ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ (4ο Μέρος): Ο «απατεώνας» Παπανδρέου επιλέγει τον Σαρτζετάκη

του Τάκη Κατσιμάρδου //

Ο Χρ. Σαρτζετάκης ορκίζεται Πρόεδρος. Θ΄ ασκήσει με άψογο τρόπο τα περιορισμένα καθήκοντα, που απορρέουν από το Σύνταγμα.

Μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές της άνοιξης του 1985 έχουν δρομολογηθεί οι διαδικασίες για την επανεκλογή του Κ. Καραμανλή. Ο πρωθυπουργός Α. Παπανδρέου δεν έχει προβεί, επισήμως, σε δήλωση ότι θα τον προτείνει για δεύτερη συνεχή θητεία, αλλά έχει προχωρήσει παραπέρα: «Βλέπετε κάποιον καλύτερο;» ρωτά αφοπλιστικά…

Από τα τέλη του 1984, παρά τα σύννεφα, που σκιάζουν τις σχέσεις Προέδρου και πρωθυπουργού, ο τελευταίος διαβεβαιώνει τον πρώτο ότι σκοπεύει να τον επανεκλέξει. Όλοι παίζουν μ΄ ανοιχτά χαρτιά, όπως και ο Κ. Καραμανλής, που τυπικά «επιφυλάσσεται ν΄ απαντήσει μετά την επίσημη ανακοίνωση των προτάσεων των κομμάτων». Οι εκλογές έχει συμφωνηθεί ότι θα διεξαχθούν τον Οκτώβριο του 1985, για το εκλογικό σύστημα, επίσης, υπάρχει συμφωνία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ – όλα μοιάζουν συναινετικά στα βασικά ζητήματα.

Κατά τις ανάγκες των καιρών, άλλοτε κυκλοφορεί ότι ο Καραμανλής «τραβάει το αφτί του Παπανδρέου» (μια πόλωση Προέδρου-πρωθυπουργού είναι ό,τι χρειάζεται η ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη ) κι άλλοτε ότι « φρενάρει τη σοσιαλιστική αλλαγή» (άλλοθι του ΠΑΣΟΚ για το σοσιαλισμό, που αργοπορούσε στο ραντεβού με την ιστορία). Παρόλα αυτά στα μέσα Φεβρουαρίου Καραμανλής, Παπανδρέου, Μητσοτάκης έχουν συμφωνήσει ακόμη και στα διαδικαστικά για την εκλογή του Προέδρου. Τότε, ακριβώς, φαίνεται πως αρχίζει το μεγάλο παιχνίδι του Παπανδρέου.

Αναβάλλει, μετά από εκείνες τις επαφές κορυφής, το ταξίδι του για την Κίνα, που είχε προγραμματιστεί για τις αρχές Μαρτίου. Αν τα προεδρικά κυλούσαν ομαλά, γιατί η αναβολή; Η σύνδεση των απαντήσεων με τoν Καραμανλή, διασκεδάζεται με διαρροές προς τον Τύπο, που φέρουν τελεσίδικα τον Παπανδρέου να έχει καταλήξει στην επανεκλογή. Καθώς εντείνεται η φημολογία περί πρόωρων εκλογών μια φράση του Παπανδρέου, που τις διαψεύδει, προϊδεάζει για το θρίλερ: «Θα γίνουν κανονικά τον Οκτώβριο, εκτός απροόπτου…»

Ποιο είναι αυτό; Ο Καραμανλής ή πρόκειται για απειλή προς όσους βουλευτές σκέφτονται να μην ψηφίσουν «δεξιό Πρόεδρο;» – στο μεταξύ ο νέος εκλογικός νόμος είχε καθιερώσει τη λίστα…

Με τέτοιες αμφισημίες θα πορεύεται η πολιτική ζωή, ενώ σε κομματικό επίπεδο το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει προβλήματα. Στελέχη του επιχειρηματολογούν, το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Φεβρουαρίου, γιατί πρέπει να επανεκλεγεί ο Καραμανλής: «Επειδή αφενός μεν δεν παρενέλαβε εμπόδια στο έργο της Αλλαγής και αφ΄ ετέρου δεν έφτασε η ώρα να οδηγηθεί η κυβέρνηση σε ρήξη».

Η σκηνή που σημάδεψε την εκλογή. Ο βουλευτής της ΝΔ Καλογιάννης φορτώνεται την κάλπη και φεύγει από την αίθουσα.

Είναι οι μέρες, που μετά από συσκέψεις στην πρωθυπουργική κατοικία στο Καστρί, «κυβερνητικές πηγές παρατηρούν ότι πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι το ΠΑΣΟΚ θα προτείνει και θα ψηφίσει Καραμανλή, θέτοντας τέρμα στις διάφορες αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί στις οργανώσεις του Κινήματος».

Για τους πολύ παρατηρητικούς υπάρχει και μια αλλαγή, καθώς ορίζεται σε συναντήσεις Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Αλευρά η 17η Μαρτίου ως ημέρα εκλογής του Προέδρου. Τότε ο πρωθυπουργός απλώς «διαβεβαίωσε (τον Πρόεδρο) ότι θα υποδείξει την υποψηφιότητά του στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ, η οποία θ΄ αποφασίσει σχετικά…»

Στις 28 Φεβρουαρίου, όμως, συνέρχεται το ΕΓ του κινήματος και ομόφωνα αποφασίζει για Καραμανλή. Την ίδια μέρα ο Παπανδρέου μεταφέρει τα σχετικά στον Πρόεδρο: «Του τόνισε και πάλι ότι θεωρεί την παρουσία του στην Προεδρία απαραίτητη, τόσο για την ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής όσο και γιατί προσβλέπει το μέλλον δύσκολο…» Τον πληροφόρησε, ακόμη, ότι η σύνοδος της ΚΕ του κόμματός του θα συνέλθει στις 9 κι όχι στις 7 Μαρτίου «για να έχει περισσότερο χρόνο και να εξουδετερώσει τις ελάχιστες αντιδράσεις». Κανόνισαν, μάλιστα, και τα σχετικά με την ορκωμοσία!

Οι δυο κλείνουν ραντεβού για τις 7 Μαρτίου, προκειμένου να τεθεί υπόψη του Προέδρου το κείμενο της εισήγησης Παπανδρέου. Έκτοτε διακόπτεται κάθε άμεση επαφή των κορυφαίων της συγκατοίκησης. Το παιχνίδι παίζεται πλέον με «κλειστά χαρτιά».

Η εισήγηση δεν «είχε ετοιμαστεί» μέχρι το απόγευμα της 8ης Μαρτίου και ο Μ. Κουτσόγιωργας, ως απεσταλμένος του Παπανδρέου, διαβιβάζει στον Π. Μολυβιάτη (διευθυντή του προεδρικού πολιτικού γραφείου τότε) τη διαβεβαίωση για την υποψηφιότητα. Η καθυστέρηση και η μη ενημέρωση οφείλεται, εξηγεί, στο γεγονός ότι ο πρωθυπουργός «συνέχιζε μέχρι αργά το βράδυ τις επαφές του, διότι υπήρχε ένα 10% περίπου των μελών της ΚΕ που δεν συμφωνούσε με την υποψηφιότητα…»

Σκοτεινό παραμένει ένα κρίσιμο σημείο, που σχετίζεται με τη στάση Κουτσόγιωργα. Μερικοί υποστηρίζουν ότι στη συνάντηση εκείνη είχε προσέλθει με εντολή να γνωστοποιήσει στον Μολυβιάτη ότι ο Παπανδρέου δεν θα προτείνει επανεκλογή Καραμανλή. Αλλά « δεν βρήκε το θάρρος». Επιστέφοντας στο Καστρί, όταν ρωτήθηκε εκεί αν έδωσε το συγκεκριμένο μήνυμα φέρεται ν΄ απάντησε:

-Τους άφησα να καταλάβουν…

Στις 10 το πρωί του Σαββάτου 9 Μαρτίου τα 140 μέλη της ΚΕ του ΠΑΣΟΚ συνεδριάζουν στον «Αστέρα» της πλατείας Συντάγματος. Έξω από ξενοδοχείο πολλοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ τα υποδέχονται με αντικαραμανλικά συνθήματα. Για το ίδιο απόγευμα έχει συγκληθεί η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος και για την άλλη μέρα το πρωί πανελλαδική σύσκεψη στελεχών. Το σκηνικό είναι διπλά έτοιμο. Και για να εξουδετερωθούν ενδεχόμενες αντιδράσεις, αλλά και να επιδοκιμαστεί άλλη υποψηφιότητα…

Είναι γνωστά τα γεγονότα μετά την έκρηξη της «βόμβας» Σαρτζετάκη. Γνωστές και οι αντιδράσεις, που προκλήθηκαν από το περιβάλλον Καραμανλή. Τις συμπυκνώνει ο ίδιος στο «Αρχείο» του: «Όταν το πρωί της 9ης Μαρτίου πληροφορήθηκα (από δημοσιογράφο που ενημέρωσε τον Π. Μολυβιάτη) τα διατρέξαντα… αισθάνθηκα βαθιά ανησυχία για το μέλλον αυτού του τόπου, όταν διαπίστωσα ότι ημπορούσε ένας πρωθυπουργός να συμπεριφέρεται ως κοινός απατεώνας…»

(Για ιδές ποιος  μιλαει χωρις ντροπη,ο πρωτος απατεωνας ηταν ο καραμανλης που εξαπατησε τον βασιλεα με υπουλο τροπο οτι ταχατες θα κατεβει αυτος κατω στην Ελλαδα και θα του τηλεφωνησει να ερθει και εκεινος! Ο Παπανδρεου ανταπεδωσε στον καραμανλη αυτο που του αξιζε! Μαχαιραν εδωκες; Μαχαιραν θα λάβεις! )

Ανακοίνωση των αποτελεσμάτων στον Σαρτζετάκη από το προεδρείο της Βουλής.

Αποσπασματικό το παρασκήνιο

Πολλά λέχτηκαν τις επόμενες μέρες, μήνες και χρόνια για το παρασκήνιο μιας από τις πιο επιτυχημένες και ευφυείς παπανδρεϊκές κινήσεις. Αυτή άλλωστε ήταν κυρίως που οδήγησε στη δεύτερη τετραετία Παπανδρέου (Ιούνιος 1985).

(Μεγαλοφυης η κινηση του Παπανδρεου ! Συνετριψε τον καραμανλισμο κατι που ηταν απαραιτητο, δεν θα μπορουσε ο παπανδρεου να αγιοποιησει αυτον που πουλησε την Κυπρο,αυτον που πρωτος ιδρυσε πελατειακο κρατος ,αυτον που θεωρησε την Ελλαδα μια αγελαδα που θα την αρμεγε η οικογενεια Καραμανλη για παντα!)

Παρόλα αυτά είκοσι χρόνια από τότε οι ερμηνείες διχάζονται. Ήταν προσχεδιασμένη και έγινε με βάση προδιαγεγραμμένο σχέδιο η απομάκρυνση Καραμανλή ή αποφασίστηκε εσπευσμένα, με την εκτίμηση ότι μια δεύτερη καραμανλική πενταετία οδηγούσε σ΄ εκλογική ήττα του ΠΑΣΟΚ; Κατηγορηματική απάντηση δεν υπάρχει. Θα υπήρχε αν ο Α. Παπανδρέου αποκάλυπτε ολόκληρο το παρασκήνιο, όπως είχε υποσχεθεί στις 2 Απριλίου 1985. Τότε είχε πει ότι θα έλθει άλλη εποχή στο μέλλον, που θα μιλήσει για τον αιφνιδιασμό. Αλλά δεν το έκανε…

Από τις μαρτυρίες, που έχουν δει το φως, προκύπτει ότι μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου ο Παπανδρέου ήταν προσανατολισμένος στη λύση Καραμανλή. Ύστερα αρχίζει η ταλάντευση. Στα τέλη Φεβρουαρίου (παραμένει αδιευκρίνιστο αν ήταν στις 24/2 ή αργότερα), μέσω του Α. Τσοχατζόπουλου είχε μυστικά βολιδοσκοπηθεί για τη θέση του Προέδρου ο Παν. Κανελλόπουλος. Εκείνος αρνήθηκε, όπως έκανε και το 1974, όταν τον πρότεινε ο Καραμανλής. Κατά τον πρώην πρωθυπουργό Γ. Ράλλη στις «Εκμυστηρεύσεις» του «διέπραξε το λάθος να μην ειδοποιήσει τον Καραμανλή. Όπως μου είπε αργότερα είχε δώσει το λόγο του…»(Γιατι φιλε Ραλλη ηταν λαθος του που δεν ενημερωσε τον καραμανλη; Ποιος ηταν ο καραμανλης που τον προσκυνούσατε σαν θεο ; Ενας πανουργος ανθρωπος που πατουσε επι πτωματων ! Αυτο ηταν ο ψευτοεθνάρχης σας ,που πουλησε την κυπρο για την καρεκλα του πρωθυπουργου). 

Ο ίδιος ο Π. Κανελλόπουλος, μιλώντας μετά την εκλογή Σαρτζετάκη, δεν έκανε λόγο για πρόταση, αλλά για «μια απλή φιλική συζήτησι». Ενδιαφέροντα είναι και όσα σχετικά υποστηρίζει ο Χρ. Σαρτζετάκης: « Την πρωίαν της 9ης Μαρτίου προ της εκ μέρους μου αποδοχής της προτάσεως δια την Προεδρίαν, επικοινώνησα τηλεφωνικώς μαζί του (με τον Κανελλόπουλο), δια να τον συμβουλευτώ… Επιμόνως με συνεβούλευε να αποδεχτώ την πρότασιν Παπνδρέου. Οταν δε του εξέθεσα, ότι εγώ, αρνούμενος, τον είχα αντιπροτείνει δια την Προεδρίαν, τότε συγκινημένος, παρά τη σεμνότητά του, μου απεκάλυψεν, ότι είχε βολιδοσκοπηθή και ο ίδιος, χωρίς να μου είπη από ποίον συγκεκριμένως αλλά είχεν αρνηθεί…»(Θαυμαστε υφος ανδρος ! Που να τον εφτανε ο καραμανλης ! Ηταν πολυ  χαμηλα ο ψευτοκουφός φυγόστρατος)

Ο Χρ. Σαρτζετάκης ορκίζεται Πρόεδρος . Θ΄ ασκήσει με άψογο τρόπο τα περιορισμένα καθήκοντα, που απορρέουν από το Σύνταγμα.

Ο πρώην ΠτΔ αποδίδει, σωστά, την άρνηση Κανελλόπουλου στο γεγονός ότι δεν ήθελε «να αποδεχθή την πρότασιν προδήλως εξυπηρετούσαν την Κυβέρνησιν, ενώ ο ίδιος είχε εκλεγή βουλευτής, συνεργαζόμενος με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, το οποίον οπωσδήποτε θα εβλάπτετο με την ιδικήν του υποψηφιότητα».

Από την Τετάρτη 6 Μαρτίου ο Παπανδρέου, μ΄ ένα στενό κύκλο επιτελών του, αναζητά υποψήφιο Πρόεδρο. Την ίδια μέρα, άλλωστε, ο νομικός σύμβουλός του Γρ. Κασιμάτης, έχει πάρει αναλάβει να συντάξει πρόταση για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Έτσι, η υποψηφιότητα Καραμανλή ανήκει στο παρελθόν είτε βρεθεί άλλος υποψήφιος είτε όχι. Ο ένοικος της Ηρώδου Αττικού έχει προειδοποιήσει πως έγερση «συνταγματικού ζητήματος» είναι ασυμβίβαστη με την αποδοχή της πρότασης για επανεκλογή του…(Πηρε αερα ο καραμανλης και ειχε την απερισκεψια να βαζει και ορους στην κυβερνηση !)

Μέχρι την Παρασκευή 8 Μαρτίου εξετάζονται διάφορα ενδεχόμενα. Συζητούνται οι υποψηφιότητες των παλαίμαχων κεντρώων Γ. Μαύρου και Ι. Ζίγδη, αλλά και του προέδρου της Βουλής Ι. Αλευρά. Ακόμη ονόματα δικαστικών, όπως του Ι. Ντεγιάννη, του προέδρου και αντιπροέδρου του Συμβουλίου Επικρατείας Θ. Κουροσόπουλου και Ο. Κυριακού. Οι τελευταίοι φέρονται ότι αρνήθηκαν. .

Ο Χρ. Σαρτετάκης επί του προκειμένου, διαβεβαιώνοντας ότι σε κανένα άλλο δεν έγινε πρόταση, αποδίδει τα γραφόμενα τότε και αργότερα, στο «ενδεχόμενον να έγιναν βολιδοσκοπήσεις, όχι προτάσεις και προς άλλους, αλλά κάτι τέτοιοι, εάν όντως συνέβη, θα έγινεν αναμφισβητήτως εν αγνοία του Πρωθυπουργού από ηγετικά στελέχη περί αυτόν» Το επιχείρημά του είναι δήλωση του Παπανδρέου (Φεβρουάριος 1986), σύμφωνα με την οποία «πρόταση έγινε μία και μόνη προς τον σημερινό Πρόεδρο…» Επιπλέον, ότι οι δικαστικοί Κουροσόπουλος και Κυριακού «αφορούσαν πρόσωπα σχεδόν παντελώς άγνωστα εις τον Ελληνικόν λαόν και εκ του λόγου τούτου δεν θα εξυπηρετούντο οι επιδιωκόμενοι τότε πολιτικοί σκοποί », δηλ. νίκη του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εκλογές.

Η επιλογή Παπανδρέου για την υποψηφιότητα Σαρτζετάκη έχει περάσει στην ιστορία ως ευφυής πολιτική κίνηση.

Ο Μ. Κουτσόγιωργας (αριστερά) με τον πρόεδρο της Βουλής Ι. Αλευρά. Στον πρώτο φαίνεται ν΄ ανήκει η αρχική ιδέα για την υποψηφιότητα Σαρτζετάκη.

Μάλλον πρωτοβουλία Κουτσόγιωργα

Η επικρατέστερη εκδοχή είναι ότι ο Μ. Κουτσόγιωργας, επιστρέφοντας στις 8 Μαρτίου από τη συνάντησή του με τον Π. Μολυβιάτη, έριξε στο τραπέζι τ΄ όνομα του Χρ. Σαρτζετάκη. Η λύση, όπως υποστηρίζεται από πολλούς, ενθουσίασε τον Παπανδρέου . Από τη στιγμή εκείνη αρχίζει μαραθώνιος για να βρεθεί ο γνωστός από την υπόθεση Λαμπράκη και ένα από τα σύμβολα του αντικαραμανλισμού. Δεν εντοπίζεται παρά τα ξημερώματα του Σαββάτου.

Για κείνες τις τηλεφωνικές επαφές έχουν γραφεί, επίσης, αρκετά. Ο Σαρτζετάκης τις περιγράφει ως εξής: «Την πρότασιν απεδέχθην μετά τρεις αρνήσεις μου κατά τρία μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα, συγκεκριμένως στις 2.00, 6.30 και 9.30 περίπου ώρας της 9ης Μαρτίου 1985 και αφού προηγουμένως ο ίδιος ο Α. Παπανδρέου μου ετόνισεν, ότι είναι, κατά λέξιν, η τελευταία υπηρεσία, που σας ζητεί το Εθνος και η Δημοκρατία…»

Έτσι, ξεκίνησε ένα άλλο παρασκήνιο μέχρι τις 29 Μαρτίου, όταν στην τρίτη ψηφοφορία και με τον οριακό αριθμό των 180 ψήφων (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ανεξάρτητοι) εκλέχτηκε ο νέος Πρόεδρος.

(Δεν βρεθηκε ουτε ενας βουλευτης της ΝΔ βασιλοφρων να μην ψηφισει οχι; Τοσο ανανδροι και δειλοι μπροστα στα πιστευω τους ηταν οι βουλευτες της ΝΔ;)

Έχει γραφεί και ξαναγραφεί από τότε πως ο Παπανδρέου είχε εκμυστηρευθεί στον Καραμανλή ότι ήταν άδικη η απόφασή του 1985. Αλλά αυτό ούτε στο 12τομο «Αρχείο» Καραμανλή αναφέρεται, όπου φυσικά έχουν καταχωρηθεί όλες οι θετικές κρίσεις για τον Καραμανλή…

Ο Πρόεδρος με τους αρχηγούς των κομμάτων την κρίσιμη περίοδο 1989-1990. Ο Χρ. Σαρτζετάκης τήρησε απολύτως το γράμμα και το πνεύμα του Συντάγματος.

https://www.fractalart.gr/proedros-dimokratias-4/

Μεσοπόλεμος – Ο δεύτερος Πρόεδρος Ζαΐμης σε ρόλο νεκροθάφτη της δημοκρατίας

του Τάκη Κατσιμάρδου //

Ο Αλ. Ζαΐμης με τον Θ. Σοφούλη μπροστά από τη Βουλή

Ο ναύαρχος Π. Κουντουριώτης, όπως έχουμε δει, μέσα στο πολιτικό χάος του μεσοπολέμου, με φόντο την ανολοκλήρωτη Β Ελληνική ''Δημοκρατία'' (1924-1935) και το διακοσμητικό προεδρικό ρόλο παραιτήθηκε (η προεδρική θητεία οριζόταν από το Σύνταγμα του 1927 πενταετής κα απαγορευόταν «η εκλογή του ιδίου προσώπου εις τρεις συνεχείς προεδρικάς θητείας» ).

Συμπληρώνοντας έξι μήνες από την τυπική εκλογή του τον Ιούνιο του 1929 (μέχρι τότε ήταν προσωρινός Πρόεδρος), απέστειλε επιστολή στον πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου (Ελ. Βενιζέλος) ζητώντας ν΄ απαλλαγεί από την «περαιτέρω εξάσκησιν των προεδρικών καθηκόντων του», με σκεπτικό «το βάρος των χρόνων (ήταν 75 ετών) και την κλονισθείσαν υγείαν».

Η Βουλή και η Γερουσία (τα δυο νομοθετικά σώματα εκλέγουν τον Πρόεδρο με κοινή ψηφοφορία) τον ανακήρυξαν «άξιο της εθνικής ευγνωμοσύνης». Κατά το Σύνταγμα, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παραιτούμενο, αναπλήρωνε ο πρόεδρος της Γερουσίας (Αλ. Ζαΐμης).

Λίγες μέρες μετά τα δυο σώματα ανέδειξαν ΠτΔ τον Ζαΐμη. Στη σχετική ψηφοφορία πήρε 257 ψήφους επί 327 ψηφισάντων. Βρέθηκαν 38 λευκά ψηφοδέλτια από βενιζελικούς, που διαφωνούσαν με τη συντηρητική επιλογή του Βενιζέλου. Ακόμη 22 ψήφους έλαβε ο Γ. Καφαντάρης, 9 ο Θ. Σοφούλης, 2 ο Κουντουριώτης και από 1 οι Α. Παπαναστασίου και Α. Ρωμανός.

Ο Βενιζέλος μέχρι την παραμονή της ψηφοφορίας πρότεινε το ριζοσπάστη φιλελεύθερο Γ. Καφαντάρη (το ανακοίνωσε μάλιστα στον ίδιο, αλλά και τον Αλ. Παπαναστασίου) . Υπαναχώρησε, όμως, κάτω από την πίεση του περιβάλλοντός του, αλλά και τον υπολογισμό ότι ο Ευρυτάνας πολιτικός ως ΠτΔ δεν θα ήταν πρόθυμος να δέχεται όλες τις εισηγήσεις του, όπως νωρίτερα ο Κουντουριώτης. (Φαινεται απο αυτο πως η ''Δημοκρατια'' του μεσοπολεμου  ηταν η αυταρχικη διοικηση ενος ανδρος  , δηλαδη του βενιζελου, οπως αλλωστε και σημερα ισχυει, διοτι εβγαλε η βουλη μας  προεδρο δημοκρατιας ενα  πειθηνιο οργανο του μητσοτακη που ποτέ δεν θα του φερει αντιρρηση διοτι  θα του ειναι υποχρεωμενος εφ΄ ορου ζωης! Αυτο  ομως ειναι μεγαλη παρακμη και  ρεπει προς τρικοσμικα αποικιακα  κρατη που τα κυβερνουν δικτατορες!)

Η οικουμενική κυβέρνηση του 1926-1928. Στα δυο άκρα ο κατοπινός δικτάτορας Ι. Μεταξάς και ο ''πατέρας'' της δημοκρατίας , όπως ονομάστηκε, Αλ. Παπαναστασίου

Μια αποτίμηση

Η εκτίμηση του ιστορικού Γ. Δαφνή για την εκλογή εκείνη παραμένει κλασική: «Η ψήφος που ανεβίβασε τον Ζαΐμη εις το ύπατον αξίωμα της νεαράς ''Δημοκρατίας'', ήτο συγχρόνως ψήφος καταδικάζουσα την πολιτειακήν μεταβολήν ( δηλ. την ανακήρυξη της ''Δημοκρατίας'' το 1924). Από της στιγμής που η δημοκρατική παράταξις ωμολόγει την αδυναμίαν της να δώση ΠτΔ και ο Αλ. Ζαΐμης με το πολιτικό παρελθόν της ουδετέρας προσωπικότητος, εθωρείτο από τον Βενιζέλον ως ο μόνος Ελλην που μπορούσε να επωμισθή τας ευθύνας του Ανωτάτου Αρχοντος, ήτο βέβαιον ότι η ''Δημοκρατία'' θα ελάμβανε την κατιούσαν. Ο Πιπινέλης, θεωρητικός του βασιλικού θεσμού χαρακτήρισε την εκλογήν του Ζαΐμη ως τον πρώτον σταθμόν προς την παλινόρθωσιν (της βασιλείας). Επέπρωτο ο συγκεκριμένος ΠτΔ να γίνει ο νεκροθάπτης της Αβασιλεύτου ''Δημοκρατίας''…»

Το περίεργο είναι το Λαικό Κόμμα του Π. Τσαλδάρη, που έθετε καθεστωτικό ζήτημα και δεν αποδεχόταν την αβασίλευτη, σ΄ εκείνη την εκλογή είχε ταχθεί κατά της εκλογής Ζαΐμη.

Δεν θα γίνει, όμως, το ίδιο και μετά τη λήξη της προεδρικής θητείας. Βουλή και Γερουσία, ελεγχόμενες από τους Λαικούς θα επανεκλέξουν τον άχρωμο και άγευστο Ζαΐμη. Επί 329 ψηφισάντων (Σεπτέμβριος 1934) 197 ψήφους πήρε ο Ζαΐμης, 112 βρέθηκαν λευκά, ενώ 18 έφεραν το όνομα του στρατηγού Καλλάρη.

Στην Ηρώδου Αττικού θα παραμείνει ο Ζαΐμης μέχρι το ''νοθο'' δημοψήφισμα για την παλινόρθωση της Βασιλειας (Νοέμβριος 1935).  (Αν και από την πολιτική κατάσταση της εποχής έβγαινε το συμπέρασμα ότι το εκλογικό σώμα θα επικύρωνε με ισχυρή πλειοψηφία την απόφαση της Εθνοσυνέλευσης, η κυβέρνηση Κονδύλη φοβόταν ότι η πλειοψηφία δεν θα ήταν αρκετά ισχυρή και επεδόθη σε μεγάλης έκτασης νοθεία. Σκοπός των κινηματιών ήταν η παγίωση του καθεστώτος τους, και τους συνέφερε μια αμφισβητήσιμη εκλογική διαδικασία, ούτως ώστε αργότερα να τους έχει απόλυτη ανάγκη ο - υπό αμφισβήτηση - Βασιλιάς. Ο Γεώργιος Β΄ ξαναγύρισε την Ελλάδα στις 25 Νοεμβρίου 1935 και έδειξε φανερά ότι δεν ήταν διατεθειμένος να ανεχθεί στην εξουσία τον Γεώργιο Κονδύλη, τον οποίο και φρόντισε να απομακρύνει. Χορήγησε γενική αμνηστία και ανάθεσε το σχηματισμό κυβέρνησης στον Κ. Δεμερτζή, καθηγητή του αστικού δικαίου, που σχημάτισε την Κυβέρνηση Δεμερτζή, ορκίστηκε στις 30 Νοεμβρίου 1935 και έκανε τις βουλευτικές εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936. Αυτές έγιναν με το σύστημα της απλής αναλογικής και συμμετείχαν όλα τα κόμματα.Δειτε εδω την διαφορα ο βενιζελος εκαμνε εκλογες με αναγκαστικους νομους κομμενους και ραμμενους  στα μετρα του και ο βασιλιας  ηθελε οι εκλογες να γινουν με απλη αναλογικη  και την συμμετοχη ολων των κομματων.Ποιος ηταν πιο δημοκρατικος στις επιλογες του; Ασφαλως ο βασιλιας Γεωργιος Β΄. Και οτι αφορα τον χαρακτηρισμο ''νοθο'' δημοψηφισμα σας παραπεμπω  στον καθηγητη Διαμαντοπουλο ,που δεν ειναι βασιλοφρων, ο οποιος γραφει οτι  σιγουρα και χωρις νοθεια  η  βασιλεια  ανετα θα επεστρεφε στην Ελλαδα.   Μετά τις εκλογές της Ε' Εθνοσυνέλευσης (9 Ιουνίου 1935), όπου το κόμμα του Κονδύλη κατέλαβε 33 έδρες στη Βουλή, πεπεισμένος ότι η κρατούσα τότε πολιτική κατάσταση δεν παρείχε ασφάλεια και ηρεμία, και δεν ανταποκρινόταν στα αισθήματα του ελληνικού λαού, και επιπλεον επειδη  φοβοταν την εξαπλωση του κομμουνισμου διοτι η διαβοητη αβασιλευτη δημοκρατια ειχε φερει οικονομικη δυστυχια στους ελληνες, τάχθηκε με δηλώσεις του υπέρ της επαναφοράς της Βασιλείας, σχεδιασμός που τον εξυπηρετούσε και πολιτικώς. Έτσι, στις 5 Ιουλίου του 1935 μέσα στη Βουλή εκφώνησε τον ιστορικό λόγο του υπέρ της Βασιλείας. Το λόγο αυτό η κυβέρνηση δέχθηκε θετικά και υποσχέθηκε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Δηλαδη ο Κονδυλης που αρχικα ηταν αντιβασιλικος οταν ειδε το χαος στο οποιο βαδιζε η Ελλαδα εξαιτιας της ανικανοτητας των βενιζελικων πολιτικων και οταν καταλαβε οτι η αβασιλευτη δημοκρατια ειναι ενα πολιτευμα που δεν εξυπηρετει τα συμφεροντα του λαου ,τοτε θελησε να εργαστει για την επαναφορα της βασιλειας στην Ελλαδα και  με αυτην την ενεργεια να  δωσει το μηνυμα οτι ηταν εγλκηματικο λαθος η καταργηση της βασιλειας που εφερε την απωλεια της Ανατολικης Θρακης .  )Τότε το Προεδρικό Μέγαρο θα μετατραπεί ξανά σε βασιλική κατοικία. Μέχρι την οριστική πια μετατροπή του σε Προεδρική κατοικία, μετά τη μεταπολίτευση του 1974…(Βέβαια η Β Ελληνικη ''Δημοκρατια'' ηταν πολυ περισσοτερο λογικη απο οτι αυτο το χάλι που έχουμε τωρα ως πολιτευμα. Το συνταγματικο πραξικοπημα καραμανλη του 1974 ,που εφερε την προδοσια της Κυπρου,την κυριαρχια παπανδρεου,το νοθο δημοψηφισμα για την κατάργηση της βασιλειας ,εφερε την εξαχρειωση της πολιτικης ζωης ,δεν  σεβαστηκαν οι κομπλεξικοι ουτε τους στοιχειωδεις ανθρωπινους νομους και προσπαθησαν να αρπαξουν την βασιλικη περιουσια ,που αποκτηθηκε με ατομικα εξοαδα της βασιλικης οικογενειας και οχι με κρατικες δαπανες. Εκαναν εναν νομο ανεκδοτο για την βασιλικη περιουσια και την ιθαγενεια που κατεπεσε ως νομος στα δικαστηρια της Ευρωπης και αναγκαστηκε η πολιτεια να αποζημειωση την βασιλικη οικογενεια για την αρπαγη της περιουσια της. Κανενας δεν βγαινει να πει ποσο λαθος ηταν ο νομος του βενιζελου και ποσο κακος  επιστημονας και ανεπαρκης και σχεδον αμορφωτος ηταν ο εμπνευστης του νόμου - οπερέτα που γελουσαν μαζι του στο δικαστηριο της Ευρωπης.)

Ο ιστορικός Γ. Αναστασιάδης στην «Πολιτική και Συνταγματική Ιστορία της Ελλάδας», ανακεφαλαιώνοντας την πορεία της 11χρονης θητείας των Προέδρων κατά το καταλήγει σ΄ ένα γενικά μάλλον αποδεκτό συμπέρασμα: «Οι δυο Πρόεδροι της Δημοκρατίας (Κουντοπυριώτης και Ζαΐμης) για λόγους υποκειμενικούς και αντικειμενικούς και ανεξάρτητα από αγαθές προθέσεις όχι μόνο δεν κατάφεραν να προσδώσουν αξιοπιστία στο πολίτευμα (που τελούσε εκ γενετής υπό αμφισβήτηση…) και το απαιτούμενο κύρος στον προεδρικό θεσμό, αλλά επιπλέον συνήργησαν ή ανέχθηκαν την υπονόμευση της συνταγματικής νομιμότητας…»

Ο Ελ. Βενιζέλος στο βήμα της Βουλής

Το προεδρικό χρονικό 1923 -1935

1923

-19 Δεκεμβρίου: Αντιβασιλιάς ο Π. Κουντουριώτης

1924

-25 Μαρτίου

Έκπτωση της δυναστείας του Γεωργιου Α΄, ανακήρυξη της Δημοκρατίας. Προσωρινός ρυθμιστής του Πολιτεύματος ο Κουντουριώτης

-13 Απριλίου

Δημοψήφισμα για την ανακήρυξη της αβασίλευτης Δημοκρατίας (69,95% υπέρ, 30,05% κατά)

1926

-18 Μαρτίου

Παραίτηση του Προέδρου Δημοκρατίας. Προκήρυξη προεδρικών εκλογών απευθείας από το λαό, με αποκλεισμό των αντιπάλων του Θ. Πάγκαλου

-4 και 11 Απριλίου

Διεξαγωγή προεδρικών εκλογών με μοναδικό υποψήφιο τον Πάγκαλο

-18 Απριλίου

Ορκωμοσία Πάγκαλου ως Προέδρου της Δημοκρατίας

-24 Αυγούστου

Επάνοδος Κουντουριώτη στην Προεδρία, μετά την ανατροπή Πάγκαλου από το κίνημα Κονδύλη

1927

-18 Απριλίου

Παραίτηση Κουντουριώτη λόγω καθυστέρησης στην ψήφιση του νέου Συντάγματος. Τελικά, η παραίτηση αποσύρεται

-3 Ιουνίου

Το νέο Σύνταγμα

1929

-3 Ιουνίου

Εκλογή Προέδρου σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1927. Ο Κουντουριώτης τακτικός Πρόεδρος

-9 Δεκεμβρίου

Παραίτηση Κουντουριώτη, τυπικά λόγω ηλικίας-υγείας, ουσιαστικά για το διακοσμητικό του προεδρικού ρόλου και την αντίθεση του ναύαρχου -Προέδρου στην αμυντική πολιτική Βενιζέλου

-10 Δεκεμβρίου

Προσωρινά καθήκοντα Προέδρου αναλαμβάνει σύμφωνα με το Σύνταγμα ο πρόεδρος της Γερουσίας Αλ. Ζαΐμης.

-14 Δεκεμβρίου

Εκλογή Ζαΐμη, ύστερα από πρόταση Βενιζέλου, που κατατέθηκε την τελευταία στιγμή (αρχικά είχε προταθεί ο Γ. Καφαντάρης)

1932

-Οκτάμηνο (Μάρτιος-Οκτώβριος) αμφισβήτησης του δημοκρατικού πολιτεύματος από την αντιβενιζελική αντιπολίτευση.

-4 Οκτωβρίου

Διάγγελμα Ζαΐμη για οριστικό τερματισμό του καθεστωτικού ζητήματος υπέρ της δημοκρατίας

1933

-23 Ιανουαρίου

Πρόταση μομφής από τους αντιβενιζελικούς κατά Ζαΐμη, λόγω πρωτοβουλίας του για διάλυση της Βουλής και προκήρυξη εκλογών

1934

-Σεπτέμβριος

Διεργασίες στο προσκήνιο και το παρασκήνιο για την εκλογή νέου Προέδρου με τη λήξη της πενταετούς θητείας Ζαΐμη. Αποτυχημένη προσπάθεια για συναινετικό Πρόεδρο με συμφωνία βενιζελικών και αντιβενιζελικών.

-12 Οκτωβρίου

Κοινή συνεδρίαση των δυο νομοθετικών σωμάτων (Βουλή και Γερουσία) για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Επανεκλογή Ζαΐμη

1935

-18 Σεπτεμβρίου

Προκήρυξη δημοψηφίσματος για το πολιτειακό, που είχε …τερματιστεί νωρίτερα. Αντίστροφή μέτρηση για την κατάργηση της δημοκρατίας και την επαναφορά της βασιλείας

-10 Οκτωβρίου

Ο Κονδύλης καταργεί το δημοκρατικό πολίτευμα και αναθέτει καθήκοντα αντιβασιλείας στο Υπουργικό Συμβούλιο, αναλαμβάνοντας εκτός της πρωθυπουργίας και την αντιβασιλεία.

-15 Οκτωβρίου

Αιματηρές επεισόδια σε προσπάθειες για διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας

-3 Νοεμβρίου

Δημοψήφισμα για επαναφορά της μοναρχίας. (Πολλοι το λεγουν νοθο αυτο το δημοψηφισμα αλλα πεφτουν σε παγιδα. Ο βασιλιας ηταν εκτος Ελλαδος, κυβερνητης-δικτατορας  ηταν ενας βενιζελικος, ο Κονδυλης, ποιος νοθευσε το δημοψηφισμα; Ο βενιζελικος Κονδυλης για να ερθει ο αντιπαλος του βενιζελου βασιλιας πισω; Δεν στεκει λογικα αυτο και εν πασει περιπτώση δεν ευθυνεται ο βασιλιας και αν ακομη εγινε νοθεια, ο Κονδυλης  διοικουσε).

Μεσοπόλεμος – Ο Π. Κουντουριώτης θρύλος στους πολέμους, άβουλος στην πολιτική ως πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας

του Τάκη Κατσιμάρδου //


Ο Κουντουριώτης αμέσως μετά την ορκωμοσία του

Στις 2 Ιανουαρίου 1924 είχε συνέλθει η Δ’ Εθνική Συνέλευση, και αποφάσισε την έκπτωση της δυναστείας, αλλά και την κατάργηση του πολιτεύματος της βασιλευόμενης δημοκρατίας (απόφαση που επικυρώθηκε με το δημοψήφισμα του Απριλίου 1924). Ενώ, όμως, συνέχιζε τις εργασίες της για την κατάρτιση του νέου Συντάγματος, επιβλήθηκε η δικτατορία του στρατηγού Θ. Πάγκαλου (Ιούνιος 1925). Να πουμε εδω οτι πριν τον παπαναστασιου υπηρχε μια κυβερνηση βενιζελου που διηκρεσε ενα περιπου χρονο και ηθελε ο βενιζελος να ξαναφερει την βασιλευομενη Δημοκρατια ,ομως τα φιδια που εθρεψε στον κορφο του (καφανταρης,παπαναστασιου κλπ) εγιναν δυνατοτερα απο αυτον και τον εδιωξαν. Αξιζει εδω να προσθεσουμε οτι ο παπαναστασιου ηθελε χωρις δημοψήφισμα να διωξει τον βασιλεα,μονο με τις ψηφους της βουλης ,(ευκολη δουλεια, Γιαννης κερναει Γιαννης πινει τι τον θελεις τον λαο να μπλεκει στα ποδια σου;)...δημοκρατες  γιαλαντζί! Οι εκλογες  του Δεκ 1923 που ανεδειξαν την βουλη  δεν αντιπροσωπευαν την θελεηση του λαου διοτι το Λαικο κομμα  απειχε των εκλογων. Τα μέσα ψηφοφορίας (σφαιρίδιο και χειρόγραφα ψηφοδέλτια) και η ύπαρξη κοινών συνδυασμών αποκλείουν τον υπολογισμό της εκλογικής δύναμης σε ψήφους ή ποσοστά των διαφορών, βενιζελογενών κυρίως, πολιτικών μορφωμάτων που συμμετείχαν.

Τωρα το δημοψηφισμα του 1924 ηταν περα για περα νοθο. Σε Αθήνα και Πειραιά καταβλήθηκε προσπάθεια από το στρατό και την κυβέρνηση να ενισχυθεί ακόμα πιο πολύ η διαφορά υπέρ της Δημοκρατίας. Ο Γάλλος πρέσβης στην Αθήνα αναφέρει πως πρόσφυγες στην Αθήνα τέθηκαν υπό περιορισμό για κάποιες ώρες και τους έδωσαν αποκλειστικά ψηφοδέλτια υπέρ της δημοκρατίας. Στη Μακεδονία και στη Θράκη η Δημοκρατία κέρδισε με διαφορά από τη Μοναρχία λόγω και των μέτρων αστυνόμευσης που έλαβαν οι τοπικές αρχές για την αποδυνάμωση της Βασιλικής προπαγάνδας(Ποιάς βασιλικης προπαγανδας; Τον βασιλια τον εδιωξαν ενα χρονο πριν ,εντουτοις ο λαος ηθελε την επαναφορα της βασιλειας!!).

Μετά την ανατροπή του Πάγκαλου από το κίνημα του Γ. Κονδύλη το Σύνταγμα (Σεπτέμβριος 1926) θα δημοσιευτεί ως ” Σύνταγμα της Ελληνικής της Δημοκρατίας του 1925″. Δεν θα εφαρμοστεί όμως στοιχειωδώς, αφού προκηρύχτηκαν εκλογές. Σύμφωνα με το διάταγμα της προκήρυξης ¨η συγκροτηθησομένη Βουλή θα έχη επί δεκαπενθήμενον από του καταρτισμού της εις σώμα αναθεωρητικά δικαιώματα, όπως κυρώση και το ψηφισθέν Σύνταγμα (του 1925), δυναμένη να επιφέρη εις αυτό οιασδήποτε τροποποιήσεις κρίνει αναγκαίας”.

Η νέα Βουλή που προήλθε από τοις εκλογές του Οκτωβρίου 1926 ψήφισε το νέο Σύνταγμα τον Ιούλιο του 1927. Οι μεταβολές δεν ήταν μεγάλες, αλλά ήταν χαρακτηριστικές των εξελίξεων που μεσολάβησαν.

Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά εκείνου του Χάρτη ήταν ο θεσμός του αιρετού ανώτατου άρχοντα. Εκλέγονταν από τη Βουλή και τη Γερουσία για πενταετή θητεία. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θεωρούνταν πολιτικά ανεύθυνος, δεν μετείχε της νομοθετικής εξουσίας και μπορούσε να διαλύσει τη Βουλή μόνο μετά από σύμφωνη γνώμη της Γερουσίας.

Σύμφωνα, λοιπόν, με το Σύνταγμα ο ρόλος του ΠτΔ ήταν περιορισμένος. Μια από τις διατάξεις μόνο έδινε τη δυνατότητα ν΄ ασκεί κάποια αυτόνομη πολιτική παρέμβαση. Σύμφωνα μ΄ αυτή μπορούσε να συγκαλεί «παρ΄ εαυτώ το Υπουργικόν Συμβούλιον οσάκις κρίνει αναγκαίον». Αλλά αυτή ουδέποτε λειτούργησε από μόνη της…

Ο Βενιζέλος μιλώντας σε οπαδούς του. Φλέρταρε με την ανάδειξή του στο προεδρικό αξίωμα

Παρά το γεγονός ότι υπήρχαν και άλλες αντιλήψεις, προερχόμενες κυρίως από στρατιωτικούς, που ήθελαν ένα ενισχυμένο προεδρικό θεσμό, κατά το πρότυπο των ΗΠΑ, το σύνολο του πολιτικού κόσμου τάχθηκε υπέρ της ενίσχυσης του κοινοβουλίου. Το παρελθόν από τη σύγκρουση Αυλής και Φιλελευθέρων ήταν ακόμη πολύ νωπό και οι αυξημένες αρμοδιότητες στον ανώτατο άρχοντα προκαλούσαν ανατριχίλες.

Αργότερα (1932-34), όταν οι εικόνες αυτές θα ξεθωριάζουν ο ο Ελ. Βενιζέλος θα προτείνει αναθεώρηση του Συντάγματος με τη δραστική ενίσχυση του θεσμού, με τον οποίο για ένα διάστημα φλέρταρε. Αλλά τα σχέδιά του δεν θα ευοδωθούν μετά την εκλογική του ήττα ( 1933) και την αποτυχία του βενιζελικού κινήματος (1935). Αντί για αλλαγές στο θεσμό ο αντιβενιζελισμός θα δώσει τη δική του λύση με την παλινόρθωση της βασιλείας (1935). Η ανικανοτητα του πολιτικου κοσμου θα φερει τελικα  την εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου (1936). 

Ο Κουντουριώτης δοκιμάστηκε οριακά σε μια περίπτωση κατά τη διάρκεια της πρώτης φάσης της θητείας του. Όταν διευκόλυνε τον Πάγκαλο, με την οκτάμηνη καθυστέρησή του να παραιτηθεί από το αξίωμα (Μάρτιος 1926). Αλλά και όταν παραιτούμενος, τότε, πάλι διευκόλυνε τον δικτάτορα, καθώς του έδωσε τη δυνατότητα να βγει από την απομόνωση στην οποία είχε περιέλθει, προκηρύσσοντας δημοψήφισμα. 

Ο Πάγκαλος, αποκλείοντας από υποψηφίους για την Προεδρία της Δημοκρατίας όσους ήταν μεγαλύτεροι των 65 ετών, ανακήρυξε ουσιαστικά τον εαυτό του μοναδικό υποψήφιο, «νίκησε» με το 93% και αναβαπτίστηκε, με τον τρόπο του, στη λαϊκή κολυμπήθρα.

(Οταν ο κουντουριωτης βοηθησε τον δικτατορα Παγκαλο να σωθει ηταν καλο πραγμα! Οταν ο βασιλιας Κωνσταντινος Β΄ορκισε τους χουντικους ηταν κακο! Το ιδιο πραγμα εκαναν ο κουντουριωτης και ο Κωνσταντινος Β΄,του κουντουριωτη δεν το βλεπουμε του βασιλια το λεμε και το ξαναλεμε σαν καραμελα το πιπιλιζουμε, φτανει πια με την υποκρισια!)

Πέντε μήνες μετά την παραίτησή του ο Κουντουριώτης, όταν ανατράπηκε ο Πάγκαλος, κλήθηκε από τον αρχηγό του κινήματος Κονδύλη ν΄ αναλάβει ξανά καθήκοντα. Αλλά και σ΄ αυτή τη δεύτερη φάση της πρώτης θητείας του, παρά το γεγονός ότι κινήθηκε με σύνεση εν μέσω της πολιτικής αστάθειας, δεν απέφυγε τ΄ αντισυνταγματικά ολισθήματα.

Με την επάνοδο του Ελ. Βενιζέλου στην πολιτική σκηνή (1928) συμφώνησε στη μεθόδευση πρόωρων εκλογών και την αλλαγή του εκλογικού συστήματος με αναγκαστικό νόμο (βλεπεις ο κουντουριωτης ο ηρωας ! Εγραφε στα παλια του υποδηματα την θελεηση του λαου,αναγκαστικους νομους δεν βγαζουν οι δημοκρατες βγαζουν οι δικτατορες!!).Με βαση αυτον τον νομο πριμοδοτηθηκε το κομμα των φιλελευθερων με ποσοστο 46,9% πηρε 178 εδρες και οι λαικοι με ποσοστο 23 % πηραν μονο 17 εδρες, ωραια δημοκρατια! Ο μητσοτακης απο κατι τετοια  παιρνει ιδεες! 

Έτσι, μετά τις εκλογές και τον ''θρίαμβο'' του Βενιζέλου δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την ανάδειξη του Κουντουριώτη σε συνταγματικό και τυπικά πλέον Πρόεδρο . Ο ναύαρχος αρνήθηκε καταρχήν, επικαλούμενος λόγους υγείας και ηλικίας . Τελικά, δέχτηκε αλλά παραιτήθηκε, μετά από οχτώ μήνες (Δεκέμβριος 1929), σκορπώντας την απογοήτευση στους βενιζελικούς. Έβλεπαν το ένδοξο γέρο-ναύαρχο, που προτίμησε να κατοικεί στο σπίτι του κι όχι στ΄ ανάκτορα (ονομάστηκαν προεδρικό μέγαρο), να παραιτείται λόγω ηλικίας και να τον διαδέχεται ένας συνομήλικός του. Οι «κακές γλώσσες» έλεγαν πως έφυγε επειδή διαφώνησε με την αμυντική πολιτική Βενιζέλου(Ανοιγματα στους τουρκους κλπ). Ο 75χρονος Αλέξανδρος Ζαΐμης έπαιρνε την προεδρική σκυτάλη και θα την κρατούσε για πέντε χρόνια, μέχρι να στραγγαλιστεί η Β΄ Ελληνική ''Δημοκρατία''. Ο βενιζελος τοτε ηταν που  παρεδωσε στους Ροτσιλντ την  εκδοση του εθνικου ελληνικου νομισματος,ο μονος πολιτικος που αντεδρασε τοτε ηταν ο Τσαλδαρης του Λαικου  κομματος!

ΟΙ ΔΥΟ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΔΙΚΤΑΤΟΡΑΣ



Ο Π. Κουντουριώτης από το σπίτι του προς το προεδρικό γραφείο

Παύλος Κουντουριώτης

O ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης (1855-1935) πριν αναλάβει καθήκοντα Προέδρου είχε διατελέσει δυο φορές αντιβασιλιάς. Την πρώτη κατά το δίμηνο Οκτωβρίου –Νοεμβρίου 1920, καλύπτοντας το χρονικό κενό μεταξύ του θανάτου του βασιλιά Αλεξάνδρου Α΄ και της ήττας της βενιζελικής παράταξης. Τη δεύτερη μετά την εκδίωξη του Γεωργίου Β΄ (Δεκέμβριος 1923) ως την ανακήρυξη της Αβασίλευτης Δημοκρατίας (Μάρτιος 1924). Τότε ορίστηκε από την Εθνοσυνέλευση προσωρινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας Επί δικτατορίας του Θ. Πάγκαλου εξαναγκάστηκε να παραιτηθεί (Μάρτιος 1926) και επανήλθε στη θέση του προσωρινού Πρόεδρου μετά την αποκατάσταση των κοινοβουλευτικών θεσμών (Αύγουστος 1926). Τακτικός Πρόεδρος της δημοκρατίας εκλέχτηκε το 1929 (3 Ιουνίου). Διατήρησε το αξίωμα για λίγους μήνες και παραιτήθηκε.

Απο το 1923 μεχρι το 1929 ηταν προσωρινος προεδρος απο εκει βγηκε το ουδεν μονιμοτερον του προσωρινου!

Η κυρίαρχη ιστορική εκτίμηση για τη θητεία του στο προεδρικό αξίωμα, με δεδομένες τις περιορισμένες αρμοδιότητές του, του καταλογίζει ότι δεν κατάφερε να προσδώσει κύρος στο θεσμό. Επιπλέον, ότι συνήργησε και ανέχτηκε την υπονόμευση της τότε συνταγματικής τάξης. Ακόμη η Αριστερά της εποχής του, πέραν του αντιβενιζελισμού, και φυσικά το ΚΚΕ του προσάπτουν ότι ήταν όργανο του Ελ. Βενιζέλου και τον καταγγέλλουν όχι μόνο για την αλλαγή του εκλογικού νόμου (κατάργηση της απλής αναλογικής), αλλά και την έγκριση του περίφημου «Ιδιώνυμου». Παρά τις αγαθές προθέσεις του και με φόντο την εκ γενετής αμφισβήτηση του πολιτεύματος από το αντιβενιζελικό στρατόπεδο, ο Κουντουριώτης έμεινε στην ιστορία για την πολεμική κι όχι την πολιτική δράση του…

Ο Αλ. Ζαΐμης έδωσε στη σταδιοδρομία του πολλούς όρκους. Προς τη δημοκρατία δεν τον τήρησε…

Αλέξανδρος Ζαΐμης

Ο Αλέξανδρος Ζαΐμης (1855-1936) επί τρεις περίπου δεκαετίες ήταν μια από τις πιο γνωστές προσωπικότητες της ελληνικής πολιτικής ζωής. Πριν αναδειχτεί στο ύπατο αξίωμα είχε διατελέσει πολλές φορές πρωθυπουργός. Την πρώτη το 1897, τρεις την περίοδο 1915-17 και άλλες τόσες το 1926-1928. Το 1929 εκλέχτηκε αριστίνδην γερουσιαστής και την ίδια χρονιά πρόεδρος της Γερουσίας. Στις 19 Δεκεμβρίου ίδιας χρονιάς τα δυο νομοθετικά σώματα της Β Ελληνικής Δημοκρατίας (Βουλή και Γερουσία) τον εκλέξανε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μετά την παραίτηση του Π. Κουντουριώτη. Στην ίδια θέση θα επανεκλεγεί για δεύτερη φορά (19 Οκτωβρίου 1934) και θα παραμείνει Πρόεδρος ως την παλινόρθωση της μοναρχίας (Οκτώβριος 1935). Θα μεινει στην ιστορια ως παραδειγμα αβουλιας  και ελλειψης οποιασδηποτε πρωτοβουλιας ειναι αυτος που ειπε οτι τα προβληματα  πρεπει να παραμενουν για να δοκιμαζονται οι λυσεις!

Ο Θ. Πάγκαλος με τη γυναίκα του

Θεόδωρος Πάγκαλος

Ο Θεόδωρος Πάγκαλος (1878-1952), με το φωτοστέφανο που είχε περιβληθεί κατά τη μικρασιατική καταστροφή και το ρόλο που έπαιξε στη επανάσταση του 1922, έκανε τη δική του «επανάσταση». Στις 25 Ιουνίου κήρυξε δικτατορία, με τη στήριξη της λεγόμενης «Δημοκρατικής φρουράς»(τα SS του βενιζελου). Μετά από ένα τρίμηνο διέλυσε την Εθνοσυνέλευση και ανακηρύχτηκε απροσχημάτιστα δικτάτορας, έχοντας πλέον στόχο τη προεδρεία της Δημοκρατίας. Την κατέλαβε, υπό τους ήχους του συνθήματος των οπαδών του Ϋπατος, Υπατος! Μεταξύ των τραγελαφικών πράξεων του οπερατικού δικτάτορα ήταν η απονομή στον εαυτό του Μεγαλοσταύρου του Σωτήρος, ο περίφημος διωγμός της κοντής φούστας (επιτρεπόμενο ύψος 30 εκατοστά από το έδαφος), αλλά και το λαθρεμπόριο μεταξωτών υφασμάτων από την …κυρία Πρόεδρου. Ανατράπηκε λίγους μήνες μετά την αυτοανακήρυξή του, συνελήφθη, δικάστηκε, καταδικάστηκε (θ΄ αποφυλακιστεί το 1928) κι έτσι έσβησε το άστρο του. Απολογούμενος ομολόγησε αφοπλιστικά: «Υπήρξα κι εγώ μια ανωμαλία εν μέσω των τόσων άλλων…»(Παγκαλος Κονδυλης ,πλαστηρας, κλπ εκαναν πραξικοπηματα για να γλυτωσουν την θανατικη ποινη απο τους πρωην φιλους τους λογω της αδικης και εγκληματικης εκτελεσης των Εξι αθωων πολιτικων που ηταν βασιλοφρονες και το πληρωσαν με την ζωη τους).

ΟΙ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΕΙΣ ΤΟΥ Α.Π.

https://www.fractalart.gr/mesopolemos-2/

ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΣ: Η προ-ιστορία του προεδρικού θεσμού

του Τάκη Κατσιμάρδου //

Ο πρόεδρος της Βουλής Ρακτιβιάν ανακοινώνει την ανακήρυξη της Β΄ Ελληνικής Δημοκρατίας

Μ΄ αφορμή την ανάδειξη του έβδομου μεταπολιτευτικού Προέδρου της ''Δημοκρατίας'' μετά τους Μ. Στασινόπουλο Κ. Τσάτσο, Κ. Καραμανλή, Χρ. Σαρτζετάκη, Κ. Στεφανόπουλο και Κ. Παπούλια, ας ρίξουμε μερικές ματιές στην (προ) ιστορία του θεσμού. 

H πολιτειακη κατασταση μετα το 1974 δεν ειναι Δημοκρατια ειναι ενα συνταγματικο πραξικοπημα  που εκανε ο Καραμανλης  με την υποστηριξη των αμερικανων. Που ακουστηκε αυτο ,πρωτα να εγκαθισταται ο πρωθυπουργος και μετα να κανει μεθοδευσεις ωστε να μην ελθει η φυσικη κεφαλη του εθνους  δηλαδη ο βασιλέας! Με ποιο δικαιωμα ο διορισμενος(απο την CIA μεσω Αβερωφ) πρωθυπουργος  εφαρμοζει το Συνταγμα του 1952 πλην των αρθρων που αναφερονται στο πολιτευμα της Βασιλευομενης Δημοκρατιας;

Η ελληνική ''Δημοκρατία'' έχει γνωρίσει στο παρελθόν κι άλλες ορκωμοσίες Προέδρων. Δυο, αν εξαιρεθούν οι «πρόεδροι» διδακτορικών περιόδων (Θ. Πάγκαλος, Γ. Παπαδόπουλος, Φ. Γκιζίκης), την περίοδο του μεσοπολέμου (1924-1935).

Το Δεκέμβριο του 1923 ο βασιλιάς Γεώργιος Β΄ της δυναστειας του Γεωργιου του Α΄ έπαιρνε αναγκαστική «άδεια» και άνοιγε τυπικά ο δρόμος για την αλλαγή του πολιτεύματος. Η εκδιωξη του Γεωργιου Β΄ηταν παρανομη διοτι εγινε χωρις να προηγηθει δημοψήφισμα ,απλα εγινε διοτι το ηθελε ο βενιζελος και το επεβαλλε ο πλαστηρας που ηταν ο αρχηγος της δικτατοριας που εγινε το 1922 και που στοιχισε στην Ελλαδα την απωλεια της Ανατολικης Θρακης.

Στη θέση του Γεργιου Β΄ορίστηκε αντιβασιλιάς ο Παύλος Κουντουριώτης, που παίρνοντας μέρος στις δημόσιες συζητήσεις για τη μορφή του πολιτεύματος είχε υποστηρίξει: «Προς αποφυγήν τελικού ολέθρου, οφείλομεν άπαντες να συντελέσωμεν εις το να αποκατασταθή η Ελλάς εις το φυσικόν αυτής πολίτευμα, το Δημοκρατικόν, το οποίον θα φέρει την συμφυλίωσιν, διότι θα λείψουν αι Αυλαί και τα παρεπόμενά των».

Η αντίληψη αυτή, μαζί με την προγενέστερη θρυλική πολεμική δράση του και τη βενιζελική πολιτική στάση του κατά την περίοδο του διχασμού, τον κατέτασσε στο στρατόπεδο συμπαθούντων την «επανάσταση» μετά τη μικρασιατική καταστροφή. Στους «διαλλακτικούς», όμως, κι όχι στους «ακραίους».

Η κυβέρνηση Παπαναστασίου μπροστά στη Βουλή την 2η Μαρτίου 1924

Ετσι, η ανακήρυξη της Δημοκρατίας το Μάρτιο του 1924 (κυβέρνηση Αλ. Παπαναστασίου) συνοδευόταν από τη διάταξη ότι ο ναύαρχος «θέλει εξακολουθήσει να εκτελή ως μέχρι τούδε, καθήκοντα ρυθμιστού του πολιτεύματος μέχρι συντάξεως του δημοκρατικού Καταστατικού Χάρτη της Ελλάδος». 

Η εφαρμογή του νέου Συντάγματος θ΄ αργούσε και ο Κουντουριώτης θα παραμείνει «προσωρινός» πέντε χρόνια , οκτώ μήνες και δεκαέξι μέρες! Περιεργη  καθυστερηση ,γιατι δεν μας λενε τον λογο της αργοποριας; Με διαδικασιες ταχυτατες και παρανομες  διωξανε τον Γεωργιο Β ΄και  5 χρονια εκαναν να ψηφισουν νεο Συνταγμα. Ντρεπονται να αναφερουν οτι ειχαν τοσες διχονοιες μεταξυ τους ωστε δεν μπορουσαν να παραδεχτουν καποιον απο τον συναφι τους ικανο για ''προεδρο''.

Λαϊκοί πανηγυρισμοί για την ανακήρυξη της δημοκρατίας

ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΣΜΕΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ Α.Π.

Διαβάστε τη συνέχεια:

Β΄ΜΕΡΟΣ: Μεσοπόλεμος – Ο Π. Κουντουριώτης θρύλος στους πολέμους, άβουλος στην πολιτική ως πρώτος Πρόεδρος της Δημοκρατίας

Γ΄ΜΕΡΟΣ: Μεσοπόλεμος – Ο δεύτερος Πρόεδρος Ζαΐμης σε ρόλο νεκροθάφτη της δημοκρατίας

https://www.fractalart.gr/mesopolemos/

ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΙΣΤΟΡΙΟΓΡΑΦΙΑ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙ ΤΟ "ΤΟΤΕΜ" ΤΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ...

Από Διαμαντῆς Κούτουλας / ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ-ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Νοεμβρίου 07, 2025

Μιλοῦσα μὲ ἕνα παλιὸ συμφοιτητὴ ἀπὸ τὸ 1981, νῦν πανεπιστημιακὸ καὶ τοῦ ἐπεσήμανα ὅτι ἀκόμα δέν τολμᾶ ἡ πανεπιστημιακὴ ἱστοριογραφία νὰ ἀγγίξει τό "ΤΟΤΕΜ" τοῦ Καραμανλῆ.

Διαφώνισε (ὡς δεξιὸς βεβαίως) ἀλλὰ τοῦ "τἄχωσα" μὲ τὸ θάρρος τῆς πολυετοῦς φιλἰας μας, θυμίζοντας του τὰ ἀκόλουθα·

1) ὁ Καραμανλῆς δέν ἦταν ἐκεῖνος ποὺ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΑΜΑΧΗΤΙ ΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ τὸ 1974 στὸν Ἀττίλα‒2 μέ γραπτὴ διαταγὴ τοῦ Ὑπ.Ἀμύνης ΑΒΕΡΩΦ στὸν ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ διικητὴ τῆς Ἐθνικῆς Φρουρᾶς {χωρὶς μἀλιστα ὁ Δκτὴς Ἀμμοχώστου Ζαρκάδας νά εἰδοποιήσει γιὰ τὴν ΑΜΑΧΗΤΙ ἐγκατάλειψη τοῦ ΑΣΤΙΚΟΥ ΙΣΤΟΥ τῆς πόλης, τοὺς φαντάρους πού φύλαγαν σκοπιὰ σέ διάφορα μέρη, ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΜΟΝΟΥΣ βορὰ στὰ τουρκικὰ ἅρματα

—Πῶς κοιμόσασταν τὰ βράδια βρὲ ἀλῆτες;}

2) ὁ Καραμανλῆς δὲν ἦταν πού τὸ 1973 ἔστειλε μεσολαβητὴ τὸν Π.Βαρδινογιάννη στὸν Ἰωαννίδη ζητῶντας νὰ ἀναλάβει ...Πρόεδρος Δημοκρατίας ἀντὶ τοῦ Παπαδόπουλου κι ὁ Ἰωαννίδης ἀρνήθηκε; {Γι αύτὸ καὶ τὰ καλὰ πληροφορημένα "ΝΕΑ" τοῦ Λαμπρἀκη ἔγραφαν ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ, 18 Νοεμβρίου 1973, ὅτι <ἔρχεται ὁ Καραμανλῆς> {βλ. φωτό}

3) ὁ Καραμανλῆς δέν ἦταν ποὺ ΕΚΟΨΕ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ τὸ 1976 τὴν ρευστότητα στὶς ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ βιομηχανίες ΠΙΤΣΟΣ—ΙΖΟΛΑ—ΕΣΚΙΜΟ ὁδηγῶντας τις στὴν ΠΤΩΧΕΥΣΗ;

Καὶ νὰ μὴν μιλήσω γιὰ τὸ ξεπούλημα στοὺς ΑΓΓΛΟΥΣ τοῦ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΟΚΑ μὲ τὶς Συμφωνίες Ζυρίχης,Λονδίνου τὸ 1959/60—ἀλλὰ ἂς μείνω μόνον σὲ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΚΑΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ὡς μαθητής ....

ΑΝΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΓΡΑΨΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ γιὰ τό "Τοτέμ" σας— κι ἀφῆστε τὶς ἁγιογραφίες...

https://diamantiskoutoulas.blogspot.com/2025/11/blog-post_7.html

Τατόι: Βρέθηκε το χρυσό μετάλλιο του Βασιλια Κωνσταντίνου στους Ολυμπιακούς της Ρώμης που θεωρούνταν κλεμμένο

Το χρυσό μετάλλιο αυτό ήταν το πρώτο για την Ελλάδα μετά απο αυτό του Κώστα Τσικλητήρα το 1912


Ένα σπάνιο εύρημα ήρθε στο φως κατά την αποκατάσταση του πρώην βασιλικού κτήματος στο Τατόι. Ανάμεσα στα προσωπικά αντικείμενα της οικογένειας βρέθηκε το χρυσό μετάλλιο που είχε κερδίσει ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960.

Το μετάλλιο θεωρούνταν χαμένο για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες. Από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 είχε χαρακτηριστεί ως κλεμμένο και η τύχη του αγνοούνταν, μέχρι που εντοπίστηκε και πλέον ανήκει στις Συλλογές του Τατοΐου. Ωστόσο, δεν πρόκειται να εκτεθεί στο κοινό, σύμφωνα με το Υπουργείο Πολιτισμού.

Στην ενημέρωση του ΥΠΠΟ αναφέρεται ότι τα ολυμπιακά μετάλλια της περιόδου 1928–1968 είχαν κοινό σχέδιο, έργο του Ιταλού χαράκτη Giuseppe Cassioli, το οποίο απεικόνιζε τη θεά Νίκη και έναν ολυμπιονίκη που μεταφέρεται από το πλήθος στο στάδιο.

Ειδικά για το 1960, οι δύο όψεις του μεταλλίου είχαν αντιστραφεί — ένα χαρακτηριστικό που κάνει το συγκεκριμένο κομμάτι ξεχωριστό. Στη στεφάνη του αναγράφεται η λέξη VELA (ιστιοπλοΐα), ενώ η επιγραφή «Giochi della XVII Olimpiade Roma MCMLX» παραπέμπει στους αγώνες της Ρώμης.Οι δύο όψεις του μεταλλίουΜπλε θήκη μεταλλίου
Η ιστορική νίκη στη Νάπολη

Στις 7 Σεπτεμβρίου 1960, η Ελλάδα πανηγύρισε το πρώτο της χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο μετά από σχεδόν μισό αιώνα. Ο νεαρός τότε διάδοχος Κωνσταντίνος, μαζί με τους Οδυσσέα Εσκιτζόγλου και Γιώργο Ζαΐμη, κατέκτησαν την πρώτη θέση στην κατηγορία «Ντράγκον» της ιστιοπλοΐας, με το σκάφος «Νηρεύς».

Η ελληνική ομάδα είχε προετοιμαστεί μεθοδικά και αγωνίστηκε στα νερά της Νάπολης, τα οποία –όπως έλεγαν οι ίδιοι– θύμιζαν τον Φαληρικό κόλπο, κάτι που τους βοήθησε να προσαρμοστούν στις συνθήκες. Δύο ιστιοδρομίες πριν από το τέλος είχαν ήδη εξασφαλίσει ένα μετάλλιο, αλλά στόχος τους ήταν το χρυσό.

Με σταθερή στρατηγική απέναντι στους Αργεντινούς –που θεωρούνταν φαβορί– συγκέντρωσαν 6.733 βαθμούς, έναντι 5.715 της Αργεντινής, εξασφαλίζοντας έτσι την κορυφή. Η απονομή έγινε στο λιμάνι της Σάντα Λουτσία, στη Νάπολη, παρουσία πλήθους

 κόσμου.

Την επόμενη μέρα, η Αθήνα γιόρταζε. Οι δρόμοι στολίστηκαν με σημαίες και πλήθος πολιτών συγκεντρώθηκε για να υποδεχθεί τους Ολυμπιονίκες

.

Ο τότε πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής συνεχάρη τον διάδοχο λέγοντας: «Εν τω προσώπω του Διαδόχου ετιμήθη το όνομα της Ελλάδος».

Στις 12 Σεπτεμβρίου, το αεροσκάφος που μετέφερε τους νικητές και τη βασιλική οικογένεια προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.

Ο Κωνσταντίνος, συγκινημένος, ευχαρίστησε τον πατέρα του, βασιλιά Παύλο, το πλήρωμά του και τον ελληνικό λαό για τη στήριξη.

Μαζί με τους συναθλητές του, και την (τότε) πριγκίπισσα Σοφία (η οποία επίσης είχε εργαστεί σκληρά για την επιτυχία του αδερφού της) κατέθεσε δάφνινο στεφάνι στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη στο Σύνταγμα.

Δείτε όλη τη συλλογή του Τατοΐου, ΕΔΩ

https://www.newsbeast.gr/lifestyle/arthro/12680700/tatoi-vrethike-to-chryso-metallio-tou-konstantinou-stous-olybiakous-tis-romis-pou-theorountan-klemmeno

Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΣΟΦΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ (ΜΕΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ,ΤΟ ΚΟΙΝΟΦΕΛΕΣ ΕΡΓΟ)

Μεταστροφή στην Ορθοδοξία

Το φθινόπωρο του ίδιου έτους, η Σοφία ταξίδεψε στο Βερολίνο προκειμένου να συζητήσει με την οικογένειά της την επιθυμία της και το χρέος της ως μελλοντική βασίλισσα των Ελλήνων να μεταστραφεί από τον Προτεσταντικό στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Ο αυτοκράτορας της Γερμανίας και αδερφός της, Γουλιέλμος Β΄, είχε σφοδρές αντιρρήσεις αλλά έχοντας τη συγκατάθεση της μητέρας της και της γιαγιάς της, βασίλισσας Βικτωρίας, αποφάσισε να κατηχηθεί και να ασπαστεί το ορθόδοξο δόγμα. Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών Γερμανός Β΄ ανέλαβε να την κατηχήσει. [6]

Το Μεγάλο Σάββατο 20 Απριλίου/ 2 Μαΐου 1891 έγινε η επίσημη τελετή της βάπτισής της, την οποία η εφημερίδα «Το Άστυ» σχολίασε ως εξής:

«Εἰς τὴν πίστην τῶν πατέρων μας, εἰς τὴν πίστην ἐν ἦ καὶ δι΄ ἧς το ἔθνος ἐσώθη, καὶ τῆς ὁποίας τὰ σεπτὰ σύμβολα κατέστησαν τὰ σύμβολα τοῦ ἐθνισμοῦ μας, προσῆλθε χθές προσήλυτος εὐγενὴς καὶ γλυκεῖα, λευκὰ ἐνδεδυμένη τὸ σῶμα, λευκὴν ἔχουσα καὶ τὴν ψυχήν.[...] Λόγοι ὑπέρτατοι ἐθνικῆς καὶ οἰκιακῆς ἁρμονίας, ἡ ἀνατροφή τῶν τέκνων τοῦ βασιλικοῦ Οἴκου τῆς Ἑλλάδος ἠ μεγάλη ἀποστολὴ ἔπεισαν τὴν ἡγεμονίδα, ὅτι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ἐπετάσσετο εἰς αὐτὴν νὰ προσέλθῃ προσήλυτος εὐπρόσδεκτος εἰς τοὺς κόλπους τῆς μητρὸς Ἐκκλησίας.

Χθὲς τὸ πρωί διὰ τῆς ἐπιφοιτήσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος, κατὰ τὰ δόγματα τῆς ἐκκλησίας μας καὶ διὰ τῆς εὐώδους χάριτος τοῦ ἁγίου μύρου, ἡ πριγκίπησσα ἐδέχθη τὸ βάπτισμα τῆς Όρθοδοξίας έν συγκινήσει ἰερᾷ, τῆς όποίας μετεῖχον και ὅλοι οἰ παριστάμενοι.»

Στο ρεπορτάζ της η εφημερίδα αναφέρει ότι η τελετή έλαβε χώρα στις 8 το πρωί, πριν την ακολουθία του Μεγάλου Σαββάτου, στην εκκλησία των Ανακτόρων. Παρόντες ήταν η βασιλική οικογένεια, ο πρωθυπουργός Θεόδωρος Δηλιγιάννης και μερικοί ιεράρχες, ενώ τη βάπτιση δια χρίσματος τέλεσε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Γερμανός. Η τελετή έγινε κατά το τυπικό του Συμεώνος Τραπεζουντίου. Ακολούθησε η θεία λειτουργία και στο τέλος της η Σοφία κοινώνησε τα άχραντα μυστήρια για πρώτη φορά. [7]

Η Ηγεμονίδα Σοφία το 1902.

Κοινωφελές έργο

Το 1896 αναλαμβάνει την πρωτοβουλία για την ίδρυση και λειτουργία ενός νοσοκομείου για παιδιά. Ήρθε σε επαφή με το ηγουμενοσυμβούλιο της Ιεράς Μονής Πετράκη η οποία διέθετε ένα μεγάλο και κατάλληλο χώρο στο Γουδί και κατάφερε να της παραχωρηθεί δωρεάν το οικόπεδο έκτασης 50 στρεμμάτων. Στις 26 Αυγούστου του 1896 εκδόθηκε το σχετικό βασιλικό διάταγμα και στις 9 Σεπτεμβρίου ο πληρεξούσιος της Σοφίας, συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Σαπουντζάκης και το Ηγουμενοσυμβούλιο της Μονής, υπέγραψαν το συμβόλαιο δωρεάν παραχώρησης του χώρου, στο οποίο αναφέρετο ότι «παρεχωρεῖτο εἱς τήν Α.Β.Υ. τήν Ηγεμονίδα Σοφίαν διά δωρεᾶς τελείας καί ἀμετακλήτου μεταξύ ζώντων».[8] Τα χρήματα για την ανέγερση του νοσοκομείου συγκεντρώθηκαν με πανελλήνιο έρανο στον οποίο συμμετείχαν εκτός από τα μέλη της βασιλικής οικογένειας, όλοι οι εύποροι Αθηναίοι και κυρίως ο Ανδρέας Συγγρός, με την δωρεά του οποίου ανεγέρθηκε το πρώτο περίπτερο. [9] Οι πρώτοι στόχοι της Σοφίας ήταν το νοσοκομείο «Ν' ἀποδίδη τήν ὑγείαν στά ἄρρωστα Ἑλληνόπουλα καί νά μορφώνῃ Ἑλληνίδας Νοσοκόμους, ἁξίας τοῦ ὑψηλοῦ προορισμοῦ των». Για το δεύτερο αυτό σκοπό, τρεις νοσοκόμες, επιλεγμένες από την Πριγκίπισσα, στάλθηκαν με δικά της έξοδα στην Αγγλία, προκειμένου να σπουδάσουν τη νοσηλευτική ενώ φρόντισε να φθάσει και να διδάξει σε αυτό η Κλεονίκη Κλωνάρη, απόφοιτος της νοσηλευτικής σχολής της Μασσαχουσέττης.[10] 

Η τελετή του θεμέλιου λίθου έλαβε χώρα την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 1896, στις 9 Ιανουαρίου 1900 κυρώθηκε το καταστατικό (γραμμένο από την ίδια την Πριγκίπισσα) Νοσοκομείου των Παίδων «Η Αγία Σοφία», όπως ονομάστηκε. Σύμφωνα με το καταστατικό, τη γενική διοίκηση αναλάμβανε αυτοπροσώπως η Σοφία, η οποία εξέλεγε και τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου. Από αυτήν επίσης επιλέγονταν και διορίζονταν το ανώτερο προσωπικό του Ιδρύματος.[11]

Τον Δεκέμβριο του 1897 τιμήθηκε από την βασίλισσα Βικτωρία με το παράσημο του Βασιλικού Ερυθρού Σταυρού για την προσφορά της στη νοσηλεία των τραυματιών του ελληνοτουρκικού πολέμου.

