ΕΠΙΔΟΣΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΑΡΕΤΗΣ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΕΙΡΗΝΗ  ΒΡΑΒΕΙΑ ΑΡΕΤΗΣ 

.

.ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ ,ΟΛΑ ΑΡΧΙΣΑΝ ΜΕ ΕΝΑ ΒΑΛΣ.

.

.ΑΝΑΚΤΟΡΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

ΕΧΕΙ ΑΡΙΣΤΑ Η ΥΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΑΧΗ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ..

ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΠΟΙΝΙΤΩΝ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 11/4/1965

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Α΄ ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΙΑΝΤΑ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Ε΄

Στις 25 Μαρτίου 1872 πραγματοποιήθηκαν τα αποκαλυπτήρια του ανδριάντα του Πατριάρχου Γρηγορίου Ε΄ μπροστά στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παρόντες ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄, οι πριγκιπες των Ελληνων, όλες οι Πολιτικές, Στρατιωτικές και Εκκλησιαστικές Αρχές και μέγα πλήθος λαού. Σε αυτή την ομήγυρη ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης απάγγειλε το αποτελούμενο από 146 στίχους ποίημα που έγραψε για την περίπτωση, στο ποίημα-κάλεσμα προς όλες την γενιές των Ελλήνων να μην λησμονηθεί ποτέ το “σχοινί ” του Πατριάρχη και η προσφορά του Κλήρου στην ελευθερία του υπόδουλου Γένους.


Γράφει ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης στο ποίημα με τίτλο “Το σχοινί του Πατριάρχη”:

Πῶς μᾶς θωρεῖς ἀκίνητος;… ποῦ τρέχει ὁ λογισμός σου,
τὰ φτερωτά σου τὰ ὄνειρα;… Γιατί στὸ μέτωπό σου
νὰ μὴ φυτρώνουν, γέροντα, τόσες χρυσὲς ἀχτίδες,
ὅσαις μᾶς δίδ᾿ ἡ ὄψη σου παρηγοριαὶς κ᾿ ἐλπίδαις;…
Γιατί στὰ οὐράνια χείλη σου νὰ μὴ γλυκοχαράζῃ,
πατέρα, ἕνα χαμόγελο;… Γιατί νὰ μὴ σπαράζῃ
μέσα στὰ στήθη σου ἡ καρδιά, καὶ πῶς στὸ βλέφαρό σου
οὔτ᾿ ἕνα δάκρυ ἐπρόβαλε, οὔτ᾿ ἔλαμψε τὸ φῶς σου;…

Ὁλόγυρά σου τὰ βουνὰ κ᾿ οἱ λόγγοι στολισμένοι
τὸ λυτρωτή τους χαιρετοῦν… Ἡ θάλασσ᾿ ἀγριωμένη
ἀπὸ μακρὰ σ᾿ ἐγνώρισε καὶ μ᾿ ἀφρισμένο στόμα
φιλεῖ, πατέρα μου γλυκέ, τὸ ἐλεύθερο τὸ χῶμα,
ποὺ σὲ κρατεῖ στὰ σπλάγχνα του… Θυμᾶται τὴν ἡμέρα,
πατέρα μου, σ᾿ ἐδέχτηκε… Θυμᾶται στὸ λαιμό σου
τὸ ματωμένο τὸ σχοινί, καὶ στ᾿ ἅγιο πρόσωπό σου
τ᾿ ἄτιμα τὰ ραπίσματα,… τὸ βόγγο, τὴ λαχτάρα,
τοῦ κόσμου τὴν ποδοβολή…. Θυμᾶται τὴν ἀντάρα,
τὴν πέτρα ποὺ σοῦ ἐκρέμασαν, τὴ γύμνια τοῦ νεκροῦ σου,
τὸ φοβερὸ τὸ ἀνέβασμα τοῦ καταποντισμοῦ σου…

Δὲν ἐλησμόνησε τὴ γῆ ποὺ σὤγινε πατρίδα,
Οὔτε τὸ χέρι ποὺ εὔσπλαχνο μ᾿ ὁλόχρυση χλαμύδα
Τὴ σάρκα σου ἐσαβάνωσε τὴ θαλασσοδαρμένη
Ὅταν, Πατέρα μου, ἄκαρδοι, γονατισμέν᾿ οἱ ξένοι
Τὸ αἷμα σου ἔγλυφαν κρυφὰ ῾ς τὰ νύχια τοῦ φονιᾶ σου…
Τώρα σὲ βλέπει γίγαντα, πατέρα, ἡ θάλασσά σου…
Τὸ λείψανό σου τὸ φτωχό, τὸ ποδοπατημένο,
Τ᾿ ἀνάστησε ἡ ἀγάπη μας κ᾿ ἐδῶ μαρμαρωμένο
Θὰ στέκῃ ὁλόρθο, ἀκλόνητο, κ᾿ αἰώνια θὰ νὰ ζήσῃ,
Νἆναι φοβέρα ἀδιάκοπη ῾ς Ἀνατολὴ καὶ Δύση…

Πενήντα χρόνοι πέρασαν σὰν νἄτανε μιὰ μέρα!…
Γιὰ σᾶς ποὺ εἶσθε ἀθάνατοι φεύγουν γλυκαῖς, Πατέρα
Πετοῦν οἱ ὧραις ἄμετραις῾ς τοῦ τάφου τὸ λιμάνι…
Γιὰ μᾶς… καὶ μόνη μιὰ στιγμὴ ἀρκεῖ νὰ μᾶς μαράνῃ…
Πενήντα χρόνοι ἐπέρασαν κι᾿ ἀκόμ᾿ ἡ ἀνατριχίλα
βαθειὰ μᾶς βόσκει τὴν καρδιά… Μὲ τὰ χλωρὰ τὰ φύλλα
ἀνθοβολεῖ κι᾿ ὁ τάφος σου καὶ᾿ ς τὸ μνημόσυνό σου
ὑψώνεται῾ς τὸν οὐρανὸ τὸ νεκρολίβανό σου
μὲ τῶν ἀνθὼν τὴν μυρωδιὰ καὶ μὲ τὸ καρδιοχτύπι
τοῦ κόσμου, ποὺ ἐζωντάνεψες… Γέροντα, τί σοῦ λείπει;…
Πῶς μᾶς θωρεῖς ἀκίνητος;… Ποῦ τρέχει ὁ λογισμός σου;…
Ποιὸς εἲν᾿ ὁ πόθος σου ὁ κρυφὸς καὶ ποιὸ τὸ μυστικό σου;…

Εἶχαν ξυπνήσει ἀνέλπιστα οἱ νεκρωμένοι δοῦλοι…
Κι᾿ ἀπὸ τὸ γέρο Δούναβη ὡς τ᾿ ἄγριο Κακοσούλι
Ἔβραζε γῆ καὶ θάλασσα… σεισμός, φωτιά, τρομάρα,
Σπαθὶ καὶ ξεθεμέλιωμα καὶ δάκρυ καὶ κατάρα…
Ἐβρόντουν κι᾿ ἄστραφταν παντοῦ τα κλέφτικα λημέρια
Γοργὰ τοῦ Χάρου ἐθέριζαν τ᾿ ἀχόρταγα τὰ χέρια
Κ᾿ ἦτον ὁ πόλεμος χαρά, τὰ φονικὰ παιχνίδια…
Μὲ μιᾶς θολώνουν τοῦ Ὄλυμπου τὰ χιονισμένα φρύδια
Καὶ μαῦρα νέφη ἁπλώνονται ῾ς τοῦ Κίσσαβου τὴ ράχη.
Ἀνατριχιάζουν τὰ κλαριὰ καὶ τὰ νερὰ κ᾿ οἱ βράχοι
Μένουν παράλυτα, νεκρά, σὰν νἆχε διαπεράσει
Κρυφὸ μαχαίρι αὐτὴ τὴ γῆ κ᾿ ἐσκότωσε τὴν πλάση…

Εἶχε προβάλει ἀπὸ μακρὰ πουλὶ κυνηγημένο
Σὰ σύγνεφο μὲ τὸ βοριᾶ καὶ μαυροφορεμένο,
Σκοτείδιασε τὸν οὐρανὸ μὲ τὰ πλατειὰ φτερά του,
Καὶ μὲ φωνὴ ποὺ ἐξέσχιζε σκληρά τα σωθικά του,
Ἐρέκαξε κ᾿ ἐμούγκρισε… «Χτυπάτε, πολεμάρχοι!…
Ἀπ᾿ ἄκρη ῾ς ἄκρη ὁ χαλασμός… Κρεμοῦν τὸν Πατριάρχην!»…

Τοῦ μυστικοῦ διαλαλητῆ πέφτει ῾ς τὴ γῆ ῾ς τὸ κῦμα
Τὸ φλογερὸ τὸ μήνυμα κι᾿ ἀπὸ ἕνα τέτοιο κρῖμα
Ἐφύτρωσε ἄσβεστη φωτιὰ καὶ μὲ τὴ δύναμή σου
Ἐθέριεψε, ἐζωντάνεψε τ᾿ ἄτιμο τὸ σχοινί σου
Κ᾿ ἔγεινε φίδι φτερωτὸ ῾ς τὸν κόρφο τοῦ φονιᾶ σου…
Καλόγερε, πῶς δὲν ξυπνᾷς νὰ ἰδῇς τὰ θαύματά σου;…

Ἀναστηλώνεται ὁ Μοριᾶς… ἡ Ρούμελη μουγκρίζει…
Ἱδρώνουν αἷμα τὰ βουνά, τὸ δάκρυ πλημμυρίζει…
Παντοῦ παράπονο βαθύ, κι᾿ ἀλαλαγμοὶ καὶ θρῆνοι…
Διαβαίνει ἡ μαύρ᾿ ἡ ἄνοιξη… τὰ ρόδα μας, οἱ κρίνοι
Λησμονημένοι τήκονται καὶ τὰ πουλιὰ σκασμένα
Ἀφήνουν ἔρμη τὴ φωλιὰ καὶ φεύγουνε ῾ς τὰ ξένα…
Σ᾿ τοῦ Γερμανοῦ τὸ μέτωπο κρυφὰ γλυκοχαράζει
Τοῦ Γένους τὸ ξημέρωμα… Πᾶσα ματιά του σφάζει…
Διωγμέν᾿ ἀπὸ τὸν Κάλαμο, μὲ τὴν ψυχὴ ῾ς τὸ στόμα,
Χιλιάδες γυναικόπαιδα δὲ βρίσκουν φοῦχτα χῶμα
Νὰ μείνουν ἀκυνήγητα καὶ ὁ Χάρος δεκατίζει…
Ρυάζεται ὁ Βάλτος, σὰ θεριὸ τὴ χαίτη του ἀνεμίζει…
Φλόγα παντοῦ καὶ σίδερον… δὲν θ᾿ ἀπομείνῃ λόθρα…
῾ς τὴν Κιάφα νεκρανάσταση…῾Σ τοῦ Πέτα καταβόθρα…
Πέτρα δὲ μένει ἀσάλευτη… κλαρὶ χωρὶς κρεμάλα…
Ἐρημιὰ καὶ ξεθεμέλιωμα ῾ς τὴν Τρίπολη,῾ς τοῦ Λάλα…
Κι᾿ ὅταν τὸ χέρι ἐχόρταινε καὶ ἔπεφτε στομωμένο
Νὰ ξανασάνῃ τὸ σπαθὶ ῾ς τὴ θήκη ξαπλωμένο,
Ἐφώναζε ὁ ἀντίλαλος… «Χτυπᾶτε, πολεμάρχοι!…
Ἀπ᾿ ἄκρη σ᾿ ἄκρη ὁ χαλασμός… Κρεμοῦν τὸν Πατριάρχη!».

Φριμάζουν τὰ Καλάβρυτα… Καπνίζει τὸ Ζητούνι…
κ᾿ ἡ Μάνη ἡ ἀνυπόμονη τεντώνει τὸ ρουθοῦνι
Σὰν τὸ καθάριο τ᾿ἄλογο, νὰ μυρισθῇ τ᾿ ἀγέρι
Ποῦ, ταχυδρόμος τ᾿ οὐρανοῦ, μὲ τὰ φτερά του φέρει
Τοῦ Διάκου τὴ σπιθοβολὴ καὶ τὴν ἀναλαμπή του…
Ὁ γυιὸς τ᾿ Ἀνδρούτζου ῾ς τὴ Γραβιὰ στηλώνει τὸ κορμί του
Κ᾿ ἐπάνω του, σὰν νἄτανε θεόκτιστο κοτρώνι,
Συντρίβεται ἡ Ἀρβανητιὰ μὲ τὸν Ὁμὲρ Βρυώνη…
Φεγγοβολοῦν τὰ πέλαγα ῾ς τὴν Τένεδο,῾ς τὴν Σάμο
Καὶ κάθε κῦμα πὤρχεται νὰ ξαπλωθῇ ῾ς τὸν ἄμμο
Ξερνώντας αἷμα καὶ φωτιά, φωνάζει… «Πολεμάρχοι!…
Ἐκδίκηση… ἄσπλαχνη… παντοῦ… Κρεμοῦν τὸν Πατριάρχη!».

Τὸ Σούλι τὸ ἀνυπόμονο ψηλὰ ῾ς τὸ Καρπενήσι
Τοῦ Βότζαρή σου τὴν ψυχὴ γιὰ νὰ σὲ προσκυνήσῃ
Σοῦ στέλλει αἱματοστάλαχτη… ῾Σ τὸν τάφο του κλεισμένο
Τὸ Μισολόγγι σκέλεθρο, γυμνό, ξεσαρκωμένο,
Δὲν παραδίδει τἄρματα, δὲν γέρνει τὸ κεφάλι…
Κρατεῖ γιὰ νεκροθάφτη του τὸ Χρῆστο τὸν Καψάλη,
Τὸ ράσο τοῦ Δεσπότη του φορεῖ γιὰ σάβανό του,
Καὶ φλογερὸ μετέωρο πετᾷ ῾ς τὸν οὐρανό του
Καὶ θάφτεται ὁλοζώντανο… ῾Σ τὸ διάβα του τρομάζουν
Τ᾿ ἀστέρια ποὺ τὸ κύτταζαν, καὶ ταπεινὰ μεριάζουν…
Κλαρὶ δὲ φαίνεται χλωρὸ καὶ τὸ στερνὸ χορτάρι
Πὤμεν᾿ ἀκόμα πράσινο, τ᾿ ἀράπικο ποδάρι
Τὸ μάρανε, τὸ σκότωσε… Χορτάσαν οἱ κοράκοι…
῾Σ τὴ Ράχοβα, ῾ς τὸ Δίστομο μὲ τὸν Καραϊσκάκη
Ἀδελφωμένο πολεμᾷ τῆς Λιάκουρας τὸ χιόνι…
Θερίζει τ᾿ ἄσπλαχνο σπαθὶ κι᾿ ὁ πάγος σαβανώνει…

Πλαταίνει πάντα ἡ ἐρημιὰ καὶ τὸ σχοινί σου σφίγγει
Τοῦ λύκου μας τοῦ ἑφτάψυχου τ᾿ ἀχόρταγο λαρύγκι…
Ὁ κόσμος ἀνταριάζεται… Καὶ τὰ σκυλόδοντά του
Ξερριζωμένα πνίγονται μὲ τὰ ρυασήματά του
῾Σ τοῦ Ναβαρίνου τὰ νερά… καὶ φεύγει… Ἀνάθεμά τον!…
Ἐσκόρπισαν τὰ σύγνεφα μὲ τ᾿ ἀστραπόβροντά των
Καὶ κούφια ἀπέμεινε ἡ βοὴ τοῦ μαύρου καταρράχτη…
Μ᾿ αὐτά… μ᾿ αὐτὰ τὰ κόκκαλα, τὰ τρίμματα, τὴ στάχτη
Ἐχτίσαμε, πατέρα μου, τὴ πτωχικὴ φωλιά μας.

Κ᾿ ἐκεῖθε ἐφύτρωσε ἡ μυρτιὰ καὶ τὰ δαφνόκλαρά μας,
Π᾿ ἀνθοβολοῦν τριγύρω σου. Γιατί τὰ δάχτυλά σου
Ἀκίνητα δὲν εὐλογοῦν τὰ μαῦρα τὰ παιδιά σου;…
Σ᾿ τ᾿ ἀνδρειωμένα σπλάχνα σου, μακρὰν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα
Ἐρρίζωσε τόσο βαθειά του Χάρου ἡ φαρμακάδα,
Π᾿ οὔτε τοῦ Ρήγα ἡ συντροφιά, καλόγερε, δὲ φθάνει
Τὰ σφραγισμένα χείλη σου ν᾿ ἀνοίξῃ νὰ γλυκάνῃ…
Οὔτε τὸ φῶς τὸ ἀκοίμητο ποὺ ῾ς τὸ πλευρό σου χύνει
Αὐτό μας τὸ περήφανο, τὸ φλογερὸ καμίνι;…
Οὔτε, τὰ δέντρα, τὰ πουλιά, τὰ πράσινα χορτάρια…
Οὔτε τὰ βασιλόπουλα, τοῦ θρόνου μας βλαστάρια,
Ποὺ θἄρχωνται νὰ χαιρετοῦν τοῦ ποιητοῦ τὴ λύρα,
Καὶ νὰ ρωτοῦν πῶς ἔγεινε τὸ ράσο σου πορφύρα;…

Τί θέλεις, γέροντ᾿, ἀπὸ μᾶς;… Δὲ νοιώθεις μιὰ ματιά σου
Πόσαις θὰ ἐφλόγιζε καρδιαὶς κι᾿ ἀπὸ τὰ σωθηκά σου
Πόση θὰ ἐβλάσταινε ζωή;… Πῶς δὲν ξυπνᾷς, πατέρα;…
Δὲ φέγγει μεσ᾿ ῾ς τὸ μνῆμα σου οὔτε μιὰ τέτοια μέρα;…

Τὸ μάρμαρο μένει βουβό… καὶ θὲ νὰ μείνει ἀκόμα,
Ποιὸς ξέρει ὡς πότ᾿ ἀμίλητο τὸ νεκρικό σου στόμα…
Κοιμᾶται κι ὀνειρεύεται καὶ τότε θὰ ξυπνήσῃ,
Ὅταν στὰ δάση, στὰ βουνά, στὰ πέλαγα, βροντήσῃ
Τὸ φοβερό μας κήρυγμα… «Χτυπᾶτε, πολεμάρχοι!
Μὴ λησμονεῖτε τὸ σχοινί, παιδιά, τοῦ Πατριάρχη!».

Εκλογές 1963: Η πρώτη νίκη της Ενώσεως Κέντρου και η στρατηγική Παπανδρέου

.

   ΒΑΣΙΛΕΥΣ  ΠΑΥΛΟΣ Α΄ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Γιάννης Θ. Διαμαντής

Οι εκλογες του Νοεμβριου 1963  εφεραν το τελος της επικρατησης του Καραμανλη και της ΕΡΕ ,μια περιοδος  αντιλαϊκή, γεματη σκανδαλα ,ο βασιλευς Παυλος πολλες φορες εκανε συστασεις στον Καραμανλη. Ειχε δε  σκοπο να τον παραπεμψει στην δικαιοσυνη μετα τις εκλογες αλλα το παρακρατος του Παπαγου-Καραμανλη τον φυγαδευσε με ψευτικο ονομα στο εξωτερικο.

Ο βασιλευς Παυλος βοηθησε την Ενωση Κεντρου να εδραιωσει την εξουσια της ,ηταν συννενοημενοι και οι δυο, Βασιλευς Παυλος και Παπανδρεου ωστε να γινουν νεες εκλογες το 1964.Το γεγονος αυτο μαρτυρει οτι ο Βασιλευς Παυλος Α΄ ηταν αμετοχος στις μεθοδευσεις Καραμανλη στις εκλογες του 1961,επισης εξηγει το μισος  των καραμανλικων εναντιον του Κωνσταντινου Β΄μετα τον θανατο του Παυλου Α΄,που εκδηλωθηκε με το ψευτικο δημοψηφισμα του 1974 .

Πώς ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Ένωσις Κέντρου σχημάτισαν Κυβέρνηση και αμέσως πήγαν σε νέες εκλογές

Στις 3 Νοεμβρίου 1963, ύστερα από μία διετία σφοδρής πολιτικής έντασης, ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Ένωσις Κέντρου κατακτούν την πρώτη θέση στις βουλευτικές εκλογές και κάνουν το πρώτο αποφασιστικό βήμα για την πρωθυπουργία και τον σχηματισμό κυβέρνησης.

Με 42% καταλαμβάνουν στη Βουλή σχετική πλειοψηφία 138 εδρών, η ΕΡΕ με 39,4% , 132 έδρες, η ΕΔΑ με 14,3%, 28 έδρες και οι Προοδευτικοί με 3,7%, 2 έδρες .

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 3.11.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Έχει προηγηθεί ο «πόλεμος» μεταξύ Γεωργίου Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Καραμανλή για τις «εκλογές βίας και νοθείας» του 1961, η σύγκρουση μεταξύ του πρωθυπουργού Καραμανλή και των Ανακτόρων, η δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ, Γρηγορίου Λαμπράκη στις 22 Μαΐου 1963 και η παραίτηση από την πρωθυπουργία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τον Ιούνιο του 1963.

Oι πρώτες αντίδρασεις

«ΤΟ ΒΗΜΑ», σε όλη εκείνη την ταραχώδη περίοδο, στηρίζει τις θέσεις του Γεώργιου Παπανδρέου και της Ενώσεως Κέντρου και εναντιώνεται στην ΕΡΕ και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Έτσι, το κύριο άρθρο της εφημερίδας, στις 5 Νοεμβρίου 1963, με τίτλο «Συμπεράσματα και διδάγματα» εκφράζει απόλυτα τις θέσεις της Ενώσεως Κέντρου αποπνέοντας, ταυτόχρονα, όλη την πολιτική ένταση της εποχής εκείνης.

«Τα αποτελέσματα των εκλογών της Κυριακής επεβεβαίωσαν με μαθηματικήν κυριολεκτικώς ακρίβειαν όσα από της επιούσης των τελευταίων εκλογών η Ένωσις Κέντρου είχε καταγγείλει περί βίας και νοθείας ασκηθείσης εις όφελος της ΕΡΕ και εις βάρος του Κέντρου».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 5.11.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Ο σχηματισμός κυβέρνησης

Ο Γεώργιος Παπανδρέου και η Ένωσις Κέντρου είναι μεν πρώτοι, ωστόσο για να σχηματίσουν κυβέρνηση απαιτείται η στήριξη βουλευτών και άλλων κομμάτων. Στις 6 Νοεμβρίου, ο Γεώργιος Παπανδρέου παίρνει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Βασιλιά Παύλο.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 6.11.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

«Την εντολή διά τον σχηματισμόν της νέας Κυβερνήσεως έλαβεν ο κ. Παπανδρέου την εσπέραν χθές κατά την διάρκειαν σαρανταλέπτου ακροάσεως του παρά τω Βασιλεί, κατά την διάρκειαν της οποίας διερευνήθησαν δύο κυρίως θέματα:

»Πρώτον το ενδεχόμενον διαλύσεως της Βουλής το οποίον, ως ανεκοίνωσεν ο κ. Παπανδρέου μετά το τέλος της ακροάσεως, “θα εκτιμηθή, εάν και εφ’ όσον προκύψη, εις την ώραν του”.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 7.11.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

»Όλαι όμως αι ενδείξεις καθιστούν πλέον βέβαιον ότι θα υπάρξουν τόσαι προσχωρήσεις βουλευτών άλλων κομμάτων προς την Ένωσιν Κέντρου ώστε να αποκλείεται η καταψήφισις της νέας κυβερνήσεως υπό της Βουλής.

»Δεύτερον, η σύνθεσις της νέας κυβερνήσεως. Ο κατάλογος των μελών απετέλεσε χθες σειράς συνομιλιών του κ. Παπανδρέου με στελέχη του κόμματος και, ιδία, δύο συναντήσεών του με τον πρόεδρον κ. Σοφοκλή Βενιζέλον, εις την δευτέραν των οποίων παρέστησαν και οι κ.κ. Στεφ. Στεφανόπουλος και Στ. Κωστόπουλος».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 8.11.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

«ΤΟ ΒΗΜΑ» της 9ης Νοεμβρίου δημοσιεύει τα πρώτα λόγια του Γεώργιου Παπανδρέου κατά τη διάρκεια του πρώτου υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησής του:

«Ο ανένδοτος αγών θα συνεχισθή, εδήλωσε χθες ο αρχηγός της Ενώσεως Κέντρου κ. Γ. Παπανδρέου, ευθύς μετά την ορκωμοσίαν της υπ’ αυτόν Κυβερνήσεως. Αλλά στόχος του θα είναι τώρα η δημιουργία. Είναι ανένδοτος αγών διά την δημιουργίαν μιας καλυτέρας Ελλάδος.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 9.11.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

»“Φιλοδοξία μας είναι να γίνωμεν μία άλλη εποχή. Η εποχή της εθνικής αναγγενήσεως. Όλαι αι υποσχέσεις μας θα εκπληρωθούν. Θα τιμήσωμεν τους λόγους μας. Θα υπάρξη Κράτος Δικαίου. Όλοι οι Έλληνες ασχέτως κομματικών πεποιθήσεων θα είναι ελεύθεροι και ίσοι ενώπιον των Αρχών και ενώπιον των Νόμων.

»Θα υπάρξη Αρετή εις τον δημόσιον βίόν. Θα δημιουργήσωμεν σταθμόν εις την ιστορίαν της Εθνικής μας Παιδείας»».

Η στήριξη – ανοχή της ΕΔΑ

Βασικό στοιχείο της κυβέρνησης Παπανδρέου του 1963 ήταν η στήριξη – ανοχή της ΕΔΑ, καθώς όπως προαναφέρθηκε η Ένωσις Κέντρου είχε 132 βουλευτές. Έτσι, για παράδειγμα, οι βουλευτές της ΕΔΑ αλλά και 5 βουλευτές της ΕΡΕ στηρίζουν τον υποψήφιο της Ενώσεως Κέντρου, Ηλία Τσιριμώκο ως νέο πρόεδρο της Βουλής.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 18.12.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Παροχές

Στις προγραμματικές του δηλώσεις ο Γεώργιος Παπανδρέου θα εξαγγείλει μια σειρά από παροχές, κίνηση η οποία, σύμφωνα με πολλούς επικριτές του, μοναδικό στόχο είχε την προσέλκυση νέων ψηφοφόρων και την εδραίωση της δύναμης της Ενώσεως Κέντρου στην προσπάθειά της για αυτοδυναμία σε νέες εκλογές που βρίσκονται ήδη στα «σκαριά».

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 21.12.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

Τελικά αμέσως μετά την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης με την στήριξη της ΕΔΑ ο Γεώργιος Παπανδρέου παραιτείται.

«Ζυγίζοντας» τις πολιτικές ισορροπίες, και τις ευρύτερες αλλά και αυτές εντός της Ενώσεως Κέντρου, που αποτελούσε τότε έναν συνασπισμό αρκετών πολιτικών δυνάμεων του Κέντρου, ο Παπανδρέου θέλησε να διεκδικήσει την αυτοδυναμία σε νέες εκλογές, πράγμα το οποίο πέτυχε στις εκλογές της 16ης Φεβρουαρίου 1964, συγκεντρώνοντας ποσοστό 52,72% και 171 έδρες.

«ΤΟ ΒΗΜΑ», 25.12.1963, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» | «ΤΑ ΝΕΑ»

https://www.tovima.gr/2023/11/03/istoriko-arxeio/ekloges-1963-i-proti-niki-tis-enoseos-kentrou-kai-i-stratigiki-papandreou/

ΟΙ ΤΡΟΜΕΡΟΙ ΕΜΦΥΛΙΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Α΄

Μετα την αδικο εξωση του βασιλεως Οθωνος,  στην Ελλαδα επικρατησε μεγαλη αναταραχη και εγινε ενας αιματηρος εμφυλιος πολεμος που στοιχησε παρα πολλες ζωες. Αιτια ηταν η αρπαγη της εξουσιας. Οι εφημεριδες εγραφαν οτι  ο εθνος πεφτει στην αβυσσο,επικρατουσε πληρης διαλυση παντου.Δεν υπηρχε κρατος. Επικρατουσε φρικη  αιμα και ληστειες. Αν δεν ερχοταν ο Βασιλιας Γεωργιος το πιο πιθανο ειναι να μην υπηρχε Ελλαδα. Οι τουρκοι θα εκαναν ξανα καταληψη και κατοχη. Ηρθε ο Βασιλιας Γεωργιος και σταματησαν οι εμφυλιες συγκρουσεις.
Βούλγαρης ενατίον Κανάρη, Πεδινοί εναντίον Βορινών
Ό Βούλγαρης «που είχε ηγηθή της «Μεγάλης Επαναστάσεως», της εναντίον του Όθωνος , επίστεψε μετά την Έξωση ότι είχε αποκτήσει αναφαίρετα δικαιώματα επί της εξουσίας».
Μετά την έκπτωση και τον διωγμό του Όθωνα σχηματίσθηκε τριανδρία με επικεφαλής τον Βούλγαρη.
«Πρόεδρος της Τριανδρίας που εσχηματίσθη μετά την αποπομπή του «Τυράννου» εκυβέρνησε τον τόπο επί τέσσερις μήνας. Αλλά φιλοδοξούσε μονοκρατορία. Και με διάφορα τεχνάσματα εξανάγκασε τον ναύαρχο Κανάρη να παραιτηθή από μέλος της Τριανδρίας.
»Υποχωρητικός συνήθως ο Ψαριανός μπουρλοτιέρης, άναψε τώρα μετά την «μπαμπεσιά του Νυδραίου μπιρμπάντη», ανέβηκε στο βήμα της Εθνοσυνελεύσεως και κατήγγειλε με βαρειά λόγια τα «καμώματα του δίβουλου Τζουμπέ»».
Τα προεόρτια Φεβρουαριανά
Σε μια ιδιαίτερα θυελώδη συνεδρίαση ύστερα από τις καταγγελίες του Κανάρη, η Εθνοσυνέλευση καθαιρεί δια βοής τον Βούλγαρη. Ο Βούλγαρης σε έξαλλη κατάσταση προχωράει σε ένοπλη αντίδραση στηριζόμενος σε κάποια τάγματα του πεζικού και στο σύνολο των δυνάμεων της χωροφυλάκης που του ήταν αφωσιομένοι.
«Η Εθνοσυνέλευση όμως διέθεσε την πειθαρχημένη και καλά εξωπλισμένη Εθνοφυλακή, που είχε σχηματιστθή μετά την έξωση. Την αποτελούσαν νέοι,φοιτηταί και νοικοκυρόπαιδα και την ποδηγετούσαν καθηγηταί του Πανεπιστημίου. Τα νοικοκυρόπαιδα αυτά έσωσαν τότε την Αθήνα.
»Στις αψιμαχίες που έγιναν μέσα στους δρόμους, από 8-11 Φεβρουαρίου, η Εθνοφυλακή κατετρόπωσε τους χωροφύλακες του Βούλγαρη. Τότε ο Τζουμπές εσυνθηκολόγησε. Και στην πλατεία Όθωνος συνεκεντρώθη όλος ο στρατός και ο λαός, σε μία μεγαλειώδη τελετή συναδελφώσεως, και ωρκίσθηκαν ειρήνη και ομόνοια – εξ ου και η πλατεία Ομονοίας.
»Αυτά ήταν τα “Φεβρουαριανά” που όμως αποτέλεσαν ένα είδος γενικής δοκιμής για τα επακολουθήσαντα φρικτά “Ιουνιανά”».
Τα Ιουνιανά
Παρά τους όρκους για ειρήνη και ομόνοια, από τον Φεβρουάριο του 1863 τα πνεύματα συνεχώς και οξύνονταν με ευθύνη κυρίως του Βούλγαρη και των Πεδινών.
«Οι Πεδινοί είχαν αρχίσει μια συνεχή, άγρια κοινοβουλευτική μάχη εναντίον των Ορεινών. Επεισόδια, χειροδικίες. Οι περισσότεροι οπλοφορούσαν επιδεικτικά. Τα θεωρεία (σ.σ. της Βουλής) έπαιρναν μέρος στις συζητήσεις, βρίζανε τους πληρεξούσιους, καμμιά φορά τους μουντζώνανε και από πάνω.
»Ο Μαυροκορδάτος, τυφλός πια, ανέβηκε στο βήμα κάποτε και είπε, με πόνο: “Ως τώρα θεωρούσα τον εαυτό μου δυστυχή διότι μου έλειψε η όρασις. Τώρα όμως τον θεωρώ δυστυχέστερο διότι δεν μου λείπει και η ακοή, για να μην ακούω αυτά που γίνονται εδώ μέσα!”».
Ταυτόχρονα ο Βούλγαρης, θέλοντας να μην υποστεί το ίδιο πάθημα με τον περασμένο Φεβρουάριο ενίσχυε τις ένοπλες δυνάμεις του. «Προσεταιρίζονταν τους αξιωματικούς, εξαγόραζε στρατιώτες και χωροφύλακες, έφερνα από τα βουνά της Βοιωτίας ληστοσυμμορίτες. Και προπάντων καλλιεργούσε το μίσος στις δύο παρατάξεις.
»Σε τέτοιο ακρότατο σημείο είχε φθάσει το κομματικό πάθος «ώστε όχι μόνον φίλοι ή συγγενείς, συνδεδεμένοι μέχρι της χθες διά μεγάλης αγάπης, αλλά και μέλη μιας και της αυτής οικογενείας να καταστούν αιφνιδίως εχθροί και να μελετούν την εξόντωσιν αλλήλων”».
Η Αθήνα και άλλες πόλεις ετοιμάζονταν για αιματοχυσία.
«Στην πόρτα κάθε σπιτιού ήταν γραμμένο ένα μεγάλο “Π” ή ένα “Ο” για να υποδηλώνη τα πολιτικά φρονήματα των ενοίκων – Πεδινοί, Ορεινοί! (…) Η Τρομοκράτησις του πληθυσμού των Αθηνών εμεγάλωνε από ημέρα σε ημέρα. Στις επαρχίες χειρότερα. Στη Λακωνία, στη Μεσσηνία, στην Αρκαδία είχε καταλυθή το κράτος του νόμου.
»Συμμορίες από αρπακτικούς χωρικούς εισέβαλαν στις γειτονικές επαρχίες και λεηλατούσαν. Ολόκληρη πολιτεία, η Κυπαρισσία, κατεστράφη κυριολεκτικώς από μια τέτοια ομαδική εισβολή λεηλατών. Καμμιά επαρχία δεν επλήρωνε πια φόρους, επί μήνες πολλούς.
»Το Ναύπλιο ήθελε να κηρύξη…την δημοκρατία, η Βόνιτσα ήθελε να αποτελέση “ελευθέραν προνομιούχον πολιτείαν”. Έδιωχναν τους νομάρχες, καταργούσαν τις αρχές, προπηλάκιζαν τους Υπουργούς που πήγαιναν να τους ημερέψουν. Ωσότου το πανελλήνιο αυτό δράμα βρήκε την λύσιν του στην αλληλοσφαγή των Αθηνών.
Ο εμφύλιος ξεκινά
»Το σύνθημα του εμφυλίου το έδωσε η παραίτηση του υπουργού των Στρατιωτικών Δημητρίου Νότη Μπότσαρη, πεδινού το φρόνημα. Στην ψηφοφορία που έγινε για νέο Υπουργό, εξελέγη ο πληρεξούσιος Αττικής και αρχηγός της Εθνοφυλακής Πάνος Κορωναίος, ορεινός. (…) Η ήττα αυτή της Πεδινής παρατάξεως έδωσε στον Βούλγαρη την ευκαιρία που περίμενε.
»Την ίδια νύχτα άρχισε η κινητοποίηση των “δυνάμεων” του Υδραίου αρχομανούς. Ένας διαβόητος αρχιλήσταρχος, ο Κυριάκος, ενεφανίσθη ξαφνικά στην Αθήνα με ογδόντα “παλληκάρια”.
»Εστάλησαν χωροφύλακες να τους κτυπήσουν αλλά αυτοί ενώθησαν με τους ληστάς. Κι όλοι μαζί μπήκαν στη μονή Ασωμάτων (Πετράκη), που βρισκόνταν στη βραχώδη περιοχή όπου σήμερα υψώνεται το νοσοκομείο “Ευαγγελισμός”».
Προς το σημείο αυτό εστάλησαν, από την “ορεινή” κυβέρνηση και τμήματα του στρατού, τα οποία όμως όπως και οι άνδρες της χωροφυλακής συντάχθηκαν με τις δυνάμεις των Πεδινών.
«Η ανταρσία είχε πια ξεσπάση. Το ένα τάμγα ύστερα από το άλλο προσχωρούσαν στο κίνημα, που είχε ετοιμάσει μυστικά ο Βούλγαρης. (…) Οι στασιασταί στρατοπέδευσαν στην πλατεία Συντάγματος, όπου σε λίγο ήρχισαν να συρρέουν και άλλοι επαναστατημένοι λόχοι καθώς και χιλιάδες πολίτες, ωπλισμένοι, οπαδοί του Βούλγαρη.
Στην άλλη πλευρά, πρωταγωνιστής των κινήσεων των Ορεινών είναι ο υπουργός Στρατιωτικών (της κυβέρνησης Μπενιζέλου Ρούφου) που είχε αναλάβει τον Απρίλιο του 1863, Πάνος Κορωναίος.


“ΤΟ ΒΗΜΑ», 20 Μαρτίου 1958, Ιστορικό Αρχείο “ΤΟ ΒΗΜΑ” | “ΤΑ ΝΕΑ”

«“Εγκαθίσταται στο Βαρβάκειο, το νεόδμητο τότε (σημερινή Βαρβάκειο Αγόρα, τότε σχολή) και το μεταβάλλει σε στρατηγείο του και γενικό στρατόπεδο των Ορεινών. Με τα στρατεύματα που του μένουν πιστά, καταλαμβάνει την Ακρόπολη και το Παλάτι, ενω οι επανάσταται μαζί με τον αρχιληστή Κυριάκο σπεύδουν και καταλαμβάνουν την Εθνική Τράπεζα. (…)
»Τρεις μέρες διαρκούν οι μάχες. Σκληρές οδομαχίες με εκατοντάδες θύματα. Ανάμεσά σ’ αυτά ο γυιός του Κανάρη, ο λοχαγός του πεζικού Αριστείδης Κανάρης, που σκοτώνεται υπερασπιζόμενος τα Ανάκτορα. Στην κηδεία του οι Πεδινοί περικυκλώνουν τους οδυρόμενους συγγενείς και τους βάζουν στο τουφέκι. Παρά λίγο να σκοτώσουν την μητέρα του νεκρού και τον πατέρα του, τον γέρο Κανάρη.
Θηριωδείες
Η φρίκη του εμφυλίου έχει τώρα απλωθή σε όλη την Αθήνα. “Λύσσα ανεξήγητος και δίψα αίματος κατέλαβε τους ανθρώπους” έγραφε η “Κλείω” της Τεργέστης.
Σύμφωνα με άλλες μαρτυρίες «Από των θυρών, των παραθύρων, των στεγών, των οικιών, οι μεν πυροβολούν λυσσωδώς τους δε!» (…)
«Τρόμος βασίλευε σ’ όλη την πόλη. Οι ευπορώτεροι άρχισαν να φεύγουν προς τα χωριά, άλλοι ζητούσαν άσυλο στις πρεσβείες.
»Κακοποιά στοιχεία ωργάνωναν συστηματικάς λεηλασίας και αρπαγάς. Άλλοι, αυτοσχέδιοι ληστές, δρούσαν ανενόχλητα, σκότωναν, εβίαζαν».


“ΤΟ ΒΗΜΑ», 21 Μαρτίου 1958, Ιστορικό Αρχείο “ΤΟ ΒΗΜΑ” | “ΤΑ ΝΕΑ”
Η μάχη της Εθνικής Τράπεζας
Η σκληρότερη μάχη δόθηκε στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στη σημερινή πλατεία Κοτζιά, καθώς, όπως προαναφέρθηκε είχε καταληφθεί από τους Πεδινούς και περικυκλώθηκε από ισχυρή δύναμη Ορεινών.
«Τα επτά εκατομμύρια που βρίσκονταν στα ταμεία της απετέλεσαν ΄μέγα δέλεαρ’ δι’ αμφοτέρας τας παρατάξεις. (…)
»Πεντακόσιοι Ορεινοί στρατιώτες και εθνοφύλακες πολιορκούσαν και χτυπούσαν με πάσης φύσεως πυροβόλα όπλα την Τράπεζα.
Οι Πεδινοί εντός της Εθνικής Τράπεζας ανταπαντούσαν, ύστερα από περαιτέρω ενισχύσεις οι εκατέρωθεν δυνάμεις έφταναν τους 1000 άνδρες. Τελικά οι Ορεινοί έλυσαν την πολιορκία. Οι νεκροί, και από τις δύο πλευρές έφτασαν τους 80.
«Ωστόσο οι συγκρούσεις εξακολουθούσαν σε διάφορα σημεία των Αθηνων. Από τον λόφο του Σχιστού τα κανόνια των Πεδινών (…) χτυπούσαν την Πλάκα με κύριο στόχο τα σπίτια του ναυάρχου Κανάρη και του στρατηγού Γρίβα, που ήταν οι ηγέται των Ορεινών.
»Στη Νεάπολι οδοφράγματα, στην οδό Σταδίου και στην οδό Πανεπιστημίου λυσσαλέες μάχες, ολούθε μακελειό, διαρπαγές, ληστείες βιασμοί.
Το τελεσίγραφο
Τελικά οι εμφύλια σύρραξη έληξε ύστερα από παρέμβαση των μεγάλων δυνάμεων. «Στέλνουν στους αρχηγούς των δύο παρατάξεων ένα αυστηρό τελεσίγραφο. Ζητούν την σύναψι 48ώρου ανακωχής μέχρις ότου η Εθνοσυνέλευσις ρυθμίση τα πράγματα.
»Άλλως θα παραλάβουν τους υπηκόους των και θα αφήσουν τον τόπον τούτον εις την κακήν του μοίραν και εις τον ανίερον πόλεμον, όστις τον καταματώνει από δύο ημερών και δύο νυκτών».
Η πίεση των ξένων έφερε αποτελέσματα και τελικά έστω και αν πολλοί βουλευτές χρειάστηκε να προσέλθουν βιαίως η βουλή κατέληξε σε συγκεκριμένες αποφάσεις.
Η βασικότερη ήταν ότι «τα διάφορα σώματα του εν τη πρωτευούση στρατού θέλουν μεταβή αμέσως εις τας επαρχίας και η ασφάλεια της πρωτευούσης ανατίθεται εις τον πατριωτισμόν της Εθνοφυλακής.
»Έτσι η Β’ των Ελλήνων Εθνοσυνέλευσις απέδειξε, όπως ετόνιζε η “Παλιγγενεσία”, ότι “είναι η δύναμις εκείνη ήτις δύναται να επιβάλη την θέλησίν της”.
Η επόμενη ημέρα
Το επόμενο πρωινό η εικόνα της Αθήνας έκοβε την ανάσα.
«Κηδείαι διέσχιζαν ανά πάσαν στιγμήν αυτάς και ψαλμωδίαι συνεχώς αντηχούν, συνοδευόμεναι από τους θρήνους των ακαλουθούντων οικείων…
»Εκ παραλλήλου ανά παν λεπτόν εθεώντο εις τας οδούς ασκεπείς ιερείς, κρατούντες τα ‘Αχραντα Μυστήρια και σπεύδοντες να κοινωνήσουν ετοιμοθανάτους, τραυματισθέντας κατά τον τετραήμερον εμφύλιον. (…)
»Πτώματα πολιτών και ίππων ευρίσκοντο εγκατεσπαρμένα εις πολλά των Αθηνών σημεία εντός λιμνών αίματος, απαισίαν αναδίδοντα δυσωδίαν, κυρίως ένεκα του αφορήτου καύσωνος”.
Έτσι έληξαν τα «Ιουνιανά», ο σχεδόν άγνωστος σήμερα εμφύλιος μεταξύ Πεδινών και Ορεινών το 1863.

Μόνον εγώ μπορώ να σώσω τη Λιβύη, λέει ο διάδοχος πρίγκηπας Mohammed el-Senussi

Και όμως, όλο και περισσότεροι το σκέφτονται…

Ο πρίγκιπας της Λιβύης Mohammed el-Senussi

Ο απόγονος της βασιλικης οικογένειας el-Senussi, που παρανομα καθαίρεσε ο Καντάφι, και ο οποίος ζει στο Λονδίνο, σε συνέντευξή του στην Le Figaro και στον Arnaud De La Grange δηλώνει έτοιμος να επιστρέψει στην Τρίπολη για να ενώσει τη χώρα του.

Η ιδέα μπορεί να φαίνεται  αντίθετη με τα μεγάλα κινήματα της εποχής μας, ωστόσο, είναι πράγματι μια επιστροφή στον παλιό κόσμο, που οραματίζονται οι Λίβυοι πολιτικοί, μιλώντας για αποκατάσταση της μοναρχίας. Μια ύστατη λύση για να δοθεί τέλος σε μια χαοτική κατάσταση και να γίνει προσπάθεια ενοποίησης της χώρας, προοπτική για την οποία ετοιμάζεται ο Mohammed el-Senussi, σημειώνει ο δημοσιογράφος.

Υπενθυμίζει, ότι τον Ιανουάριο, ο πρωθυπουργός Abdelhamid Dbeibah ζήτησε από τον Mohammed el-Senoussi να επιστρέψει στην Τρίπολη και από τα μέλη του Προεδρικού Συμβουλίου να απελευθερώσουν το παλάτι Ahd, που κάποτε ανήκε στον πατέρα του πρίγκιπα, ωστόσο θεωρεί, ότι αυτή η επιστροφή, που ανακοινώθηκε για τον Φεβρουάριο είναι πρόωρη, αν και, όπως σημειώνει, εδώ και καιρό εκπρόσωποι διαφορετικών εθνοτήτων, αρχηγοί όλων των φυλών, μέλη του κοινοβουλίου ταξιδεύουν για να τον συναντήσουν, ιδιαίτερα στην Κωνσταντινούπολη.

«Πρέπει να υπάρξει συναίνεση, μια μεγάλη πλειοψηφία πρέπει να αποδεχθεί την επιστροφή της μοναρχίας, δεν θέλουμε να επιβάλουμε τα πράγματα. Και θέλω αυτός ο διάλογος να είναι ανοιχτός σε όλους τους Λίβυους, πρέπει να συμπεριλάβουμε όλους, συμπεριλαμβανομένων των πρώην κανταφικών. Πρέπει να ξέρουμε πώς να συγχωρούμε, διαφορετικά η συμφιλίωση θα είναι αδύνατη», λέει ο Mohammed el-Senoussi. Για τον ίδιον, «ο διάλογος που διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ είναι καλής θέλησης, αλλά έχει τα όριά του, γιατί περιορίζεται σε ορισμένα τμήματα της κοινωνίας».

«Η μοναρχία ενοποίησε τη Λιβύη μετά το 1951 και σήμερα από μόνη της μπορεί να φέρει τη λιβυκή ταυτότητα εκπροσωπώντας όλες τις εθνοτικές ομάδες της χώρας. Είναι μια ιδανική δημοκρατική ομπρέλα για όλες τις φυλές», τονίζει. Σύμφωνα με τον ίδιον, η μοναρχία θα είχε την αξία να απαντήσει σε δύο σημαντικά ερωτήματα: ποιος θα είναι ο αρχηγός του κράτους και ποιος θα ηγηθεί του στρατού.

«Η μοναρχία μπορεί να λύσει πολλά προβλήματα», επιμένει, ισχυριζόμενος, ότι έχει θέληση και ενέργεια για αυτήν την αποστολή σήμερα. «Δεν μπορώ να μείνω άπραγος και να βλέπω τη χώρα μου να κινδυνεύει να εξαφανιστεί εντελώς. Δεν υπάρχει άλλος χρόνος για χάσιμο, η κατάσταση συνέχισε να γίνεται πιο περίπλοκη με στρώματα κρίσεων, που κυμαίνονται από την ανασφάλεια έως την πολιτική αστάθεια, μέσω της κακής διαχείρισης των φυσικών πόρων και των δημόσιων πόρων».
Ο Mohammed el-Senussi παραμένει πεπεισμένος, ότι η μοναρχία, ισχυρή ως προς την ιστορική της νομιμότητα και τα συνταγματικά της θεμέλια, παραμένει ο καλύτερος τρόπος κατευνασμού της διχόνοιας, υπογραμμίζει ο δημοσιογράφος, αφού προηγουμένως έχει κάνει μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην πορεία της οικογένειας el-Senussi στη Λιβύη, μέχρι την καθαίρεσή της από τον Καντάφι.

