Οι κυβερνήσεις της «Αποστασίας» 1965 έως 1967.
Ο Στεφανόπουλος ήταν πρώην στυλοβάτης του Λαϊκού Κόμματος που είχε πάρει μαζί του το μεγαλύτερο μέρος αυτού του κόμματος για να υποστηρίξει τον Ελληνικό Συναγερμο του Παπάγου. Ο Βασιλιάς Παύλος προσπέρασε τον Στεφανόπουλο μετα το θάνατο του Παπάγου το 1955 δεν τον θεωρησε καταλληλο για να γίνει ο επόμενος πρωθυπουργός. Παρ 'όλα αυτά, ο Στεφανόπουλος υπακουσε στην επιθυμια του βασιλεως Παύλου οταν του ζητησε ο βασιλευς μετακινηθει με την πολιτική του ομάδα και να προσχωρησει στην Ένωση Κεντρου το 1961.
Ο νέος πρωθυπουργός Στεφανοπουλος, όφειλε εν μέρει την εκλογή του από το κοινοβούλιο στις έντονες προσπάθειες πίεσης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αυτός ο κρητικός βουλευτής ήταν ο ανιψιός του Ελευθέριου Βενιζέλου που είχε κληρονομήσει την ηγεσία της βενιζελικης παραταξης του αείμνηστου ξαδέλφου του (Σοφοκλή Βενιζέλου) εντος της Ένωσης κεντρου. Η δράση του Μητσοτάκη (που έγινε ο νέος υπουργός Οικονομικού Συντονισμού) στη στήριξη του Στεφανόπουλου ήταν σύμφωνη με τον στόχο της βενιζελικής πτέρυγας της Ένωσης Κεντρου με σκοπο να αποτρέψει μια πιθανή μετάβαση προς τα αριστερά από τον απροβλεπτο Γεωργιο Παπανδρέου.
(Ο Ανδρέας Παπανδρέου διατήρησε ένα έντονα προσωπικό μίσος για τον Μητσοτάκη μέχρι τον θάνατό του τον Ιούνιο του 1996. Όμως, όσον αφορά τα υποτιθέμενα πάθη του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν ήταν ξεκάθαρο εάν τα συναισθήματά του ήταν γνήσια ή πολιτικά υπολογισμένα).
Οι κύριοι και διασυνδεδεμένοι στόχοι της κυβέρνησης Στεφανόπουλου ήταν να διασφαλίσουν ότι θα διεξαχθεί ανεξάρτητη δικαστική έρευνα για την υπόθεση AΣΠΙΔΑ προκειμενου να αποτραπει η απειλή του πραξικοπήματος των στρατηγών. Ο Γενικός Εισαγγελέας του Ανωτάτου Δικαστηρίου Κωνσταντίνος Κόλιας διορίστηκε για να διερευνήσει την υπόθεση AΣΠΙΔΑ. Ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα διερεύνησης ήταν αν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν οντως μυστικός υποστηρικτής και στελεχος του ΑΣΠΙΔΑ.
Οι υποστηρικτές του Στεφανόπουλου χλευάστηκαν από τους υποστηρικτές του Παπανδρέου ως «αποστάτες» και σε μια από τις πολλές ειρωνείες της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής ο νέος πρωθυπουργός ίδρυσε επίσημα ένα Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα τον Δεκέμβριο του 1965. Αυτή η εξέλιξη ήταν ειρωνική επειδή ο Στεφανόπουλος ήταν κάποτε ηγετικό μέλος του Λαϊκού Κόμματος που υπήρξε ο μεγάλος ιστορικός αντίπαλος του Φιλελεύθερου Κόμματος. Η κυβέρνηση του Στεφανόπουλου ήταν μια κυβέρνηση μειοψηφιας (η οποία επέζησε κυρίως λόγω της κοινοβουλευτικής υποστήριξης της ΕΡΕ) της οποίας η πολιτική επιβίωση ήταν επισφαλής. Ωστόσο, η κυβέρνηση του Στεφανόπουλου ήταν που τον Απρίλιο του 1966 απελευθέρωσε τους υπόλοιπους 96 κομμουνιστές κρατούμενους. Οι ενέργειες αυτής της κυβέρνησης για τη διάλυση του παρακράτους υπενθυμίζουν τον ρόλο που έπρεπε να είχε εκπληρώσει η προηγούμενη κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου στην πλήρη διάλυση του παρακράτους για να ξεπεράσει η ελληνικη κοινωνια τα καταλοιπα του εμφυλίου πολέμου.
Αντίθετα, ο Παπανδρέου χρησιμοποίησε τη δυσαρέσκεια από τον εμφύλιο πόλεμο και την παρατεταμένη υπαρξη του παρακράτους για να χτίσει μια νέα πολιτική βάση και να ανατρέψει το υπάρχον κοινωνικοπολιτικό σύστημα της Ελλάδας, βασικό στοιχείο του οποίου ήταν η μοναρχία. Μεταξύ της οικειοθελους παραιτησης του Γ. Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965 έως το στρατιωτικό πραξικόπημα των συνταγματάρχων του Απριλίου 1967, ο Ανδρέας Παπανδρέου έκανε ό, τι μπορούσε για να προκαλέσει λαϊκές ταραχές. Ο Ανδρέας Παπανδρέου συνεργάστηκε με τη Νεολαία Λαμπράκη που συνδεονταν με το ΚΚΕ / ΕΔA για να προκαλέσει διαδηλώσεις των αριστερων ψηφοφορων.
Ο επακόλουθος πόλεμος των εντυπων και των εφημεριδων αποτυπωνει την σύγκρουση μεταξύ των διαφορετικών πολιτικών φατριών της Ελλάδας. Αυτή η πολιτική πόλωση έδειξε επίσης ότι υπήρχαν ακομη ζωντανα μεσα στην κοινωνια στοιχεια του παρακρατους,που προηγουμενως ειχαν κατασταλει και αδρανοποιηθει και ότι μπορούσαν να επιβιώσουν ανετα χωρίς περαιτέρω και εντονότερη πολιτική καταστολή. Σε αυτό το πλαίσιο, η προηγούμενη άρνηση του Παπανδρέου να ακολουθήσει μια μετριοπαθή προσέγγιση ενώ ήταν στην κυβέρνηση για να βοηθήσει στη διευκόλυνση της διάλυσης του παρακράτους ήταν ακόμη πιο κατακριτέα.
Ο Κωνσταντίνος Β΄ και η βασίλισσα Άννα –Mαρία εκπλήρωσαν τα καθήκοντά τους κατά την περίοδο της πολιτικης κρίσης συμμετεχοντας στην δημοσια ζωη σε κοινωνικες εκδηλωσεις ,τελετες, επισκεψεις σε ολη την Ελλαδα. Το βασιλικό ζεύγος παρέμεινε κοντά στους υπηκοους του με την πραγματοποιηση των υποχρεωσεων του και της φιλανθρωπικής εργασίας σε όλη αυτή την ταραχώδη περίοδο. Τα τελευταία χρόνια ο εξόριστος Κωνσταντίνος Β΄ και η βασίλισσα Άννα-Μαρία αντλούσαν δύναμη και ευτυχία από τις αναμνήσεις τους όταν ήταν στην Ελλαδα μονάρχες. Αυτό πιθανότατα υποστήριζε την πίστη που ειχαν πριν το δημοψηφισμα του 1974 οτι τελικα θα επιστρεψουν στην Ελλαδα.
Ένας σημαντικός πολιτικός στόχος της κυβέρνησης Στεφανόπουλου επιτεύχθηκε τον Νοέμβριο του 1966 όταν είκοσι οκτώ αξιωματικοί και ο Ανδρέας Παπανδρέου βρεθηκαν ενοχοι να προσαχθουν σε δίκη για συνωμοσία για κατάληψη εξουσίας με στρατιωτικό πραξικόπημα. (Ο Ανδρέας Παπανδρέου απαλλάχθηκε από τη σύλληψη λόγω της βουλευτικής ασυλίας του). Οι κατηγορίες μείωσαν σημαντικά το περιθώριο πραξικοπήματος στρατηγών, αλλά υπήρχε ακόμη ανάγκη μείωσης των πολιτικών εντάσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου