Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ ΑΠΟ ΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑ

.

.

 .

.

.

ελευθερια 28/7/1964,

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ 1916 ΚΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ(Η ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΗ ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ ΕΦΕΡΕ ΓΚΕΡΛΙΤΣ ΚΑΙ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΒΑΛΑΣ)

 Η Α.Μ.Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΒ΄

18-9-1916 Ο Συνταγματάρχης Χριστοδουλόπουλος και ο Στρατηγός Ζυμβρακάκης με 4000 άνδρες από την Μεραρχία Σερρών μεταφέρονται στην Θεσσαλονίκη για να δημιουργηθεί ο πυρήνας, καλούμενος αργότερα Βενιζελικός Στρατός.

       Ἔως τὶς 3 Σεπτεμβρίου τοῦ 1916, ὁλοκληρώθηκε ἡ κατάληψη τῆς Καβάλας ἀπό τοὺς βούλγαρους ἐνῶ οἱ περίφημες γερμανικὲς ἐγγυήσεις συνέχισαν νὰ καταστρατηγοῦνται μὲ τὸν πλέον ἀπροκάλυπτο τρόπο. Στὸ διάστημα τῆς βουλγάρικης κατοχῆς, ἡ Καβάλα βίωσε τὴν γνωστὴ κτηνώδη συμπεριφορὰ τους, μὲ ἀποτέλεσμα μετὰ ἀπό συστηματικὴ ἐξόντωση καὶ μέχρι τὴν ἀποχώρησή τους, νὰ χαθοῦν οἱ ζωὲς 15.000 Ἑλλήνων(Σημ.Η κατοχη της Καβαλας ηταν συνεπεια του οτι ο Βενιζελος κηρυξε τον πολεμο στην γερμανια και βουλγαρια,δεν φταιει ο Βασιλεας).

      Σὲ μία χώρα ποὺ μόνο κατ’ ὄνομα ἦταν ἐθνικὰ ἀνεξάρτητη, συνέβησαν γεγονότα ποὺ ἔπαιξαν ἀποφασιστικὸ ρόλο στὸ νὰ παγιωθῇ ὁ Ἐθνικός Διχασμός. Ἀπὸ τὴν μία ἡ ΑΝΤΑΝΤ μὲ τοὺς ναυτικοὺς ἀποκλεισμούς, τὸν λιμό, τὶς κατασχέσεις στρατιωτικοῦ ὑλικοῦ καὶ ὄχι μόνο, καὶ τὴν ἀποβίβαση τῶν στρατευμάτων της στὴν Θεσσαλονίκη, στὸ μέσον ἡ Ἐθνικὴ Ἄμυνα μὲ τὶς συλλήψεις, τὶς ὁμηρίες καὶ τὶς ἐκτελέσεις, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ὁ βασιλιὰς Κωνσταντῖνος, μὲ τὶς γερμανικὲς «ἐγγυήσεις» ποὺ δὲν τηρήθηκαν, τοὺς βομβαρδισμοὺς τῆς Θεσσαλονίκης, τὴν παράδοση τῶν ὀχυρῶν Ροῦπελ(Σημ.Η παραδοση των οχυρων Ρουπελ ηταν αμεση συνεπεια της καταληψης της Κερκυρας και της καταληψης της Δοιρανης που εγινε απο τους Αγγλογαλλους χωρις να το θελει ο Βασιλιας αλλα με την συγκαταθεση του Βενιζελου), την παραδοση τοῦ Δ΄ Σώματος Στρατοῦ (σημ. Ο Βενιζελος και οι Αγγλογαλλοι δεν ηθελαν το Δ ' ΣΣ να ερθει στην Αθηνα ,οταν πηγε ενα αγγλικο καραβι να παραλαβει το Δ' ΣΣ ο αγγλος πλοιαρχος ηθελε να παραλαβει μονον οσους θα δηλωναν πιστη στον Βενιζελο(!),αρα λοιπον αναγκαστηκε ο διοικητης του Δ΄ΣΣ να παραδοθει στους γερμανους διοτι οι βενιζελικοι ηθελαν να τους εγκαταλειψουν στα χερια των βουλγαρων που ηταν στην Καβαλα δυναμηκατοχης) καὶ τελικὰ τῆς Καβάλας, δημιούργησαν τὸ ἔτος 1916, ἕνα ἐκρηκτικὸ κλίμα.

       Ἀπὸ τὶς δῖκες ποὺ ἀκολούθησαν μετὰ τὴν ἐκθρόνηση τοῦ Κωνσταντίνου τὸ 1917, μέχρι τὰ ἄρθρα ποὺ ἀντάλλασαν στὶς ἐφημερίδες «Ἐλεύθερο Βῆμα» καὶ «Καθημερινή», οἱ Βενιζέλος καὶ Μεταξᾶς τὴν δεκαετία τοῦ ‘ 30, οἱ μὲν τῆς ΑΝΤΑΝΤ χαρακτήριζαν ὡς πράξη προδοσίας τὴν παράδοση τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας στοὺς βούλγαρους(το οποιο δεν ισχυει), οἱ δὲ ἀντιΑΝΤΑΝΤικοὶ, χαρακτήριζαν τὸ γεγονὸς ὡς ἀποτέλεσμα τῆς εἰσβολῆς τῶν «Συμμαχικῶν» στρατευμάτων.

       Γεγονὸς εἶναι ὅτι οἱ Γερμανοί, γνωρίζοντας τὶς μόνιμες ἐπιδιώξεις τῶν βούλγαρων συμμάχων τους, τοὺς ἐπέτρεψαν νὰ εἰσβάλλουν σὲ Ἑλληνικὸ ἔδαφος, μὲ τὴν προοπτικὴ βεβαίως αὐτό νὰ μονιμοποιηθῇ (Σημ.Τελειως αυθαιρετο συμπερασμα διοτι εαν ειχαν οι γερμανοι κακες διαθεσεις δεν θα προσφεραν στο Δ΄ΣΣ ασυλο,θα τους αφηναν στο ελεος των βουλγαρων. Επισης η κατοχη της Καβαλας εγινε οχι μαζι με την καταληψη του Ρουπελ αλλα αργοτερα οταν ο Βενιζελος εκανε την ψευδοκυβερνηση του στην Θεσσαλονικη και κηρυξε τον πολεμο επισημα στην βουλγαρια και στην Γερμανια,η βουλγαρικη κατοχη της Καβαλας οφειλεται στις ενεργειες του Βενιζελου και μονον).

Πηγη https://ellinoistorin.gr/?paged=31&tag=%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CE%B9%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΣΤΟ ΝΑ ΒΡΕΘΗ Η ΕΛΛΑΣ ΠΡΟ ΤΕΤΕΛΕΣΜΕΝΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΧΩΡΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΣ

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΗΓΗΘΗΚΑΝ ΤΩΝ ΝΟΕΜΒΡΙΑΝΩΝ (1915 – 1916)

                                      ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΒ΄
Πηγή θέματος ἡ «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους”, Κ.Παπαρρηγόπουλου, ἐκδ. National Geographic.
……….Στὶς ἀρχές τοῦ 1915 οἱ Δυνάμεις τῆς «andante» ἀποφάσισαν νὰ ἐπιτεθοῦν στὰ Στενά τῶν Δαρδανελίων, ὥστε νὰ διανοίξουν δίοδο ἀνεφοδιασμοῦ τῆς Ῥωσίας, ἡ ὁποία ἦταν σχεδόν ἀποκλεισμένη. Ζήτησαν λοιπὸν ἀπό τὴν Ἑλλάδα νὰ συμμετάσχῃ. Ἡ κυβέρνηση Ε. Βενιζέλου, ἀποφάσισε νὰ ἐγκαταλείψῃ τὴν οὐδετερότητα καὶ νὰ πάρῃ μέρος στὶς ἐπιχειρήσεις στὸ πλευρό τῆς «andante».
……….Ὅμως τὸ Γενικό Ἐπιτελεῖο καὶ ὁ βασιλιᾶς τῶν Ἑλλήνων Κωνσταντῖνος Α’, θεώρησαν τὴν ἐπιχείρηση ἀσύμφορη καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ τὰ ἑλληνικά συμφέροντα. Ἀντιπρότειναν λοιπόν τὴν κατάληψη τῆς Κωνσταντινουπόλεως μέσῳ τῆς Θρᾲκης.
……….Στὶς 18 καὶ στὶς 20 Φεβρουαρίου τοῦ 1915, ὁ Κωνσταντῖνος συγκάλεσε Συμβούλιο τοῦ Στέμματος μὲ ὅλους τοὺς πρώην πρωθυπουργούς, και φυσικά μὲ τὴν συμμετοχή τοῦ Ε. Βενιζέλου. Κανεὶς ἀπό αὐτούς δὲν συμφώνησε ἁπόλυτα μὲ τὶς ἀπόψεις τοῦ Βενιζελου. Οἱ περισσότεροι τάχθηκαν ὑπέρ τῆς οὐδετερότητας. Τότε ὁ Βενιζέλος παραιτήθηκε καὶ στὶς 24 Φεβρουαρίου τοῦ 1915 σχηματίστηκε νέα κυβέρνηση ὑπό τὸν Δ. Γούναρη.(Υποψιν οτι το Συνταγμα που ισχυε τοτε εδινε στον Βασιλεα την εξουσια να αποφασιζει για την κυρηξη πολεμου, οχι στον Πρωθυπουργο).
……….Ὁ ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς νέας κυβέρνησης, Γ. Χρηστάκης- Ζωγράφος, ὑπέβαλε συγκεκριμένες προτάσεις γιὰ τὴν πολεμική ἔξοδο τῆς χώρας στὸ πλευρό τῆς «andante» ὅπως ἐγγύηση τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας τοῦ συνόλου τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, παραχώρηση τῆς Βορείου Ἠπείρου, προκαθορισμό τῶν δυνατῶν ἐδαφικῶν παραχωρήσεων στὴ Μικρᾶ Ἀσία καὶ σύναψη στρατιωτικῆς συμβάσεως μὲ τὴν ἐπιφύλαξη ὅτι τὸ πεδίο δράσεως τῶν ἑλληνικῶν στρατευμάτων δὲν θὰ ἐπεκτεινόταν, ἄν ἡ βουλγαρία διατηροῦσε ἐπίφοβη οὐδετερότητα.
……….Στὶς ἀρχές Μαΐου τοῦ 1915 (μετά ἀπό 2 μῆνες), οἱ «σύμμαχοι» δέησαν νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν ἑλληνική προσφορᾶ, ἀλλά χωρὶς καμμία δέσμευση γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητας τῆς χώρας. Ὡστόσο, ἐκτός ἀπό αὐτό, ζητοῦσαν ἀπό τὴν ἑλληνική κυβέρνηση νὰ συναινέσῃ στὴν παραχώρηση τῆς Καβάλας στὴν βουλγαρία, μὲ τὴν ἀόριστη ὑπόσχεση γιὰ παραχωρήσεις στὴν Μικρᾶ Ἀσία.
……….Ἡ κυβέρνηση Γούναρη διαμαρτυρήθηκε. Λίγο μετὰ προχώρησε σὲ διάλυση τῆς Βουλῆς καὶ προκήρυξη ἐκλογῶν. Οἱ ἐκλογές ἔγιναν στὶς 31 Μαΐου τοῦ 1915, καὶ τὶς κέρδισε μὲ μεγάλη πλειοψηφία ὁ Βενιζέλος. Στὶς 10 Αὐγούστου τοῦ ἴδιου χρόνου ὁ ἀρχηγός τῶν Φιλελευθέρων, σχημάτισε κυβέρνηση(Απο Μαιο εως Αυγ συνεβη η ασθενεια του βασιλεως. Ισως αν ο Κωνσταντινος σκεπτοταν μονο τον θρονο του και οχι την Ελλαδα και συμφωνουσε με την πολιτικη του Βενιζελου που την υπαγορευαν οι δυναμεις της ΑΝΤΑΝΤ,ισως να εσωζε τον θρονο του αλλα η Ελλαδα θα εχανε πολλες ψυχες, ισως και εδαφη διοτι ηταν σιγουρη η επιθεση βουλγαρων και τουρκων εναντιον της Ελλαδος ).

……….Στὸ μεταξύ, ἡ Ἀγγλία καὶ ἡ Γαλλία, ἐπειδή ἐπιθυμοῦσαν νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν μόνη ὁδό ἐπικοινωνίας καὶ ἀνεφοδιασμοῦ τῆς συμμάχου Σερβίας ποὺ εἶχε ἀπομείνει, (τὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης), ἀποφάσισαν (!!) νὰ δημιουργήσουν πολεμικό μέτωπο στὴν Μακεδονία. Ἔτσι, τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1915, οἱ πρῶτες βρετανογαλλικές δυνάμεις ὑπό τὸν στρατηγό Σαράιγ ἀποβιβάστηκαν καὶ κατέλαβαν τὴν γραμμή Δεμίρ-Καποῦ-Κρίβολακ, ἐνῶ ἄλλες βρετανικές δυνάμεις μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν στρατηγό Μίλν, κατέλαβαν τὴν Δοϊράνη(Ο Βενιζελος το γνωριζε και δεν ενημερωσε εγκαιρως τον βασιλεα εξαιτιας αυτου του ατοπηματος ζητησε ο βασιλευςτην παραιτηση του πρωθυπουργου διοτι ο τελευταιος ενηργησε αντισυνταγματικα).
……….Ἡ ἑλληνική πολιτικὴ ἡγεσία, δὲν ἀντέδρασε ἰδιαίτερα στὴν εἰσβολή στρατευμάτων τῶν Μεγάλων Δυνάμεων σὲ Ἐλληνικό Ἔδαφος. Ἀντιθέτως ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος, συμφωνοῦσε μὲ τὴν «συμμαχική» ἐνέργεια, ἤθελε ὅμως νὰ κρατήσῃ καὶ τὰ προσχήματα. Γι’ αὐτό, στὶς 4 Ὀκτωβρίου τοῦ 1915, ἀπό τὸ βῆμα τῆς Βουλῆς, ξεκαθάρισε ὅτι ἡ Ἑλλάδα, ἐάν ἡ Σερβία δεχόταν ἐπίθεση ἀπό τὴν βουλγαρία, θὰ ἔσπευδε νὰ τὴν βοηθήσῃ. Παράλληλα, ἀνακοίνωσε ἐπισήμως ὅτι ἡ στάση τῆς χώρας θὰ ἦταν ἀνάλογη ἀπέναντι στὴν Γερμανία καὶ τὴν Αὐστροουγγαρία.
……….Ὡστόσο, ὁ βασιλιᾶς ἀρνήθηκε  νὰ καλυψει την αποφαση του Βενιζελου περι της καταληψεως της Θεσσαλονικης . Μετὰ τὴν ἀνοιχτή ἀντίθεσή του μὲ τὸν Κωνσταντῖνο, ὁ Βενιζέλος ὑπέβαλλε καὶ πάλι τὴν παραίτηση τῆς κυβερνήσεώς του στὶς 7/10(ν.ημ.) καὶ (24/9 π.ημ.). Νέα Κυβέρνηση σχημάτισε τότε ὁ Ἀλέξανδρος Ζαΐμης ποὺ «ἄντεξε» ἔως τὶς (7/11 ν.ημ) καὶ (25/10 π.ημ.).
……….Ἀκολούθησε ὡς νέος πρωθυπουργός ὁ Σκουλούδης ποὺ στὶς 26 Οκτωβρίου/8 Νοεμβρίου 1915, δήλωσε, ἀπαντῶντας σὲ διακοίνωση τῆς Αὐστροουγγαρίας σχετικά μὲ τὴν παρουσία τῶν «Συμμάχων» στὴν Μακεδονία, ὅτι ἡ κυβέρνηση ἦταν ἀποφασισμένη νὰ ἐφαρμόσῃ τὴν συνθήκη τῆς Χάγης καὶ νὰ προχωρήσῃ στὸν ἀφοπλισμό τῶν Συμμάχων. Ἐάν ὅμως αὐτοί χρησιμοποιοῦσαν βία, δὲν ἐγγυόταν τὴν ἐφαρμογή της. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, σὲ καμμία περίπτωση δὲν θὰ ἀνεχόταν τὴν παραβίαση τῶν ἑλληνικῶν συνόρων ἀπό τοὺς βούλγαρους.
……….Ἡ ἀντίδραση τῶν Δυνάμεων τῆς «antante» στὴν ἀνακοίνωση τοῦ Σκουλούδη μπορεῖ νὰ μὴν ἦταν βίαιη, ὡστόσο ξεκαθάρισε, μὲ τρόπο ποὺ δὲν ἐπιδεχόταν ἀμφισβήτηση(!), ὅτι οἱ «Σύμμαχοι» εἶχαν ἔρθει στὴν Μακεδονία καὶ σκόπευαν νὰ μείνουν μέχρι νὰ πετύχουν τὸν ἀντικειμενικό τους σκοπό, δηλαδή, τὴν ἀπομάκρυνση τῶν Γερμανῶν, τῶν Αὐστροούγγρων καὶ τῶν βούλγαρων ἀπό τὸ σερβικό ἔδαφος. Ἤταν πλέον φανερό ὅτι τὰ περιθώρια διπλωματικῶν ἐλιγμῶν ἐκ μέρους τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως διαρκῶς στένευαν. Οἱ «Σύμμαχοι» ἔγιναν ἀπαιτητικότεροι.
……….Ἡ ῥαγδαία ἐπιδείνωση τῆς διεθνοῦς θέσεως τῆς χώρας, ὥθησε τὴν κυβέρνηση Σκουλούδη νὰ προκηρύξῃ ἐκλογές γιὰ τὶς 6/19 Δεκεμβρίου 1915, ἀπό τὶς ὁποῖες τελικά, ἀπεῖχαν οἱ Φιλελεύθεροι, γιατὶ θεωροῦσαν ἀντισυνταγματική τὴν διάλυση τῆς Βουλῆς (!).
……….Ἐν τῷ μεταξύ τὸ 1916, ἡ συγκέντρωση τῶν ἐπιστρατευμένων ἑλληνικῶν δυνάμεων στὴν ἀνατολική Μακεδονία γιὰ τὴν ἐξασφάλιση τῶν συνόρων, προκάλεσε τὴν δυσπιστία τοῦ «αὐτοκράτορα» Σαράιγ, ἐνῶ ἡ Γαλλία μέσῳ τῆς διπλωματικῆς ὁδοῦ, ἀπαίτησε τὴν ἀπομάκρυνσή τους.(!!)
……….Μεσολάβησε ἡ αἰφνιδιστική εἰσβολή τῶν γερμανοβούλγαρων στὸ ὀχυρό Ῥοῦπελ καὶ ἡ ἀναγκαστική συναίνεση τῆς κυβερνήσεως Σκουλούδη στὴν παράδοση τοῦ Ὀχυροῦ στοὺς γερμανοβούλγαρους τὴν Ἄνοιξη τοῦ 1916. Ἡ νέα κυβέρνηση Ζαΐμη σχεδίασε τὴν συμφιλίωση τῶν δύο παρατάξεων ποὺ εἶχαν δημιουργηθεῖ, μὲ τελικό σκοπό τὴν ἔξοδο τῆς Ἑλλάδος στὸ πλευρό τῶν Δυνάμεων τῆς «antante» καὶ τὴν προκήρυξη ἐκλογῶν· δυστυχῶς δὲν κατόρθωσε νὰ σβήσῃ τὰ πολιτικά πάθη καὶ παραιτήθηκε στὶς 3/16 Σεπτεμβρίου τοῦ 1916.
……….Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1916, ὁ Βενιζελος σχημάτισε τὴν κυβέρνηση «Ἐθνικῆς Ἀμύνης», ὁριστικοποιῶντας καὶ διευρύνοντας τὸ χάσμα τοῦ Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ. Καὶ ἀπό τὸν Ὀκτώβριο, οἱ Γάλλοι ἄρχισαν νὰ ἀποβιβάζονται στὸν Πειραιᾶ, συμπεριφερόμενοι αὐταρχικά καὶ θέτοντας τελεσίγραφα. Τὸν Νοέμβριο ἀκολούθησε ἡ ἔκρηξη..,

ΤΟ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΟΚΤΟΝΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 1ης ΜΑΡΤΙΟΥ 1935

        

Σκηνή από την δίκη των ηγετικών στελεχών τού αποτυχόντος πραξικοπήματος τής 1ης Μαρτίου 1935. Διακρίνονται στην πρώτη σειρά από τα αριστερά προς τα δεξιά οι: Χριστόδουλος Τσιγάντες, Ιωάννης Στεφανάκος, Χρήστος Τριανταφυλλίδης και Ιωάννης Τσιγάντες. (Φωτ. “Ιστορία τού Ελληνικού Έθνους”, Τόμος ΙΕ΄, σελ. 364).

……..Τὰ γεγονότα τῆς 1ης Μαρτίου 1935, ἦταν ἡ συνέχεια μίας σειρᾶς ἐκτροπῶν (πραξικοπημάτων κλπ), τὰ ὁποία εἶχαν ξεκινήσει στὰ μέσα Αὐγούστου τοῦ 1916, μὲ τὸ γνωστὸ ὡς «Κίνημα Ἐθνικῆς Ἀμύνης» στὴν βόρειο Ἑλλάδα ἀπὸ τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο. Κατὰ τὴν διάρκεια αὐτῆς τῆς εἰκοσαετίας, ἐπικράτησε τὸ κομματικὸ μῖσος, τὸ ὁποῖο δίχασε ἀπὸ τότε τὸν ἑλληνικὸ λαό, ἀλλὰ καὶ τὶς ἔνοπλες δυνάμεις, μὲ τραγικὲς ἐπιπτώσεις γιὰ τὴν χώρα.

……..Στὴν προσπάθειά της ἡ βενιζελικὴ παράταξη νὰ ἐπανέλθῃ στὴν ἐξουσία καὶ νὰ σταθεροποιήσῃ τὴν θέση της, δημιούργησε τὸ 1933, δύο παράλληλες πολιτικο-στρατιωτικὲς ὀργανώσεις. Τὴν Ε.Σ.Ο. (Ἑλληνικὴ Στρατιωτικὴ Ὀργάνωση), ἀποτελούμενη ἀπὸ νέους ἀξιωματικούς ἐν ἐνεργείᾳ, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἦταν καὶ ὁ Λοχαγός Πεζικοῦ, Ἰωάννης Τσιγάντες, μὲ τὸν ἀδελφὸ του, Ἀντισυνταγματάρχη Χριστόδουλο Τσιγᾶντε, καὶ ὁ Στέφανος Σαράφης. Καὶ τὴν «Δημοκρατικὴ Ἄμυνα», ἡμιστρατιωτικὴ ὀργάνωση ἀπὸ ἀπότακτους πλαστηρικοὺς ἀξιωματικούς καθὼς καὶ ἀπὸ στελέχη τῆς βενιζελικῆς παρατάξεως.

……..Πρόεδρος καὶ ἐπίτιμος πρόεδρος τῆς «Δημοκρατικῆς Ἄμυνας», ἦταν ἀντίστοιχα ὁ Ἀναστάσιος Παπούλας καὶ ὁ Στυλιανὸς Γονατᾶς, οὐσιαστικὸς ὅμως ἀρχηγὸς ἦταν ὁ ἐξόριστος στὴν Γαλλία, Νικόλαος Πλαστήρας.Ὑποτίθεται ὅτι μὲ τὴν ἐκδήλωση τοῦ πραξικοπήματος, θὰ περνοῦσε τὰ ἑλληνοβουργαρικὰ σύνορα μέσῳ Σόφιας, ὅπου στὴν Δράμα θὰ ἀναλάμβανε τὴν ἡγεσία του, ἐνῷ ὁ στόλος, θὰ ἔπλεε πρὸς Θεσσαλονίκη, ὅπως καὶ στὸ πραξικόπημα τῆς Ἐθνικῆς Ἄμυνας, 20 χρόνια πρίν. Ἡ Ἰταλία ὅμως, παρ’ ὅτι φιλικὰ προσκείμενη στὸν Βενιζέλο, δὲν ἐπέτρεψε στὸν Πλαστήρα νὰ περάσῃ στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ Ἰταλικὸ ἔδαφος, ὅπως ἐπίσης δὲν ἐπέτρεψε τὴν χρησιμοποίηση τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τοῦ Μπάρι, γιὰ τὴν μετάδοση διαγγελμάτων.

……..Τὸ πραξικόπημα ἐκδηλώθηκε τὴν 1η Μαρτίου τοῦ 1935, μὲ συμμετοχὴ βενιζελικῶν ἀξιωματικῶν στρατοῦ καὶ ναυτικοῦ, στοχεύοντας στὴν ἀνατροπὴ τῆς ἐκλεγμένης κυβερνήσεως Παναγῆ Τσαλδάρη (4/11/1932-16/1/1933) καὶ (10/3/1933-10/10/1935). Οἱ ἐπόμενες κινήσεις τῆς στρατιωτικῆς κυβερνήσεως θὰ ἦταν: 

α) ἡ ἐκκαθάριση τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καὶ τῶν σωμάτων ἀσφαλείας ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀντιβενιζελικούς· 

β) ἡ καθιέρωση τῆς ἀρχῆς ὅτι στὶς ἔνοπλες δυνάμεις καὶ στὰ σώματα ἀσφαλείας θὰ γίνονταν δεκτοὶ μόνον ἀξιωματικοὶ ἀπόλυτα ἀφοσιωμένοι στὴν νέα κατάσταση· 

γ) μεταρρύθμιση τοῦ πολιτεύματος καὶ 

δ) ἐκλογὴ τοῦ προέδρου τῆς δημοκρατίας μὲ ἐκλογὲς καὶ ὄχι μέσῳ τοῦ κοινοβουλίου.

……..Τὸ μυστικὸ σχέδιο – ποὺ δὲν ἦταν καὶ τόσο μυστικό – προέβλεπε γιὰ τὰ στρατεύματα τῆς φρουρᾶς Ἀθηνῶν δύο αἰφνιδιαστικὲς ἐπιχειρήσεις· μία στὴν Στρατιωτικὴ Σχολὴ Εὐελπίδων, καὶ μία στὸν Στρατῶνα Μακρυγιάννη. Ταυτοχρόνως, θὰ κατελαμβάνετο καὶ ὁ ναύσταθμος.

……..Στὶς δύο ἐπιχειρήσεις (Μακρυγιάννη καὶ Σχολῆς Εὐελπίδων), οἱ ἀδελφοὶ Τσιγᾶντε εἶχαν ἡγετικὸ ρόλο. Ὁ Συνταγματάρχης Πεζικοῦ Στέφανος Σαράφης, μὲ τὸν Ἀντισυνταγματάρχη Χριστόδουλο Τσιγᾶντε καὶ ἄλλα 5 ἄτομα, εἰσέβαλαν στὸν Στρατῶνα τῆς Διλοχίας Εὐζώνων στοῦ Μακρυγιάννη, καταλαμβάνοντάς τον. Ἡ ψυχραιμία ὅμως καὶ ἡ ἀποφασιστικότητα μὲ τὴν ὁποία ἀντέδρασε ἄμεσα, ὁ τότε Ὑπουργὸς Στρατιωτικῶν, Ἀντιστράτηγος Γεώργιος Κονδύλης, ἔκαμψε τὴν ἀντίσταση τῶν πραξικοπηματιῶν καὶ τοὺς ὑποχρέωσε νὰ παραδοθοῦν καὶ ἐν συνεχείᾳ νὰ φυλακισθοῦν. Ἡ δεύτερη ἐπιχείρηση καταλήψεως τῆς Στρατιωτικῆς Σχολῆς Εὐελπίδων, ὑπὸ τὸν Λοχαγὸ Ἰωάννη Τσιγᾶντε, ἀπέτυχε ἐπίσης, διότι τὸ σύνολο τῶν μαθητῶν τῆς Σχολῆς ἀρνήθηκε νὰ ὑπακούσῃ στὶς διαταγὲς του. Ἡ προσπάθεια διαφυγῆς τοῦ Ἰωάννη Τσιγᾶντε καὶ τῆς ὁμάδας του πρὸς τὸν Ναύσταθμο, ἀπέτυχε, διότι συνελήφθησαν καθ’ ὁδόν. Ἡ ἐπιχείρηση καταλήψεως τοῦ στόλου στὸν ναύσταθμο εἶχε θῦμα τὸν ἀρχιπλοίαρχο Σιῶκο, ὁ ὁποῖος ἀντιστάθηκε, καὶ ἐκτελέστηκε.

……..Στὴν Μακεδονία, ἐπεκράτησε ἀδράνεια τῶν βενιζελικῶν, μὲ μόνη ἐξαίρεση τὴν Ἀνατολικὴ Μακεδονία, ὅπου ἐπικράτησαν προσωρινά, ἀνατινάζοντας καὶ τὶς γέφυρες τοῦ Στρυμόνα. Ὁ Βενιζέλος ἀνέλαβε τὴν ἡγεσία τοῦ πραξικοπήματος ἀπὸ τὰ Χανιᾶ ὅπου βρισκόταν, ἀλλὰ ὅταν αὐτὸ διαλύθηκε πλήρως, σὲ διάστημα δέκα ἡμερῶν, κατέφυγε μέσῳ τῶν ἰταλοκρατούμενων νήσων, Κάσου καὶ Ρόδου, στὴν Νεάπολη τῆς Ἰταλίας. Ὁ ἀριθμὸς τῶν νεκρῶν ἀπὸ τὶς συγκρούσεις, ἀνῆλθε σὲ 17. 15-3-1935 Άφιξη τής χαμογελαστής Έλενας και τού Ελευθέριου Βενιζέλου στην Ρόδο υπό την προστασία τού φασιστικού καθεστώτος

……..Ἡ κατάληξη τοῦ πραξικοπήματος ἦταν ἀποτυχημένη στὸ σύνολό της, κυρίως λόγῳ ἐγγενῶν ἀδυναμιῶν. Στεροῦνταν ἐπίσης ἰδεολογικοῦ ἀντικρίσματος καὶ οἱ διακηρύξεις δὲν ἔπεισαν παρὰ μόνο τοὺς φανατικοὺς τῆς βενιζελικῆς παρατάξεως. Οἱ μεγάλες μάζες παρέμειναν ἀπαθεῖς καὶ πολλοὶ συντηρητικοὶ ἐγκατέλειψαν τὸν Βενιζέλο.

……..Ἡ πρώτη δίκη (στρατοδικεῖο) ἄρχισε στὶς 18 Μαρτίου, μὲ τοὺς ἡγέτες τοῦ πραξικοπήματος ἀπόντες. Κλήθηκαν νὰ λογοδοτήσουν οἱ ἀξιωματικοὶ ποὺ συμμετεῖχαν, μεταξὺ τῶν ὁποίων καὶ οἱ Χριστόδουλος Τσιγάντες, Ἰωάννης Τσιγάντες καὶ Στέφανος Σαράφης.

……….Μετὰ ἀπὸ δεκατρεῖς ἡμέρες, ὁλοκληρώθηκε τὴν 30ή πρὸς ξημερώματα τῆς 31ης Μαρτίου, μὲ ἀποφάσεις ποινῶν ἰσοβίας καθείρξεως καὶ στρατιωτικῆς καθαιρέσεως, ἐνῷ θανατικὲς καταδίκες ἐπιβλήθηκαν στὸν ἐπίλαρχο τῆς Μεραρχίας Σερρῶν, Στυλιανὸ Βολάνη -5/4- (ἀνηψιὸ τοῦ Μακεδονομάχου) καὶ στὴν τρίτη κατὰ σειρὰ δίκη, στοὺς Στρατηγούς, Α. Παπούλα καὶ Μ. Κοιμήση(24/4). Ἡ καθαίρεση τῶν ἀξιωματικῶν ἔγινε στὶς 2 Ἀπριλίου 1935, στοὺς στρατῶνες πεζικοῦ στὰ Ἰλίσια.

……….«…Οἱ Παπούλας καὶ Κοιμήσης, μαζὶ μὲ ἄλλα ἡγετικὰ στελέχη τῆς Δημοκρατικῆς Ἁμύνης, ἐκρύπτοντο καθ’ ὅλην τὴν διάρκειαν τοῦ κινήματος καὶ παρεδόθησαν τὴν νύκταν τῆς 11ης Μαρτίου. Οὗτοι, μαζὶ μὲ ἄλλους ἀποστράτους, παρεπέμφθησαν ἐνώπιον ἐκτάκτου στρατοδικείου (στὶς 12 Ἀπριλίου), τοῦ ὁποίου πρόεδρος εἶχεν ὁρισθεῖ ὁ ὑποστράτηγος τῆς Ἀεροπορίας, Ῥέππας. Τὸ στρατοδικεῖον ὕστερα ἀπὸ διαδικασίαν ἐννέα ἡμερῶν, κατεδίκασεν εἰς θάνατον τοὺς Παπούλαν καὶ Κοιμήσην, ἄλλους εἰς ποινᾶς δεσμῶν, εἰρκτῆς καὶ φυλακίσεως, ἀρκετοὺς δὲ ἠθώωσεν. Ἡ ἀπόφασις ἐξεδόθη τὴν Μεγάλην Δευτέραν 22 Ἀπριλίου 1935. Τὴν ἐπομένην, ὁ Πεσμαζόγλου μετὰ τοῦ Μαξίμου καὶ τοῦ ὑφυπουργοῦ τῶν Στρατιωτικῶν Κ. Ῥοδοπούλου, προσεπάθησαν νὰ πείσουν τὸν Κονδύλην νὰ ματαιώσῃ τὴν ἐκτέλεσιν. Ὁ Κονδύλης παρέμεινεν ἀμετάπειστος. Πρὸς ματαίωσιν τῆς ἐκτελέσεως ἐκινήθη καὶ αὐτὸς οὖτος ὁ Ῥέππας… (ὁ ὁποῖος χρόνια ἀργότερα δήλωσε ὅτι πείσθηκε ἀπὸ τὸν Κονδύλη νὰ ἐκδόσῃ τὴν εἰς θάνατον ἀπόφαση μὲ τὴν προοπτικὴ ἀποδόσεως χάρητος, κάτι ποὺ δὲν ἔγινε)».

……….Στὶς 23 Ἀπριλίου, ἄρχισε ἡ δίκη τῶν πολιτικῶν ἀρχηγῶν τῆς βενιζελικῆς παρατάξεως, μὲ κατηγορούμενους, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς ἀπόντες Βενιζέλο, Πλαστῆρα καὶ ἄλλους συνεργάτες τους, ὅλους σχεδὸν τοὺς πολιτικοὺς ἀρχηγοὺς τῆς βενιζελικῆς παρατάξεως. Ὁ Στυλιανὸς Γονατᾶς ἀρνήθηκε στὴν ἀπολογία του κάθε συμμετοχὴ καὶ καταδίκασε τὸ πραξικόπημα.«...Οὗτος ἐχαρακτήρισε τὸ κίνημα ὡς ἐθνοκτόνον. Ἠρνήθη ὅτι εἶχεν οἰανδήποτε ἔνοχον σχέσιν μὲ τὴν Δημοκρατικὴν Ἄμυναν, τὴν ὁποία ἐχαρακτήρισεν ὡς πολιτικὴν καὶ ὄχι ἐπαναστατικὴν ὀργάνωσιν. Παρεδέχθη ὅτι διετήρει φιλικὰς σχέσεις μὲ τὸν Ν. Πλαστήραν, ἀλλ’ ὄχι ὅτι ὑπῆρχε καὶ ταυτότης κατευθύνσεων…»

……….Λόγῳ τῆς ἐκδίκησης ποὺ ζητοῦσαν οἱ ἀντιβενιζελικοὶ γιὰ τὴν ἐκτέλεση τῶν ἕξ, καταδικάστηκαν ἐρήμην εἰς θάνατον ὁ Βενιζέλος καὶ ὁ Πλαστήρας.

……….Ὁ Χριστόδουλος Τσιγάντες μετὰ τὴν καθαίρεσή του, παρέμεινε στὴν φυλακὴ ἔως τὸ τέλος τοῦ ἔτους 1935. Μετὰ τὴν παλινόρθωση τοῦ βασιλέως Γεωργίου Β΄ ἔλαβε χάρη καὶ ἀποφυλακίσθηκε. Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1936, ἔλαβε ἄδεια νὰ ἐγκατασταθῇ στὸ ἐξωτερικό.

2 Απριλίου 1935. Καθαίρεση καταδικασθέντων αξιωματικών. Φωτογραφικό Αρχείο Ε.Λ.Ι.Α. © Ελληνικό Λογοτεχνικό Ιστορικό Αρχείο.

Πηγὴ πληροφοριῶν, ὁ ΙΕ΄ Τόμος τῆς Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους καὶ τὸ ἔνθετο τῆς Στρατιωτικῆς Ἐπιθεωρήσεως Σεπ.-Ὀκτ.2002, μὲ θέμα τὸν Ὑποστράτηγο Χριστόδουλο Τσιγᾶντε.

https://ellinoistorin.gr/?paged=21&tag=%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CE%B9%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83

ΑΠΕΙΡΑΝΘΟΣ ΝΑΞΟΥ-Η ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΩΝ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΜΥΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 2/1/1917

«Βρὲ παιδιά, μὰ τουρκιᾶ μᾶς ἤβρηκε;».

……….Στὶς 2 Ἰανουαρίου τοῦ 1917, τὸ χωριὸ τῆς Ἀπειράνθου στὴν Νᾶξο, δέχθηκε αἱματηρὴ ἐπίθεση ἀπὸ βενιζελικὴ στρατιωτικὴ δύναμη, διότι ἀρνήθηκε νὰ ἀναγνωρίσῃ τὴν κυβέρνηση «ἐθνικῆς ἀμύνης» τῆς Θεσσαλονίκης.

……….Εἶχε δοθεῖ τὸ ἀκόλουθο τελεσίγραφο στοὺς κατοίκους τῆς Ἀπειράνθου, οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς ἀπαξίωσαν ν’ ἀπαντήσουν.

……….«Πρὸς τοὺς κατοίκους Ἀπειράνθου.

……….Ἐξαντληθέντων πάντων τῶν μέσων τῆς ἐπιεικείας, πάντων τῶν στοιχείων τῆς ὑπομονῆς, ὁφειλομένων εἰς τὴν ἐλπίδα ὅτι ἠθέλετε σκεφθεῖ πραγματικότερον, εὐρίσκομαι εἰς τὴν ἀνάγκη νὰ σᾶς δηλώσῳ ὅτι ἡ κατάστασις αὕτη δὲν εἶναι ἀνεκτὴ πλέον, καὶ ὅτι θὰ ἐπιβληθῇ τὸ κράτος τοῦ νόμου, ὅτι παρουσιάζεται ἁπόλυτος πλέον ἡ ἀνάγκη τῆς ἠσυχίας τῆς νήσου. [ ] Σᾶς προσκαλῶ ὅπως, ἀφοῦ σκεφθῆτε ὠριμότατα, ἀφοῦ ἀφήσητε κατὰ μέρος κάθε ἐλατήριον τὸ ὁποῖο σᾶς ἔκαμε νὰ δημιουργηθῇ ἡ ὑφισταμένη κατάστασις, νὰ ὑπογράψητε τὴν προσχώρησιν, συγχρόνως δὲ φέρετε τὸ ψήφισμα καὶ παραδώσητε τὰ ὅπλα μέχρι τῆς ἕκτης μεταμεσημβρινῆς ὥρας. Ἐγὼ θὰ εὐρίσκομαι ἐν Χαλκί (Τραγαῖα).

……….Ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης ἐὰν δὲν δηλώσητε προθύμως προσχώρησιν (ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ ὅπλων νὰ δηλώσουν προθύμως…) καὶ δὲν παραδώσητε τὰ ὑπάρχοντα ὅπλα εἰς ἐμέ, τὰ ὁποῖα θὰ σᾶς ἐπιστραφῶσιν ἐν καιρῷ, θὰ θεωρηθῆτε ὡς ἐχθροί, τὸ χωρίον θὰ κηρυχθῇ εἰς κατάστασιν πολιορκίας, θὰ κηρυχθῇ ὁ στρατιωτικὸς νόμος, θὰ συσταθῇ ἔκτακτον Στρατοδικεῖον καὶ θὰ κτυπηθῆτε ἀπὸ ξηρᾶς καὶ θαλάσσης. Δὲν μᾶς ἐξέλειπε καὶ ἡ τελευταῖα ἐλπὶς ὅτι θὰ σκεφθῆτε πραγματικῶς πλέον. 

Ἐκ τοῦ πολεμικοῦ «Θέτις» ὥρα 10.05′

 Ὁ διοικητὴς τῆς ἐν Νάξῳ στρατιωτικῆς δυνάμεως, Δ. ΣΑΜΑΡΤΖΗΣ ὑπολ. πεζικοῦ»

……….Μετὰ τὴν ἄρνησή τῶν κατοίκων νὰ δηλώσουν προθύμως προσχώρησιν…, τὰ χαράματα τῆς 2ας Ἰανουαρίου, ἡ στρατιωτικὴ δύναμις ἔχοντας ἐπὶ κεφαλῆς τὸν ὑπολογαχό, Δ. Σαμαρτζῆ, προχώρησε πρὸς τὸ χωριὸ σὲ τάξη μάχης. Ὁ πρόεδρος τῆς κοινότητας παρ’ ὅτι βενιζελικός, προσπάθησε νὰ λογικεύσει τὸν λοχαγό, προσφέροντας τὸν ἑαυτὸ του καὶ ὁρισμένους ἀκόμα ὡς ὁμήρους, ἔτσι ὥστε ν’ ἀποφευχθῇ ἡ καταστροφὴ τοῦ χωριοῦ. Ἀνένδοτος ὁ βενιζελικὸς λοχαγός, ἀφοῦ ἀρχικὰ οἱ βολὲς τοῦ τορπιλοβόλου «Θέτις» κατὰ τοῦ χωριοῦ ἀστόχησαν, ἔδωσε ἐντολὴ ἐφόδου.

……….Τριάντα δύο ἀμάχους νεκροὺς καὶ σαράντα τέσσερεις πληγωμένους, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ 15 ἔμειναν ἀνάπηροι, ἦταν ὁ τραγικὸς ἀπολογισμός τῆς ἄνανδρης ἐπιθέσεως, χωρὶς νὰ ὑπολογισθοῦν οἱ ὑλικὲς ζημιές.

……….Πρὶν τὴν τραγικὴ κατάληξη, πληροφορούμενος ὁ Ἐλ. Βενιζέλος γιὰ τὴν ἀρνητικὴ στάση τῶν κατοίκων ὁλόκληρης τῆς Νάξου, ἀναφέρει σὲ τηλεγράφημά του: «Γεγονότα Νάξου ἔθλιψαν ἡμᾶς. Ἀποστείλατε τάχιστα ἐνισχύσεις εἰς τοὺς μαχόμενους ἄνδρας μας κατὰ ἐπιστράτων Νάξου. Ἀνάγκην ἀποσπάσωμεν ὡραίαν νῆσον ἀπὸ κράτους προδοτῶν Ἀθηνῶν. 

Μ ὴ  φ ε ι σ θ ῆ τ ε  ο ὐ δ ε ν ό ς.» ……….……….Μετὰ ἀπὸ αὐτὲς τὶς «δημοκρατικὲς» διαδικασίες, οἱ Νάξιοι «δήλωσαν προθύμως… προσχώρησιν».

***

Ὁλόκληρο τὸ κείμενο μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στὴν σελίδα: Ἱστορικὰ Θέματα

Πληροφορίες εἰκόνας: Ἡ Νάξος, ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ἡμέρες τοῦ Αἰγαίου (Aegean days)» τοῦ Τζέιμς Ίρβιγκ Μάνατ (James Irving Manatt), 1913. Ἐπιμέλεια εἰκόνας Ἑλληνικὸ Ἡμερολόγιο.

https://ellinoistorin.gr/?paged=19&tag=%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CE%B9%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83

''Στρατηγος'' Πλαστηρας «Θὰ κάνουμε ὅ, τι καὶ στὴν Ἰταλία ποὺ χάρις στὸν Φασισμό προοδεύει»!!!

Η ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΛΑΣΤΗΡΑ ΣΤΗΝ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΔΕΛΤΑ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΟΥ 1933

Η πολύ φιλικά διακείμενη προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο και Ν. Πλαστήρα, Πηλενόπη Δέλτα, κόρη τού βενιζελικού Εμμανουήλ Μπενάκη, τέσσερα χρόνια μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα τού 1933, παρότρυνε με επιστολή της τον Νικόλαο Πλαστήρα να γράψει ο ίδιος τα γεγονότα, όπως εκείνος τα έζησε. Η ίδια γράφει ότι ο Πλαστήρας αρνήθηκε «ν’ ἀναφερθῇ στὸ τί συνέβη, γιὰ νὰ μὴν ἐκθέσῃ τὸν Ἐλευθέριο Βενιζέλο, μὲ συγκατάθεση τοῦ ὁποίου διατείνεται ὅτι ἔκανε τὸ Κίνημα τοῦ 1933».

          Η επιστολή τού Πλαστήρα περιέχεται στο Αρχείο τής Πηλενόπης Δέλτα και έχει ημερομηνία, 2 Αυγούστου 1937.

***

Βηρυτός 2-8-193

                Σεβαστὴ μου Κυρία.

             Γιὰ τὴν διήγηση ποὺ μοῦ λέτε νὰ γράψῳ τῆς 6ης Μαρτίου τοῦ 1933, δὲν θὰ τὴν κάνω, διότι δὲν πρέπει νὰ τὴν κάνω, γιατὶ γιὰ νὰ τὴν γράψῳ εἰς τὰς λεπτομερείας, θὰ χρειασθῇ νὰ μὴν ἀποκρύψῳ τίποτε καὶ τότε ἐκτίθεται ἱστορικῶς ἡ μνήμη τοῦ Βενιζέλου, πρὸς τὸν ὁποῖον ἀνέκαθεν ὁ θαυμασμὸς μου καὶ ὁ σεβασμὸς μου καὶ ἡ ἐκτίμησή μου ἦταν τόσο μεγάλα, ὥστε θὰ διέπραττα ἀσέβειαν ἀσυγχώρητον ἄν τὸν ἐξέθετον διὰ μίαν ἀτυχεστάτην πολιτικὴν τῶν ὡρῶν ἐκείνων κατὰ τὰς ὁποίας δὲν εὑρίσκετο εἰς φυσιολογικήν κατάστασιν καὶ ἀφέθη μᾶλλον νὰ παρασυρθῇ ἀπὸ ἀνοήτους συμβούλους εἰς στιγμὰς κατὰ τὰς ὁποίας ἐγὼ καὶ τῇ συγκαταθέσει του εἶχα ῥιθφῇ εἰς ἀγῶνα ὁ ὁποῖος θὰ ἔσωζε τὸν τόπον.

Μὲ βαθύτατον σεβασμό καὶ ἄπειρη ἐκτίμηση καὶ ἀγάπη,

Ν. Πλαστήρας.

***

         Ο Νικόλαος Πλαστήρας από την νεότητά του έως το τέλος τής ζωής του, ανήκε ενεργά και στήριζε την Φιλελεύθερη παράταξη, ήταν φανατικός οπαδός και στενός συνεργάτης τού Ελ. Βενιζέλου, ενώ σε πολλές περιστάσεις υποστήριζε ή επεδίωξε την διά των όπλων εγκαθίδρυση δικτατορίας στην Ελλάδα.

        Τον Μάρτιο τού 1933, ηγήθηκε αποτυχόντος στρατιωτικού κινήματος γιά την εδραίωση στην Ελλάδα φασιστικού καθεστώτος, κατά το πρότυπο εκείνου τού Μουσολίνι στην Ιταλία.

          Μόλις έγινε γνωστό ότι τα τότε εκλογικά αποτελέσματα έδιναν την νίκη στο αντίπαλο των Φιλελευθέρων τού Ελευθερίου Βενιζέλου κόμμα των Λαϊκών τού Παναγή Τσαλδάρη, ο ''Στρατηγός'' Ν. Πλαστήρας εξεδήλωσε μεγαλοφώνως προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο πρόθεση εγκαταστάσεως στην Ελλάδα δικτατορίας, όμοιας με την φασιστική τής Ιταλίας, με το επιχείρημα ότι «θὰ κάνουμε ὅ, τι καὶ στὴν Ἰταλία ποὺ χάρις στὸν Φασισμό προοδεύει», όπως γράφει ο φίλος τού Ελ. Βενιζέλου, έγκριτος δημοσιογράφος Γρηγόριος Δαφνής, στο βιβλίο του: «Η ΕΛΛΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΔΥΟ ΠΟΛΕΜΩΝ 1923-1940», τόμος Β΄, σελίδα 183.

