«Αλφρέδος, Ο Άγνωστος Βασιλιάς Της Ελλάδας Που Εκλέχθηκε Από Τον Λαό»!

Γράφει ο Δημήτρης Σταυρόπουλος

Στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας και στην χρονική της διαδρομή ως Έθνος, έχουν συμβεί πολλά γεγονότα και έχουν ληφθεί αποφάσεις που την σημάδεψαν καταλυτικά και διαμόρφωσαν την τελική δομή και μορφή της.

Κάποιες τέτοιες καθοριστικές στιγμές παραμένουν ακόμα και σήμερα άγνωστες, η άλλες που τις γνωρίζουν λίγοι, φαντάζουν… εξωπραγματικές!

Για παράδειγμα, ελάχιστοι ξέρουν ότι υπήρξε βασιλιάς των Ελλήνων, που εκλέχθηκε απ ευθείας από τον λαό!

Για να κατανοήσουμε αυτό το απίστευτο, θα πρέπει να γνωρίσουμε πολυδαίδαλα βασιλικά γενεαλογικά δέντρα και τις ιντρικες των ισχυρών κρατών της Ευρώπης.

Πίσω απ όλα αυτά, κρύβεται ο… Αλφρέδος!

ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Ο Αλφρέδος, δευτερότοκος γιος της Βασίλισσας Βικτωρίας και μετέπειτα Δούκας του Edinburgh (Εδιμβούργου), υπήρξε ο μοναδικός μονάρχης που, μετά την έξωση του Όθωνα και πριν από την ανάρρηση στο θρόνο του Γεωργίου Α’, εκλέχθηκε πανηγυρικά και απευθείας από το λαό βασιλιάς των Ελλήνων.

Η ματαίωση, ωστόσο, της εκλογής του αποκάλυψε για μια ακόμη φορά τον ανταγωνισμό και τους απώτερους στόχους της πολιτικής των Μεγάλων Δυνάμεων.

Η αναζήτηση μονάρχη μετά τον Όθωνα έμελλε να αποδειχθεί επίπονη καθώς, ο ελληνικός θρόνος ήταν ήδη επιβαρυμένος με μία έξωση και, ως εκ τούτου, δεν ήσαν πολλοί εκείνοι που δέχονταν να υποβάλουν υποψηφιότητα.

Υπήρξαν, μάλιστα, και προτάσεις σε Έλληνες, αλλά εξαιτίας των διαφορών που υπήρχαν, ακόμα και της ζήλιας μεταξύ των υποψηφίων, δεν τελεσφόρησε.

Έτσι, εστράφησαν και πάλι στην αναζήτηση από τις βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης.

Το μεσοδιάστημα μέχρι την εξεύρεση Βασιλιά έχει ιδιαίτερο διπλωματικό, πολιτικό αλλά και ιστορικό ενδιαφέρον… η κατάσταση στην Ελλάδα "αγρίευε", η κοινή γνώµη βρισκόταν σε αναβρασµό.Το κακό πήρε µεγαλύτερη έκταση όταν εστασίασαν οι µαθητές των σχολείων σε Αθήνα,Σύρο, Τρίπολη Λαµία και αλλού. Έδιωξαν τους δασκάλους και σταµάτησαν τα µαθήµατα(αθάνατη Ελλάδα, ποτέ δεν πεθαίνεις). Η ληστεία πήρε επικίνδυνες διαστάσεις. Η περίοδος αυτή έµεινε γνωστή στην Ιστορία ως "περίοδος της Μεσοβασιλείας", συνώνυµη του αχαλίνωτου κοµµατισµού και της αναρχίας.

Αρχικά οι Έλληνες, υπό τις βρετανικές διπλωματικές ίντριγκες, ήταν υπέρ του δευτερότοκου γιου της Βασίλισσας Βικτωρίας, Πρίγκιπα Αλφρέδου, αλλά οι Μεγάλες Δυνάμεις είχαν ήδη δεσμευτεί με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1832 να μην ανέλθει στο θρόνο της Ελλάδας γόνος καμιάς δικής τους βασιλικής οικογένειας.

Έτσι, ξεκίνησαν ένα αγώνα δρόμου για το ποιος οίκος θα επικρατήσει, υπενθυμίζοντας, παράλληλα, στους Έλληνες την κυρίαρχη εξουσία της Εθνοσυνέλευσης και την ανεξάρτητη βούληση, με την οποία θα έπρεπε να ληφθούν οι αποφάσεις της που αφορούσαν στη διαδοχή.

Η πρώτη αναφορά στον Πρίγκιπα Αλφρέδο (1844-1900) έγινε από την ελληνική εφημερίδα «Βρετανικός Αστήρ» (British Star) που εκδίδετο στο Λονδίνο από τον Στέφανο Ξένο.

Σύμφωνα με το άρθρο αυτό, η Βρετανική Κυβέρνηση δεν αντιμετώπιζε ευνοϊκά το θέμα της υποψηφιότητάς του για τον ελληνικό θρόνο.

Οι Έλληνες, αντίθετα, εξέταζαν σοβαρότατα το ενδεχόμενο εκλογής Βρετανού πρίγκηπα. Παρολο που η βασιλισσα Βικτωρια ηταν τελειως αρνητικη.

Και κερδισμένη βγαίνει η Βρετανική διπλωματία. Πώς;

Έπεισαν, αρχικά, τον Χαρίλαο Τρικούπη να διεξάγει δημοψήφισμα με τον ελληνικό λαό να επιλέγει το πρόσωπο που θέλει για Βασιλιά.

Είχαν, όμως, γνωστοποιήσει ότι οι ίδιοι θα προτιμούσαν τον Αλφρέδο, δευτερότοκο γιο της Βασίλισσας Βικτωρίας.

Δεν ορίστηκε ενιαία ημέρα ψηφοφορίας για όλη την επικράτεια, αλλά δόθηκε σε κάθε δήμο προθεσμία δέκα ημερών, που θα άρχιζε από την τρίτη ημέρα της δημοσίευσης του ψηφίσματος σε καθέναν απ’ αυτούς.

Δικαίωμα ψήφου είχε κάθε Έλληνας πολίτης που είχε συμπληρώσει το εικοστό έτος της ηλικίας του.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το δημοψήφισμα για την εκλογή του μελλοντικού βασιλιά μεταβλήθηκε σε «νομιμοποίηση» της ήδη ευρύτατης αποδοχής της βρετανικής πρότασης, που υπήρχε για τον Αλφρέδο.

Τα αποτελέσματα ήταν συντριπτικά.

Ο Αλφρέδος έλαβε 230.016 ψήφους, πάνω από το 85% των ψηφισάντων.

Ο Αλφρέδος υπήρξε, λοιπόν, ο μοναδικός μονάρχης -σε παγκόσμια πρωτοτυπία- που εκλέχθηκε απευθείας από το λαό ως βασιλιάς των Ελλήνων.

Να σημειώσουμε πως δεύτερος με 2.400 (!) ψήφους ήταν ο «Ηγεμονόπαις Λάυχτεμβεργ» Ευγενιος , τρίτος με 1841 ψήφους ο Αλέξανδρος της Ρωσίας, ενώ 2 ψήφους πήρε ο… Μέγας Ναπολέων, και μόλις μία ψήφο ο προηγούμενος βασιλιάς της Ελλάδος, ο Όθων. Ωστόσο, 93 έγραψαν –ψήφισαν «Δημοκρατία»!

Η ΜΑΤΑΙΩΣΗ ΚΑΙ Ο ΔΙΑΔΟΧΟΣ

Οι Έλληνες ειδοποιήθηκαν ωστόσο και μάλιστα άμεσα, πως η εκλογή του Αλφρέδου δεν ήταν δυνατό να γίνει αποδεκτή από τις τρεις Μεγάλες Δυνάμεις.

Στις 22 Ιανουαρίου 1863, όμως, η Εθνοσυνέλευση, παρακάμπτοντας τις επιταγές των Δυνάμεων, ανακήρυξε τον Αλφρέδο Συνταγματικό Βασιλιά των Ελλήνων, παρά το γεγονός ότι ο Τρικούπης είχε ήδη τηλεγραφήσει από τις 28/11 πως το θέμα της υποψηφιότητας του Αλφρέδου έπρεπε να θεωρείται λήξαν.

Μαζί με το Μαυροκορδάτο, μάλιστα, κατηγόρησε ευθέως την Αγγλία πως «είναι πλέον εκείνη που έχει την αποκλειστική ευθύνη για τον κίνδυνο εγκαθίδρυσης στην Ελλάδα δημοκρατικού πολιτεύματος».

Τελικά όμως η χώρα υπέκυψε στις επιταγές των Μεγάλων Δυνάμεων.

Στις 18 Μαρτίου 1863 εκδόθηκε το Ψήφισμα της Β’ των Ελλήνων Συνελεύσεως:

H εν Αθήναις Β’ των Ελλήνων Συνέλευσις:

«Αναγορεύει παμψηφεί τον πρίγκιπα της Δανίας Χριστιανόν, Γουλιέλμον, Φερδινάνδον, Αδόλφον, Γεώργιον, δευτερότοκον υιόν του πρίγκιπος Χριστιανού της Δανίας, συνταγματικόν βασιλέα των Ελλήνων υπό το όνομα Γεώργιος Α’ Βασιλεύς των Ελλήνων…

Οι νόμιμοι διάδοχοι αυτού θέλουσι πρεσβεύει το Ανατολικόν Ορθόδοξον δόγμα.

Τριμελής επιτροπή εκλεχθησομένη υπό της Εθνοσυνελεύσεως θέλει μεταβεί εις την Κοπεγχάγην και προσφέρει αυτώ εν ονόματι του Ελληνικού Έθνους το Στέμμα.» Η Επιτροπή αποτελούµενη (κατόπιν µυστικής ψηφοφορίας)από τον Κωνστ. Κανάρη (Πρόεδρο), Θ. Ζαΐµη και ∆. Γρίβα µετέβη στην Κοπενχάγη για να προσφέρει συµβολικώς το στέµµα. Έγινε δεκτή µε µεγάλες τιµές και γιορτές που ολοκληρώθηκαν στις 25 Μαΐου µε την αποδοχή του στέµµατος.

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ικανοποίησε τους Άγγλους καθώς όλα έγιναν σύμφωνα με το δικό τους «σχέδιο», το οποίο:

1ον Κατέστησε προφανή στη Γαλλία και τη Ρωσία τη βούληση του Ελληνικού λαού ότι με την ψήφο τους έδειξε πως επιθυμούν κάποιον που να έχει την υποστήριξη της Μ. Βρετανίας.

2ον Εξασφάλισε την αγγλική επιρροή και τον πρώτο λόγο ως προς τον έλεγχο της Ελλάδος, και

3ον Ανέδειξαν την υπεροχή της Βρετανικής διπλωματίας.

Αξίζει, ωστόσο, στο σημείο αυτό να αναφερθεί το παρασκήνιο της εκλογής του Γεωργίου:

Στις 10 Μαρτίου 1863, ο διάδοχος του δανικού θρόνου, πρίγκιπας Χριστιανός, αδελφός του βασιλιά της Δανίας, Φρειδερίκου Ζ΄, είχε βρεθεί στο Λονδίνο για τους γάμους της κόρης του Αλεξάνδρας με τον διάδοχο του αγγλικού θρόνου, και υιό της Βικτωρίας, Αλβέρτο Εδουάρδο.

Κατά τη διάρκεια της δεξίωσης έγινε η πρώτη γνωριμία του Άγγλου πρωθυπουργού, Palmerston, με τον αδελφό της νύφης, πρίγκιπα Χριστιανό, Γουλιέλμο, Φερδινάνδο, Αδόλφο, Γεώργιο.

ΟΙ ΔΑΝΟΙ ΠΡΙΓΚΙΠΕΣ ΣΤΟΝ ΘΡΟΝΟ

Ο Palmerston, αν και γνώριζε πως η βασιλισσα  Βικτώρια δε συμπαθούσε ιδιαίτερα την οικογενεια του Δανου πριγκιπα, πρότεινε τον σχεδόν 17χρονο νέο για τη θέση του βασιλεως  του ελληνικού βασιλείου.

Αξιοσημείωτο είναι ότι στο Ψήφισμα αυτό ο Γεώργιος αποκαλείται «Βασιλεύς των Ελλήνων», κατόπιν προτροπής του ιδίου, και όχι Βασιλεύς της Ελλάδας, όπως ονομαζόταν ο Όθων.

Παρά τις διαμαρτυρίες της Υψηλής Πύλης για την προσηγορία αυτή, που σήμαινε ότι ο Γεώργιος θα ήταν Βασιλιάς όχι μόνο των κατοίκων της Ελλάδας, αλλά και όλων των Ελλήνων, όπου κι αν βρισκόταν, η προσωνυμία έμεινε.

Στα ξενόγλωσσα κείμενα ο τίτλος ήταν «Roi Des Grecs».

Αργότερα όμως, για να ικανοποιηθεί η Υψηλή Πύλη (ο Σουλτάνος) έγινε Roi Des Hellenes.

Έτσι, μετά από περίοδο μεσοβασιλείας, ο ελληνικός θρόνος δόθηκε στον Δανό πρίγκιπα Γεώργιο, που αναγορεύτηκε Βασιλιάς των Ελλήνων ως Γεώργιος Α’.

Ο νεαρός Πρίγκηπας Γεώργιος  ήταν ενθουσιασµένος µε την ιδέα να γίνει βασιλιάς στην Ελλάδα. ∆υσανασχετούσε για την καθυστέρηση που προκαλουσαν οι συζητησεις μεταξυ των Μεγαλων Δυναμεων και ζητούσε από τους γονείς του να σταµατήσουν τις διαπραγµατεύσεις και να του επιτρέψουν να πάει στην Ελλάδα άνευ όρων και χωρίς οικονοµική αποζηµίωση.

Ο νέος βασιλικός οίκος του Γεωργίου Α’ ήταν ο Βασιλικός Οίκος της Ελλάδας για τα επόμενα 111 χρόνια, από το 1863 έως την αλλαγή του πολιτεύματος σε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, με το (''unfair'') δημοψήφισμα του 1974. Η ελευση του Γεωργιου Α΄στην Ελλαδα εφερε την ενωση των Επτανησων με την εως τοτε ελευθερη ελληνικη γη.

https://www.ksipnistere.com/2022/02/blog-post_308.html