Ο Mohammed el-Senoussi λυπάται, που οι Λίβυοι κατέστρεψαν τη χώρα τους «με τα ίδια τους τα χέρια», δεδομένου, κατά τον ίδιον, τα ξένα στρατεύματα επενέβησαν μόνο λόγω των πράξεων τους. «Σήμερα, όλοι παλεύουν για ένα μερίδιο εξουσίας και για να κλέψουν τα χρήματα της χώρας, αλλά και αυτοί είναι θύματα κατά κάποιο τρόπο, επειδή δεν μπόρεσαν να σπουδάσουν ή να ανέλθουν στην εποχή του Καντάφι», υποστηρίζει, τονίζοντας, ότι θέλει να δει τη Λιβύη «να στέκεται ξανά όρθια».

Ενώ η χώρα δεν έχει πλέον Σύνταγμα, ο Mohammed Reda Senussi τάσσεται υπέρ της επιστροφής σε αυτό του 1951, μη αποδεχόμενος τα επιχειρήματα όσων πιστεύουν, ότι ένα Σύνταγμα 70 ετών είναι αναγκαστικά ξεπερασμένο, φέρνοντας ως παράδειγμα το 200 ετών Σύνταγμα των Ηνωμένων Πολιτειών. «Αλλά παρόλα αυτά», σημειώνει, «το Σύνταγμα της Λιβύης δεν είναι ιερό βιβλίο. Μπορούμε να το τροποποιήσουμε και πρέπει να το εκσυγχρονίσουμε για να ανταποκριθούμε στις προκλήσεις της εποχής.»

Κατά την άποψή του, είναι πρώτα απαραίτητο να αποκατασταθεί το τελευταίο και να λειτουργήσει το Κοινοβούλιο, για να αντιμετωπίσει τις τροποποιήσεις του κειμένου. Ομοίως, πιστεύει, ότι δεν πρέπει να υπάρξει βιασύνη για εκλογές, οι οποίες θα πρέπει να διεξαχθούν μόνο αφού εκτονωθούν οι εντάσεις. Λυπάται, που ο ΟΗΕ και άλλοι διεθνείς παράγοντες θέλουν να αναπαράγουν δυτικά συστήματα, «τα οποία», όπως τονίζει, «δεν μπορούν να λειτουργήσουν με τον πολιτισμό» της χώρας και τις φυλές της. «Χρειαζόμαστε δημοκρατία, αλλά προσαρμοσμένη στον πολιτισμό μας. Πρέπει να λάβουμε υπόψη τη γεωγραφία και την ιστορία της Λιβύης. Κοιτάξτε τη Γαλλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι δύο δημοκρατίες και όμως το γαλλικό δημοκρατικό σύστημα δεν θα ταίριαζε στην Αμερική και το αντίστροφο…», σημειώνει.

Για τον Jalel Harchaoui, ερευνητή που σχετίζεται με τον Rusi (Royal United Services Institute), του Λονδίνου, «ο διάδοχος μπορεί να επωφεληθεί από ένα πραγματικό θετικό κεφάλαιο, καθώς η μοναρχική περίοδος ακολουθήθηκε από δύο εφιαλτικές εποχές για τους Λίβυους, την περίοδο του Καντάφι μεταξύ 1969 και 2011 και ό,τι ακολούθησε μετά το 2011». Ωστόσο, ο ίδιος θεωρεί την επιστροφή του Mohammed el-Senoussi «απίθανη», διότι, κατά τη γνώμη του, «δεν υπάρχουν αρκετοί σημαντικοί παίκτες, εντός ή εκτός Λιβύης, που να υποστηρίζουν αυτό το σχέδιο». Θέτει δε ερωτήματα ως προς το Σύνταγμα της χώρας, αναφέροντας: «Για ποια εκδοχή του Λιβυκού Συντάγματος μιλάμε. Για την ομοσπονδιακή ή μη ομοσπονδιακή εκδοχή του; Και θα ήταν ο σημερινός βασιλιάς σαν αυτόν του Ηνωμένου Βασιλείου, σύμβολο ενότητας αλλά χωρίς πραγματικές εξουσίες;»

Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, ο πρίγκιπας ισχυρίζεται, ότι έχει καλές επαφές με κράτη της περιοχής, αλλά και όχι μόνο, αλλά δεν θέλει να τα κατονομάσει. Φέρεται να έχει κυρίως την υποστήριξη της Ιορδανίας και του Κατάρ, ιδίως που το δεύτερο είναι κοντά στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, οι οποίοι, εντός της Λιβύης, βλέπουν επίσης ευνοϊκά την επιστροφή της μοναρχίας. Ούτε η Τουρκία θα ήταν αντίθετη σε αυτήν την επιλογή, σημειώνει, προσθέτοντας, ότι σύμφωνα με ορισμένες πηγές, αυτές είναι οι χώρες που ενθάρρυναν τον Λίβυο πρωθυπουργό να εργαστεί για την επιστροφή του πρίγκιπα, υπερ της οποίας φέρεται να είναι επίσης και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Για τον Abdelhamid Dbeibah, ολοένα και πιο αποδυναμωμένο, ο ελιγμός θα ήταν ένας τρόπος να διατηρήσει τη θέση του και να μπλοκάρει το δρόμο του Στρατάρχη Haftar -ο οποίος έχει την υποστήριξη της Αιγύπτου, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και των Ρώσων- καθώς και του μικρότερου γιου του συνταγματάρχη Kadhafi, Seïf al-Islam, σημειώνει ο δ/φος, με τον ερευνητή Jalel Harchaoui να βλέπει ωστόσο μια άλλη μεγάλη παγίδα σε μια τέτοια επιστροφή, υποστηρίζοντας: «Μόλις πατήσει το πόδι του στο λιβυκό έδαφος, θα πρέπει να τεθεί υπό τη φυσική προστασία της ένοπλης φατρίας που ελέγχει την περιοχή, όπου θα βρίσκεται. Κανείς δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Και θα χάσει αμέσως το μοναδικό πολιτικό κεφάλαιο που έχει, την ουδετερότητά του»

Ωστόσο, κατά τον δημοσιογράφο, ο Mohammed el-Senoussi παραμένει πεπεισμένος, ότι η μοναρχία, ισχυρή ως προς την ιστορική της νομιμότητα και τα συνταγματικά της θεμέλια, παραμένει ο καλύτερος τρόπος κατευνασμού της διχόνοιας.

Υποστηρίζει, ότι το ισπανικό παράδειγμα το επιβεβαιώνει, εξ ου και στο παρελθόν, είχε εκφράσει το ενδιαφέρον του για την πολιτική τροχιά αυτής της χώρας με την αποκατάσταση της μοναρχίας που ακολούθησε τον θάνατο του Φράνκο. Θεωρεί αυτό ως απόδειξη, ότι «ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης και μετάβασης, μια συνταγματική μοναρχία αγκυρωμένη στην ιστορία και την εθνική ταυτότητα είναι ικανή να ενώσει έναν λαό».

https://hellasjournal.com/2024/04/mono-ego-boro-na-soso-ti-livii-lei-o-ekptotos-diadochos-prigkipas-mohammed-el-senussi-ke-omos-olo-ke-perissoteri-to-skeftonte-video/

ΑΘΗΝΑ 1896

 .

128 χρόνια από την τελετή έναρξης των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1896 και κοινώς γνωστή ως Αθήνα 1896 .(06-04-1896 έως 15-04-1896)

Οι αγώνες ήταν οι πρώτοι διεθνείς Ολυμπιακοί Αγώνες στη σύγχρονη ιστορία. Διοργανώθηκε από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ), η οποία είχε δημιουργηθεί από τον Γάλλο αριστοκράτη Pierre de Coubertin, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, Ελλάδα, από τις 6 έως τις 15 Απριλίου 1896.

