Τελικά το 1974 θα είναι καθοριστική χρονιά για όσους σχεδίαζαν την νέα προοπτική του Ελληνισμού.
Νέες επιφανειακά ελίτ και νέα Κόμματα με τυφλή υπακοή στους παλιούς αρχηγούς τους θα γεννιόνταν για να καλύψουν τις ανάγκες της Εξουσίας.
Ο Ανώτατος Άρχων θα ήταν ένα διακοσμητικό στοιχείο, για να μπορούν τα Κόμματα και οι ηγέτες τους (βασισμένοι στην οικογενειοκρατία και την ευνοιοκρατία, τα σόγια και το ρουσφέτι δηλαδή, όπως τα ξέρει ο κατά τα άλλα …σοφός Λαός μας) να κάνουν «παιχνίδι» μόνοι τους.
Να ελέγχουν τον κρατικό μηχανισμό που θα είναι πλέον ένας χώρος που θα κάνουν παιχνίδια και πάρτι οι ημέτεροι, οι κολλητοί…...
Σε αυτό το «πολιτικό σκηνικό» προστέθηκε η ακύρωση και η αυθαίρετη απαγόρευση ενός θεσμού που συνδέθηκε με την δυναμική, την επέκταση και την σταθερότητα του νεώτερου Ελληνισμού, του θεσμού της Βασιλείας. Το επικύρωσαν με το κατευθυνόμενο Δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, όταν ετερόκλιτες πολιτικές δυνάμεις (από την κρατικοδίαιτη καραμανλική Δεξιά μέχρι την διεθνιστική-απάτριδα Αριστερά) συνασπίστηκαν εναντίον του Βασιλέως Κωνσταντίνου Β΄.
Ο τελευταίος, όντας εκτός της Ελλάδος διότι δεν του επετράπη να επιστρέψει ,μη διαθέτοντας την ανάλογη συμβουλευτική ομάδα δίπλα του (ούτε ένας σύμβουλος επιπέδου Ιωάννη Μεταξά ή Αλεξάνδρου Παπάγου, όπως ο θείος του παλαιότερα), έτσι ώστε να αποφύγει τις παγίδες και τα σκοτεινά σχέδια των πολιτικών του αντιπάλων (ακόμη και αυτών που παρουσιάζονταν, για λόγους καθαρά ιδιοτελείς, «φίλα προσκείμενοι» στον Βασιλιά), αναγκάσθηκε να υποταγεί σε ένα παιχνίδι με το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο…...
Αναγκάσθηκε δηλαδή να συμμετάσχει σε ένα νόθο Δημοψήφισμα (όπως ειπώθηκε και από πολιτικούς της εποχής εκείνης) που διοργάνωσαν επίτηδες μετά τις Εκλογές του Νοεμβρίου 1974 (για να ξεγελάσουν τους πολίτες που προτιμούσαν Βασιλιά).
Ο τελευταίος, όντας εκτός της Ελλάδος διότι δεν του επετράπη να επιστρέψει ,μη διαθέτοντας την ανάλογη συμβουλευτική ομάδα δίπλα του (ούτε ένας σύμβουλος επιπέδου Ιωάννη Μεταξά ή Αλεξάνδρου Παπάγου, όπως ο θείος του παλαιότερα), έτσι ώστε να αποφύγει τις παγίδες και τα σκοτεινά σχέδια των πολιτικών του αντιπάλων (ακόμη και αυτών που παρουσιάζονταν, για λόγους καθαρά ιδιοτελείς, «φίλα προσκείμενοι» στον Βασιλιά), αναγκάσθηκε να υποταγεί σε ένα παιχνίδι με το αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο…...
Αναγκάσθηκε δηλαδή να συμμετάσχει σε ένα νόθο Δημοψήφισμα (όπως ειπώθηκε και από πολιτικούς της εποχής εκείνης) που διοργάνωσαν επίτηδες μετά τις Εκλογές του Νοεμβρίου 1974 (για να ξεγελάσουν τους πολίτες που προτιμούσαν Βασιλιά).
Ενώ, αφού επανήλθε με τον ερχομό της «Μεταπολίτευσης» το Σύνταγμα του 1952, έπρεπε να επανέλθει και ο Ανώτατος Άρχων, δηλαδή ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος.
Στην θέση του Ανωτάτου Άρχοντος εισήχθη ο ξένος προς την Ελληνική Ιστορία θεσμός του «Προέδρου της Δημοκρατίας».
Ένας θεσμός που ενθουσίαζε τον γαλλοτραφή στα 11 χρόνια παραμονής του στο Παρίσι Καραμανλή. Ένα δημιούργημα του αστικού κόσμου της Δύσης που λειτούργησε ανάλογα με την πολιτική παράδοση κάθε Λαού.
Στην Ελλάδα ο νέος αυτός θεσμός (που είχε πρωτοεισαχθεί στην πολιτικά ανώμαλη περίοδο του Μεσοπολέμου, αδυνατώντας να επιλύσει κάποιο πρόβλημα-κάτι που ομολογούν όλοι οι ειλικρινείς Ιστορικοί ερευνητές) αντέγραψε εξωτερικά τον θεσμό της Βασιλείας (από την Ανακτορική φρουρά που έγινε …Προεδρική, μέχρι και την κατοικία των Ανακτόρων που έγινε …Προεδρικό Μέγαρο), αλλά στην ουσία αποτελούσε ένα πολιτικό περιθώριο και μία απαξιωτική θέση για την Ελλάδα διεθνώς.
Τόσο οι Συνταγματικές αναθεωρήσεις όσο και η επιλογή για την θέση αυτήν αποτυχόντων Πολιτικών με ελλιπή διεθνή παρουσία και διασυνδέσεις, οδήγησαν τον θεσμό της Προεδρίας σε διακοσμητικό συμπληρωματικό στοιχείο μιας πανάκριβης Κοινοβουλευτικής ζωής και ενός διεφθαρμένου ηθικά Πολιτικού κόσμου, που ρέπει σε σκάνδαλα και λεηλασία του παρόντος και του μέλλοντος του Ελληνικού Λαού (ακόμη και σε αυτήν την περίοδο της Κρίσεως).
Αυτήν την κατάσταση την διαπιστώνουν όλοι έμμεσα ή άμεσα από Αριστερά μέχρι Δεξιά, αρκεί να μην τρέφονται από τον κορβανά του Δημοσίου Χρήματος.
Η παρουσία του θεσμού της Βασιλευομένης Δημοκρατίας και του Βασιλέως Κωνσταντίνου στην μεταπολιτευτική ζωή θα λειτουργούσε ως ανάχωμα, ως εμπόδιο για την επέκταση της αλλοτρίωσης της Ελληνικής Κοινωνίας και των στοιχείων που την στηρίζουν.
Δεν θα μπορούσαν να τοποθετούν στην θέση του ανθρώπου που θα λέει ΝΑΙ σε όλα τον αρεστό των Κομμάτων, αλλά ο Βασιλεύς λόγω θέσεως και ιδιότητος θα έθετε τις αντιρρήσεις του.
Δεν θα ήταν ένας από το σύνολο των διεφθαρμένων (διεφθαρμένων με την συνενοχή ή την σιωπή τους).
Και τότε θα αποφεύγονταν ο εθνικός και πολιτικός κατήφορος της Μεταπολίτευσης.
Αρκεί να αναρωτηθούμε με ειλικρίνεια. Θα έθεταν κάποιοι ανάξιοι Πολιτικοί τα Εθνικά Θέματα στο περιθώριο ή θα λεηλατούνταν η Ελληνική Γλώσσα και η Παιδεία στον βωμό μιας διεθνοποιημένης (δηλαδή ισοπεδωτικής) νέας πραγματικότητας;
Θα είχαν απαξιωθεί και ευτελιστεί πολιτικοί θεσμοί όπως η Βουλή (που τα τελευταία χρόνια βιώνει την πιο υποτιμητική πτώση της-και το λένε αυτό οι πιο φανατικοί οπαδοί του Κοινοβουλίου) και το Σύνταγμα (που έχει γίνει κουρελόχαρτο για να καλύψει τα κρυφά παιχνίδια των εκάστοτε κυβερνώντων);
Θα ήταν αυτονόητη η διαπλοκή ΜΜΕ και της πολιτικής ζωής, με θεατή τον Ανώτατο Άρχοντα, που πρέπει να λέει ΝΑΙ σε όλα;
Ο Κωνσταντίνος θα έλεγε το δικό του ΟΧΙ και δεν ήταν αρεστός στο Πολιτικό σύστημα.
Αυτός εξάλλου είναι και ο βασικός λόγος που επιλέγονται για την θέση του Προέδρου άβουλα πολιτικά ανθρωπάκια, με ελλιπή αυτοπεποίθηση και καλυμμένα από την «προστασία» των ΜΜΕ. Πώς να θέλουν έτσι την Βασιλεία;
Βασιλευομένη Δημοκρατία θα σήμαινε για όλους αυτούς τερματισμό των σκοτεινών σχεδίων εναντίον του Ελληνισμού και του Λαού μας.
Και έτσι το παιχνίδι με το Δημοψήφισμα του 1974 είχε προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα. Το ξέρουμε σήμερα και το βιώνουμε. Δυστυχώς, όχι μόνο εμείς αλλά και οι επερχόμενες γενεές....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου