίνος εγκατέλειψε τα Ανάκτορα με προορισμό το Τατόι. Από εκεί, την 1η Ιουνίου 1917, η βασιλική οικογένεια μεταβαίνει στον Ωρωπό, επιβιβάζεται στο πολεμικό «Σφακτηρία» και εγκαταλείπει το ελληνικό έδαφος.

Από την Ιταλία, πρώτο σταθμό του ταξιδιού τους, αναχώρησαν σιδηροδρομικώς για την Ελβετία, όπου έφτασαν στις 4 Ιουνίου, μένοντας μερικές μέρες στο Λουγκάνο, όπου τους έγινε επίσημη υποδοχή από τις αρχές της πόλης. Στις 17 Ιουνίου εγκαταστάθηκαν οριστικώς στο Σανκτ Μόριτς.

Η Σοφία θα περάσει άσχημες μέρες στην Ελβετία, καθώς η συνεχιζόμενη ασθένεια του συζύγου της φθείρει ολοένα την υγεία του. Η υγεία του βασιλιά Κωνσταντίνου, που είχε επιδεινωθεί δραματικά από την πλευρίτιδα την οποία με δυσκολία ξεπέρασε την άνοιξη του 1915 και οι επιπλοκές που αυτή δημιούργησε, κυρίως λοίμωξη από στρεπτόκοκκο και δημιουργία συριγγίων, επηρέασε την απόφασή του στην επιλογή της Ελβετίας, αφού εκεί ήλπιζε σε μια ολοκληρωμένη θεραπευτική προσέγγιση. Με την άφιξή του στο Σανκτ Μόριτς εισάγεται σε σανατόριο για ηλιοθεραπεία και τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους (1917) διαγιγνώσκεται με αρτηριοσκληρωτικής φύσεως καρδιοπάθεια, αγγειοπάθεια, αρτηριακή υπέρταση, η οποία αποδόθηκε κυρίως στο κάπνισμα και τη χρήση οινοπνευματωδών, και χρόνια βρογχίτιδα, ενώ και ο ξαφνικός θάνατος του γιου της την συγκλόνισε βαθύτατα και την βύθισε σε πένθος που την συνόδευσε μέχρι το τέλος της ζωής της.

Στο γραφείο του Βασιλιά (Φεβρουάριος 1921).

Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, η Σοφία θα μαυροφορεθεί για το υπόλοιπο της ζωής της.

Ειδικότερα όσον αφορά την ασθένεια και τον θάνατο του Αλέξανδρου, ήρθε πολλές φορές σε επαφή με τις Αρχές στην Ελλάδα προκειμένου να εξασφαλίσει, τουλάχιστον για τον εαυτό της, την άδεια ολιγοήμερης παραμονής της στη χώρα, αλλά οι βενιζελικές Αρχές φοβούμενες διαδηλώσεις υπέρ της βασιλείας αρνήθηκαν κατηγορηματικά. Μόνο η βασιλομήτωρ Όλγα κατάφερε να έρθει, αλλά όχι τόσο νωρίς όσο θα ήθελε, αφού έφτασε 12 ώρες μετά τον θάνατο του εγγονού της.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ 1ο

 

.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (4ο Μέρος): Ο «απατεώνας» Παπανδρέου επιλέγει τον Σαρτζετάκη

του Τάκη Κατσιμάρδου //

Ο Χρ. Σαρτζετάκης ορκίζεται Πρόεδρος. Θ΄ ασκήσει με άψογο τρόπο τα περιορισμένα καθήκοντα, που απορρέουν από το Σύνταγμα.

Μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές της άνοιξης του 1985 έχουν δρομολογηθεί οι διαδικασίες για την επανεκλογή του Κ. Καραμανλή. Ο πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου δεν έχει προβεί, επισήμως, σε δήλωση ότι θα τον προτείνει για δεύτερη συνεχή θητεία, αλλά έχει προχωρήσει παραπέρα: «Βλέπετε κάποιον καλύτερο;» ρωτά αφοπλιστικά…

Από τα τέλη του 1984, παρά τα σύννεφα, που σκιάζουν τις σχέσεις Προέδρου και πρωθυπουργού, ο τελευταίος διαβεβαιώνει τον πρώτο ότι σκοπεύει να τον επανεκλέξει. Όλοι παίζουν μ΄ ανοιχτά χαρτιά, όπως και ο Κ. Καραμανλής, που τυπικά «επιφυλάσσεται ν΄ απαντήσει μετά την επίσημη ανακοίνωση των προτάσεων των κομμάτων». Οι εκλογές έχει συμφωνηθεί ότι θα διεξαχθούν τον Οκτώβριο του 1985, για το εκλογικό σύστημα, επίσης, υπάρχει συμφωνία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – όλα μοιάζουν συναινετικά στα βασικά ζητήματα.

Κατά τις ανάγκες των καιρών, άλλοτε κυκλοφορεί ότι ο Καραμανλής «τραβάει το αφτί του Παπανδρέου» (μια πόλωση Προέδρου-πρωθυπουργού είναι ό,τι χρειάζεται η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη ) κι άλλοτε ότι « φρενάρει τη σοσιαλιστική αλλαγή» (άλλοθι του ΠΑΣΟΚ για το σοσιαλισμό, που αργοπορούσε στο ραντεβού με την ιστορία). Παρόλα αυτά στα μέσα Φεβρουαρίου Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης έχουν συμφωνήσει ακόμη και στα διαδικαστικά για την εκλογή του Προέδρου. Τότε, ακριβώς, φαίνεται πως αρχίζει το μεγάλο παιχνίδι του Παπανδρέου.

Αναβάλλει, μετά από εκείνες τις επαφές κορυφής, το ταξίδι του για την Κίνα, που είχε προγραμματιστεί για τις αρχές Μαρτίου. Αν τα προεδρικά κυλούσαν ομαλά, γιατί η αναβολή; Η σύνδεση των απαντήσεων με τoν Καραμανλή, διασκεδάζεται με διαρροές προς τον Τύπο, που φέρουν τελεσίδικα τον Παπανδρέου να έχει καταλήξει στην επανεκλογή. Καθώς εντείνεται η φημολογία περί πρόωρων εκλογών μια φράση του Παπανδρέου, που τις διαψεύδει, προϊδεάζει για το θρίλερ: «Θα γίνουν κανονικά τον Οκτώβριο, εκτός απροόπτου…»

Ποιο είναι αυτό; Ο Καραμανλής ή πρόκειται για απειλή προς όσους βουλευτές σκέφτονται να μην ψηφίσουν «δεξιό Πρόεδρο;» – στο μεταξύ ο νέος εκλογικός νόμος είχε καθιερώσει τη λίστα…

Με τέτοιες αμφισημίες θα πορεύεται η πολιτική ζωή, ενώ σε κομματικό επίπεδο το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει προβλήματα. Στελέχη του επιχειρηματολογούν, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου, γιατί πρέπει να επανεκλεγεί ο Καραμανλής: «Επειδή αφενός μεν δεν παρενέλαβε εμπόδια στο έργο της Αλλαγής και αφ΄ ετέρου δεν έφτασε η ώρα να οδηγηθεί η κυβέρνηση σε ρήξη».

Η σκηνή που σημάδεψε την εκλογή. Ο βουλευτής της ΝΔ Καλογιάννης φορτώνεται την κάλπη και φεύγει από την αίθουσα.

Είναι οι μέρες, που μετά από συσκέψεις στην πρωθυπουργική κατοικία στο Καστρί, «κυβερνητικές πηγές παρατηρούν ότι πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το ΠΑΣΟΚ θα προτείνει και θα ψηφίσει Καραμανλή, θέτοντας τέρμα στις διάφορες αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί στις οργανώσεις του Κινήματος».

Για τους πολύ παρατηρητικούς υπάρχει και μια αλλαγή, καθώς ορίζεται σε συναντήσεις Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Αλευρά η 17η Μαρτίου ως ημέρα εκλογής του Προέδρου. Τότε ο πρωθυπουργός απλώς «διαβεβαίωσε (τον Πρόεδρο) ότι θα υποδείξει την υποψηφιότητά του στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, η οποία θ΄ αποφασίσει σχετικά…»

Στις 28 Φεβρουαρίου, όμως, συνέρχεται το ΕΓ του κινήματος και ομόφωνα αποφασίζει για Καραμανλή. Την ίδια μέρα ο Παπανδρέου μεταφέρει τα σχετικά στον Πρόεδρο: «Του τόνισε και πάλι ότι θεωρεί την παρουσία του στην Προεδρία απαραίτητη, τόσο για την ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής όσο και γιατί προσβλέπει το μέλλον δύσκολο…» Τον πληροφόρησε, ακόμη, ότι η σύνοδος της ΚΕ του κόμματός του θα συνέλθει στις 9 κι όχι στις 7 Μαρτίου «για να έχει περισσότερο χρόνο και να εξουδετερώσει τις ελάχιστες αντιδράσεις». Κανόνισαν, μάλιστα, και τα σχετικά με την ορκωμοσία!

Οι δυο κλείνουν ραντεβού για τις 7 Μαρτίου, προκειμένου να τεθεί υπόψη του Προέδρου το κείμενο της εισήγησης Παπανδρέου. Έκτοτε διακόπτεται κάθε άμεση επαφή των κορυφαίων της συγκατοίκησης. Το παιχνίδι παίζεται πλέον με «κλειστά χαρτιά».

Η εισήγηση δεν «είχε ετοιμαστεί» μέχρι το απόγευμα της 8ης Μαρτίου και ο Μ. Κουτσόγιωργας, ως απεσταλμένος του Παπανδρέου, διαβιβάζει στον Π. Μολυβιάτη (διευθυντή του προεδρικού πολιτικού γραφείου τότε) τη διαβεβαίωση για την υποψηφιότητα. Η καθυστέρηση και η μη ενημέρωση οφείλεται, εξηγεί, στο γεγονός ότι ο πρωθυπουργός «συνέχιζε μέχρι αργά το βράδυ τις επαφές του, διότι υπήρχε ένα 10% περίπου των μελών της ΚΕ που δεν συμφωνούσε με την υποψηφιότητα…»

Σκοτεινό παραμένει ένα κρίσιμο σημείο, που σχετίζεται με τη στάση Κουτσόγιωργα. Μερικοί υποστηρίζουν ότι στη συνάντηση εκείνη είχε προσέλθει με εντολή να γνωστοποιήσει στον Μολυβιάτη ότι ο Παπανδρέου δεν θα προτείνει επανεκλογή Καραμανλή. Αλλά « δεν βρήκε το θάρρος». Επιστέφοντας στο Καστρί, όταν ρωτήθηκε εκεί αν έδωσε το συγκεκριμένο μήνυμα φέρεται ν΄ απάντησε:

-Τους άφησα να καταλάβουν…

Στις 10 το πρωί του Σαββάτου 9 Μαρτίου τα 140 μέλη της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ συνεδριάζουν στον «Αστέρα» της πλατείας Συντάγματος. Έξω από ξενοδοχείο πολλοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ τα υποδέχονται με αντικαραμανλικά συνθήματα. Για το ίδιο απόγευμα έχει συγκληθεί η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος και για την άλλη μέρα το πρωί πανελλαδική σύσκεψη στελεχών. Το σκηνικό είναι διπλά έτοιμο. Και για να εξουδετερωθούν ενδεχόμενες αντιδράσεις, αλλά και να επιδοκιμαστεί άλλη υποψηφιότητα…

Είναι γνωστά τα γεγονότα μετά την έκρηξη της «βόμβας» Σαρτζετάκη. Γνωστές και οι αντιδράσεις, που προκλήθηκαν από το περιβάλλον Καραμανλή. Τις συμπυκνώνει ο ίδιος στο «Αρχείο» του: «Όταν το πρωί της 9ης Μαρτίου πληροφορήθηκα (από δημοσιογράφο που ενημέρωσε τον Π. Μολυβιάτη) τα διατρέξαντα… αισθάνθηκα βαθιά ανησυχία για το μέλλον αυτού του τόπου, όταν διαπίστωσα ότι ημπορούσε ένας πρωθυπουργός να συμπεριφέρεται ως κοινός απατεώνας…»

(Για ιδές ποιος  μιλαει χωρις ντροπη,ο πρωτος απατεωνας ηταν ο καραμανλης που εξαπατησε τον βασιλεα με υπουλο τροπο οτι ταχατες θα κατεβει αυτος κατω στην Ελλαδα και θα του τηλεφωνησει να ερθει και εκεινος! Ο Παπανδρεου ανταπεδωσε στον καραμανλη αυτο που του αξιζε! Μαχαιραν εδωκες; Μαχαιραν θα λάβεις! )

Ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στον Σαρτζετάκη από το προεδρείο της Βουλής.

Αποσπασματικό το παρασκήνιο

Πολλά λέχτηκαν τις επόμενες μέρες, μήνες και χρόνια για το παρασκήνιο μιας από τις πιο επιτυχημένες και ευφυείς παπανδρεϊκές κινήσεις. Αυτή άλλωστε ήταν κυρίως που οδήγησε στη δεύτερη τετραετία Παπανδρέου (Ιούνιος 1985).

(Μεγαλοφυης η κινηση του Παπανδρεου ! Συνετριψε τον καραμανλισμο κατι που ηταν απαραιτητο, δεν θα μπορουσε ο παπανδρεου να αγιοποιησει αυτον που πουλησε την Κυπρο,αυτον που πρωτος ιδρυσε πελατειακο κρατος ,αυτον που θεωρησε την Ελλαδα μια αγελαδα που θα την αρμεγε η οικογενεια Καραμανλη για παντα!)

Παρόλα αυτά είκοσι χρόνια από τότε οι ερμηνείες διχάζονται. Ήταν προσχεδιασμένη και έγινε με βάση προδιαγεγραμμένο σχέδιο η απομάκρυνση Καραμανλή ή αποφασίστηκε εσπευσμένα, με την εκτίμηση ότι μια δεύτερη καραμανλική πενταετία οδηγούσε σ΄ εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ; Κατηγορηματική απάντηση δεν υπάρχει. Θα υπήρχε αν ο Α. Παπανδρέου αποκάλυπτε ολόκληρο το παρασκήνιο, όπως είχε υποσχεθεί στις 2 Απριλίου 1985. Τότε είχε πει ότι θα έλθει άλλη εποχή στο μέλλον, που θα μιλήσει για τον αιφνιδιασμό. Αλλά δεν το έκανε…

Από τις μαρτυρίες, που έχουν δει το φως, προκύπτει ότι μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου ο Παπανδρέου ήταν προσανατολισμένος στη λύση Καραμανλή. Ύστερα αρχίζει η ταλάντευση. Στα τέλη Φεβρουαρίου (παραμένει αδιευκρίνιστο αν ήταν στις 24/2 ή αργότερα), μέσω του Α. Τσοχατζόπουλου είχε μυστικά βολιδοσκοπηθεί για τη θέση του Προέδρου ο Παν. Κανελλόπουλος. Εκείνος αρνήθηκε, όπως έκανε και το 1974, όταν τον πρότεινε ο Καραμανλής. Κατά τον πρώην πρωθυπουργό Γ. Ράλλη στις «Εκμυστηρεύσεις» του «διέπραξε το λάθος να μην ειδοποιήσει τον Καραμανλή. Όπως μου είπε αργότερα είχε δώσει το λόγο του…»(Γιατι φιλε Ραλλη ηταν λαθος του που δεν ενημερωσε τον καραμανλη; Ποιος ηταν ο καραμανλης που τον προσκυνούσατε σαν θεο ; Ενας πανουργος ανθρωπος που πατουσε επι πτωματων ! Αυτο ηταν ο ψευτοεθνάρχης σας ,που πουλησε την κυπρο για την καρεκλα του πρωθυπουργου). 

Ο ίδιος ο Π. Κανελλόπουλος, μιλώντας μετά την εκλογή Σαρτζετάκη, δεν έκανε λόγο για πρόταση, αλλά για «μια απλή φιλική συζήτησι». Ενδιαφέροντα είναι και όσα σχετικά υποστηρίζει ο Χρ. Σαρτζετάκης: « Την πρωίαν της 9ης Μαρτίου προ της εκ μέρους μου αποδοχής της προτάσεως δια την Προεδρίαν, επικοινώνησα τηλεφωνικώς μαζί του (με τον Κανελλόπουλο), δια να τον συμβουλευτώ… Επιμόνως με συνεβούλευε να αποδεχτώ την πρότασιν Παπνδρέου. Οταν δε του εξέθεσα, ότι εγώ, αρνούμενος, τον είχα αντιπροτείνει δια την Προεδρίαν, τότε συγκινημένος, παρά τη σεμνότητά του, μου απεκάλυψεν, ότι είχε βολιδοσκοπηθή και ο ίδιος, χωρίς να μου είπη από ποίον συγκεκριμένως αλλά είχεν αρνηθεί…»(Θαυμαστε υφος ανδρος ! Που να τον εφτανε ο καραμανλης ! Ηταν πολυ  χαμηλα ο ψευτοκουφός φυγόστρατος)

Ο Χρ. Σαρτζετάκης ορκίζεται Πρόεδρος . Θ΄ ασκήσει με άψογο τρόπο τα περιορισμένα καθήκοντα, που απορρέουν από το Σύνταγμα.

Ο πρώην ΠτΔ αποδίδει, σωστά, την άρνηση Κανελλόπουλου στο γεγονός ότι δεν ήθελε «να αποδεχθή την πρότασιν προδήλως εξυπηρετούσαν την Κυβέρνησιν, ενώ ο ίδιος είχε εκλεγή βουλευτής, συνεργαζόμενος με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, το οποίον οπωσδήποτε θα εβλάπτετο με την ιδικήν του υποψηφιότητα».

Από την Τετάρτη 6 Μαρτίου ο Παπανδρέου, μ΄ ένα στενό κύκλο επιτελών του, αναζητά υποψήφιο Πρόεδρο. Την ίδια μέρα, άλλωστε, ο νομικός σύμβουλός του Γρ. Κασιμάτης, έχει πάρει αναλάβει να συντάξει πρόταση για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Έτσι, η υποψηφιότητα Καραμανλή ανήκει στο παρελθόν είτε βρεθεί άλλος υποψήφιος είτε όχι. Ο ένοικος της Ηρώδου Αττικού έχει προειδοποιήσει πως έγερση «συνταγματικού ζητήματος» είναι ασυμβίβαστη με την αποδοχή της πρότασης για επανεκλογή του…(Πηρε αερα ο καραμανλης και ειχε την απερισκεψια να βαζει και ορους στην κυβερνηση !)

Μέχρι την Παρασκευή 8 Μαρτίου εξετάζονται διάφορα ενδεχόμενα. Συζητούνται οι υποψηφιότητες των παλαίμαχων κεντρώων Γ. Μαύρου και Ι. Ζίγδη, αλλά και του προέδρου της Βουλής Ι. Αλευρά. Ακόμη ονόματα δικαστικών, όπως του Ι. Ντεγιάννη, του προέδρου και αντιπροέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας Θ. Κουροσόπουλου και Ο. Κυριακού. Οι τελευταίοι φέρονται ότι αρνήθηκαν. .

Ο Χρ. Σαρτετάκης επί του προκειμένου, διαβεβαιώνοντας ότι σε κανένα άλλο δεν έγινε πρόταση, αποδίδει τα γραφόμενα τότε και αργότερα, στο «ενδεχόμενον να έγιναν βολιδοσκοπήσεις, όχι προτάσεις και προς άλλους, αλλά κάτι τέτοιοι, εάν όντως συνέβη, θα έγινεν αναμφισβητήτως εν αγνοία του Πρωθυπουργού από ηγετικά στελέχη περί αυτόν» Το επιχείρημά του είναι δήλωση του Παπανδρέου (Φεβρουάριος 1986), σύμφωνα με την οποία «πρόταση έγινε μία και μόνη προς τον σημερινό Πρόεδρο…» Επιπλέον, ότι οι δικαστικοί Κουροσόπουλος και Κυριακού «αφορούσαν πρόσωπα σχεδόν παντελώς άγνωστα εις τον Ελληνικόν λαόν και εκ του λόγου τούτου δεν θα εξυπηρετούντο οι επιδιωκόμενοι τότε πολιτικοί σκοποί », δηλ. νίκη του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εκλογές.

Η επιλογή Παπανδρέου για την υποψηφιότητα Σαρτζετάκη έχει περάσει στην ιστορία ως ευφυής πολιτική κίνηση.

Ο Μ. Κουτσόγιωργας (αριστερά) με τον πρόεδρο της Βουλής Ι. Αλευρά. Στον πρώτο φαίνεται ν΄ ανήκει η αρχική ιδέα για την υποψηφιότητα Σαρτζετάκη.

Μάλλον πρωτοβουλία Κουτσόγιωργα

Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι ο Μ. Κουτσόγιωργας, επιστρέφοντας στις 8 Μαρτίου από τη συνάντησή του με τον Π. Μολυβιάτη, έριξε στο τραπέζι τ΄ όνομα του Χρ. Σαρτζετάκη. Η λύση, όπως υποστηρίζεται από πολλούς, ενθουσίασε τον Παπανδρέου . Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει μαραθώνιος για να βρεθεί ο γνωστός από την υπόθεση Λαμπράκη και ένα από τα σύμβολα του αντικαραμανλισμού. Δεν εντοπίζεται παρά τα ξημερώματα του Σαββάτου.

Για κείνες τις τηλεφωνικές επαφές έχουν γραφεί, επίσης, αρκετά. Ο Σαρτζετάκης τις περιγράφει ως εξής: «Την πρότασιν απεδέχθην μετά τρεις αρνήσεις μου κατά τρία μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα, συγκεκριμένως στις 2.00, 6.30 και 9.30 περίπου ώρας της 9ης Μαρτίου 1985 και αφού προηγουμένως ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου μου ετόνισεν, ότι είναι, κατά λέξιν, η τελευταία υπηρεσία, που σας ζητεί το Εθνος και η Δημοκρατία…»

Έτσι, ξεκίνησε ένα άλλο παρασκήνιο μέχρι τις 29 Μαρτίου, όταν στην τρίτη ψηφοφορία και με τον οριακό αριθμό των 180 ψήφων (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ανεξάρτητοι) εκλέχτηκε ο νέος Πρόεδρος.

(Δεν βρεθηκε ουτε ενας βουλευτης της ΝΔ βασιλοφρων να μην ψηφισει οχι; Τοσο ανανδροι και δειλοι μπροστα στα πιστευω τους ηταν οι βουλευτες της ΝΔ;)

Έχει γραφεί και ξαναγραφεί από τότε πως ο Παπανδρέου είχε εκμυστηρευθεί στον Καραμανλή ότι ήταν άδικη η απόφασή του 1985. Αλλά αυτό ούτε στο 12τομο «Αρχείο» Καραμανλή αναφέρεται, όπου φυσικά έχουν καταχωρηθεί όλες οι θετικές κρίσεις για τον Καραμανλή…

Ο Πρόεδρος με τους αρχηγούς των κομμάτων την κρίσιμη περίοδο 1989-1990. Ο Χρ. Σαρτζετάκης τήρησε απολύτως το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος.

https://www.fractalart.gr/proedros-dimokratias-4/

Μεσοπόλεμος – Ο δεύτερος Πρόεδρος Ζαΐμης σε ρόλο νεκροθάφτη της δημοκρατίας

του Τάκη Κατσιμάρδου //

Ο Αλ. Ζαΐμης με τον Θ. Σοφούλη μπροστά από τη Βουλή

Ο ναύαρχος Π. Κουντουριώτης, όπως έχουμε δει, μέσα στο πολιτικό χάος του μεσοπολέμου, με φόντο την ανολοκλήρωτη Β Ελληνική ''Δημοκρατία'' (1924-1935) και το διακοσμητικό προεδρικό ρόλο παραιτήθηκε (η προεδρική θητεία οριζόταν από το Σύνταγμα του 1927 πενταετής κα απαγορευόταν «η εκλογή του ιδίου προσώπου εις τρεις συνεχείς προεδρικάς θητείας» ).

Συμπληρώνοντας έξι μήνες από την τυπική εκλογή του τον Ιούνιο του 1929 (μέχρι τότε ήταν προσωρινός Πρόεδρος), απέστειλε επιστολή στον πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου (Ελ. Βενιζέλος) ζητώντας ν΄ απαλλαγεί από την «περαιτέρω εξάσκησιν των προεδρικών καθηκόντων του», με σκεπτικό «το βάρος των χρόνων (ήταν 75 ετών) και την κλονισθείσαν υγείαν».

Η Βουλή και η Γερουσία (τα δυο νομοθετικά σώματα εκλέγουν τον Πρόεδρο με κοινή ψηφοφορία) τον ανακήρυξαν «άξιο της εθνικής ευγνωμοσύνης». Κατά το Σύνταγμα, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παραιτούμενο, αναπλήρωνε ο πρόεδρος της Γερουσίας (Αλ. Ζαΐμης).

Λίγες μέρες μετά τα δυο σώματα ανέδειξαν ΠτΔ τον Ζαΐμη. Στη σχετική ψηφοφορία πήρε 257 ψήφους επί 327 ψηφισάντων. Βρέθηκαν 38 λευκά ψηφοδέλτια από βενιζελικούς, που διαφωνούσαν με τη συντηρητική επιλογή του Βενιζέλου. Ακόμη 22 ψήφους έλαβε ο Γ. Καφαντάρης, 9 ο Θ. Σοφούλης, 2 ο Κουντουριώτης και από 1 οι Α. Παπαναστασίου και Α. Ρωμανός.

Ο Βενιζέλος μέχρι την παραμονή της ψηφοφορίας πρότεινε το ριζοσπάστη φιλελεύθερο Γ. Καφαντάρη (το ανακοίνωσε μάλιστα στον ίδιο, αλλά και τον Αλ. Παπαναστασίου) . Υπαναχώρησε, όμως, κάτω από την πίεση του περιβάλλοντός του, αλλά και τον υπολογισμό ότι ο Ευρυτάνας πολιτικός ως ΠτΔ δεν θα ήταν πρόθυμος να δέχεται όλες τις εισηγήσεις του, όπως νωρίτερα ο Κουντουριώτης. (Φαινεται απο αυτο πως η ''Δημοκρατια'' του μεσοπολεμου  ηταν η αυταρχικη διοικηση ενος ανδρος  , δηλαδη του βενιζελου, οπως αλλωστε και σημερα ισχυει, διοτι εβγαλε η βουλη μας  προεδρο δημοκρατιας ενα  πειθηνιο οργανο του μητσοτακη που ποτέ δεν θα του φερει αντιρρηση διοτι  θα του ειναι υποχρεωμενος εφ΄ ορου ζωης! Αυτο  ομως ειναι μεγαλη παρακμη και  ρεπει προς τρικοσμικα αποικιακα  κρατη που τα κυβερνουν δικτατορες!)

Η οικουμενική κυβέρνηση του 1926-1928. Στα δυο άκρα ο κατοπινός δικτάτορας Ι. Μεταξάς και ο ''πατέρας'' της δημοκρατίας , όπως ονομάστηκε, Αλ. Παπαναστασίου

Μια αποτίμηση

Η εκτίμηση του ιστορικού Γ. Δαφνή για την εκλογή εκείνη παραμένει κλασική: «Η ψήφος που ανεβίβασε τον Ζαΐμη εις το ύπατον αξίωμα της νεαράς ''Δημοκρατίας'', ήτο συγχρόνως ψήφος καταδικάζουσα την πολιτειακήν μεταβολήν ( δηλ. την ανακήρυξη της ''Δημοκρατίας'' το 1924). Από της στιγμής που η δημοκρατική παράταξις ωμολόγει την αδυναμίαν της να δώση ΠτΔ και ο Αλ. Ζαΐμης με το πολιτικό παρελθόν της ουδετέρας προσωπικότητος, εθωρείτο από τον Βενιζέλον ως ο μόνος Ελλην που μπορούσε να επωμισθή τας ευθύνας του Ανωτάτου Αρχοντος, ήτο βέβαιον ότι η ''Δημοκρατία'' θα ελάμβανε την κατιούσαν. Ο Πιπινέλης, θεωρητικός του βασιλικού θεσμού χαρακτήρισε την εκλογήν του Ζαΐμη ως τον πρώτον σταθμόν προς την παλινόρθωσιν (της βασιλείας). Επέπρωτο ο συγκεκριμένος ΠτΔ να γίνει ο νεκροθάπτης της Αβασιλεύτου ''Δημοκρατίας''…»

Το περίεργο είναι το Λαικό Κόμμα του Π. Τσαλδάρη, που έθετε καθεστωτικό ζήτημα και δεν αποδεχόταν την αβασίλευτη, σ΄ εκείνη την εκλογή είχε ταχθεί κατά της εκλογής Ζαΐμη.

Δεν θα γίνει, όμως, το ίδιο και μετά τη λήξη της προεδρικής θητείας. Βουλή και Γερουσία, ελεγχόμενες από τους Λαικούς θα επανεκλέξουν τον άχρωμο και άγευστο Ζαΐμη. Επί 329 ψηφισάντων (Σεπτέμβριος 1934) 197 ψήφους πήρε ο Ζαΐμης, 112 βρέθηκαν λευκά, ενώ 18 έφεραν το όνομα του στρατηγού Καλλάρη.

Στην Ηρώδου Αττικού θα παραμείνει ο Ζαΐμης μέχρι το ''νοθο'' δημοψήφισμα για την παλινόρθωση της Βασιλειας (Νοέμβριος 1935).  (Αν και από την πολιτική κατάσταση της εποχής έβγαινε το συμπέρασμα ότι το εκλογικό σώμα θα επικύρωνε με ισχυρή πλειοψηφία την απόφαση της Εθνοσυνέλευσης, η κυβέρνηση Κονδύλη φοβόταν ότι η πλειοψηφία δεν θα ήταν αρκετά ισχυρή και επεδόθη σε μεγάλης έκτασης νοθεία. Σκοπός των κινηματιών ήταν η παγίωση του καθεστώτος τους, και τους συνέφερε μια αμφισβητήσιμη εκλογική διαδικασία, ούτως ώστε αργότερα να τους έχει απόλυτη ανάγκη ο - υπό αμφισβήτηση - Βασιλιάς. Ο Γεώργιος Β΄ ξαναγύρισε την Ελλάδα στις 25 Νοεμβρίου 1935 και έδειξε φανερά ότι δεν ήταν διατεθειμένος να ανεχθεί στην εξουσία τον Γεώργιο Κονδύλη, τον οποίο και φρόντισε να απομακρύνει. Χορήγησε γενική αμνηστία και ανάθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης στον Κ. Δεμερτζή, καθηγητή του αστικού δικαίου, που σχημάτισε την Κυβέρνηση Δεμερτζή, ορκίστηκε στις 30 Νοεμβρίου 1935 και έκανε τις βουλευτικές εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936. Αυτές έγιναν με το σύστημα της απλής αναλογικής και συμμετείχαν όλα τα κόμματα.Δειτε εδω την διαφορα ο βενιζελος εκαμνε εκλογες με αναγκαστικους νομους κομμενους και ραμμενους  στα μετρα του και ο βασιλιας  ηθελε οι εκλογες να γινουν με απλη αναλογικη  και την συμμετοχη ολων των κομματων.Ποιος ηταν πιο δημοκρατικος στις επιλογες του; Ασφαλως ο βασιλιας Γεωργιος Β΄. Και οτι αφορα τον χαρακτηρισμο ''νοθο'' δημοψηφισμα σας παραπεμπω  στον καθηγητη Διαμαντοπουλο ,που δεν ειναι βασιλοφρων, ο οποιος γραφει οτι  σιγουρα και χωρις νοθεια  η  βασιλεια  ανετα θα επεστρεφε στην Ελλαδα.   Μετά τις εκλογές της Ε' Εθνοσυνέλευσης (9 Ιουνίου 1935), όπου το κόμμα του Κονδύλη κατέλαβε 33 έδρες στη Βουλή, πεπεισμένος ότι η κρατούσα τότε πολιτική κατάσταση δεν παρείχε ασφάλεια και ηρεμία, και δεν ανταποκρινόταν στα αισθήματα του ελληνικού λαού, και επιπλεον επειδη  φοβοταν την εξαπλωση του κομμουνισμου διοτι η διαβοητη αβασιλευτη δημοκρατια ειχε φερει οικονομικη δυστυχια στους ελληνες, τάχθηκε με δηλώσεις του υπέρ της επαναφοράς της Βασιλείας, σχεδιασμός που τον εξυπηρετούσε και πολιτικώς. Έτσι, στις 5 Ιουλίου του 1935 μέσα στη Βουλή εκφώνησε τον ιστορικό λόγο του υπέρ της Βασιλείας. Το λόγο αυτό η κυβέρνηση δέχθηκε θετικά και υποσχέθηκε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Δηλαδη ο Κονδυλης που αρχικα ηταν αντιβασιλικος οταν ειδε το χαος στο οποιο βαδιζε η Ελλαδα εξαιτιας της ανικανοτητας των βενιζελικων πολιτικων και οταν καταλαβε οτι η αβασιλευτη δημοκρατια ειναι ενα πολιτευμα που δεν εξυπηρετει τα συμφεροντα του λαου ,τοτε θελησε να εργαστει για την επαναφορα της βασιλειας στην Ελλαδα και  με αυτην την ενεργεια να  δωσει το μηνυμα οτι ηταν εγλκηματικο λαθος η καταργηση της βασιλειας που εφερε την απωλεια της Ανατολικης Θρακης .  )Τότε το Προεδρικό Μέγαρο θα μετατραπεί ξανά σε βασιλική κατοικία. Μέχρι την οριστική πια μετατροπή του σε Προεδρική κατοικία, μετά τη μεταπολίτευση του 1974…(Βέβαια η Β Ελληνικη ''Δημοκρατια'' ηταν πολυ περισσοτερο λογικη απο οτι αυτο το χάλι που έχουμε τωρα ως πολιτευμα. Το συνταγματικο πραξικοπημα καραμανλη του 1974 ,που εφερε την προδοσια της Κυπρου,την κυριαρχια παπανδρεου,το νοθο δημοψηφισμα για την κατάργηση της βασιλειας ,εφερε την εξαχρειωση της πολιτικης ζωης ,δεν  σεβαστηκαν οι κομπλεξικοι ουτε τους στοιχειωδεις ανθρωπινους νομους και προσπαθησαν να αρπαξουν την βασιλικη περιουσια ,που αποκτηθηκε με ατομικα εξοαδα της βασιλικης οικογενειας και οχι με κρατικες δαπανες. Εκαναν εναν νομο ανεκδοτο για την βασιλικη περιουσια και την ιθαγενεια που κατεπεσε ως νομος στα δικαστηρια της Ευρωπης και αναγκαστηκε η πολιτεια να αποζημειωση την βασιλικη οικογενεια για την αρπαγη της περιουσια της. Κανενας δεν βγαινει να πει ποσο λαθος ηταν ο νομος του βενιζελου και ποσο κακος  επιστημονας και ανεπαρκης και σχεδον αμορφωτος ηταν ο εμπνευστης του νόμου - οπερέτα που γελουσαν μαζι του στο δικαστηριο της Ευρωπης.)

Ο ιστορικός Γ. Αναστασιάδης στην «Πολιτική και Συνταγματική Ιστορία της Ελλάδας», ανακεφαλαιώνοντας την πορεία της 11χρονης θητείας των Προέδρων κατά το καταλήγει σ΄ ένα γενικά μάλλον αποδεκτό συμπέρασμα: «Οι δυο Πρόεδροι της Δημοκρατίας (Κουντοπυριώτης και Ζαΐμης) για λόγους υποκειμενικούς και αντικειμενικούς και ανεξάρτητα από αγαθές προθέσεις όχι μόνο δεν κατάφεραν να προσδώσουν αξιοπιστία στο πολίτευμα (που τελούσε εκ γενετής υπό αμφισβήτηση…) και το απαιτούμενο κύρος στον προεδρικό θεσμό, αλλά επιπλέον συνήργησαν ή ανέχθηκαν την υπονόμευση της συνταγματικής νομιμότητας…»

Ο Ελ. Βενιζέλος στο βήμα της Βουλής

Το προεδρικό χρονικό 1923 -1935

1923

-19 Δεκεμβρίου: Αντιβασιλιάς ο Π. Κουντουριώτης

1924

-25 Μαρτίου

Έκπτωση της δυναστείας του Γεωργιου Α΄, ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Προσωρινός ρυθμιστής του Πολιτεύματος ο Κουντουριώτης

-13 Απριλίου

Δημοψήφισμα για την ανακήρυξη της αβασίλευτης Δημοκρατίας (69,95% υπέρ, 30,05% κατά)

1926

-18 Μαρτίου

Παραίτηση του Προέδρου Δημοκρατίας. Προκήρυξη προεδρικών εκλογών απευθείας από το λαό, με αποκλεισμό των αντιπάλων του Θ. Πάγκαλου

-4 και 11 Απριλίου

Διεξαγωγή προεδρικών εκλογών με μοναδικό υποψήφιο τον Πάγκαλο

-18 Απριλίου

Ορκωμοσία Πάγκαλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας

-24 Αυγούστου

Επάνοδος Κουντουριώτη στην Προεδρία, μετά την ανατροπή Πάγκαλου από το κίνημα Κονδύλη

1927

-18 Απριλίου

Παραίτηση Κουντουριώτη λόγω καθυστέρησης στην ψήφιση του νέου Συντάγματος. Τελικά, η παραίτηση αποσύρεται

-3 Ιουνίου

Το νέο Σύνταγμα

1929

-3 Ιουνίου

Εκλογή Προέδρου σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1927. Ο Κουντουριώτης τακτικός Πρόεδρος

-9 Δεκεμβρίου

Παραίτηση Κουντουριώτη, τυπικά λόγω ηλικίας-υγείας, ουσιαστικά για το διακοσμητικό του προεδρικού ρόλου και την αντίθεση του ναύαρχου -Προέδρου στην αμυντική πολιτική Βενιζέλου

-10 Δεκεμβρίου

Προσωρινά καθήκοντα Προέδρου αναλαμβάνει σύμφωνα με το Σύνταγμα ο πρόεδρος της Γερουσίας Αλ. Ζαΐμης.

-14 Δεκεμβρίου

Εκλογή Ζαΐμη, ύστερα από πρόταση Βενιζέλου, που κατατέθηκε την τελευταία στιγμή (αρχικά είχε προταθεί ο Γ. Καφαντάρης)

1932

-Οκτάμηνο (Μάρτιος-Οκτώβριος) αμφισβήτησης του δημοκρατικού πολιτεύματος από την αντιβενιζελική αντιπολίτευση.

-4 Οκτωβρίου

Διάγγελμα Ζαΐμη για οριστικό τερματισμό του καθεστωτικού ζητήματος υπέρ της δημοκρατίας

1933

-23 Ιανουαρίου

Πρόταση μομφής από τους αντιβενιζελικούς κατά Ζαΐμη, λόγω πρωτοβουλίας του για διάλυση της Βουλής και προκήρυξη εκλογών

1934

-Σεπτέμβριος

Διεργασίες στο προσκήνιο και το παρασκήνιο για την εκλογή νέου Προέδρου με τη λήξη της πενταετούς θητείας Ζαΐμη. Αποτυχημένη προσπάθεια για συναινετικό Πρόεδρο με συμφωνία βενιζελικών και αντιβενιζελικών.

-12 Οκτωβρίου

Κοινή συνεδρίαση των δυο νομοθετικών σωμάτων (Βουλή και Γερουσία) για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Επανεκλογή Ζαΐμη

1935

-18 Σεπτεμβρίου

Προκήρυξη δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, που είχε …τερματιστεί νωρίτερα. Αντίστροφή μέτρηση για την κατάργηση της δημοκρατίας και την επαναφορά της βασιλείας

-10 Οκτωβρίου

Ο Κονδύλης καταργεί το δημοκρατικό πολίτευμα και αναθέτει καθήκοντα αντιβασιλείας στο Υπουργικό Συμβούλιο, αναλαμβάνοντας εκτός της πρωθυπουργίας και την αντιβασιλεία.

-15 Οκτωβρίου

Αιματηρές επεισόδια σε προσπάθειες για διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας

-3 Νοεμβρίου

Δημοψήφισμα για επαναφορά της μοναρχίας. (Πολλοι το λεγουν νοθο αυτο το δημοψηφισμα αλλα πεφτουν σε παγιδα. Ο βασιλιας ηταν εκτος Ελλαδος, κυβερνητης-δικτατορας  ηταν ενας βενιζελικος, ο Κονδυλης, ποιος νοθευσε το δημοψηφισμα; Ο βενιζελικος Κονδυλης για να ερθει ο αντιπαλος του βενιζελου βασιλιας πισω; Δεν στεκει λογικα αυτο και εν πασει περιπτώση δεν ευθυνεται ο βασιλιας και αν ακομη εγινε νοθεια, ο Κονδυλης  διοικουσε).