        Ο Πρόεδρος τού κόμματος των Φιλελευθέρων Ελ. Βενιζέλος, ο οποίος διατηρούσε καλές πολιτικές σχέσεις με την Ιταλία τού Μουσολίνι, με τον οποίο είχε ήδη υπογράψει στην Ρώμη την Ελληνοϊταλική Συμφωνία Φιλίας, συμφωνούσε (σελ. 183) ότι: «Ἡ Ἰταλία ἐπήγαινε καλά, διότι ἐκεῖ ὑπῆρχε δικτάτωρ, ἐνῶ στὴν Ἑλλάδα δὲν ὑπῆρχε δικτάτωρ». Σύμφωνα με τον Δαφνή, οι μόνες επιφυλάξεις που διετύπωσε ο Ελ. Βενιζέλος προς τον ''Στρατηγό'' Πλαστήρα, ήταν ότι: «Δὲν ἦταν ἱκανός νὰ κάνῃ τὸν δικτάτορα καὶ ὄχι μόνο δὲν ἦταν ἱκανός, ἀλλὰ δὲν εἶχε καὶ τὴν πλειάδα, τὶς ἑκατοντάδες τῶν ἐκλεκτῶν συνεργατῶν τοῦ Μουσολίνι», με συνέπεια να αποτύχει το επιχείρημα σε σύντομο χρονικό διάστημα.

       Μετά την αποτυχία τού στρατιωτικού πραξικοπήματος τού 1933, ο ηγέτης του, Νικόλαος Πλατήρας, διέφυγε στην Ιταλοκρατούμενη Δωδεκάνησο και τέθηκε υπό την προστασία τού δικτάτορα Μουσολίνι. Από εκεί και πέρα, με την οικονομική βοήθεια τού Ελευθέριου Βενιζέλου, εγκαταστάθηκε στην νότια Γαλλία, σε εκεί τουριστικό θέρετρο, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος τού Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

          Την περίοδο εκείνη δεν παρέλειψε να διατρανώσει την εσφαλμένη εκτίμησή του γιά την τελική Νίκη τού Άξονα Ιταλίας-Γερμανίας και τις επικρίσεις του γιά το ότι η Ελλάδα τόλμησε να αντιπαραταχθεί αμυνόμενη προς την Ιταλική και Γερμανική αυτοκρατορία. Παράλληλα ο Νικόλαος Πλαστήρας συνιστούσε να συγκροτήσει η Ελλάδα φιλογερμανική Κυβέρνηση, μετά την κατάληψή της από την Γερμανία.

           Οι εντυπώσεις που καλλιεργούνται και επικρατούν γιά πρόσωπα και πράγματα, απέχουν μερικές φορές πάρα πολύ από την ιστορικά τεκμηριωμένη πραγματικότητα. Από τα πλαίσια αυτά δεν έχουν ξεφύγει οι ευρύτερα διάχυτες απόψεις γιά εξέχουσες προσωπικότητες τής σχετικά πρόσφατης Ελληνικής ιστορίας, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Νικόλαος Πλαστήρας, οι οποίοι διαδραμάτισαν σημαντικούς ρόλους σε κρίσιμες καμπές τού τόπου μας.

Ο πρώτος και ο τελευταίος θεωρούνται ως πρότυπα(!) δημοκρατικών και εθνικών αγώνων και τιμούνται σήμερα εξαιρετικά και εκτεταμένα, ενώ ο δεύτερος αγνοείται, χαρακτηριζόμενος δυσμενέστατα, ιδίως γιά την επιβολή τής δικτατορίας 1936-1941. Ενδεικτικά σημειώνεται ότι μόνο στην περιοχή Αθηνών-Πειραιώς και Προαστίων, 60 περίπου δρόμοι και πλατείες φέρουν το όνομα τού Ε. Βενιζέλου και 30 περίπου τού Ν. Πλαστήρα.

***

Αυτα τα λεει το 1938 αφου προηγουμενως εγινε αιτια να χαθει η ανατολικη θρακη,να καταρρευσει το μετωπο στην μικρασια, να κανει πολυαριθμα πραξικοπηματα, να κατηγορησει τους ελληνες διοτι πολεμησαν τους ιταλους και τους  γερμανους..!Α.Π.

Πηγή : ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ε. Βενιζέλος – Ν. Πλαστήρας – Ι. Μεταξάς» – Ιστορική αναδρομή τού Υποναυάρχου Σωτηρίου Γεωργιάδη ΠΝ, ε.α.

https://ellinoistorin.gr/?paged=16&tag=%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CE%B9%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83

Η πολιτική μεταβολή τής 1ης Νοεμβρίου 1920 και τα προβλήματα που εκαλείτο να αντιμετωπίσει η νέα Κυβέρνησις

 ………

.............Οι εκλογές τής 1ης Νοεμβρίου έδωσαν την πλειοψηφία στην αντίπαλη τού Ελευθερίου Βενιζέλου πολιτική παράταξη. Μετά από τρείς ημέρες σχηματίσθηκε κυβέρνηση υπό τον Δημήτριο Ράλλη, και μετά από μερικές ημέρες ανατέθηκε η Αντιβασιλεία στην Βασιλομήτορα Όλγα.

……….Στις 5 Νοεμβρίου, ο Αρχιστράτηγος Παρασκευόπουλος ζήτησε την αντικατάστασή του, ο οποίος σημειωτέον, όταν έμαθε την εκλογική αποτυχία των Φιλελευθέρων, διέταξε την άμεση μεταφορά τού 8ου συντάγματος Κρητών υπό τον αντισυνταγματάρχη Θεόφιλο Βουτσινά και μιάς μοίρας ορειβατικού πυροβολικού στην Σμύρνη, ώστε αυτές να μεταφερθούν στην Αθήνα και να αποτρέψουν την ανάληψη τής εξουσίας από την «Ηνωμένη Αντιπολίτευση». 

Ανακάλεσε όμως αυθημερόν την διαταγή, μετά από τηλεγράφημα τού Βενιζέλου που έλαβε στις 3 Νοεμβρίου, το οποίο τον καλούσε να πειθαρχήσει στην νέα κυβέρνηση. Είναι ίσως η μοναδική φορά που ο Ελευθέριος Βενιζέλος διέταξε την ανάκληση στρατιωτικού πραξικοπήματος.

……….Μετά την παραίτηση Παρασκευόπουλου, η Κυβέρνηση ανέθεσε την ηγεσία των Ελληνικών δυνάμεων Μικράς Ασίας στον Αντιστράτηγο Αναστάσιο Παπούλα. Σε αυτόν δόθηκαν οδηγίες να διοικήσει «ἐν πλήρῃ Ἰσότητι, ἀνεξαρτήτως πολιτικῶν φρονημάτων», γιά να εμπνεύσει στο στράτευμα την απαραίτητη γαλήνη και ομόνοια.

……….Στις 9 Νοεμβρίου ανέλαβε τα καθήκοντά του και την ίδια ημέρα το Γενικό Στρατηγείο στην Σμύρνη μετονομάσθηκε σε «Στρατιά Μικράς Ασίας».

……….Η Κυβέρνηση που προήλθε από τις εκλογές τής 1ης Νοεμβρίου, παρέλαβε από την προκάτοχό της τα παρακάτω προβλήματα τα οποία έπρεπε να αντιμετωπίσει :

1.Την συνθήκη των Σεβρών, η οποία ουδέποτε επικυρώθηκε, τόσο από τους «Συμμάχους», όσο και από τους τούρκους και ο μόνος τρόπος επιβολής της ήταν διά των όπλων.

2.Την υπάρχουσα βαθειά εχθρότητα μεταξύ των Ελληνικών πληθυσμών τής Μικράς Ασίας και των τούρκων, οι οποίοι σχεδίαζαν (και ήδη εφάρμοζαν) την πλήρη εξόντωσή τους.

3.Την βαθειά εσωτερική πολιτική διαίρεση τής Ελλάδος.

4.Την ανάγκη κατοχής των περιοχών Σμύρνης, Ουσάκ, Προύσας από τον Ελληνικό στρατό με δύναμη τής τάξεως των 100.000 ανδρών.

5. Μία αβέβαιη γιά την Ελλάδα διπλωματική κατάσταση στην Ανατολή, η οποία παρουσιαζόταν ως εξής:

α) Η Σοβιετική Κυβέρνηση το 1917 αποκήρυξε τις παραχωρήσεις που είχαν γίνει στην Ρωσία επί Τσαρικού καθεστώτος από το 1915, και το φθινόπωρο τού 1920 επέστρεψε στην τουρκία τις περιοχές Αρδαχάν, Κάρς και Βατούμ.!!!!!!

β) Η ελπίδα αναθέσεως εντολής στις Ηνωμένες Πολιτείες γιά την Αρμενία είχε διαλυθεί, και η Αρμενία είχε περιέλθει υπό τουρκική επιρροή.

γ) Η Ιταλία και η Γαλλία, είχαν οριστικώς πλέον προσανατολιστεί προς την ιδέα συμφιλιώσεως με τους τούρκους γιά να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή.

δ) Οι Βρεττανοί αξιωματικοί που ήσαν εντεταλμένοι γιά τον έλεγχο των σιδηροδρομικών γραμμών, των αποθηκών και γενικώς τής τηρήσεως των όρων τής ανακωχής τού Μούδρου, είχαν εγκαταλείψει από τον Φεβρουάριο τού 1920 το εσωτερικό τής τουρκίας.

……….Παρ’ όλα αυτά, η νέα Ελληνική Κυβέρνηση αποφάσισε να συνεχίσει την πολιτική τής προκατόχου της επί τού Μικρασιατικού ζητήματος. Η μελέτη τής μαχητικής ικανότητας τής Στρατιάς όταν ανέλαβε την διοίκηση ο Παπούλας, έδειξε την ύπαρξη μεγάλων ελλείψεων σε προσωπικό και υλικό, από πυρομαχικά έως μεταφορικά μέσα.

***

Σύνταξη κειμένου και επιμέλεια : Ἑλληνικό Ἡμερολόγιο

Πηγή: ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ 1919-1922 – Γ.Ε.Σ

Προκαλει εντυπωση οτι η κομμουνιστικη Ρωσια μονη της παραχωρησε εδαφη στην Τουρκια!! Τωρα χυνει τοσο αιμα για να κατακτησει την Ουκρανια και τοτε απο μονη της παραχωρουσε εδαφη στους τουρκους!!!

Προκαλει επισης εντυπωση η ελλειψη πατριωτισμου του στρατηγου Παρασκευοπουλου, ηθελε να μεταφερει στην Αθηνα στρατο για να κανει πραξικοπημα,δεν τον ενδιεφερε καθολου που ετσι θα αποδυναμωνε τον μετωπο των Ελληνων εναντι των τουρκων!!!!Α.Π.

https://ellinoistorin.gr/?p=46228#more-46228

https://ellinoistorin.gr/?paged=13&tag=%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%83-%CE%B4%CE%B9%CF%87%CE%B1%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%83

Η ΚΕΡΚΥΡΑ ΥΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΝΤ (1915-1919)

ΔΙΩΞΕΙΣ  ΚΕΡΚΥΡΑΙΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΠΑΘΟΥΣΑΝ ΤΟΝ ΒΕΝΙΖΕΛΟ!!!!

Σέρβοι στρατιῶτες στοὺς δρόμους τῆς Κέρκυρας.

……….Στὶς 19 Δεκεμβρίου 1915 (π. ἡμ.), ὁ Γάλλος ναύαρχος Σοσεπρά, πληροφόρησε τὸν Νομάρχη Κερκύρας ὅτι θὰ καταλάμβανε τὸ νησὶ καὶ θὰ ἀποβιβάζονταν ἐκεῖ τμήματα τοῦ διαφυγόντος Σερβικοῦ στρατοῦ. Ἀπό τὶς 16 Δεκεμβρίου ἡ Γαλλία εἶχε γνωστοποιήσει στὴν κυβέρνηση Σκουλούδη ὅτι τὰ «Συμμαχικά» στρατεύματα θὰ καταλάμβαναν προσωρινὰ τὴν Κέρκυρα γιὰ λόγους ἀσφαλείας (!..)

……….Παρ’ ὅλες τὶς διαμαρτυρίες τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, οἱ Σύμμαχοι δήλωσαν ὅτι: «ἡ Ἑλλὰς ὡς σύμμαχος τῆς Σερβίας, δέον νὰ μὴν ἀντιταχθεῖ εἰς τὴν Συμμαχικὴ αὐτή ἀπόφαση». Ἔτσι παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Κέρκυρα ἔχαιρε διαρκοῦς οὐδετερότητας ἀπό τὸ 1863, ἐπιλέχτηκε ὡς ἡ καταλληλότερη περιοχὴ γιὰ τὴν ἐγκατάσταση τῶν Σερβικῶν Δυνάμεων.

……….Στὶς 29/12 (11/1/16 ν. ἡμ.) προηγήθηκε ἡ ἀποβίβαση Γαλλικοῦ Τάγματος καὶ ἡ κατάληψη τοῦ νησιοῦ ὑπό τὴν προστασία μοῖρας Γαλλικῶν πολεμικῶν, τέθηκαν δὲ ἄμεσα ὑπὸ γαλλικὸ ἔλεγχο οἱ λιμενικὲς ἀρχές, ἡ ἀστυνομία καὶ ὁ σταθμὸς ἀσυρμάτου.

……….Στὶς 2/1/1916 (15/1 ν. ἡμ.) ἡ Κυβέρνηση Σκουλούδη ἐπανέλαβε τὴν ἔντονη διαμαρτυρία της, δηλώνοντας ὅτι ἡ κατάληψη τοῦ νησιοῦ δὲν ἀποτελοῦσε μόνο παραβίαση τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐδάφους, ἀλλά ἦταν ἀντίθετη καὶ στὸ Διεθνὲς Δίκαιο λόγῳ τῆς οὐδετερότητας τοῦ νησιοῦ.

……….(Οἱ «Σύμμαχοι», ἔγραψαν τὶς διαμαρτυρίες στὰ ὑποδήματά τους καί), στὶς 5/1/1916 (18/1 ν. ἡμ.), τὰ πρῶτα Σερβικὰ τμήματα ἀποβιβάστηκαν στὴν Κέρκυρα. Ἀργότερα στὸ νησὶ ἐγκαταστάθηκε ἡ Σερβικὴ Βουλὴ (στὸ Δημοτικὸ Θέατρο) καὶ ἡ Σερβικὴ Κυβέρνηση.

……….Στὶς 19/1/1916 (1/2 ν. ἡμ.), πάλι χωρὶς τὴν συγκατάθεση τῆς Ἑλληνικῆς Κυβέρνησης, στὸ νησὶ ἀποβιβάστηκαν καὶ Ἰταλικά στρατεύματα. Οἱ «Σύμμαχοι», παρὰ τὶς ὑποσχέσεις, ἐπενέβησαν καὶ στὴν διοίκηση τοῦ νησιοῦ ἐλέγχοντας καὶ καθοδηγῶντας τὴν Νομαρχία, τὸ Δημαρχεῖο, καὶ ὅλες τὶς ὑπηρεσίες. Ὅσο γιὰ τοὺς Κερκυραίους ποὺ ἦταν ἀντιβενιζελικοί, ἀναγκάστηκαν πολλοὶ ἀπό αὐτούς νὰ ἐγκαταλείψουν τὸ νησὶ μὴ μπορῶντας οὔτε νὰ ἐργαστοῦν. Οἱ συμπεριφορὰ δὲ τῶν Ἰταλῶν μόνο συμμαχικὴ δὲν ἦταν. Συμπεριφέρθηκαν ὡς κατακτητὲς καὶ θεώρησαν τὴν Κέρκυρα ἐθνικό τους χῶρο, πρᾶγμα ποὺ θὰ φανῇ καὶ ἀργότερα τὸ 1923, καὶ στὴν κατοχικὴ περίοδο 1941-1943.

Πηγὴ πληροφοριῶν: Γιῶργος Ζοῦμπος

Περισσότερα γιὰ τὴν περίοδο ἐκείνη στὴν Κέρκυρα μπορεῖτε νὰ διαβάσετε στό : http://www.corfuhistory.eu/

 Ἀποβίβαση τμημάτων τοῦ Σερβικοῦ στρατοῦ στὴν Κέρκυρα