Κατά τη διάρκεια του Ελληνοτουρκικού Πολέμου του 1897 η Σοφία ασχολήθηκε ενεργά με την περίθαλψη και τη νοσηλεία των στρατιωτών, στο τμήμα της σχολής Ευελπίδων που είχε μετατραπεί σε νοσοκομείο βαρέως τραυματισμένων.[12] Επίσης είχε θέσει υπό την προστασίας της, το «Οικονομικό Συσσίτιο» την πρώτη οργανωμένη προσπάθεια αρωγής των απόρων. Το «Οικονομικό Συσσίτιο» που λειτουργούσε από τον Δεκέμβριο του 1896, προσφέροντας καθημερινή τροφή στους φτωχούς, κατά τη διάρκεια του πολέμου ανέλαβε και τη σίτιση των άπορων στρατιωτών που εξαιτίας του πολέμου έμεναν προσωρινά στην Αθήνα. Το 1897 είχε συνολικά παρασκευάσει και διανείμει 2.690.000 μερίδες φαγητού. [13]

Έντονη δραστηριότητα επέδειξε και στο θέμα της δενδροφύτευσης της Πρωτεύουσας. Επίτιμη πρόεδρος της «Φιλοδασικής Εταιρείας», συμμετείχε συχνά, σαν παράδειγμα προς μίμηση σε πρωτοβουλίες δενδροφύτευσης, με πρώτη αυτή που έγινε τον Νοέμβριο του 1901 για την αναδάσωση του λόφου του Φιλοπάππου. Υποστήριξε επίσης όλες τις δενδροφυτεύσεις της περιόδου-Αρδηττός, πρόποδες του Λυκαβηττού, δημιουργία Άλσους Ζαππείου, όπως και Παγκρατίου και Καισαριανής.

Κίνημα στο Γουδί

Η κυβέρνηση Θεοτόκη, ξεκινώντας μια προσπάθεια αναδιοργάνωσης του στρατεύματος, αναθέτει, τη γενική διοίκηση του Στρατού στο διάδοχο Κωνσταντίνο. Η διοίκηση του Κωνσταντίνου και η ανάθεση των ανώτατων αξιωμάτων στους Πρίγκιπες, προκάλεσε έντονη δυσαρέσκεια, καθώς κατηγορούνταν για νεποτισμό, ευνοιοκρατία, και κακή διαχείριση. Όλα αυτά, έκαναν την μυστική στρατιωτική οργάνωση, Στρατιωτικό Σύνδεσμο να πραγματοποιήσει στις 15 Αυγούστου 1909 στρατιωτικό πραξικόπημα, που έμεινε γνωστό ως Κίνημα στο Γουδί.[14]

Σαν αποτέλεσμα του Κινήματος, όλοι οι πρίγκιπες αλλά και ο Διάδοχος παραιτήθηκαν από τις θέσεις τους (προκειμένου να μη φέρουν σε δύσκολη θέση τον Βασιλιά, και διακινδυνεύσουν ακόμα και τον Θρόνο του) και έφυγαν στο εξωτερικό. Η Σοφία, και τα παιδιά τους –η οικογένεια είχε αυξηθεί κατά δυο μέλη: Την 1η/14 Δεκεμβρίου γεννήθηκε ο Παύλος (κατοπινός βασιλιάς των Ελλήνων) ενώ την 31η Ιανουαρίου/14η Φεβρουαρίου 1904 γεννήθηκε η Ειρήνη (κατοπινή Βασίλισσα της Κροατίας)-, αναχώρησαν από την Αθήνα για το Κάστρο του Κρόνμπεργκ στην Έσση, φιλοξενούμενη της αδερφής της, Μαργαρίτας, με το ξέσπασμα του Κινήματος, και λίγες μέρες αργότερα τους ακολούθησε και ο Διάδοχος.

Μετά το Κρόνμπεργκ εγκαταστάθηκαν στο Βερολίνο, όπου η Σοφία είχε την ευκαιρία να συμφιλιωθεί με τον αδερφό της Γουλιέλμο (με τον οποίο είχαν διαταραχτεί οι σχέσεις τους λόγω της μεταστροφής της Σοφίας στην Ορθοδοξία)3, ενώ ο Διάδοχος ανέλαβε τη διοίκηση ενός πρωσικού τμήματος στρατού και συνέχισε την στρατιωτική του εκπαίδευση δίπλα στον μοιραίο για τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στρατάρχη Κόλμαρ Φράιχερ φον ντερ Γκολτς.[15]

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%92%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B9%CF%83%CF%83%CE%B1_%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%95%CE%BB%CE%BB%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82

Στου Όθωνα τα χρόνια

Γράφει η Ανθούλα Δανιήλ //

Παναγιώτης Κιμουρτζής- Άννα Μανδυλαρά: «Φιλέορτο Βασίλειο» Δημόσιες εορτές και εθνικές επέτειοι κατά την οθωνική περίοδο, Εκδ.Gutenberg 2023

Πώς εορτάζουν οι Έλληνες στου Όθωνα τα χρόνια; Αυτό είναι το θέμα του βιβλίου με τον τίτλο Φιλέορτο Βασίλειο, και διευκρινιστικό υπότιτλο «Δημόσιες εορτές και εθνικές επέτειοι κατά την οθωνική περίοδο». Στην ουσία, πρόκειται για ένα πρωτόκολλο και γεννιέται μια ιδεολογία, γεμάτη από συμβολισμούς που «εξευρωπαΐζει» τους απαίδευτους φουστανελοφόρους Έλληνες.

Ωραιότατο εξώφυλλο, Προλεγόμενα, Εισαγωγή, δύο μεγάλα Μέρη, Επιλεγόμενα, τέσσερα Παραρτήματα, Φωτογραφικό υλικό, Πηγές, βιβλιογραφία –Αρθρογραφία και Ευρετήριο είναι οι επιμέρους τίτλοι αυτού του βιβλίου.

Οι δύο συγγραφείς είναι ο Παναγιώτης Κιμουρτζής, Καθηγητής Νεότερης Ιστορίας και Ιστορίας της Εκπαίδευσης στην Εκπαιδευτική Πολιτική, στο Πανεπιστήμιο του Αιγαίου και η Άννα Μανδυλαρά, Μόνιμη Επίκουρη Καθηγήτρια Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Και οι δύο, μεταξύ άλλων, έχουν ποικίλες δραστηριότητες, οι οποίες πηγάζουν από τους τίτλους τους, όπως συνεργασίες με άλλα πανεπιστήμια, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, συγγραφές και συμμετοχές σε συνέδρια.

Η συγγραφή ενός βιβλίου από δύο επιστήμονες φαίνεται μάλλον δύσκολο εγχείρημα, όπως οι ίδιοι λένε, αλλά και καθόλου ακατόρθωτο, όπως φαίνεται από το αποτέλεσμα. Επομένως έχουμε στα χέρια μας ένα πόνημα À quatre mains, με τέσσερα χέρια δηλαδή, σαν να έπαιζαν στο πιάνο «το ίδιο μουσικό κομμάτι». Το βιβλίο αφιερώνουν στον αγαπημένο τους δάσκαλο Γιώργο Δερτιλή.

Στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα, και προηγουμένως το Ναύπλιο, αλλά και όλες τις πόλεις και κωμοπόλεις την ημέρα της εορτής, εθνικής, θρησκευτικής ή άλλης, θα ξυπνούσαν τον λαό είκοσι ένας κανονιοβολισμοί που έπεφταν από το πολυβολείο του Λυκαβηττού. Στρατιωτικές μπάντες στους δρόμους, εωθινά άσματα και άλλα της εορτής συμπαρομαρτούντα θα καλούσαν τον λαό στο ναό της Αγίας Ειρήνης, όπου θα συναντούσαν όλη την ελίτ της χώρας∙ τους βασιλείς Όθωνα και Αμαλία, τους πολιτικούς, στρατιωτικούς και θρησκευτικούς άρχοντες. Μετά το πέρας της δοξολογίας θα έπιναν τον καφέ τους στο καφενείο «Η Ωραία Ελλάς», στη γωνία Αιόλου και Ερμού, θα μάθαιναν τα νέα της Ελλάδας και του εξωτερικού, θα διασκέδαζαν πίνοντας και χορεύοντας με νταούλα και ζουρνάδες στους δρόμους και στις πλατείες. Οι βασιλείς θα δεξιώνονταν τους επίσημους επισκέπτες της Αθήνας και θα χόρευαν μια «πολωνέζα» με τη ζωηρή βασίλισσα. Αυτά επί Όθωνος, αλλά και πριν από τον Όθωνα οι Έλληνες είχαν αρκετούς αγίους για να βρίσκουν την ευκαιρία να διασκεδάζουν (επειδή ισχύει πάντα το βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος). Πέραν αυτών, αφορμή για διασκέδαση έδινε και η επίσκεψη επιφανών. Για παράδειγμα, η άφιξη του Υψηλάντη στο Βουκουρέστι, 22 Μαρτίου /3 Απριλίου 1821 εορτάστηκε με επαναστατικό οίστρο και λιτανεία. Τον Όθωνα, όταν έφτασε στην Ελλάδα με τους 3.500 Βαυαρούς τον υποδέχτηκαν οι στόλοι των τριών Προστάτιδων Δυνάμεων (να θυμίσουμε πως όταν κατέφθασε ο Καποδίστριας είχε γίνει Βαϊφόρος∙ ο συμβολισμός είναι μέγας∙ σαν τον Χριστό τον υποδέχτηκαν με βάγια και στο τέλος τον δολοφόνησαν).

Οι εορτές, γράφουν οι συγγραφείς, έχουν σκοπό να συνδέσουν το ποικιλόμορφο πλήθος με το ελληνικό παρελθόν, αλλά και να καθρεφτίζουν τους στόχους του νέου κράτους με τον Βασιλιά στο κέντρο∙ οι ευκαιρίες είναι πολλές: η άφιξη του Όθωνα, η πρώτη προκήρυξη, η ηλικίωση, ο γάμος του, τα εγκαίνια του οθωνικού πανεπιστημίου, η ορκωμοσία επί του Συντάγματος, η 25ετηρίδα του Όθωνος, η 25η Μαρτίου (από το 1838), η 3η Σεπτεμβρίου (από το 1844), η ονομαστική εορτή των βασιλέων, το νέος έτος… Γενικά, υπάρχει μία τάση όλες αυτές οι επέτειοι να ενσωματωθούν στην ελληνική παράδοση –μια «επινοημένη παράδοση»- που συμπεριλαμβάνει τους βασιλείς και φέρνει ομοιογένεια στο ετερόκλητο βασίλειο, στο οποίο παρατηρείται ένα βαθύ «πολιτιστικό ρήγμα», το οποίο δεν περιορίζεται στο ντύσιμο οπλαρχηγών ή και στο «φράγκικο» των ξένων, αλλά και σε ό,τι αφορά τα πολιτιστικά και οικονομικά προγράμματα, τις κοινωνικές θεσμοθετήσεις, το φορολογικό σύστημα, την αντιμετώπιση των ηρώων του ’21, και πολλά άλλα, τα οποία ένας ιστορικός οφείλει να μελετά γιατί άλλα συμπεράσματα συνάγει από τις διαθέσεις κατά την άφιξη του Όθωνα π.χ. και άλλα από τις ανάλογες που οδήγησαν στην έξωσή του. Συμπερασματικά: «όλες οι ιεροτελεστίες είναι επαναλαμβανόμενες και η επανάληψη υπονοεί αυτομάτως, συνέχεια με το παρελθόν».

Κατά τον Freud πρόκειται για μια «τυφλή προσπάθεια να χαλιναγωγηθεί ο κλονισμός που προκάλεσε τη διαταραχή… χωρίς ωστόσο να μπορεί να αποσπασθεί από το αβίωτο παρόν και τελικά να τεθεί υπό έλεγχο». Η έρευνα είναι μεγάλη σ’ αυτό το σημείο και οι δύο επιστήμονες έχουν πολλούς λαβυρίνθους να εξερευνήσουν, αλλά ας καταλήξουμε στο ότι οι οθωνικές εορτές δημιουργούν μια νέα μνήμη, όπου πολλά αποσιωπώνται, ενώ επιπλέει η ελπίδα για νέο μέλλον.

Οι συγγραφείς του βιβλίου θα διεισδύσουν στο πολύπλοκο πλέγμα των αντεγκλήσεων, ιδεολογημάτων, σκοπιμοτήτων και συμφερόντων… Οι εορτές, που είναι στην ουσία τελετουργίες, συνιστούν αυτό που ονομάζουμε πρωτόκολλο. Το πρωτόκολλο υπονοεί κάτι σημαντικό, εγγυάται τη συνέχεια και διατηρεί τη μνήμη των πολιτικών θεσμών που εκφράζονται με σύμβολα. Σύμβολο είναι η σημαία, και ανάλογα με τις εικόνες που φέρει, αποκτά περαιτέρω συμβολισμούς.

Αρχής γενομένης από το κίνημα του φιλελληνισμού, κατά τη διάρκεια της Επανάστασης, πολλοί επιφανείς ενδιαφέρθηκαν για την ελληνική κληρονομιά. Ο Βαυαρός βασιλιάς και πατέρας του Όθωνα Λουδοβίκος είχε μετατρέψει τον φιλελληνισμό σε κρατική πολιτική, μεθοδεύοντας συστηματική και την εγκαθίδρυση μιας μοναρχίας περιβεβλημένης με δραστηριότητες αρχιτεκτονικές, ζωγραφικές, πολεοδομικές, Γράμματα και Τέχνες, για όσο, τουλάχιστον, εξυπηρετούσαν τα συμφέροντά τους.

Απομνημονευματογράφος ο Αλέξανδρος Ριζος Ραγκαβής, «αυλικός ποιητής», πολιτικός, πρέσβης, γνωστός για την πίτση του στη βασιλεία περιγράφει μεν την ημέρα της αφίξεως του Όθωνα αλλά προσθέτει και το δικό του σχόλιο, στο οποίο συνδέει το σημείο της άφιξης του Όθωνα στην Τίρυνθα με την απέναντι Λερναία ακτή, όπου αποβιβάστηκε ο μυθικός Δαναός για να κομίσει στην Ελλάδα τα φώτα εξ Ανατολής. Ο Γερμανός Καρλ Μέντελσον Μπαρτόλντυ, κάνει λόγο για την ενθουσιώδη υποδοχή, την οποία σχολιάζει ο Λουδοβίκος Ρος και ο Λούντβιχ Μάουερ οι οποίοι θεωρούν την υποδοχή ως ζήτημα πρωτοκόλλου ανάμεσα σε οπλαρχηγούς και βασιλιά. Η υποδοχή έχει παρασταθεί σε πίνακες από επιφανείς ζωγράφους μεταξύ των οποίων είναι και ο Πέτερ φον Ες.

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζει η Προκήρυξη του Όθωνα στην οποία κεκαλυμμένα διακρίνεται η αντιπαλότητα των στρατιωτικών και πολιτικών μονάδων τις οποίες ο Βασιλιάς θα αντιμετωπίσει ως «αναρχία, διχόνοια και βδελυρό εγωισμό».

Παρατίθεται το Πρόγραμμα της τελετής Ενηλικίωσης του Όθωνα με όλες τις λεπτομέρειες, δυσκολίες που συνάντησε και αδυναμίες που είχε. Στέμμα και σπαθί είχαν παραγγελθεί σε μεγάλους οίκους χρυσοχοΐας στο Παρίσι. Τα εμβλήματα του Βασιλείου της Βαυαρίας όμως δεν χρησιμοποιήθηκαν και συν τω χρόνω επεκράτησε η πολύπτυχη φουστανέλα, έτσι ο Όθωνας από Γερμανός έφιππος έγινε φουστανελοφόρος, διότι η «ελληνοπρέπεια» τον κατέτασσε στους άμεσους απογόνους των Ελλήνων και ισχυροποιούσε τον μυθικό δεσμό της βαυαρικής μοναρχίας με το ελληνικό έθνος.

Στις 3 Μαΐου 1837 ο Όθων εγκαινίασε το Οθώνειον Πανεπιστήμιο, κατά τα πρότυπα των γερμανικών Πανεπιστημίων. Η 3η Μαΐου όμως είναι και ημέρα των γενεθλίων του, οπότε η 3η Μαΐου συνέδεσε τη μοναρχία με την παιδεία. Ενδιαφέρουσα και ιδεολογικά φορτισμένη ήταν η ομιλία του Πρύτανη Κ.Δ.Σχινά, σπουδασμένου στην Γερμανία και οπαδού της μοναρχίας.

Τα γενέθλια του Όθωνα συνεορτάζονται με τα γενέθλια τους πανεπιστημίου, τα γενέθλια όμως της Ελλάδας εορτάζονται στις 25 Μαρτίου. Και επειδή ένα έθνος δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς εθνική υποδομή, ο αγώνας των Ελλήνων προβάλλεται, οι αγωνιστές και οι διάδοχοί τους καλούνται στα ανάκτορα και σε άλλες εκδηλώσεις, ο Όθωνας ενισχύει χήρες και ορφανά, προσπαθεί όσο μπορεί να τους αποζημιώσει όλους, και δεν υπάρχει κάποιος, Έλληνας η Φιλέλληνας και ξένος που να μην ζητά κάποια χάρη ή αποζημίωση για την δράση του στον Αγώνα. Ο Όθωνας ζητά από τον φον Ες να φιλοτεχνήσει πορτρέτα των Αγωνιστών και να στολίσει με αυτά τις στοές του βασιλικού κήπου και να φαίνεται ότι η επιλογή του για τον θρόνο είναι απόφαση του λαού.

Φροντίζει να περιστοιχίζεται από ήρωες ή γόνους ηρώων, όπως Κ. Μπότσαρης, γιος του Μάρκου και το 1835 μεταφέρει τα οστά του στρατάρχη Γεωργίου Καραϊσκάκη στο προς τιμήν του μνημείο στο Φάληρο.

Επειδή στην αρχαία Ελλάδα τέσσερις μεγάλες εορτές ένωναν τους Έλληνες -τα Πύθια, τα Ίσθμια, τα Νέμεα και οι Ολυμπιακοί αγώνες- τέσσερις έπρεπε να είναι οι εθνικές επέτειοι του νέου κράτους: οι αγώνες της Τριπολιτσάς, της Ύδρας, της Αθήνας και του Μεσολογγίου.

Ο Παναγιώτης Σούτσος, σε κλίμα άκρατης αρχαιολατρίας, απορρίπτει θρησκεία και Θεό και στη θέση του βάζει το Υπέρτατον Ον, το οποίο δανείζεται από την ανεξιθρησκία της Γαλλικής Επανάστασης, ο Όθωνας όμως θέλει να έρθει κοντά στον λαό και τις συνήθειές του. Έτσι, καθιέρωσε, με βασιλικό διάταγμα, την 25η Μαρτίου για την διπλή εορτή του Ευαγγελισμού και της έναρξης της επανάστασης, μια χειρονομία προς τον θρησκευόμενο λαό. Από την άλλη η αυτονομία της Εκκλησίας από το Πατριαρχείο το 1850 ήταν μια υπόμνηση του ρόλου που έπαιξε ο κλήρος κατά την Επανάσταση. Η Επέτειος της 25ης Μαρτίου του 1838 έγινε με μεγάλη προβολή και επισημότητα, κανονιοβολισμούς και φωταψίες, χορούς και ευθυμία, όπου γυναίκες και παιδιά ξέφυγαν από τον δημόσιο αποκλεισμό τους και εμφανίστηκαν ανάμεσα στον ανδροκρατούμενο χορό. Στα αποσπάσματα από τα σχόλια των εφημερίδων θα δούμε τον έπαινο για τις γυναίκες που μπήκαν στον χορό σαν αρχαίες Σπαρτιάτισσες και τη μητέρα Λέκκα που έχασε τρεις γιους στη Μάχη των Αθηνών, να σπεύδει να χορέψει κάτω από την Σημαία με την άκρη της οποίας σκούπιζε τα δάκρυά της, γεγονός που συγκίνησε τους βασιλείς.

Στην Ολυμπία οργανώθηκαν αθλητικοί αγώνες, πράγμα που αγνοούσε ο Βασιλιάς και δυσαρεστήθηκε διότι η εθνική επέτειος δεν ήταν «ένα “αθώο ιδεώδες” που μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς κατά βούληση». Στην επέτειο παρευρέθηκαν αντιπρέσβεις, ανώτατοι στρατιωτικοί και άλλοι επίσημοι, με εμφανή την απουσία των πρέσβεων της Ρωσίας, Αυστρίας, Βαυαρίας, πράγμα που σχολιάστηκε. Ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας δυσαρεστήθηκε που ο Όθωνας παρεχώρησε εθνική εορτή στους Έλληνες για την Επανάστασή τους, φοβούμενος την περαιτέρω απαίτησή τους για παραχώρηση Συντάγματος. Από αντιπολιτευόμενη εφημερίδα σχολιάστηκαν δυσμενώς τα «μπαβαρέζικα βάλσια» εκεί που έπρεπε να ακούγεται ελληνική μουσική. Ακόμα και η μέρα ήταν βροχερή όπως το 1821, είπαν.

Η άλλη μεγάλη επέτειος, μετά την 25η Μαρτίου, είναι η επέτειος της 3ης Σεπτεμβρίου 1843, η οποία ξεκίνησε από τους στρατιωτικούς. Λαός και στρατός με μπάντα και φωνές έφτασαν στα ανάκτορα και απαίτησαν Σύνταγμα το οποίο υποχρεώθηκε ο βασιλιάς να παραχωρήσει. Οι επαναστάτες, αντάρτες, αποστάτες, στασιαστές, είναι οι ίδιοι ανάλογα από την οπτική του κρίνοντος.

Βεβαίως μεγάλο είναι το θέμα του τι είναι οι εθνικές εορτές από όπου προκύπτει ότι «η 25η Μαρτίου και ο εορτασμός της καθιερώνεται ως ο κατεξοχήν φορέας των εθνικών εορτών» διότι «συμβολίζει τα ιερά και τα όσια του κρατικού εθνικισμού του νεαρού βασιλείου» και στο εξής οι εθνικές εορτές θα είναι οι φορείς εθνικών ιδεολογημάτων, γι’ αυτό και όλα έπρεπε να γίνουν αυστηρά, σύμφωνα με τον νόμο, αλλιώς μπορούσε κανείς να κατηγορηθεί για εθνική μειοδοσία. Ο εορτασμός στα Επτάνησα έλαβε τον συμβολισμό της Ένωσης με την Ελλάδα. Σε κάθε πόλη αναφύονται διαφορετικά προβλήματα και προστριβές με πολιτικές προεκτάσεις πάντα. Οι μεγάλες δυνάμεις δεν συμπαθούν την Ελλάδα, ιδίως μετά τον Κριμαϊκό Πόλεμο, γι’ αυτό τα πλοία τους δεν απέτισαν τιμή με κανονιοβολισμούς στη εθνική μας επέτειο, ενώ δυο χρόνια αργότερα απέκλεισαν το λιμάνι του Πειραιά. Τέλος, επανήλθε η «κανονικότητα».

Η Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου έδωσε αφορμή να γραφούν πολλά ποιητικά και θεατρικά έργα, να γίνουν πίνακες και λιθογραφίες και έτσι να μεγαλυνθεί ο μύθος της. ΄

Εν ολίγοις, είναι πολλά τα παιχνίδια και της πολιτικής και της διπλωματίας τα οποία καταγράφονται, σχολιάζονται και ερμηνεύονται, όπως πολλά είναι και τα θέματα που απασχολούν τους δύο συγγραφείς.

Ο Παναγιώτης Κιμουρτζής και η Άννα Μανδυλαρά, με μια αφήγηση συναρπαστική, μας δίνουν την ιστορία της πολύπαθης Ελλάδας, μέσα από τις πηγές, τα επίσημα έγγραφα, αλλά και μέσα από τα δημοσιεύματα στις εφημερίδες, καθώς και από την πολύ ενδιαφέρουσα αλληλογραφία της Αμαλίας, από την οποία προκύπτουν ευχάριστα συναισθήματα και αγάπη για τον απλό λαό και τις λαϊκές γιορτές του, αλλά χαρακτηρίζει «καρκίνο» του φραγκοφορεμένους που σπούδασαν στη Γερμανία και ξεσηκώνουν τους στρατιωτικούς εναντίον του Βασιλιά.

Τέλος, το βιβλίο διαβάζεται με βαθιά συγκίνηση όχι μόνο από ειδικούς επιστήμονες αλλά και από κάθε Έλληνα που δεν έχει κόψει τις ρίζες του  με τα ιστορικά θεμέλιά του και από κάθε μελετητή που θέλει να δει τις λεπτομέρειες πίσω από την επιφάνεια.

https://www.fractalart.gr/fileorto-vasileio/