Δεκατέσσερα έθνη (σύμφωνα με τη ΔΟΕ, αν και ο αριθμός υπόκειται σε ερμηνεία) και 241 αθλητές (όλοι άντρες· αυτός ο αριθμός επίσης αμφισβητείται Μετά από ομιλία του προέδρου της οργανωτικής επιτροπής, διαδόχου Κωνσταντίνου, ο πατέρας του Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ άνοιξε επίσημα τους Αγώνες. Στη συνέχεια, εννέα συγκροτήματα και 150 χορωδοί ερμήνευσαν Ολυμπιακό Ύμνο, σύνθεση του Σπυρίδωνα Σαμαρά, με λόγια του ποιητή Κωστή Παλαμά. Στο βιντεο ο επισκέπτης ειναι ο βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος, γιος της Βικτωρίας και η γυναικα του Βασιλισσα . Αλεξάνδρα αδερφη του δικου μας Γεωργιου Α. Οι σκηνες λοιπον ειναι απο την μεσοολυμπιαδα του 1906.

ΠΗΓΗ TWITER X

Δημοσκόπηση Public Issue: Η χειρότερη Πρόεδρος Δημοκρατίας η Κατερίνα Σακελλαροπούλου από το 1974 και μετά

Το λεμε συνεχως η προεδρια της Δημοκρατιας ειναι ενας αχρηστος ,δαπανηρος θεσμος που θυμιζει σε ολους οτι η κομματικη συναλλαγη διεπει την μεταπολιτευτικη περιοδο της ψευτικης κοινοβουλευτικης δικτατοριας που τωρα αποδεικνυεται ο εχθρος της ελληνικης κοινωνιας. Πρεπει να καταργηθει αυτος ο αχρηστος θεσμος.

Ο θεσμός της Προεδρίας της Δημοκρατίας μπορεί στην Ελλάδα να μην έχει εκτελεστικές εξουσίες, αλλά έχει τον ρόλο του υπερκομματικού θεματοφύλακα του Ελληνικού Συντάγματος, του οποίου μάλιστα αυτό καταλύθηκε στο άρθρο 16, χωρίς καμία αντίδραση από την Κατερίνα Σακελλαροπούλου!

Καταρρακώθηκε η εμπιστοσύνη των πολιτών στον θεσμό της Προεδρίας της Δημοκρατίας και όπως φαίνεται από την έρευνα της Public Issue, η αιτία είναι το πρόσωπο που είναι στη καρέκλα του Προεδρικού Μεγάρου μετά το 2019.

Δυστυχώς η νυν Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών. Από το 88% ο θεσμός πέρασε κρίση, λόγω των μνημονίων και της χρεοκοπίας, αλλά ποτέ δεν έπεσα κάτω από το 51%, ενώ ακόμη και στα δύσκολα χρόνια της κρίσης, με την χρηστή και δημοκρατική, ηγεσία του Προκόπη Παυλόπουλου, άρχισε να κερδίζει πάλι πόντους στην εμπιστοσύνη των Ελλήνων.

Οπως φαίνεται από τον πίνακα μετά το 2019 με την ανάληψη της Προεδρίας από την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, υπήρξε μια καταρράκωση της εμπιστοσύνης των πολίτων, όχι απλά κάτω από τα ποσοστά της μαύρης περιόδου της κρίσης, αλλά στο πάτο του 29% με τις αρνητικές γνώμες να εκτοξεύονται στο αστρονομικό – αρνητικό ρεκόρ – 64%!

Στην ψηφοφορία στη Βουλή για την εκλογή της, το 2020, την υποστήριξαν ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και πήρε 261 ψήφους.

Αυτή η μεγάλη συναίνεση προς το πρόσωπό της έδινε τα εχέγγυα μιας υπερκομματικής Προέδρου.

Η θητεία της σε ανώτατες θέσεις του δικαστικού σώματος με κορυφαία την Προεδρία του Συμβουλίου της Επικρατείας, δείχνει ότι δεν της λείπει η κατάρτιση για συνταγματικά θέματα και ανθρώπινα δικαιώματα.

Παρά τα παραπάνω, η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν κατάφερε να υπερασπιστεί το κύρος του θεσμού.

Στα 4 χρόνια θητείας δεν έχει παράξει κανένα ουσιαστικό διπλωματικό έργο, δεν έχει συναντήσει μεγάλους ηγέτες, όπως για παράδειγμα από το πρόσφατο παρελθόν, την ημέρα που ο Αλέξης Τσίπρας στο Eurogroup συζητούσε την έξοδο από την επιτήτηρηση, ο Προκόπης Παυλόπουλος είχε φροντίσει έξυπνα να έχει επίσημο καλεσμένο τον Γερμανό Πρόεδρο Σταϊνμάιερ να πλέκει το εγκώμιο της Ελλάδας από το Προεδρικό Μέγαρο σε όλα τα διεθνή ΜΜΕ (και κυρίως τα Γερμανικά)

Να μην θυμίσω ότι ο Παυλόπουλος είναι από τους λίγους στον κόσμο που σηκώνει το τηλέφωνο και μιλάει απευθείας με τον Γκουτέρες, αλλά κι άλλους ηγέτες.Κατά την δολοφονία του Γιώργου Καραϊβάζ, που συντάραξε όλη την Ευρωπαϊκή Κοινή γνώμη, τόσο που ακόμη και η Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχε γράψει tweet συλλυπητηρίων στα Ελληνικά, η Προεδρία δεν το θεώρησε σκόπιμο

Στο σκάνδαλο των υποκλοπών, δεν τόλμησε να ζητήσει εξηγήσεις την ώρα που (πρώην συνάδελφοί της) Δικαστές, Πολιτικοί, υπουργοί, δημοσιογράφοι και η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων ήταν παρακολουθούμενοι, παραβιάζοντας όχι μόνο έναν, αλλά όλους τους θεσμούς της Δημοκρατίας.

Στη συζήτηση για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν ανακατεύτηκε, αν και υπήρχε εξόφθαλμη κατάλυση του άρθρου 16 του Συντάγματος, όντας μάλιστα και η ίδια νομικός «Η ανώτατη εκπαίδευση παρέχεται αποκλειστικά από ιδρύματα που αποτελούν νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου».

Στο έγκλημα των Τεμπών σωστά εμφανίστηκε να καταθέσει λουλούδια στα βαγόνια, το επικοινωνιακό, αλλά ένα χρόνο, το ουσιαστικό μετά δεν βρήκε ούτε μια λέξη για όλα αυτά που αποκαλύπτονται, από τους συγγενείς των θυμάτων που βρίσκουν εμπόδια – να το πω ευγενικά – στις έρευνες να πρέπει να είναι με το Κράτος και το δημοσιογραφικό κατεστημένο, απέναντί τους και όχι αρωγούς.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το βράδυ μετά την ψήφιση του γάμου των ομοφύλων, έναν νόμο που δίχασε έντονα τη χώρα -ανεξάρτητα αν ήταν σωστός ή όχι-, διασκέδασε με υπουργούς της κυβέρνησης της μερίδας του κόμματος που πανηγύριζε, λες και ήταν συνεργάτης τους.

Μικρότερα «λάθη», αλλά όχι αμελητέα, που δείχνουν ότι δεν έχει κατάλληλα ανακλαστικά για τον ρόλο της, αλλά αντιθέτως δίνει την εντύπωση – επικοινωνιακά – ότι είναι υφιστάμενη του Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού ο Πρωθυπουργός το 2023 είχε ανακοινώσει τις εκλογές της 21 Μαϊου, πριν ενημερώσει, κατά τη θεσμική κανονικότητα πρώτα την Πρώτη Πολίτης της Χώρας, ως να μην είναι ΠτΔ αλλά «υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργό»

Η μελανότερη σελίδα της Γ’ Ελληνική Δημοκρατίας, η καταδίκη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για το Κράτος Δικαίου στην Ελλάδα, συνέβη και αυτό στη θητεία της και θα μπορούσε και θα όφειλε να έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

https://netakias.com/2024/04/04/%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%cf%83%ce%ba%cf%8c%cf%80%ce%b7%cf%83%ce%b7-public-issue-%ce%b7-%cf%87%ce%b5%ce%b9%cf%81%cf%8c%cf%84%ce%b5%cf%81%ce%b7-%cf%80%cf%81%cf%8c%ce%b5%ce%b4%cf%81%ce%bf%cf%82-%ce%b4/