Η ιστορία της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών (Α.Σ.Κ.Τ.) συμπίπτει χρονικά με την ιστορία του νεοελληνικού κράτους. Αφετηρία της Σχολής, όπως και του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (Ε.Μ.Π.), υπήρξε το «Σχολείον των Τεχνών». Το Βασιλικό Διάταγμα για την ίδρυση Σχολείου που θα εκπαιδεύει αρχιτεχνίτες («μαΐστορες») «εις την αρχιτεκτονικήν» δημοσιεύεται στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως στις 31 Δεκεμβρίου 1836 / 12 Ιανουαρίου 1837 ύστερα από πρόταση της «επί των Εκκλησιαστικών Γραμματείας και της Δημοσίου Εκπαιδεύσεως», πάντοτε όμως με τη σύμφωνη γνώμη «των Υπουργείων των Εσωτερικών και των Στρατιωτικών». Πρότυπο του Σχολείου ήταν αντίστοιχα ιδρύματα στη Δυτική Ευρώπη, κυρίως στη Βαυαρία και τη Γαλλία.
Το Σχολείο λειτουργούσε κατ’ αρχάς Κυριακές και εορτές μόνο, 10-12 το πρωί και 5-7 το απόγευμα, δεχόταν σπουδαστές οποιασδήποτε ηλικίας και οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, χωρίς διαδικασία επιλογής. Η φοίτηση ήταν μονοετής, ο πειθαρχικός κανονισμός αυστηρότατος, η εκπαίδευση παρεχόταν δωρεάν, ενώ χορηγούνταν και υποτροφίες. Το πρόγραμμα περιλάμβανε ιχνογραφία (ελεύθερο και γραμμικό σχέδιο), μαθηματικά, κατασκευή προπλασμάτων και στοιχεία αρχιτεκτονικής και, λίγο αργότερα, καλλιγραφία. Πρώτος διευθυντής («Έφορος») του Σχολείου διορίσθηκε ο λοχαγός του Μηχανικού Φρειδερίκος φον Τσέντνερ (Friedrich von Zentner).
Το «Βασιλικόν Σχολείον των Τεχνών» ή «Σχολείον Πολυτεχνικόν», όπως καθιερώθηκε να αποκαλείται, στεγάσθηκε προσωρινά σε μία από τις τρεις οικίες της οικογένειας Βλαχούτση επί της οδού Πειραιώς. Εναρκτήρια ημέρα των μαθημάτων ορίσθηκε η 17η Οκτωβρίου 1837. Ο μέσος αριθμός των μαθητών τα πρώτα έτη πρέπει να έφθανε τους τετρακόσιους και γι’ αυτό σύντομα το Σχολείο μεταφέρθηκε στην απέναντι, πιο ευρύχωρη, οικία Κωνσταντίνου Βλαχούτση (που επρόκειτο αργότερα να στεγάσει το Ωδείο Αθηνών). Η προσέλευση μαθητών ήταν τόσο μεγάλη ώστε το Σχολείο άρχισε πλέον να απορρίπτει αιτήσεις εγγραφής. Πρώτοι δάσκαλοι της ιχνογραφίας διορίσθηκαν οι Δανοί αδελφοί Χάνσεν (Hansen). Ωστόσο η εισαγωγή του πρώτου αμιγώς καλλιτεχνικού μαθήματος πραγματοποιείται κατά πάσα πιθανότητα το 1840 και συνδέεται με τις φιλότεχνες προθέσεις της Σοφί ντε Μαρμπουά-Λεμπρέν (Sophie de Marbois-Lebrun), της επονομαζόμενης Δούκισσας της Πλακεντίας, η οποία και φρόντισε να μετακληθεί ο Πιερ Μπονιρότ (Pierre Bonirote), ζωγράφος από τη Λυών προτεινόμενος από τον Ενγκρ (Ingres), για να διδάξει ελαιογραφία σε δώδεκα μαθητές του Σχολείου.
ΠΗΓΗ https://www.asfa.gr/askt/istoriki-diadromi-askt/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου